Αντίσταση στη λήθη και την υποταγή (Agkarra)

 Αντίσταση στη λήθη και την υποταγή (Agkarra)

Η φετινή επέτειος του διπλού εγκλήματος της Κύπρου, η πρώτη που η Αγκάρρα έχει την δυνατότητα να εκφέρει λόγο και άποψη, χαρακτηρίζεται από μια μεταβατική περίοδο. Την περίοδο μέσα από την οποία η ντόπια αστική τάξη, εκμεταλλευόμενη την δυναμική που έχει αποκτήσει από τις αποτυχίες και τις αδυναμίες της Κυπριακής Αριστεράς και της απουσίας ταξικής πολιτικής, να αποκτήσει προβάδισμα αναθεώρησης της ιστορίας με σκοπό την επιβολή των ιδιαίτερων συμφερόντων της στο άμεσο μέλλον. Καταβάλλει συνειδητές ψευδοεπιστημονικές προσπάθειες παραχάραξης της ιστορίας κατανοώντας ότι με την πάροδο του χρόνου και την λήθη που επέρχεται στην Κυπριακή κοινωνία αλλά και η στρατιά από-πολιτικοποιημένων και αδιάφορων νέων, είναι ένα αρκετά καλό περιβάλλον για να πιάσει τόπο. Την ώρα που ο Ιμπεριαλισμός πατάει γερά και σταθερά στον τόπο μας, οι διάφοροι κοσμοπολίτες φιλελεύθεροι προσπαθούν να εμπλέξουν τον Αμερικανικό παράγοντα όλο και περισσότερο στο Κυπριακό, προς αποφυγή του καναβάτσου στο οποίο περιήλθαν μετά τα γεγονότα του 2004. Με σημαία τον Γλαύκο Κληρίδη – σαν ιδέα – προσπαθούν να τραβήξουν όσο μεγαλύτερα ποσοστά της Αριστεράς για βοήθεια, γνωρίζοντας πως η λύση την οποία επιθυμούν περνάει μέσα από αυτήν. Από την άλλη το εθνικιστικό στρατόπεδο, γιγαντωμένο όπως ήταν και είναι μέσα από τους θεσμούς του αστικού κράτους, την επιρροή του κλήρου και την εμπλοκή του σε θέματα παιδείας προβάρει συναγερμούς για επιστράτευση. Κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι σε αυτό το αστικό κονταροκτύπημα δεν χωράνε τρίτοι. Είτε είσαι εθνικιστής, είτε πρέπει να είσαι με τους κοσμοπολίτες αστούς.

Οι φιλελεύθεροι αριστεροί, μαζί και μια μερίδα απογοητευμένων συναισθηματιών έχουν αναλάβει να κάνουν την δουλειά αυτή του Δούρειου Ίππου μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αναγορεύοντας μάλιστα τον εαυτό τους σαν ριζοσπάστη για περισσότερο έρεισμα. Είτε με μειωμένη αντίληψη είτε συνειδητά καλλιεργούν μια ψευδαίσθηση ότι η συμπόρευση με τον Ιμπεριαλισμό θα επιφέρει μια λύση, την οποία εμείς μετά θα δικαιούμαστε να κάνουμε ότι θέλουμε. Αυτή η προσέγγιση είναι πρωτίστως ανιστόρητη και δευτερευόντως ύποπτη. Πιστεύουν πραγματικά ότι ο Ιμπεριαλισμός απλά θα λύσει το Κυπριακό και θα φύγει; Τότε είναι βλάκες. Η ιστορία δείχνει άπειρα παραδείγματα όπου με την εμπλοκή Ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, οι θεσμοί που δημιούργησαν όχι μόνο δεν επέφεραν λύσεις, αλλά χειροτέρεψαν τα προβλήματα. Πιστεύουν ότι ο Ιμπεριαλισμός θέλει σταθερότητα για τα συμφέροντά του; Τότε είναι ανιστόρητοι. Ίσως να πιστεύουν στους συσχετισμούς δυνάμεων, αλλά τι θα σήμαινε για αυτούς τους συσχετισμούς η παραχάραξη της ιστορίας με σκοπό την άμεση εμπλοκή Ιμπεριαλιστών, και «λύση» μέσα στα πλαίσια της εξουσίας των μονοπωλίων; Αυτό που εντυπωσιάζει μάλιστα είναι η υπογραφή τους σε μια τόσο στρεβλωμένη αναθεώρηση της Ιστορίας που αθωώνει την εθνικιστική αφήγηση και τους πραξικοπηματίες, κατεβάζοντας τους αντιστασιακούς οι οποίοι πολέμησαν για την Δημοκρατία στο ίδιο μετερίζι με τους εγκληματίες του πραξικοπήματος σαν περίπου εξίσου παρασυρμένους ονειροπόλους.

Το Κυπριακό δεν μπορεί να αναγνωσθεί έξω από την ερμηνεία του Ιμπεριαλισμού μέσα στο σύστημα το οποίο κατείχε εξέχουσα σημασία ειδικά την περίοδο του Ψυχρού πολέμου. Η στρατηγική θέση της Κύπρου ήταν καίριας σημασίας για τον Ιμπεριαλισμό από την πρώιμη περίοδο διαμόρφωσής του για αστυνόμευση της περιοχής των πετρελαίων. Από την επιστράτευση του Γρίβα για τον ενωτικό αγώνα του 1955-59 για να «προλάβουν τον αγώνα της Αριστεράς» και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για την εξουσία, μέχρι τις σύνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου και τα γεγονότα του 1963-74, ο Αγγλοαμερικανικός Ιμπεριαλιστικός παράγοντας δεν ήταν μια «ουδέτερη δύναμη» που απλά ζητούσε «ειλικρινή» μεταχείριση. Ακόμη και σήμερα η Κύπρος κατέχει σημαντική θέση για τις κατασκοπευτικές βλέψεις των Ιμπεριαλιστών. Αυτή η αλήθεια ήταν δύσκολο να ανατραπεί όσο οι μνήμες από τα εγκλήματα ήταν ακόμα φρέσκες. Ο λαός απλά θα τους αφάνιζε πολιτικά σε μια τέτοια περίπτωση. Αντ’ αυτού, προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πολιτική πλατφόρμα μέσα από την οποία θα μπορούσαν να παλέψουν, τον Κληριδισμό. Είναι μάλιστα ενδιαφέρον το γεγονός ότι η κοσμοπολίτικη αφήγηση και πολιτική έχει εκφρασθεί από το ίδιο μετερίζι που προστάτευσε τους πραξικοπηματίες και τους ανέδειξε στην Κυπριακή κοινωνία. Η παράταξη Κληρίδη μάλιστα ανέβηκε στην εξουσία πατώντας σε εθνικιστική ρητορεία, με μια από τις άμεσες του κινήσεις να ήταν η αθώωση των 63 πραξικοπηματιών. 40 χρόνια μετά, με πολλούς αγωνιστές της εποχής νεκρούς και νέους γαλουχημένους με την αστική προπαγάνδα, οι απολογητές των Ιμπεριαλιστών βρήκαν την ευκαιρία τους. Είναι τόσο αλαζόνες μάλιστα που λένε ότι όλα είναι μύθοι και όλοι εμείς βολεμένοι της ιστορίας.

Σήμερα, προσπαθούν να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι οποιαδήποτε ερμηνεία αντιστέκεται στην εμπλοκή του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, η αντίσταση ενάντια στην Ιμπεριαλιστική πολιτική, τους συνεταιρισμούς του (θΑ)ΝΑΤΟ(Υ), είναι εθνικισμός (με την ίδια λογική θα χαρακτήριζαν τις εθνικοποιήσεις των μονοπωλίων και τον οικονομικό προστατευτισμό σαν εθνικισμό). Προσπαθούν επίσης να ενισχύσουν την άποψη ότι για τα δεινά της Κύπρου φταίνε αποκλειστικά οι Κύπριοι και από τις δύο πλευρές – αποκόπτοντας έτσι οποιαδήποτε ερμηνεία και αντίληψης του Κυπριακού μέσα στο ευρύτερο κλίμα που επικρατούσε την περίοδο εκείνη- οι δύο «εθνικισμοί». Αυτοί που υποστηρίζουν και πολιτεύονται μέσα στα ίδια κόμματα με πραξικοπηματίες και εθνικιστές. Σαν αυτοί οι εθνικισμοί να μην έχουν γενεσιουργά αίτια, να μην είχαν αρχή, χρηματοδότηση και κάλυψη. Από τη άλλη, το εθνικιστικό στρατόπεδο καλά κρατεί με τις στιβαρές πλάτες που έχει δημιουργήσει διαμέσου των χρόνων. Η δύο αυτές παρατάξεις συγκρούονται και μέσα στα κόμματα που τρέφονται αλλά και εκτός, μέσω μιας συμπαράταξης αριστερών άλλοθι. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, η έκκληση για αγώνα ενάντια στην λήθη είναι επιτακτική ανάγκη. Σε αυτή την χρονική συγκυρία η ταξική απάντηση πρέπει να είναι αυτόνομη και μακριά από τα (παλιά και) σύγχρονα φαντάσματα εθνικιστών και κοσμοπολιτών: Ούτε Τάσσος – Ούτε Κληρίδης.

Agkarra