Η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης κλείνει τα εργοστάσια ζάχαρης

Η πολιτική ΕΕ - κυβέρνησης κλείνει τα εργοστάσια ζάχαρης

Από παλιότερη κινητοποίηση στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας

Το ΚΚΕ επιδιώκει να γίνει υπόθεση όλου του λαού, πρώτα απ' όλα στις Σέρρες και την Ορεστιάδα, η πάλη για να εμποδιστεί το κλείσιμο των δυο εργοστασίων ζάχαρης, που ανακοίνωσε την περασμένη Τρίτη η διοίκηση της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Πρόκειται για παραγωγή ενός προϊόντος που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (αναψυκτικά, ζαχαροπλαστική κ.α.), έχει πολύ μακρά διάρκεια ζωής, παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας.
Και όμως, σταδιακά η καλλιέργεια και παραγωγή περιορίζεται, συρρικνώνεται, οδηγείται στην καταστροφή από την εφαρμογή του Κανονισμού της ζάχαρης ΕΕ, με τη συνένοχη βέβαια και την εγκληματική συνεργασία και συμβολή των ελληνικών κυβερνήσεων. Δημιουργώντας όλους τους όρους και προϋποθέσεις για απολύσεις, ανεργία, καταστροφή παραγωγικών δομών και δυνατοτήτων της χώρας, εξασφαλίζοντας φτώχεια και δυστυχία σε λαϊκά στρώματα.
Το ίδιο γίνεται και σε άλλους τομείς της οικονομίας (π.χ., Ναυπηγεία, Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα, καπνοκαλλιέργεια κ.ά.). Είναι πολιτικές της ΕΕ που εξυπηρετούν την κερδοφορία των μονοπωλίων και επιχειρηματικών ομίλων, σε βάρος των αναγκών των λαϊκών στρωμάτων και των οικογενειών τους. Βέβαια, συμφωνούν και υλοποιούν οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που στηρίζουν την ΕΕ και ας κάνουν ως αντιπολίτευση θόρυβο και σαματά ότι αντιμάχονται τις συνέπειες.

Είναι κοροϊδία και υποκρισία μαζί να στηρίζουν από τη μια την ΕΕ και από την άλλη να διαμαρτύρονται για τις αντιλαϊκές, σκληρές συνέπειες, χωρίς ταυτόχρονα να καταδικάζουν την αιτία, δηλαδή αυτήν την άγρια ευρωκοινοτική πολιτική. Αντίθετα, να δίνουν όρκους πίστης σε αυτήν, όπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι κανονισμοί της ΚΑΠ οδήγησαν τη βιομηχανία ζάχαρης στον γκρεμό και δεν πρέπει σε αυτό να κλείνει κανείς τα μάτια. Αρκεί να δει ποιος χάνει και ποιος κερδίζει. Στη ζάχαρη, το μερίδιο αγοράς μοιράζεται σε μεγάλους ομίλους που έχουν εργοστάσια σε πολλές χώρες. Η Γερμανία έχει περίπου το 46%, ακολουθεί η Γαλλία με 18% και η Βρετανία με 11%, ενώ αναπτύσσεται και η Πολωνία και με γερμανικά κεφάλαια.
Ενας από τους δύο μεγάλους γερμανικούς ομίλους («SUDZUCKER»), που έχει παράρτημα πώλησης και στην Ελλάδα και αποτελεί τον μεγαλύτερο παραγωγό ζάχαρης με 29 εργοστάσια παραγωγής από ζαχαρότευτλα σε 11 χώρες της Ευρώπης (Γερμανία, Γαλλία, Πολωνία, Αυστρία, Βέλγιο, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Μολδαβία), πήρε πρόσφατα έγκριση από την ΕΕ για να αγοράσει το 25% περίπου μιας άλλης εταιρείας, που είναι ο 2ος μεγαλύτερος έμπορας ζάχαρης παγκοσμίως («ED & FMan»).
Η έγκριση της Κομισιόν δόθηκε και δημοσιεύτηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της ΕΕ στις 27/5/2014 (C160, σελ.11), αιτιολογώντας ότι δεν αποτελεί αυτή η εξαγορά πράξη συγκέντρωσης μη συμβατής με την εσωτερική αγορά, αν και γιγαντώνεται ακόμη πιο πολύ ο συγκεκριμένος μονοπωλιακός όμιλος! Να γιατί το ΚΚΕ λέει ότι η ΕΕ είναι των μονοπωλίων και όχι των λαϊκών συμφερόντων.

Προδιαγεγραμμένη πορεία

Από την κινητοποίηση που διοργάνωσαν την περασμένη Τρίτη στις Σέρρες το ΠΑΜΕ και η ΠΑΣΥ

Η συρρίκνωση μικρότερων μονάδων και της ΕΒΖ ήταν προδιαγραμμένη και αυτό φαίνεται και από την αναθεώρηση του Κανονισμού της Ζάχαρης το 2006, με τα εργαλεία που είχε έτοιμα η Κομισιόν:

• Μείωσαν την παραγωγή μέσω των ποσοστώσεων και όσα εργοστάσια ήταν μικρά, έκλεισαν (αριθμούνται συνολικά σε 113 στις χώρες της ΕΕ). Στη χώρα μας, η ποσόστωση μείωσε την παραγωγή στο μισό (50%) των αναγκών μας και έκλεισαν τα δύο εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη. Μάλιστα και για την υλική καταστροφή τους (μηχανημάτων με βαριοπούλα, τοίχων κλπ.) δόθηκαν 87 εκατ. ευρώ από την ΕΕ.
• Επέτρεψαν εισαγωγές ζάχαρης χωρίς δασμούς από τρίτες χώρες, πρώην αποικίες τους και κατάργησαν την εξαγωγική επιδότηση για όσους είχαν εξαγωγές μέχρι τότε. Οπότε θα έμεναν οι μεγάλοι όμιλοι και θα έκλειναν οι μικροί.
• Μείωσαν την τιμή παραγωγού κατά 45%, αφού καταργήθηκαν οι εγγυημένες τιμές παραγωγού, οι οποίες ήταν υψηλότερες από την τιμή της παγκόσμιας αγοράς. Ουσιαστικά, εκείνη την περίοδο ήταν μορφή προστασίας της παραγωγής της ΕΕ και αφορούσε μια σειρά προϊόντα και τη ζάχαρη. Δηλαδή απελευθέρωση του κλάδου, ώστε και οι μικρομεσαίοι αγρότες με τέτοιες χαμηλές τιμές να μην μπορούν να καλλιεργήσουν και να φύγουν από τη μέση.

Μάλιστα, σε μια απόφασή της, η Κομισιόν αναφέρει ότι με αυτούς τους όρους ενισχύθηκε η τάση συγκέντρωσης στον τομέα της ζάχαρης στην ΕΕ και αυτοί οι μεγάλοι όμιλοι έχουν μειώσει το κόστος παραγωγής. Να παρατηρήσουμε ότι το κόστος παραγωγής μειώθηκε, δεν αυξήθηκε όμως η τιμή που δίνουν στον τευτλοπαραγωγό, ούτε μειώθηκε η τιμή της ζάχαρης στον καταναλωτή, στη λαϊκή οικογένεια. Να, λοιπόν, ποιος κερδίζει και ποιος χάνει από αυτήν την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Είναι καθαρό και προδιαγεγραμμένο ποιοι θα καρπωθούν τα κέρδη και ποιοι θα καταστραφούν.
Ομοιότητες και ίδιες μεθοδολογίες έχουμε σε όλους τους τομείς της ευρωκοινοτικής αντιλαϊκής πολιτικής, γιατί ο στρατηγικός στόχος είναι η μεγαλύτερη κερδοφορία των μονοπωλίων και η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Ολες οι υποδομές στην Ενέργεια, το νερό, τα λιμάνια κ.α. φτιάχτηκαν με κρατικά λεφτά από τον προϋπολογισμό, δηλαδή λεφτά του λαού. Ο επενδυτής τα παίρνει ως διέξοδο στο συσσωρευμένο πλούτο του που λιμνάζει, για να διαιωνίσει την κερδοφορία του και να μη μείνει στάσιμη.
Στον τομέα της ζάχαρης, τα εργοστάσια κατασκευάστηκαν από κρατικά λεφτά. Τα τελευταία χρόνια απαξιώθηκαν, αντί να εκσυγχρονιστούν και να αναπτυχθούν, αν και ήξεραν ότι ο τομέας θα απελευθερωθεί από το 2017, θα παράγει η κάθε χώρα όση ποσότητα θέλει.
Οταν έχουν πάρει 87 εκ. ευρώ για να καταστρέψουν τα δύο εργοστάσια της Λάρισας και της Ξάνθης και απαξιώνουν τα άλλα δύο για να τα οδηγήσουν στο κλείσιμο, το 2017 δε θα υπάρχει τίποτα. Κανένας καπιταλιστής δε θα «ρίξει» λεφτά για να τα ανοίξει από την αρχή ή να τα εκσυγχρονίσει, γιατί θα χάσει μέρος των κερδών του. Αρα δολοφονούν την τευτλοκαλλιέργεια στην Ελλάδα και όλη την τεχνογνωσία που αποκτήθηκε 60 χρόνια τώρα.

Ποιος κλείνει τα εργοστάσια;

Γι' αυτό δεν έρχονται να απαντήσουν στην Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ οι υπουργοί. Το μεν υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων απάντησε ότι είναι αναρμόδιο (και δεν είναι ανέκδοτο) στα παρακάτω ερωτήματα του ΚΚΕ:

• Γιατί παράγεται μόνο το 25% και όχι ολόκληρη η ποσότητα των 160.000 τόνων στα υπάρχοντα εργοστάσια της ΕΒΖ;
• Τι προγραμματισμός υπάρχει για την ανάπτυξη και όχι τη συρρίκνωση της τευτλοκαλλιέργειας και εγχώριας παραγωγής ζάχαρης από την κυβέρνηση;

Αλλά και από το υπουργείο Οικονομικών δήλωσαν κώλυμα. Δύο μέρες πριν είχαν σύσκεψη γι' αυτό το θέμα και δεν μπορούσαν να απαντήσουν στο ερώτημα του ΚΚΕ για το τι μέτρα θα πάρει η κυβέρνηση ώστε να μην κλείσει κανένα από τα τρία εργοστάσια της Ελληνικής Βιομηχανία Ζάχαρης.
Απαντάμε λοιπόν στη συγκυβέρνηση, ότι είναι η πολιτική της που κλείνει τα εργοστάσια και κατηγορεί τους αγωνιστές εργαζόμενους και το ΠΑΜΕ που παλεύουν για να μείνουν ανοιχτά και με μισθούς που θα μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Γι' αυτό παλεύουμε μέσα και έξω από τη Βουλή. Οργανώνουμε τον αγώνα για να εμποδίσουμε το έγκλημα και αυτό πρέπει να κάνουν μαζικά, αγωνιστικά, οι εργαζόμενοι που τους πετάνε στο δρόμο της ανεργίας.
Αλλά και οι αγρότες, που ουσιαστικά τους λένε να μην ξανακαλλιεργήσουν ζαχαρότευτλα, γιατί ζάχαρη θα εισάγουμε, τα ενδιάμεσα επαγγέλματα, αυτοί που με τα μηχανήματα τους βγάζουν τεύτλα από τα χωράφια και τους λένε ότι τα αγόρασες για τα ζαχαρότευτλα αλλά θα σου μείνουνε για παλιοσίδερα, Μαζί και τόσοι άλλοι κλάδοι που εμπλέκονται και ζουν από την καλλιέργεια, εποχιακοί εργάτες, μηχανικοί, συντηρητές μηχανημάτων, μεταφορείς κ.ά.
Πρέπει, όμως, να στοχεύουμε σωστά και την κυβέρνηση και την πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων και της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Αφού στηρίζουν την ΕΕ και κλαψουρίζουν γιατί διαλύεται η τευτλοκαλλιέργεια, χωρίς να λένε τίποτα, αφήνουν στο απυρόβλητο τον ηθικό αυτουργό δηλαδή την ΕΕ και περιορίζονται μόνο στο εκτελεστή, τη σημερινή κυβέρνηση, γιατί θέλουν οι ίδιοι να συνεχίσουν τη δουλειά της!
Συνεπώς, Λαϊκή Συμμαχία, γιατί όταν δε δουλεύει το εργοστάσιο στις Σέρρες δε θα δουλέψουν ούτε τα μαγαζιά, ούτε οι βιοτεχνίες, ούτε οι μεταφορείς κ.ο.κ. Να γιατί ενιαία πρέπει να ματαιώσουμε, να εμποδίσουμε το κλείσιμο των εργοστασίων, από κοινού εργαζόμενοι, αγρότες, μικροεπαγγελματίες μεταφορείς, υπάλληλοι, μαγαζάτορες, νεολαία. Είναι ανάγκη η συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την αποδέσμευση από την ΕΕ, έτσι ώστε ο λαός να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει, για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του .
Οποια άλλη λύση δε θα είναι φιλολαϊκή, είτε είναι ο Ζ. Κ. Γιούνγκερ, πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είτε να έβγαινε ο Τσίπρας, που είχε βάλει υποψηφιότητα. Γιατί, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που στελεχώνουν τα όργανα της ΕΕ, ο χαρακτήρας κι η αποστολή τους είναι βαθιά αντιλαϊκή.

Να εμποδίσουμε τα λουκέτα

Ωστόσο, υπάρχει ένα ερώτημα και προβληματισμός: Θα μπορούσε η τευτλοκαλλιέργεια και η βιομηχανία ζάχαρης να αποτελέσουν εξαίρεση και να έχουν διαφορετική αντιμετώπιση, έτσι όπως συμφέρει τους εργαζόμενους, την αγροτιά, τους μικροεπαγγελματίες, την ευρύτερη περιοχή και τις αναπτυξιακές δυνατότητές της και που συμφέρει τους περισσότερους;
Θα μπορούσε δηλαδή να υπερισχύσει για την τευτλοκαλλιέργεια και τη βιομηχανική παραγωγή ζάχαρης το συμφέρον των πολλών και όχι της Τράπεζας Πειραιώς, που βγαίνει ενισχυμένη οικονομικά από το κλείσιμο των εργοστασίων ζάχαρης, αλλά και των ευρωπαϊκών ομίλων που θα αυξήσουν τα κέρδη τους κατά 300.000 εκ. ευρώ το χρόνο και από την καταστροφή της ΕΒΖ;
Βλέπετε ότι το ντόπιο χρηματοπιστωτικό και ξένο μονοπώλιο, έχουν να ωφεληθούν από αυτό το οικονομικό-πολιτικό έγκλημα που θα πλήξει τους πολλούς. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων και των ευρωκομμάτων και δεν αλλάζει ούτε για τον τομέα ζάχαρης στον τόπο μας, ούτε για τη ναυπηγική βιομηχανία, ούτε για την Ενέργεια και το νερό, ούτε για βασικές ανάγκες του λαού.
Αυτή είναι η σχέση οικονομίας πολιτικής που πρέπει να έχει ο καθένας υπόψη του. Οπου και να είναι, στο σωματείο, στην οικοδομή, στο χωράφι, στο σχολείο, στο νοσοκομείο κ.ο.κ., να διεκδικεί οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα και ταυτόχρονα να παλεύει πολιτικά ενάντια σε αυτούς που του τα στερούν και τον χρεοκοπούν.
Κάποιος θα πει: Καλά κάνουμε και τα συζητάμε. Ομως τώρα τι κάνουμε; Ανακοινώθηκε η αναστολή, δηλαδή το κλείσιμο των δυο εργοστασίων, και πολλοί θα βρεθούμε στο δρόμο. Η απάντηση πρέπει να είναι μία: Δε θα τους αφήσουμε, θα το εμποδίσουμε. Αυτό απαιτεί άμεση κινητοποίηση και μορφή πάλης που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι πρέπει να το αποφασίσουν και εμείς μαζί τους μπροστά.
Αγώνες είχαμε και ματαιώσαμε αποφάσεις όταν αντισταθήκαμε όλοι μαζί. Για παράδειγμα, στο θέμα της αξιολόγησης στο δημόσιο, δεν πέρασε μέχρι τώρα, είναι προσωρινά μικρή νίκη. Τους ναυτεργάτες τους επιστράτευσαν και δεν υποχώρησαν, δε φοβήθηκαν. Και απεργίες έκαναν και κινητοποιήσεις. Υπάρχει και η πείρα από την εννιάμηνη ηρωική απεργία των χαλυβουργών. Γνώρισε τη συμπαράσταση του λαού, που ξεπέρασε τα σύνορα, όμως δε γνώρισε την αλληλεγγύη και συμπαράσταση του κλάδου τους και ήρθε γρηγορότερα η σειρά τους με μαζικές απολύσεις και μισθούς κάτω των 500 ευρώ.
Ετσι και τώρα, η διοίκηση της ΕΒΖ, προκειμένου να προλάβει αγωνιστικές αντιδράσεις, μιλά για μεταφορά του 50% του προσωπικού των δύο εργοστασίων στο εργοστάσιο που θα συνεχίσει να λειτουργεί, στο Πλατύ Ημαθίας. Και ότι όσοι δε μεταφερθούν, θα συνεχίσουν να απασχολούνται στη συντήρηση των εργοστασίων σε Ορεστιάδα και Σέρρες, στην παραλαβή των τεύτλων και την αποστολή τους στο εργοστάσιο του Πλατέως. Είναι κοροϊδία και αντιπαραγωγικό το να μεταφέρεις τεύτλα από την Ορεστιάδα στο Πλατύ.
Σας καλούμε να μην αποδεχτείτε το τετελεσμένο και να παλέψουμε για την ακύρωση της απόφασης, να την πάρουν πίσω. Είναι τυράκι η δήθεν αναστολή λειτουργίας των εργοστασίων, για να πιαστούν οι εργαζόμενοι στη φάκα του συμβιβασμού και της υποταγής σε αυτήν την άγρια, απάνθρωπη πολιτική. Για να μη σηκώσουν κεφάλι και ενωθούν με αγρότες, άλλους εργαζόμενους, μικροεπαγγελματίες που πλήττονται από την ίδια σκληρή πολιτική τους.

Η υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού

Ταυτόχρονα, όμως, με τον αγώνα για να μην κλείσουν τα εργοστάσια, πρέπει να βάζουμε πλώρη για λύσεις οριστικά φιλολαϊκές, για να έχει ο καθημερινός αγώνας προοπτική, για άλλη πολιτική. Δηλαδή, να πάρει την εξουσία πραγματικά ο λαός, που θα σχεδιάσει με κεντρικό σχεδιασμό την οικονομία, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Τι εννοούμε ότι κεντρικά σχεδιάζουμε ως χώρα; Για παράδειγμα: Τι ποσότητες χρειάζονται για να καλυφτούν οι ανάγκες του λαού μας σε ζάχαρη; Είναι 320.000 τόνοι, που αντιστοιχούν σε 450.000 περίπου στρέμματα. Με κεντρικό σχεδιασμό επιλέγουμε τις περιοχές όπου υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα για την καλλιέργεια, την παραγωγή και ανάπτυξή τους, το επιστημονικό δυναμικό που χρειάζεται, τα μηχανήματα κ.ά. Με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον αγροτικό τομέα, της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ενέργεια, μηχανήματα κ.ά.) και της μεταποιητικής βιομηχανίας.
Ετσι, τα αγροτικά εφόδια θα είναι φτηνότερα, γιατί δε θα υπάρχει το καπιταλιστικό κέρδος και η παραγωγή σίγουρα θα απορροφηθεί από το κρατικό εμπόριο και τα κρατικά εργοστάσια, εξασφαλίζοντας αξιοπρεπή μισθό, με εστιατόριο, παιδικό σταθμό για τις ανάγκες των εργαζομένων.
Με την κατάργηση της καπιταλιστικής αγροτικής εκμετάλλευσης και τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, από τη δημιουργία παραγωγικών συνεταιρισμών των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική, με κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή, με κρατική επιστημονική στήριξη, με ινστιτούτα που θα λύνουν προβλήματα, θα μειώνεται συνολικά το κόστος παραγωγής. Με κρατικό φορέα συγκέντρωσης και εμπορίου των αγροτικών προϊόντων.
Αυτός ο τρόπος παραγωγής θα σχεδιάζεται για κάθε προϊόν και κλάδο γεωργίας και για την κτηνοτροφία, για παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών, που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού. Το ίδιο θα γίνεται και στους άλλους τομείς της οικονομίας, όπως η Ενέργεια, οι τηλεπικοινωνίες, ο ορυκτός πλούτος, οι μεταφορές κ.ά. Αυτός ο παραγωγικός τρόπος εξασφαλίζει δουλειά και όχι ανεργία, εγγυάται ανάπτυξη παραγωγικών δυνάμεων σε όφελος της λαϊκής ευημερίας, δίνει προοπτική και συμφέρει τους μικρομεσαίους αγρότες, εργατοϋπαλλήλους, μικροεπαγγελματίες, νέους.
Γι' αυτό δυναμώνουμε και κλιμακώνουμε τους καθημερινούς αγώνες, για τη σωτηρία των εργοστασίων ζάχαρης. Με μαχητικότητα και αυτοπεποίθηση, δίνουμε προοπτική στην πάλη μας για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Καλούμε σε συμπαράσταση και αλληλεγγύη για να μείνουν ανοιχτά τα εργοστάσια, να αναπτυχθούν παραπέρα, με οργάνωση της πάλης, με κοινωνική συμμαχία, τη Λαϊκή Συμμαχία. Με περιεχόμενο και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, να μην παραδώσουμε μιζέρια και δυστυχία στα παιδιά μας αλλά λαϊκή ευημερία. Αυτή είναι η πρόοδος της κοινωνίας.

Της
Διαμάντως ΜΑΝΩΛΑΚΟΥ*
* Η Διαμάντω Μανωλάκου είναι μέλος της ΚΕ και υπεύθυνη του Τμήματος Αγροτικής Πολιτικής της ΚΕ του ΚΚΕ