Τελικά οι εκλογές δεν άλλαξαν τη ζωή μας

Από herko 

Γράφει ο Περικλής Παυλίδης* //

Πολλές είναι οι εκτιμήσεις που μπορεί να κάνει κανείς για τα δυσάρεστα αποτελέσματα των εκλογών. 
Πάντως απαιτείται και κάποια απάντηση στο ερώτημα, τι συνέβη τελικά με εκείνη τη «συγκλονιστική στροφή» (κατά την εκτίμηση ορισμένων) στις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας που σηματοδότησε η νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Γιατί, αν θυμάμαι καλά, στην εκτίμηση περί μιας τέτοιας «συγκλονιστικής στροφής» θεμελιώθηκε ο ζήλος ορισμένων να δημιουργήσουν τον πολιτικό φορέα (μέτωπο κλπ) που θα εξέφραζε το δήθεν «πολιτικά ορφανό» κοινό του «ΟΧΙ».

Παρόμοιου επιπέδου εκτιμήσεις για τις διαθέσεις της κοινωνίας είχαμε και στο παρελθόν: κάποιοι, φερ’ ειπείν, μιλούσαν για την καμπή της «εξέγερσης» του Δεκέμβρη του 2008.

Μήπως τελικά η αξιολόγηση των κοινωνικών φαινομένων και διεργασιών εκ μέρους της όποιας «εκτός των τειχών Aριστεράς» θα πρέπει να υπερβεί το επίπεδο του συνθηματικού λόγου των φοιτητικών αμφιθεάτρων;

Δυστυχώς για την αντικαπιταλιστική – κομμουνιστική Αριστερά και τον εργαζόμενο λαό δεν υπάρχουν πια εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα με κάποιο «πολιτικό ελιγμό», κάποια «έξυπνα» συνθήματα, κάποιο «μέτωπο» της στιγμής, κάποια πολιτικά «κόλπα» να επιτευχθούν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές (να επιτευχθούν φιλολαϊκές αλλαγές εν γένει).

Δεν είναι της στιγμής να σχολιάσω τα προβλήματα που διακρίνουν τους διάφορους χώρους της Αριστεράς. Πάντως, όσο πιο ριζοσπαστική είναι η κοινωνική προοπτική που αυτοί προτάσσουν (και προσωπικά θεωρώ ότι πλέον έχουμε εισέλθει -και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα- σε μια τέτοια εποχή που μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και ανατροπές μπορούν να είναι θετικές για το λαό), τόσο πιο μεγάλη είναι η υποχρέωσή τους να αναφερθούν με σαφήνεια σε αυτή την προοπτική. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που καλούν τους εργαζόμενους να στηρίξουν μεγάλα ανατρεπτικά εγχειρήματα (αντί-ΕΕ, αντικαπιταλιστικά – σοσιαλιστικά) πρέπει να προσπαθήσουν συστηματικά να κερδίσουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη αναγνώριση από μια κρίσιμη πλειοψηφία των εργαζομένων του αναγκαίου και εφικτού αυτών των εγχειρημάτων. Οι στρατηγικοί στόχοι της όποιας αντικαπιταλιστικής – κομμουνιστικής Αριστεράς (στην Ελλάδα και διεθνώς) θα πρέπει οπωσδήποτε να πάψουν να είναι συνθήματα, να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο, να επαναθεμελιωθούν στα σύγχρονα δεδομένα –στις σύγχρονες δυνατότητες της εργασίας και του πολιτισμού.

Από herko στο Σεπ 21, 2015 Απόψεις

Γράφει ο Περικλής Παυλίδης* //

Πολλές είναι οι εκτιμήσεις που μπορεί να κάνει κανείς για τα δυσάρεστα αποτελέσματα των εκλογών. 
Πάντως απαιτείται και κάποια απάντηση στο ερώτημα, τι συνέβη τελικά με εκείνη τη «συγκλονιστική στροφή» (κατά την εκτίμηση ορισμένων) στις διαθέσεις της ελληνικής κοινωνίας που σηματοδότησε η νίκη του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα. Γιατί, αν θυμάμαι καλά, στην εκτίμηση περί μιας τέτοιας «συγκλονιστικής στροφής» θεμελιώθηκε ο ζήλος ορισμένων να δημιουργήσουν τον πολιτικό φορέα (μέτωπο κλπ) που θα εξέφραζε το δήθεν «πολιτικά ορφανό» κοινό του «ΟΧΙ».

Παρόμοιου επιπέδου εκτιμήσεις για τις διαθέσεις της κοινωνίας είχαμε και στο παρελθόν: κάποιοι, φερ’ ειπείν, μιλούσαν για την καμπή της «εξέγερσης» του Δεκέμβρη του 2008.

Μήπως τελικά η αξιολόγηση των κοινωνικών φαινομένων και διεργασιών εκ μέρους της όποιας «εκτός των τειχών Aριστεράς» θα πρέπει να υπερβεί το επίπεδο του συνθηματικού λόγου των φοιτητικών αμφιθεάτρων;

Δυστυχώς για την αντικαπιταλιστική – κομμουνιστική Αριστερά και τον εργαζόμενο λαό δεν υπάρχουν πια εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει καμία δυνατότητα με κάποιο «πολιτικό ελιγμό», κάποια «έξυπνα» συνθήματα, κάποιο «μέτωπο» της στιγμής, κάποια πολιτικά «κόλπα» να επιτευχθούν σημαντικές κοινωνικές αλλαγές (να επιτευχθούν φιλολαϊκές αλλαγές εν γένει).

Δεν είναι της στιγμής να σχολιάσω τα προβλήματα που διακρίνουν τους διάφορους χώρους της Αριστεράς. Πάντως, όσο πιο ριζοσπαστική είναι η κοινωνική προοπτική που αυτοί προτάσσουν (και προσωπικά θεωρώ ότι πλέον έχουμε εισέλθει -και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ελλάδα- σε μια τέτοια εποχή που μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και ανατροπές μπορούν να είναι θετικές για το λαό), τόσο πιο μεγάλη είναι η υποχρέωσή τους να αναφερθούν με σαφήνεια σε αυτή την προοπτική. Οι δυνάμεις της Αριστεράς που καλούν τους εργαζόμενους να στηρίξουν μεγάλα ανατρεπτικά εγχειρήματα (αντί-ΕΕ, αντικαπιταλιστικά – σοσιαλιστικά) πρέπει να προσπαθήσουν συστηματικά να κερδίσουν τουλάχιστον τη στοιχειώδη αναγνώριση από μια κρίσιμη πλειοψηφία των εργαζομένων του αναγκαίου και εφικτού αυτών των εγχειρημάτων. Οι στρατηγικοί στόχοι της όποιας αντικαπιταλιστικής – κομμουνιστικής Αριστεράς (στην Ελλάδα και διεθνώς) θα πρέπει οπωσδήποτε να πάψουν να είναι συνθήματα, να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο, να επαναθεμελιωθούν στα σύγχρονα δεδομένα –στις σύγχρονες δυνατότητες της εργασίας και του πολιτισμού.