Άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου για την οργάνωση της πάλης των εργατών (71 χρόνια από τον μαρτυρικό της θάνατο)
Επιμέλεια: Οικοδόμος //
ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Η Ηλέκτρα Αποστόλου γεννήθηκε το 1912 στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Το 1924 γράφεται στη Γερμανική Σχολή και εκεί γνωρίζει ένα Γερμανό καθηγητή οπαδό του Μαρξισμού. Η Ηλέκτρα μαθαίνει για την εκμετάλλευση των εργατών από τους κεφαλαιοκράτες και την αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Τρία χρόνια μετά οργανώνεται στην ΟΚΝΕ. Οι συγκρούσεις με την οικογένεια της είναι συνεχείς.
Το 1928, σε ηλικία 16 χρόνων, χρεώνεται από την Οργάνωση να δημιουργήσει Οργανώσεις στο εργοστάσιο υφαντουργίας «Ελληνική Εριουργία» του Μποδοσάκη. Με επιμονή και επαναστατική αισιοδοξία δημιουργεί σωματείο αλλά και πυρήνες Οργάνωσης. Το 1929 παντρεύεται τον κομμουνιστή γιατρό Γιάννη Σιδερίδη. Αρχίζουν οι κακουχίες και η πείνα. Το 1930 γίνεται μέλος του ΚΚΕ και της καθοδήγησης της ΟΚΝΕ στην Αθήνα. Το 1933 ορίζεται αναπληρώτρια διευθύντρια της εφημερίδας της ΟΚΝΕ «Νεολαία» κι ένα χρόνο μετά αναλαμβάνει τη διεύθυνσή της.
Τον Αύγουστο του 1934 στέλνεται ως αντιπρόσωπος στο Παγκόσμιο Αντιφασιστικό – Αντιπολεμικό Συνέδριο Γυναικών στο Παρίσι, ενώ τον Σεπτέμβρη του 1935 παίρνει μέρος στο 6ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς Νέων στη Μόσχα. Το 1936 είναι παρούσα στο 1ο Συνέδριο της Λενινιστικής Κομσομόλ της ΕΣΣΔ. Τον Ιούνη εκλέγεται μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται στις φυλακές Αβέρωφ. Εκεί οργανώνει μαθήματα ιδεολογικής αυτομόρφωσης και αναπτύσσει έντονη δράση για να κρατήσει ψηλά το ηθικό των συγκρατούμενών της.
Το 1937 αποφυλακίζεται και στην 10η Ολομέλεια της ΚΕ της ΟΚΝΕ εκλέγεται στο Γραφείο της ΚΕ και στέλνεται στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνη του 1939 ξανασυλλαμβάνεται. Στις 4 Ιούλη γεννάει την κόρη της Αγνούλα ενώ βρίσκεται στο Τμήμα Μεταγωγών στον Πειραιά. Στις 17 Ιούλη εξορίζεται στην Ανάφη. Την ίδια περίοδο, συλλαμβάνεται και ο άντρας της και τον οδηγούν στις φυλακές Κέρκυρας. Εκείνος δεν αντέχει, υπογράφει δήλωση μετανοίας. Η Ηλέκτρα αφού του θυμίζει τους όρκους που είχαν δώσει πριν παντρευτούν, ότι θα αγωνιστούν για τα ιδανικά τους, τον χωρίζει και τον προτρέπει να ζήσει τίμια.
Τον Αύγουστο του 1942 δραπετεύει και αναλαμβάνει την καθοδήγηση της καινούριας Πανελλαδικής Οργάνωσης «Ελεύθερη Νέα». Το 1943 παίρνει μέρος στην ιδρυτική συνεδρίαση της ΕΠΟΝ. Περνάει στην επιτροπή της ΚΟΑ και χρεώνεται την καθοδήγηση της διαφώτισης. Αναπτύσσει τον παράνομο μηχανισμό: Τυπογραφεία, πολυγράφους, γραφομηχανές. Αυτή και η ομάδα της αναλαμβάνουν το γράψιμο συνθημάτων στον τοίχο, την αφισοκόλληση, τα τρικάκια, το χωνί, τα σκιτσάκια και τις εφημερίδες.
Τον Ιούλη του 1944 συλλαμβάνεται από την Ειδική Ασφάλεια. Την υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια. «Η ταυτότης της θανούσης εξακριβώθη υπό της σήμανσης, ένθα ήτο σεσημασμένη κομμουνίστρια υπ” αριθμόν 59953. Το πτώμα ανήκε εις την Αποστόλου Ηλέκτρα του Νικολάου. Ιατροδικαστής Πέτρος Τζαφέρης».
Μεταφέρουμε στο διαδίκτυο άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου με θέμα τη δουλειά στις εργάτριες και τους εργάτες της υφαντουργίας στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, που έγραψε στη φυλακή. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε το 1934 στο περιοδικό Κομμουνιστική Επιθεώρηση και αναπαράχθηκε με φωτογραφική ανατύπωση σε μπροσούρα που κυκλοφόρησαν το ΚΚΕ, η ΚΝΕ και η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, με αφορμή τα 71 χρόνια από το μαρτυρικό θάνατο της ηρωίδας. Από την μπροσούρα προέρχονται και τα βιογραφικά στοιχεία.
Το εξώφυλλο του περιοδικού που δημοσιεύτηκε το άρθρο της Ηλέκτρας Αποστόλου
Για την κατάχτηση των 10.000 υφαντουργών των Ποδαράδων
Ένας από τους σπουδαιότερους βιομηχανικούς κλάδους της χώρας μας
είναι η υφαντουργία. Ολόκληρες χιλιάδες εργατών και εργατριών χτικιάζουν
μέσα στα εργοστάσια αυτά. Ιδίως για την Αθήνα μπορεί κανείς να πει πως
τα υφαντουργικά εργοστάσια είναι εκείνα που έχουνε τους περισσότερους
συγκεντρωμένους εργάτες. Μέσα στα υφαντουργεία των Ποδαράδων για τα
οποία ειδικά θα μιλήσω δουλεύουν περίπου 10 χιλιάδες εργάτες από τους
οποίους τα 70% είναι νέοι και νέες. Οι εργάτες αυτοί ζούνε κάτω από
βαριά εκμετάλλευση και η αγανάχτηση που επικρατεί ανάμεσά τους είναι
μεγάλη.ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΑΣ
Παρ’ όλ’ αυτά όμως δεν είχαμε τα τελευταία χρόνια κανένα σοβαρό αγώνα των υφαντουργών των Ποδαράδων εχτός από μερικές μικροαπεργίες και στάσεις, που οι περισσότερες αποτύχανε. Τι φταίει γι’ αυτό, γιατί σήμερα που όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης κατεβαίνουν σε σκληρούς αγώνες οι υφαντουργοί καθυστερούν; Εξετάζοντας το ζήτημα αυτό δεν μπορεί κανένας να παραγνωρίσει πως οι εργάτες των υφαντουργείων, από τους οποίους το μεγαλύτερο ποσοστό (80% περίπου) είναι γυναίκες, είναι καθυστερημένοι, δεν έχουνε επαναστατικές παραδόσεις κλπ.
Όλ’ αυτά όμως δεν εμποδίζουνε να υπάρχει σήμερα ανάμεσά τους μια μεγάλη αγανάχτηση και μια διάθεση για πάλη η οποία δεν εκδηλώνεται έμπραχτα μονάχα γιατί οι εργάτες φοβόνται βλέποντας την ανοργανωσιά τους. Επομένως ο κυριότερος λόγος δεν είναι ούτε η καθυστέρηση, ούτε η έλλειψη επαναστατικών παραδόσεων, αλλά η δικιά μας αδυναμία, το γεγονός ότι εμείς δεν καταπιαστήκαμε ποτέ στα σοβαρά με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών, για τα ζητήματά τους. Κι όταν ακόμα προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε το εργοστάσιο αυτό, το κάναμε τόσο στραβά που έφερνε τ’ αντίθετα αποτελέσματα.
ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ
Θυμάμαι το 1930 που στηλωνόμαστε κάθε τόσο έξω από τα εργοστάσια, κυνηγούσαμε τις εργάτριες και τους μοιράζαμε προκηρύξεις που γράφανε ακατάληπτα γι’ αυτές πράγματα. Τη δουλειά αυτή δεν τη συνδέαμε με παράλληλη οργανωτική δουλειά μέσα στα εργοστάσια. Κάναμε για σκοπό μας το μοίρασμα των προκηρύξεων αυτές να τις χρησιμοποιούμε σαν βοήθεια στην οργάνωση εργοστασιακών ομάδων κλπ. Τ’ αποτέλεσμα ήταν να μας βλέπουν οι εργάτριες και να φεύγουνε τρέχοντας.
Αργότερα το 1931-32 δημιουργήθηκε ένα άμαζο σωματείο υφαντουργών (100-150 μέλη) που το διοικούσαν οι αρχείοι. Μέσα σ’ αυτό δημιουργήσαμε εμείς την επαναστατική μας παράταξη και πήραμε τη διοίκηση.
Η επαναστατική όμως παράταξη, τόσο πριν πάρει τη διοίκηση όσο και μετά, δεν προσπάθησε να στερεώσει τις βάσεις της στα εργοστάσια δημιουργώντας σωματειακές εργοστασιακές ομάδες και εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις δεν καταπιάστηκε σοβαρά με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών. Η αδύνατη αυτή οργανωτική δουλειά είχε σαν αποτέλεσμα να διαλυθεί το σωματείο μόλις ξέσπασε μια μεγαλύτερη τρομοκρατία μετά την απεργία της Μπρεττάνιας που χάθηκε κι’ αυτή από δικές μας αδυναμίες.
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Για κάμποσο καιρό η δουλειά μέσα στους υφαντουργούς εγκαταλείφτηκε εντελώς και μονάχα τους τελευταίους μήνες έγινε μια προσπάθεια για την αναδιοργάνωση του σωματείου των υφαντουργών. Η δουλειά αυτή παρ’ όλες τις ελλείψεις που παρουσίασε άρχισε πάνω σε μια σωστή βάση, γιατί σαν κέντρο μπήκε από την πρώτη στιγμή ή δημιουργία βάσεων μέσα στα εργοστάσια κι έφερε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αρκετοί εργοστασιακοί πυρήνες και εργοστασιακές ομάδες. Επίσης από την πρώτη στιγμή τέθηκε το ζήτημα της σύνδεσης της δουλειάς αυτής με την οργάνωση της πάλης των υφαντουργών και την επίσημη ανασυγκρότηση του σωματείου.
ΟΙ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ
Η δουλειά όμως αυτή κούτσαινε ακόμα πολύ. Δέν εκμεταλλευτήκαμε τις πρώτες έστω και μικρές νίκες του σωματείου (π.χ. το διάβημα στο εργοστάσιο του Σαραντόπουλου που είχε σαν αποτέλεσμα να πάψει για λίγες μέρες το κλέψιμο της ώρας). Επίσης πολλές από τις αποφάσεις της οργανωτικής επιτροπής των σωματείων (συσκέψεις, κινητοποιήσεις, διαβήματα) μένανε ανεκτέλεστες γιατί δεν υπήρχε αυστηρός έλεγχος στην εφαρμογή των αποφάσεων. Ορισμένες από τις αποφάσεις αυτές παίρνονταν εντελώς μηχανικά π.χ. μήνες ολόκληρους παίρναμε διαρκώς την απόφαση να κάνουμε σε κάποιο εργοστάσιο σύσκεψη για την ίδρυση σωματειακής ομάδας.
Η απόφαση αυτή έμενε διαρκώς ανεκτέλεστη, μ’ όλο που είχαμε πυρήνα στο εργοστάσιο αυτό, γιατί οι σύντροφοι του πυρήνα δεν πίστευαν πως μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Και όμως εξακολουθούσαμε να παίρνουμε την ίδια μηχανική απόφαση δίχως να βάλουμε τους συντρόφους ν’ αρχίσουν τη δουλειά τους μ’ έναν άλλον τρόπο που θα πιστέψουν πως μπορούσε να πραγματοποιηθεί (π.χ. ίδρυση ενός αθλητικού ομίλου, ενός ομίλου εργατικής βοήθειας κλπ.). Οι ελλείψεις αυτές πρέπει να διορθωθούνε άμεσα και να δοθεί μεγάλη προσοχή στο να εκτελούνται οι αποφάσεις και να μην παίρνονται μηχανικά.
ΤΑ ΑΜΕΣΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΜΑΣ
Η κατάχτηση των υφαντουργείων των Ποδαράδων θα πρέπει να γίνει πρώτ’ απ’ όλα δουλειά ολόκληρης της οργάνωσης Ποδαράδων και όχι να φορτωθεί σε 2-3 συντρόφους. Όλοι οι πυρήνες μας θα πρέπει να το καταλάβουνε καλά αυτό. Και τώρα ας δούμε τις μέθοδες που θα μας βοηθήσουν στη δουλειά μας αυτή.
Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που φοβόνται ακόμη των κομμουνισμό κ’ έχουν ένα σωρό προλήψεις. Οι ίδιες όμως αυτές εργάτριες νιώθουνε πολύ καλά την ανάγκη να παλέψουν για τα ζητήματά τους. Γι’ αυτό όλη μας η προπαγάνδα, όλη μας η δουλειά πρέπει να στηριχτεί πάνω στη δημιουργία ενός πλατιού ενιαίου μετώπου με τις εργάτριες στην οργάνωση του αγώνα για τις άμεσες διεκδικήσεις τους. Οι διεκδικήσεις αυτές θα πρέπει να διατυπωθούνε από το σωματείο απλά, απλά έτσι που να τις καταλαβαίνει και η πιο καθυστερημένη εργάτρια. Αν εμείς δώσουμε στις εργάτριες να καταλάβουν ότι ο εργοδότης τις χτυπάει και τις εκμεταλλεύεται ανεξάρτητα από το αν είναι κομμουνίστριες, βενιζελικές ή τσαλδαρικές, θα τις έχουμε πολύ σύντομα μαζί μας. Η διαφωτιστική αυτή δουλειά είναι πολύ εύκολο να γίνει στους Ποδαράδες γιατί εκεί κάθε σπίτι σχεδόν έχει κι έναν υφαντουργό. Φτάνει μονάχα να γίνει δουλειά όλων των συντρόφων. Πρώτο μας λοιπόν καθήκον είναι να πείσουμε τους υφαντουργούς και τις υφαντουργίνες για την ανάγκη της δημιουργίας ενός πλατιού ενιαίου μετώπου πάλης για τα ζητήματά τους.
Δεύτερο καθήκον είναι να αποδείξουμε στους εργάτες αυτούς ότι το σωματείο ενδιαφέρεται πραγματικά για τα ζητήματά τους. Αυτό θα γίνει μονάχα όταν η Οργανωτική Επιτροπή του Σωματείου που υπάρχει σήμερα ή η Εκτελεστική Επιτροπή που πρέπει να βγει πολύ σύντομα από μια συνέλευση, καταπιάνονται έγκαιρα για κάθε ζήτημα που παρουσιάζεται στα εργοστάσια και πονάει τους υφαντουργούς, όσο μικρό και ασήμαντο αν φαίνεται (π.χ. χτύπησε μια εργάτρια, βάλανε ένα πρόστιμο, έσπασε ένα παράθυρο και κρυώνουν κλπ.). Για κάθε τέτοιο ζήτημα θα πρέπει να παρουσιάζεται η επιτροπή στον εργοδότη αμέσως επίσημα σαν σωματείο και ν’ ανακοινώνει πάντα τ’ αποτελέσματα του διαβήματος στους εργάτες με συγκεντρώσεις μπροστά ή μέσα στην αυλή του εργοστασίου, με φεϊ-βολάν κλπ., και να τους δείχνει το δρόμο της πάλης. Κάθε παραμικρότερη επιτυχία μας πρέπει να την κάνουμε γνωστή και στους εργάτες του άλλου εργοστασίου.
ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΣΗ
Όλη η δουλειά αυτή θα πρέπει ν’ αποκρυσταλλώνεται οργανωτικά. Θα πρέπει να καλούμε παράλληλα ταχτικές συσκέψεις των εργατών κι’ εργατριών που βρίσκονται πιο κοντά σε μας για τη δημιουργία συνδικαλιστικών ομάδων και πυρήνων μέσα στα εργοστάσια και τη σταθεροποίηση αυτών που υπάρχουν. Και να μην ξεχνάμε να θέτουμε σε κάθε κινητοποίηση το ζήτημα της εγγραφής καινούργιων μελών στο σωματείο.
Το πιο δύσκολο όμως απ’ όλα είναι η σταθεροποίηση των πυρήνων και των σωματειακών ομάδων ατά εργοστάσια. Για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι η πλειοψηφία των υφαντουργών είναι γυναίκες που είναι ποτισμένες μ’ ένα σωρό προλήψεις. Δεν θα πρέπει να έχουμε την απαίτηση οι εργάτριες αυτές να πετάξουν όλες τις προλήψεις τους μόλις γίνουν μέλη του σωματείου ή του πυρήνα μας. Δεν μας πειράζει καθόλου αν μια εργάτρια που μας βοηθάει να κάνουμε συσκέψεις και να κινητοποιούμε και άλλες βάζει λίγο κοκκινάδι ή της αρέσει να κάνει κόρτε και δεν θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να την κουτσομπολεύουμε γι’ αυτό γιατί τότε θα την χάσουμε. Οι προλήψεις αυτές θα τους φύγουνε σιγά-σιγά αν εμείς τους βοηθήσουμε να εξελιχτούν μέσα στο κίνημα.
Μέσα στις σωματειακές ομάδες και τους πυρήνες θα πρέπει να γίνεται καλή διαπαιδαγωγητική δουλειά, να θέτουμε όλα τα ζητήματα απλά-απλά, να μην παίρνουμε μηχανικές αποφάσεις αλλά να εξηγούμε στα καινούργια μέλη πώς μπορούν να εκτελεστούν, ώστε να τις πιστεύουν όταν πηγαίνουν να τις εκτελέσουν και να τα καθοδηγούμε στενά από κοντά και όχι αφ’ υψηλού, βοηθώντας τα μέλη μας να αναπτύξουν δικιά τους πρωτοβουλία. Για την καθοδήγηση των εργοστασιακών πυρήνων πρέπει να διατεθούν οι καλύτεροι σύντροφοι.
ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Οι σωματειακές ομάδες και οι εργοστασιακοί πυρήνες πρέπει να προσέχουνε πολύ στη δουλειά τους. Θα πρέπει να επιλαμβάνονται αμέσως για κάθε ζήτημα που παρουσιάζεται μέσα στα εργοστάσια και παράλληλα με την επίσημη εμφάνιση του σωματείου για τα ζητήματα αυτά να κινητοποιούν τους εργάτες. Ν’ αρχίσουν από την οργάνωση ομαδικών παρουσιάσεων και διαμαρτυριών στον εργοδότη, μικροστάσεων και να προσπαθούν ν’ ανεβάσουν τον αγώνα των εργατών, σε περίπτωση που τα αιτήματα δεν γίνονται δεκτά, σε ανώτερες μορφές δηλαδή απεργίες κλπ. Όταν οργανώσουμε τέτοιες κινητοποιήσεις δεν είναι ανάγκη να λέμε στους εργάτες ότι εμείς που τους λέμε να κινητοποιηθούν τους το λέμε εκ μέρους της σωματειακής ομάδας ή του πυρήνα.
ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΝΟΣ ΜΑΖΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ
Είπαμε πιο πάνω πως η δουλειά αυτή θα πρέπει να γίνει δουλειά ολόκληρης της οργάνωσης, αυτό όμως δε θα πει καθόλου πως οι κομματικές μας οργανώσεις θα πρέπει ν’ αντικαταστήσουν και το σωματείο. Αν θέμε το σωματείο να γίνει μια πραγματική μαζική οργάνωση θα πρέπει να έχει και τη δικιά του ζωή. Η διοίκηση του σωματείου θα πρέπει ν’ αποτελείται από ανθρώπους που θα τους εκλέγουν οι εργάτες και θα τους έχουν εμπιστοσύνη και όχι να διορίζεται από μας. Φυσικά από την καλή δουλειά των μελών της φράξιας εξαρτάται να είναι τα δικά μας μέλη και οι συμπαθούντες, οι έμπιστοι των εργατών. Επίσης από την δουλειά της φράξιας και την καλή καθοδήγησή της από τις κομματικές οργανώσεις εξαρτάται αν το σωματείο των υφαντουργών θα γίνει μια πραγματική μαζική επαναστατική οργάνωση.
ΑΛΛΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Εκτός από την καθαρώς συνδικαλιστική δουλειά που πρέπει να είναι και η βασική για την κατάχτηση των υφαντουργών, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και άλλες μέθοδες όπως την οργάνωση εργατικών αθλητικών ομάδων και ομίλων εργατικής βοήθειας στα εργοστάσια.
ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΜΕΤΡΑ
Ένα άλλο σημείο που πρέπει να προσέχουμε αν δε θέμε να πάει χαμένη όλη η πιο πάνω δουλειά είναι τα παράνομα μέτρα. Η τρομοκρατία στα εργοστάσια είναι μεγάλη, κάθε συνειδητός εργάτης διώχνεται. Γι’ αυτό πρέπει να παίρνουμε όλα μας τα μέτρα. Να μην εκθέτουμε τους συντρόφους που δουλεύουνε στα εργοστάσια, να μην τους αφήνουμε να γυρνάνε με γνωστούς συντρόφους, να μην φλυαρούμε για το ποιοι ανήκουν στη σωματειακή ομάδα ή τον πυρήνα. Στις συσκέψεις, συνελεύσεις και κινητοποιήσεις να μην εμφανίζουμε όλους τους συντρόφους. Όταν οι ομάδες μας έχουνε πολλά μέλη να τις χωρίζουμε σε τμήματα ώστε να μην γνωρίζονται όλα τα μέλη μεταξύ τους και με την εμφάνιση ενός χαφιέ χάνουμε όλη μας της βάση. Με τη διαφορά όμως οι γραμματείς των τμημάτων της σωματειακής ομάδας πρέπει να βρίσκονται σε στενή σύνδεση.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Η δουλειά μέσα στους υφαντουργούς παίρνει σήμερα εξαιρετική σπουδαιότητα και από το γεγονός ότι η υφαντουργική βιομηχανία θα παίζει σπουδαίο ρόλο στην προπαρασκευή του πολέμου. Γι’ αυτό επιβάλλεται στην καθημερινή μας προπαγάνδα και οργάνωση της πάλης των υφαντουργών για τα άμεσα ζητήματά τους να συνδέουμε συγκεκριμένα τ’ αντιπολεμικά κι αντιφασιστικά συνθήματά μας. Τα συνθήματα αυτά μπορούν να πιάσουν θαυμάσια στις χαροκαμένες απ’ τον πόλεμο προσφυγοπούλες που αποτελούν την πλειοψηφία στα εργοστάσια των Ποδαράδων φτάνει να τους τα λέμε απλά και να τα συνδέουμε με το ψωμί και το μεροκάματο.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΥΦΑΝΤΟΥΡΓΩΝ
Το απεργιακό κύμα τώρα τελευταία φουντώνει, ένα σωρό απεργίες ξέσπασαν και πολλές άλλες απειλούν να ξεσπάσουν. Μέσα σε μια τέτοια περίοδο είναι πολύ άσχημο ένα σοβαρό τμήμα της εργατιάς, όπως οι υφαντουργοί των Ποδαράδων, να μένουν έξω από τη γενική κινητοποίηση. Γι’ αυτό η κατάχτηση των υφαντουργών που πρέπει να συνδεθεί από την πρώτη στιγμή με την οργάνωση της πάλης για τα ζητήματά τους με την προετοιμασία του απεργιακού τους αγώνα, αποτελεί σήμερα ένα από τα βασικότερα καθήκοντα της Οργάνωσης της Αθήνας.
Φυλακές Αβέρωφ, Δεκέμβρης
ΗΛΕΚΤΡΑ ΣΙΔΕΡΙΔΟΥ
(ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ, Περίοδος Γ΄, Χρόνος Γ΄, Αριθμός 2)99, 15 Γενάρη 1934)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου