6 Φεβ 2012

Οταν η σοσιαλδημοκρατία περνά κρίση



Οταν η σοσιαλδημοκρατία περνά κρίση
Φαίνεται ότι η σοσιαλδημοκρατία, τουλάχιστον στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, περνάει κρίση. Δε φαίνεται μόνο από την κάθετη εκλογική της πτώση στις εκλογές της Γαλλίας και της Ολλανδίας, αλλά και από διάφορα άλλα εκλογικά αποτελέσματα (Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, αλλά και Γερμανία σε τοπικές εκλογές). Διάφορα αστικά προπαγανδιστικά επιτελεία καλλιεργούν τον κίνδυνο της δεξιάς και ακροδεξιάς, το φόβο για τα δήθεν χειρότερα που περιμένουν τις λαϊκές μάζες, αν δεν ανακοπεί αυτή η τάση. Στο «διά ταύτα», η διέξοδος είναι κοινότοπη: «Ενισχύστε τη σοσιαλδημοκρατία ή την "κεντροαριστερά" για να αντιμετωπιστεί η δεξιά».
Και για να επιτύχει ο σκοπός (να μην έρθει η δεξιά), πρέπει, λένε, να συσπειρωθούν όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκρατία, κάποιες «αριστερές» παραλλαγές της σαν το ΣΥΝ) και οι κομμουνιστές μαζί. Λες και οι δεξιές ιδιωτικοποιήσεις παραγωγικών τομέων στρατηγικής σημασίας, οι δεξιές ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και την κοινωνική ασφάλιση, η δεξιά ιδιωτικοποίηση - εμπορευματοποίηση του τομέα υγείας - πρόνοιας, της εκπαίδευσης είναι αντιλαϊκές, αντιδραστικές, ενώ οι κεντροαριστερές αντίστοιχες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι προοδευτικές! Η δεξιά φτώχεια και εξαθλίωση είναι διαφορετική, χειρότερη από τη σοσιαλδημοκρατική - κεντροαριστερή. Το δεξιό ξεκλήρισμα των μικρομεσαίων αγροτών, των ΕΒΕ, είναι βάρβαρο, ενώ το κεντροαριστερό δεν είναι. Οι δεξιοί τρομονόμοι είναι αντιλαϊκοί, ενώ οι κεντροαριστεροί είναι φιλολαϊκοί. Η δεξιά συμμετοχή στο ΝΑΤΟ, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, στους πολέμους είναι καταστροφική. Ενώ η κεντροαριστερή είναι ωφέλιμη. Και ας συναποφασίζουν στην επεξεργασία και την εφαρμογή όλων των παραπάνω. Ας βομβαρδίζουν από κοινού στη Γιουγκοσλαβία, ας συναποφασίζουν τη συμμετοχή στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», δηλαδή κατά των λαών, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, αυτών που αντιστρατεύονται την ιμπεριαλιστική τάξη.
Αυτή η προπαγάνδα στην Ελλάδα έδωσε και πήρε το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αλλά εδώ αναδεικνύονται πραγματικά τρία εξόφθαλμα ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι δεξιά και σοσιαλδημοκρατία, ακόμη και με τις κεντροαριστερές παραλλαγές της, ταυτίζονται στρατηγικά τόσο που οι όποιες τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ τους, ακόμη και σε επίπεδο τακτικής, είναι ανύπαρκτες. Το δεύτερο είναι ότι η σοσιαλδημοκρατία αδυνατεί πλέον αντικειμενικά να δρα ενσωματώνοντας λαϊκές μάζες στο σύστημα, όπως στο παρελθόν, με ορισμένες «παροχές». Γιατί οι ανάγκες του κεφαλαίου απαιτούν την πολιτική των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, που εντείνει την εκμετάλλευση, δηλαδή δεξιά, νεοφιλελεύθερη πολιτική. Ο λαός τους πήρε χαμπάρι, γεγονός που εκφράζεται και με κινητοποιήσεις και με πτώση της δύναμής της. Δεν μπορούν επίσης να χαράξουν την τεχνητή διαχωριστική γραμμή από τα αστικά κόμματα που παραδοσιακά χαρακτηρίζονται δεξιά. Το τρίτο είναι ότι και οι δυο μαζί τρέφουν την ακροδεξιά, γιατί τη χρειάζεται το κεφάλαιο ως εφεδρεία, αλλά και ως μέσο ιδεολογικής τρομοκρατίας των λαϊκών μαζών, προκειμένου να τις εξαναγκάζουν σε υποταγή στην αντιδραστική πολιτική τους.
Ετσι επιστράτευσαν την ιστορία, αντεστραμμένη, προκειμένου να αποδείξουν την αναγκαιότητα του μονόδρομου της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, ως μοναδικής φιλολαϊκής διεξόδου. Εφτασαν να προβάλλουν το δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», ή «Μπερνστάιν ή Λένιν», για να συμπεράνουν ότι ιστορικά δικαιώθηκε ο Μπερνστάιν(!), («Ελευθεροτυπία», 5/5/2002). Και πώς το αποδεικνύουν; Με το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, ενώ η σοσιαλδημοκρατία του '60 και του '70 ανύψωσε το βιοτικό επίπεδο των λαών. Αποσιωπούν βεβαίως ότι μεταπολεμικά ο καπιταλισμός βρισκόταν σε οικονομική άνοδο. Ενώ μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του '70 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση και στη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση (εφάρμοσε νεοφιλελεύθερη πολιτική), που εντείνεται στη δεκαετία του '80 και ιδιαίτερα μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων. Αλλά αποσιωπούν και το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός, αμέσως μετά τον πόλεμο, αν και είχε υποστεί πολύ μεγάλες καταστροφές, ανοικοδομήθηκε γοργά, ο λαός είχε δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία, πρόνοια, δεν υπήρχε ανεργία, φτώχεια. Αυτά επιδρούσαν στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος στον καπιταλισμό, που οι εργαζόμενοι ήταν σε χειρότερη θέση συγκριτικά με το σοσιαλισμό, συμβάλλοντας στις παραχωρήσεις προς την εργατική τάξη, που είχε κατακτήσεις, προκειμένου να αμβλύνεται η ταξική πάλη κι αυτό επίσης αποσιωπάται.
Το πλέον «σοβαρό» επιχείρημά τους επικεντρώνεται στο γεγονός ότι «το ΚΚΕ δε θέλει συμμετοχή στην κυβερνητική εξουσία για να μένει αλώβητο από τη φθορά της. Ενδιαφέρεται να συμμετέχει μόνο στα συνδικάτα, στο μαζικό κίνημα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε μικρότερης σημασίας αναμετρήσεις, χωρίς να προβάλλει μια πειστική εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Να καταγράφεται απλώς ως δύναμη καταγγελίας. Αφήνει το πεδίο της κυβερνητικής εξουσίας στη σοσιαλδημοκρατία, περιορίζεται στη γωνία του πολιτικού συστήματος και συμβάλλει στη διαιώνιση του δικομματισμού! Αντιπαλεύει τη σοσιαλδημοκρατία, που προσπαθεί να εξανθρωπίσει τον καπιταλισμό. Ενώ μάχεται για την ανατροπή του, αλλά με τι θα τον αντικαταστήσει; Με το σοσιαλισμό που ανατράπηκε;».
Εδώ πράγματι μπαίνουν στην ουσία του προβλήματος. Προβάλλουν τη λογική ότι ο καπιταλισμός είναι αναντικατάστατος, ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται να υπάρξει, άρα το πρόβλημα βρίσκεται στον «εξανθρωπισμό του καπιταλισμού». Και στο ΚΚΕ το μόνο που μένει είναι η συμμετοχή του στη διαχείριση της πολιτικής «εξανθρωπισμού του καπιταλισμού». Που επειδή δεν τη θέλει, δε θέλει τη βελτίωση της θέσης του λαού στο σημερινό σύστημα! Αν πραγματικά τη θέλει, πρέπει να εγκαταλείψει τη σημερινή πολιτική του. Αλλωστε, λένε ότι σήμερα ούτε η «συμβατική σοσιαλδημοκρατία», ούτε ο «μαρξισμός - λενινισμός» μπορούν να δώσουν λύση στα προβλήματα. Η «ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού θα αμφισβητηθεί μόνο από μια ενωμένη αριστερά, της οποίας οι απαντήσεις θα κινούνται στη σφαίρα του ρεαλισμού».
Να, λοιπόν, ποιο είναι το βασικό τους ζήτημα: Να δώσει «χείρα βοηθείας» το ΚΚΕ στη σοσιαλδημοκρατία, τότε θα είναι ωφέλιμη η δράση του για το λαό. Διαφορετικά, η σημερινή πολιτική του ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ή τις κεντροαριστερές - κεντροδεξιές παραλλαγές τους βοηθάνε το νεοφιλελευθερισμό και τη δεξιά! Και του επιτίθενται γιατί, αμετανόητα, δεν της κάνει το χατίρι να μπει στη λογική της διαχείρισης. Αλλά γιατί η σοσιαλδημοκρατία χρειάζεται το ΚΚΕ για να αλλάξει πολιτική και για ποια αλλαγή πολιτικής γίνεται λόγος; Για λύση προβλημάτων σε ποια κατεύθυνση; Η ουσία βεβαίως δε βρίσκεται στην πρόθεσή τους για αλλαγή πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, άλλωστε γι' αυτό μιλούν για «ρεαλισμό», αλλά στην παραπλάνηση των λαϊκών μαζών ότι η μόνη φιλολαϊκή πολιτική που μπορεί να εφαρμοστεί είναι η δήθεν αντινεοφιλελεύθερη της κεντροαριστεράς. Και ταυτόχρονα ότι δε χρειάζεται η αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική δράση των λαϊκών δυνάμεων για ρήξη με την πολιτική της άρχουσας τάξης, ώστε να υπάρξουν λύσεις προς όφελος των συμφερόντων τους, είναι ανέφικτη, αλλά κυβερνητικές λύσεις συνεργασίας για διαχείριση της αστικής πολιτικής από τα πάνω. Γι' αυτό προβάλλουν ως κύριο την κυβέρνηση και ως δευτερεύον το κίνημα. Θέλουν να φράξουν, στην εργατική τάξη, στ' άλλα λαϊκά στρώματα το δρόμο του δικού τους λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης.
Επιδιώκουν να παραπλανήσουν σχετικά με το ποια πολιτική είναι προς όφελος του λαού, ποιες συμμαχίες χρειάζονται, σε ποια κατεύθυνση, ώστε να δυναμώνει η ταξική πάλη.
Η μεγαλύτερη απάτη είναι ότι το ΚΚΕ δεν έχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Βεβαίως, εναλλακτική για τον καπιταλισμό σίγουρα δεν έχει. Αλλωστε, τέτοια για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει. `Η θα είσαι με τα μονοπώλια ή με το λαό. Ετσι, λοιπόν, το ΚΚΕ αγωνίζεται για τη λαϊκή κοινωνικοπολιτική συσπείρωση, για τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μικροαστικά στρώματα της πόλης και του χωριού στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία. Αυτή η πρόταση όχι μόνο είναι πειστική, εφικτή και ρεαλιστική, αλλά και μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα. Αλλά αυτή η προοπτική απαιτεί την άνοδο της ταξικής πάλης, την ολοένα και πιο μαζική μαχητική λαϊκή δράση ενάντια στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ενάντια στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, ενάντια στους τρομονόμους, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και των πολιτικών ελευθεριών.
Γι' αυτό το ΚΚΕ αγωνίζεται για την ενίσχυση και τον ταξικό προσανατολισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, για την ενίσχυση του λαϊκού κινήματος, για τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων κόντρα στην αστική πολιτική σ' όλα τα μέτωπα πάλης. Αυτό είναι το βασικό, πρωταρχικό ζήτημα για τη συμμετοχή του λαού στην πολιτική και όχι η ανά τέσσερα χρόνια εκλογική διαδικασία για την ανάδειξη της κυβέρνησης που θα τον καταδυναστεύει. Γι' αυτό το ΚΚΕ δεν το απασχολεί η συμμετοχή στην κυβέρνηση με τη σοσιαλδημοκρατία. Για το ΚΚΕ, την εργατική τάξη, τ' άλλα λαϊκά στρώματα, το ζητούμενο δεν είναι πολιτική διέξοδος λιγότερο ή περισσότερο νεοφιλελεύθερη, αλλά πολιτική διέξοδος, εξουσία, για το λαό. Η υποτιμητική αναφορά στο συνδικαλιστικό και στο μαζικό κίνημα (δευτερεύουσα σε σχέση με τις εκλογές για την κυβέρνηση) αποκαλύπτει ότι όχι μόνο δε θέλουν τη συμμετοχή του λαού, αλλά αισθάνονται απέχθεια και φόβο από τη δράση του.
Κάτω από την κρίση της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας, την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων από την αντιλαϊκή πολιτική, την άνοδο της δράσης της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να ωριμάζει στη συνείδησή τους η αμφισβήτηση του συστήματος, γι' αυτό και επιμένουν στη συγκεκριμένη προπαγάνδα. Νομίζουν ότι επειδή η πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς είναι που φέρνει τη δεξιά, θα παραπλανήσουν τις λαϊκές μάζες καλλιεργώντας το φόβο αυτής της επανόδου, κατηγορώντας το ΚΚΕ ότι με την πολιτική του «συντηρεί το δικομματισμό». Μα, η λογική της σύμπραξης όλων των αντιδεξιών δυνάμεων δεν ενισχύει το δικομματισμό; Τη σωτηρία του συστήματος, με την ανοχή ή την υποταγή των μαζών στην πολιτική των μονοπωλίων, έχουν σκοπό και πιστεύουν ότι θα τα καταφέρουν. Ματαιοπονούν, όσο και αν πασχίζουν. Η δράση του ΠΑΜΕ, του αντιιμπεριαλιστικού αντιπολεμικού κινήματος, της συσπείρωσης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, της Πανελλαδικής Αγροτικής Συσπείρωσης, η δράση από τα κάτω ενάντια στη δεξιά και κεντροαριστερή νεοφιλελεύθερη πολιτική δυναμώνει. Η σταθερή πάλη του ΚΚΕ ενάντια στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, στην κεντροαριστερά - κεντροδεξιά είναι που τους ανησυχεί.

Σ. Λ.


ByΦιλιππος Ανθης στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

TOP READ