"Δημοκρατία" ... εκφασιστική δημοκρατία
Ο δουλοκτητικός χαρακτήρας εκείνης της ταξικής κοινωνίας ... προφανώς εξασφάλιζε την επιβίωση της ταξικής εξουσίας και ταυτόχρονα ήταν το βασικό ελατήριο ευελιξίας ... για την μορφή που θα έπαιρνε το πολιτικό εποικοδόμημα κάθε φορά. Με καταπληκτική ευκολία μεταπηδούσε απο την δημοκρατία στην τυραννία και τούμπαλιν. Το τρόπαιο της δουλοκτησίας ... έθετε τον ελεύθερο πολίτη (τον λαό, τον δήμο) ... σε θέση ταύτισης συμφερόντων με την αριστοκρατία. Ο δουλοκτητικός χαρακτήρας της κοινωνίας έπρεπε να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού. Αυτό συνέφερε και τους ελεύθερους πολίτες και τους αριστοκράτες. Αυτό συνέφερε όλους ... εκτός απο τους δούλους. Στην ουσία η εμφάνιση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας ... έξέφραζε την ιστορική αναγκαιότητα ... η αριστοκρατία κατά περιόδους να παραχωρεί δικαιώματα στους ελεύθερους πολίτες (στα μεσαία στρώματα της εποχής) ... προφανώς με σκοπό την διατήρηση του βασικού ταξικού χαρακτήρα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας με το λιγότερο κόστος για την ίδια την αριστοκρατία. Εκείνη η δημοκρατία λοιπόν ... ήταν η πρώτη πειραματική εφαρμογή της "τεχνογνωσίας" για το πως θα μπορεί η άρχουσα τάξη ... να εξαγοράζει τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα και στην ουσία να τα θέτει στην υπηρεσία της εξουσίας της. Η αποτελεσματικότητα του μοντέλου πρέπει να ήταν τρομακτική όσο αφορά τον "κοινωνικό" έλεγχο της κατάστασης ... εαν σκεφτεί κάποιος πως οι μεσαίες τάξεις της εποχής σε μεγάλο βαθμό "κατείχαν" τις γνώσεις και τον τεχνικό τρόπο για τις μοντέρνες τεχνολογικές εξελίξεις ... και ίσως αν είχαν "δεί" αλλοιώς τον ρόλο τους και είχαν "μετρήσει" αλλοιώς την δυναμή τους ... μάλλον εκείνη η αριστοκρατία θα έπρεπε να είχε ακολουθήσει την μοίρα και την τύχη που επιφύλαξε η ιστορία στην φεουδαρχία πολύ αργότερα. Αυτό βέβαια δεν έγινε ... και η αιτία δεν ήταν η ύπαρξη μόνο υποκειμενικών λόγων αλλά και ένας πολυσύνθετος συνδυασμός αντικειμενικών λόγων. Η ουσία πάντως είναι πως η αρχαιοελληνική δημοκρατία ... καθόλου δεν απείλησε την εξουσία του αριστοκράτη ... απλά τον ανάγκασε να παραχωρήσει ένα μέρος της εκμεταλλευτικής λείας ... και στον ελεύθερο πολίτη.
Και τι γινόταν όσο "λειτουργούσε" η δημοκρατία ?? Ποιός είχε το πάνω χέρι ?? Ποιός έκοβε το πεπόνι ?? Ποιός κινούσε τα νήματα της δημοκρατίας ?? Ποιός κατείχε την εξουσία ?? Μήπως ο Δήμος ... έστω οι ελεύθεροι πολίτες που δεν ήταν αριστοκράτες ?? Οχι βέβαια !!! Οι αριστοκράτες ... είχαν τώρα γίνει ... οι μεγαλύτεροι "δημοκράτες" ... και πάλι ήταν τα σημαίνοντα πρόσωπα του νέου και "συνταρακτικού" πολιτεύματος !!! Η ισχύς που συνέχισαν να κατέχουν ... τους χάριζε την προνομιακή θέση στην δημοκρατία και στον ελεγχό της. Ακόμα και ο θεσμός του εξοστρακισμού (που οι σημερινοί δημοκράτες δεν θέλουν να θυμούνται) ... απο δικλείδα ασφαλείας κατά του αυταρχισμού και της συγκέντρωσης ισχύος ... γρήγορα εκφυλίσθηκε ... σε όργανο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών ανάμεσα στις διάφορες κάστες της εξουσίας ακριβώς επειδή και εκείνη η δημοκρατία δεν αναιρούσε σε τίποτα τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας.
Κανένα ιστορικό δεδομένο δεν μας υποδείχνει ... οτι η εμφάνιση της αρχαιοελληνικής δημοκρατίας ... συνέβαλε στο ελάχιστο σε προοδευτικές εξελίξεις του κοινωνικού σχηματισμού. Αντίθετα μάλιστα ... απέδειξε οτι τελικά ήταν ... απλά μιά πολιτική έκφανση, μιά πολιτική ποικιλία του ίδιου εκμεταλλευτικού συστήματος και μάλιστα με ημερομηνία λήξης. Η εξέλιξη της ιστορίας το επιβεβαιώνει. Υπήρξε ποτέ ιστορική στιγμή εκείνης της κοινωνίας που οταν η αριστοκρατία αφαιρούσε δικαιώματα απο τους ελεύθερους πολίτες ... εκείνοι να σκεφτούν να στραφούν σε συμμαχία με τους δούλους άσχετα απο τις αντικειμενικές πιθανότητες επιτυχίας ενός τέτοιου επαναστατικού εγχειρήματος ?? Ποτέ ... ΠΟΤΕ !!! Για τον απλό λόγο ... οτι εκείνη η δημοκρατία ... "εκπαίδευε" με επιτυχία τον λαό στην διαιώνιση του δουλοκτητικού εκμεταλλευτικού μηχανισμού.
Ομως εκείνο το πολιτικό εποικοδόμημα της δουλοκτητικής κοινωνίας ... εκτός απο το οτι είχε πείσει τον ελεύθερο να ταυτίσει τα συμφεροντά του με την ύπαρξη της δουλοκτησίας ... είχε πετύχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Είχε αμβλύνει σε σημαντικό βαθμό τον απολυταρχικό τρόπο επιβολής της δουλοκτησίας. Απο την μιά αναγνώριζε στον δούλο το θεωρητικό δικαίωμα να αποκτείσει την ελευθερία του κάτω απο όρους και προϋποθέσεις ... και απο την άλλη με ένα ολόκληρο πλέγμα νόμων ρύθμιζε τις διαδικασίες ελευθέρωσης των δούλων στα στενά και ανελαστικά πλαίσια που επέβαλε ο βασικός στρατηγικός σκοπός της εξουσίας: την βέλτιστη συντήρηση-διατήρηση του δουλοκτητικού κοινωνικού σχήματος. Πάντα βέβαια ο τρόπος απόκτησης της ελευθερίας εκ μέρους του δούλου ... ήταν αποκλειστικά σχεδόν η εξαγορά και όχι κανένα άλλο κριτήριο αξιοσύνης. Παρ΄όλα αυτά σπέρνοντας την ιδέα της ελευθερίας στις τάξεις των δούλων ... άρχισαν να ανιχνεύουν τους τρόπους δημιουργίας διαστρωματώσεων και πρόκλησης αντιθέσεων μέσα στις τάξεις των δούλων. Είχαν βρεί τον τρόπο να διοχετεύσουν το μικρόβιο της κυρίαρχης ιδεολογίας στις τάξεις των ακραία εκμεταλλευόμενων ... είχαν αποσπάσει σε αξιοπρόσεκτο βαθμό την "συναίνεση" των σκλάβων. Η κοινωνία περνούσε σταδιακά (και με πισωγυρίσματα όπως απέδειξε η ιστορική εξέλιξη) απο την βίαιη επιβολή της δουλοκτησίας ... στην διατήρηση της δουλοκτησίας με όργανα ... πρωτόλειες μορφές ταξικής συνεργασίας. Το μοντελάκι αυτό - όσο αφορά την βαρβαρότητα - επιβίωνε ακόμα (τηρουμένων των αναλογιών) ... όσο οι "δημοκράτες" ευρωπαίοι άποικοι της Αμερικής υποδέχονταν τις καραβιές των αφρικανών σκλάβων για τις φυτείες του νότου μέχρι που οι εξελίξεις των παραγωγικών δυνάμεων δεν χρειάζονταν την δουλεία.
Αυτή είναι η "γενετική" ιστορία της δημοκρατίας μας. Είναι το "τελειοποιημένο" και ραφινάτο πολιτικό παράγωγο ενός βάρβαρου εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος ... και αυτά τα γονίδια κουβαλάει. Στον 19ο και στον 20ο αιώνα η αστική εξουσία και η δημοκρατία της ... δημιούργησε συνθήκες εκδήλωσης των ξεχασμένων "βάρβαρων" γονιδίων στο σώμα της κοινωνίας. Ηταν η αποικιοκρατία. Ηταν η επικράτηση του φασισμού σε μιά σειρά αναπτυγμένες και ισχυρές δυτικές χώρες και ο βαθύς εκφασισμός σε όλες τις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες που κατ΄όνομα μόνο παρέμειναν "δημοκρατικές". Ο αυταρχισμός και ο φασισμός είναι οι κληρονομικές αρρώστιες της αστικής δημοκρατίας.
Ας δούμε σήμερα όλους τους σύγχρονους "δημοκράτες" πως συμπεριφέρονται απένταντι στον φασισμό. Είναι "βαθύτατα δημοκράτες" και αυτό τους επιβάλει (έτσι λένε) να συμπεριφερθούν απέναντι στον φασισμό ... λές και είναι άλλη μιά πολιτική θέση, άλλο ένα συνηθισμένο πολιτικό φαινόμενο. Μιλάνε μαζί τους, πολιτεύονται με αυτούς, τους "κρύβουν" στα κομματά τους, τους δείχνουν στα κανάλια τους (ακόμα και η ΕΡΤ του Τσίπρα και του Τσακνή) ... συγχρωτίζονται με το έγκλημα και το μίσος ενώ πολύ καλά καταλαβαίνουν πως φουσκώνουν τα πανιά του φασισμού ... αλλά είπαμε επειδή είναι "δημοκράτες". Δημοκράτες απ΄έξω ... συνένοχοι εν γνώσει τους. Και όταν τους τα λές ... απορρούν ... και σε παραπέμπουν στην δικαιοσύνη που θα μας απαλλάξει απο τους εγκληματίες φασίστες. Λες και υπάρχουν ... και μη εγκληματίες φασίστες !!! Σου λέει το φασισταριό ... σκοπός μου είναι να σε εξοντώσω ... και σύ ο "δημοκράτης" κάνεις πολιτικό διάλογο μαζί του. Είναι τόσο αφελείς αυτοί οι δημοκράτες ??
Οχι βέβαια. Είναι βαθύτατα δημοκράτες με την ταξική έννοια του όρου. Ο υπέρτατος σκοπός τους είναι ... η επιβίωση του καπιταλισμού. Γνωρίζουν πάρα πολύ καλά πως ο φασισμός ... ψοφάει ... μόνο όταν δεν βρίσκει αυτιά να τον ακούσουν μέσα στις λαικές μάζες. Ομως φροντίζουν οι δημοκράτες με εξαιρετική επιμέλεια η φωνή του φασισμού να φτάνει στον λαό. Το ξέρουν καλά το παιχνίδι. Στ΄αρχίδια τους έχουν γραμμένη την δημοκρατία. Πάσχουν και αυτοί απο την ίδια κληρονομική αρρώστια της δημοκρατίας. Οταν νοιώσουν απειλή για το εκμεταλλευτικό σύστημα ... ξυπνάνε τα γονίδια που κουβαλάνε μέσα τους. Αφήνουν την δημοκρατία κατά μέρος ... και σηκώνουν τα μανίκια για να διευθύνουν τον απαραίτητο στο κεφάλαιο και αναπόφευκτο εκφασισμό της δημοκρατίας. Ολοι οι αριστεροκεντροδέξιοι δημοκράτες μόνο σε ένα σημείο είναι "αντίπαλοι" του φασισμού. Στα παρακάλια που κάνουν γονατιστοί μπροστά στο κεφάλαιο ... για να αναθέσει σε αυτούς την "δουλειά" του αυταρχισμού-εκφασισμού ... και όχι στους φασίστες. Περί τοιούτων ... "αντιφασιστών" πρόκειται. Είναι οι "μεγαλειώδεις" ιστορικές στιγμές ... που η πολύχρωμη πεταλουδίτσα της αστικής δημοκρατίας ... μεταμορφώνεται στο βρωμερό σκουλήκι της εκφασιστικής δημοκρατίας.
Στις περισσότερες κρίσιμες περιστάσεις βέβαια ... το κεφάλαιο δεν αποκλείει κανέναν, χρειάζεται κάθε υπηρεσία ... κάθε υποτακτικού. Μοιράζει ρόλους σε όλους τους υπηρέτες του. Ολοι μπορούν να φανούν χρήσιμοι απο το πόστο του ο καθένας. Εμείς οι Ελληνες το έχουμε δεί με τραγικό τρόπο το "έργο". Στην κατοχή ένα κάρο τέτοιοι δημοκράτες ... ήταν φοβεροί και τρομεροί "αντιφασίστες" ... αλλά αυτή η ιδιότητα πουθενά δεν τους εμπόδισε αργότερα όταν σφίξαν οι κώλοι ... να συνεργασθούν μια χαρά και αρμονικά με το γερμανοτσολιάδικο φασισταριό για να οικοδομήσουν την μεταπολεμική "δημοκρατία" μας. Και σήμερα ... κοιτάξτε πόσοι "δημοκράτες" - και κατά δήλωση "αντιφασίστες" - σε όλη τη Ευρώπη παίζουν το παιχνίδι του εκφασισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου