Τρία σημεία

 Τρία σημεία

(με αφορμή και την ανακοίνωση της κετουκε)

Η αλήθεια είναι πως έχουν ειπωθεί κι αναλυθεί σχεδόν τα πάντα. Το βάρος τώρα πέφτει στις πράξεις, και τη συζήτηση, όχι μεταξύ μας, αλλά με τον κόσμο, που διψάει να ακούσει, να μάθει, να βρει μια διέξοδο, και καλείται σε αυτόν τον κρίσιμο κόμβο να ξεπεράσει τους φόβους του και προκαταλήψεις χρόνων. Το άνοιγμα αυτό όμως, με την πρόταση του κόμματος για ρήξη με την εε, το κεφάλαιο και την εξουσία του, αναδεικνύει με τη σειρά του καινούριες δυσκολίες και σκοπέλους, ανατροφοδοτεί τη θεωρητική σκέψη και την προσανατολίζει στα ζητήματα που προκύπτουν κατά τη διάρκειά του. Με αφορμή λοιπόν την ανακοίνωση της κετουκε που δημοσιεύει σήμερα ο κυριακάτικος ρίζος και με κίνδυνο να επαναληφθούν κάποιες ιδέες και να μοιάζουν κοινότυπες, η κε του μπλοκ σημειώνει και υπογραμμίζει τις εξής τρεις πτυχές:

-Πρέπει να σημάνει συναγερμός, άμεσος και καθολικός ξεσηκωμός, γενική παγκινητοποίηση για την υπεράσπιση των κατακτήσεων που απέμειναν και απειλούνται, αγώνας ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα, που δεν έχουν τέλος, ούτε λιγοστεύουν με διαπραγμάτευση, αλλά έρχονται λίγα-λίγα, κομμένα φέτες, για να περάσουν πιο εύκολα, και στην πορεία πληθαίνουν και φέρνουν κι επιδόρπιο. Κινητοποίηση και λαϊκή επαγρύπνηση ενάντια στη θερινή ραστώνη –στην οποία υπολογίζει η κυβέρνηση, για να περάσει χωρίς αντιδράσεις τα προαπαιτούμενα από τα θερινά τμήματα της βουλής- ενάντια σε παλιά και νέα αναχώματα, που λειτουργούν ως εφεδρείες του αστικού, πολιτικού συστήματος, ενάντια στο δηλητήριο της εκλογολογίας, που τείνει να υποτάξει τα πάντα, να παραλύσει κάθε λαϊκή αντίδραση, εν αναμονή των εξελίξεων…

-Η λυκοσυμμαχία της εε δείχνει απροκάλυπτα πια το πραγματικό της πρόσωπο και τα μνημόνια διαρκείας που επιφυλάσσει για τους λαούς της ευρώπης. Τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος (που τα «ξεπερνά» πάντα, για να τα ξαναβρεί μπροστά του πιο οξυμένα, εις βάρος των λαών, επιβεβαιώνοντας εν μέρει τη φράση πως στην –αστική- δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα –για την πλουτοκρατία) καθιστούν σαφές σε ευρύτερες μάζες πως η λύση και ή έξοδος από την κρίση είτε θα είναι επαναστατική είτε δε θα υπάρξει.

Αυτό που χρειάζεται ο κόσμος για να πειστεί και να τολμήσει να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα είναι να του δοθεί μια εναλλακτική. Κι αυτό που προέχει στην προπαγάνδιση της δικής μας εναλλακτικής δεν είναι η λεπτομερής, εξαντλητική επεξήγηση των γενικών αρχών της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και των νομοτελειών του κεντρικού σχεδιασμού –αν και έχει κι αυτή τη σημασία της. Αυτό που θα μπορούσε, ωστόσο, να γίνει σχετικά είναι ειδικότερες επεξεργασίες ανά παραγωγικό κλάδο, που να πλαισιώνουν την κεντρική πρόταση, να ανοίγουν ευκολότερα συζήτηση με τους εργαζόμενους ανά χώρο δουλειάς, να τους πείθουν συγκεκριμένα για τις δυνατότητες και τις προοπτικές που υπάρχουν, μακριά από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, την επισφάλεια και την αλλοτρίωση. Κάτι αντίστοιχο δηλ με αυτό που είχαν κάνει πειραματικά κάποιες κομματικές οργανώσεις, εκδίδοντας τις θέσεις του κκε σε ειδικές μπροσούρες.

-Αυτό που προέχει στη σημερινή συγκυρία είναι να αναλυθούν τα άμεσα καθήκοντα και τα πρώτα βήματα ενός εναλλακτικού, επαναστατικού δρόμου, να εξειδικευτεί το τρίπτυχο «αποδέσμευση από την εε – διαγραφή του χρέους – κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων», να εξεταστούν οι δυνατότητες κι οι προοπτικές της νέας, επαναστατικής εξουσίας, οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει, τα μέτρα που θα πάρει για να τις ξεπεράσει, κτλ. Όχι για να δώσουμε μια έτοιμη συνταγή και να προσπαθήσουμε να κλείσουμε την πραγματικότητα, τον πλούτο των γεγονότων και των μορφών που μπορεί να δώσει, σε καλούπια, ούτε για να περιγράψουμε κάποιο προκαταρκτικό στάδιο που δε θα περάσει ποτέ στο κυρίως πιάτο, αλλά για να πειστεί ο λαός (κι από την πράξη πρωτίστως, αλλά και σε αυτό το επίπεδο) πως το βήμα του δε θα μείνει μετέωρο στο κενό, αλλά θα είναι στο μοναδικό δρόμο που μπορεί να βαδίσει, για να βγει από το σημερινό αδιέξοδο.

Κι αυτό κάθε άλλο παρά σημαίνει να του χαϊδέψουμε τα αυτιά με εύκολες, κυβερνητικές λύσεις και υποσχέσεις για παραδείσους που μας περιμένουν. Δεν προτείνουμε τον εύκολο δρόμο της Κακίας, χωρίς δυσκολίες και θυσίες, αλλά το μόνο δρόμο που δίνει διέξοδο, κι αυτό πρέπει να είναι καθαρό σε όσους μας ακολουθούν και συστρατεύονται στον αγώνα μας. Γιατί οι μόνες θυσίες που έχουνε αξία, είναι στον αγώνα για άλλη εξουσία.