Τι ‘χες Γιάνη, τι ‘χα πάντα

 Τι ‘χες Γιάνη, τι ‘χα πάντα

Τόση αλλαγή από το 81’ είχαμε να δούμε.

Οι αλλαγές γύρω μας είναι σαρωτικές και ραγδαίες, τόσο που δεν προλαβαίνει κανείς να τις καταγράψει καλά-καλά. Ο νέος υπουργός οικονομικών γράφει το μικρό του όνομα με ένα νι: γιάνης. Αυτοί οι συριζαίοι δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο –να δεις που σύντομα θα καταργήσουν και τα διψήφια φωνήεντα. Το γράφει δηλ, όπως και ο κορδάτος στα βιβλία του. Μπορεί επίσης να κάνει και το επίθετό του «βαρουφάκις», με γιώτα, όπως το ‘γραφε ο χατζιδάκις –ή ο άρις νικολάκις από τους ζώντες. Ή να κόβει το πρώτο νι συμβολικά για λόγους οικονομίας και λιτού βίου. Είδατε και τους κύπριους, που έχουν ένρινη ομιλία, και σπαταλούν αφειδώς τα «νι» πώς χρεωκόπησαν. Και περίμεναν μάταια ένα χέρι βοήθειας από τον πούτιν και το ξανθό γένος του λιακόπουλου.

Ο τσάρος της οικονομίας (αγαπημένο κλισέ) δεν είναι παρόλα αυτά ρωσόφιλος, σαν τον κοτζιά (που εμφανίστηκε πρώτη φορά στο πλευρό του τσίπρα στο ταξίδι του τελευταίου στη μόσχα), αλλά αμερικανοθρεμμένος, σαν τον γαπ για τον οποίο δούλευε πριν. Στενός φίλος του μικρού γκαλμπρέιθ και θιασώτης κεϊνσιανών ιδεών (όπως κατεξοχήν ήταν ο πατήρ γκαλμπρέιθ στον καιρό του) για ένα διαφορετικό μίγμα αστικής διαχείρισης, με περισσότερο κρατικό παρεμβατισμό. Δηλ όχι γιάνης, γιανάκης.

Παρόλα αυτά ο βαρουφάκης ξέχασε τις προεκλογικές εξαγγελίες περί ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και βάζει στόχο για πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης του 1,5% -όχι όμως 4,5% που ζητάει η τρόικα, γιατί την έχουμε απέναντι. Τι είχες γιάνη, τι είχα πάντα.

Σε άλλα κυβερνητικά νέα: το υπουργείο εξωτερικών προσγειώθηκε απότομα στην ιμπεριαλιστική πραγματικότητα και συνυπέγραψε τη συμφωνία για τις κυρώσεις στη ρωσία, έχοντας δώσει ωστόσο ένα στίγμα για τυχόν μελλοντικές διαφοροποιήσεις του. Και στο υπουργείο ναυτιλίας, ο αριστερός δρίτσας είπε ότι μπαίνει τέλος στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του πειραιά (ολπ), αλλά οι μέχρι τώρα συμφωνίες με την κόσκο θα γίνουν σεβαστές. Δήλωση που νομίζω πως ευχαρίστως θα προσυπέγραφε ακόμα και ο μαρινάκης, που στην παρούσα φάση θέλει απλά να μπει ένας φραγμός στη διείσδυση της κόσκο στο λιμάνι, που θα του έδενε τα χέρια για τα δικά του… επενδυτικά σχέδια.

Αυτά βέβαια δε μας πάνε ούτε καν ως την ανάκτηση των δεδομένων του 09’. Αν λοιπόν αυτά τα ολίγα συνιστούν κάποιου είδους προοδευτικά μετάβαση σε ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, τότε πριν το 09’ πρέπει να είχαμε προεπαναστατική περίοδο (και μετά στις πλατείες επαναστατική κατάσταση) αλλά δεν το είχαμε καταλάβει.

Τόση ελπίδα από το 81’ είχαμε να δούμε.

Ο βαρουφάκης ανεβαίνει σα ροκ σταρ σε μηχανές μεγάλου κυβισμού και διώχνει την τρόικα που μένει, σκίζοντας το μνημόνιο που παρατείνεται. Ο σουλτς ασχολείται με το γιακά του αλέξη, που είναι γυμνός χωρίς γραβάτα. Ο αλκίνοος γράφει πως μπορεί επιτέλους να αναπνεύσει ξανά, χωρίς να του έχει γίνει μάθημα το πάθημα του ακελ στην πατρίδα του. Και εμείς ετοιμαζόμαστε να κρατήσουμε την ανάσα μας, σαν το μικρό πέπε από το αστερίξ στην ισπανία, για να αναγκάσουμε τους ευρωπαίους φίλους μας να δεχτούν τις απόψεις μας και να διαπραγματευτούμε μαζί τους ένα διαφορετικό πλαίσιο.

Γιατί όμως είστε τόσο μίζεροι κι αρνείστε τις αλλαγές που γίνονται; Γιατί απαξιώνετε την ελπίδα ενός κόσμου που προσδοκά κάτι διαφορετικό, χωρίς να περιμένετε να δείτε κάποια πρώτα δείγματα, προτού τα κρίνετε; Γιατί προεξοφλείτε την ήττα κι εκχυδαΐζετε κάποια πράγματα, κάνοντας ευθέως παραλληλισμούς με τα συνθήματα για την χούντα;

Καταρχάς, αν φωνάζει κανείς ένα σύνθημα, πρέπει να παραμείνει συνεπής σε όσα λέει. Γιατί αν κάποιοι έλεγαν πως η χούντα δεν τελείωσε το 73’ (ούτε και το 74’ τέλος πάντων), αλλά συνεχίζεται ως τις μέρες μας, μήπως τελικά θεωρούν ότι έληξε σήμερα, το σωτήριο έτος 2015; Και τι γίνεται με την περιβόητη «συνέχεια του κράτους» που διασφαλίζει και ο σύριζα; Μήπως έλαβε τέλος η δικτατορία των μονοπωλίων και της αστικής τάξης;

Το ζήτημα προφανώς δεν είναι να πάρουμε από τα αυτιά, όποιον τρέφει καλοπροαίρετες αυταπάτες για τη νέα κυβέρνηση και τους πολιτικούς της στόχους. Αλλά επειδή ο λαός μας έχει ζήσει την πασοκική λαίλαπα και τις συνέπειές της (και δε δικαιολογείται καμία ιστορική αμνησία επ’ αυτού), το κρίσιμο στοίχημα είναι αν θα πάμε και εμείς με τα νερά της ελπίδας που έρχεται, αφήνοντας τον κόσμο έρμαιο στη διάψευση των προσδοκιών του και προσπαθώντας να τον πείσουμε πως εμείς είμαστε μια διαφορετική, πιο συνεπής εκδοχή του καλού σύριζα, αγωνιστική και ασυμβίβαστη. Ή αν θα τον προειδοποιήσουμε έγκαιρα για όσα πρόκειται να συμβούν, ακριβώς για να τα αποτρέψουμε.

Κι όσο για την ελπίδα, κανείς απολύτως δεν την εξοστρακίζει με τις επταετίες. Μετά την επταετία της χούντας, μεσολάβησε άλλη μία επταετία ως την άνοδο του πασόκ (και του λαού ντεμέκ) στην εξουσία κι άλλη μία ως τη διάψευση και των πιο αισιόδοξων σχετικά με την τύχη της αλλαγής. Όσα χρόνια περίμενε δηλ κι ο τσίπρας, από το 08’ που ανέλαβε την ηγεσία του σύριζα, για να γίνει πρωθυπουργός. Αλλά τώρα ο πολιτικός χρόνος είναι συμπυκνωμένος. Κι η χρεωκοπία του αλεξέι κέρενσκι της εποχής μας θα έρθει πολύ πιο σύντομα, χωρίς να περιμένουμε άλλη επταετία (παχιών ή ισχνών αγελάδων) για τη δική μας έφοδο στον ουρανό. Η ελπίδα είναι εδώ και τα σημάδια της ιστορίας είναι καθαρά…

Πίσω μενσεβίκοι, εμπρός σύντροφοι.