"ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ" - ΕΑΔΕ ΚΑΙ ΣΥΝ
Κάνοντας μια αναδρομή στα 25 χρόνια από τη μεταπολίτευση, ο Λ. Κύρκος, σε συνέντευξή του στην "Αυγή" (1/8/99), ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής:"Στα χρόνια της δικτατορίας είχε επιτευχθεί ένας υψηλός βαθμός συνάντησης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, με στόχο την ανατροπή της χούντας και την - ασαφή - επιδίωξη της αναγέννησης του τόπου (...). Αξιοποιώντας αυτήν την εμπειρία, η στρατηγική της ανανεωτικής αριστεράς ζητούσε να μην εμπλακούμε ξανά στην έξαλλη κομματική διαπάλη, αλλά να διατυπώσουμε προγραμματικούς στόχους και για την κατάκτησή τους να εφαρμόσουμε νέα μεθοδολογία ανέλιξης της δημοκρατικής ζωής, να οικοδομήσουμε μια ευρύτατη συμπαράταξη δυνάμεων, που να μην παγιδεύονται στις ιστορικές αφετηρίες του κάθε σχηματισμού, αλλά να αναζητήσουμε μέσα από διαδικασίες της σύγκρουσης και παράλληλα της ευρύτατης συνεννόησης, τη στερέωση και τη διεύρυνση της δημοκρατίας (...). Αν το δούμε από τη σκοπιά των ευρύτερων συμφερόντων αυτού του τόπου, αυτός ο δρόμος δεν πρέπει να αποκλειστεί. Αντίστροφα, πρέπει σε κάθε περίπτωση και να αναζητείται και να επιδιώκεται με θετικές ενέργειες (...). Τότε ακριβώς μιλήσαμε για την ανάγκη του δημοκρατικού εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Τονίζαμε, όμως, ότι η έννοια του εκσυγχρονισμού δεν είναι κοινωνικά ουδέτερη. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με τον Κ. Σημίτη κατέστρεψε την ιδέα αυτή - όπως κατέστρεψε και την ιδέα της κεντροαριστεράς - γιατί της αφαίρεσε το κοινωνικό περιεχόμενο και το πολιτικό στήριγμα, που ήταν η ισότιμη συνεργασία με την αριστερά".
* * *
Ο Λ. Κύρκος υπενθύμισε τη στρατηγική της Εθνικής Αντιδικτατορικής Ενότητας (ΕΑΔΕ), παραλληλίζοντάς τη με τη σημερινή στρατηγική του ΣΥΝ, την προγραμματική συμφωνία της "Κεντροαριστεράς". Η στρατηγική της ΕΑΔΕ, που πρόβαλε το λεγόμενο τότε "ΚΚΕ εσωτερικού", σήμαινε συσπείρωση όλων των δυνάμεων, που αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία για τη διεύρυνση της αστικής δημοκρατίας. Η αντίληψη αυτή, όπως την παρουσιάζει στη συνέντευξή του, σήμαινε πλατιά συσπείρωση, όχι ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αλλά για το στέριωμα μιας μορφής διακυβέρνησης του καθεστώτος της άρχουσας τάξης και του ιμπεριαλισμού στην Ελλάδα. Και αυτό, τη στιγμή που ακόμη στη διάρκεια της δικτατορίας το αντιδικτατορικό κίνημα είχε προσλάβει αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά. Πολύ δε περισσότερο, που κάθε πολιτική δύναμη του αντιδικτατορικού μετώπου έθετε διαφορετικούς σκοπούς για τη μετά τη χούντα πορεία της Ελλάδας, αφού υπηρετούσε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα.Αυτό το ξέρει πολύ καλά ο Λ. Κύρκος, γι' αυτό και, όταν αναφέρεται στο τι θα προέκυπτε μετά την ανατροπή της, κάνει λόγο για "ασαφή επιδίωξη αναγέννησης του τόπου", για να συγκαλύψει τη γραμμή συμβιβασμού που ακολουθούσαν από τότε. Ποιο ζήτημα έμπαινε από την άποψη της πολιτικής διεξόδου για την εργατική τάξη και όλο το λαό, μετά το συμβιβασμό της χούντας και των Αμερικάνων με την ντόπια άρχουσα τάξη, στη μεταπολίτευση, μπροστά σε κάθε πολιτική δύναμη; "Με τα μονοπώλια ή με το λαό".Αντικειμενικά, η πολιτική γραμμή του λεγόμενου τότε "ΚΚΕ εσωτερικού" για την "ανέλιξη της δημοκρατίας" σήμαινε ενίσχυση της αστικής δημοκρατίας, της διακυβέρνησης της άρχουσας τάξης. Αρα, δεν ήταν φιλολαϊκή, το αντίθετο, μάλιστα, έσπερνε συγχύσεις στο εργατικό κίνημα ως προς τους σκοπούς και τα πραγματικά του συμφέροντα. Σε μια περίοδο, που το αντιαμερικανικό, αντιΝΑΤΟικό, αντιιμπεριαλιστικό κίνημα φούντωνε. Αυτή η πολιτική γραμμή, όπως ομολογεί ο Λ. Κύρκος, πήγαινε ακόμη παραπέρα. Να σταματήσει η κομματική διαπάλη, δηλαδή η ταξική πάλη και να υπάρξει ευρύτατη συνεννόηση, δηλαδή ταξική συνεργασία! Υποταγή του λαού και των συμφερόντων του στην άρχουσα τάξη και τα μονοπώλια. Το μόνο ζήτημα που υπήρχε, απ' ό,τι λέει ο Λ. Κύρκος, ήταν η "διατύπωση προγραμματικών στόχων" και το κυβερνητικό σχήμα που θα τους διαχειριζόταν. Ετσι, η ηγεσία του ΣΥΝ, με την "κεντροαριστερά", βαδίζει στα ίδια χνάρια, στους ίδιους στόχους, προτείνει την ίδια πολιτική διέξοδο, έχει την ίδια στρατηγική και πρέπει να συνεχίζει την αναζήτηση τρόπων εφαρμογής της!
* * *
Εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας σημαίνει εξωραϊσμός του συστήματος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων. Απ' αυτήν τη σκοπιά, πράγματι, η "κεντροαριστερά" έχει συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο. Την εφαρμογή πολιτικής διαχείρισης του συστήματος με την όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματική τακτική εγκλωβισμού λαϊκών μαζών στις επιδιώξεις του κεφαλαίου. Οι αυταπάτες ότι μια ισότιμη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΝ στη διακυβέρνηση της χώρας θα αντιμετώπιζε θετικά και τα λαϊκά συμφέροντα δείχνουν και τη συνεισφορά της ηγεσίας του ΣΥΝ στην τακτική της επιβολής της ταξικής συνεργασίας για την προώθηση της στρατηγικής ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ιμπεριαλιστικό σύστημα.Είναι τακτική, που συσκοτίζει την ύπαρξη των κοινωνικών αντιθέσεων, των ριζικά αντίθετων ταξικών συμφερόντων ή θεωρεί ότι μπορεί να εφαρμόζεται πολιτική "συμφιλίωσής τους".Δηλαδή, ότι οι καπιταλιστές θα αποδεχτούν διαχείριση, που θα τους αναγκάζει να κάνουν παραχωρήσεις από τα κέρδη τους για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων!
Είναι αντίληψη, που βάζει απλοϊκά, αλλά πονηρά το ζήτημα ότι: Αφού οι κυβερνήσεις ασκούν πολιτική, μόνο η συμμετοχή στη διακυβέρνηση μπορεί να συμβάλει στη λύση λαϊκών προβλημάτων. Εξω απ' αυτήν, υπάρχει η "περιχαράκωση".Ο Λ. Κύρκος το τοποθετεί ως εξής: "Είναι ο εύκολος δρόμος όπου μένεις απ' έξω, πετάς πέτρες, δε μετέχεις, όμως, μέσα στο τεράστιο πολιτικό γίγνεσθαι (...) μπορεί να παρουσιάζεται με σχήματα αριστερής αδιαλλαξίας, στην ουσία, όμως, είναι παραίτηση από τη δυνατότητα να μετέχεις ενεργά (...) η αριστερά δεν μπορεί να μένει έξω από το θέμα της διακυβέρνησης, από τις αναζητήσεις, αλλά να μετέχει". Ομως, οι κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτική βεβαίως, αλλά προς μια ορισμένη, από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων που εξυπηρετούν, κατεύθυνση. Αλλά και η εργατική τάξη, με επικεφαλής το κόμμα της και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, ενάντια στην πολιτική των μονοπωλίων, ως την ανατροπή της με την ανατροπή της εξουσίας τους, συμμετέχουν στο "πολιτικό γίγνεσθαι".Ο Λ. Κύρκος και η ηγεσία του ΣΥΝ θέλουν να αποτρέψουν ακριβώς την ανάπτυξη της λαϊκής δράσης, της πολιτικής πάλης των μαζών, περιορίζοντάς την, το πολύ, ως τη διαχείριση του συστήματος, σαν την πιο αποτελεσματική πολιτική παρέμβαση με τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Βάζουν το δίλημμα, διακυβέρνηση, δηλαδή διαχείριση ή ταξική πάλη, και τάσσονται με τη διακυβέρνηση για τη διαχείριση του συστήματος και όχι με την ταξική πάλη για την ανατροπή του.Αυτό δε, όταν η καθολική επίθεση του κεφαλαίου στα λαϊκά δικαιώματα με τις αναδιαρθρώσεις για την πορεία προς την ΟΝΕ, οι διεθνείς εξελίξεις και, κυρίως, ο πόλεμος, και τα αποτελέσματά του, με την επιβολή της "νέας τάξης" στα Βαλκάνια, αναδεικνύουν με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο το ζήτημα "με τα μονοπώλια ή με το λαό".Ζήτημα - κριτήριο για την πολιτική των κομμάτων και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Αυτή η εξελισσόμενη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα επιβεβαιώνει περίτρανα ότι για την ελληνική κοινωνία υπάρχουν δύο αντίθετοι δρόμοι επιλογής: "Α. Ο δρόμος που υπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των καπιταλιστών, σε βάρος του λαού, ο δρόμος της προσαρμογής και υποταγής στις αντεργατικές, αντιλαϊκές επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Β. Ο δρόμος της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου πάλης, που μπορεί να δώσει προοπτική για την εργατική τάξη, τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου και τη νεολαία (...). Δεν υπάρχει υπερταξικός ή τρίτος δρόμος ανάπτυξης. Η θα υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, δηλαδή τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, ή θα υπηρετεί το λαό και θα έχει προοπτική το σοσιαλισμό" (15ο Συνέδριο του ΚΚΕ, Ντοκουμέντα, σελ. 26 - 27).
Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης για τον άλλο δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας υπέρ των λαϊκών συμφερόντων είναι αναγκαίο και ρεαλιστικό, όσο ποτέ στο παρελθόν.
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ
Ο Λ. Κύρκος και η ηγεσία του ΣΥΝ θέλουν να αποτρέψουν ακριβώς την ανάπτυξη της λαϊκής δράσης, της πολιτικής πάλης των μαζών, περιορίζοντάς την, το πολύ, ως τη διαχείριση του συστήματος, σαν την πιο αποτελεσματική πολιτική παρέμβαση με τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Βάζουν το δίλημμα, διακυβέρνηση, δηλαδή διαχείριση ή ταξική πάλη, και τάσσονται με τη διακυβέρνηση για τη διαχείριση του συστήματος και όχι με την ταξική πάλη για την ανατροπή του
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
25/9/2008
-- Για να εγκλωβίσουν το λαό
29/11/2007
-- Αναζητήσεις χειραγώγησης
23/5/2002
-- Οταν η σοσιαλδημοκρατία περνά κρίση
29/6/1997
-- Μεταμορφώσεις της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής
22/6/1997
-- Οψεις του οπορτουνισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου