Πολεμάμε και κολυμπάμε

 Πολεμάμε και κολυμπάμε

Μες στο Σ/Κ, αρκετοί σύντροφοι βίωσαν στον Παρνασσό την εμπειρία ενός ορεινού ελιγμού, εξετάζοντας παράλληλα τη (φυσική) κατάσταση του κινήματος. Προσομοίωση (λέμε τώρα) του αντίστοιχου Γράμμος-Βίτσι και προπόνηση γι' αυτούς του μέλλοντός μας.
Κάποιοι άλλοι έζησαν συγκινητικές στιγμές στα Τρόπαια Αρκαδίας, στην εκδήλωση για το Λαϊκό Διδασκαλείο του ΔΣΕ κι έναν αγώνα που έμεινε μεν χωρίς τρόπαιο, αλλά μας τρέφει ακόμα, ηθικά και πολιτικά, με όσα -μη χειροπιαστά- άφησε πίσω του.

Η κε του μπλοκ δεν μπορούσε αντικειμενικά να πάει σε κάποιο από τα δύο, αλλά αποζημιώθηκε γιατί πέτυχε την παγκρήτια αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση στα Χανιά και τη ναυτική βάση της Σούδας, που γίνεται ορμητήριο του νατοϊκού ιμπεριαλισμού για τις επεμβάσεις του (Λιβύη, Συρία, κτλ). Μία απ' τις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις, που μπορείς να δεις Κρητικούς να είναι και να κάνουν κάτι όλοι μαζί, να μην πλακώνονται για τα μπαγιάτικα ψάρια του Αλφαβητίξ και να επιτίθενται στα ρωμαϊκά οχυρά, χωρισμένοι κατά οργανώσεις κι όχι επειδή έχουν ανοίξει κάποια τοπικιστική βεντέτα.

Τα -πολιτικά μιλώντας- καταπράσινα, εναλλακτικά Χανιά δεν είναι ακριβώς αφιλόξενα, αφού εδώ ευδοκιμεί κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι, τζούφια ή σκληρά, όπως τα πίσω μουλού, που γέμισαν την πόλη με αφίσες και διαφημίζουν τις κεντρικές εκδηλώσεις τους για τα 50χρονα της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Αλλά δεν είναι μάλλον και το καλύτερο μέρος για τη μαζική απήχηση μιας δικής μας κινητοποίησης, ιδίως σε μια ηλιόλουστη Κυριακή, όπου φυσικά οι περισσότεροι Χανιώτες σκέφτονται το μπάνιο.

Τι να γίνει όμως, δεν μπορεί να έχουμε παντού και πάντα ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, όπως η Ρεάλ που τα βρήκε όλα έτοιμα στο πιάτο και σήκωσε απλώς το Κύπελλο. Τουλάχιστον έχουμε την ψυχή των πολεμιστών του Γκόλντεν Στέιτ. Και την κρίσιμη στιγμή θα ξεπηδήσουν από τις γραμμές μας, σαν την ανάγκη που γίνεται ιστορία, παικταράδες-ηγέτες, σαν τον Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον.

Η συγκέντρωση στην Αγορά απέκτησε αντηλιακό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, καθώς ήθελε αρετή και τόλμη για να αφήσεις την κρυψώνα σου στον ίσκιο των δέντρων και να σταθείς μπροστά στην εξέδρα. Μόνο τα μικρά παιδιά έχουν άγνοια κινδύνου και μπαίνουν αυτοβούλως από μικρά στα βάσανα.

Εξόρμηση στα μαγαζιά της Χάληδων

Ανάμεσα στα πηγαδάκια και τις παρέες, πετύχαμε μεταξύ άλλων το μοναχικό Γ. Μαργαρίτη, με την οργάνωση του Ρεθύμνου, στον απόηχο της δίκης του Ρίχτερ, που συνεχίζει μετά την αθώωσή του απτόητος τις προκλητικές του τοποθετήσεις, στην υπηρεσία της αναθεώρησης της ιστορίας και του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κι ίσως καταφέρει τελικά να πείσει τη Γερμανία να ζητήσει αυτή αποζημιώσεις απ' την Ελλάδα για τον ολοκληρωτικό πόλεμο και τα εγκλήματα κατά των στρατιωτών της. Κάτι που αποδεικνύει πως η ουσία της υπόθεσης δεν είναι να κάνουμε μια αφηρημένη καταδίκη των ένδικων, πειθαρχικών μέσων ενάντια σε οποιαδήποτε άποψη ή ιστορική προσέγγιση, ακόμα και αν αυτή υπαγορεύεται από το φόβο πως όλα αυτά μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ εις βάρος μας, αλλά εξόχως πολιτική, με συγκαιρινές σκοπιμότητες.

Μεταξύ άλλων αλίευσα και τα σχόλια του κλασικού γκρινιάρη (εκτός κι αν ήταν "άσχετος κατάσκοπος", που ήρθε να κόψει κίνηση), που σχολίαζε τη μικρή συμμετοχή: ήρθαν μόνο τα στενά, κομματικά μέλη. Δεν ξέρω αν αποκλείστηκαν τα φαρδουλά κι ευρύχωρα, πάντως η πορεία ήταν πολύ μαζική για τα δεδομένα της πόλης και ας μην έφτανε πχ το πλήθος και την εικόνα μιας φωτογραφίας στα γραφεία του κόμματος (που μετακόμισαν πρόσφατα) και την κοσμοσυρροή σε μια προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος (ή μήπως του ενιαίου ΣΥΝ;) από τη δεκαετία με τις βάτες.

Ακολούθησε πορεία προς το παλιό λιμάνι, ανάμεσα στα σοκάκια και τις καφετέριες-κλαμπάκια, με τους θαμώνες που δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει γραφικός και θεωρούν εμάς τέτοιους, τη στιγμή που καταστρέφουν ένα πραγματικά γραφικό τοπίο, με την ηχορρύπανση, την παρουσία τους, τα άγουστα κλαμπάκια στα οποία συχνάζουν.

Πάντως, πάντα έχει πλάκα να κερδίζεις απορημένα, αμήχανα βλέμματα και φωτογραφίες, περνώντας σαν κινούμενο αξιοθέατο μπροστά από τρέντηδες, τουρίστες που έρχονται σε επαφή με την ελληνική ιδιαιτερότητα, εναλλακτικούς ποδηλάτρες στην κοσμάρα τους (ή μάλλον στο αριστεροχώρι τους), καροτσέρηδες με άλογα (άραγε να έχουν σωματείο; Λαι πόσους εκπροσώπους να δίνει στη ΓΣΕΕ;) και γιοτ με τα αφεντικά (και το απαραίτητο πούρο, που είναι φετίχ για τα σκίτσα των γελοιογράφων μας) και τα πληρώματά τους. Και τι να πεις σε αυτούς άραγε, για να παρέμβεις;
Θέλουμε στο Αγιαίο μόνο ειρηνικά γιοτ κι όχι πολεμικές φρεγάτες.
Αν και το ένα δεν είναι τελικά πολύ άσχετο με το άλλο...

Το δεύτερο ημίχρονο περιελάμβανε αυτοκινητοπομπή προς τη μουσούδα της Σούδας (άμα το δεις στο χάρτη, σα μουσούδι είναι), με ενθουσιασμό και κορναρίσματα, που έβαιναν μειούμενα καθώς πλησιάζαμε στο Μουζουρά, όπου άρχιζε το μποτιλιάρισμα (σημειωτόν πηγαίναμε στο τέλος). Αλλά στο ενδιάμεσο ξεσηκώσαμε την πόλη, λες και πηγαίναμε σε γάμο.
Γάμος; Και πού είναι οι μπαλωθιές; Πού είναι ο λαός; Ούτε χίλια άτομα; Και το λες αυτό κρητικό γάμο, ορέ κοπέλι;

Ο γάμος σχόλασε μετά από λίγο, με τη συμβολική περικύκλωση μιας εισόδου, χαιρετισμούς, ψηφίσματα συλλογικών φορέων (που δεν ξέρω αν συμμετείχαν κιόλας στο κάλεσμα που υπέγραφαν) και κάτι αστυνομικούς στα πουρνάρια, να φυλάνε ένα μονοπάτι, που δεν είχαμε ιδέα πού οδηγούσε.

Φεύγοντας, οι "καλεσμένοι" μπορούσαν να επιλέξουν ανάμεσα στο κολύμπι (όχι πολύ κοντά στη βάση όμως, γιατί είναι επικίνδυνο, σε βάθος χρόνου και θανάσιμο, αν εξαιρέσεις τον επίτιμο, που κολυμπάει τόσα χρόνια στο Μαράθι, αλλά έχει ανοσία στα πάντα) και στο φαΐ. Όπου εδώ στην Κρήτη, να ξέρεις, δεν κάνουν φλωριές, και στο τέλος μπορεί να χρειαστεί γερανός να σε σηκώσει από το τραπέζι.
Αλλά αν δεν έχεις φάει στο Καπηλειό στο Βατόλακκο, τι νομίζεις πως έχεις κάνει στη ζωή σου, μου λες;