Ο πόλεμος, ο εργάτης και η τακτική

 Ο πόλεμος, ο εργάτης και η τακτική

   # Στην προηγούμενη ανάρτηση (Ο πόλεμος και ο εργάτης) παρακολουθήσαμε την λενινιστική διαλεχτική προσέγγιση στο φαινόμενο του ιμπεριαλιστικού πολέμου όπως επίσης και την "συνομιλία" του Βλαδίμηρου με την Ρόζα. Παρακολουθήσαμε την λενινιστική ανάλυση στο ζήτημα της μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο όπως και τις πρακτικές πλευρές της δράσης των επαναστατών. Ακόμα είδαμε την τεράστια σημασία που αποκτούν για την επαναστατική δράση οι αλλαγές του χαρακτήρα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου είτε απο εξωτερικούς είτε απο εσωτερικούς παράγοντες και την επίδραση που θα να έχουν με βεβαιότητα στις επαναστατικές τακτικές. 
   # Θα μεταφερθούμε στην Ρωσία των αρχών του 1917 ... για να δούμε πως ο Λένιν προσάρμοζε την τακτική στις συνεχώς μεταβαλόμενες συνθήκες.

   # Δύο χρόνια ιμπεριαλιστικού πολέμου ήταν αρκετά να λυγίσουν τις δυνάμεις της τσαρικής Ρωσίας και να την κάνουν τον πιό αδύνατο κρίκο στην παγκόσμια αλυσίδα του ιμπεριαλισμού. Το 1916 άρχισε η πείνα στις πόλεις, τα κεφάλαια για την διεξαγωγή του πολέμου στέρεψαν. Ο τσαρισμός αναγκάσθηκε σε εξωτερικό δανεισμό γεγονός που μεγάλωνε την εξαρτησή του απο τον αγγλικό και γαλλικό ιμπεριαλισμό. Οι ταξικές διαφορές στην πόλη και στο χωριό οξύνονταν ραγδαία, όπως και οι εκρήξεις κυμάτων πολιτικών απεργιών και επαναστατικών ζυμώσεων στον στρατό (το 1916 ολόκληρα συντάγματα αρνούνταν να εκτελούν τις διαταγές – όλο και πιό συχνές ήταν οι συναδελφώσεις αντίπαλων στρατιωτικών μονάδων). Οι αγρότες προβαίναν σε κατασχέσεις σοδειάς και εργαλείων ή και των κτημάτων των τσιφλικάδων και των κουλάκων. Στα μέσα του 1916 ξέσπασε εξέγερση στην Κεντρική Ασία και στο Καζακστάν, που αγκάλιασε εκατομμύρια ανθρώπους. Ηταν ανερχόμενη επαναστατική κατάσταση με το ζητούμενο και πάλι να είναι η πτώση του τσαρισμού και η εξάλειψη των υπολειμμάτων της δουλοπαροικίας. Δηλαδή το περιεχομενό της επερχόμενης επανάστασης θα ήταν αστικοδημοκρατικό, αλλά επειδή οι ακραία οξυμένες ταξικές αντιθέσεις της ρώσικης κοινωνίας θα αναζητήσουν επίλυση μέσα στην οξεία κρίση του ιμπεριαλιστικού πολέμου, δημιουργούνται ευνοικές συνθήκες για γρήγορη μετεξέλιξη της επανάστασης απο αστικοδημοκρατική σε σοσιαλιστική. Αυτή ήταν η ανάλυση του Λένιν και των μπολσεβίκων λίγο πριν τον σεισμό της ιστορίας. Ο ερχομός της επαναστατικής κρίσης ήταν εξόφθαλμα ορατός. Η τσαρική κυβέρνηση για να έχει λυμένα τα χέρια της ενάντια στην επανάσταση, άρχισε μυστικές διαπραγματεύσεις με την Γερμανία για το κλείσιμο χωριστής ειρήνης. Αυτό το γεγονός προκάλεσε ανησυχία στους ιμπεριαλιστές της Αντάντ (φοβόταν την απώλεια του ανατολικού μετώπου) και στους ρώσους ιμπεριαλιστές (έβλεπαν να μην πραγματοποιούνται τα σχεδιά τους για την κατάκτηση νέων αγορών και να στερεύει ο πακτωλός κερδών απο την διεξαγωγή του πολέμου). Η ρώσικη αστική τάξη με την υποστήριξη αγγλογάλλων και αμερικάνων ιμπεριαλιστών, αποφάσισε να αποτρέψει την επανάσταση, αντικαθιστώντας τον τσάρο. Υπολόγιζαν να συλλάβουν τον τσάρο Νικόλαο Β, να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί απο τον θρόνο υπέρ του ανήλικου γιού του και σαν αντιβασιλέα (κυβερνήτη) να τοποθετήσουν τον μεγάλο δούκα Μιχαήλ, αδελφό του τσάρου. Τα γεγονότα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς έτσι όπως τα σχεδίαζαν, δηλαδή να αποτραπεί η επανάσταση και να διασωθεί η τσαρική εξουσία. Μέχρι τις αρχές του Φλέβάρη του 1917 το κύμα των πολιτικών απεργιών διογκώνονταν μέσα σε εξαιρετικά ηλεκτρισμένο κλίμα. Στις 25 του Φλεβάρη κηρύχθηκε γενική απεργία στην Πετρούπολη την οποία ο παράνομος κομματικός μηχανισμός των μπολσεβίκων αποφάσισε να την μετατρέψει σε εξέγερση. Με την έναρξη των πρώτων συγκρούσεων με την αστυνομία οι τσαρικές αρχές ζήτησαν στρατιωτικές ενισχύσεις απο το μέτωπο. Αρχισαν αφοπλισμοί των αστυνομικών και εξοπλισμός των εργατών. Η κομματική επιτροπή της Πετρούπολης κάλεσε τους στρατιώτες να προσχωρήσουν στην επανάσταση το πρωί της 26ης Φλεβάρη. Την ίδια μέρα ένας λόχος του συντάγματος Παβλόφσκι αρνήθηκε να πυροβολήσει ενάντια στο λαό. Το βράδυ της 27ης Φλεβάρη 60 χιλιάδες στρατιώτες της φρουράς ενώθηκαν με τον λαό. Ηταν η συμμαχία των εργατών με τους ντυμένους στο χακί αγρότες. Ανοιξαν οι φυλακές και απελευθερώθηκαν πολλοί πολιτικοί κρατούμενοι. Την ίδια ημέρα οι μπολσεβίκοι καλούν να αρχίσουν οι εκλογές αντιπροσώπων στις επιχειρήσεις και στα στρατιωτικά τμήματα. Οι εκλεγμένοι θα αποτελέσουν τα Σοβιέτ των εργατών και στρατιωτών βουλευτών. Τα Σοβιέτ άρχισαν να διώχνουν τις διευθύνσεις των εργοστασίων και να εγκαθιστούν εργατικό έλεγχο.
   
   # Παράλληλα με τα Σοβιέτ που ήταν η έκφραση και το όργανο της επαναστατημένης συμμαχικής δικτατορίας του προλεταριάτου και των αγροτών, εμφανίσθηκε και η Προσωρινή κυβέρνηση που αποτελούσε το όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης και των τσιφλικάδων. Η Δούμα όρισε μια προσωρινή επιτροπή που έστειλε αντιπροσωπεία στον τσάρο και του ζήτησε να παραιτηθεί υπέρ του γιού του σε μιά προσπάθεια να διασωθεί η μοναρχία. Ο τσάρος όμως παραιτήθηκε ο ίδιος και ο γιός του απο την εξουσία, υπέρ του αδελφού του Μιχαήλ. Οταν τα γεγονότα έγιναν γνωστά ξέσπασε θύελλα αγανάκτησης. Η αστική τάξη απέτυχε να διατηρήσει, με άλλο μανδύα, την μοναρχία. Επρεπε να αναλάβει ευθύνες. Η προσωρινή επιτροπή της Δούμας ήλθε σε διαπραγματεύσεις με το Σοβιέτ εργατών και στρατιωτών βουλευτών της Πετρούπολης. Στο Σοβιέτ υπερίσχυαν οι εσέροι (κόμμα κατ΄όνομα σοσιαλεπαναστατών που δημιουργήθηκε απο συνενώσεις ναρόντνικων ομάδων, ουσιαστικά ήταν ένα κεντρώο κόμμα ανάλογο με τους σημερινούς σοσιαλδημοκράτες- εκπροσωπούσαν μεσαία στρώματα ειδικά της αγροτιάς) και οι μενσεβίκοι που φοβόντουσαν το φούντωμα της επανάστασης όχι λιγώτερο απο τα αστικά κόμματα και έσπευσαν να υποστηρίξουν την αστική κυβέρνηση (παρότι απέφυγαν να συμμετέχουν σε αυτή). Στις 2 Μάρτη σχηματίσθηκε η Προσωρινή κυβέρνηση υπό τον πριγκηπα Λβόφ. Οι περισσότεροι υπουργοί ανήκαν στα αστικά κόμματα των οχτωβριστών και των καντέτων. Η κυβέρνηση αυτή προσπάθησε να διατηρήσει όσο το δυνατό περισσότερα στοιχεία απο τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Ετσι προέκυψε μιά δυαδική εξουσία: η Προσωρινή κυβέρνηση μαζί με το Σοβιέτ. Οι εσερομενσεβίκοι ηγέτες του Σοβιέτ παραχώρησαν εθελοντικά την εξουσία τους στην αστική τάξη υποστηρίζοντας την αστική κυβέρνηση. Ασχέτως όμως της επιλογής της ηγεσίας του Σοβιέτ, αυτό ήταν το άμεσο όργανο της επαναστατικής δικτατορίας του προλεταριάτου και της αγροτιάς που αποτέλεσε ένα πρωτότυπο σύμπλεγμα δύο δικτατοριών μαζί με το όργανο της δικτατορίας της αστικής τάξης που ήταν η Προσωρινή κυβέρνηση. Η Προσωρινή κυβέρνηση είχε την ανοιχτή υποστήριξη των δυτικών ιμπεριαλιστών. Οι μπολσεβίκοι έδωσαν την μάχη με παράνομο μηχανισμό με τα περισσότερα στελέχη φυλακισμένα και τον Λένιν εξόριστο. Απο την άλλη μεριά τρομερά γρήγορα και εξαιρετικά μεγάλη μάζα πληθυσμού μπήκε εκείνες τις μέρες στην πολιτική μάχη. Στην Ρωσία η κύρια μάζα ήταν οι μεσαίες τάξεις (οι μικροαστοί) που ταλαντεύονταν ανάμεσα στο προλεταριάτο και στην αστική τάξη και τελικά είχε τεράστια επίδραση και στις μάζες των εργατών. Ο Λένιν έλεγε ... “Ενα γιγάντιο μικροαστικό κύμα κατάκλυσε τα πάντα, έπνιξε το συνειδητό προλεταριάτο όχι μόνο με τον όγκο του μα και ιδεολογικά, δηλαδή μόλυνε, κατάκτησε πολύ πλατιούς εργατικούς κύκλους με τις μικροαστικές αντιλήψεις για την πολιτική.” Αυτό το μικροαστικό κύμα καθόρισε τελικά την εσερομενσεβίκικη πλειοψηφία των περισσότερων Σοβιέτ. Οι μικροαστικές αντιλήψεις και στην μεσαία και στην εργατική τάξη, ουσιαστικά έτειναν να απενεργοποιήσουν πολιτικά, το πραγματικά επαναστατικό όργανο των Σοβιέτ ... ο τσαρισμός είχε ανατραπεί, αλλά η επανάσταση “παρέλυε” το παιδί της.
 
   # Μετά την επανάσταση του Φλεβάρη, οι Γερμανοί ιμπεριαλιστές (σημείωναν μεν νίκες στα μέτωπα αλλά η οικονομία αγκομαχούσε) επιδίωκαν χωριστή ειρήνη με τους Ρώσους για να μπορούν να στρέψουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην Αντάντ. Τον Απρίλη του 1917 οι ΗΠΑ (έχοντας τα δικά τους ιμπεριαλιστικά σχέδια) μπήκαν στο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ. Οι ιμπεριαλιστές της Αντάντ αποφάσισαν να υποστηρίξουν την Προσωρινή κυβέρνηση και να εξαναγκάσουν την Ρωσία να συνεχίσει τον πόλεμο στο ανατολικό μέτωπο. Βέβαια η Προσωρινή κυβέρνηση ούτε καν σκεφτόταν να σταματήσει τον πόλεμο, απεναντίας η ρώσικη αστική τάξη είχε τα δικά της κατακτητικά σχέδια. Η Πκ (Προσωρινή κυβέρνηση) αναγνώρισε όλα τα τσαρικά σύμφωνα με την Αντάντ και το συνθημά της ήταν “Πόλεμος ώς την τελική νίκη”. Η δήμευση της γής των τσιφλικάδων παραπέμπονταν απο την Πκ στο απώτερο μέλλον (μεγάλο μέρος της τσιφλικάδικης γής ήταν υποθηκευμένο και η δημευσή του θα σήμαινε τεράστιες απώλειες των τραπεζών). Η Πκ κατάργησε παλιούς νόμους και απελευθέρωσε το νομικό σύστημα της λειτουργίας των τραπεζών, των μετοχικών εταιρειών και των μονοπωλιακών ομίλων. Ηταν μιά αστική κυβέρνηση που είχε όμως την υποστήριξη των εσέρων και των μενσεβίκων (της πλειοψηφίας των Σοβιέτ). Αυτοί διαλαλούσαν πως αφού ανατράπηκε ο τσαρισμός ... η επανάσταση τελείωσε !!! Ο πόλεμος να συνεχισθεί ... οχι σαν ιμπεριαλιστικός, αλλά για την άμυνα της πατρίδας (αμυνίτες). Το μεγαλύτερο μέρος των λαικών μαζών πίστεψε στους εσερομενσεβίκους ("σαν καλόπιστη πλάνη του λαού", χαρακτήρισε την κατάσταση ο Λένιν), αλλά το αντικειμενικό γεγονός ήταν πως οι εσερομενσεβίκοι αντιπροσώπευαν την μερίδα εκείνη των μικροαστών που απο την μιά μεριά ήλπιζε να πάρουν κάποιο τμήμα του κέρδους που έβγαζαν οι καπιταλιστές απο την συνέχιση του πολέμου και από την άλλη εκτιμούσαν πως η συνέχιση του πολέμου θα απομακρύνει την πιθανότητα νέας όξυνσης της κατάστασης. Το κόμμα των μπολσεβίκων βγήκε απο την παρανομία και στις 5 Μάρτη άρχισε να εκδίδεται και πάλι η Πράβντα. Απελευθερώθηκε όλο το εξορισμένο στελεχιακό δυναμικό του κόμματος (μεταξύ αυτών και Στάλιν, ο δε Κάμενεφ γυρίζοντας πήρε μισομενσεβίκικη στάση υπέρ της Πκ και του πολέμου). Αρχισε η κομματική αναδιοργάνωση και η δουλειά στα συνδικάτα. 

Ο Λένιν φτάνει στην Πετρούπολη

   # Στις 3 Απρίλη έφτασε στην Πετρούπολη ο Λένιν. [Εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως εκείνες τις μέρες ο Στάλιν είχε την θέση για “πίεση” στην Πκ για να αρχίσει διαπραγματεύσεις ειρήνης. Αργότερα ο ίδιος έλεγε “Αυτή ήταν μια βαθιά λαθεμένη θέση γιατί έριχνε νερό στον μύλο των αμυνιτών και δυσκόλευε την επαναστατική διαπαιδαγώγηση των μαζών. Αυτή την λαθεμένη θέση την εγκατέλειψα οριστικά μόνο στα μέσα του Απρίλη, όταν τάχθηκα με τις θέσεις του Λένιν”.] Στις 4 Απρίλη ο Λένιν μίλησε στα μέλη της ΚΕ, στα μέλη της επιτροπής Πετρούπολης και στους μπολσεβίκους αντιπρόσωπους των Σοβιέτ. Στις 7 Απρίλη η εισήγηση του Λένιν δημοσιεύθηκε στην Πράβντα. Ηταν οι Θέσεις του Απρίλη, η θεωρητική ανάλυση του Λένιν για την μετεξέλιξη της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε σοσιαλιστική. Η δεδομένη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στην Ρωσία (ανάπτυξη καπιταλισμού ταυτόχρονα με την τσιφλικάδικη κατοχή της γής) και η αυταρχική πολιτική εξουσία (τσαρισμός) δημιουργούσε μια τρομερή αντίθεση. Ο τσιφλικάς και ο τσάρος εμπόδιζαν τον καπιταλιστή. Η φεουδαρχία με το πολιτικό της όργανο εμπόδιζε την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτή την αντίθεση έπρεπε να επιλύσει η αστικοδημοκρατική επανάσταση. Δηλαδή η ανατροπή του τσαρισμού θα φέρει στην εξουσία την αστική τάξη η οποία θα εξαλείψει τα φεουδαρχικά υπολείμματα και θα επεκτείνει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής και στον αγροτικό τομέα. Αυτή θα ήταν μια “καθαρή” αστικοδημοκρατική επανάσταση που όταν θα ολοκλήρωνε την “αποστολή της” (καπιταλιστική ολοκλήρωση), με πολιτικό της όργανο την κοινοβουλευτική δικτατορία της αστικής τάξης ... θα ήταν “ώριμη” για να ανατραπεί επαναστατικά απο το προλεταριάτο και τους συμμάχους του και να δώσει την θέση της στην σοσιαλιστική δικτατορία του προλεταριάτου. Αλλά η ρώσικη αστική τάξη ούτε είχε την δύναμη αλλά και δεν το επιθυμούσε να επιλύσει το αγροτικό πρόβλημα (της υποθηκευμένης τσιφλικάδικης γής), αλλά και δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει αυτή την “καθαρή” αστικοδημοκρατική επανάσταση επειδή δεν κατάφερε να βγεί απο αυτήν σαν η μόνη νικήτρια με την πολιτική εξουσία ολόκληρη στα χέρια της. Εδώ προέκυψε η δυαδική εξουσία, μιά ιδιόμορφη κατάσταση που είχε σαν αιτία την αδυναμία της αστικής τάξης να ολοκληρώσει αυτόνομη την επαναστασή της απο την μιά ... και απο την άλλη η τακτική των μπολσεβίκων που αναγνώριζαν μεν την αστικοδημοκρατική φύση της επανάστασης σε εκείνη την φάση αλλά ταυτόχρονα εκτίμησαν πως αυτή η επανάσταση μπορεί να γίνει με την ηγεμονία της προλεταριακής-αγροτικής συμμαχίας. Οι λαικές μάζες παίξαν και εκείνες εξίσου σημαντικό ρόλο στην εξέγερση. Στην επανάσταση της αστικής τάξης, “τρύπωσε” ο σπόρος της προλεταριακής και στο σώμα της δικής της εξουσίας φύτρωσε το όργανο της προλεταριακής εξουσίας: το Σοβιέτ. Ηταν τέτοια η συνδεσή του με τις μάζες που καμμιά αστική τάξη δεν θα τολμούσε ούτε θα είχε την δυνατότητα να χρησιμοποιήσει βία και να καταλύσει τα Σοβιέτ που τελικά αποτελούσαν έτοιμο μηχανισμό εξουσίας και μάλιστα στα χέρια του λαού. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει η αστική τάξη ήταν να προσπαθήσει να τα ελέγξει. Αυτό έκανε με την δράση της Πκ και με την πολύτιμη βοήθεια της ηγεσίας των Σοβιέτ (εσέροι και μενσεβίκοι). Ο Λένιν όμως ήταν ιδιαζόντως ευφυής και έφτασε στην σωστή ανάλυση της κατάστασης. Είδε πως η μάζα κατέχει πολιτικό όργανο εξουσίας στα χέρια της και δεν πρέπει να πάει χαμένο, δεν πρέπει να εξουδετερωθεί. Αλλά στην περίσταση της στιγμής αυτό το όργανο λαικής εξουσίας “συνυπήρχε”, στήριζε και συνεργαζόταν με την αστική Πκ και ο Λένιν κατανόησε πως χτυπώντας την Πκ χτυπάς και τα Σοβιέτ ... χτυπάς τον λαό. Η ευφυία του ... δεν του επέτρεψε να ταυτίσει τα Σοβιέτ με την εσερομενσεβίκικη ηγεσία τους, αλλά με τον λαό ... και τον λαό δεν τον αντιπαλεύεις ... τον βοηθάς να βγεί απο την καλόπιστη πλάνη του. ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ !!! Ο Λένιν “έχωνε” έτσι τον λαό μέσα στα πόδια της αστικής εξουσίας, την αποδυνάμωνε, την εξουδετέρωνε δεν της επέτρεπε να παραπλανεί τον λαό, την αποκάλυπτε. Γνώριζε πως αυτή η ασυνήθιστη δυαδική ύπαρξη εξουσίας θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με τρόπο που να επιταχύνει την έκρηξη της σοσιαλιστικής επανάστασης. Την ίδια στιγμή ο Λένιν γυρνώντας απο την εξορία βρήκε μιά διαμορφωμένη κατάσταση τεράστιων μαζών να επηρεάζονται απο τον αστικό και εσερομενσεβίκικο αμυνιτισμό. Η ρώσικη αστική τάξη δεν είχε κανένα συμφέρον να σταματήσει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και η Πκ με την στήριξη των αγγλοαμερικάνων και με "ουρά" τα εσερομενσεβίκικα σοβιέτ ... φούσκωναν τα μυαλά των μαζών με συνθήματα ... "δεν θέλουμε προσαρτήσεις εμείς", "οι γερμανοί μας απειλούν και ρίχνονται πάνω μας", "εμείς δεν υπερασπιζόμαστε τώρα πιά την αυταρχική τσαρική κυβέρνηση, υπερασπιζόμαστε την επαναστατική κυβέρνηση". Ο Λένιν ανέλυσε την κατάσταση: "Πρέπει να παραδεχτούμε οτι ο επαναστατικός αμυνιτισμός είναι η πιό μεγάλη, η πιό χτυπητή εκδήλωση του μικροαστικού κύματος που κατέκλυσε "σχεδόν τα πάντα". Αυτός ακριβώς είναι ο χειρότερος εχθρός της παραπέρα κίνησης και επιτυχίας της ρωσικής επανάστασης. Οποιος στο σημείο αυτό υπόκυψε και δεν κατόρθωσε να απαλλαγεί, αυτός χάθηκε για την επανάσταση. Οι μάζες όμως υποκύπτουν διαφορετικά απο τους αρχηγούς και διαφορετικά απαλλάσονται, με άλλη πορεία εξέλιξης, με άλλο τρόπο. ... Οι μαζικοί εκπρόσωποι του επαναστατικού αμυνιτισμού είναι ευσυνείδητοι οχι με την προσωπική, μα με την ταξική έννοια. ... Πρέπει να ξεχωρίζουμε τον "καλόπιστο" αμυνιτισμό των μαζών, σε διάκριση απο τον αμυνιτισμό των αρχηγών των κομμάτων. ...  Ο επαναστατικός αμυνιτισμός είναι, απο το ένα μέρος, καρπός της εξαπάτησης των μαζών απο την αστική τάξη, καρπός της ανεπίγνωστης ευπιστίας των αγροτών και μιάς μερίδας εργατών, και απο το άλλο, έκφραση των συμφερόντων και της άποψης του μικρονοικοκύρη, που ως ένα βαθμό ενδιαφέρεται για τις προσαρτήσεις και τα κέρδη των τραπεζών και φυλάει "ευλαβικά" τις παραδόσεις του τσαρισμού που διέφθειρε τους μεγαλορώσους, μετατρεποντάς τους σε δήμιους των άλλων λαών. ... οι μαζικοί εκπρόσωποι του αμυνιτισμού κάνουν τον απλό συλλογισμό: εμείς δεν θέλουμε προσαρτήσεις, εμείς απαιτούμε δημοκρατική ειρήνη, εμείς δεν θέλουμε να πολεμάμε για την Κωνσταντινούπολη, για το στραγγαλισμό της Περσίας, γαι την καταλήστευση της Τουρκίας κτλ, εμείς "απαιτούμε" να παραιτηθεί η Προσωρινή κυβέρνηση απο τις προσαρτήσεις. Οι μαζικοί εκπρόσωποι του αμυνιτισμού το θέλουν αυτό ειλικρινά. Ομως οι εκπρόσωποι αυτοί των μαζών δεν ξέρουν οτι οι καπιταλιστές και η κυβέρνηση των καπιταλιστών μπορούν στα λόγια να παραιτηθούν απο τις προσαρτήσεις, μπορούν "να ξεμπλέξουν" με υποσχέσεις και ωραίες φράσεις, στην πράξη όμως δεν μπορούν να παραιτηθούν απο τις προσαρτήσεις. ... Να γιατί οι εκπρόσωποι του αμυνιτισμού αγανάκτησαν τόσο πολύ και τόσο δικαιολογημένα απο την διακοίνωση της Προσωρινής κυβέρνησης της 18 Απρίλη.[Ο Μιλιουκόφ υπουργός εξωτερικών της Πκ στις 18 Απριλίου 1917 έστειλε διακοίνωση στη Βρετανία και στη Γαλλία διακηρύσσοντας ότι η Ρωσία θα εκπλήρωνε τις υποχρεώσεις της προς τους Συμμάχους και θα έκανε τον πόλεμο για όσο ήταν απαραίτητο.] ... Στις μάζες πρέπει να λέμε την αλήθεια. Η κυβέρνηση των καπιταλιστών δεν μπορεί να παραιτηθεί απο τις προσαρτήσεις. Εχει μπλεχτεί και βρίσκεται σε αδιέξοδο. ... Πραγματικά άλλη διέξοδος δεν υπάρχει, εκτός απο το πέρασμα της εξουσίας στην επαναστατική τάξη, στο επαναστατικό προλεταριάτο, που μόνο αυτό, με τον όρο της υποστήριξης απο την πλειοψηφία του πληθυσμού, είναι ικανό να βοηθήσει στην επιτυχία της επανάστασης ..." Ο Λένιν έβλεπε πως το κύμα του αμυνιτισμού ... συνέχιζε να ρίχνει τις μάζες στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ... στο όνομα της "άμυνας του έθνους" ... έβλεπε αυτό το κύμα να αναστέλει την επαναστατική διάθεση των μαζών και παράλληλα τον τεράστιο κίνδυνο η συνέχιση του πολέμου να "καταστρέψει" κάθε επαναστατική κατάκτηση του Φλεβάρη. Προφανώς η τακτική δεν μπορούσε να παραμένει προσκολλημένη στο παλιό σύνθημα και στην παλιά γραμμή δράσης της ήττας της κυβέρνησης και της μετατροπής του πολέμου σε εμφύλιο ... παρά το οτι ο πόλεμος συνεχιζόταν, ήταν ιμπεριαλιστικός και απο τις δύο πλευρές, ήταν ένας πόλεμος καθ΄όλα αντιδραστικός. Ομως η διαλεχτική ανάλυση της τακτικής ... ποτέ δεν επιτρέπει αγκυλώσεις και εμμονές σε συνθήματα και τακτικές άλλων συνθηκών. Και κατά πως φαίνεται ο Βλαδίμηρος αυτό το είχε καταλάβει καλά και βαθειά. Ας προσπαθήσουμε να φέρουμε στ΄αυτιά μας τα "μπινελίκια" που θα άκουγε ο Βλαδίμηρος απο τους υπερεπαναστάτες της εποχής ... επειδή "εγκατέλειπε" τις αναλύσεις περί αντιδραστικού πολέμου !!! Ομως ο Λένιν δεν σταμάτησε εκεί. Είδε πως η μεταστροφή των μαζών στο θέμα του πολέμου ... μπορεί να μεταβληθεί σε επαναστατικό εργαλείο. Αυτός είναι και ο λόγος που οι Θέσεις του Απρίλη [ ... οι προσωπικές θέσεις του Λένιν που ακόμα δεν είχαν εγκριθεί απο κανένα όργανο !!!] ... αρχίζουν με το ζήτημα του αμυνιτισμού.          

   # Στις Θέσεις του Απρίλη ... "Στη στάση μας απέναντι στον πόλεμο, που απο την πλευρά της Ρωσίας και με τη νέα κυβέρνηση του Λβόφ και Σίας παραμένει αναμφισβήτητα ληστρικός, ιμπεριαλιστικός πόλεμος, εξαιτίας του καπιταλιστικού χαρακτήρα αυτής της κυβέρνησης, είναι απαράδεκτες και οι παραμικρές παραχωρήσεις στον "επαναστατικό αμυνιτισμό". Για έναν επαναστατικό πόλεμο, που πραγματικά δικαιολογεί τον επαναστατικό αμυνιτισμό, το συνειδητό προλεταριάτο μπορεί να συμφωνήσει μόνο με τον όρο: α) περάσματος της εξουσίας στα χέρια του προλεταριάτου και των πιό φτωχών τμημάτων της αγροτιάς που κλίνουν προς αυτό β) παραίτησης απο όλες τις προσαρτήσεις στην πράξη και όχι στα λόγια γ) ολοκληρωτικής ρήξης στην πράξη με όλα τα συμφέροντα του κεφαλαίου. ... χωρίς την ανατροπή του κεφαλαίου ο πόλεμος δεν μπορεί να τελειώσει με μιά ειρήνη αληθινά δημοκρατική, οχι εξαναγκαστική." Δηλαδή ο Λένιν κατανοεί τους λόγους που οι μάζες συνεχίζουν να θέλουν τον πόλεμο, καταλαβαίνει πως είναι δύσκολο να στρέψεις μια τεράστια μάζα που μόλις μπήκε στον πολιτικό αγώνα ενάντια στον "καρπό" της επαναστασής της. Τους λέει ανοιχτά ... πως οι ηγέτες αυτού που καταφέρατε με την επανάστασή σας, σας κοροιδεύουν (Πκ και ηγεσία των Σοβιέτ) και σας ξανασέρνουν στον πόλεμο για τα συμφέροντα του καπιταλιστή και τίποτα άλλο ... αλλά ξεχάστε τον εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην εξουσία που προέκυψε απο την επανάσταση του Φλεβάρη ... για τον απλό λόγο οτι μέσα σε αυτή την εξουσία βρίσκεται και ο σπόρος της δικιά σας εξουσίας. Το Σοβιέτ. Ο μόνος επαναστατικός ... αμυνιτισμός είναι αυτός που θα υπερασπίσει το Σοβιέτ και θα του δώσει ολόκληρη την εξουσία. Ο Λένιν ... τον αρνητικό αμυνίτικο συσχετισμό της μάζας ... τον μεταμορφώνει σε επαναστατικό εργαλείο. Ο Λένιν λέει στη μάζα να πολεμήσει μόνο για να υπερασπισθεί την δική της εξουσία. Ο Λένιν μέσα στον αντιδραστικό αμυνιτισμό που παρέσυρε την μάζα που τον πίστευε ... βρήκε τον αμυνιτισμό που θα φέρει την μάζα στον επαναστατικό δρόμο ... "Η ιδιομορφία της σημερινής στιγμής στη Ρωσία βρίσκεται στο πέρασμα απο το πρώτο στάδιο της επανάστασης που έδοσε την εξουσία στην αστική τάξη εξαιτίας της ανεπαρκούς συνειδητότητας και οργάνωσης του προλεταριάτου, στο δεύτερο σταδιό της που πρέπει να δόσει την εξουσία στα χέρια του προλεταριάτου και των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς. Το πέρασμα αυτό χαρακτηρίζεται, απο το ένα μέρος, από ένα μέγιστο όριο νομιμότητας (από όλες τις εμπόλεμες χώρες η Ρωσία είναι σήμερα η πιό ελεύθερη χώρα στον κόσμο), απο το άλλο μέρος, απο την έλλειψη βίας πάνω στις μάζες και, τέλος η ανεπίγνωστα καλόπιστη στάση των μαζών απέναντι στην κυβέρνηση των καπιταλιστών, των χειρότερων εχθρών της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Η ιδιομορφία αυτή απαιτεί από μας ικανότητα προσαρμογής στις ιδιαίτερες συνθήκες ... Καμμιά υποστήριξη στην Προσωρινή κυβέρνηση, να εξηγούμε οτι είναι πέρα γιά πέρα ψεύτικες όλες οι υποσχέσεις της, ιδιαίτερα η υπόσχεση για παραίτηση απο τις προσαρτήσεις. Ξεσκέπασμα, αντί της απαράδεκτης "απαίτησης" - που σπέρνει αυταπάτες - να πάψει η κυβέρνηση αυτή, κυβέρνηση καπιταλιστών, να είναι ιμπεριαλιστική." ..."  Αυτά λέγανε οι διάφοροι τυχοδιώκτες οπορτουνιστές στους εργάτες ... πως εάν μπούμε στην κυβέρνηση των καπιταλιστών θα την αναγκάσουμε να πάψει να είναι ιμπεριαλιστική !!! Καμμιά λοιπόν υποστήριξη στην Πκ ... αλλά πουθενά κουβέντα για μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο ... αλλά πουθενά κουβέντα για ανατροπή της Πκ !!! Αφωνία και υπαρξιακή κρίση θα είχαν πάθει ... οι άκαμπτοι και άτεγκτοι πούροι υπερεπαναστάτες της εποχής του Βλαδίμηρου. Ομως αυτός συνεχίζει ... "Αναγνώριση του γεγονότος ότι στα περισσότερα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών το Κόμμα μας είναι μειοψηφία, και για την ώρα αποτελεί αδύνατη μειοψηφία, απέναντι στον συνασπισμό όλων των μικροαστικών, οπορτουνιστικών στοιχείων, που πέφτουν κάτω απο την επιροή της αστικής τάξης και που διοχετεύουν την επιροή τους στο προλεταριάτο ... Να εξηγούμε στις μάζες οτι το Σοβιέτ των εργατών είναι η μόνη δυνατή μορφή επαναστατικής κυβέρνησης ... Οσο είμαστε μειοψηφία, δουλειά μας είναι να κάνουμε κριτική και εξήγηση των λαθών, προπαγανδίζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να περάσει όλη η κρατική εξουσία στα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, έτσι που οι μάζες με την πείρα τους να απαλλαγούν απο τα λάθη τους." ... Ξεχάστε τα παραμύθια για συμμετοχή των κομμουνιστών στην Πκ ... Ολη η εξουσία στα Σοβιέτ ... και ας είμαστε μειοψηφία !!! Γκρεμίσατε τον τσαρισμό ... αλλά κινδυνεύεται απο την εξουσία των καπιταλιστών. Η "κοινοβουλευτική τους δημοκρατία" ... είναι η μεγάλη παγίδα ... "Οχι κοινοβουλευτική δημοκρατία - επιστροφή απο τα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών σ΄αυτή θα ήταν βήμα προς τα πίσω, - αλλά δημοκρατία των Σοβιέτ των εργατών, των εργατών γής και των αγροτών βουλευτών σε όλη τη χώρα, απο τα κάτω ως τα πάνω. Κατάργηση της αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας. Αντικατάσταση του τακτικού στρατού με το γενικό εξοπλισμό του λαού. Η αμοιβή όλων των υπαλλήλων, που θα είναι όλοι τους αιρετοί και ανακλητοί σε κάθε στιγμή, να μην ξεπερνά τη μέση αμοιβή του καλού εργάτη. Δήμευση όλων των γαιών των τσιφλικάδων. Εθνικοποίηση όλων των γαιών της χώρας, διάθεση της γής απο τα τοπικά Σοβιέτ ... Αμεση συγχώνευση όλων των τραπεζών της χώρας σε μιά πανεθνική τράπεζα και άσκηση ελέγχου πάνω σ΄αυτή απο την πλευρά των Σοβιέτ των εργατών βουλευτών. ... Οχι "εφαρμογή" του σοσιαλισμού, σαν άμεσο καθήκον μας, αλλά πέρασμα αμέσως μόνο στον έλεγχο της κοινωνικής παραγωγής και της διανομής των προιόντων απο μέρους του Σοβιέτ των εργατών βουλευτών." Ο Λένιν σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην Πράβντα στις 9 Απρίλη (με τίτλο: Γιά τη δυαδική εξουσία) ... κάνει γνωστή την αναλυσή του για την στάση των μπολσεβίκων απέναντι στην Πκ ... παίρνοντας σοβαρά υπ΄όψιν του την αδυναμία της Πκ να ασκήσει βία ενάντια στις μάζες. ... "Απο αυτά πρέπει να έχει γίνει ήδη φανερό, γιατί και οι συντροφοί μας κάνουν τόσο πολλά λάθη, όταν βάζουν "απλώς" το ερώτημα: πρέπει να ανατρέψουμε αμέσως την Προσωρινή κυβέρνηση ; Απαντώ: 1) πρέπει να την ανατρέψουμε, γιατί είναι ολιγαρχική, αστική και όχι παλλαϊκή, δεν μπορεί να δόσει ούτε ειρήνη, ούτε ψωμί, ούτε πλήρη ελευθερία 2) δεν πρέπει να την ανατρέψουμε τώρα, γιατί κρατιέται χάρη στην άμεση και έμμεση, τυπική και έμπρακτη συμφωνία με τα Σοβιέτ των εργατών βουλευτών, και πρώτα απόλα με το κύριο Σοβιέτ, το Σοβιέτ της Πετρούπολης 3) γενικά δεν πρέπει να την "ανατρέψουμε" με το συνηθισμένο τρόπο, γιατί βασίζεται στην "υποστήριξη" που παρέχει στην αστική τάξη η δεύτερη κυβέρνηση, το Σοβιέτ ... Οι συνειδητοί εργάτες, για να γίνουν εξουσία, πρέπει να κατακτήσουν με το μέρος τους την πλειοψηφία: όσο δεν ασκείται βία ενάντια στις μάζες, άλλος δρόμος προς την εξουσία δεν υπάρχει." Εδώ ο Λένιν βλέπει σαφώς τρόπους και πιθανότητες ειρηνικού περάσματος στην σοσιαλιστική εξουσία ... λόγω της συνδυασμένης αδυναμίας της αστικής Πκ να στραφεί ενάντια στα Σοβιέτ και της βαρύτητας της ύπαρξης των Σοβιέτ.         

   # Ο Λένιν καθορίζοντας το περιεχόμενο της εξουσίας των Σοβιέτ δεν περιέλαβε μέσα σε αυτό σοσιαλιστικά συνθήματα (κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής) αλλά μόνο τα ιστορικά “καθήκοντα” της αστικοδημοκρατικής επανάστασης: εξάλειψη της φεουδαρχίας και αδρανοποίηση του τσαρικού κρατικού μηχανισμού. Καλούσε τον λαό να φέρει την κοινωνία ένα βήμα πιό κοντά στον στόχο του οχι με το πολιτικό όργανο της αστικής τάξης, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά με το δικό του όργανο, το σοβιέτ και μάλιστα με τρόπο ειρηνικό. Το βασικό ζήτημα της επανάστασης είναι η εξουσία. Ποιά τάξη την κατέχει και ενάντια σε ποιά τάξη στρέφεται. Δύο ανταγωνιστικές και εχθρικές τάξεις δεν μπορούν να συνυπάρξουν για πολύ καιρό και η δυαδική εξουσία αναπόφευκτα θα τελειώσει ή με δικτατορία της αστικής τάξης ή με δικτατορία του προλεταριάτου. Το πως θα τελειώσει η δυαδική εξουσία θα το κρίνει η πάλη των τάξεων. Καμμιά εμπιστοσύνη στην Πκ γιατί είναι ταξικοί αντίπαλοι. Ολη η εμπιστοσύνη στις τάξεις που ενδιαφέρονται να φτάσει η επανάσταση ως το τέλος. Δηλαδή στο προλεταριάτο και στην φτωχή αγροτιά. Ο μεσαίος αγρότης σαν εργάτης στρέφεται προς την φτωχολογιά αλλά σαν ιδιοκτήτης υποστηρίζει τον κουλάκο. Ταλαντεύεται. Αυτός ο αγρότης πρέπει να τραβηχθεί στο μέρος της επανάστασης ή στην χειρότερη περίπτωση να μείνει ουδέτερος, να μην συμμαχήσει με την αστική τάξη. Ολη η εξουσία στα σοβιέτ δεν σήμαινε αλλαγή των προσώπων στην κυβέρνηση ... σήμαινε νέο τύπο κράτους και εξάλειψη της παλιάς κρατικής μηχανής. Ακόμα δεν σήμαινε προτροπή για άμεση ανατροπή της Πκ ούτε κάλεσμα σε εξέγερση αλλά σήμαινε αποκάλυψη και εξουδετέρωση της αστικής τάξης. Ηταν σύνθημα και τακτική που απευθύνονταν στον λαό επειδή στην δεδομένη περίσταση αν τα Σοβιέτ δήλωναν πως αναλαμβάνουν όλη την εξουσία, κανένας δεν θα τολμούσε να αντισταθεί σε αυτά. Ηταν σύνθημα του Λένιν στον ίδιο τον λαό, ήταν σύνθημα εμπιστοσύνης των μπολσεβίκων στον ίδιο τον λαό, στον ίδιο λαό που είχε δώσει την πλειοψηφία των Σοβιέτ στους εσερομενσεβίκους. Ηταν σύνθημα που διαπαιδαγωγούσε τον λαό πως μπορεί να έχει την εξουσία. Ηταν σύνθημα που θα ανάγκαζε τους εσερομενσεβίκους να βρεθούν άμεσα μπροστά στον λαό ... να κόψουν την σχέση τους με την αστική τάξη (οι βουλευτές των Σοβιέτ ήταν άμεσα και ανά πάσα στιγμή ανακλητοί). Ηταν σύνθημα στον λαό να επιβάλει στους εσέρους και στους μενσεβίκους (αυτούς δηλαδή που ο ίδιος είχε επιλέξει στα Σοβιέτ) να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους για να λύσουν τα προβλήματα του λαού ή να αποκαλυφθούν στον λαό. Ηταν σύνθημα που καλούσε τον ίδιο τον λαό να τελειώσει τον πόλεμο με τους δικούς του όρους στην ειρήνη και όχι με εκείνους της αστικής τάξης. Ηταν σύνθημα που καλούσε τον λαό με τα δικά του όργανα να επιλύσει τα δικά του προβλήματα. Ο Λένιν δεν καλούσε τα Σοβιέτ να κάνουν σοσιαλισμό ... καλούσε τον λαό να κάνει αυτό που τον συμφέρει και να κατανοήσει πως όλα αυτά είναι τα ελάχιστα απαραίτητα για να μπορεί η επαναστασή του να μετατραπεί σε σοσιαλιστική. Τελικά το σύνθημα για την εξουσία στα Σοβιέτ ήταν το αποτέλεσμα της εκτίμησης του Λένιν για την συγκεκριμένη συγκυρία της χώρας. Προφανώς πίστευε πως ο λαός δεν ήταν έτοιμος για μιά νέα επανάσταση, ούτε ακόμα ήταν έτοιμος να μετατρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε εμφύλιο. Ελεγε ο Λένιν ... “ο εμφύλιος αυτός πόλεμος μετατρέπεται για μας τώρα σε ειρηνική ταξική προπαγάνδα”. Ακόμα υπήρχε το αντικειμενικό γεγονός πως όσο η αστικοδημοκρατική επανάσταση δεν εκπλήρωνε το ιστορικό της καθήκον, δηλαδή της εξάλειψης της φεουδαρχίας και του τσαρικού κρατικού μηχανισμού η μεταροπή της επανάστασης σε σοσιαλιστική ήταν για την ώρα απραγματοποίητη. Εξάλλου ο Λένιν καλούσε τον λαό με όπλο τα Σοβιέτ ... ακριβώς τα απαραίτητα αυτά προπαρασκευαστικά βήματα της σοσιαλιστικής επανάστασης να πραγματοποιήσει. Καλούσε ακόμα τον λαό (αφού το προλεταριάτο δεν ήταν ακόμα δυνατό για να μετατρέψει τον πόλεμο σε εμφύλιο) πως το καλύτερο που μπορούσε να κάνει για το συμφέρον του ... ήταν ειρήνη με τους δικούς του όρους. 

   # Μέσα σε δυό-τρείς βδομάδες το κόμμα συσπειρώθηκε γύρω απο τις θέσεις του Λένιν. Στις 24-29 Απρίλη του 1917 έγινε η VII Πανρωσική συνδιάσκεψη του κόμματος στην Πετρούπολη (ήταν η πρώτη νόμιμη συνδιάσκεψη που έγινε στην Ρωσία). Μέσα στο κόμμα ενάντια στις θέσεις του Απρίλη τάχθηκαν οι Κάμενεφ, Ρίκοφ και Πιάτακοφ. Υποστήριζαν πως οι θέσεις του Απρίλη οδηγούν σε ρήξη με την Πκ και αντιπρότειναν απλά την μενσεβίκικη οπορτουνιστική θέση της υποστήριξης και του ελέγχου πάνω στην Πκ. Με λίγα λόγια υποστήριζαν την ανεδαφική πρόταση πως θα μπορέσουν τα Σοβιέτ, χωρίς να έχουν την εξουσία, να ελέγχουν την αστική κυβέρνηση. Η συνδιάσκεψη σχεδόν ομόφωνα ενέκρινε τις λενινιστικές θέσεις. Η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη στα μάτια των μπολσεβίκων και το καθήκον ήταν ότι αυτή η ανάλυση έπρεπε να περάσει στον λαό. Ο εχθρός ήταν η αστική τάξη, αλλά οι εσερομενσεβίκοι ήταν το κύριο στηριγμά της. Αυτό το “διπλό μέτωπο” ήταν στην ημερήσια διάταξη των μπολσεβίκων. Ηταν στιγμές που ο Λένιν έστρεφε τα χτυπηματά του κυρίως προς αυτά τα στηρίγματα της αστικής τάξης. Είναι ο “πλησιέστερος εχθρός” ... απαντούσε ο Λένιν. Γράφει η απόφαση της ΚΕ του ΣΔΕΚΡ(μπ) ... "Οι προπαγανδιστές και οι ομιλητές του κόμματος πρέπει να ανασκευάσουν το αισχρό ψέμα των εφημερίδων των καπιταλιστών και των εφημερίδων που υποστηρίζουν τους καπιταλιστές, ότι τάχα απειλούμε με εμφύλιο πόλεμο. Αυτό είναι ένα αισχρό ψέμα, γιατί ακριβώς αυτή τη στιγμή, όσο οι καπιταλιστές και η κυβερνησή τους δεν μπορούν και δεν τολμούν να χρησιμοποιήσουν βία ενάντια στις μάζες, όσο οι μάζες των στρατιωτών και των εργατών εκφράζουν ελεύθερα την θελησή τους, εκλέγουν και αντικαθιστούν ελεύθερα όλες τις αρχές - σε μιά τέτοια στιγμή είναι αφελής, παράλογη και εξωφρενική κάθε σκέψη για εμφύλιο πόλεμο - σε μιά τέτια στιγμή είναι απαραίτητη η υποταγή στη θέληση της πλειοψηφίας του πληθυσμού και η ελεύθερη κριτική αυτής της θέλησης απο τη δυσαρεστημένη μειοψηφία. Αν τα πράγματα φτάσουν ως τη βία, η ευθύνη θα βαρύνει την Προσωρινή κυβέρνηση και τους οπαδούς της. ... Η απόφαση του Σοβιέτ της Πετρούπολης των εργατών και στρατιωτών βουλευτών (με εσερομενσεβίκικη πλειοψηφία) της 21 του Απρίλη για την απαγόρευση κάθε είδους συλλαλητηρίων και διαδηλώσεων στους δρόμους στη διάρκεια δύο ημερών πρέπει να τηρηθεί απαράβατα απο όλα τα μέλη του Κομματός μας. ... Οι διαδηλώσεις θα πρέπει να είναι μόνο ειρηνικές και πως την ευθύνη για βιαιοπραγίες θα τη φέρει η Προσωρινή κυβέρνηση ..."  Στις μαζικές διαδηλώσεις του Απρίλη και των αρχών του Μάη όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού στήριζαν τα συνθήματα των μπολσεβίκων. Ολη η εξουσία στα σοβιέτ. Κάτω ο πόλεμος. Εκλογές στα σοβιέτ. Στις 5 του Μάη η Πκ αντικαταστάθηκε απο την κυβένηση του λεγόμενου “συνασπισμού”. Η ουσία ήταν πως οι εσερομενσεβίκοι πήραν κυβερνητικές θέσεις στην αστική κυβέρνηση και πέρασαν δηλαδή ανοιχτά με το μέρος της αστικής τάξης. Αυτή η εξέλιξη όχι μόνο δεν ηρέμησε την κατάσταση αλλά απεναντίας φούντωσε το κύμα απεργιών στην βιομηχανία και τις δια της βίας κατασχέσεις γης απο τους αγρότες. [Οι υποσχέσεις της αστικής τάξης προς τους αγρότες στην επανάσταση του Φλεβάρη, ήταν πως η αναδιανομή της γης θα πραγματοποιηθεί με την Συνταχτική Συνέλευση, την οποίαν όλο και ανέβαλε η Πκ. Οι αγρότες δείχναν έμπρακτα πως χάνουν την υπομονή τους.] Αυτές οι εξελίξεις ανέβαζαν με γεωμετρικούς ρυθμούς την επιρροή των μπολσεβίκων με αποτέλεσμα η αστική τάξη και τα στηριγματά της να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το έσχατο μέσο σωτηρίας. Να αναγκασθεί ο στρατός να κάνει επίθεση στο μέτωπο. Σε περίπτωση επιτυχίας θα εδραιωθεί η κυβέρνηση συνασπισμού αστικής τάξης και εσερομενσεβίκων και τότε θα ήταν ευκολότερη η διάλυση των Σοβιέτ και των μπολσεβίκων. Σε περίπτωση αποτυχίας θα μπορούσαν να την αποδόσουν στην διαλυτική δράση των μπολσεβίκων στον στρατό, να τους θέσουν στην παρανομία και πάλι και ύστερα να διαλύσουν τα Σοβιέτ. Το πρώτο βήμα ήταν ο διορισμός του Κερένσκι ως υπουργού Στρατιωτικών. Αυτός θέλησε η απόφαση του πολέμου να εγκριθεί απο το 1ο Πανρωσικό συνέδριο των Σοβιέτ που έγινε στις 3 του Ιούνη. Σε αυτό πήραν μέρος 1000 αντιπρόσωποι απο τους οποίους μόνο οι 105 ήταν μπολσεβίκοι. Με τέτοιον συσχετισμό τα σχέδια του Κερένσκι, έλαβαν την έγκριση των Σοβιέτ. Η διαταγή του ήταν να αρχίσει επίθεση στο Νοτιοδυτικό μέτωπο στις 18 του Ιούνη. Την ίδια μέρα έγινε στην Πετρούπολη διαδήλωση 500 χιλιάδων ανθρώπων με την συντριπτική τους πλειοψηφία να επικροτεί τις θέσεις των μπολσεβίκων. Η επίθεση των ρώσικων στρατευμάτων απέτυχε και το σχέδιο ήταν έτοιμο να προχωρήσει. Οι καντέτοι αμέσως δήλωσαν οτι αποχωρούν απο την κυβέρνηση με στόχο να εκβιάσουν τους εσερομενσεβίκους και να δεχθούν τους όρους των καντέτων που ήταν ξεκάθαροι: αφοπλισμός εργατών, απομάκρυνση απο την Πετρούπολη των επαναστατικών στρατευμάτων, εκτός νόμου το κόμμα των μπολσεβίκων. Στις 3 Ιούλη τα επαναστατικά στρατιωτικά τμήματα της Πετρούπολης αποφάσισαν ένοπλη εξέγερση αλλά ο Λένιν και το κόμμα πίστευαν πως αυτή η εξέγερση ήταν πρόωρη σε εκείνη την στιγμή, επειδή τα Σοβιέτ και το μεγάλο τμήμα του λαού ακολουθούσε ακόμα τους εσερομενσεβίκους την ίδια στιγμή που φαινόταν ξεκάθαρα πως η κυβέρνηση συνασπισμού ήθελε να οξύνει την κατάσταση για να επιβληθεί μια ώρα αρχύτερα καθόσον η επιρροή των μπολσεβίκων στις μάζες ανέβαινε ραγδαία. Στις 4 Ιούλη χτυπήθηκε απο ευέλπιδες και κοζάκους μία τεράστια διαδήλωση με κοινή απόφαση καντέτων και εσερομενσεβίκων. Σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση συνασπισμού, με πρωθυπουργό τώρα τον Κερένσκι. Σε αυτήν έπαιζαν αποφασιστικό ρόλο οι καντέτοι, οι εσέροι και οι μενσεβίκοι, καθώς και η ΕΕ του Σοβιέτ, που τη βαφτίζουν "Κυβέρνηση Σωτηρίας της Επανάστασης" και αφήνουν το δικαίωμα στα Σοβιέτ να ασκούν έλεγχο σε αυτήν. Η κυβέρνηση διαλύει όλα τα συντάγματα που εδρεύουν στην Πετρούπολη, καθιερώνει τη θανατική ποινή, προχωρεί στον αφοπλισμό των εργατών της Πετρούπολης και διατάσσει τη σύλληψη των καθοδηγητών του μπολσεβίκικου κόμματος. Αρχισε αφοπλισμός επαναστατικών στρατιωτικών τμημάτων που πήραν μέρος στην διαδήλωση, έκλεισε η Πράβντα, άρχισαν συλλήψεις μπολσεβίκων και εκδόθηκε διαταγή σύλληψης του Λένιν (τάχα για σύνδεση με το γερμανικό επιτελείο) και ο στρατιωτικός διοικητής της Πετρούπολης, στρατηγός Πόλοτσεφ έδωσε εντολή στο απόσπασμα για άμεση εκτέλεση του Λένιν. Ο κομματικός μηχανισμός απέσυρε ασφαλή τον Λένιν στην λίμνη Ραζλίβ, την ίδια στιγμή που οι εσερομενσεβίκοι ... απαιτούσαν υποκριτικά να εμφανισθεί στο δικαστήριο. Αρχισε σε όλη την χώρα να οργιάζει η αντεπανάσταση και ο αφοπλισμός στρατευμάτων ακόμα και στο μέτωπο. Ολα αυτά εντάθηκαν όταν διορίσθηκε ως αρχιστράτηγος ο Κορνίλοφ. Οι εσέροι και οι μενσεβίκοι αποκαλύφθηκαν στα μάτια του λαού. Επαψαν να είναι στηρίγματα της αστικής εξουσίας και μετατράπηκαν σε κόμματα συνεργατών και εξαρτήματα της αντεπανάστασης.  

   # Εληξε η δυαδική εξουσία. Οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να υποχωρήσουν έγκαιρα και να προφυλάξουν απο το χτύπημα τις βασικές τους δυνάμεις. Η κατάσταση είχε αλλάξει ριζικά. Η επιθυμητή για τον Λένιν και τους μπολσεβίκους, ειρηνική εξέλιξη της επανάστασης τώρα πιά ήταν αδύνατη. Αυτή η ειρηνική δυνατότητα ανακόπηκε με την προδοτική στάση των εσερομενσεβίκων, απο την στιγμή που η δράση τους διέκοψε βίαια την δυαδική εξουσία και χάρισε όλη την εξουσία στα χέρια τηα αντίδρασης που επιχείρησε την αντεπανάσταση. Απο εδώ και πέρα η εξέλιξη της επανάστασης δεν μπορεί να είναι παρά μόνο βίαιη. Σε εκείνη την συγκυρία, σωστά εκτιμήθηκε πως η άμεση δράση θα ήταν λάθος και η αποφασιστική έφοδος θα ήταν δυνατή σε μία καινούργια επαναστατική άνοδο. Με την νέα τακτική ασχολήθηκε το VI συνέδριο που έγινε στην Πετρούπολη απο τις 26 Ιούλη μέχρι τις 3 Αυγούστου του 1917 σε μισοπαράνομες συνθήκες. Ο μικροαστικός και αστικός τύπος εξαπέλυαν εκστρατεία ενάντια στους μπολσεβίκους, το συνέδριο διεξάγονταν με την περιφρούρηση εργατών, με τον Λένιν απόντα (που ήταν σε συνεχή σύνδεση με την ΚΕ) και τους ξένους πρεσβευτές να καλούν την κυβέρνηση να διαλύσουν το συνέδριο και να συλλάβουν όλους τους συνέδρους. Αρχικά το συνέδριο αποφάσισε ομόφωνα να μην εφανισθεί ο Λένιν σε κανένα δικαστήριο, στον οποίον μάλιστα έστειλε χαιρετιστήριο μήνυμα. Το συνέδριο αποφάσισε για τα οργανωτικά καθήκοντα στην νέα κατάσταση ειδικά μάλιστα μετά την ραγδαία αύξηση των μελών του (στο τελευταίο τρίμηνο είχαν τριπλασιασθεί τα κομματικά μέλη). Απόντος του Λένιν τις εισηγήσεις της ΚΕ τις έκανε ο Στάλιν. Η αστική τάξη με την υποστήριξη των εσερομενσεβίκων κατέκτησε ολοκληρωτικά την εξουσία και εκδήλωσε την αντιδραστική της και αντεπανασταστική τακτική. Η αστική τάξη έχει αποφασίσει να καταλύσει την επανάσταση (διάλυση των σοβιέτ και εγκατάλειψη οποιασδήποτε σκέψης για αναδιανομή της γης) και να παλινορθώσει την μοναρχία. Η δυνατότητα ειρηνικής εξέλιξης της κατάστασης είναι αδύνατη. Η μόνη διέξοδος είναι η κατάληψη της εξουσίας απο το προλεταριάτο και την φτωχή αγροτιά. Η διέξοδος είναι η σοσιαλιστική επανάσταση (εθνικοποίηση τραπεζών, εθνικοποίηση μονοπωλίων, αναδιανομή της γης σε συνεταιριστική βάση, άρνηση πληρωμής εξωτερικών και εσωτερικών χρεών, εργατικός έλεγχος στην παραγωγή και διανομή). Ενάντια στην γραμμή για σοσιαλιστική επανάσταση τάχθηκαν οι Μπουχάριν και Πρεομπραζένσκι (άρνηση επαναστατικού ρόλου της αγροτιάς και αδυναμία σοσιαλιστικής επανάστασης σε μία μόνο χώρα). Οι αποφάσεις ψηφίσθηκαν ομόφωνα (με τέσσερις αποχές). Το συνέδριο καταδίκασε κάθε προσπάθεια συνένωσης με τους μενσεβίκους που κατάντησαν υπηρέτες του ιμπεριαλισμού. Το συνέδριο δέχθηκε στο κόμμα μια ομάδα μενσεβίκων με επικεφαλής τον Τρότσκι (μεζναγιόντσι) που δήλωσαν πως είναι σύμφωνοι με όλες τις θέσεις του μπολσεβικισμού. Με την απαξίωση των μενσεβίκων αυτή η ομάδα ξέκοψε και πολλά μέλη της στο μέλλον θα ακολουθήσουν μπολσεβίκικη στάση (Βολοντάρσκι, Ουρούτσκι). Αντίθετα για τον Τρότσκι και την ομάδα του θα αποδειχθεί πως μόνο προσωρινά σταμάτησε την αντιμπολσεβίκικη δράση ή ακόμα πιό σωστά επέλεξε να μπεί στο κόμμα για να συνεχίσει απο μέσα την αντιλενινιστική, οπορτουνιστική και αντικομματική του πολιτική. Οι επόμενοι μήνες ... ήταν οι μήνες που συγκλόνισαν την ανθρώπινη ιστορία. Οι μήνες της προετοιμασίας και της έκρηξης της νικηφόρου Οχτωβριανής Επανάστασης.

   # Αργότερα ο Βλαδίμηρος ... (11 Ιούλη του 1921, μιλώντας σε σύσκεψη μελών της γερμανικής, πολωνικής, τσεχοσλοβάκικης, ουγγρικής και ιταλικής αντιπροσωπείας) ... έκανε την αυτοκριτική αναλυσή του για τις προσαρμογές στην τακτική των μπολσεβίκων μετά την επανάσταση του Φλεβάρη ... "Πρέπει να πώ οτι όσο πλησιέστερα είναι η γενική επίθεση, τόσο πιό "οπορτουνιστικά" πρέπει εμείς να δράσουμε. ... αντικειμενικά η όλη πορεία των πραγμάτων σπρώχνει τις μάζες σ΄εμάς, που όμως αυτές μας φοβούνται. ... Στις αρχές του πολέμου εμείς, οι μπολσεβίκοι, ακολουθούσαμε μόνο ένα σύνθημα - εμφύλιος πόλεμος και μάλιστα αμείλικτος. Εμείς στιγματίζαμε σαν προδότη τον καθένα που δεν τασσόταν υπέρ του εμφυλίου πολέμου. Ομως όταν το Μάρτη του 1917 επιστέψαμε στη Ρωσία και μιλήσαμε με τους αγρότες και τους εργάτες, είδαμε οτι αυτοί όλοι τάσσονταν υπέρ της υπεράσπισης της πατρίδας, όμως, φυσικά με εντελώς άλλη έννοια απ΄ότι οι μενσεβίκοι, και δεν μπορούσαμε τους απλούς αυτούς εργάτες και αγρότες να τους αποκαλούμε παλιανθρώπους και προδότες. Αυτό το χαρακτηρίσαμε σαν "ευσυνείδητο αμυνιτισμό". ... Η αρχική μας θέση στις αρχές του πολέμου ήταν σωστή, τότε ήταν σπουδαίο να δημιουργηθεί ένας καθορισμένος, αποφασιστικός πυρήνας. Η επόμενη θέση μας ήταν επίσης σωστή. Ξεκινούσε απο το ότι χρειαζόταν να κατακτήσουμε τις μάζες. ... Στην συνδιασκεψή μας στις 22 του Απρίλη ή αριστερή κατεύθυνση απαίτησε την άμεση ανατροπή της κυβέρνησης. Η ΚΕ απεναντίας εκφράστηκε ενάντια στο σύνθημα του εμφυλίου πολέμου ... η κάθε απόπειρα να είσαι λιγάκι, έστω και στο παραμικρό, αριστερότερα απο την ΚΕ είναι ανοησία και όποιος παίρνει θέση αριστερότερα απο την ΚΕ, αυτός ήδη έχασε την απλή λογική σκέψη. ... Η μοναδική στρατηγική μας τώρα είναι να γίνουμε πιό δυνατοί, και γι΄αυτό πιό έξυπνοι, πιό συνετοί, πιό "οπορτουνιστές" και αυτό πρέπει να το πούμε στις μάζες. Ομως, αφού κατακτήσουμε τις μάζες χάρη στη συνεσή μας, μετά θα εφαρμόσουμε την τακτική της επίθεσης και μάλιστα με την πιό ακριβή έννοια της λέξης." [Απαντα Λένιν-Τόμος 44-Σελ. 57] Αλλη τακτική στην μιά περίσταση ... άλλη στην άλλη. Ολες οι τακτικές όμως σημαδεύουν τον ίδιο στόχο. Την ωρίμανση της επαναστατικής κατάστασης ... οχι την αναβολή της. Προφανώς και στα χρόνια του Λένιν υπήρχαν οι υπερεπαναστάτες του καιρού του. Ανόητους τους χαρακτηρίζει ο Λένιν. Οχι επειδή δεν καταλαβαίνουν τις τακτικές προσαρμογές ... αλλά επειδή θέλουν να είναι πιό αριστεροί απο την Κεντρική Επιτροπή !!! Σαν και πολλούς σημερινούς υπερεπαναστάτες που ... φαντάζονται τον εαυτό τους και την παρεούλα τους ... υπέρτατους κριτές της τακτικής ... που αναλύουν, σχεδιάζουν και εφαρμόζουν τα κομματικά όργανα. Λές και τα κομματικά όργανα είναι μιά απομονωμένη περίκλειστη κάστα που έχει χάσει την επαφή της με τις μάζες ... την οποία θα επαναφέρουν στον ίσιο δρόμο οι καλοί μας υπερεπαναστάτες αφού αυτοί μόνο είναι εκείνοι που διατηρούν την επαφή με τις μάζες ... μέσω των πληκτρολογίων των υπολογιστών τους !!! Αν αυτό δεν είναι ελιτισμός τότε τι ακριβώς είναι ?? 

   # Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση ... θυμίζοντας τις σημαντικές ομοιότητες της κατάστασης (παρά τις ουσιώδεις διαφορές) της δυαδικής εξουσίας στην Ρωσία των αρχών του 1917 ... με την κατάσταση στην Ελλάδα αμέσως μετά την απελευθέρωση απ΄την γερμανική κατοχή. Είχαμε και εδώ μιά δυαδική εξουσία. Απο την μεριά η κυβέρνηση στο Κάϊρο με τα τμήματα του στρατού που είχαν εκκαθαριστεί απο τα προοδευτικά στοιχεία ... και απο την άλλη ο οπλισμένος ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση της ελεύθερης Ελλάδας. Και τι συνέβη τελικά κάτω απο την πίεση διαφόρων παραγόντων ?? Συνέβη κάτι (τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών και με μεγάλη δόση "ποιητικής" αδείας) ... σαν εκείνο που θα γινόταν ... εαν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αποφάσιζαν ... να μπούν στην Προσωρινή Κυβέρνηση !!!