Γράφει ο Οικοδόμος //
― Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν είναι απλά ένα κακό αποτέλεσμα για το λαό. Πρόκειται για την επισφράγιση μιας «αυτοκτονικής» πορείας που μεθοδεύτηκε με την –στα ουσιώδη- συνεργασία ή ανοχή όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου και με την «διακριτική», αυτή τη φορά, εποπτεία των Βρυξελλών (βλ. Μέρκελ: «Οι εκλογές αυτές αποτελούν μέρος της λύσης και όχι της κρίσης»).
― Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ -χωρίς να προσπαθήσει πολύ, είναι η αλήθεια- κατάφερε σε οχτώ μήνες να σακατέψει τις αντιμνημονιακές προσδοκίες, να ενσπείρει στον λαό περισσότερη απογοήτευση, μεγαλύτερη αποστροφή για το πολιτικό σύστημα συνολικά, μοιρολατρεία ότι δεν αλλάζει τίποτα και να εκτοξεύσει τα ποσοστά της αποχής στην μεγαλύτερη ίσως τιμή τους στα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης.
― Αν δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε ότι ο λαός επιδοκίμασε με την ψήφο του έναν από τους προτεινόμενους τρόπους σφαγής του και επιβράβευσε την πολιτική εξαπάτηση, δεν μπορούμε να αποφύγουμε την παραδοχή ότι η «λογική» του μικρότερου κακού μεγάλωσε. Όπως και η απόσταση που χωρίζει τις προσδοκίες από την ανοχή.
― Οι δυνάμεις του «δεν αλλάζει τίποτα», «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» (πέραν του ζοφερού για τα λαϊκά συμφέροντα ευρωμονόδρομου) έχουν –για τα καλά- το πάνω χέρι. Η θριαμβευτική τους νίκη απόψε δεν θα κάνει αύριο μικρότερο κρότο από αυτόν του «θριάμβου» του δημοψηφίσματος, όταν το μπαλόνι θα σκάσει.
― Τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα θα αρχίσουν να αποτυπώνονται από τις αμέσως επόμενες μέρες, στην πλάτη του λαού. Με τη μορφή φακέλων  θα γλιστρούν κάτω από την πόρτα μας, ή «προειδοποιήσεων» της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων  θα αλώνουν το ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.
― Οι κομμουνιστές έδωσαν για μια ακόμα φορά έναν τίμιο αγώνα, με καθαρά επιχειρήματα και συνείδηση. Ίσως ήρθε η ώρα να προβληματιστούν περισσότερο για την πιο αποτελεσματική  αξιοποίηση των όπλων τους και, αν χρειαστεί, να επαναπροσδιορίσουν το βεληνεκές τους.
― Το πόσο αντιστρέψιμη είναι η σημερινή κατάσταση θα μετρηθεί και από τον αριθμό των σκαλοπατιών που πρόκειται  να κατεβεί ακόμα ο καθένας ξεχωριστά στην κλίμακα των προσωπικών του υποχωρήσεων και παραχωρήσεων και από το για πόσο ακόμα θα εξακολουθεί να συμμετέχει στη σκηνή του εγκλήματος στους ίδιους πάντα προβλέψιμους ρόλους, του θύματος ή του θεατή.
― Η ανάγκη για μια κοινωνία όπου ο άνθρωπος θα απολαμβάνει τη ζωή και δεν θα αγωνιά για την επιβίωσή του, δεν πνίγεται ανάμεσα στο εφικτό και την «κανονικότητα». Οι «θριαμβεύτριες» δυνάμεις του σήμερα θα βρουν τη θέση που τους αξίζει· θα τις βάλει εκεί η δικαίωση του αγώνα των καταπιεσμένων. Το χτίσιμο της λαϊκής εξουσίας δεν είναι σύνθημα αλλά ακατανίκητη ανάγκη της ψυχής του καταπιεσμένου, που «ξανασαίνει ξεπληρώνοντας με μια χούφτα άστρα όλα της τα χρέη».