Το στριπτίζ του Χρυσαυγίτη

Το στριπτίζ του Χρυσαυγίτη

Την τρίτη μέρα κατά τας γραφάς ο ουρανός δεν έπεσε στα κεφάλια μας, το πρόγραμμα κύλησε κανονικά και έγινε το ‘έλα να δεις’ από την προσέλευση του κόσμου. Κι αν ο βετεράνος σφος, που παρέδωσε μια παλιά κομματική σφραγίδα σαράντα χρόνων στο γγ, δεν έβρισκε λόγια να περιγράψει την εικόνα του κόσμου που συνέρευσε τη δεύτερη μέρα, φαντάσου τι (δε) θα ‘λεγε το σάββατο, που ο κόσμος ήταν τριπλάσιος.
(Να πω παρενθετικά πως όσο αλύγιστος και να είσαι, δε γίνεται να μην υποκύψεις στον πειρασμό να σχολιάσεις πως η εικόνα της κομματικής σφραγίδας με τη θέση μας για το νόθο δημοψήφισμα της χούντας, ήταν κατευθείαν βγαλμένη –με σχήμα πρωθύστερο- από τα σατιρικά σποτάκια της ελληνοφρένειας για το κόμμα).

ΚΚΕ - ΟΧΙ

Στην κεντρική σκηνή με το μικρούτσικο γινόταν ο απόλυτος πανικός. Αλλά την ξεχωριστή νότα, το κάτι διαφορετικό, το έδιναν δύο άλλα σημεία του προγράμματος. Η πρώτη ομιλία του κουτσούμπα ως γγ σε φεστιβάλ κι η πρώτη συναυλία των γκόιν θρου στο φεστιβάλ της πόλης. Ας ξεκινήσουμε με το δεύτερο που είναι και ήσσονος σημασίας, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχε ασχοληθεί η αυγή να φτιάξει κλίμα για να μαζευτεί κόσμος.
Γιατί πέρσι στην αθήνα που ξεχείλισε η νεανική σκηνή, οι μισοί ήταν το κλασικό κοινό της μπάντας και οι άλλοι μισοί σύντροφοι που δεν ήξεραν τα τραγούδια και είχαν έρθει από περιέργεια να ακούσουν την ομιλία της, γιατί αυτά που θα έλεγε είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτά που τραγουδούσε.

Αυτή τη φορά ο βουρλιώτης αφιέρωσε απλώς το κλασικό σουξέ (μαζί μου ασχολείσαι) στον αλέξη, που την ίδια μέρα και στην ίδια πόλη ανέπτυσσε στις παραγωγικές τάξεις τον τρίτο δρόμο του προς το πρωτογενές πλεόνασμα. Κι ένα ακόμα στους χορηγούς της χρυσής αυγής, παίρνοντας πάσα από τον πρόλογο του dj rico περί τραμπούκων κι οργανωμένης συμμορίας. Ο οποίος ντιτζέι ρίκο είναι οργανωμένος σφος και φαίνεται πως βάζει σε μια πολιτική ρέγουλα και τους άλλους, όταν χρειάζεται.

Ο κόσμος πάντως είχε καλό κριτήριο και δε γέμισε τον χώρο της νεανικής-μαθητικής. Αλλά μπορούσες να δεις πολλά μικρά παιδιά (ε και μερικά μεγαλύτερα) να ραπάρουν εκστασιασμένα και νεανικές συνειδήσεις που δεν ξέρεις να πεις με όλα αυτά αν είναι χαμένες ή κερδισμένες, αλλά βρίσκουν τουλάχιστον μια αφορμή να προσεγγίσουν την οργάνωση.

Κι εδώ μπαίνει το ζήτημα –που θα είναι και θέμα εκδήλωσης στο φεστιβάλ της αθήνας: «υπάρχει μη στρατευμένη τέχνη;» Κι επειδή προφανώς πρόκειται για (αρνητικά) ρητορικό ερώτημα (όχι σφοι, δεν υπάρχει), προκύπτουν εύλογα κι αυθόρμητα μια σειρά άλλα ερωτήματα.

Με ποια μεριά είναι στρατευμένη η τέχνη των γκόιν θρου, νέβμα και των υπόλοιπων; Μήπως κάποιοι στίχοι τους –πχ για αυτούς που παίρνουν το βιβλίο απ’ το μαθητή και του πλασάρουν το νίτρο- περιέχουν κάποια δόση αυτοσαρκασμού; Ναι αλλά τι γίνεται με την τέχνη που θεωρείται στρατευμένη χωρίς να είναι, αν και αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια –και στα φεστιβάλ ακόμα; Και σε πόσες άλλες συναυλίες ακούσαμε κάτι τόσο καθαρό για την χρυσή αυγή ή στίχους σαν αυτούς του μέγα; Μπορεί να υπάρχει στρατευμένος στίχος χωρίς στρατευμένο τραγούδι και καλλιτέχνη; Εκτός και αν η βασική αμφιβολία μας δεν έγκειται τόσο στον όρο στρατευμένη, όσο στο αν μπορεί να χαρακτηριστεί (μη) τέχνη. Ναι αλλά έτσι δε γινόμαστε φορμαλιστές από την ανάποδη, μακριά από τις καινούριες μορφές που συγκινούν τη νεολαία και τη συνείδησή της, που πρέπει να τη μετασχηματίσουμε; Και πού ακριβώς μπαίνει το όριο σε αυτούς τους πειραματισμούς και τις ερωτήσεις μας;

Πιο πριν ο κουτσούμπας είχε κάνει μια κάπως μεγάλη (για τα δεδομένα ενός φεστιβάλ) ομιλία, που προσέγγισε τη μία ώρα. Πολιτικό στίγμα και περιεχόμενο μπορείτε να τα βρείτε στα ρεπορτάζ του ρίζου και του 902. Εγώ θα ξεχωρίσω την προσπάθεια του γγ να φρεσκάρει το λόγο του με κάποιες φράσεις πιο αργκό και νεανικές, που μας έδωσαν μεγάλες προλεκάλτ στιγμές, όπως για τη γενιά των -αντα, και τους άλλους δρόμους που είναι μούφα…!

Σημείωσα επίσης μια φράση του που θα μας δώσει και το έναυσμα για το δεύτερο μισό του κειμένου για το λαό που πρέπει (όχι μόνο) να απομονώσει (αλλά) και να ξεφτιλίσει τους φασίστες της χρυσής αυγής. Την επομένη ξεφύλλιζα το πριν του άβερελ κι ένιωσα dejavu πέφτοντας πάνω σε ένα κείμενο για έναν άλλο λαό με τίτλο: ο λαός του παοκ ξεφτιλίζει την χρυσή αυγή. Λες αυτό να εννοούσε και ο γγ; Τι ομάδα λες να ‘ναι;

Το κείμενο υπογράφει ο γνωστός μας κοντόχοντρος, προσπαθώντας στην καλύτερη να μας δείξει πόσο παοκ είναι, κάνοντας το άσπρο-μαύρο κι όλα μαζί πουτ… δηλ ασπρόμαυρα. Σε κάποια φάση αναγκάζεται βέβαια να αναγνωρίσει πως με μια πρώτη ανάγνωση των ανακοινώσεων, φαίνεται να θέτουν τον παοκ πάνω απ’ όλα, από την δεξιά και την αριστερά, από οποιαδήποτε πολιτική κι άρα ταξική κατεύθυνση. Αλλά αν σκύψει κανείς στα κύρια σημεία τους θα δει πέρα από την καταδίκη της ναζιστικής οργάνωσης αντικυβερνητικές αιχμές, αντιρατσιστική κουλτούρα καθώς κι ότι φώτισαν τους κυριότερους διαχωρισμούς της κοινωνίας.
Τα μυαλά μας πονάνε…

Θα μπορούσα κι εγώ να γράψω κάτι αντίστοιχα ελαφρύ για τον σούπερ 3, όπου το τριάρι παραπέμπει στην τρίτη διεθνή, η δομή του συνδέσμου με το γγ στο κόμμα νέου τύπου και η αυστηρή πειθαρχία των μελών του συνδέσμου στο δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, με το ανώτατο σοβιέτ της λέσχης, και άλλα τέτοια γραφικά για να περνάει η ώρα, αυστηρά και μόνο για χαβαλέ χωρίς πολιτικές αξιώσεις.

Δεν έχω καμία απολύτως πρόθεση να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι ή να μειώσω τη σημασία των αντιφασιστικών αντανακλαστικών στα γήπεδα, όπου οι χρυσαυγίτες κάνουν στοχευμένη δουλειά και στρατολογούν πολλά από τα μπουμπούκια τους. Αλλά για να μην τρελαθούμε δηλ, ο «λαός του παοκ» που τα γράφει όλα στην ομάδα του, όπως όλοι οι «υπέροχοι λαοί» με τους συνδέσμους τους άλλωστε, μπορεί κάλλιστα να καλλιεργήσει έναν απολίτικο υφέρποντα φασισμό, όσες ανακοινώσεις κι αν εκδώσει κατά της χρυσής αυγής. Είναι μεγάλη κουβέντα πώς και γιατί έφτασαν σε αυτό το σημείο τα πράγματα, αλλά δεν ωφελεί να αρνιόμαστε να αντικρίσουμε την αλήθεια και να ζωγραφίζουμε στη θέση της μια εικόνα με τα χρώματα των επιθυμιών μας.

Αλλά το χειρότερο είναι πως σε αυτή τη λογική διαφαίνονται κάποια ευρύτερα χαρακτηριστικά και συλλογικά χαρίσματα του χώρου. Η υποσυνείδητη βεβαιότητα πως ο φασισμός θα τσακιστεί με ένα μαζικό ντου στους δρόμους κι όρους συλλογικής εκτόνωσης, όπου ξαφνικά θα παρέμβουν με το μαγικό τους ραβδάκι οι επίδοξες πρωτοπορίες, για να προσδώσουν ταξικό περιεχόμενο επιδιώκοντας πχ έναν εργατικό δεκέμβρη, ένα γύρο με ταξικές πλατείες, ή ένα εργατικό αμπαλαέα. Καθώς επίσης και μια υστερική σχεδόν εμμονή να ανακαλύπτει παντού μικρές νίκες και κατακτήσεις του κινήματος, που πάει τρένο από κορυφή σε κορυφή.

Ίσως πρέπει να τους προβληματίσει βέβαια γιατί ενώ αυτού του είδους οινίκες αυξάνονται εκθετικά, τα πράγματα εξακολουθούν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ή όπως εύστοχα τέθηκε, πώς γίνεται να πολλαπλασιάζονται γύρω μας οι λογής-λογής αντιφασίστες και να θεριεύει ο φασισμός. Κι έτσι αντί για το στριπτίζ του χρυσαυγίτη που είδαμε και στην πάτρα, να αναρωτιόμαστε τι έγινε και κοντεύουν να μας πάρουν τα σώβρακα οι φασίστες.

Η κε του μπλοκ δεν έχει να προτείνει κάποια έτοιμη συνταγή ως εύκολη λύση. Πιστεύει όμως πως το κλειδί για να τσακίσουμε το φασισμό δε βρίσκεται γενικά κι αόριστα στις αντιφασιστικές δράσεις και τα πλατιά μέτωπα με αντίστοιχο περιεχόμενο. Αλλά στη θετικά προσδιορισμένη δράση που αφαιρεί ζωτικό χώρο από τους φασίστες και θα τους κρατάει στο περιθώριο –εκεί που μένουν δηλ κάθε φορά στις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις. Κι ένα αλάνθαστο εργαλείο για να προσδιορίσουμε θετικά τον χαρακτήρα αυτής της δράσης που απαιτείται είναι να βρούμε τα αντίστοιχα αντί για τη συμμορία της χρυσής αυγής. Η οποία δεν είναι φυσικά αντισυστημική ή επικίνδυνη για την αστική δημοκρατία, που την τρέφει και την έχει ανάγκη. Αλλά στρέφεται πρωτίστως ενάντια στους κομμουνιστές και την εργατική τάξη, ή τους μετανάστες –ως οργανικό κομμάτι της τελευταίας.

Κι αυτό είναι που καθορίζει εν τέλει την ουσία. Αφενός δηλ τις δικές μας προτεραιότητες, που είναι η ενίσχυση του εργατικού, κομμουνιστικού κινήματος που θα τσακίσει το φασισμό –και αυτό πρέπει να είναι το ζητούμενο για κάθε συνεπή αντιφασίστα. Κι αφετέρου την υποκρισία του κυρίαρχου αντι-φασιστικού λόγου των αστικών μέσων, που κηρύσσει παράλληλα «διμέτωπο» ενάντια στα ολοκληρωτικά άκρα. Έτσι πλάι στο στριπτίζ της χρυσής αυγής και το ξεγύμνωμά της ως απροκάλυπτο δεκανίκι του εφοπλιστικού κεφαλαίου, έρχεται να προστεθεί και το στριπτίζ των ‘ναζί με πολιτικά’ δημοσιολόγων της αστικής τάξης, που νιώθει έτοιμη να αποβάλει τα ταμπού και το δημοκρατικό φύλο συκής της, όπως στην περίπτωση του γνωστού μας μπάμπη.