Τοποθέτηση του ΚΕΚΡ για το δημοψήφισμα στην Κριμαία

 Τοποθέτηση του ΚΕΚΡ για το δημοψήφισμα στην Κριμαία 

Τοποθέτηση του ΚΕΚΡ για το δημοψήφισμα στην Κριμαία

Πηγή: Solidnet

Μτφρ.: Lenin Reloaded

Γενική εισαγωγή

Οι σύντροφοι κάποιων δυτικών χωρών μας ζήτησαν σε κάποιες περιπτώσεις να εκφράσουμε την άποψή μας και να δώσουμε πιο αναλυτικές πληροφορίες για τα γεγονότα που εξελίσσονται στην Ουκρανία από τον Φεβρουάριο του 2014, όταν, ως αποτέλεσμα του κρατικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, ήρθε στην εξουσία ένα καθεστώς ακραίων εθνικιστών και δεδηλωμένων ναζιστών και ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στις ανατολικές περιοχές της χώρας, εκεί που ο λαός αποφάσισε να αντισταθεί στην εθνικιστική χούντα του Κιέβου και τους χρηματοδότες της στη Δύση.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλα τα μεγάλα δυτικά αστικά ΜΜΕ (αν και δεν πρέπει κανείς να υπερτιμά την αντικειμενικότητα των ρωσικών αστικών ΜΜΕ όπως το Russia Today) προσφέρουν στις πλείστες των περιπτώσεων μια ενσυνείδητα διαστρεβλωμένη εικόνα των πραγματικών γεγονότων, ενώ πολλοί σύντροφοι έχουν αποπροσανατολιστεί από το γεγονός ότι δεν γνωρίζουν αρκετά ρωσικά για να μπορούν να εξετάσουν όλες τις διαθέσιμες πηγές· ακόμα και αυτοί που γνωρίζουν κάποια ρωσικά το βρίσκουν ορισμένες φορές δύσκολο να βρουν αξιόπιστες τοπικές πηγές και να κατανοήσουν τις διαφορές απόψεων που υπάρχουν στον ντόπιο πληθυσμό.

Εδώ θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε την αλληλογραφία μας με συντρόφους από την ΕΕ και να ετοιμάσουμε ένα είδος απαντήσεων σε ερωτήσεις που τίθενται συχνά σχετικά με το θέμα. Φυσικά, υπάρχουν πολύ περισσότερες ερωτήσεις που δεν καλύπτονται σ' αυτό το μικρό δοκίμιο, κι έτσι σχεδιάζουμε να εκδώσουμε και άλλα ανάλογα κείμενα στο μέλλον.

Ελπίζουμε οι σύντροφοι να βρουν αυτές τις πληροφορίες χρήσιμες.

Μέρος Ι: Κριμαία

Σύντομη εισαγωγή της ιστορίας της Κριμαίας

Ποτέ στην ιστορία της δεν ήταν ανεξάρτητο κράτος η Κριμαία (με την πιθανή εξαίρεση του ημιανεξάρτητου Κριμαϊκού Χανάτου), ούτε ήταν πριγκηπάτο, ούτε οτιδήποτε ανάλογο. Ήταν απλώς μια ωραία και εύκρατη χερσόνησος, πάντα με πολύ μεικτό πληθυσμό, που άλλαξε εντελώς στο πέρασμα των αιώνων, και που πρώτα κατοικήθηκε από έλληνες εποίκους γύρω στον 5ο π.Χ αιώνα. Είναι άξιο αναφοράς ότι πριν το 1954 η Κριμαία δεν αναφέρεται ποτέ ανάμεσα στα εδάφη τα οποία μετά το 1991 δημιουργούν το κράτος της Ουκρανίας.

Στο τέλος της μεσαιωνικής περιόδου, αφού η Κριμαία πέρασε στα χέρια, με τη σειρά, του Βυζαντίου, των Τατάρων και του Κριμαϊκού Χανάτου (με κάποια τμήματα να ελέγχονται από τους Ενετούς και τους Γενοβέζους), η περιοχή κατακτήθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, τον 15ο αιώνα.

Η σύγχρονη ιστορία της Κριμαίας ξεκινά με την κατάκτηση του εδάφους της από τη Ρωσική Αυτοκρατορία το 1783, ως αποτέλεσμα των ρωσοτουρκικών πολέμων του 18ου αιώνα. Το έδαφος της χερσονήσου χωρίστηκε ως Ταυρική επαρχία της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Μετά τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, δημιουργήθηκε το 1921 η Αυτόνομη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Κριμαίας, ως μέρος της ΕΣΣΔ. Το 1946, το στάτους αυτής της αυτόνομης δημοκρατίας άλλαξε, και έγινε Περιοχή της Κριμαίας της ΕΣΣΔ. Το 1954, με απόφαση του Νικήτα Χρουστσόφ, η Περιοχή της Κριμαίας, με εξαίρεση τη Σεβαστούπολη, που συνδεόταν απευθείας με τη Μόσχα, περιλήφθηκε στην Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Η περιοχή διατήρησε το στάτους της Περιοχής της Κριμαίας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας ως τον Ιανουάριο του 1991.

Σχετικά με τη λεγόμενη "προσάρτηση" της Κριμαίας

1. Τι γίνεται με προηγούμενα δημοψηφίσματα ή λαϊκές ψήφους που έλαβαν χώρα πριν την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία το 2014;

Πρόκειται για μακρά ιστορία.

Το πρώτο δημοψήφισμα στην Κριμαία έγινε τον Ιανουάριο του 1991 (η απόφαση να διενεργηθεί δημοψήφισμα πάρθηκε από το Ανώτατο Σοβιέτ της Περιοχής της Κριμαίας της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, τον Νοέμβριο του 1990). Το ζήτημα αυτού του δημοψηφίσματος ήταν το εξής: "Υποστηρίζετε την παλινόρθωση της Αυτόνομης Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Κριμαίας, με την δημοκρατία αυτή να θεωρείται μέρος της ΕΣΣΔ και συμμέτοχος του Συμφώνου Ένωσης;" Η πλειοψηφία του πληθυσμού ψήφισε υπέρ*, και αργότερα, το Φεβρουάριο, το Ανώτατο Σοβιέτ της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας επιβεβαίωσε το ανανεωμένο στάτους της Κριμαίας ως Αυτόνομης Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας.

* Ψήφισε υπέρ με τι ποσοστό;

Το 1990, ο αριθμός κατοίκων της Κριμαίας με δικαίωμα ψήφου ήταν 1.777.841. 1.441 εκατομμύρια (81,3%) πήραν μέρος. 1.343.855 (93,26%) ψήφισαν υπέρ.

Στις 5 Μαϊου του 1992, το κοινοβούλιο της Κριμαίας κήρυξε την κρατική ανεξαρτησία της Κριμαίας και αποφάσισε να διενεργήσει δημοψήφισμα όπου ο πληθυσμός της Κριμαίας θα απαντούσε στο ερώτημα αν υποστήριζε ή όχι την ανεξαρτησία. Το δημοψήφισμα προγραμματίστηκε για τον Αύγουστο του 1992. Όμως το κοινοβούλιο της Ουκρανίας αποφάσισε ότι η απόφαση του κοινοβουλίου της Κριμαίας ήταν σε αντίθεση με το Σύνταγμα της Ουκρανίας (που ήταν "άρτι" ανεξάρτητη τότε) και σταμάτησε τα περαιτέρω βήματα του κοινοβουλίου της Κριμαίας. Κατά συνέπεια, το κοινοβούλιο της Κριμαίας πάγωσε το δημοψήφισμα.

Τον Μάρτιο του 1995, το κοινοβούλιο της Ουκρανίας κατήργησε το Σύνταγμα της Κριμαίας και εξάλειψε τη θέση του Προέδρου της Κριμαίας. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, το κοινοβούλιο της Κριμαίας αποφάσισε να διενεργήσει δημοψήφισμα όπου θα ερωτούνταν ο ντόπιος πληθυσμός αν υποστήριζε το Σύνταγμα της Κριμαίας το οποίο κατήργησε το Ουκρανικό κοινοβούλιο, καθώς και τον "νόμο για την Κριμαία" του 1995, τον οποίο υιοθέτησε το Ουκρανικό κοινοβούλιο. Το δημοψήφισμα δεν έγινε ποτέ, καθώς το κοινοβούλιο της Κριμαίας κατέληξε σε μια ειδική συμφωνία για τον επιμερισμό αρμοδιοτήτων με το κοινοβούλιο της Ουκρανίας.

Τον Φεβρουάριο του 2006, το κοινοβούλιο της Κριμαίας ξαναπροσπάθησε να διενεργήσει δημοψήφισμα για το στάτους της ρωσικής γλώσσας στη χερσόνησο (εννοούμε εδώ το δικαίωμα χρήσης της για επίσημους σκοπούς, ως κρατικά αναγνωρισμένης γλώσσας). Αυτό το δημοψήφισμα απαγορεύτηκε από τις Ουκρανικές αρχές. Υπήρχε άλλο ένα "λαϊκό δημοψήφισμα" που έγινε ανεπίσημα το 2006, και όπου περίπου ένα εκατομμύριο των κατοίκων ψήφισαν ενάντια στις προσπάθειες του πρώην προέδρου της Ουκρανίας Γιουσένκο να μπει η χώρα στο ΝΑΤΟ.*

* Ποιος οργάνωσε αυτό το δημοψήφισμα; Μπορείτε να μας πείτε ακριβώς την ημερομηνία;

Καθώς οι αρχές της Κριμαίας αρνήθηκαν να προσφέρουν εγκαταστάσεις για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, αυτό έγινε στις 6 Δεκεμβρίου "στους δρόμους", από μια οργάνωση που λεγόταν "Παγκριμαϊκή Λαϊκή Συνέλευση". Οι οργανωτές ισχυρίστηκαν πως περίπου το  98,7% των περίπου 900.000 συμμετεχόντων ψήφισαν ενάντια στην ένταξη στο ΝΑΤΟ.

2. Μπορούμε να πούμε ότι το ίδιο το δημοψήφισμα (και η ενσωμάτωση της Κριμαίας στην Ρωσική Ομοσπονδία) ήταν κατά παράβαση του Ουκρανικού Συντάγματος;

Ναι, ήταν ενάντια στο Ουκρανικό Σύνταγμα, καθώς η ανεξάρτητη Ουκρανία οικοδομήθηκε εξ αρχής (δηλ. από το 1991) ως ενιαίο κράτος (πράγμα που έγινε ενσυνείδητα, για να κρατηθούν μαζί ασύμβατα μέρη). Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το κράτος αυτό, που δημιουργήθηκε το 1991, έχει εμφύλιο πόλεμο.

3. Αληθεύει ότι στην περίπτωση αυτή υπήρχε πραγματική παρουσία ρώσων στρατιωτών (εννοώ, που ήρθαν από τη Ρωσία) ώστε να βεβαιωθεί η Ρωσία για τον έλεγχο του δημοψηφίσματος ή/και τον έλεγχο της Κριμαίας; Τι γίνεται με τους λεγόμενους "μικρούς πράσινους ανθρώπους";

Πρέπει να θυμάστε ότι από τον 18ο αιώνα ως σήμερα, στην Κριμαία στάθμευε η βασική στρατιωτική βάση του ρωσικού στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Σύμφωνα με το τελευταίο σύμφωνο με την Ουκρανία, το οποίο ίσχυε ως την επανένωση της Κριμαίας με τη Ρωσία, εκτός από πλοία, η Ρωσία είχε το δικαίωμα να σταθμεύει στην Κριμαία περίπου 25.000 πεζικού με τεθωρακισμένα οχήματα και αεροπλάνα (η Ρωσία πλήρωσε μπόλικα χρήματα στην Ουκρανία για να έχει αυτό το δικαίωμα). Αν και στην πραγματικότητα ο αριθμός του σταθμευμένου προσωπικού ήταν πολύ μικρότερος, υπήρχαν αρκετές πειθαρχημένες και στρατιωτικά εκπαιδευμένες στρατιωτικές μονάδες (αποδείχτηκε ότι η Ουκρανία δεν είχε σχεδόν καμία εκεί), ώστε να επιβάλλουν την τάξη και να παρεμποδίσουν οποιαδήποτε απόπειρα του Κιέβου να οργανώσει βίαιες προκλήσεις.

Δεν υπήρχε καμία ιδιαίτερη ανάγκη να σταλούν πρόσθετα τάγματα από τη Ρωσία, αν και δεν μπορώ να αποκλείσω την πιθανότητα κάποιες μονάδες επίλεκτων από τη Ρωσία να πήγαν εκεί για να αντιμετωπίσουν τις υπόγειες και ανατρεπτικές ενέργειες των Ουκρανών Ναζί και των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών. Είναι προφανές ότι με τέτοια συντριπτική υποστήριξη από τον ντόπιο πληθυσμό και με την σύγχυση που επικράτησε στον ουκρανικό στρατό, οι συνηθισμένοι ρώσοι πεζικάριοι (δηλ. οι "μικροί πράσινοι άνθρωποι", που στην Κριμαία τους λένε "οι ευγενικοί άνθρωποι") δεν έπαιξαν τον κύριο ρόλο στα εκεί γεγονότα: το βασικό τους καθήκον ήταν να παραμείνουν σιωπηρά στο παρασκήνιο, δηλαδή πίσω από την πλάτη των ντόπιων στρατευμένων πολιτών, που έκαναν τη δουλειά. Παρόλα αυτά, κάποιες πηγές αναφέρουν ότι σε έναν αριθμό περιπτώσεων μονάδες τακτικού ρωσικού στρατού πήραν μέρος στον αφοπλισμό κάποιων στρατιωτικών και ναυτικών φυλακίων των Ουκρανών στην Κριμαία. Όπως και να χει, αυτό έγινε με άκρα ευγένεια και πολύ ήσυχα (για αυτό και λέγονται "οι ευγενικοί άνθρωποι"), και δεν υπήρχε σχεδόν καμία καταγεγραμμένη περίπτωση βίαιων συγκρούσεων που να αξίζει αναφοράς (ίσως να υπήρχαν κάποιες στις πολύ αρχές, αλλά μπήκε τέλος πολύ γρήγορα και αποφασισττικά). 

Εύκολα μπορείτε να καταλάβετε γιατί οι ντόπιοι στρατευμένοι πολίτες ήταν τόσο επαρκείς και επιτυχημένοι αν θυμηθείτε ότι από τον καιρό της ΕΣΣΔ, στην Κριμαία πήγαν ως συνταξιούχοι δεκάδες χιλιάδες αξιωματικοί του Σοβετικού στρατού και στόλου -- άνθρωποι πολύ επαρκείς, αποφασιστικοί και με ισχυρή αίσθηση κινήτρου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο οι ντόπιοι μισούν τους Ουκρανούς εθνικιστές και τις εθνικιστικές αρχές του Κιέβου που έχουν τόσο ενισχυθεί και πολλαπλασιαστεί από το 1991. Οι ντόπιοι, κυρίως στη Σεβαστούπολη, τη μεγαλύτερη πόλη της Κριμαίας, έβλεπαν πάντα τους Ουκρανούς αξιωματικούς ως ξένους, ως εισβολείς που επιβάλλουν τη γλώσσα τους, την ιστορική τους αντίληψη και τις αξίες τους στους ντόπιους Ρώσους.

4. Να καταλάβω ότι τουλάχιστον επίσημα, δεν ήρθε κανένας στρατιώτης από τη Ρωσία για να παρέμβει στο δημοψήφισμα;

Ναι, σωστά καταλαβαίνετε: δεν υπήρχαν ρωσικές μονάδες άξιες αναφοράς που να ήρθαν από τη Ρωσία ώστε να παρέμβουν στο δημοψήφισμα της Κριμαίας (εκτός ίσως από κάποιες μικρές ομάδες επιλέκτων -- βλ. παραπάνω). Κατ' αρχήν δεν υπήρχε ανάγκη να παρεμβούν στο δημοψήφισμα, εφόσον λάμβαναν υπόψη τα κυρίαρχα συναισθήματα της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού. Απλώς έπρεπε να τους επιτρέψουν να εκφραστούν και να παρεμποδίσουν κάθε προσπάθεια να διακοπεί με βίαια μέσα το δημοψήφισμα. Η έκταση της βίας που οι εθνικιστικές αρχές του Κιέβου είναι έτοιμες να εφαρμόσουν είναι πλέον πολύ προφανής και στο Ντόνετσκ και στο Λουχάνσκ.

Το σημαντικό τμήμα καλά εξοπλισμένου και πειθαρχημένου ρωσικού στρατού που ήταν από πριν σταυθμευμένο εκεί ήταν υπεραρκετό για να δώσει την αίσθηση της ασφάλειας στους ντόπιους άμαχους ακτιβιστές και τους ηγέτες τους, από την τάξη των βουλευτών της Κριμαίας, καθώς και να τους βοηθήσει να παρεμποδίσουν κάθε προσπάθεια βίαιης προβοκάτσιας εκ μέρους των Ναζί (υπήρξαν και κάποιες με ανθρώπινα θύματα στην αρχή). Όπως και να έχει, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να πούμε ότι η παρουσία στρατού έφερε το αποτέλεσμα. Θεωρούμε ότι το αποτέλεσμα οφειλόταν στα γενικότερα συναισθήματα και την αποφασιστικότητα του ντόπιου πληθυσμού.

5. Μπορείτε να μου δώσετε πληροφορίες για τον βαθμό λαϊκής αποδοχής της ενσωμάτωσης της Κριμαίας στη Ρωσία (κατά προτίμηση, από δυτικές πηγές);

Βεβαίως, δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι δεν μπήκαν στην πρώην ΕΣΣΔ αλλά στην καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν. Παρ' όλα αυτά, αν τους ρωτήσετε άμεσα για τον βαθμό "αποδοχής" τους, απλώς δεν θα καταλάβουν τι τους λέτε. Οι μόνες εκφράσεις που χρησιμοποιούν είναι "απελευθέρωση", "ένωση με τη μητέρα Ρωσία", κλπ. Μια μικρή χούφτα ανθρώπων η οποία διαφωνούσε με τη διαδικασία (αξιωματούχοι που έστησε το Κίεβο, κορυφαίοι στρατιωτικοί του ουκρανικού στρατού, Ουκρανοί εθνικιστές) έφυγαν προ καιρού για την Ουκρανία, και ακόμα και η τεράστια πλειοψηφία του πρώην προσωπικού του ουκρανικού στρατού αποφάσισε να παραμείνει στην Κριμαία και να μπει στην υπηρεσία της Ρωσίας.

Από δυτικές πηγές, είναι μάλλον απίθανο να βρείτε θετικές αναφορές στην Κριμαία. Θα πάρει λίγο χρόνο μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα, να πάνε ξανά εκεί άνθρωποι της Δύσης (τώρα δεν μπορούν αν δεν πάρουν "επίσημη έγκριση από το Κίεβο", η οποία δεν δίνεται ποτέ, για προφανείς λόγους). Όπως και να 'χει, δεν μπορούν να υποκρίνονται για πάντα ότι η Κριμαία ήταν ποτέ οργανικό τμήμα της Ουκρανίας.

Για να τελειώσουμε με το ζήτημα της Κριμαίας, μπορώ να προσθέσω ότι σε αντίθεση με τα εδάφη στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ουκρανία, δεν είναι εφικτή η διαπραγμάτευση για το στάτους της Κριμαίας: για να την πάρουν απ' τη Ρωσία πρέπει να συντρίψουν τη χώρα εντελώς και να τη διαλύσουν, πράγμα δύσκολο να το φανταστεί κανείς όταν εμπλέκεται πυρηνική δύναμη.

...ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΜΕΣΣΙΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

 ...ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΜΕΣΣΙΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ ΣΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι δηλώνουν: 
«Δε θα ζήσουμε με ψίχουλα»

• 933 οι οργανώσεις και φορείς, που είχαν μέχρι χτες αποφασίσει τη συμμετοχή τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, αύριο, Σάββατο, στις 12 μ., στο Σύνταγμα. 
• Οι εκατοντάδες οργανώσεις ενώνονται κάτω από το σύνθημα «Δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα». Δίνουν παράλληλα στην απαίτηση αυτή το ιδιαίτερο «χρώμα» του δικού τους χώρου, των προβλημάτων και των διεκδικήσεών τους. 
• Οργανώνουν τη μεγάλη κινητοποίηση, στρέφοντας το βλέμμα στα επόμενα βήματα της πάλης τους και στην πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.
• Στάσεις εργασίας και 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση τη μέρα του συλλαλητηρίου από μια σειρά Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες.

ΣΕΛ. 4-5

Στον άλλο κόσμο...

Στον άλλο κόσμο...

Πονοκεφαλιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ για το πώς θα ρυθμιστούν τα δάνεια των επιχειρηματικών ομίλων προς τις τράπεζες, κατά τρόπο - ει δυνατόν - επωφελή και για τις δύο πλευρές. Καμιά σκοτούρα όμως για το πώς θα ανακουφιστούν τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά που αγκομαχούν, μήνας μπαίνει - μήνας βγαίνει, να πληρώσουν στεγαστικά και άλλα δάνεια.

Χτες, ο υπεύθυνος οικονομικής πολιτικής του κόμματος Γ. Μηλιός επιχείρησε να ντύσει τις διαμαρτυρίες τους για τον «τραπεζοκεντρικό» χαρακτήρα της προωθούμενης κυβερνητικής ρύθμισης για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια με φιλολαϊκή «προβιά», μιλώντας για την ανάγκη «σεισάχθειας». Αυτό, βεβαίως, που κάνει στην πραγματικότητα η κυβερνητική ρύθμιση είναι να υπηρετεί και να ενισχύει την τάση συγκέντρωσης του κεφαλαίου που κυριαρχεί στον καπιταλισμό.
Σε ένα πρώτο επίπεδο ανάγνωσης των δηλώσεών του έμενε κανείς με την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ μέτρων ανακούφισης του λαού απ' τα χρέη. Λάθος! Ο Γ. Μηλιός πρότεινε απλώς «μια ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, η οποία θα περιλαμβάνει αναστολή προστίμων και πληρωμών τόκων σε αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν, για ένα έτος, όπου μετά θα εξεταστεί η περίπτωση». Παρηγοριά στον άρρωστο δηλαδή μέχρι να βγει η ψυχή του.

Πρότεινε ακόμα «οι πληρωμές προς τις τράπεζες να μην υπερβαίνουν το 20% του πραγματικού εισοδήματος του πολίτη, έτσι ώστε να μπορεί συγχρόνως να κινείται η οικονομία». Διαγραφή χρεών εισηγήθηκε μόνο για τις περιπτώσεις που τα δάνεια είναι από χέρι χαμένα: «...για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.»!

Επ' αυτών ανέφερε: «Οι περισσότεροι πολίτες χρωστούν σε πάνω από μια τράπεζα, το ίδιο και οι μικρές επιχειρήσεις. Επομένως, βρίσκονται σε μια αδύνατη θέση ...για το πώς θα διαπραγματευτούν. Η τράπεζα και τις καλύτερες προθέσεις να έχει, δεν μπορεί να μην έχει ως πρώτο κριτήριο τον ισολογισμό της, γι' αυτό μιλάμε για την ίδρυση ...ενός φορέα δημοσίου συμφέροντος, ανάμεσα στις τράπεζες και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις, η οποία θα διαγράψει τα χρέη, τα οποία δεν μπορούν να πληρωθούν με τίποτα... Να δούμε ποια χρέη δεν μπορούν να πληρωθούν καθόλου -γιατί πρόκειται για ανθρώπους πάρα πολύ μεγάλης ηλικίας, χωρίς κανένα εισόδημα, ασθενείς κ.λπ.-, σε ποια πρέπει να γίνει μια αναδιάρθρωση, δηλαδή να σταματήσει για μια περίοδο χάριτος να πληρώνονται οι τόκοι και τα επιτόκια, χωρίς να έχουμε προσαυξήσεις και όταν βελτιωθεί η οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη, να αρχίζει να πληρώνει πάλι ή να μειωθεί, εν μέρει, ανάλογα με την περίπτωση».

Κοροϊδία, δηλαδή, και εκμετάλλευση της αγωνίας των ανθρώπων που τους πνίγουν τα χρέη. Η παραπάνω πρόταση αποσκοπεί να λύσει το πρόβλημα πώς θα πληρωθούν τα δάνεια στις τράπεζες - και για να μη χάσουν τα λεφτά τους οι τράπεζες- τη στιγμή που αυτό για την πλειοψηφία των λαϊκών νοικοκυριών τώρα είναι αδύνατο. Αυτό το στόχο έχουν τα μέτρα που προτείνουν. Οπως, για παράδειγμα, πληρωμή που να μην υπερβαίνει το 20% του εισοδήματος ή ακόμη και να παγώνει η πληρωμή των τόκων για ένα χρόνο. Οσο για το δημόσιο φορέα διαχείρισης των δανείων, θα το κάνουν για να διευκολύνουν τις τράπεζες στην είσπραξη των δανείων, με δεδομένους τους υποχρεωτικούς όρους είσπραξης έστω και σε περισσότερες δόσεις. Και όλα αυτά τα προτείνει τη στιγμή που η αστική πολιτική τον έχει πολλαπλά γδάρει με τη μείωση του εισοδήματος, τη φοροληστεία, τις περικοπές σε όποιες ελάχιστες παροχές ανακούφισης έδινε το κράτος. Λες και το κράτος στο οποίο κάνουν κουμάντο οι επιχειρηματικοί όμιλοι και τα μονοπώλια δεν θα πάρει μέτρα πρώτα απ' όλα για τα δικά τους συμφέροντα και όχι βεβαίως για να εγγυηθεί τα λαϊκά εισοδήματα.

Η αλήθεια είναι πως είτε η διαπραγμάτευση των δανειοληπτών γίνεται απευθείας με την τράπεζα είτε μεσολαβεί δημόσιος φορέας που θα συσταθεί επί τούτου, ο ισολογισμός της τράπεζας θα παραμένει το κριτήριο και ο δανειολήπτης θα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Και σε ο,τι αφορά τις διαφορές ανάμεσα στους επιχειρηματικούς ομίλους όποιος και αν χάσει ή κερδίσει καμιά διαφορά δεν θα έχει για τους εργαζόμενους. Σε ό,τι όμως αφορά τους εργαζόμενους τα φτωχά λαϊκά στρώματα εξασφαλίζεται - με διαφορετικό τρόπο - το ίδιο αποτέλεσμα δηλαδή: η καταστροφή τους και η επιβολή καθεστώτος επιτήρησης και ομηρίας των λαϊκών οικογενειών. Αυτό άλλωστε γινόταν και την περίοδο που το Δημόσιο είχε την πλειοψηφία των μετοχών σε μια σειρά τραπεζικά ιδρύματα. Χαρίστηκε ποτέ κανένα δάνειο σε ανθρώπους του μόχθου; Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει με τις λέξεις, προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί τη λαχτάρα των εργαζομένων για πραγματική ανακούφιση απ' το βραχνά των χρεών. Κρύβει ότι ως διαχειριστής της αστικής εξουσίας, κομμάτι αναπόσπαστο της οποίας είναι οι τράπεζες, θα σταθεί σαν εισπράκτοράς τους απέναντι στο λαό.

Τι άλλο θα ακούσουμε;

Τι άλλο θα ακούσουμε;

Το ακούσαμε κι αυτό. Σε ανακοίνωση του Τμήματος Εξωτερικής Πολιτικής και Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται: «Οι εκλογικές επιτυχίες που σημειώθηκαν στις 26.10.2014 δημοκρατικών και αριστερών πολιτικών δυνάμεων στη Βραζιλία (νίκη της Ντίλμα Ρουσέφ στο δεύτερο γύρο προεδρικών εκλογών), αλλά και στην Ουρουγουάη (νίκη Ταμπαρέ Βάσκες στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών), αναδεικνύουν τις μεγάλες προσδοκίες και τα αποφασιστικά προοδευτικά ιστορικά βήματα που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική ...στο δρόμο της πολιτικής και κοινωνικής χειραφέτησης της ηπείρου με ορίζοντα το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα»!!! Τι σόι σοσιαλισμός είναι αυτός του 21ου αιώνα που βαδίζει με ισχυρά μονοπώλια μόνο οι ΣΥΡΙΖΑίοι ξέρουν. Το 2011, η Βραζιλία έγινε η έκτη καπιταλιστική οικονομία του πλανήτη, ξεπερνώντας τη Βρετανία και απειλεί στην πέμπτη θέση τη Γαλλία. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γεωγραφίας και Στατιστικής της Βραζιλίας (IBGE), το Σεπτέμβρη του 2011, 8.054.000 άνθρωποι ζούσαν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας (άλλες μετρήσεις τους ανεβάζουν στα 16 εκατομμύρια). Σύμφωνα με το Διεθνές Ταμείο για την Αγροτική Ανάπτυξη (IFAD), το 55% του πληθυσμού στις αγροτικές περιοχές ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας που εκτοξεύεται στο 66% για τη Βορειοανατολική Βραζιλία. Το Πρόγραμμα Ανθρωπίνων Οικισμών του ΟΗΕ (UN Habitat) αναφέρει ότι 60 εκατομμύρια είναι συνολικά οι φτωχοί στη χώρα. Ο «σοσιαλισμός» τους είναι ένας καπιταλισμός όπου απλά θα κυβερνάνε οι «αριστεροί»...

Από κάθε γωνιά της χώρας, αύριο όλοι στο Σύνταγμα

Από κάθε γωνιά της χώρας, αύριο όλοι στο Σύνταγμα

Από απόψε το βράδυ ξεκινά το ταξίδι χιλιάδων διαδηλωτών προς το κέντρο της Αθήνας. 933 οργανώσεις υπογράφουν το κάλεσμα

«Δε θα αποδεχτούμε να ζούμε με τον εφιάλτη της ανεργίας! Δε θα δεχτούμε να ζούμε σαν σύγχρονοι σκλάβοι! Δεν πάμε για να ανακόψουμε μόνο την επίθεση! Πάμε και για να αποσπάσουμε, να κερδίσουμε. Από εμάς εξαρτάται!». Το κάλεσμα που απηύθυνε στις αρχές του Σεπτέμβρη το ΠΑΜΕ προς όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας, κάθε ομοσπονδία, κάθε Εργατικό Κέντρο, κάθε σωματείο, τις οργανώσεις των συνταξιούχων, της νεολαίας, των γυναικών, των αυτοαπασχολουμένων, της φτωχής αγροτιάς, τις επιτροπές ανέργων, συνάντησε αποδοχή που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Αυτό δείχνουν οι 933 οργανώσεις και φορείς που είχαν μέχρι χτες αποφασίσει τη συμμετοχή τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, αύριο, Σάββατο, στις 12 μ., στο Σύνταγμα. Οι εκατοντάδες οργανώσεις ενώνονται κάτω από το σύνθημα «δε θα ζήσουμε με τα ψίχουλα». Δίνουν παράλληλα στην απαίτηση αυτή το ιδιαίτερο «χρώμα» του δικού τους χώρου, των προβλημάτων και των διεκδικήσεών τους. Οργανώνουν τη μεγάλη κινητοποίηση, στρέφοντας το βλέμμα στα επόμενα βήματα της πάλης τους και στην πανεργατική απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Ανάμεσα στις εκατοντάδες αποφάσεις ομοσπονδιών και συνδικάτων, ιδιαίτερα πρέπει να αναφερθούν εκείνες που συνδυάζονται με 24ωρη απεργιακή κινητοποίηση τη μέρα του συλλαλητηρίου. Τέτοιες αποφάσεις έχουν πάρει το Εργατικό Κέντρο Ιωαννίνων, η Ομοσπονδία Εργαζομένων Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας (ΟΕΦΣΕΕ), το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής και το Συνδικάτο Τροφίμων - Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας. Απόφαση για απεργία την 1η Νοέμβρη έχει πάρει και η Γενική Συνέλευση του Σωματείου Εργαζομένων στις Επιχειρήσεις ΖΑΒΕΛ (ΖΟΥΡΑΣ).
Στάση εργασίας από τις 11 π.μ. έως τις 3 μ.μ. έχει προκηρύξει για το Σάββατο ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, ενώ αντίστοιχη 4ωρη στάση εργασίας έχει αποφασίσει και το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων Δυτικής Αττικής.

Πικετοφορία για την προπαγάνδιση του συλλαλητηρίου έκανε χτες η Λαϊκή Επιτροπή 5ου - 6ου Διαμερίσματος Αθήνας

Μέσα στο 24ωρο που απομένει ολοκληρώνονται οι προετοιμασίες για τη μετακίνηση χιλιάδων διαδηλωτών από κάθε γωνιά της χώρας στην Αθήνα. Οι πρώτες αναχωρήσεις από τις πιο μακρινές περιοχές είναι προγραμματισμένες για σήμερα το βράδυ, ενώ οι διαδηλωτές από την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου θα φτάσουν τα ξημερώματα του Σαββάτου στο λιμάνι του Πειραιά, όπου θα τους υποδεχθούν τα ναυτεργατικά σωματεία.
Παράλληλα, η μάχη κορυφώνεται σε τόπους δουλειάς και γειτονιές, για να είναι όσο το δυνατόν πιο μαζική η συμμετοχή των εργαζομένων και του λαού στο πανελλαδικό συλλαλητήριο. Ενδεικτικό της προσπάθειας που γίνεται να φτάσει παντού το κάλεσμα, αξιοποιώντας κάθε ώρα που απομένει, είναι το πρόγραμμα εξορμήσεων της Πανελλήνιας Ενωσης Συνταξιούχων του ΝΑΤ (ΠΕΣ-ΝΑΤ), σήμερα, μέρα πληρωμής των συντάξεων, στις τράπεζες στον Πειραιά, στα Ταμπούρια, στη Νίκαια, στο Αιγάλεω και την Καλλιθέα. Επίσης, η Λαϊκή Επιτροπή Πειραιά σήμερα, στις 6.30 μ.μ. προγραμματίζει πικετοφορίες στην Αγία Σοφία και στα Καμίνια (πλατεία Δωδεκανήσου).

Η «αραβική άνοιξη» και οι εγκλωβισμένοι λαοί

Η «αραβική άνοιξη» και οι εγκλωβισμένοι λαοί

οι εκλογές της περασμένης Κυριακής στην Τυνησία σήμαναν εναλλαγή στην αστική διαχείριση με το κοσμικό κόμμα «Νίντα Τούνις», να παίρνει τη σκυτάλη από το ισλαμιστικό «Ενάχντα», που είχε αναδειχθεί στην εξουσία μετά την ανατροπή του πρώην Προέδρου Μπεν Αλι κατά την λεγόμενη «Αραβική άνοιξη». Αυτή η υπόθεση που ξεκίνησε από την υπαρκτή λαϊκή αντίδραση σε ένα αυταρχικό καθεστώς (σταθερό σύμμαχο ως τότε των ιμπεριαλιστών) αξιοποιήθηκε από την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές, για να προχωρήσουν ευρύτεροι σχεδιασμοί, ώστε να διευκολυνθούν οι μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων. Το ίδιο συνέβη και σε άλλες χώρες της Βόρειας Αφρικής, τη Λιβύη και την Αίγυπτο, όπου χρησιμοποιήθηκε το «χαρτί» των ισλαμιστών για το σκοπό αυτό. Τώρα, οι ισλαμιστές στην Τυνησία μπαίνουν πιο πίσω και επανέρχονται στην εξουσία άνθρωποι που στήριξαν τον Μπεν Αλι, όπως ο επικεφαλής του σχετικά νεοσύστατου κόμματος Μπ. Ελσέμπσι που διετέλεσε σε διάφορες υπουργικές θέσεις και στην πρωθυπουργία των προηγούμενων κυβερνήσεων και του Μπεν Αλι.

Το νέο αποτέλεσμα της Τυνησίας εμφανίζεται από τους ιμπεριαλιστές «ως νίκη της δημοκρατίας». Αστοί και οπορτουνιστές πριν από τρία χρόνια εκθείαζαν την «αραβική άνοιξη» ως γνήσια «επανάσταση και λαϊκή εξέγερση». Τα λεγόμενα «αυθόρμητα κινήματα» στη Βόρεια Αφρική και μετά αυτά των «αγανακτισμένων» εμφανίζονταν ως ακομμάτιστα, ακηδεμόνευτα ως το «πραγματικό κίνημα» σε αντιπαράθεση με το κομμουνιστικό κίνημα. Τότε το ΚΚΕ στη χώρα μας είχε λοιδορηθεί από κάθε λογής οπορτουνιστές, επειδή εξηγούσε ότι όχι μόνο δεν πρόκειται για επαναστάσεις που μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα μπροστά αλλά αφορούν σε εκσυγχρονισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ ταυτόχρονα συνέδεε τις εξελίξεις με τα ευρύτερα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τις επεμβάσεις με βάση το αμερικανοΝΑΤΟικό σχέδιο «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Πολύ γρήγορα, η ανάλυση του ΚΚΕ επαληθεύτηκε ενώ και νεότερα στοιχεία δείχνουν την εμπλοκή υπηρεσιών ιμπεριαλιστικών χωρών σε πολλές χώρες και σε όλο το τόξο από τη Βόρεια Αφρική ως τη Μέση Ανατολή. Η περίπτωση της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στη Συρία και η ενίσχυση των ενόπλων του «Ισλαμικού Κράτους» είναι οι πιο κραυγαλέες αποδείξεις που επιβεβαιώνουν τα όσα μόνο το ΚΚΕ είχε πει, ενώ οι όποιες εναλλαγές στις κυβερνήσεις συνοδεύτηκαν με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Οι κόντρες και διαφοροποιήσεις των εγχώριων αστικών δυνάμεων αφορούν στο ποια θα έχει το πάνω χέρι στην εκμετάλλευση του εργαζόμενου λαού, και ποια θα διαπραγματεύεται με τα μονοπώλια για τα δικά της συμφέροντα. Οι εξελίξεις στην Τυνησία και αλλού, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει ισχυρό επαναστατικό αγωνιστικό κίνημα και Κομμουνιστικό Κόμμα, φέρνουν τραγικά στο προσκήνιο την αλήθεια ότι όσο οι εργάτες, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου μπαίνουν κάτω από τις σημαίες των αστών με όποιον μανδύα (κοσμικό ή θρησκευτικό), όσο δεν έχουν οδηγό την ταξική πάλη, όσο δε συγκρούονται με τους εκμεταλλευτές τους και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δεν μπορούν να περιμένουν καλύτερες μέρες.

Δε φταίει η κακιά η ώρα...

Δε φταίει η κακιά η ώρα...

Για τα «ατυχήματα» που σκοτώνουν και σακατεύουν εργάτες, δε φταίει η «κακιά η ώρα». Είναι συνέπεια της εντατικοποίησης της παραγωγής, της ελαστικοποίησης της εργασίας, της απελευθέρωσης των ωραρίων, της απουσίας μέτρων υγιεινής και ασφάλειας, που κοστίζουν στην εργοδοσία. Με μια φράση, είναι αποτέλεσμα της άγριας εκμετάλλευσης που υφίστανται οι εργαζόμενοι, για να διασφαλίζουν τα αφεντικά τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους. Ο θανάσιμος τραυματισμός ενός εργάτη και τα όσα ακούστηκαν στο δικαστήριο, όπου έφτασε η υπόθεση, δείχνουν «του λόγου το αληθές».
Ο Κ. Μπ. εργαζόταν με σύμβαση εξαρτημένης εργασίας σε βιομηχανία κατασκευής θερμαντικών σωμάτων στον Ταύρο, από το Γενάρη του 2002, ως εργατοτεχνίτης πρέσας κοπής χαλύβδινων ταινιών. Τη μέρα του θανάσιμου τραυματισμού του (Τετάρτη 2/2/2011) εκτελούσε μόνος τη δουλειά του, όπως είχε πληροφορήσει την οικογένειά του, χωρίς τον συνάδερφό του Κ. Ρ. που εκτελούσε και χρέη εργοδηγού και ο οποίος βρισκόταν σε «άδεια», λόγω της απόφασης της εργοδοσίας να περικόψει μέρες και ώρες εργασίας από τους εργαζόμενους.
Οταν απουσίαζε ο εργοδηγός, δεν υπήρχε υπεύθυνος (αντικαταστάτης) να επιβλέπει τις εργασίες στο χώρο του εργοστασίου. Μάλιστα, όπως προέκυψε, το καθημερινό πρόγραμμα το έφερνε γραπτώς ο φύλακας του εργοστασίου...

***

Παρά το γεγονός ότι ο μεταλλοτεχνίτης είχε προσληφθεί με συγκεκριμένη ειδικότητα και η δουλειά του δεν περιελάμβανε το χειρισμό ανυψωτικού μηχανήματος, κλαρκ, βρέθηκε να το χειρίζεται στον προαύλιο χώρο του εργοστασίου μετά από σχετική εντολή, όπως καταγγέλθηκε στο δικαστήριο. Το κλαρκ μετέφερε άχρηστα κομμάτια σιδήρου. Σε μια στιγμή, έπεσε σε λακκούβα, με αποτέλεσμα να ανατραπεί και να καταπλακώσει τον εργάτη, τραυματίζοντάς τον θανάσιμα στο κεφάλι. Στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας όπου μεταφέρθηκε, διαπιστώθηκε απλά ο θάνατός του. Ηταν 56 χρόνων και είχε μία κόρη.
Ο τραυματισμός του εργατοτεχνίτη έφτασε στο ακροατήριο στις 25/9/2014. Η εργοδοσία έκανε τα πάντα για ν' αναποδογυρίσει την πραγματικότητα. Λίγο - πολύ, οι μάρτυρές της είπαν ότι ο σκοτωμένος εργάτης δεν υποχρεώθηκε να οδηγήσει το κλαρκ, αλλά αυθαίρετα, με την όπισθεν, βγήκε στο προαύλιο και μάλιστα στο χώρο που ρίχνουν το σκραπ, για αναψυχή ή γιατί διασκέδαζε να το οδηγεί!
Οι συνάδελφοι, όμως, του νεκρού, έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Ενας εργάτης κατέθεσε ότι είχε βγει την ίδια ώρα με τον συνάδελφό του, με άλλο κλαρκ από το εργοστάσιο και είδε στο χώρο που «πετάμε τα υπολείμματα της πρέσας ένα κλαρκ αναποδογυρισμένο και όταν έτρεξα να δω τι συμβαίνει είδα τον Μπ. Κ. από κάτω εγκλωβισμένο... Ο Μπ. Κ. οδήγησε σήμερα το κλαρκ, επειδή ο οδηγός του κλαρκ απουσίαζε». Επίσης, κατέθεσε ότι «ναι, έχει οδηγήσει (το θύμα) και στο παρελθόν κάποιες φορές». Μάλιστα, ανέφερε: «Νομίζω ότι δεν κατείχε άδεια (σ.σ. το θύμα) δεν είμαι σίγουρος».

***

Ο άλλος χειριστής του κλαρκ Ι. Ν. (έλειπε σε άδεια), που περιέγραψε τι είδε μετά την επιστροφή του στο εργοστάσιο, είπε: «Οταν επέστρεψα είδα το κλαρκ αναποδογυρισμένο με τα πιρούνια ψηλά, τον ατυχή συνάδερφο καταπλακωμένο και τ' αποκόμματα είχαν ξεφορτωθεί στη θέση τους. Οταν όμως ξεφορτώνουμε κάθε φορτίο, αναγκαστικά τα πιρούνια τα χαμηλώνουμε...». Προκύπτει ότι πριν καταπλακωθεί από το κλαρκ, ο εργάτης είχε ξεφορτώσει σκραπ (αποκόμματα).
Και μια «λεπτομέρεια»: Το κλαρκ δεν έφερε πινακίδες με αριθμό κυκλοφορίας, δεν είχε άδεια κυκλοφορίας, δεν ήταν ασφαλισμένο και κυρίως δεν είχε πιστοποιητικό ελέγχου τύπου δηλ. δεν είχε ελεγχθεί μηχανολογικά (προκύπτει από την έκθεση έρευνας της τεχνικής Επιθεωρήτριας του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας και το κέντρο πρόληψης Επαγγελματικού Κινδύνου).
Μάλιστα, η εταιρεία προσκόμισε βεβαιώσεις με ημερομηνίες ελέγχου δοκιμών μετά το ατύχημα. Ακόμα όμως και το δελτίο επισκευής που παρουσίασε η εργοδοσία από τις 5/11/2010 - δεν έφερε υπογραφή και δεν έγινε αποδεκτό - αναγράφονται παρατηρήσεις για τα φρένα και την ύπαρξη διαρροών από τις τσιμούχες σταυρού, στροφαίου και σασμάν.
Να σημειωθεί, τέλος, ότι από τα έγγραφα της εταιρείας και τις καταθέσεις μαρτύρων, προκύπτει πως δεν έγινε δυνατό να ελεγχθεί το έτος κατασκευής τού εν λόγω κλαρκ. Η παράλειψη αυτού του στοιχείου, προδίδει προσπάθεια να συγκαλυφθεί ότι πρόκειται για παλιό μηχάνημα, που, όπως κατέθεσε μάρτυρας της εταιρείας, ήταν ήδη μεταχειρισμένο όταν αγοράστηκε από «δεύτερο χέρι»... Να πώς μία μία οι ψηφίδες φτιάχνουν το παζλ των συνθηκών που έστειλαν στον τάφο τον 56χρονο εργάτη.

Π. Καζ.

Ουκρανία κι αντιφασιστική εξέγερση

 Ουκρανία κι αντιφασιστική εξέγερση

Τα κείμενα που στάθηκαν αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση είναι τα εξής τρία: το κείμενο του κ. γούση στο πριν της 12^ης οκτώβρη «οι εξεγερμένοι του ντονμπάς και οι αριστεροί του σωλήνα», η απάντηση του ΕΒ (ελισαίου βαγενά) στο ριζοσπάστη της 18^ης οκτώβρη με το κείμενό του «για τις εξελίξεις στην ανατολική ουκρανία» και η ανταπάντηση των τριών μελών του ναρ και της ελληνικής αποστολής του στο αντιφασιστικό καραβάνι αλληλεγγύης στην ανατολική ουκρανία. Καλό είναι σφε αναγνώστη πριν προχωρήσεις στο ζουμί της ανάρτησης, να επισκεφτείς τους παραπάνω συνδέσμους (στο βουνό) για να έχεις μια σφαιρική εικόνα επί της ουσίας.

Ας κάνουμε καταρχάς μια μικρή ανακεφαλαίωση. Ποια είναι η θέση του κκε για τα τεκταινόμενα στην ουκρανία; Την επαναλαμβάνει ο βαγενάς στο κείμενό του: το κκε καταδίκασε από την πρώτη στιγμή την «επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, στο έδαφος του καπιταλισμού και του ισχυρού ανταγωνισμού των παραπάνω δυνάμεων με τη Ρωσία». Η εκτίμηση του κόμματος είναι πολύ προσεκτικά ζυγισμένη και διατυπωμένη, ώστε να μην πέσει ούτε στη λούμπα των ίσων αποστάσεων ούτε και στην παγίδα να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο για να συνταχθεί. Έτσι βέβαια καταφέρνει να ερεθίσει όσους κρύβονται πίσω από εύκολες μονοδιάστατες απαντήσεις, ή παρερμηνεύουν σκόπιμα τις θέσεις του κκε, για να το εγκαλέσουν –είτε ως «ρωσόδουλο», κατά την προσφιλή έκφραση της οακκε, επειδή δεν ευθυγραμμίζεται με τη δυτική προπαγάνδα, είτε από την άλλη γιατί τηρεί υποτίθεται στάση ίσων αποστάσεων.

