Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 
Sarah Balabagan και Flor Contemplacion. Δύο νέες γυναίκες, υπηρέτριες από τις Φιλιππίνες που αντιστάθηκαν στον Εργοδότη- Αφεντικό τους καταδικάστηκαν σε θάνατο την δεκαετία του ’90.
Η ποινή της πρώτης μετατράπηκε σε 100 δημόσια ραπίσματα και ένα χρόνο φυλακή στο Κουβέιτ, αφού της αναγνωρίστηκε το ελαφρυντικό ότι είχε βιαστεί επανειλημμένα, η δεύτερη εκτελέστηκε (κρεμάλα) στην Σιγκαπούρη.
Και οι δύο είχαν σκοτώσει τα αφεντικά τους. Στα ονόματα αυτά πρέπει να προσθέσουμε και το όνομα Joanna Demafelis.
Το πτώμα της 29χρονης βρέθηκε στην κατάψυξη του σπιτιού που δούλευε στο Κουβέιτ την άνοιξη του 2018. Είχε μείνει εκεί τουλάχιστον ένα χρόνο. Οι συγγενείς της είχαν ανησυχήσει όταν ξαφνικά από το φθινόπωρο του 2016 σταμάτησαν να έρχονται τα χρήματα που έστελνε κάθε μήνα για τις σπουδές των αδερφών της, από το 2014 που πήγε στο Κουβέιτ. Το κορμί της ήταν γεμάτο ίχνη βασανισμού και σημάδια πνιγμού. Η δολοφονία της νέας γυναίκας εντάσσεται σε ένα πλαίσιο εκμετάλλευσης και καταπίεσης των γυναικών που πηγαίνουν να δουλέψουν σαν υπηρέτριες, βασικά στις χώρες του Κόλπου, αλλά και αλλού όπως στον Λίβανο.
Δεν είναι μόνο αυτές οι περιπτώσεις. Εκατοντάδες καταγγελίες έρχονται από τις χώρες υποδοχής για ωράρια δουλειάς από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, με 150 δολάρια μισθό τον μήνα, απλήρωτες πολλές φορές, με κακομεταχείριση, ελάχιστο φαγητό, ύπνο στα πατώματα, στα μπαλκόνια, πάνω στο τσιμέντο, φυσική και σωματική βια, βιασμούς, τραυματισμούς και δυστυχώς και δολοφονίες.
Καταγγελίες που δεν καταλήγουν πουθενά. Οι γυναίκες, ιδιαίτερα από τις Φιλιππίνες, είναι δεμένες με συμβόλαια με το σύστημα Καφάλα. Ο Εργοδότης είναι ο απόλυτα κυρίαρχος. Τους παίρνει αμέσως τα διαβατήρια και δεν έχουν πού να απευθυνθούν. Δεν μπορούν, απαγορεύεται να ζητήσουν αλλού δουλειά, αν το κάνουν θα απελαθούν.
Οι αρχές της χώρας τους πέρα από κάποιες ρηματικές διαμαρτυρίες και παχιά λόγια καταγγελίας, ανέχονται αυτή την κατάσταση προσμετρώντας στο τεράστιο εισόδημα που εισρέει στην χώρα, αφού αυτή την στιγμή 2,4 εκατομμύρια γυναίκες δουλεύουν στο εξωτερικό και στέλνουν εμβάσματα στις οικογένειές τους. Οι γυναίκες αντέδρασαν στην  καταπίεση και σε επανειλημμένα περιστατικά βίας ιδιαίτερα στον Λίβανο και οργάνωσαν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις ενάντια στην απαράδεκτη κατάσταση που βιώνουν. Προχώρησαν στην ίδρυση Σωματείου για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.
Στο σημερινό σημείωμα αναφέρουμε τις περιπτώσεις της εκμετάλλευσης των γυναικών. Όμως την ίδια τύχη έχουν και όσοι εργάτες, ιδιαίτερα στις κατασκευές, έρχονται από τις Φιλιππίνες, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, την Μαλαισία, την Ινδονησία και αλλού και ”νοικιάζονται” στους εργοδότες με το παραπάνω σύστημα που καθιστά τον Εργοδότη πραγματικό δουλοκτήτη.
Η κατάσταση της γυναίκας μπορεί στην συγκεκριμένη περίπτωση να παίρνει ακραία μορφή, είναι όμως ένα συνηθισμένο και αποδεκτό φαινόμενο στον καπιταλισμό. Κυνηγημένες από την φτώχεια και την ανέχεια καταλήγουν να είναι σύγχρονες σκλάβες, «πράγμα» στις ορέξεις των αφεντικών. Παρόμοια καταπίεση δέχονται οι άντρες εργάτες «ενοικιαζόμενοι». Δεν κάνει διακρίσεις στην εκμετάλλευση ο καπιταλισμός.
Μόνο που για τις αυριανές μάνες των παιδιών μας η θλίψη και η αγανάκτηση είναι ακόμη μεγαλύτερη για το άδικο και σάπιο σύστημα που χρειάζεται αντικατάσταση, και στο όνομα των 2,4 εκατομμυρίων γυναικών που σαπίζουν στις σύγχρονες δουλοπαροικίες.