Σε τι δικαιούμαστε να ελπίζουμε

 Σε τι δικαιούμαστε να ελπίζουμε

Ανταπόκριση από το φετινό τριήμερο του πολυτεχνείου

Που τελικά ήταν λιγότερο καυτό απ’ όσο προμηνυόταν. Άφησε όμως πίσω του κάτι διαφορετικό (και για αυτό) ενδιαφέρον, τουλάχιστον για όσους επιχειρούν να το αποκωδικοποιήσουν και να δουν αν σηματοδοτεί κάτι γενικότερο για το φοιτητικό κίνημα. Αν και είναι ζήτημα κατά πόσο μπορούν να σταθούν και να προχωρήσουν κάποιες «ενωτικές πρωτοβουλίες» (ας το πούμε έτσι σχηματικά) των τελευταίων ημερών.

Μετά απ’ όσα είδαμε για την πορεία της πέμπτης, ακολούθησε την παρασκευή νέο συλλαλητήριο, όπου καλούσαμε κι εμείς, ενάντια στον προκλητικό αποκλεισμό των σχολών από τα ματ με εντολή φορτσάκη (δηλ σαμαρά, αλλά εδώ δεν το διαφημίζουν, γιατί προτιμάνε να πουλήσουν προς τα έξω την αυτοτέλεια τάχα των πανεπιστημιακών αρχών). Η κοινή πορεία κατέληξε με κοινή περιφρούρηση στο πολυτεχνείο, όπου τα ματ έδωσαν ένα τελεσίγραφο στους φοιτητές για την εκκένωσή του, αλλά απενεργοποιήθηκαν με συνδικαλιά εκ μέρους μας, γιατί δεν είχαν εισαγγελική εντολή –κοίτα να δεις τελικά πόσο απλό ήταν! Κι όταν η πορεία έφυγε συγκροτημένα, έχοντας καταφέρει μια μικρή, συμβολική νίκη, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία να αρχίσουν το γνωστό τροπάρι για «ξεπούλημα», «νέα βάρκιζα», τους «φοιτητοπατέρες που τα δίπλωσαν κι έφυγαν» αντί να παραμείνουν και να αρχίσουν «της γενιάς μας τα πολυτεχνεία», χωρίς να μου είναι πολύ σαφές πάντως για ποιο λόγο δεν έμειναν αυτοί στο πολυτεχνείο, για να πάρουν μόνοι τους τη δόξα, και χρειάζονταν την κάλυψη άλλων, για να το κάνουν. Αλλά είναι γνωστό πως το μας (το παμε, το κκε, κοκ) φταίει πάντα και για τα πάντα: όταν κάνει κάτι, όταν δεν το κάνει, όταν μένει, όταν φεύγει, όταν φεύγουν οι άλλοι, όταν μένουν φεύγοντας, κτλ.

Το σάββατο οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με το κεντρικό πανό, που φέτος ήταν ενιαίο με σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» - «ενάντια σε κυβέρνηση-εε και την αντιλαϊκή πολιτική τους» και τις υπογραφές όλων των συλλόγων που πήραν απόφαση. Το ελέγξαμε, καχύποπτοι γαρ, από κοντά κι από πάνω, μήπως είχε κάποιο συμπληρωματικό μπάλωμα, που θα πρόδιδε διαπραγμάτευση και «κομπρεμί» (με την έννοια του συμβιβασμού), αλλά όχι. Αποτελούταν απλώς από τρία μέρη, που είχαν συρραφεί για να συγκρατιούνται και να φαίνονται ενιαία.

Στη θεσσαλονίκη, όπως που μετέφεραν, υπήρχαν δύο διαφορετικά πανό –ως συνήθως δηλ- που χώρεσαν όμως στη μετώπη του κεντρικού κτιρίου (που δε γινόταν πάντα έτσι), κι ενώ η μικροφωνική εγκατάσταση έμεινε στην εποπτεία των άλλων –για λόγους που προσωπικά ομολογώ πως δεν κατανοώ. Αστερίξ, αν εσύ κατάλαβες κάτι, να μου εξηγήσεις κι εμένα μετά το σκεπτικό.

Πέραν αυτού όμως, η κίνηση του κόσμου ήταν κάπως πεσμένη,  κυρίως την πρώτη μέρα, και το κλίμα σχετικά ψόφιο, χωρίς καν ένα θερμό επεισόδιο με λίγο σπρωξίδι, έτσι για το έθιμο και για να ανάψουν τεχνητά τα αίματα. Αυτό ωστόσο έδινε την ευκαιρία για μια ήρεμη βόλτα και κοινωνική παρατήρηση των οργανώσεων που στήνουν τραπεζάκια με τα πολιτικά τους υλικά, αν και κάποιες εξ αυτών αποτελούν από μόνες τους σπάνια πολιτικά εκθέματα, που δε συναντά συχνά κανείς έξω από τον χώρο (τις σχολές) και τον χρόνο (το τριήμερο) του πολυτεχνείου. Και αυτή είναι μία από τις κρυφές χάρες του τριήμερου εορτασμού, που είναι σα μικρό φεστιβάλ όπου μπορείς να τους βρεις όλους μαζί συγκεντρωμένους –ό,τι περίεργο και εξωτικό έχει ανθίσει στον ελληνικό χώρο, αν και χρόνο με τον χρόνο, το μήκος της ουράς με τα τραπεζάκια στην πατησίων και τη στουρνάρη συρρικνώνεται.

Στα καινούρια και αξιοσημείωτα λοιπόν καταγράφω: τον πάγκο ενός πλανόδιου πωλητή στην πατησίων με πολιτικά βιβλία και μπροσούρες, όπου μπορούσε να βρει κανείς μεταξύ άλλων και τα υλικά του 15^ου συνεδρίου του κόμματος! Το καλτ σύνθημα «είμαστε αντίφα ανεξάρτητοι αλλά παναθηναϊκοί» σε έναν πλαϊνό τοίχο της περίφραξης. Την ακόμα πιο καλτ δικαιολογία ενός παλιού αρχιπασπίτη –που σκέφτεται πάντως να ψηφίσει ανταρσύα- σε πηγαδάκι ότι η γνωστή χυδαία αφίσα της πασπ, όπου είχαν σβηστεί τα συνθήματα «έξω αι ηπα», «έξω το νατο» απ’ τις στήλες της πύλης του πολυτεχνείου, δεν ήταν αποτέλεσμα συνειδητού φωτομοντάζ αλλά της κακιάς στιγμής· και πως είχαν βρει τη συγκεκριμένη εικόνα τυχαία στο διαδίκτυο και την χρησιμοποίησαν, γιατί είχε καλή ανάλυση. Το ρεπορτάζ του σταρ (εκτός χώρου, αλλά σχετικά με αυτόν) για τις κνίτισσες που φορούσαν μίνι –άσε που δε φαινόταν και η ξυρισμένη μασχάλη, για να σοκαριστούμε περισσότερο. Και μια ανυπόγραφη αφίσα που καλούσε σε πανελλαδική συνάντηση νέων με το σύνθημα-ερώτημα στον τίτλο της ανάρτησης: «σε τι δικαιούμαστε να ελπίζουμε»; {Κι ίσως να πέφτω έξω, αλλά το στιλ προσωπικά μου θύμισε εκείνη την αφίσα για το κομπάνι και την ανθρωπότητα, που είχαμε δει στην ανάρτηση για το συλλαλητήριο της 1^ης νοέμβρη}.

Αυτό στο οποίο σίγουρα δεν μπορούμε να ελπίζουμε πάντως είναι ο σύριζα κι η νεολαία του, το κσ της οποίας εξέδωσε μια εξίσου χυδαία ανακοίνωση με αυτήν του (κάτι σαν) κόμματος, που κάνει γαργάρα το ρόλο των ηπα και μετά από μια γενικόλογη εισαγωγική παράγραφο περνάει στη σύνδεση με το σήμερα και την «εποχή των μνημονίων» -sic. Εξάλλου εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η αριστερή κυβέρνηση!

Και είναι κρίμα που δε σκέφτηκαν στην ελληνοφρένεια να φέρουν τον τσολιά αποστόλη να τρολάρει λίγο με μια αστερόεσσα τους μικρούς συριζαίους. Αλλά ας κρατήσουν την ιδέα για του χρόνου, που ο σύριζα μπορεί να βγάλει πάλι την ίδια ανακοίνωση –πού να τρέχεις να αλλάζεις κάθε φορά! Κι όπως σχολιάζει ο πιο παλιός, αν φέτος κατάφεραν με όλα αυτά να φάνε κράξιμο ακόμα κι από τον πιτσιρικό, όπως πάει θα τον κράξει σε κάποια φάση κι ο λαζόπουλος. Καμία ελπίδα!

Η μόνη ελπίδα, ως εικόνα από το μέλλον του σύριζα, είναι πως η πασπ –που σε λίγα χρόνια δε θα έχει άτομα να κρατήσουν τη ματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου- δε στήνει καν τραπεζάκια εδώ και λίγα χρόνια στον χώρο του μετσόβιου. Ενώ το νέο πασόκ το πάει (χαρι)λάου-λάου (τρικούπη) προς τα εκεί. Πρόπερσι δε συνέχισε ως την ισραηλινή πρεσβεία, φέτος έκοψε τις αιχμές ενάντια στον ιμπεριαλισμό των ηπα –να δεις τι σου ‘χω για μετά. Άντε παιδιά μια απόφαση είναι, μην το κουράζετε.

Ο κόσμος πύκνωσε κάπως τη δεύτερη μέρα. Και προηγουμένως, προς το μεσημέρι του σαββάτου, που ήρθαν μαζικά να καταθέσουν στεφάνι εκπρόσωποι φορέων και σωματείων, που συσπειρώνονται στο πάμε (ανάμεσά τους η ένωση εργαζομένων μπαγκλαντές)· και προς το απόγευμα της ίδιας μέρας, οπότε ήταν προγραμματισμένες κι οι περισσότερες πολιτικές εκδηλώσεις –κατά βάση ανταρσύα και λίγο σύριζα, που κινηματικά όμως είναι αμελητέα ποσότητα, ακόμα και για τα δεδομένα του εξωκοινοβουλίου. Το κόμμα δε σήκωσε κάποια κεντρική εκδήλωση μέσα στον χώρο του πολυτεχνείου, πέρα από τις «περιφερειακές» εκδηλώσεις της σπουδάζουσας την περασμένη βδομάδα –σε αντίθεση με τη θεσσαλονίκη, όπου μίλησε ο γκουτζηγιάννης στο κεντρικό αμφιθέατρο. Το ωραίο είναι πως ενώ το ναρ είχε μια εκδήλωση στο γκίνη (και με ομιλητή της «ενωτικής μειοψηφίας» για το πολυφωνικό της υπόθεσης) ο σκαμνάκης (της ενωτικής μειοψηφίας κι αυτός) μιλούσε την ίδια ώρα σε εκδήλωση με τον αλαβάνο για την αριστερή συμπόρευση.

Ναρίτικο χρώμα είχε και μια άλλη εκδήλωση βετεράνων στρατιωτών του ελας, του δσε και του κόκκινου στρατού –όπως τιτλοφορούνταν! Που τη διοργάνωνε τελικά η αντιφασιστική πρωτοβουλία του ναρ για την ουκρανία και είχε για ομιλήτρια μια ρωσοπόντια ελληνίδα πιθανότατα –όπως φαινόταν από το όνομά της- που συμμετείχε σε κάποιο σοβιετικό τάγμα και έναν εκπρόσωπο του ελας και του δσε –που δεν είχε ανακοινωθεί πάντως στο τρικάκι με την προαναγγελία της εκδήλωσης. Ποιος επιζήσαντας επονίτης έστω μπορεί εξάλλου να είναι σήμερα ναρίτης; Ούτε καν ο μπιτσάκης πλέον.

Το ταμπλό της πρωτοβουλίας κοσμούσαν επίσης δύο λωρίδες, πορτοκαλί και μαύρη (που μπορεί να συμβολίζουν από τη σαχτάρ ντόνετσκ και τον τσάρο μέχρι το μεγάλο παριωτικό πόλεμο –ειλικρινά δεν έχω βγάλει άκρη) και οι οποίες κατέληγαν στις τρίχρωμες σημαίες των δημοκρατιών του ντονέτσκ και του λουγκάνσκ: μπλε με κόκκινο οι δύο τελευταίες ρίγες, κατ’ αντιστοιχία της ρωσικής και πολλών άλλων σλάβικων, και μόνη διαφοροποίηση το χρώμα στην πάνω λωρίδα, έτσι για το ξεκάρφωμα. Ενώ στη μέση δέσποζαν κάτι τσαρικά σύμβολα και μια φιγούρα που έμοιαζε με τον άι-γιώργη (όχι τον τρότσκι, τον κανονικό). Αλλά αν είσαι απελπισμένος πολιτικά (και δεν εννοώ τους ουκρανούς) μπορεί να ανακαλύψεις παντού την ελπίδα. Τι παραπάνω έχει ο σύριζα δηλ από τον άι γιώργη;

Κλείνω το πρώτο μέρος με μια επισήμανση για τις λεπτές και δυσνόητες φοιτητικές ισορροπίες (ενώ πχ η πρωτοκαθεδρία –αν όχι και ηγεμονία- της κνε είναι φανερή και κοινώς αποδεκτή, όπως φαίνεται από τη διάταξη που έχουν τα τραπεζάκια, την ίδια στιγμή η οργάνωση αποφεύγει να διοργανώσει κάποια εκδήλωση στον χώρο του πολυτεχνείου –οι τελευταίες που μπορώ να θυμηθώ ήταν στα 20χρονα του τείχους με τον τραβασάρο κι άλλη μία την επόμενη χρονιά, αν δεν κάνω λάθος).

Και με έναν προβληματισμό για το αν η σημερινή συγκυρία στα πανεπιστήμια απαιτούσε μια γενική κινητοποίηση μεγαλύτερης κλίμακας κατά τη διάρκεια του τριημέρου, που να περνούσε το κατάλληλο μήνυμα ενάντια στους χειρισμούς του φορτσάκη και της κυβέρνησης.

Υστερόγραφο – η πορεία

Η χτεσινή πορεία αντιθέτως δεν είχε πολλές ανατροπές. Οι πασόκοι έτρεχαν όπως πάντα πανικόβλητοι και τερμάτισαν μόνοι τους, πρώτοι και με διαφορά, υπό την υψηλή προστασία των ματ, μη τυχόν τους πετύχει κανείς και τους πάρει στο κυνήγι. Στη συνέχεια βέβαια οι μπάτσοι άφησαν τις προστατευτικές διαθέσεις και έδωσαν ρεσιτάλ, χτυπώντας ακόμα και δικά τους παπαγαλάκια, όπως την ξανθιά ρεπόρτερ του μέγκα και ένα γερμανό φοιτητή από εράσμους, που είχε την ατυχία να μοιάζει με πολωνό μετανάστη και του άνοιξαν το κεφάλι. Η αστυνομία άφησε ανοιχτό μόνο το σταθμό της ομόνοιας στο κέντρο, λες και ήθελε να τιμωρήσει με επιπρόσθετο ποδαρόδρομο όσους κατέβηκαν και συμμετείχαν στην πορεία. Κι έκοψε απρόκλητα την πορεία στα δύο, λούζοντας τα μπλοκ των διαδηλωτών με χημικά. Αλλά τα μμε εστίασαν προφανώς κυρίως στον πετροπόλεμο και τις συλλήψεις στα εξάρχεια, που έγιναν πολύ μετά και πολύ μακριά από τον χώρο που κινήθηκε η πορεία.

Τα μπλοκ του κκε έμειναν στην ουρά της πορείας, όπως σχεδόν σε κάθε πορεία του πολυτεχνείου, και ήταν σαφώς τα πιο μαζικά, φτάνοντας στην πανεπιστημίου από το σύνταγμα σχεδόν μέχρι τα προπύλαια. Όσοι πήγαιναν αργοπορημένοι προς την κλαυθμώνος, από ομόνοια, έπεφταν πάνω σε διπλό κορδόνι των σφων με τα κουπόνια της οικονομικής εξόρμησης, που το συναντούσαν ξανά στην επιστροφή τους από την πρεσβεία. Από τα υπόλοιπα ξεχώρισα: την παρουσία των κύπριων της εδον, που απορούσαμε μεταξύ μας για ποιο λόγο έρχονται ακόμα μαζί μας και τι έχουν να κερδίσουν από αυτό. Τη σουρεάλ παρουσία του σύριζα, με προωθημένα συνθήματα όπως «δικαιοσύνη τώρα» ή «κάτω από το πλακόστρωτο, εμείς θα φτιάξουμε την παραλία». Το πανό έξω από τα κεντρικά της θύρας 13 στη λεωφόρο «έχουμε πόλεμο με τη δημοκρατία σας». Και (το καλύτερο για το τέλος) ένα μπλουζάκι διαδηλωτή με τον κάσπερ και τον υπότιτλο: ένα φάντασμα πλανιέται.

Έτσι είναι. Και να σε τι ακριβώς δικαιούμαστε να ελπίζουμε στην πραγματικότητα..