Ποια είναι η δράση που έχει αναπτύξει το κκε για το ουκρανικό ζήτημα; Απαντά και σε αυτό πολύ συγκεκριμένα το κείμενο του ριζοσπάστη. Διοργανώσαμε παραστάσεις στην ουκρανική πρεσβεία, μαζικές διαδηλώσεις έξω απ' αυτήν, καυτηριάσαμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα την περίοδο που είχε την Προεδρία της ΕΕ, καταθέσαμε σχετικές Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ στις εξελίξεις κ.ά.

Πρόσφατα διοργανώσαμε Ευρωπαϊκή Συνάντηση ΚΚ, όπου το ζήτημα της Ουκρανίας και των εξελίξεων σ' αυτήν ήταν ένα από τα σημαντικότερα.

Θα μπορούσε άραγε το κκε να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες αυτό το διάστημα; Ενδεχομένως· αλλά δεν είμαι σε θέση να το κρίνω, χωρίς να γνωρίζω κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Τι επαφές-συζητήσεις έχουμε με κομμουνιστικές κινήσεις (πέρα από το κκ ουκρανίας) στις περιοχές του ντονέτσκ και του λουγκάνσκ και ποια είναι η δική τους εκτίμηση; Ποια ήταν η εξέλιξη-κατάληξη των επαφών που είχαμε με την κίνηση μπορότμπα; Πώς βλέπουμε τις δυνάμεις που παίρνουν μέρος στο αντιφασιστικό καραβάνι (όπου συμμετέχει προφανώς και το αδελφό κεκρ) με πρωτοβουλία της μπάντας μπασότι –σημείο των καιρών και δείγμα του μεγάλου πολιτικού κενού που υπάρχει σε διεθνή κλίμακα, ιδίως στο κομμουνιστικό κίνημα; Τι πρωτοβουλίες μπορεί συντονισμένης, πανευρωπαϊκής δράσης μπορεί να αναλάβει η (σαφώς αδύναμη ακόμα) πρωτοβουλία κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και πώς θα μπορούσαν αυτές να ξεφύγουν από το καθαρά συμβολικό επίπεδο της διαμαρτυρίας και να ασκήσει πολιτική πίεση, πετυχαίνοντας και κάποια απτά αποτελέσματα;

Προσωπικά θεωρώ θεμιτή και θα άκουγα/διάβαζα προσεκτικά μια κριτική που θα θεωρούσε ελλιπή ή αναντίστοιχο της συγκυρίας τον παραπάνω απολογισμό δράσης ή θα είχε κάποια διαφορετική εκτίμηση για τη συγκεκριμένη κατάσταση, τη διάταξη δυνάμεων, το διακύβευμα, κτλ. Θα φρόντιζα επίσης να δέσω την όποια κριτική προσέγγιση με μια γενικότερη ανησυχία για τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά και την πορεία του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οι αντιδράσεις στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις των τελευταίων χρόνων (συρία, λιβύη, ουκρναία, κ.α) δεν αντέχουν σε καμία σύγκριση με τις μαζικότατες κινητοποιήσεις πριν από δέκα και δεκαπέντε χρόνια για το ιράκ, το αφγανιστάν και τη γιουγκοσλαβία. Μία εικόνα που γίνεται ακόμα πιο ανησυχητικά αν συνυπολογίσουμε την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και το αυξημένο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης στη σημερινή συγκυρία.

Αντ’ αυτού η κριτική του πριν επιλέγει να διαστρεβλώσει την προσέγγιση του κκε και να στήσει ένα σκιάχτρο για να ξιφουλκήσει εναντίον του, στηλιτεύοντας τις ίσες αποστάσεις του κκε. Ενώ εκφράζει ειλικρινή ανησυχία για το ότι «εγκαταλείπονται αντιιμπεριαλιστικές παραδόσεις δεκαετιών» και την εκτίμηση πως ο συντάκτης του ρίζου θέλει «να προλάβει εξελίξεις στο ΚΚΕ».

Ποιος έχασε την ειλικρίνεια, για να τη βρουν αυτοί –θα πει κανείς; Που για τις ανάγκες του κειμένου μπορεί να γίνει: ποιος έχασε τον αντι-ιμπεριαλισμό για να τον βρουν στο πριν; Τον έχασε το κκε και τον βρήκε το ναρ, μας απαντάνε οι συντάκτες του.

Μπορεί βέβαια το ναρ να ανακαλύπτει εσχάτως πολλά καινούρια πράγματα μαζί με το εθνικό ζήτημα που τίθεται με νέο τρόπο στις μέρες μας, αλλά το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο είναι ακόμα σχετικά άγνωστο σπορ για τα μέλη του, κάτι που αποτυπώνεται με γλώσσα λανθάνουσα και στον αδόκιμο νεολογισμό «ενδοαντιιμπεριαλιστική σύγκρουση» (που υπήρχε προφανώς στο πρωτότυπο, αλλά «ξύθηκε» από την ηλεκτρονική εκδοχή του κειμένου. Και) που σημειώνει εύστοχα ο βαγενάς, όχι ως απλό φιλολογικό σχόλιο, αλλά ως μπηχτή με πολιτική προέκταση. Δεν είναι τόσο μακρινή εξάλλου η εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών στη γιουγκοσλαβία και των (αρχικά) ίσων αποστάσεων από «το σφαγέα μιλόσεβιτς», για να έχει ατονήσει η μνήμη.

Οι εκτιμήσεις των μελών του ρεύματος για όσα είδαν στη διάρκεια της αποστολής τους καταγράφονται πληρέστερα σε άλλα κείμενά τους και σε αυτή την τηλεοπτική εμφάνισή τους στην «αυτοδιαχειριζόμενη ετ3». Τα συγκεκριμένα κείμενά τους ωστόσο δε φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο να πείσουν για την αλήθεια τους, καθώς βάζουν άλλες πολιτικές προτεραιότητες. Η ουσία της κριτικής τους είναι πως το κκε υποτιμά το λαϊκό παράγοντα, τις διεργασίες και τη δυναμική τους, την εσωτερική διαπάλη στο κίνημα αντίστασης των πολιτοφυλακών και το αντιφατικό εγχείρημα των λδ (λαϊκών δημοκρατιών) της ανατολικής ουκρανίας.

Στην πράξη απευθύνονται μάλλον σε όσους δεν έχουν ή δε θέλουν να διαβάσουν το κείμενο του ριζοσπάστη, όπου ο βαγενάς αναφέρει επί λέξει: «Σημειώσαμε πως στην Ανατολική Ουκρανία, στις γραμμές των πολιτοφυλάκων, πολεμούν διαφορετικές δυνάμεις, πολεμά κόσμος διαφορετικός και με διαφορετικά κίνητρα. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται και κομμουνιστές, όπως κι εθνικιστές και πως διεξάγεται διαπάλη για τον έλεγχο της κατάστασης. Τονίσαμε πως θα πρέπει η εργατική τάξη της Ουκρανίας να καθορίσει τη δική της αυτοτελή στρατηγική, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού».

Η παραπάνω κατηγορία βέβαια μπορεί πολύ εύκολα να αντιστραφεί ενάντια στο ναρ και το μετωπικό του σχήμα, που φαίνεται συνήθως να υπερτιμά ή να εξιδανικεύει αντίστοιχες καταστάσεις. Παρά τις συνεχείς διαβεβαιώσεις των συντακτών του πως δε θέλουν να ωραιοποιήσουν την εικόνα και να υποτιμήσουν τη διαπάλη και τις αντιφάσεις στην ανατολική ουκρανία, επιμένουν εμμονικά σχεδόν να κάνουν λόγο για «γνήσια, λαϊκή αντιφασιστική εξέγερση» (σε αντίθεση προφανώς με τις γιαλαντζί), αγνοώντας επιλεκτικά όσα στοιχεία διαψεύδουν φανερά το παραπάνω σχήμα: τις ανοιχτά φασιστικές ομάδες που δρουν σε αυτό το ένοπλο κίνημα, τις καθαρά αντιδραστικές τοποθετήσεις αξιωματούχων των ‘λαϊκών δημοκρατιών’, τις επισημάνσεις του κεκρ για την πορεία των εθνικοποιήσεων, που έχουν μείνει στα χαρτιά. Παραθέτω συμπληρωματικά σε όσα αναφέρει το άρθρο του βαγενά ένα σύνδεσμο με εξίσου ενδιαφέροντα στοιχεία από το τελευταίο φύλλο της «κόντρα».

Η συγκεκριμένη εκτίμηση μιας (ομολογουμένως αντιφατικής) κατάστασης είναι από τα πιο δύσκολα πρακτικά καθήκοντα, που απαιτεί οξυμένο πολιτικό κριτήριο. Έχουμε όμως λόγους να δυσπιστούμε απέναντι στο πολιτικό κριτήριο του συγκεκριμένου χώρου (και των μετωπικών του συμμάχων). Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ένα άλλο μέλος του ρεύματος, ο έγκριτος πι-πι, επέστρεφε από τη λιβύη ενθουσιασμένος με τα «επαναστατικά - εξεγερσιακά» χαρακτηριστικά της αραβικής άνοιξης, επεξηγώντας μάλιστα τη ριζοσπαστική σημειολογία των συμβόλων της, πχ της καινούριας λιβυκής σημαίας (ναρ-ιμπεριαλισμός 1-0). Τον ίδιο πολιτικό ενθουσιασμό επέδειξε σύσσωμο σχεδόν το ρεύμα για τις πλατείες των αγανακτισμένων στην ελλάδα και παγκοσμίως, τις.. ελπιδοφόρες διεργασίες και τη διαπάλη της άνω και της κάτω πλατείας –που είχε καταργήσει από την πρώτη μέρα τα κόμματα και κάπου στην πορεία κατάργησε και το χρήμα! Συγγενείς του πολιτικά χώροι είχαν επιδείξει ανάλογα αντανακλαστικά στο αργεντινάσο ή το δεκέμβρη του 08’ (όπου κατά το σάββα υπήρχε επαναστατική κατάσταση) ή στην περίπτωση του ουκρανικού μεϊντάν με την ξεκάθαρη φασιστική ηγεμονία. Το κίνημα είναι το παν, ο τελικός σκοπός δεν είναι τίποτα.

Το σκάλωμα που στοιχειώνει πολλές αντίστοιχες εκτιμήσεις του χώρου είναι ένα τσιτάτο του λένιν για αυτούς που δε θα δουν ποτέ μια πραγματική επανάσταση, εφόσον περιμένουν να τη βρούνε σε καθαρή μορφή, από εδώ το στρατόπεδο της επανάστασης κι από εκεί οι αντίπαλοι –ή αλλιώς, από εδώ η γυναίκα μου κι από εδώ το αίσθημά μου, όπως λέει κι ο αοιδός. Συνεπώς δεν μπορούμε να κοιτάμε στα δόντια κάθε μαζικό, αγωνιστικό σκίρτημα, με κριτήρια πολιτικής-ταξικής καθαρότητας, για να το απορρίψουμε και να νιώσουμε δικαιωμένοι από την αποτυχία του, γιατί «εμείς τα λέγαμε».

Ταυτόχρονα όμως είναι πολιτικά λάθος κι ανέντιμο να επιχειρεί να κρύψει κανείς τις δικές του πολιτικές αντιφάσεις πίσω από τις αντιφάσεις του κινήματος και τη γενική επίκλησή τους, να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος και να βαυκαλίζεται πως εφοδεύει προς τον ουρανό, να μην προβληματίζεται για τον τρόπο και τα αποτελέσματα της παρέμβασης των κομμουνιστών στο μαζικό κίνημα –χωρίς να κρύβουν τη διέξοδο, το στρατηγικό στόχο, πόσο μάλλον την ταυτότητά τους.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία των κειμένων, όπως την αντιλαμβάνομαι τουλάχιστον, δε βρίσκεται στην τάδε ή τη δείνα διαφορετική εκτίμηση, αλλά στη μόλις συγκαλυμμένη προσπάθεια του ρεύματος να αντλήσει πολιτική υπεραξία από τη συμμετοχή του στο καραβάνι έναντι της.. «επίσημης αριστεράς», κρατώντας μάλιστα ίσες αποστάσεις (και σε αυτό και σε άλλα ζητήματα) μεταξύ του κκε και του κυβερνητικού κρετινισμού του σύριζα, που τάσσεται ανερυθρίαστα στο πλευρό των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της εε.

Κι αυτό μολονότι δεν έχουν καταφέρει, όπως ομολογούν κι οι ίδιοι, να πείσουν καν τους συμμάχους τους στο μετωπικό τους σχήμα (ανταρσυα) για το δίκιο τους και τη διαμόρφωση μιας κοινής αντίληψης-πολιτικής γραμμής, αφού λύσουν πρώτα με το σεκ τις.. ενδοαντιιμπιεραλιστικές αντιθέσεις τους..

Κι αυτό το στοιχείο είναι που καθιστά κατά τη γνώμη μου, ανεξαρτήτως προθέσεων, τα παραπάνω κείμενα ένα από τα χειρότερα δείγματα μικροκομματικής λογικής στις μέρες μας.

Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Τα παιδιά της «ύφεσης» δίπλα στον ασύλληπτο πλούτο

Σε 41 από τις πιο ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου ζουν 76,5 εκατομμύρια παιδιά κάτω από το όριο της φτώχειας, σύμφωνα με την τελευταία Εκθεση της UNICEF. Μάλιστα 2,6 εκατ. περισσότερα παιδιά έχουν βυθιστεί κάτω από το όριο της φτώχειας στις πλουσιότερες χώρες του κόσμου από το 2008 μέχρι σήμερα. Η Εκθεση του Ερευνητικού Κέντρου της UNICEF Innocenti «Τα παιδιά της ύφεσης: Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην παιδική ευημερία στις πλούσιες χώρες» κατατάσσει 41 χώρες του ΟΟΣΑ και της ΕΕ, ανάλογα με το αν τα επίπεδα της παιδικής φτώχειας έχουν αυξηθεί ή μειωθεί από το 2008. «Η πλειοψηφία των χωρών στράφηκαν απότομα σε περικοπές στους προϋπολογισμούς, με αρνητικό αντίκτυπο στα παιδιά», σημειώνεται.

***

Ανάμεσα σε άλλα, τα ευρήματα της Εκθεσης φανερώνουν:

• Σε 23 από τις 41 χώρες η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί από το 2008. Στην Ιρλανδία, την Κροατία, τη Λετονία, την Ελλάδα και την Ισλανδία, τα ποσοστά αυξήθηκαν κατά περισσότερο από 50%.
• Στην Ελλάδα, το 2012 το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών με παιδιά βυθίστηκε στα επίπεδα του 1998 - το ισοδύναμο της απώλειας 14 χρόνων εισοδηματικής προόδου. Ομοίως, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο και η Ισπανία έχασαν μια δεκαετία, η Ισλανδία έχασε 9 χρόνια και η Ιταλία, η Ουγγαρία και η Πορτογαλία έχασαν 8 χρόνια.
• 7,5 εκατ. νέοι στην ΕΕ ηλικίας 15 - 24 ετών βρίσκονταν το 2013 εκτός εκπαίδευσης, απασχόλησης ή κατάρτισης.
• Στις ΗΠΑ, το 2012, 24,2 εκατ. παιδιά ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας, αύξηση κατά 1,7 εκατ. από το 2008. Η παιδική φτώχεια έχει αυξηθεί σε 34 από τις 50 πολιτείες από την έναρξη της κρίσης, και μάλιστα έχει αυξηθεί περισσότερο σε αυτήν τη συγκυρία σε σύγκριση με την περίοδο της ύφεσης του 1982.

Συγκλονίζουν τα στοιχεία όταν παρουσιάζονται συγκεντρωμένα. Περισσότερο όμως συγκλονίζουν όταν παρουσιάζονται δίπλα σε ασύλληπτα νούμερα για την αύξηση του πλούτου. Διότι στην καπιταλιστική κρίση ο πλούτος δεν εξανεμίζεται, η κερδοφορία δε σταματάει. Η κρίση δεν πλήττει τους μονοπωλιακούς ομίλους, οι κυβερνήσεις δεν προχωρούν σε «απότομες περικοπές στους προϋπολογισμούς» ως αναγκαίο κακό, αλλά τσακίζουν τους λαούς για να δώσουν περισσότερα στο κεφάλαιο, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, για την εξοικονόμηση κρατικού χρήματος για καπιταλιστικές επενδύσεις.

***

Ετσι, την ίδια ώρα που δεκάδες εκατομμύρια παιδιά στις ανεπτυγμένες χώρες υποφέρουν από τη φτώχεια, δεν έχουν εξασφαλισμένη ούτε μια μπουκιά φαΐ στο στόμα τους, ούτε σχολείο, ζεστασιά, παιχνίδι, ο πλούτος παγκοσμίως, παρά την κρίση, έφτασε το 2013 στα 263 τρισ. δολάρια, σύμφωνα με την Credit Suisse. Στην έρευνα που παρουσιάζει κάθε χρόνο η ελβετική τράπεζα, καταγράφεται αύξηση του παγκόσμιου πλούτου κατά 8,3% σε σχέση με το 2012. Σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ο πλούτος αυξήθηκε πάνω από 10%, παρά την κρίση. Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου συγκεντρώνεται στη Βόρεια Αμερική (34,7%) και ακολουθεί η Ευρώπη (32,4%) και τρίτη η Ασία (18,9% χωρίς την Κίνα). Τα μεγέθη είναι ασύλληπτα και δείχνουν σε ποιο επίπεδο έχουν φτάσει σήμερα οι παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, τον πλούτο αυτόν τον συγκεντρώνουν στα χέρια τους μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, σε κάθε ήπειρο και σε κάθε κράτος χωριστά, και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, που είναι και οι μοναδικοί που τον παράγουν.
Να η μεγάλη αντίφαση του σάπιου καπιταλισμού: Σύμφωνα με την τράπεζα, αν ήταν δυνατό να μοιραστεί ο παραγόμενος πλούτος ισομερώς, κάθε ενήλικος κάτοικος του πλανήτη θα έπαιρνε 56.000 δολάρια για το 2013! Ομως τον πλούτο τον κατέχει όχι αυτός που τον παράγει, αλλά αυτός που είναι ιδιοκτήτης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή τα μονοπώλια, οι μέτοχοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το κεφάλαιο. Ετσι η πραγματικότητα λέει ότι εκατοντάδες εκατομμύρια φτωχοδιάβολοι σε όλο τον πλανήτη δεν έχουν τα στοιχειώδη ούτε για να επιβιώσουν...

Ηρθε η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή

Ηρθε η ώρα να ακουστεί η δική μας φωνή

Εδώ και δυο σχεδόν μήνες, το ΠΑΜΕ κάλεσε συνδικάτα, σωματεία, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα να πάρουν αποφάσεις για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη. Αποφάσεις συμμετοχής έχουν ήδη πάρει πάνω από 850 σωματεία και φορείς και ο αριθμός αυτός συνεχώς αυξάνεται. Καμία συνδικαλιστική οργάνωση, πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια, δεν μπορεί να μείνει απαθής, ουδέτερη, έξω από τους αγώνες που σήμερα είναι αναγκαίοι.

Καλούμε κάθε συνδικαλιστή που έχει ειλικρινείς αγωνίες και προβληματισμούς, κάθε σωματείο που ενδιαφέρεται για την πορεία του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, που μάχεται ενάντια στην πολιτική που εξαθλιώνει το λαό και κρατάει ταξική στάση απέναντι στα επιχειρηματικά συμφέροντα, την ΕΕ και τις κυβερνήσεις τους, να πάρει θέση και απόφαση για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο και στην απεργία στις 27 Νοέμβρη.
Να πάρουμε τη ζωή μας, το μέλλον στα χέρια μας! Το μέλλον της εργατικής οικογένειας δεν μπορεί να είναι η φτώχεια, η ανεργία, η εξαθλίωση, η μόνιμη ανασφάλεια. Δεν μπορεί κάθε μέρα να βασανίζεται για να σωθούν τα κέρδη των εκμεταλλευτών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Να μην παραιτηθούμε από τα δικαιώματά μας. Το μέλλον μας δε βρίσκεται στα όρια της πείνας. Γύρω μας υπάρχει πλούτος και μας σκορπούν ψίχουλα! Αρπάζουν το φαΐ από το τραπέζι και μας δίνουν τα αποφάγια. Ως ΕΔΩ! Να σταματήσουμε την αρπαγή του μόχθου μας! Ουσιαστικές αυξήσεις παντού!

Ο καθένας να βγάλει συμπεράσματα από τη στάση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, όπως το προεδρείο του ΕΚΗ, που από τη μια βγάζει δήθεν αντιμνημονιακές κορόνες και από την άλλη κάνει τα πάντα να εμποδίσει να παρθούν αποφάσεις των σωματείων της δύναμής του για συμμετοχή στο πανελλαδικό συλλαλητήριο.

Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν και να καθηλώσουν τους εργαζόμενους, χαρακτηρίζοντας «κομματική» και «απομονωμένη» μια πανελλαδική κινητοποίηση, στην οποία συμμετέχουν με αποφάσεις τους εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μέσα σε αυτές είναι το Εργατικό Κέντρο Χανιών, η Ομοσπονδία Εμπορικών Συλλόγων Κρήτης, ο Σύλλογος Δασκάλων Ηρακλείου «Δ. Θεοτοκόπουλος», το Σωματείο Μαγείρων Ν. Ηρακλείου, ο Εμπορικός Σύλλογος Ηρακλείου, το Σωματείο Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ. Συνολικά, σε επίπεδο Κρήτης, πάνω από 40 φορείς που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, φοιτητές, με διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, έχουν πάρει αποφάσεις και συνδιοργανώνουν το συλλαλητήριο.
«Εκδίδουν» πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων για τους χιλιάδες εργάτες, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, νεολαίους και γυναίκες που ετοιμάζουν τη μετάβασή τους στην Αθήνα, προκειμένου να διαδηλώσουν για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες εργαζόμενων και ανέργων, αυτοί που θέλουν να μετατρέψουν το συνδικαλιστικό κίνημα σε κλακαδόρο σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι χτες του ΠΑΣΟΚ.

Αποδεικνύεται ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, από κοντά και το προεδρείο του ΕΚΗ, που κόπτονται τάχα για την ενότητα στο κίνημα, την θέλουν μόνο στο βαθμό που υπηρετεί τις στοχεύσεις για αλλαγή διαχειριστή στη διακυβέρνηση. Θέλουν μια ενότητα που θα χωρά παλιά και νέα στελέχη του κυβερνητικού συνδικαλισμού, που διαγκωνίζονται να πάρουν θέση, που ράβουν κοστούμια για μια επερχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι ηγεσίες, που έχουν την πρώτη ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν μπορούν και δε θέλουν να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων.

Γίνεται πια φανερό ότι τέτοιες πλειοψηφίες όχι μόνο δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων και των ανέργων, αλλά αντίθετα εγκλωβίζουν και οδηγούν τους εργαζόμενους στη λογική της υποταγής στα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας. Καλλιεργούν την αναμονή για λύσεις από τα πάνω, για «από μηχανής θεούς». Το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε δεν εξανθρωπίζεται. Γίνεται όλο και πιο άγριο, πιο βάρβαρο. Απαιτούσε θυσίες από εμάς όταν είχε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, πριν την κρίση. Τώρα, πάνω στα αποκαΐδια των δικαιωμάτων μας, ετοιμάζει το νέο γύρο κερδοφορίας του κεφαλαίου, ενώ το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου είναι ισχυρό και στην ευρύτερη περιοχή μας.
Τέρμα ως εδώ! Να ακουστεί επιτέλους η φωνή μας, η φωνή των ανέργων και των εργαζομένων! Καλούμε τα ΔΣ των πρωτοβάθμιων σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα να οργανώσουν τη μαζική άνοδο των μελών τους στην Αθήνα. Να έχει το Ηράκλειο δυναμική και μαζική παρουσία στην κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη.

Γιάννης ΓΩΝΙΑΝΑΚΗΣ
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ, Πρόεδρος Συνδικάτου Οικοδόμων Ν. Ηρακλείου

Δεκάδες καλλιτέχνες καλούν στο συλλαλητήριο

Δεκάδες καλλιτέχνες καλούν στο συλλαλητήριο

Μέχρι τώρα, 137 άνθρωποι της μουσικής και του θεάτρου συνυπογράφουν κείμενο για την 1η Νοέμβρη

Οι μουσικοί θα δώσουν το δικό τους «χρώμα» στο συλλαλητήριο

Δεκάδες άνθρωποι της Τέχνης, από το χώρο της μουσικής και του θεάτρου καλούν στο πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ το Σάββατο, στην Αθήνα. Σε ανακοίνωσή του, ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος αναφέρει: «Εμείς, μουσικοί - τραγουδιστές - καλλιτέχνες, που δεν ανεχόμαστε τη βαρβαρότητα της ανεργίας, της ανέχειας, της απλήρωτης δουλειάς, την υποχώρηση των απαιτήσεων, θέλουμε να συμβάλουμε ενεργά στην ανατροπή αυτής της κατάστασης.
Την 1η Νοέμβρη στο Σύνταγμα θα ακουστεί η φωνή του 1.500.000 ανέργων, των 850.000 απλήρωτων, των εκατομμυρίων εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, που δουλεύουν χωρίς να μπορούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Δεν αντιμετωπίζουμε την ανεργία σαν φυσικό φαινόμενο, ούτε δίνουμε στην παρέμβασή μας το χαρακτήρα ελεημοσύνης.
Ερχόμαστε να ενώσουμε τη φωνή μας με τους φτωχούς, τους άνεργους, με τα εκατοντάδες Σωματεία, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συλλόγους Συνταξιούχων, Γυναικών, Αγροτών και Αυτοαπασχολούμενων που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Συμμετέχουμε και καλούμε στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, γιατί όπως λέει κι ο Μπρεχτ "Τώρα ήρθ' η ώρα για μάχη και για ζωή"».
Το κάλεσμα υπογράφουν οι μουσικοί: Αγγελόπουλος Θεόδωρος, Αλεξανδρόπουλος Βαγγέλης, Αλεξίου Δημήτρης, Ανανιάδης Γιάννης - Μάριος, Ανδρεάτος Γεράσιμος, Ανδρονιάδης Δημήτρης, Ανδρουλιδάκης Μανώλης, Αντωνιάδης Δημήτρης, Αραμπατζόγλου Στέλιος, Αρταβάνης Ανδρέας, Αρχοντίδης Μιχάλης, Ασκητής Ευάγγελος, Αυλωνίτης Γιώργος, Βασίλας Γρηγόρης, Βασιλάτος Βασίλης, Βελισσάρης Γκωτιέ, Βενετσάνος Γιώργος, Βρεττός Εμμανουήλ, Γαλάνη Μαρία, Γανωσέλης Κώστας, Γαργαλάκου Ρόζα, Γεωργακάκης Γιώργος, Γιαννούχος Δημήτρης, Γλένης Σπύρος, Γουγής Αντώνης, Γριτσόπουλος Γιώργος, Δελλαπόρτας Σταμάτης, Δεναξά Μαρία, Δημητρόγλου Ρουσσέτος, Δημητρούλη Μαριάννα, Δούκα Κωνσταντία, Εγγλέζος Κώστας, Ευαγγέλου Γιάννης, Ζαφειρέλης Δημήτρης, Ζαφειρίδης Νώε, Ζησιμοπούλου Χρυσούλα, Ζιώγαλας Γιώργος, Ιωαννίδης Ιω. Κώστας, Καμαγιάννη Σοφία, Καμινάρης Δημήτρης, Καραδημητρίου Αλίκη, Καραπιπέρης Γιάννης, Καρβουνά Σοφία, Κατσαβός Αναστάσης, Κάτσιος Αλέξανδρος, Κατσούρας Ηλίας, Καφρίτσας Στέλιος, Κόκορης Γιώργος, Κολοβός Χρήστος, Κοντοπίδης Μάρκος, Κουτροκόη Κατερίνα, Κουρλιά Ελευθερία, Κουφαλάκος Δημήτρης, Κωνσταντόπουλος Αλκιβιάδης, Κωστής Σπύρος, Λαμπριανίδης Γρηγόρης, Λιουδάκη Κατερίνα, Λογοθέτης Στέφανος, Μανάτος Αλέξανδρος, Μανιφάβας Χρήστος, Μαρινάκης Αγγελος, Μαυρόγαλος Ιωάννης, Μεταλληνός Παναγιώτης, Μικρούτσικος Θάνος, Μίχας Δημήτρης, Μίχας Σπύρος, Μουσάδη Νατάσσα, Μουσγά Πηνελόπη, Μπαρμπαρής Αργύρης, Μπόντης Ανδρέας, Νικολόπουλος Γρηγόρης, Νικολόπουλος Οδυσσέας, Πακάκης Σταμάτης, Παπαζαχαριάκης Γιάννης, Παρασκευάς Νίκος, Παρασκευόπουλος Βασίλης, Παχνιστής Φίλιππας, Πετροπούλου Σοφία, Πολίτης Αγγελος, Πολιτοπούλου Θεοδώρα, Ράνης Ιωάννης, Ραϋμόνδης Σπύρος, Ρεμπούτσικα Μαρία, Ροϊλός Γιώργος, Ρόκας Γιώργος, Ρόκου Ηρα, Σαββίδης Λάζαρος, Σαμαρτζής Γιώργος, Σαμαρτζής Νεκτάριος, Σαρρής Γιώργος, Σαρρής Νίκος, Σιάτρας Μάκης, Σιδέρης Κωστής, Σούκερας Θεόδωρος, Σουλκούκη Τζένη, Σταυρίδης Χρήστος, Σταυρόπουλος Βαγγέλης, Σταυρόπουλος Κώστας, Στούγιος Θεόδωρος, Συντρίδης Γρηγόρης, Τάγκας Νίκος, Τζοβάνη Χρυσάνθη, Τουμανίδης Δημήτρης, Τουμανίδης Μιχάλης, Τριανταφυλλίδης Π., Τσαγκαράκης Γιώργος, Τσακίρης Λεωνίδας, Τσάμης Αλέξανδρος, Τσάμου Ασημίνα, Τσαουσέλης Αθανάσιος, Τσίτσικας Παναγιώτης, Τσόγκας Σωτήρης, Τσολάκης Νίκος, Τσουπάκης Γιώργος, Φάμπα Εύα, Φαραζής Παναγιώτης, Φίλιππας Φοίβος, Φλυτζάνης Χριστόφορος, Φτούλη Αμέρισσα, Χαλκιάς Λάκης, Χατζηαναγνώστου Στέφανος, Χατζηιορδάνου Κώστας, Χατζόπουλος Γιώργος, Χριστιάνος Δημήτρης, Χρυσανθίδης Μιλτιάδης, Dala Sultan, Kollektiva.
Επίσης, οι ηθοποιοί: Γαβρίλη Αλεξία, Γιαννίδη Νίνα, Γιαννικάκης Μιχάλης, Δρόσος Δημήτρης, Καραγεώργης Νίκος, Καφαντάρη Λίλα, Μαλκότσης Κώστας, Παπακωνσταντίνου Ν. Δημήτρης, Πρεβεζά Ράνια, Τσερκεζίδου Ιωάννα.

Προβοκατόρικο δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» - Επιστολή του ΠΑΜΕ

Προβοκατόρικο δημοσίευμα της «Εφημερίδας των Συντακτών» - Επιστολή του ΠΑΜΕ

Ένα προβοκατόρικο ρεπορτάζ για το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στην Αθήνα, το Σάββατο 1η Νοέμβρη, δημοσίευσε «Η Εφημερίδα των Συντακτών», στο φύλλο της Τετάρτης 29 Οκτώβρη. Το δημοσίευμα αυτό έχει τίτλο «Ώρα να ακουστεί η φωνή του ΚΚΕ», ενώ χαρακτηρίζει τους εκατοντάδες φορείς που έχουν αποφασίσει τη συμμετοχή τους ως «ελεγχόμενους από το Πανελλήνιο Αγωνιστικό Μέτωπο», όπως ονομάζει το «Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο», το οποίο μάλιστα παρουσιάζει ως  «συνδικαλιστικό βραχίονα του Περισσού»!

Η «έγκυρη» εφημερίδα δεν πρωτοτυπεί, καθώς το δημοσίευμά της είναι συνέχεια της στάσης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες επιστράτευαν τον ισχυρισμό περί «κομματικού συλλαλητηρίου», προκειμένου να μπλοκάρουν -όπου μπορούσαν- αποφάσεις συνδικάτων για συμμετοχή.

Επιστολή - απάντηση του ΠΑΜΕ

Για προσπάθεια διαστρέβλωσης του ρόλου και της λειτουργίας των συνδικάτων και του ΠΑΜΕ κάνει λόγο σε επιστολή του προς την εφημερίδα το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο. Συγκεκριμένα αναφέρει:

«Κύριοι,

Ο τίτλος του δημοσιεύματος της εφημερίδας σας "Εφημερίδα των Συντακτών", που αφορά το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ (Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και όχι Πανελλαδικό), δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, δε λέει αλήθειες.

Πρόκειται για συνειδητή επιλογή σας. Δεν είναι αθώο. Αν ο συντάκτης ήθελε πραγματικά να αποτυπώσει την αλήθεια, θα έγραφε το περιεχόμενο των δεκάδων δελτίων Τύπου που καθημερινά αποστέλλονται και στην εφημερίδα σας.

Δηλαδή, ότι εκτός από τα σωματεία και τους φορείς που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη πάνω από 100 Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα, στα οποία οι ταξικές δυνάμεις είναι μειοψηφία. Αυτό δε σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ, αλλά καταλαβαίνουν την ανάγκη να δοθεί αποφασιστική απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Οι εργαζόμενοι κατανοούν την ανάγκη για άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων, την ανάγκη να δοθούν αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, να μπει φραγμός στα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που έρχονται.

Ο συντάκτης σας ξεχνάει σκόπιμα ότι οι πάνω από 900 συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς που έχουν πάρει απόφαση συμμετοχής στο συλλαλητήριο, ήρθαν μέσα από εκατοντάδες Γενικές Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, μέσα από καθημερινές αγωνιστικές παρεμβάσεις των συνδικάτων, στα πλαίσια της Δίμηνης Καμπάνιας Δράσης του ΠΑΜΕ. Μια καμπάνια, κατά την οποία χιλιάδες εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το τι θεό πιστεύουν, ρίχτηκαν στη μάχη της επιτυχίας της. Μια δράση, την οποία εσείς και η εφημερίδα σας συνειδητά, για δυο μήνες αποκρύπτατε!

Το αποτέλεσμα και η δυναμική αυτής της δράσης που συσπειρώνει χιλιάδες εργαζόμενους, άνεργους, νέους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες (χωρίς απαραίτητα να συμφωνούν σε όλα με το ταξικό κίνημα) είναι που σας ενόχλησε.

Το σίγουρο είναι ότι ο συντάκτης σας επιχειρεί να αποπροσανατολίσει τους αναγνώστες σας και τους εργαζόμενους, διαστρεβλώνοντας το ρόλο και τη λειτουργία συνδικάτων και προφανώς το ρόλο του ΠΑΜΕ».

Θρησκευτικά Γ' Δημοτικού: ο σκοταδισμός ξεπροβάλλει γυμνός

 Θρησκευτικά Γ' Δημοτικού: ο σκοταδισμός ξεπροβάλλει γυμνός

Πρέπει να σβήσεις πρώτα το βιβλίο της Ιστορίας για να το ξαναγράψεις. Αν αυτοί που διαβάζουν το βιβλίο δεν έχουν ζήσει την Ιστορία, μπορείς να γράψεις ό,τι θες κι έτσι το έργο σου γίνεται πιο εύκολο. Αν μάλιστα αυτοί που διαβάζουν το βιβλίο τυχαίνει να μην έχουν ακούσει τίποτα για την Ιστορία (το νεαρό της ηλικίας τους είναι ένας καλός λόγος γι' αυτό), τόσο το καλύτερο.

Κάπως έτσι θα σκέφτηκαν οι σύγχρονοι Γκαίμπελς του ΥΠΕΠΘ.  Μαθαίνουν λοιπόν τα παιδιά της Γ' τάξης ότι οι γερμανικές κατοχικές δυνάμεις απετράπησαν από το να καταστρέψουν τον Ορχομενό Βοιωτίας, από μια θεόσταλτη δύναμη και συγκεκριμένα την Παναγία ("μεγάλη η χάρη της"....). Ωραίο παραμυθάκι, "εύπεπτο" για μικρά παιδιά, μπαίνει στη μέση και το όπιο του λαού και δένει το γλυκό.

 " Όταν η ζωή μας κινδυνεύει " λοιπόν, πρέπει να μάθουμε από μικροί ότι δεν αντιστεκόμαστε στον "κατακτητή", δεν χρειάζεται να μας απασχολεί καν κάτι τέτοιο. Τα πάντα είναι λυμένα από το...Θεό. 

Αυτός μας χάρισε τη ζωή, αυτός μας δοκιμάζει, αυτός θα μας λυτρώσει χαρίζοντάς μας την αιώνια ευτυχία στο βασίλειο του ουρανού ("αμήν"...)

Μετά από λίγο καιρό, θα εμφανιστούν και οι σατανιστές ναζήδες με το πουλί τους και θα πουν ότι ο ελληνικός λαός οφείλει την απελευθέρωση από τις κατοχικές δυνάμεις στην μεγαλόχαρη...

Δυστυχώς όμως για τους ναζήδες και τους φίλους τους, η Ιστορία έχει γραφτεί με τα πιο χρυσά γράμματα στις σελίδες του βιβλίου της από τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, από τον ελληνικό λαό που πολέμησε και κέρδισε τη λευτεριά του, με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές. 
Όσο σκοτάδι και να απλώσουν, αυτό θα ξαναγίνει φως, την Ιστορία θα την ξαναγράψει ο λαός και πάλι με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές.

kokkinostupos

Το τρίτο μέγα ΟΧΙ

 Το τρίτο μέγα ΟΧΙ
Για μένα τα χρόνια στο δημοτικό ήταν συνυφασμένα με μια παιδική ανεμελιά, που κόπηκε κάπως απότομα με τη μετάβαση στην εφηβεία και το γυμνάσιο. Εκ των υστέρων καταλαβαίνω πως μία από τις βασικές δυσκολίες αυτής της μετάβασης ήταν η προσαρμογή από τη «γενική μόρφωση» του δημοτικού και τη σύνδεσή της με εξωσχολικά διαβάσματα, που μας απασχολούσαν και μες στην τάξη, στην εξειδίκευση μιας ύλης που πρέπει να βγει πάση θυσία, χωρίς χρονοβόρες παρεκκλίσεις, για να ξεχαστεί την αμέσως επόμενη μέρα των εξετάσεων. Κι όταν θυμάμαι τη δασκάλα που είχα ως την τετάρτη δημοτικού, σκέφτομαι πως της οφείλω πολλές χρήσιμες γνώσεις, εκτός σχολικών εγχειριδίων κι ως ένα βαθμό το ευ ζην –αν και τελευταία έχει καταστεί εντελώς αμφίβολο αυτό καθαυτό το ζην, για όσους δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στον εαυτό τους τα προς το ζην, δηλ την επιβίωση, πόσο μάλλον την πραγματική ζωή, που παραπέμπει περισσότερο στο ευ ζην.

Ευτυχώς όμως δεν της οφείλω τις πολιτικές πεποιθήσεις μου. Γιατί ανάμεσα στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που μας περνούσε, ήταν κι ένα τραγουδάκι για τη μακεδονία (ήταν στην επικαιρότητα τότε και τα σκοπιανοφάγα συλλαλητήρια με την καθολική –πλην λακεδαιμονίων- συμμετοχή) που έλεγε: στρατός, ξηρά και ναυτικό κρατούν γερά τη λόγχη, για να απαντήσουν στον εχθρό το τρίτο μέγα όχι. Ήμασταν βέβαια πολύ μικροί για να πιάσουμε το ιστορικό υπονοούμενο στο τακτικό αριθμητικό τρίτο και σε ποιο γεγονός αναφερόταν. Πότε ήταν δηλ το δεύτερο όχι, για να φτάσουμε στο τρίτο; Χρειάζονταν εξωσχολικά αναγνώσματα, για να το καταλάβουμε. Ενώ κι οι μισές, κουτσουρεμένες απαντήσεις που θα βρίσκαμε τα επόμενα χρόνια στα σχολικά εγχειρίδια του γυμνασίου και του λυκείου έμεναν πάντα εκτός διδακτέας κι εξεταζόμενης ύλης.

Και το πρώτο όχι πότε ειπώθηκε δηλ; Ο μεταξάς απάντησε στον ιταλό πρέσβη κάτι σαν «αλόρ, σε λα γκερ», λοιπόν έχουμε πόλεμο. Με βάση όσα μας έμαθε η δασκάλα μας στο δημοτικό, αυτό είναι συμπερασματικός σύνδεσμος και δεν εισάγει κάποια άρνηση αλλά μια διαπίστωση. Ώστε έτσι λοιπόν.. Και τέλος πάντων η τάξη που εκπροσωπούσε ο μεταξάς, χωρισμένη σε φιλοβρετανικό και φιλογερμανικό τμήμα, δεν είπε κανένα απολύτως όχι, ούτε έμεινε να υπερασπιστεί, γιατί το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, παρά μόνο συμφέροντα και εθνικά κράτη ή διακρατικούς οργανισμούς ως όργανα και συλλογικούς εκφραστές τους.

Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που πολέμησε στην πίνδο τους ιταλούς κι αργότερα ενάντια στους γερμανούς φασίστες (και όχι τη γερμανία και την ιταλία ως έθνη, όπως έλεγαν οι τεταρταυγουστιανές αρχές) ενώ η πολιτική του ηγεσία ήταν τελείως απρόθυμη κι ανέτοιμη για αυτόν τον πόλεμο, χωρίς να έχει προχωρήσει στη στοιχειώδη υλική προπαρασκευή για τη διεξαγωγή του.
Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός που δεν τράπηκε σε φυγή στο κάιρο, αλλά αντιστάθηκε στις δυνάμεις κατοχής με ψυχή και οργανωτή του αγώνα του το εαμ, τον αντάρτικο στρατό του ελας, την επον και την εθνική αλληλεγγύη.  Το δεύτερο ΟΧΙ δεν το είπαν οι δοσίλογοι συνεργάτες του κατακτητή, που βρήκαν προστασία κάτω από τις φτερούγες των βρετανών και των αμερικάνων αργότερα, αλλά οι ηρωικοί μαχητές του δημοκρατικού στρατού, που ιδρύθηκε στην έκτη επέτειο του ΟΧΙ στους ιταλούς, 28 οκτώβρη του 46’.

Συνεπώς το πρώτο όχι συνδέεται άρρηκτα με το δεύτερο και δεν μπορεί να ιδωθεί ξεκομμένο από αυτό και από όλα τα μικρά και μεγαλύτερα όχι που ακολούθησαν: στις νατοϊκές βάσεις, στο λάκκο των λεόντων της εοκ και το μάαστριχτ, στο σχέδιο ανάν. Η άρνηση να γίνουμε δούλοι του εικοστού πρώτου αιώνα και το «τρίτο μέγα όχι» στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας.

Τα ιστορικά μισόλογα (όχι μεν αλλά) προσιδιάζουν κατεξοχήν στον πολιτικό χυλό της σοσιαλδημοκρατίας (σε όλες του τις ιστορικές εκδοχές κι απ’ όπου κι αν προέρχεται) που επιχειρεί να αντλήσει (συνήθως με όρους λεηλασίας) πολιτική υπεραξία από την ιστορική παράδοση του εαμ, αλλά... αναγνωρίζει την αντίσταση μόνο ως το 44’, οικτίρει το «λάθος» του δεκέμβρη και της αποχής του 46’, τον «αδελφοκτόνο εμφύλιο» (έλληνες να ντουφεκάνε έλληνες) και τον αγώνα του δσε. Καλλιεργεί την αυταπάτη ότι υπήρχε δυνατότητα ομαλής, δημοκρατικής εξέλιξης αλά γαλλία κι ιταλία και ότι η αντίδραση θα ανεχόταν την ειρηνική συνύπαρξή της με ένα τόσο ισχυρό εαμικό κίνημα, χωρίς να συγκρουστεί στρατιωτικά μαζί του, για να το τσακίσει και να το οδηγήσει στη συντριβή.

Είναι ο ίδιος πολιτικός χυλός που απορρίπτει τη «στείρα άρνηση» των κομμουνιστών, «που δεν έχουν προτάσεις, δε θέλουν να κυβερνήσουν και λένε σε όλα όχι, από συνήθεια και θέση αρχής». Αυτός που προβάλλει τον «τρίτο δρόμο» των παπατζήδων και των ιστορικών τους κακέκτυπων, γιατί… αυτοί έλεγαν και κανένα όχι τουλάχιστον –κι ας μην το εννοούσαν- στην εοκ, τους αμερικάνους, το παλάτι. Αλλά τα περήφανα «όχι» και «μη» έγιναν «μη κυβερνητικές οργανώσεις» και «μη κρατικά πανεπιστήμια» (με ιδιωτικούς σεκιούριτι) ή ένα αφοριστικό «όχι σε όλα τα κόμματα», σε μια άλλη του εκδοχή.

Η διέξοδος όμως, ιδίως σήμερα, δε βρίσκεται σε μισόλογα και ντροπαλές αρνήσεις, που είναι σαν τα νάζια της σεμνότυφης χαμηλοβλεπούσας που λέει «μη» για τα μάτια του κόσμου. Το ζήτημα είναι να ξέρουμε πού να χτυπήσουμε και τι να αρνηθούμε. Το ζητούμενο είναι το τρίτο μέγα ‘όχι’ που λέγαμε και παραπάνω, η συνολική άρνηση της σημερινής μιζέριας. Ένα «όχι» που δεν είναι στείρο, αλλά διαλεκτικό και αρνείται όλα όσα κρατάνε πίσω την εξέλιξη του κόσμου και τον εμποδίζουν να σταθεί στο μπόι των ονείρων μας και των δυνατοτήτων της εποχής μας.

Για να τα βρει κανείς αυτά όμως, πρέπει πρώτα να διαβάσει φιλοσοφία, για να αρχίσει να καταλαβαίνει τη διαλεκτική, να διαβάσει την πραγματική ιστορία του τόπου, που δεν πρόκειται να τη μάθει στο σχολείο, από τα βιβλία και τους καθηγητές του, αλλά μόνο σε εξωσχολικά αναγνώσματα. Ένα σχολείο, που συνήθως αφήνει στους απόφοιτούς του, ως μοναδικό εφόδιο, την απέχθεια για το διάβασμα, το βιβλίο και συνολικά τη γνώση. Και δίνει και μια άλλη διάσταση στο περίφημο «απέξω» του βλαδίμηρου και στο ερώτημα πώς και σε ποια βάση μπορεί να προκύψει η επαναστατική συνείδηση.

Υστερόγραφο

Το.. «πουλιοπουλικό αντιεαμικό μένος» –όπως θα έλεγε κάποια ψυχή- έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα, που χτες στην πάτρα, μετά την κατάθεση στεφάνου από το κκε στο σημείο που είχε πέσει η πρώτη βόμβα στον πόλεμο του 40’, οι συγκεντρωμένοι κομμουνιστές (και κομμουνίζοντες σαν κι εμένα) τραγουδήσαμε για το εαμ: «τρία γράμματα μόνο φωτίζουν» και τους «ήρωες». Ναι αλλά γιατί ο σφος που τραγουδούσε από τη ντουντούκα ξέχασε και παρέλειψε τη δεύτερη στροφή «νέοι, γέροι, όλοι μαζί φωνάζουν»; Πού θα φτάσει πια αυτός ο κατήφορος; Ε;
Πεντάλεπτη τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα