Είναι με τον καπιταλισμό ηλίθιε

 Είναι με τον καπιταλισμό ηλίθιε

Στον ελληνικό στρατό, οποιαδήποτε φυσική παρουσία κοντά στην ηλικία σου, τα ενδιαφέροντα και τη νοοτροπία σου είναι πολύτιμο αποκούμπι και στήριγμα –κάτι σαν το Κουκουέ. Κι αν μιλάμε για πολιτική, κοντά σου σημαίνει απλά να ασχολείται με αυτήν ή να δηλώνει κάτι αριστερό, γενικά κι αόριστα, για να μπορείς να πιάσεις στοιχειωδώς μια συζήτηση, να μαλώνετε και από μέσα σου να τον ευγνωμονείς: σε ευχαριστώ ρε φίλε, που είσαι εδώ να βριζόμαστε, γιατί δε θα την πάλευα κάστανο...

Θεωρητικά η πολιτική συζήτηση απαγορεύεται εντός στρατεύματος, ντεμέκ για να διασφαλίζει πως δε θα ξανάχουμε στρατιωτική χούντα –λες και την κρίσιμη ώρα, δε θα κληθούν οι ένοπλες δυνάμεις να καθαρίσουν για το αστικό καθεστώς. Αλλά στην πράξη επιβάλλεται, για να μπορέσεις να αντέξεις το φανταρικό, αν και είναι σχετικά δύσκολο να βρεις άνθρωπο να την ανοίξεις, λες και έχει απαγορευτεί ντε φάκτο. Αν και κατά βάση αυτά τα δύο έρχονται και κουμπώνουν, γιατί καμία απαγόρευση δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς συναίνεση. Και ο στρατός μπορεί να σου διδάξει πόσο βαθιά πολιτικές είναι μια σειρά («μη πολιτικές») καθημερινές πρακτικές και θεσμοί, ακόμα κι η απαγόρευση της πολιτικής συζήτησης.

Τα πάντα είναι πολιτικά. Και αυτό, παρεμπιπτόντως, δείχνει πόσο σχηματική και ακρωτηριασμένη είναι η σκέψη κάποιων πρώην σφων, που θέλουν να μιλάνε μόνο για τα μικρά, καθημερινά προβλήματα του λαού, πχ οικονομικής φύσης, τάχα για να μην τον τρομάξουν, αποφεύγοντας συστηματικά, όπως ο διάολος το λιβάνι, κάθε αναφορά στο πολιτικό κομμάτι και το στρατηγικό στόχο.

Στο στρατό λοιπόν, το δικό μου αποκούμπι στο κέντρο εκπαίδευσης, ήταν, για να φανταστείς, ένας «αριστερός», τσοχατζοπουλικός πασόκος. Το συνάντησα τυχαία άλλη μια φορά, πριν τις διπλές εκλογές του 12’, που μου έλεγε πως το Πασοκ είναι τελειωμένη υπόθεση, ότι πρέπει να τσακιστεί στις εκλογές και πως αυτός με τους δικούς του βρισκόταν σε συνεννόηση με τη Σακοράφα, για να δούνε τι θα κάνουν. Τον θυμήθηκα ξανά το βράδυ των εκλογών, που κατάλαβα τι ακριβώς (θα) έκαναν οι δικοί του και σε τι έκταση, με την οργανωμένη μετακίνηση και δράση πασόκων παραγόντων υπέρ του Σύριζα-ΕΚΜ. Κι αν το είχα καταλάβει εγώ, σκεφτόμουν πως δεν μπορεί να μην το είχανε δει και άλλοι στο Κόμμα και να μην είχε γίνει εγκαίρως αντιληπτό. Ή μήπως μπορεί; Μπορεί; Δεν μπορεί... Ε Γιάννη Μπέζο;

Από την άλλη βέβαια, μπορεί να πετύχεις στη μονάδα και κάποιον σφο, που να τον ξέρεις από πριν ή να τον αναγνωρίσεις με το ραντάρ σου και τα ειδικά, κρυφά σημάδια που βοηθούν για αυτόν το σκοπό, λες και είμαστε κάποια οργανωμένη μειονότητα, πο δρα συνωμοτικά και στην παρανομία. Κάποιος Ρίζος, κάποια λέξη-κλειδί (Σύνθημα; -Νύχι. –Παρασύνθημα; -Κρέας.), κάποιο υπονοούμενο... Αλλά ένας σφος δεν είναι πάντα εγγύηση για συζήτηση κι όχι μόνο επειδή θα συμφωνείτε στα βασικά. Μου έλεγε πχ μια γερή επιρροπή μας πως προσπαθούσε να ανοίξει πρν από κάμποσα χρόνια κουβέντες με κάτι γκρουπούσκουλους, που συγκριτικά με τους άλλους ήταν όαση στην απολιτίκ έρημο, κι ερχόταν σαν μικρός Ταλιμπάν (με την καλή έννοια) ένας μικρός, οργανωμένος συντροφάκος να τις βομβαρδίσει με την ατάκα (προς τους γκρούπι):

-Δηλαδή είσαι με τον καπιταλισμό.

Που κι έτσι να είναι (και ήταν) δεν πας στο μέσο της ταινίας να πεις στον άλλο: ο μπάτλερ το ‘κανε. Του αφήνεις το δικαίωμα και το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, για να το βρει μόνος του.

Αλλά η Ζωή δεν είναι ταινία (ίσως την κάνει κάποτε ο Γαβράς), για να βγάλεις συμπεράσματα στο τέλος ή –ακόμα χειρότερα- να μη βγάζεις ποτέ, συνεχίζοντας τα ίδια λάθη, από καλλιτεχνική άποψη, τέχνη για την τέχνη, χωρίς νόημα. Είναι σαν εκείνο το σκίτσο του Ζάχαρη, που αποτυπώνει ακουστικά τη λυκοσυμμαχία και (το πρόβατο) λέει: κάτσε να δούμε πρώτα τι θα έρθει...

Κι η αλήθεια είναι πως τα επιμέρους συστατικά του (μικρο)αστικού πολιτικού χυλού, όσο αριστερά και ριζοσπαστικό κι αν δηλώνουν, κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν μια ώρα αρχύτερα τις χειρότερες υποψίες μας, την πιο απλοϊκή και σχηματική εκτίμηση, το πιο χοντροκομμένο στερεότυπο (είστε Πασόκοι), και το πιο κλισέ επιχείρημα. Πως δηλαδή σε τελική (και σε αρχική μπορώ να σου πω) ανάλυση ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ. Όχι γιατί όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας αλλά γιατί αντικειμενικά, είναι με τον καπιταλισμό.

Η Νδ δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να πει ανοιχτά κι ειλικρινά πως είναι με τον καπιταλισμό και τον υπερασπίζεται από θέση αρχής. Οι φασίστες ψοφάν (καλό ψόφο) για να δείξουν πως είναι αντισυστημικοί, αλλά στην πραγματικότητα είναι τσιράκια των εφοπλιστών, τα μαντρόσκυλα των αφεντικών. Με άλλα λόγια, είναι με τον καπιταλισμό.

Το Πασόκ, ακόμα και στα καλύτερά του, ήταν απλώς με τον τρίτο δρόμο (προς τον καπιταλισμό). Ο Σύριζα, είναι ακόμα πιο πίσω, σαφώς με τον καπιταλισμό, απλώς τον θέλει πιο ήπιο, καλύτερο, υγιή κι ανθρώπινο. Αλλά υγιής καπιταλισμός υπάρχει μόνο σε άρρωστα, οπορτουνιστικά μυαλά (και δε μιλάμε καν για αθώες, παιδικές αρρώστιες) που δε νιώθουν πλέον την παραμικρή ανάγκη για μια φραστική έστω αναφορά στο σοσιαλισμό ως προοπτική.

Το Ποτάμι είναι η πιο ακραιφνής κεντρώα, νεοφιλελεύθερη (αν όχι συγκαλυμμένα φασιστική) εκδοχή του καπιταλισμού. Ενώ η ΛαΕ είναι με τον παλιό, καλό Σύριζα, δηλ με τον παλιό, καλό καπιταλισμό ή με μια πιο συνεπή εκδοχή του καλού, υγιούς καπιταλισμού που λανσάρει ο Σύριζα. Υπάρχει καλύτερο κεφάλαιο και το θέλουμε.

Το εξωκοινοβούλιο είναι με το μεταβατικό πρόγραμμα, που δεν είναι ακόμα σοσιαλισμό, ούτε όμως καπιταλισμός. Δηλ είναι με τον καπιταλισμό, αλλά όχι ακριβώς, μα στο περίπου, και τον μαζικό, λαϊκό εκβιασμό, που θα τον αναγκάσει να μην είναι, θα του δημιουργήσει υπαρξιακά προβλήματα, κρίση ταυτότητας, μα τι να είμαι άραγε..., κτλ. Άσε που οι περισσότεροι είναι αντισοβιετικοί και αντισταλινικοί, δηλ ντροπαλοί αντικομμουνιστές, όπως έλεγε ο Κάππος. Άρα είναι με τα μπούνια με τον καπιταλισμό.

Οπότε τώρα ξέρεις. Όχι πως κρίνεται ο σοσιαλισμός σε αυτές τις εκλογές, αλλά όλοι οι άλλοι είναι με τον καπιταλισμό.

Ο βασικός κίνδυνος που υπάρχει όμως είναι να πάρει κανείς φόρα και να αρχίσει σα ζηλωτής να επεκτείνεται στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, οπότε να μας βγάλει όλους σκάρτους, λίγο-πολύ με τον καπιταλισμό, και να μη μείνει κανείς από τη δική μας πλευρά να υπερασπίζεται την επανάσταση, πχ γιατί το 6^ο Συνέδριο της Κομιντέρν κι η 6^η Ολομέλεια έβαζαν τη λογική των σταδίων και της δημοκρατικής επανάστασης, με τάσεις γρήγορης μετεξέλιξης σε σοσιαλιστική, και πάει λέγοντας.