Αυτές τις μέρες η Ελλάδα και ο λαός της υπήρξαν μάρτυρες της
παντελούς αδιαφορίας των Κοινοτικών εταίρων και ΝΑΤΟϊκών μας
συμμάχων, σε μια παραλίγο θερμή σύγκρουση και επικίνδυνη εμπλοκή
με τη "φίλη" και γείτονα Τουρκία, εξ αιτίας ενός ασήμαντου
επεισοδίου στη βραχονησίδα Ιμια, του δωδεκανησιακού συμπλέγματος.¶
Το περιστατικό τούτο, και η στάση των "φίλων" μας, ζωντάνεψε
τον αφορισμό του Πάλμερστον ότι στον καπιταλιστικό χώρο δεν
υπάρχουν "αιώνιοι φίλοι". Υπάρχουν μόνο "αιώνια συμφέροντα" και
φέρνει για μια ακόμη φορά στην επικαιρότητα την πάντα άλλωστε
επίκαιρη φωνή του ΚΚΕ για τη σκοπιμότητα και τη θέση της Ελλάδας
στην Ευρωπαϊκή Ενωση - που δεν κουράζονται οι υποστηρικτές της να
ταυτίζουν τα σύνορα και την οριογραμμή της με αυτή της Ελλάδας -
στον αμυντικό της βραχίονα, τη Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση και το
ΝΑΤΟ, τους τρεις δηλαδή μεγάλους απόντες για την Ελλάδα στην
παρούσα κρίση.¶
Και αποκτούν οι επισημάνσεις αυτές μείζοντα σημασία με την
επικείμενη επέκταση και εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ στις
εξωτερικές σχέσεις, την κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, σε
καίριους δηλαδή τομείς της κρατικής μας οντότητας, που έκτοτε το
βασικό και κύριο λόγο θα έχει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, σε
βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων που ακατάπαυστα θα
περιορίζονται, τώρα με τη Διακυβερνητική Διάσκεψη και στη
συνέχεια με τον περιορισμό του δικαιώματος αρνησικυρίας.¶
Μπροστά σε αυτή τη διαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού στον
ευρωπαϊκό χώρο και όχι μόνο, αποκτάει ιδιαίτερη αξία το σχέδιο
Προγράμματος του ΚΚΕ, αναμορφωμένο και προσαρμοσμένο στις νέες
συνθήκες και "τις αλλαγές που συνέβησαν στη χώρα μας και τις
διεθνείς εξελίξεις την τελευταία 15ετία...", στο κείμενο του
οποίου και θα επιχειρήσω μερικές προσεγγίσεις σε κρίσιμα σημεία,
στο βαθμό βέβαια που επιτρέπει ο περιορισμένος, σε σχέση με το
θέμα, χώρος.¶
Ο Καπιταλισμός στο σημερινό του στάδιο, το κρατικομονοπωλιακό
όπως αυτό διαμορφώθηκε στη διάρκεια του αιώνα μας, με έμφαση στη
διεθνοποίηση της παραγωγής, τους πολυεθνικούς κρατικούς
οργανισμούς και επιχειρήσεις, στην εξαγωγή κεφαλαίων - μιας και η
εξαγωγή εμπορευμάτων δεν είναι σήμερα αποτελεσματική στην
αντιμετώπιση της γενικής του κρίσης στην οποία βρίσκεται και με
στόχο το ξεπέρασμα των κυκλικών κρισιακών φαινομένων,
συναρτημένων άλλωστε με την ίδια τη φύση του και τις πολυποίκιλες
λειτουργίες του - αρνείται τις ίδιες τις αρχές ύπαρξής του,
αναιρώντας τις βάσεις του πολιτικού του συστήματος, με τη σημαία
των οποίων διεκδίκησε την εξουσία τον προηγούμενο, κύρια, αιώνα.¶
Θεμελιακή οικονομική αρχή της αστικής τάξης υπήρξε η
ελευθερία των συναλλαγών, η ελεύθερη οικονομική ανάπτυξη χωρίς
κρατικούς παρεμβατισμούς. Και όμως στο σημερινό
κρατικομονοπωλιακό του στάδιο παρεμβαίνει ανοιχτά στην οικονομία,
από τη μια με κρατικούς μηχανισμούς και από την άλλη με την όλο
και μεγαλύτερη ανάπτυξη των μονοπωλίων και την καρτελοποίηση της
οικονομίας σε διεθνικά μάλιστα πλαίσια με τα οικονομικά
μεγαθήρια, τις πολυεθνικές.¶
Αρνούμενος ο Καπιταλισμός την ελεύθερη οικονομική ανάπτυξη,
αρνείται την ιδιωτική πρωτοβουλία σε βασικά οικονομικά θέματα,
όπως τα αναπτυξιακά, καταδικάζοντας έτσι το σύστημά του σαν
χρεωκοπημένο και προσπερασμένο από την ιστορική εξέλιξη.¶
Μια άλλη θεμελιακή αρχή της αστικής τάξης υπήρξε η ελεύθερη
δημοκρατική ανέλιξη της δημόσιας ζωής στις πολυποίκιλες
υποχρεώσεις της.¶
Οσο η Αστική τάξη έπαιζε προοδευτικό ρόλο στην κοινωνική
ανάπτυξη, επέτρεπε μια σχετική ελευθερία, εφόσον δεν εθίγοντο τα
κυριαρχικά της δικαιώματα. Με την ανάπτυξη όμως της μεγάλης
βιομηχανικής παραγωγής, την ισχυροποίηση της εργατικής τάξης και
την απόκτηση συνείδησης της ταξικής της θέσης, την ολοένα και
μεγαλύτερη όξυνση των αντιθέσεων του Καπιταλισμού, άρχισε να
περιορίζει όλο και περισσότερο τις λαϊκές ελευθερίες και τα
δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, ανάλογα με τους κινδύνους που
αντιμετωπίζει σε κάθε χώρα το πολιτικό της σύστημα. Δηλαδή
αποδέχεται σαν κυρίαρχη τάξη τη δημοκρατική διακυβέρνηση, με την
προϋπόθεση ότι δεν κινδυνεύει η εξουσία της.¶
Στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων, η Αστική τάξη που συνέδεσε
την ύπαρξή της με το ΕΘνος σαν κοινωνική μορφή και οντότητα,
αρνείται η ίδια την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία των Εθνών.
Το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο μη βλέποντας εθνικά σύνορα παρά
μόνο σφαίρες επιρροής των οικονομικών τους συμφερόντων, προσδένει
στο ιμπεριαλιστικό του άρμα τις μικρές χώρες, κάνοντάς τες
εξαρτήματα του γιγάντιου κεφαλαιοκρατικού μηχανισμού.¶
Καταλύοντας κάθε έννοια ισότητας και δικαιοσύνης στις
διεθνείς σχέσεις, επεμβαίνει στα εσωτερικά των χωρών,
καταπατώντας την ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία, την ίδια την
υπόσταση των Εθνών.¶
Στον τομέα της ιδεολογίας η Αστική τάξη, αφού αρνήθηκε τις
φιλοσοφικοϋλιστικές αντιλήψεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, που
είχε εγκολπιστεί στη νεαρή επαναστατική της ηλικία, για να
πολεμήσει τον κληρικαντισμό και μεσαιωνικό σκοταδισμό, αφού
εγκατέλειψε το φιλοσοφικό της πιστεύω και γυμνώθηκε από κάθε
φιλοσοφική και ιδεολογική βάση, ντύθηκε το ράσο της πιο
αντιδραστικής, της αντιϊστορικής ιδεολογίας που αποτελεί φραγμό
σε κάθε επιστημονική ανάπτυξη και χαμηλώνοντας συνεχώς το επίπεδο
της παιδείας του λαού, για να συντηρήσει τη θέση της, φρενάρει
την προοδευτική ανέλιξη της ζωής της κοινωνίας.¶
Αναιρώντας έτσι τα φιλοσοφικά της βάθρα, η αστική τάξη
αναιρεί την πολιτική της ύπαρξη.¶
Ο χαρακτήρας κάθε κοινωνικοοικονομικού συστήματος
προσδιορίζεται από το ιδιοκτησιακό καθεστώς στα μέσα παραγωγής.
Από το που ανήκουν και ποιος τα ελέγχει. Το κράτος ή οι ιδιώτες.¶
Το σχέδιο Προγράμματος στο σημείο 2 παρ. 2, αναφέρει: "Η
εξέλιξη της κοινωνίας δεν μπορεί να προχωρήσει παρά μόνο στη βάση
μιας σχεδιασμένης ολόπλευρης ανάπτυξης που προϋποθέτει την
κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα βασικά μέσα παραγωγής...".¶
Εδώ ξεκαθαρίζεται με απόλυτη σαφήνεια, για να μη
δημιουργούνται συγχύσεις και στρεβλώσεις, το ιδιοκτησιακό
πρόβλημα στην περίοδο του περάσματος σε σοσιαλιστικές σχέσεις
παραγωγής. Θέμα άλλωστε που εξειδικεύεται στο σημείο 35 παρ. 2-3,
αναφορικά με τη θέση των αγροτών και των μικρών παραγωγών των
πόλεων, για τους οποίους προβλέπεται εθελοντική ένωση σε
συνεταιρισμούς. Το δε σημείο 37 του σχεδίου αναφέρεται ενδεικτικά
στους βιομηχανικούς κλάδους στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη
της Οικονομίας, όπως είναι η σύγχρονη Τεχνολογία, Ενέργεια και
Εξόρυξη, Τηλεπικοινωνίες και Μεταφορές. Καθώς επίσης ο τομέας
εξωτερικού Εμπορίου, οι Τράπεζες, ο Τουρισμός, η Ναυτιλία,
Ασφάλιση και μαζικά μέσα ενημέρωσης. Ακόμα θα εθνικοποιηθεί η
μεγάλη γαιοκτησία, η Μοναστηριακή και Εκκλησιαστική γη.¶
Με τις επεμβάσεις αυτές είναι φανερό ότι δεν θα θίγονται οι
μεγάλες λαϊκές παραγωγικές δυνάμεις που αποτελούν και τη μεγάλη
πλειοψηφία τόσο του κοινωνικού όσο και του παραγωγικού ιστού της
Οικονομίας.¶
Ολοι οι πιο πάνω νευραλγικοί για την Οικονομία κλάδοι
εθνικοποιούμενοι θα σχεδιασθούν και θα βρίσκονται κάτω από
κοινωνικό και κρατικό έλεγχο προς όφελος γενικότερα της κοινωνίας
η οποία εάν σήμερα τα παράγει, τα δημιουργεί με σκληρή εργασία
των ξεχωριστών παραγωγών, στο στάδιο της κατανομής τα χάνει,
γιατί τα ιδιοποιούνται, στις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις,
οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, με ένα κατάφορα άδικο τρόπο
για μια σύγχρονη κοινωνία, με όλες τις από δω και πέρα συνέπειες.
Και με βασικό αποτέλεσμα να φθάνουμε στην κραυγαλέα αντίφαση της
κοινωνικοποιημένης παραγωγής από τη μια και της ατομικής
ιδιοποίησης από την άλλη.¶
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να υπογραμμισθεί η αξιόλογη θέση
του σχεδίου Προγράμματος (37 παρ. 5), με την οποία αναγνωρίζεται
"το δικαίωμα προσωπικής ιδιοκτησίας που αποκτιέται από την
εργασία". Πρόκειται για μια δίκαιη αρχή που αναιρεί κοινωνικές
τριβές που ζημίωσαν στο παρελθόν πολλαπλά το σοσιαλιστικό σύστημα
και οικονομικά και ηθικά.¶
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημανθεί ότι ύστερα από
σοβαρή μελέτη των αντικειμενικών και υποκειμενικών αιτίων για τα
όσα γενικά οδήγησαν στην αντεπανάσταση που είχε σαν συνέπεια την
ανατροπή του Σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, το ΚΚΡΟ στην
Προγραμματική του διακήρυξη αναφορικά με το σχεδιασμό και το
ιδιοκτησιακό καθεστώς στη σοσιαλιστική κοινωνία, κάνει λόγο για
"πολυϊδιοκτησιακή ρύθμιση της οικονομίας" και χρησιμοποίηση
αντίστοιχα των πλεονεκτημάτων της. Αυτό και μόνο χωρίς ειδικότερο
σχολιασμό.¶
Πολυσήμαντη αρχή του σχεδίου Προγράμματος, που πρέπει
ιδιαίτερα να σημειωθεί, είναι αυτή του σημείου 2 παρ. 6 που
αναφέρεται στην ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης με την
ειδική επισήμανση ότι "αυξάνεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Νέα λαϊκά
στρώματα εντάσσονται στις γραμμές της. Εγιναν αλλαγές στη
διαστρωμάτωσή της...".¶
Εδώ μπαίνουμε στην έρευνα της σύνθεσης και των παραμέτρων του
υποκειμενικού παράγοντα, της πρωτοπορίας της επαναστατικής
ανατροπής του συστήματος.¶
Νέα σημαντική εκτίμηση είναι η αύξηση της Εργατικής Τάξης σε
παγκόσμιο επίπεδο με την ένταξη νέων στρωμμάτων στις γραμμές της
και κυρίως με αλλαγές στη διαστρωμάτωσή της εξαιτίας της νέας
τεχνολογίας και της πληροφορικής. Εδώ μιλώντας το σχέδιο για
πρωτοπορία, αναλύεται η σύνθεσή της με πρωτοποριακή συλλογιστική.
Κι αυτό είναι που πρέπει με έμφαση να τονισθεί. Δύναμη με νέα
διαστρωμάτωση. Εδώ χρειάζονται σελίδες για τη σχετική ανάλυση και
πολύ μελάνι. Εκείνο που μπορούμε όμως να κάνουμε είναι να το
τονίσουμε για να προκαλέσουμε ιδιάζουσα προσοχή στο θέμα. Είναι
αξιόλογη θέση και πρέπει να ερευνηθεί και αναλυθεί με περίσκεψη
γιατί είναι απέραντο το εύρος των συνεπειών. Γι αυτό απλά θα
αρκεσθώ στην επισήμανση του προβλήματος, λέγοντας ότι αποτελεί τη
βάση των βάσεων σε ολόκληρο το υποκειμενικό πλέγμα του Ιστορικού
Υλισμού.¶
Σημαδιακές αρχές του σχεδίου Προγράμματος, που πρέπει να
τύχουν σοβαρής μελέτης, είναι οι αναφερόμενες στις εκτιμήσεις για
την αντεπανάσταση και συνακόλουθα στην ανατροπή του 1989-90 στις
χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, με βασική αυτή που αναφέρεται
στην υποτίμηση των αντιθέσεων που εμφανίζονται στη διάρκεια της
σοσιαλιστικής οικοδόμησης (σημεία σχεδίου 41 και 42). Βασικές
επισημάνσεις: "Η κοινωνική σύνθεση του Κόμματος" και η
"διαπαιδαγώγηση ανθρώπων νέου τύπου". Ακόμα "η προσέλκυση των
εργαζομένων στην άσκηση των λειτουργιών της εξουσίας". Ζητήματα
που παντελώς αγνοήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας στις
σοσιαλιστικές χώρες, με τις γνωστές καταστροφικές συνέπειες, όχι
μόνο για τους λαούς των, αλλά και για ολάκερη την ανθρωπότητα που
βιώνει έντρομη σήμερα τη φρίκη και τον όλεθρο της ματωβαμμένης
"νέας τάξης πραγμάτων" της ΠΑΞ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑ που χωρίς δισταγμό και
χωρίς εμπόδια - αντίθετα με την εγκληματική ανοχή διεθνών
οργανισμών - κακουργεί κατά των λαών.¶
Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί, σε αντίθεση με την ενότητα του
Κεφαλαίου σε διεθνικά επίπεδα, η πολυδιάσπαση και έλλειψη σοβαρών
ενωτικών τάσεων στις τάξεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος
που η άμεση και όσο γίνεται στενότερη συνοχή του, βασισμένη στις
σημερινές συνθήκες, αποτελεί κύρια ευθύνη και προτεραιότητα των
κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων.¶
Τέλος, να υπογραμμισθεί το σημείο 43 όπου αναλύονται
σημαντικές θέσεις αναφερόμενες στο Κόμμα, τα μέλη και στελέχη
του, την εσωκομματική Δημοκρατία και συλλογικότητα στη λειτουργία
του και ιδιαίτερα στο στόχο για δημιουργία σοσιαλιστικής
συνείδησης, βασισμένης στους κανόνες της κομμουνιστικής ηθικής,
κάτι που όπως απέδειξαν οι εξελίξεις στις σοσιαλιστικές χώρες,
ήταν κάτι το άγνωστο στα κομμουνιστικά Κόμματα εξουσίας, πράγμα
που οδηγούσε στην ξένη για ένα κομμουνιστικό Κόμμα - δημιουργία
"Καισάρων" με ανέλεγκτες πολιτικές εξουσίες, που έφθαναν μέχρι το
ξεπούλημα ιδεολογίας και σοσιαλιστικής πατρίδας.¶
Εδώ το Πρόγραμμα στις διατάξεις του σημείου 43 καθιερώνει,
πολύ σωστά, ασφαλιστικές δικλείδες, ή καλύτερα, θα έλεγα,
αντικειμενικά κριτήρια σε υποκειμενικά ζητήματα και κρίσεις.¶
Ομως πρέπει να τελειώνω και τα θέματα του σχεδίου
Προγράμματος είναι ανεξάντλητα. Δεν τελειώνουν, θέλουν μελέτη κι
εμπλουτισμό. Η αισιόδοξη προοπτική που αναδύεται από τις γραμμές
του είναι το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα για την ανταριασμένη εποχή
μας. Η ματιά μας ας βλέπει σταθερά στη Μαρξιστική θέση ότι ο
γενετικός κώδικας της ανθρώπινης κοινωνίας είναι
προγραμματισμένος για συνεχή κίνηση προς τα μπρος, πράγμα που θα
πει, ότι παρά τις οποιεσδήποτε οπισθοδρομήσεις, το μέλλον ανήκει
στο Σοσιαλισμό.¶
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου