«Σας αποστέλλουμε αντίγραφο της υποβληθείσας ένστασης από την
Υπηρεσία μας στο Κτηματολογικό Γραφείο Ψυχικού Αττικής για ενημέρωσή
σας. Προβάλλουμε ίδιο δικαίωμα κυριότητας, καθώς πρόκειται για δάση,
δασικές εν γένει και χορτολιβαδικές εκτάσεις, οι οποίες συμπεριλήφθηκαν
σε σχέδιο πόλης και ενώ απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα, δεν έπαψαν
να είναι δημόσια κτήματα, εφόσον δεν έχουν αναγνωριστεί ως ιδιωτικές».
Τα παραπάνω αναγράφονται σε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες «ραβασάκια» (υπολογίζονται σε πάνω από 20.000 μόνο στην περιοχή της Αττικής) που έχουν λάβει από τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, τις τελευταίες εβδομάδες έκπληκτοι πολίτες, κατά κύριο λόγο ιδιοκτήτες διαμερισμάτων σε περιοχές όπως το Ψυχικό, το Γαλάτσι, η Νέα Ιωνία, το Ν. Ηράκλειο και το Περιστέρι.
Πρόκειται για ένα μαζικό κύμα διεκδίκησης ιδιωτικών περιουσιών από την πλευρά του Δημοσίου, που προέρχεται από τη Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας και Κοινωφελών Περιουσιών της παραπάνω υπηρεσίας, στο πλαίσιο της διαδικασίας κτηματογράφησης. Συνολικά, εκτιμάται ότι έχουν αποσταλεί πάνω από 20.000 ειδοποιητήρια τους τελευταίους μήνες σε σειρά δήμων της Αττικής. (...)
Το παραπάνω απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή (*) αποτελεί άμεση απάντηση σε όλους του προπαγανδιστές της κακιάς ώρας, οι οποίοι επιμένουν ότι οι δανειστές θα υποχρεωθούν να συμφωνήσουν με το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους μας, επειδή τάχατες η αξία της δημόσιας περιουσίας έχει μειωθεί κατά 70%-80% λόγω της κρίσης. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αυτό το επιχείρημα ακούστηκε εξαιρετικά λογικό. Φαίνεται, όμως, πως άλλα λέει η λογική και άλλα έχουν κατά νου τόσο οι δανειστές όσο και η κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας έχει στείλει το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον 20.000 ειδοποιητήρια σε ιδιοκτήτες ακινήτων σε όλη την Αττική, με τα οποία τους ενημερώνει ότι το δημόσιο διεκδικεί την περιουσία του. Ποιά περιουσία του όμως;
Πριν κάμποσο καιρό γέλασε το πανελλήνιο όταν εμφανίστηκε ένας ναός από την Λαμία για να δικεδικήσει ένα τεράστιο κομμάτι τού Λεκανοπεδίου, στο οποίο περιλαμβάνεται πάνω από την μισή Πετρούπολη. Ως πειστήριο ιδιοκτησίας, ο ναός παρουσίασε κάποια σουλτανικά φιρμάνια και κάποια βυζαντινά χρυσόβουλα. Σήμερα, το κράτος διεκδικεί κυριαρχία επί εδαφών για τα οποία δεν υπάρχει κανένας τίτλος.
Η ιστορία ξεκίνησε από το γεγονός ότι οι κρατικές υπηρεσίες είναι αδύνατο να συνεννοηθούν. Βάσει νόμου, όλες οι περιοχές που μπήκαν σε σχέδιο πόλεως πριν το 1975 θεωρούνται δημόσιες επειδή δεν έχουν εκδοθεί γι' αυτές πράξεις αποχαρακτηρισμού τους ως δασικών. Όμως, μέχρι την ψήφιση του συντάγματος του 1975, οι δήμοι δεν ήσαν υποχρεωμένοι να ζητούν γνωμοδοτήσεις και εγκρίσεις από τα κατά τόπους δασαρχεία για τις περιοχές που έβαζαν στο σχέδιο πόλης. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκτάσεις που εδώ και έναν αιώνα έχουν χτιστεί καθ' οιονδήποτε τρόπο, να εμφανίζονται ακόμη στους πίνακες των δασαρχείων ως... δασικές!
Σήμερα, λοιπόν, καθώς έχει αρχίσει να τρέχει το πρόγραμμα κτηματογράφησης της δημόσιας περιουσίας, τα δασαρχεία είναι υποχρεωμένα να στείλουν στην Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας λίστα με τις περιοχές που κατά την κρίση τους ήσαν δασικές ή ακόμη και χορτολιβαδικές κατά το παρελθόν. Σύμφωνα με τον νόμο, αυτές οι περιοχές ανήκουν στο κράτος επειδή δεν υπάρχουν πράξεις αποχαρακτηρισμού τους.
Κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός. Το ίδιο το κράτος παραδέχεται (όπως φαίνεται και στα ειδοποιητήρια που στέλνει) ότι αυτές οι εκτάσεις όχι απλώς δεν είναι πλέον δάσει αλλά "απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα", χωρίς όμως να αναφέρει πότε απολέσθηκε αυτός ο χαρακτήρας. Ταυτόχρονα, δέχεται ότι αυτά τα "τέως δάση" έχουν ενταχθεί σε σχέδιο πόλεως, άρα κάποια κρατική υπηρεσία έβαλε βούλες και υπογραφές με τις οποίες οι εν λόγω εκτάσεις πέρασαν στον έλεγχο των δήμων, γεγονός που από μόνο του πιστοποιεί ότι η κεντρική διοίκηση τις αποχαρακτηριζει έστω και έμμεσα, καθώς αποδέχεται ότι έπαψαν πλέον να είναι δασικές. Στην συνέχεια, οι δήμοι και οι πολεοδομικές τους υπηρεσίες τις οικοπεδοποίησαν, εξέδωσαν οικοδομικές άδειες και ενέκριναν μεταβιβάσεις, οι οποίες κοινοποιήθηκαν στα υποθηκοφυλακεία όλης της χώρας. Άραγε, όλο αυτό το κύκλωμα των υπηρεσιών του δημοσίου εξυπηρετούσε καταπάτηση κρατικής περιουσίας;
Πάμε παρακάτω. Μιας και η αναζήτηση κρατικής περιουσίας γυρνάει μέχρι και 150 χρόνια πίσω, όλες αυτές οι διεκδικούμενες από το κράτος περιοχές έχουν μεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί με πωλητήρια, με διαθήκες, με κληρονομητήρια, με παρακαταθήκες κλπ, δηλαδή με έγγραφα συνταγμένα από συμβολαιογράφους και ελεγμένα από δικηγόρους, υποθηκοφύλακες, εφοριακούς κλπ. Μήπως όλοι αυτοί παρανομούσαν επί ενάμισυ αιώνα;
Και κάτι ακόμη. Ευτυχώς, ο νομοθέτης έχει προβλέψει την έννοια του "συγγνωστού", δηλαδή του άξιου για συγχώρηση. Και την έχει προβλέψει για περιπτώσεις όπου κάποιος παραβιάζει κάποια διάταξη του νόμου ή προκαλεί κάποιο κακό ενώ, κατά βάθος, δεν έχει καμμία πρόθεση να παρανομήσει ή να προκαλέσει βλάβη. Θα ήθελα να ήξερα πώς σκέφτηκε η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας να αντιμετωπίσει την "συγγνωστή πλάνη" κάποιου, ο οποίος αγόρασε κάπου ένα οικόπεδο, χωρίς να υποψιαστεί ότι πριν ενάμισυ αιώνα ήταν πάνω του χτισμένο το μικρό σπίτι στο λιβάδι...
Η ουσία είναι ότι, στην πραγματικότητα και κατά την εκτίμηση τόσο την δική μου όσο και αρκετών νομικών, καμμιά περιουσία δεν κινδυνεύει. Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωση να κερδίσει το δημόσιο οποιαδήποτε τέτοια υπόθεση φτάσει στην κρίση της δικαιοσύνης. Απλώς, οι αγκυλώσεις ενός κρατικού μηχανισμού, οι υπηρέτες του οποίου τελούν υπό τον διαρκή εκφοβισμό να κατηγορηθούν για απιστία, θα αναγκάσει χιλιάδες φουκαράδες να μπλέξουν με τα δικαστήρια και να φορτωθούν με δικαστικά έξοδα προκειμένου να αποδείξουν όχι απλώς ότι δεν είναι ελέφαντες αλλά ότι χτίζοντας το σπίτι τους δεν πέταξαν κάποιους ελέφαντες στον δρόμο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος κοινός υπουργικός νους και βάλει κάπου μια υπογραφή που θα σημάνει το τέλος αυτής της ταλαιπωρίας.
Βεβαίως, όλα αυτά θα συνέβαιναν σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τους πολίτες της. Όμως, σε μια πολιτεία που λειτουργεί υπό την πίεση και τις επιταγές μιας δράκας δανειστών, δεν μπορεί κανείς να μη σκέφτεται ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία δεν βρίσκεται μια προσπάθεια περαιτέρω απομύζησης των πολιτών μέσω μιας προκλητικής διαδικασίας δήμευσης των περιουσιών τους με τρόπο που θα ζήλευε οποιοσδήποτε σουλτάνος...
Κλείνοντας, ας σημειώσω κάτι τελευταίο. Κρίνω περιττό να διευκρινήσω ότι το ιστολόγιο δεν επιχειρεί να υποστηρίξει τους δόλιους καταπατητές της δημόσιας γης. Ποτέ δεν το έκανε και ποτέ δεν θα το κάνει. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η δολιότητα ξεπερνάει κάθε όριο, χτίζοντας σπίτια ακόμη και στην Μακρόνησο, απ' όπου προέρχονται οι φωτογραφίες του κειμένου.
-----------------------------------
(*) Νίκος Ρουσάνογλου, "Υπό «δημόσιο» κλοιό χιλιάδες κατοικίες", Καθημερινή, 12/11/2017
Τα παραπάνω αναγράφονται σε ένα από τα δεκάδες χιλιάδες «ραβασάκια» (υπολογίζονται σε πάνω από 20.000 μόνο στην περιοχή της Αττικής) που έχουν λάβει από τη Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας, τις τελευταίες εβδομάδες έκπληκτοι πολίτες, κατά κύριο λόγο ιδιοκτήτες διαμερισμάτων σε περιοχές όπως το Ψυχικό, το Γαλάτσι, η Νέα Ιωνία, το Ν. Ηράκλειο και το Περιστέρι.
Πρόκειται για ένα μαζικό κύμα διεκδίκησης ιδιωτικών περιουσιών από την πλευρά του Δημοσίου, που προέρχεται από τη Γενική Διεύθυνση Δημόσιας Περιουσίας και Κοινωφελών Περιουσιών της παραπάνω υπηρεσίας, στο πλαίσιο της διαδικασίας κτηματογράφησης. Συνολικά, εκτιμάται ότι έχουν αποσταλεί πάνω από 20.000 ειδοποιητήρια τους τελευταίους μήνες σε σειρά δήμων της Αττικής. (...)
Το παραπάνω απόσπασμα από άρθρο της εφημερίδας Καθημερινή (*) αποτελεί άμεση απάντηση σε όλους του προπαγανδιστές της κακιάς ώρας, οι οποίοι επιμένουν ότι οι δανειστές θα υποχρεωθούν να συμφωνήσουν με το "κούρεμα" του δημόσιου χρέους μας, επειδή τάχατες η αξία της δημόσιας περιουσίας έχει μειωθεί κατά 70%-80% λόγω της κρίσης. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή αυτό το επιχείρημα ακούστηκε εξαιρετικά λογικό. Φαίνεται, όμως, πως άλλα λέει η λογική και άλλα έχουν κατά νου τόσο οι δανειστές όσο και η κυβέρνηση.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας έχει στείλει το τελευταίο διάστημα τουλάχιστον 20.000 ειδοποιητήρια σε ιδιοκτήτες ακινήτων σε όλη την Αττική, με τα οποία τους ενημερώνει ότι το δημόσιο διεκδικεί την περιουσία του. Ποιά περιουσία του όμως;
Πριν κάμποσο καιρό γέλασε το πανελλήνιο όταν εμφανίστηκε ένας ναός από την Λαμία για να δικεδικήσει ένα τεράστιο κομμάτι τού Λεκανοπεδίου, στο οποίο περιλαμβάνεται πάνω από την μισή Πετρούπολη. Ως πειστήριο ιδιοκτησίας, ο ναός παρουσίασε κάποια σουλτανικά φιρμάνια και κάποια βυζαντινά χρυσόβουλα. Σήμερα, το κράτος διεκδικεί κυριαρχία επί εδαφών για τα οποία δεν υπάρχει κανένας τίτλος.
Η ιστορία ξεκίνησε από το γεγονός ότι οι κρατικές υπηρεσίες είναι αδύνατο να συνεννοηθούν. Βάσει νόμου, όλες οι περιοχές που μπήκαν σε σχέδιο πόλεως πριν το 1975 θεωρούνται δημόσιες επειδή δεν έχουν εκδοθεί γι' αυτές πράξεις αποχαρακτηρισμού τους ως δασικών. Όμως, μέχρι την ψήφιση του συντάγματος του 1975, οι δήμοι δεν ήσαν υποχρεωμένοι να ζητούν γνωμοδοτήσεις και εγκρίσεις από τα κατά τόπους δασαρχεία για τις περιοχές που έβαζαν στο σχέδιο πόλης. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα εκτάσεις που εδώ και έναν αιώνα έχουν χτιστεί καθ' οιονδήποτε τρόπο, να εμφανίζονται ακόμη στους πίνακες των δασαρχείων ως... δασικές!
Σήμερα, λοιπόν, καθώς έχει αρχίσει να τρέχει το πρόγραμμα κτηματογράφησης της δημόσιας περιουσίας, τα δασαρχεία είναι υποχρεωμένα να στείλουν στην Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας λίστα με τις περιοχές που κατά την κρίση τους ήσαν δασικές ή ακόμη και χορτολιβαδικές κατά το παρελθόν. Σύμφωνα με τον νόμο, αυτές οι περιοχές ανήκουν στο κράτος επειδή δεν υπάρχουν πράξεις αποχαρακτηρισμού τους.
Κι εδώ αρχίζει ο παραλογισμός. Το ίδιο το κράτος παραδέχεται (όπως φαίνεται και στα ειδοποιητήρια που στέλνει) ότι αυτές οι εκτάσεις όχι απλώς δεν είναι πλέον δάσει αλλά "απώλεσαν τον δασικό τους χαρακτήρα", χωρίς όμως να αναφέρει πότε απολέσθηκε αυτός ο χαρακτήρας. Ταυτόχρονα, δέχεται ότι αυτά τα "τέως δάση" έχουν ενταχθεί σε σχέδιο πόλεως, άρα κάποια κρατική υπηρεσία έβαλε βούλες και υπογραφές με τις οποίες οι εν λόγω εκτάσεις πέρασαν στον έλεγχο των δήμων, γεγονός που από μόνο του πιστοποιεί ότι η κεντρική διοίκηση τις αποχαρακτηριζει έστω και έμμεσα, καθώς αποδέχεται ότι έπαψαν πλέον να είναι δασικές. Στην συνέχεια, οι δήμοι και οι πολεοδομικές τους υπηρεσίες τις οικοπεδοποίησαν, εξέδωσαν οικοδομικές άδειες και ενέκριναν μεταβιβάσεις, οι οποίες κοινοποιήθηκαν στα υποθηκοφυλακεία όλης της χώρας. Άραγε, όλο αυτό το κύκλωμα των υπηρεσιών του δημοσίου εξυπηρετούσε καταπάτηση κρατικής περιουσίας;
Πάμε παρακάτω. Μιας και η αναζήτηση κρατικής περιουσίας γυρνάει μέχρι και 150 χρόνια πίσω, όλες αυτές οι διεκδικούμενες από το κράτος περιοχές έχουν μεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί και ξαναμεταβιβαστεί με πωλητήρια, με διαθήκες, με κληρονομητήρια, με παρακαταθήκες κλπ, δηλαδή με έγγραφα συνταγμένα από συμβολαιογράφους και ελεγμένα από δικηγόρους, υποθηκοφύλακες, εφοριακούς κλπ. Μήπως όλοι αυτοί παρανομούσαν επί ενάμισυ αιώνα;
Και κάτι ακόμη. Ευτυχώς, ο νομοθέτης έχει προβλέψει την έννοια του "συγγνωστού", δηλαδή του άξιου για συγχώρηση. Και την έχει προβλέψει για περιπτώσεις όπου κάποιος παραβιάζει κάποια διάταξη του νόμου ή προκαλεί κάποιο κακό ενώ, κατά βάθος, δεν έχει καμμία πρόθεση να παρανομήσει ή να προκαλέσει βλάβη. Θα ήθελα να ήξερα πώς σκέφτηκε η Γενική Γραμματεία Δημόσιας Περιουσίας να αντιμετωπίσει την "συγγνωστή πλάνη" κάποιου, ο οποίος αγόρασε κάπου ένα οικόπεδο, χωρίς να υποψιαστεί ότι πριν ενάμισυ αιώνα ήταν πάνω του χτισμένο το μικρό σπίτι στο λιβάδι...
Η ουσία είναι ότι, στην πραγματικότητα και κατά την εκτίμηση τόσο την δική μου όσο και αρκετών νομικών, καμμιά περιουσία δεν κινδυνεύει. Δεν υπάρχει απολύτως καμμία περίπτωση να κερδίσει το δημόσιο οποιαδήποτε τέτοια υπόθεση φτάσει στην κρίση της δικαιοσύνης. Απλώς, οι αγκυλώσεις ενός κρατικού μηχανισμού, οι υπηρέτες του οποίου τελούν υπό τον διαρκή εκφοβισμό να κατηγορηθούν για απιστία, θα αναγκάσει χιλιάδες φουκαράδες να μπλέξουν με τα δικαστήρια και να φορτωθούν με δικαστικά έξοδα προκειμένου να αποδείξουν όχι απλώς ότι δεν είναι ελέφαντες αλλά ότι χτίζοντας το σπίτι τους δεν πέταξαν κάποιους ελέφαντες στον δρόμο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος κοινός υπουργικός νους και βάλει κάπου μια υπογραφή που θα σημάνει το τέλος αυτής της ταλαιπωρίας.
Βεβαίως, όλα αυτά θα συνέβαιναν σε μια ευνομούμενη πολιτεία, που πάνω απ' όλα ενδιαφέρεται για τους πολίτες της. Όμως, σε μια πολιτεία που λειτουργεί υπό την πίεση και τις επιταγές μιας δράκας δανειστών, δεν μπορεί κανείς να μη σκέφτεται ότι πίσω από όλη αυτή την ιστορία δεν βρίσκεται μια προσπάθεια περαιτέρω απομύζησης των πολιτών μέσω μιας προκλητικής διαδικασίας δήμευσης των περιουσιών τους με τρόπο που θα ζήλευε οποιοσδήποτε σουλτάνος...
Κλείνοντας, ας σημειώσω κάτι τελευταίο. Κρίνω περιττό να διευκρινήσω ότι το ιστολόγιο δεν επιχειρεί να υποστηρίξει τους δόλιους καταπατητές της δημόσιας γης. Ποτέ δεν το έκανε και ποτέ δεν θα το κάνει. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η δολιότητα ξεπερνάει κάθε όριο, χτίζοντας σπίτια ακόμη και στην Μακρόνησο, απ' όπου προέρχονται οι φωτογραφίες του κειμένου.
-----------------------------------
(*) Νίκος Ρουσάνογλου, "Υπό «δημόσιο» κλοιό χιλιάδες κατοικίες", Καθημερινή, 12/11/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου