“Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου; Ο Κορκονέας. Μην το ξεχάσεις ποτέ”

Κατιούσα

Ανοιχτή επιστολή στα παιδιά που γεννήθηκαν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, από τον κύριο Γιώργο Θαλάσση, γυμνασιάρχη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου:
Αγαπητά μου παιδιά,
Είστε η ελπίδα για την νέα ζωή, που όλοι μας έχουμε ανάγκη, αλλά δεν μας δίνεται πάντα. Είστε μικροί, για να διαβάσετε αυτά που γράφω, αλλά τα γράφω τώρα, γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχω, όταν φτάσετε στην κατάλληλη ηλικία, για να τα μάθετε.
Έχουν λεχθεί άσχημα πράγματα για τον Αλέξανδρο μετά τη δολοφονία του. Αλλά τα έχουν πει βρώμικα στόματα και τα έχουν γράψει βρώμικα χέρια. Μην πιστέψετε τίποτε και κανένα. Εγώ ήμουν σε θέση να ξέρω τον Αλέξανδρο καλύτερα από τον καθένα και σας λέω αυτό. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ καλό, ευγενικό και τίμιο παιδί, που αγαπούσαν όλοι οι δάσκαλοι και όλοι οι συμμαθητές του. Κι εκείνος αγαπούσε πολύ τους φίλους του και είχε πολλούς, πάρα πολλούς φίλους και οι φίλοι του έγιναν αναρίθμητοι μετά τον θάνατό του, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλον τον κόσμο. Αλλά ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να τους αγαπήσει, όμως η μεγάλη του καρδιά, είμαι βέβαιος ότι θα τους χωρούσε όλους αυτούς.
Χθες τέλειωσε η δίκη των δολοφόνων του σε δεύτερο βαθμό στο εφετείο Λαμίας. Μια δίκη που συνεχώς μας έκανε να αγανακτούμε και να ντρεπόμαστε για τον τρόπο που απονέμεται «η δικαιοσύνη» στη χώρα μας. Δεν θα επεκταθώ όμως σε όλα όσα λέχθηκαν και έγιναν σε αυτή τη δίκη που κράτησε πάνω από δυόμισι χρόνια. Λέω μόνο τούτο. Από την αρχή φάνηκε πως είχαν σκοπό να βγάλουν έξω τον Κορκονέα με κάθε τρόπο. Και τώρα θα σας πω μόνο για τη χθεσινή μέρα και αυτό φτάνει.
Η αδιάντροπη υπεράσπιση, που πρότεινε ένα σωρό ελαφρυντικά, πρότεινε και ως ελαφρυντικό την ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος. Λες και η υπεράσπιση δεν ήταν μέσα στην αίθουσα, όπου αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο Αλέξανδρος δεν έκανε τίποτε ανάρμοστο. Απλώς βρέθηκε σε ένα μέρος, όπου συχνάζουν πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας. Για αυτό και το ελαφρυντικό αυτό δεν έγινε δεκτό. Αλλά η υπεράσπιση, όπως και άλλοι όμοιοι, πάντα προσπαθούσαν να βεβηλώσουν τη μνήμη του Αλέξανδρου και θα συνεχίσουν να προσπαθούν, αλλά εσεις να μη δέχεστε αυτά τα ψέματα.
Ο εισαγγελέας από την άλλη πρότεινε ως ελαφρυντικό τον πρότερο σύννομο βίο του κατηγορουμένου. Ποιος σύννομος βίος όμως; Ακόμη και τη δολοφονία του Αλέξανδρου προσπάθησαν να καλύψουν και να συσκοτίσουν οι δολοφόνοι, αλλά και οι συνάδελφοί τους τροποποίησαν τα ενοχοποιητικά στοιχεία και κατασκεύασαν ψευδομάρτυρα. Σκοπός τους ήταν να πουν ότι οι δολοφόνοι δέχθηκαν επίθεση και κινδύνεψε η ζωή τους και ο Κορκονέας πυροβόλησε για εκφοβισμό στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε και σκότωσε τον Αλέξανδρο. Και παρόλο που αποδείχθηκε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα, δεν υπήρξε καμιά συνέπεια για τους αστυνομικούς που κατασκεύασαν αυτά τα σενάρια. Αν λοιπόν η υπηρεσία του προσπάθησε να απαλλάξει τον Κορκονέα από τη δολοφονία δεν θα τον κάλυπτε για μικρότερα αδικήματα και μικρότερες εγκληματικές πράξεις; Και ακόμη ο εισαγγελέας είπε ότι οι συνάδελφοι του Κορκονέα τον αποκαλούσαν Ράμπο, γιατί ήταν καλός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και όχι γιατί έδερνε αθώους ανθρώπους. Αλλά αυτά δεν έκαναν το δικαστήριο να αμφιβάλλει για τον σύννομο βίο του Κορκονέα και δέχθηκε το ελαφρυντικό, ενώ αμφέβαλε για την ενοχή του Σαραλιώτη και τον κήρυξε αθώο. Ο Σαραλιώτης αθώος! Που όλα τα έκαναν μαζί και δεν σκέφτηκαν οι δικαστές, ότι όσα έκανε μετά ο Σαραλιώτης τα έκανε, όχι για να καλύψει την ενοχή του Κορκονέα, αλλά για να καλύψει τη δική του συνενοχή.
Κι ακόμη είπε ο εισαγγελέας ότι ο Κορκονέας οδηγήθηκε σε αυτές τις πράξεις, επειδή ήταν αφελής και αντιδεοντολογικός, όχι γιατί είναι ένας στυγερός δολοφόνος, ένα παλιοτόμαρο της κοινωνίας. Αλλά χθες στην αίθουσα δεν είδα μόνο ένα παλιοτόμαρο, είδα πολλά.
Και η απόφαση του δικαστηρίου να δεχθεί την ενοχή του Κορκονέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο απέβλεπε στο να καλύψει τα νώτα του σε ενδεχόμενη αναίρεση, αλλά συγχρόνως είχε σκοπό να τον βγάλει αμέσως από την φυλακή με την ποινή κάθειρξης 13 ετών.
Εύχομαι εσείς παιδιά να ζήσετε καλύτερες μέρες κι αν ποτέ σας πουν παραμύθι για τη λάμια που έτρωγε τα αθώα παλικαρόπουλα, να ξέρετε ότι αυτή δεν είναι η λάμια, αλλά η Λαμία.
Να ζήσετε σε καλύτερες μέρες, αλλά αυτές θα αργήσουν πολύ. Ήδη η κυβέρνηση θα στείλει αστυνομικούς με πολυβόλα ανάμεσα στους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας και ο πρωθυπουργός ανήγγειλε ότι θα προσλάβει 1500 νέους οπλισμένους Κορκονείς.
Για να έρθουν οι καλύτερες μέρες πρέπει να αγωνιστούμε πολύ και ελπίζω να συμμετάσχετε κι εσείς σε αυτόν τον αγώνα όταν μεγαλώσετε.
Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου
Γιώργος Θαλάσσης

Εμετικός (γόνος) Καραμανλής: «Απόβρασμα της κοινωνίας» όποιος δεν πληρώνει εισιτήριο στα Μέσα Μεταφοράς

Από iraklis3

Αναφερόμενος στο φαινόμενο της επιβίβασης στο μετρό χωρίς την πληρωμή του κομίστρου, ο κ. Καραμανλής, εξέφρασε με πλήρη κυνισμό που ταιριάζει σε έναν «γόνο» όλη τη χυδαιότητα και βαρβαρότητα της πολιτικής που υπηρετεί.  Σε μία από τις πρώτες του συνεντεύξεις, υποδεικνύει σε όποιον μπαίνει στο μετρό χωρίς εισιτήριο ότι πρέπει να νιώθει ως «απόβρασμα της κοινωνίας». Μάλιστα, τόνισε ότι το υπουργείο του θα οργανώσει και καμπάνια προκειμένου να κάνει τους πολίτες που μπορεί να μην έχουν το απαραίτητο (διόλου ευκαταφρόνητο) ποσό, να νιώθουν ως… «αποβράσματα».
«Αυτό που σκεφτόμαστε να κάνουμε, είναι κάτι το οποίο έχει συμβεί στη Γαλλία και στην Αμερική, είναι να υπάρξει μια πολύ μεγάλη διαφημιστική καμπάνια για τους λεγόμενους τζαμπατζήδες. Το ζήτημα δεν είναι να έρθω εγώ να σε πιάσω, το ζήτημα είναι ότι ο ίδιος ο άνθρωπος που κάνει αυτή την πράξη πρέπει να νιώθει ως απόβρασμα της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνουμε τσάμπα στο μετρό».
Δεν προκαλεί εντύπωση η άποψη του κληρονομικώ δικαίω πολιτικού. Η βάρβαρη πολιτική θέλει και χυδαίους πολιτικούς για να μπορούν να συγκαλύπτουν και να αποπροσανατολίζουν από τις κοινωνικές αιτίες των προβλημάτων. Στη συγκεκριμένη  περίπτωση, τις πολιτικές που γεννούν την ανεργία, δίνουν ψίχουλα αντί για μισθούς και συντάξεις, φορολεηλατούν ό,τι απομένει από το εργατικό και λαϊκό εισόδημα, με αποτέλεσμα χιλιάδες συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και τα παιδιά τους να δυσκολεύονται να πληρώσουν το τσουχτερό εισιτήριο των ιδιωτικών αστικών συγκοινωνιών.
Αποβράσματα της κοινωνίας είναι όλο το πολιτικό προσωπικό (ασχέτως χρώματος) που με χίλιους δυο τρόπους υπηρετεί την «υγιή επιχειρηματικότητα» (φοροαπαλλαγές, κίνητρα, παραγραφή χρεών κλπ) και τσακίζει τη ζωή των μεροκαματιάρηδων.
Τη στιγμή που χρέη και υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων διαγράφονται εν μια νυυκτί, 19χρονοι χάνουν της ζωή τους γιατί δεν έχουν να πληρώσουν εισιτήριο και υπερήλικοι διασύρονται ως υπεύθυνοι για τα ελλείμματα του κράτους τους.

Σκορπούν τον Τρόμο:Πάνοπλοι αστυνομικοί με την επωνυμία «Μαύροι Πάνθηρες» σε αθηναϊκούς δρόμους και μετρό

Χωρίς προφανούς Απειλής, η κυβέρνηση ΝΔ προχωρά στην επιβολή μέτρων κρατικής τρομοκρατίας με πρόσχημα τους Πορτοφολάδες...

Ομάδες πάνοπλων μαυροντυμένων αστυνομικών που θα περιπολούν σε τουριστικά μέρη της Αθήνας φέρονται να προβλέπει η «Επιχείρηση - Δίχτυ» του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη υπό την ηγεσία του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για την αστυνομία. Στο στόχαστρο των «κομάντο» που βγάζει στους δρόμους η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, με τις πληροφορίες να τους θέλουν να επιχειρούν ακόμα και εντός του Μετρό «για να εντοπίζουν πορτοφολάδες», με εξάρτηση που περιλαμβάνει βαρύ οπλισμό, νυχτερινές διόπτρες, χειροβομβίδες κρότου - λάμψης και δακρυγόνα.

Το «νέο διευρυμένο σχέδιο αστυνόμευσης» του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη περιλαμβάνει δημοσίευμα της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος, κάνοντας λόγο για «ομάδες πάνοπλων αστυνομικών», οι οποίοι θα φορούν μαύρα ρούχα και θα φέρουν την επωνυμία «Μαύροι Πάνθηρες».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, έχουν ήδη δημιουργηθεί τέσσερις ομάδες των πέντε αστυνομικών, οι οποίοι διαθέτουν βαρύ οπλισμό, αλεξίσφαιρα γιλέκα, νυχτερινές διόπτρες, χειροβομβίδες κρότου – λάμψης και δακρυγόνα, ενώ ο αριθμός των αστυνομικών που θα απαρτίζουν τις ομάδες αυτές αναμένεται να διπλασιαστεί άμεσα. Κατά το ίδιο δημοσίευμα, οι αστυνομικοί με τα μαύρα ρούχα και τον βαρύ οπλισμό θα «βρίσκονται διαρκώς εκτός οχήματος, με στόχο την αποτρεπτικά επιβλητική παρουσία τους και την εμπέδωση αισθήματος ασφάλειας σε όσους τους βλέπουν».

Κούρσα εξοπλισμών ΗΠΑ – Ρωσίας

        

31-07-2019

Οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί των ΗΠΑ έναντι των γεωπολιτικών τους αντιπάλων, όπως Ρωσία, Κίνα κλπ., οδηγούν σε επανεξέταση της συμμετοχής τους σε διάφορες διεθνείς συμφωνίες.

Έτσι, χτες στην έδρα του ΟΗΕ στη Γενεύη, όπου διεξάγεται διεθνής διάσκεψη για τον αφοπλισμό, ο Ρώσος αναπληρωτής αντιπρόσωπος Αντρέι Μπελούσοφ κατήγγειλε τις ΗΠΑ (που επιχειρούν να αποχωρήσουν από τη Συμφωνία Ελέγχου Μεσαίων Πυρηνικών Όπλων – INF ως τις 2 Αυγούστου) ότι σχεδιάζουν επίσης να αποχωρήσουν από διεθνή συμφωνία που απαγορεύει τη δοκιμή πυρηνικών όπλων, τη Συνθήκη για την Πλήρη Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (Comprehensive Nuclear-Test-Ban Treaty, CTBT), με το πρόσχημα ότι η Μόσχα την παραβίασε πρώτη. «Φαίνεται πως μέσω προπαγάνδας για ψευδείς ισχυρισμούς σχετικά με τη συμμόρφωση της Ρωσίας υπάρχουν προσπάθειες να προετοιμαστεί η διεθνής κοινή γνώμη για μια αποχώρηση των ΗΠΑ από τη CTBT και στη συνέχεια να κατηγορηθεί και πάλι η Ρωσία για όλα», δήλωσε ο Μπελούσοφ.

Ο Αμερικανός μόνιμος αντιπρόσωπος για τον Αφοπλισμό στην έδρα του ΟΗΕ στη Γενεύη Ρόμπερτ Γουντ αντέδρασε, ισχυριζόμενος πως το «ιστορικό» της Ρωσίας στην παραβίαση συνθηκών είναι «παγιωμένο πρότυπο», χαρακτηρίζοντας τη θέση του Ρώσου διπλωμάτη …«πονηρή, σοβιετικού τύπου προπαγάνδα». Πρόσθεσε πως μολονότι οι ΗΠΑ έχουν υπογράψει, αλλά δεν έχουν επικυρώσει τη CTBT, «συμμορφώνονται» με την απαγόρευση πυρηνικών δοκιμών.

Η κυβέρνηση του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ έχει ανακοινώσει πως θα αποχωρήσει από τη Συμφωνία Μεσαίων Πυρηνικών Όπλων (INF) στις 2 Αυγούστου με το επιχείρημα ότι θα πρέπει να αναπτύξουν σύγχρονες πυρηνικές κεφαλές, κατηγορώντας τη Ρωσία ότι έχει προχωρήσει παράνομα σε ανάλογες κινήσεις. Οι ΗΠΑ και σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ υποστηρίζουν ακόμη ότι, προκειμένου να συμμορφωθεί με τη Συνθήκη INF, η Ρωσία πρέπει να καταστρέψει τους πυραύλους εδάφους SSC-8, επειδή κατά την Ουάσιγκτον «παραβιάζουν» την προβλεπόμενη από τη Συνθήκη απαγόρευση πυραύλων εδάφους βεληνεκούς από 500 έως 5.500 χλμ.

Ο Γουντ είπε πως εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία αν η αποχώρηση των ΗΠΑ θα προχωρήσει κανονικά στις 2 Αυγούστου, ωστόσο η Ρωσία έχει καταστήσει πολύ σαφές ότι δεν προτίθεται να λάβει τα βήματα που απαιτεί η Ουάσιγκτον.

Οι “Μαύροι Πάνθηρες” στο μετρό και το κατάμαυρο “Δίχτυ” της καταστολής

Κατιούσα

Αν το όνομα “Μαύροι Πάνθηρες” σας φέρνει στο νου την υψωμένη γροθιά των Αφροαμερικανών αθλητών Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος από το βάθρο των μεταλλείων στους Ολυμπιακούς του Μεξικού το 1968, κατά πάσα πιθανότητα δεν είστε ψηφοφόρος της παρούσας κυβέρνησης. Η αλήθεια είναι πως δεν υποτιμούμε κανέναν για το μορφωτικό του επίπεδο, και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καθόλου το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήθηκε επίτηδες η ονομασία του πιο ριζοσπαστικού ρεύματος του κινήματος χειραφέτησης των μαύρων της δεκαετίας του ’60 και ’70 για να ονοματιστεί ένα σώμα “ράμπο” που στόχο έχουν- υποτίθεται – να κάνουν τη ζωή των επιβατών στο μετρό της Αθήνας ασφαλέστερη.
Σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τη ΝΔ πως υπαναχωρεί από τις προεκλογικές της δεσμεύσης για ενίσχυση του δόγματος “Νόμος και Τάξη”. Από την πρώτη στιγμή ανάληψης της εξουσίας της, πέρα από την άμεση εξαγγελία της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, ώστε η αστυνομία να μπορεί να μπαίνει στα ιδρύματα με τηλεφώνημ’από λίτη, όπως προσφυώς είχε γράψει το Λαϊκό Στρώμα, είναι φανερή η ενίσχυση της – ήδη έντονης εδώ και χρόνια, ανεξάρτητα από την αποτελεσματικότητά της – αστυνομικής παρουσίας στο κέντρο της πρωτεύουσας, ειδικότερα σε τουριστικά σημεία, σε μια προσπάθεια ενίσχυσης της “βιτρίνας” της πόλης. Την ίδια ώρα, από το Σάββατο διεξάγονται επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ, με την εύγλωττη ονομασία “Δίχτυ”. Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς, κανείς δε θα μπορέσει να σε βγάλει. Τα μαυροφορεμένα κομάντα όμως δε θα περιοριστούν στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης. Οι “Μαύροι Πάνθηρες” θα περιπολούν και στο μετρό, επισήμως για την αποτροπή τσαντάκηδων και πορτοφολάδων.
Η αλήθεια είναι πως μικροεγκληματικότητα υπάρχει αρκετή στο μετρό, όπως και σε όλα τα ΜΜΜ, παρότι ειδικά το πρώτο συγκαταλέγεται μεταξύ των ασφαλέστερων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, για να μη μιλήσουμε καθόλου για την άλλη όχθη του Ατλαντικού. Σίγουρα όμως δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο χρειάζονται πάνοπλοι σαν αστακοί αστυνομικοί στους σταθμούς, ούτε υπάρχει κάποια εγγύηση ότι θα αποτρέπει σημαντικά τους αετονύχηδες, που σίγουρα ξέρουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να ασκήσουν την “τέχνη” τους. Στην τελική, όπως λέει κι ο Ελευθέριος Ριλοάδης, “Ναι, αλλά γιατί όχι Sniperαδες που θα σε σημαδεύουν με λέιζερ μέσα από το τούνελ του μετρό; Πιο αποτελεσματικό.”
Στόχος είναι η απόλυτη εξοικείωση βαριά οπλισμένων σωμάτων καταστολής σε κάθε έκφανση της δημόσιας ζωής και της καθημερινότητας των πολιτών, η απόλυτη κανονικοποίηση της καταστολής, δυνητικής κυρίως σε αυτή τη φάση και πραγματικής όπου κριθεί απαραίτητο.
Τα αποτελέσματα αυτής της προσέγγισης, τα έχουμε δει με τον πιο τραγικό στο Λονδίνο το 2005. Ήταν λίγες βδομάδες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 7ης Ιούλη σε μέσα μεταφοράς της πόλης, με 52 νεκρούς και μια μέρα μετά από μία ακόμα αποτυχημένη απόπειρα βομβιστικής επίθεσης, οι φερόμενοι δράστες της οποίας είχαν καταγραφεί από κάμερες ασφαλείας. Ένα τεράστιο ανθρωποκυνηγητό εξαπολύθηκε εναντίον τους, με μια ομάδα αξιωματικών να θεωρεί πως αναγνώρισε έναν από τους δράστες στο πρόσωπο του Ζαν Τσαρλς Μενέντες, ενός νεαρού Βραζιλιάνου μετανάστη που δούλευε ως ηλεκτρολόγος. Αιτία της πεποίθησής τους ήταν πως ύποπτος είχε “μογγολικά μάτια”, όπως καταγράφηκε να είπε ένας από τους αστυνομικούς, φανερώνοντας τις βαθιές ρατσιστικές του προκαταλήψεις. Οι αστυνομικοί παρακολούθησαν τον Μενεντές και τον δολοφόνησαν με 5 ή κατ’ άλλους 11 σφαίρες μέσα στο μετρό, όπου είχε επιβιβαστεί για να πάει να επισκευάσει ένα χαλασμένο συναγερμό. Για την ιστορία, η οικογένεια του θύματος έλαβε την προσβλητική αποζημίωση των 100.000 λιρών, ενώ δεν ασκήθηκε καμία δίωξη εναντίον οποιουδήποτε εμπλεκόμενου αξιωματικού, απόφαση την οποία δικαιολόγησε το 2016 και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου είχαν προσφύγει οι Μενέντες.

Μπορεί αυτός που προκαλεί το πρόβλημα να το λύσει;

Από Ομάδα ¡H.lV.S!

(1ο μέρος)

---

Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 5 Ιουνίου και αποτελεί την «κύρια εκδήλωση του ΟΗΕ» από το 1972 για την ενημέρωση του παγκόσμιου κοινού σχετικά με περιβαλλοντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Είναι ένα σχήμα λόγου όπως και οι άλλες «διεθνείς» μέρες του ΟΗΕ και όχι μόνο, στην υπηρεσία του κυρίαρχου σήμερα καπιταλισμού και των μεγάλων ιμπεριαλιστικών ομίλων …όπως οι «αφιερωμένες» στο παιδί  -με απαγόρευση της παιδικής εργασίας, στο μετανάστη, στην ισότητα, κοινωνικής δικαιοσύνης, μηδενικών διακρίσεων, για την εξάλειψη των φυλετικών διακρίσεων, για το νερό, για το δικαίωμα στην αλήθεια, για τις κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για την αξιοπρέπεια των θυμάτων, κατά του δουλεμπορίου, ημέρα υγείας …για την ασφάλεια και την υγεία στην εργασία, κατά της διαφθοράς μέχρι και «Διεθνής Ημέρα Ευτυχίας» υπάρχει, δίπλα σε 10ες (πάνω από 100) άλλες -όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος

Για το περιβάλλον το θέμα για το 2019 «εστιάζεται στην καταπολέμηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης…εννέα στους δέκα ανθρώπους παγκοσμίως εκτίθενται σε επίπεδα ατμοσφαιρικών ρύπων που υπερβαίνουν τα ασφαλή επίπεδα που ορίζει η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας» και ο ΟΗΕ «απευθύνει έκκληση για την καταπολέμηση μιας από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές προκλήσεις της εποχής μας»: «Είναι καιρός να δράσουμε αποφασιστικά. Το μήνυμά μου προς τις κυβερνήσεις είναι ξεκάθαρο: φορολόγηση των ρύπων, τερματισμός των επιδοτήσεων στα ορυκτά καύσιμα και αποφυγή κατασκευής νέων εγκαταστάσεων άνθρακα. Χρειαζόμαστε μια πράσινη οικονομία, όχι μια γκρίζα οικονομία» (sic!) τονίζει στο μήνυμά του ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.

Στο μεταξύ τους βασικούς άξονες της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας για το Περιβάλλον παρουσίασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε βίντεο που αναρτήθηκε από τη ΝΔ, «στο πλαίσιο σειράς δράσεων που αναλαμβάνει το κόμμα για την ευαισθητοποίηση των πολιτών και την προβολή του προγράμματος της, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος», με τα εξής (κλαυσίγελος) «Το μοναδικό αυτό ελληνικό περιβάλλον δεν μας ανήκει. Είμαστε οι θεματοφύλακές του. Είναι το χρέος μας στις γενιές που πέρασαν κι η παρακαταθήκη μας στις γενιές που θα έρθουν. Είναι ένας πλούτος εθνικός τον οποίο δεν έχουμε δικαίωμα να καταναλώσουμε αλλά υποχρέωση να διατηρήσουμε. Το ελληνικό περιβάλλον υπήρξε θύμα του τρόπου με τον οποίον αναπτύχθηκε η χώρα, αλλά και των διαχρονικών αδυναμιών του ελληνικού κράτους. Τα τελευταία χρόνια εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής είναι ακόμη πιο ευάλωτο. Το βιώσαμε αυτό με τις πρόσφατες εθνικές τραγωδίες στην Μάνδρα και στο Μάτι, αλλά και παλαιότερα με τις πυρκαγιές του 2007», είπε ο Μητσοτάκης προσθέτοντας πως «παρακολουθεί από κοντά τα θέματα περιβάλλοντος από τότε που πρωτοεκλέχθηκε βουλευτής» (ευτυχώς γιατί αν δεν τα «παρακολουθούσε»…)

Από την πλευρά του ο Τσίπρας σε μήνυμά του υπενθύμισε την επιτακτική ανάγκη «να υπάρξουν διεθνώς αλλά και τοπικά, αποτελεσματικές πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, προστασίας του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής» για αποτελεσματικές πολιτικές» (ΣΣ |> αυτά το 2018 γιατί φέτος -αναμενόμενο «μούγκα στη στρούγκα»

Μπορεί αυτός που προκαλεί το πρόβλημα να το λύσει;

Τις προηγούμενες μέρες, με αφορμή την εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων στην Ελλάδα και γενικότερα την Ευρώπη, έχει επανέλθει στο προσκήνιο της δημόσιας συζήτησης, το ζήτημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη και της κλιματικής αλλαγής.
Η συζήτηση βέβαια προσπαθεί να κρύψει τους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες που επιδρούν στην εξέλιξη του φαινομένου «κλιματική αλλαγή» και στο πού βρίσκεται η πραγματική αντιμετώπισή τους.
Για παράδειγμα, οι «ανησυχίες» των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, της ΕΕ, των κομμάτων του κεφαλαίου, των αστικών επιτελείων, ανάμεσά τους και οι ΜΚΟ περιορίζονται μόνο στο ζήτημα του «ενεργειακού μείγματος». Αυτή η επιλεκτική επικέντρωση δεν είναι τυχαία, αφού «κουμπώνει» με την ατζέντα που βάζουν μπροστά οι επιχειρηματικοί όμιλοι και από κοντά η ΕΕ και τα αστικά κόμματα, με βάση τα συμφέροντά τους, τους σχεδιασμούς που έχουν ιεραρχήσει.
Η κλιματική αλλαγή αξιοποιείται για την ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων, ώστε το κεφάλαιο να βγάλει και κέρδος και απ’ τα προβλήματα που το ίδιο προκαλεί. Οι «πράσινες» τεχνολογίες και η λεγόμενη «πράσινη οικονομία» που προωθούνται στο όνομα της αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής, αποσκοπούν στο να ανοίξουν νέα επενδυτικά πεδία στα μονοπώλια με μεγάλα και γρήγορα κέρδη.
Άλλωστε, ως βασικός μηχανισμός για την καταπολέμηση της υπερθέρμανσης του πλανήτη στην ΕΕ παρουσιάζεται το «σύστημα εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπών ρύπων», ένα αισχρό «χρηματιστήριο εκπομπών ρύπων», όπου βιομηχανίες που εκπέμπουν αέρια θερμοκηπίου χαμηλότερα από το πλαφόν που τους έχει τεθεί, μπορούν να πωλούν, για την ποσότητα που δεν κάλυψαν «δικαιώματα ρύπανσης». Από την άλλη, όμιλοι με ενεργοβόρες εγκαταστάσεις μπορούν να αγοράσουν το «περίσσευμα» αυτό, αποκτώντας το «δικαίωμα» να ρυπαίνουν κατά το δοκούν. Πρόκειται δηλαδή για ένα μηχανισμό επικερδούς αγοραπωλησίας της ίδιας της ρύπανσης που προκαλούν οι καπιταλιστές, που όχι απλώς δεν προστατεύει, αλλά αποδεδειγμένα έχει εντείνει την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Χαρακτηριστικό ακόμη είναι ότι υπάρχουν και επιχειρηματικοί όμιλοι που δεν βλέπουν με κακό μάτι κάποιες μεταβολές που θα φέρει η υπερθέρμανση του πλανήτη, όπως το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική. Για παράδειγμα, τμήματα του κεφαλαίου όπως ο κατασκευαστικός τομέας, προσβλέπουν ως «επιχειρηματική ευκαιρία» την αντιμετώπιση των συνεπειών στην άνοδο της στάθμης της θάλασσας, που θα πλήξει παράκτιες πόλεις. Αλλά και ενεργειακοί κολοσσοί «πιάνουν θέση» στο ζήτημα της εκμετάλλευσης του υποθαλάσσιου πλούτου που υπάρχει κάτω από το Βόρειο Πόλο.
Σε κάθε περίπτωση, η αντιμετώπιση των συνεπειών της κλιματικής αλλαγής γίνεται με τους γνωστούς όρους «κόστους – οφέλους» για το κεφάλαιο. Γι’ αυτό και το πραγματικό «ακραίο» σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, είναι η έλλειψη ακόμα και στοιχειωδών έργων και μέσων που να υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες, να προστατεύουν τα λαϊκά στρώματα από τις συνέπειες των οξυμένων φαινομένων, με έργα αντιπλημμυρικής, αντιπυρικής, αντισεισμικής προστασίας κλπ. Αλλά και όπου αυτά γίνονται, είναι και πάλι με τους όρους που επιβάλλει η κερδοφορία του κεφαλαίου.
Γι’ αυτό εξάλλου από τη συζήτηση αυτή, σταθερή είναι η προσπάθεια να περάσει ως αντίληψη στους εργαζόμενους το ζήτημα της «ατομικής ευθύνης», ενώ την ίδια αποπροσανατολιστική κατεύθυνση υπηρετούν και συνθήματα όπως π.χ. για την «ευθύνη των γενεών».

Η επικοινωνιακή εικόνα της “προστασίας” του περιβάλλοντος … πλάι σε 10άδες άλλες “αγκαλίτσες” και θωπείες

Πρόκειται για προκλητική επιχείρηση μετατόπισης της ευθύνης από τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους στα λαϊκά στρώματα, όταν σύμφωνα με έρευνες «100 εταιρείες αποτελούν την πηγή άνω του 70% των παγκόσμιων εκπομπών αερίων θερμοκηπίου από το 1988».
Σε αυτό τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων, σημαντικό ρόλο παίζουν διάφορες ΜΚΟ που επί της ουσίας ακυρώνουν τους διακηρυγμένους σκοπούς τους για την προστασία του περιβάλλοντος, αφού συμπλέουν τελικά με τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου, αποδέχονται τη φιλοσοφία της αντιλαϊκής, βαθιά ταξικής αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», πιέζουν για το παραπέρα χαράτσωμα των εργαζομένων μέσα από την προώθηση των περιβαλλοντικών φόρων, αποδέχονται στο όνομα του εφικτού, αντιπεριβαλλοντικές κατά βάση συνθήκες και αναγνωρίζουν χώρο φιλοπεριβαλλοντικής δράσης στο κεφάλαιο.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων, ΕΕ και κυβερνήσεις, αυτοί που ανεβοκατεβάζουν τα όρια των εκπομπών ρύπων ανάλογα με τα συμφέροντα των βιομηχανιών, να εμφανίζονται ως προστάτες του περιβάλλοντος.
Η μείωση των εκπομπών ρύπων που επιδρούν αρνητικά στην ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον είναι αναγκαία. Για να επιτευχθεί, απαιτείται να λαμβάνονται μέτρα πρόληψης του κινδύνου στην πηγή, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που δίνει η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας. Τέτοια μέτρα όμως, στο βαθμό που έρχονται σε αντίθεση με το κριτήριο του καπιταλιστικού κέρδους, δεν μπορούν να εφαρμοστούν γενικευμένα στη βάση ενός ολοκληρωμένου σχεδιασμού.
Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής, το ΚΚΕ προβάλλει τη θέση ότι η προστασία του περιβάλλοντος, προς όφελος του λαού, προϋποθέτει ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης. Ο πλανήτης κινδυνεύει από την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη ως σύνολο και γι’ αυτό η αποτελεσματική προστασία του περιβάλλοντος είναι αδύνατη κάτω από τις συνθήκες κυριαρχίας των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής. Γι’ αυτό και η προστασία του περιβάλλοντος και της υγείας των εργαζομένων πρέπει να γίνει στοιχείο της πάλης του λαού για την εργατική εξουσία, την ανατροπή των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που τα υπηρετούν.
με πληροφορίες από το Ριζοσπάστη (Δ. Μ.)

---

Αύριο το επόμενο 2ο μέρος

---

Επιμέλεια  Ομάδα ¡H.lV.S!
Επικοινωνία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog

Όταν οι αλλαγές στη Δικαιοσύνη ντύνονται με προοδευτικό μανδύα!

Κατιούσα

Διχασμένος ο νομικός κόσμος της χώρας, με αφορμή το Νέο Ποινικό Κώδικα και την υπόθεση Γρηγορόπουλου. Επιφανείς ποινικολόγοι διαφωνούν συζητώντας, την  ίδια στιγμή που άνθρωποι παντελώς άσχετοι με τη νομική επιστήμη εκφράζουν με απίστευτη βεβαιότητα και δογματισμό απόψεις.
Πρώτα από όλα ας γίνει ξεκάθαρο το γεγονός πως όταν αναφερόμαστε σε νομολογία και χρήση αυτής από τακτικούς δικαστές- οι ένορκοι κρίνουν διαφορετικά οπότε δεν θα σχολιαστεί εδώ η απόφασή τους- σαφέστατα και εμπεριέχεται το στοιχείο της ευχέρειας του δικαστή. Μια διάταξη εφόσον όμως υπάρχει, είναι στη διάθεσή του να την χρησιμοποιήσει, αν δεν υπήρχε δεν θα γινόταν λόγος αν θα την επικαλεστεί ή όχι.
Ο ελληνικός Ποινικός Κώδικας ως είχε, ήταν ένα απαρχαιωμένο και αναχρονιστικό κατασκεύασμα, που εξυπηρετούσε πολιτικές και ανάγκες άλλων εποχών. Θέλαμε να παραμείνει τέτοιος; Να μην εκσυγχρονιστεί, να μην ανταποκρίνεται στις κοινωνικές απαιτήσεις; Μα αίτημα κάθε νομικού που σέβεται τον εαυτό του είναι ακριβώς οι ανάγκες και τα δεδομένα του πολίτη. Θέλαμε όμως να αλλάξει ο Π.Κ έτσι για να πούμε ότι εκσυγχρονίστηκε το 2019 επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ; Έχει καμία αξία αν “οι ριζικές του αλλαγές” δεν είναι προς όφελος όλων των κρατουμένων, των υποδίκων και των μελλοντικών παραβατών ή των θυμάτων από την άλλη πλευρά; Αλλαγή για την αλλαγή ή μήπως μια προσπάθεια να καρπωθεί η τότε κυβέρνηση έναν υποτιθέμενο προοδευτισμό, να δώσει ελπίδες σε κρατούμενους, οι οποίοι και πίστεψαν σε ένα καλύτερο και δικαιότερο κόσμο;
Κανείς μας δεν είναι υπέρ της παρατεταμένης κράτησης, του εγκλεισμού των ανθρώπων στις ελληνικές φυλακές, κάτω από απάνθρωπες συνθήκες και σε κελιά των δέκα και πλέον ατόμων , όμως οι αλλαγές που προτάθηκαν σχετικά με τον Ποινικό Κώδικα και τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ενσωμάτωσαν ωραιότατα τις αλλαγές των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, χωρίς πολλές από αυτές να ανταποκρίνονται στην ελληνική πραγματικότητα και αποτυπώνουν ακριβώς την καλύτερη προσαρμογή του αστικού κράτους στις νέες συνθήκες.
Δεν είναι δυνατό φυσικά να αποτυπωθούν και να σχολιαστούν όλες οι αλλαγές (δείτε τις ΕΔΩ) σε ένα και μόνο κείμενο μα θα γίνει προσπάθεια ανάλυσης και αναφοράς των βασικών και συνάμα αυτών που απασχολούν την επικαιρότητα, ειδικά μετά την χθεσινή απόφαση για τον Επαμεινώνδα Κορκονέα.
Σχετικά με την υπόθεση Κορκονέα, η αλλαγή του 299Π.Κ αφορά στην ανθρωποκτονία με δόλο σύμφωνα με την οποία 1. Όποιος σκότωσε άλλον τιμωρείται με κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών. 2. Αν η πράξη αποφασίστηκε και εκτελέστηκε σε βρασμό ψυχικής ορμής, επιβάλλεται κάθειρξη. (στον παλαιό Π.Κ είχε ως εξής “1. Όποιος με πρόθεση σκότωσε άλλον, τιμωρείται με την ποινή του θανάτου ή με ισόβια κάθειρξη. 2. Αν η πράξη αποφασίστηκε και εκτελέστηκε σε βρασμό ψυχικής ορμής, επιβάλλεται η ποινή της πρόσκαιρης κάθειρξης. Η ποινή του θανάτου έχει δεκαετίες που έχει καταργηθεί αναφερόταν καταχρηστικά). Έχουμε λοιπόν εδώ τη δυνατότητα πια της πρόσκαιρης κάθειρξης.
Η υπεράσπιση στην παρούσα δίκη γνώριζε πολύ καλά τις νέες διατάξεις και ήλπιζε σε ευνοϊκότερη ποινική μεταχείριση. Ο Κορκονέας αποσκοπούσε στο να μην αντιμετωπίσει ξανά απόφαση ισόβιας κάθειρξης και το πέτυχε, ο Σαραλιώτης από την άλλη επεδίωκε ευνοϊκή μεταχείριση ως απλός συνεργός και τελικά αθωώθηκε.
Η νομική ομάδα της Κατιούσας δεν έχει στα χέρια της ακόμη την απόφαση, ευελπιστούμε ότι πολύ σύντομα θα γίνει κι αυτό και θα  μπορέσουμε να την σχολιάσουμε ασφαλέστερα. Με μια πρώτη εκτίμηση θεωρούμε πως εξαιτίας της αλλαγής της νομοθεσίας δεν υπήρχε μεγάλο περιθώριο απόκλισης από την γραμματική διατύπωση. Οι δικαστές είχαν στα χέρια τους τη νομοθεσία κι έκαναν χρήση αυτής. Αν μελετήσει κανείς την αιτιολογική έκθεση του νέου Π.Κ. θα εννοήσει, ότι εντός αυτής διατυπώνεται η βούληση του νομοθέτη να θεσπιστούν αντικειμενικά κριτήρια διάγνωσης της συνδρομής ή μη των προϋποθέσεων αναγνώρισης ελαφρυντικών.
Η τροποποίηση των ελαφρυντικών έγινε κάπως “άτσαλα”, ας μας επιτραπεί ο χαρακτηρισμός. Με τον παλαιό Π.Κ ήταν δυνατό να χορηγηθεί ελαφρυντικό προτέρου εντίμου βίου, αλλά ήταν ρητή η ευχέρεια του εκάστοτε δικαστή. Επί του πρακτέου λοιπόν, έπρεπε να είναι εξαιρετικά και αποδεδειγμένα φιλάνθρωπος, να έχει κοινωνική προσφορά ο εκάστοτε κατηγορούμενος, για να του δοθεί το ελαφρυντικό. Με τον νέο Π.Κ η αναγνώριση ελαφρυντικού μοιάζει επιβεβλημένη.
Η ποινή που ήρθε όπως πάντα στο τέλος της ποινικής διαδικασίας, αφού είχαν αναγνωριστεί τα ελαφρυντικά (απορρίφθηκαν και δικαίως τα υπόλοιπα τέσσερα ελαφρυντικά που πρότεινε η υπεράσπιση) κινήθηκε μέσα στα οριζόμενα πλαίσια. Με το πλαίσιο ποινής να είναι πια από 10 έως 15 έτη κάθειρξη, ο εισαγγελέας πρότεινε τα 15  και το δικαστήριο αποφάσισε 13ετη κάθειρξη.
Προφανώς και η απόφαση αντίκειται στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και δεν μπορούμε να λειτουργούμε με εικασίες που λένε ότι και με τον παλαιό Π.Κ θα γινόταν το ίδιο, γιατί με τον νέο δικάστηκαν οι κατηγορούμενοι. Η εμμονή της αναβολής της υπόθεσης από πλευράς υπεράσπισης δεν μπορεί να ήταν τυχαία. Η κύρια “ευθύνη” του νέου Ποινικού Κώδικα, είναι ότι έδωσε τη νομική κάλυψη στους δικαστές να σπάσουν τα ισόβια.
Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας λοιπόν απολαμβάνει την ελευθερία του, όσο εμείς αναλύουμε κώδικες παλαιούς και νέους.
Για να μην μείνουμε όμως μόνο στην υπόθεση Γρηγορόπουλου θα είχε μια αξία να σχολιάσουμε και μερικές ακόμη φλέγουσες διατάξεις.
Με την σύνταξη του νέου Ποινικού Κώδικα εισάγονται οι νέοι θεσμοί της ποινικής διαπραγμάτευσης, της ποινικής διαταγής και της ποινικής συνδιαλλαγής, που εφαρμόζονται σε Ευρώπη και Αμερική και παρέχεται η ευχέρεια επιλογής, από τους δικαστές και τους πολίτες, σύγχρονων μοντέλων απονομής δικαιοσύνης.
Οι κίνδυνοι που απορρέουν από την εισαγωγή των θεσμών της ποινικής διαπραγμάτευσης, της ποινικής διαταγής και την επέκταση του θεσμού της ποινικής συνδιαλλαγής, είναι σαφείς, καθώς θα έρθουμε αντιμέτωποι με πλήθος αυθαιρεσιών, προχειρότητας και λανθασμένων αποφάσεων.
Όσον αφορά τα περιβόητα εγκλήματα κατά της δημόσιας τάξης,  (βλ. Π.Κ. 167, 170, 334, 292 ή όχι μόνο δεν έχει συζητήθηκε η κατάργησή τους, αλλά και ενδυναμώθηκαν οι ποινές για τα πρόσωπα που σύμφωνα με τις αρχές υποκινούν καταστάσεις. Αυτό σημαίνει πως κάποιος θα βαφτίζεται πρωτοστάτης, υποκινητής και θα τιμωρείται παραδειγματικά.
Άξια αναφοράς είναι και η διατήρηση πολλών ποινικών διατάξεων μετεμφυλιακής περιόδου, ορισμένα μάλιστα και αυστηρότερα μερικές φορές (ΠΚ 167, 189, 334).
Άρθρο 167:
Η αντίσταση κατά της αρχής μετονομάζεται σε βία κατά υπαλλήλων και δικαστικών προσώπων.
Στοιχειοθετείται με τον ίδιο τρόπο και απειλείται με φυλάκιση έως τρία έτη ή χρηματική ποινή αντί φυλάκισης τουλάχιστον ενός έτους που ισχύει σήμερα στην παρ. 1.
Προστίθεται δεύτερη παράγραφος σύμφωνα με την οποία: Αν η πράξη στράφηκε κατά δικαστικού λειτουργού, διαιτητή ή ενόρκου, επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηματική ποινή.
Ενώ από την τρίτη παράγραφο που τυποποιείται η διακεκριμένη περίπτωση απαλείφεται η διατύπωση «με καλυμμένα ή αλλοιωμένα χαρακτηριστικά». Μένουν τα υπόλοιπα στοιχεία της διακεκριμένης περίστασης και η πράξη απειλείται με αυξημένη ποινή τουλάχιστον τριών ετών και χρηματική ποινή αντί για τουλάχιστον δύο που ισχύει σήμερα.
Για την κατάργηση του τρομονόμου άκουσε κανείς το παραμικρό; Φυσικά και όχι. Κι όμως αυτό θα έπρεπε να είναι το μείζον ζήτημα, καθότι με αυτόν, τον από προηγούμενες κυβερνήσεις ψηφισμένο νόμο και καταδικάστηκαν αθώοι άνθρωποι και είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για το μέλλον. Διατηρείται ολόκληρος ο σκληρός πυρήνας των κατασταλτικών ποινικών διατάξεων του αστικού κράτους, που στρέφεται σε βάρος των λαϊκών ελευθεριών.
Στον αντίποδα ένα δωράκι στη Χρυσή Αυγή είναι οι αλλαγές στο άρθρο 187 ΠΚ περί «εγκληματικής οργάνωσης».  Σύμφωνα με αυτές το αδίκημα της Διεύθυνσης Εγκληματικής Οργάνωσης υποβιβάζεται σε απλή επιβαρυντική περίσταση του αδικήματος της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση η οποία αντιμετωπίζεται και με την τροποποίηση με το ίδιο πλαίσιο ποινής που ισχύει μέχρι τώρα 5-10 χρόνια, ενώ με την ισχύουσα μορφή του άρθρου 187 Π.Κ. η  Διεύθυνση Εγκληματικής Οργάνωσης απειλείται με ποινή κάθειρξης 10-20 ετών. Συνεπώς το ελάχιστο όριο της απειλούμενης ποινής των 10 ετών παύει να υφίσταται και μετατρέπεται από ελάχιστο σε μέγιστο.
Να υπενθυμίσουμε πως και η κυβέρνηση Σαμαρά είχε επιχειρήσει να τροποποιήσει το 187 Π.Κ την στιγμή μάλιστα που η Χρυσή Αυγή βρισκόταν στον Κορυδαλλό. Γιατί δεν το κατάφερε; Το κίνημα βρέθηκε στους δρόμους και τα σχέδια χάλασαν τότε.
Με τη δίκη να πλησιάζει προς το τέλος της, δεν μπορούμε να μην εκφράσουμε τους φόβους μας ότι αφού με την αναθεώρηση το αδίκημα υποβιβάζεται σε απλή επιβαρυντική περίσταση του αδικήματος της ένταξης σε εγκληματική οργάνωση, η οποία αντιμετωπίζεται και με την τροποποίηση με το ίδιο πλαίσιο ποινής που ισχύει μέχρι τώρα 5-10 έτη τα ανώτερα στελέχη της Χρυσής Αυγής, θα πέσουν πέσουν στα μαλακά και θα καταδικαστούν ακριβώς όπως και τα εκτελεστικά τους όργανα.
Ευχόμαστε να μην εκπλαγούν πάλι κάποιοι και ψάχνουμε για το αν έφταιγαν ή όχι οι νέες διατάξεις ή αν έκαναν χρήση αυτών οι δικαστές. Δεν απαλάσσονται οι δικαστές των δικών τους ευθυνών σε καμία περίπτωση, ούτε πέφτουμε από τα σύννεφα στην ανακοίνωση απαράδεκτων αποφάσεων, μα έχουμε χρέος και να τις σχολιάζουμε και να μας δημιουργούν απορίες και να θέλουμε να πάψουν.
Η Νέα Δημοκρατία βεβαίως και έχει εξαγγείλει νέα αναθεώρηση του πολύπαθου Ποινικού Κώδικα, που θα αφορά στην ποινική αντιμετώπιση εμπλεκομένων σε τρομοκρατικές δράσεις, στις πρόωρες απολύσεις καταδίκων για σειρά εγκλημάτων, μεταξύ των οποίων και η τρομοκρατία, καθώς και σε διατάξεις περί προστασίας του δημοσίου συμφέροντος, όπως εκείνες που σχετίζονται με την ενεργητική δωροδοκία αδίκημα το οποίο με τον νέο Ποινικό Κώδικα μεταβλήθηκε από κακούργημα σε πλημμέλημα.
Μας τρομάζουν φυσικά και μόνο οι εξαγγελίες αυτών. Δεν έχει σημασία ποιο χέρι θα τις διακηρύττει, θα τις εισάγει και θα τις υπογράφει, το θέμα είναι ποιους σκοπούς αυτές εξυπηρετούν στην πραγματικότητα.

Οι ζωές των ανθρώπων δεν είναι για τα ... σκουπίδια

Η κινητοποίηση που διοργανώνουν σήμερα Τετάρτη στις 11 το πρωί συνδικάτα και φορείς της Δυτικής Αττικής και του Δήμου Φυλής, ενάντια στην απόφαση για επέκταση της λειτουργίας του Χώρου Υγειονομικής Ταφής (ΧΥΤΑ) στη Φυλή, είναι κομβικής σημασίας, μιας και φαίνεται πως είναι ειλημμένη απόφαση να συνεχιστεί και να οξυνθεί ακόμα περισσότερο ένα τεράστιο πρόβλημα που αφορά τη Δημόσια Υγεία και το περιβάλλον για ολόκληρο το Θριάσιο και τη Δυτική Αθήνα. Κυβερνήσεις και περιφερειακές αρχές διαχρονικά έχουν καταδικάσει χιλιάδες εργατικές - λαϊκές οικογένειες να ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, να έχει υποβαθμιστεί δραματικά η ποιότητα της ζωής τους. Γι' αυτό άλλωστε τα συνδικάτα και οι φορείς διοργανώνουν σήμερα την κινητοποίηση με βασικό σύνθημα «Κανένας δεν μπορεί να παίξει με τις ζωές μας! Δεν θα επιτρέψουμε να προχωρήσουν τα σχέδιά τους. Συνεχίζουμε τον αγώνα μας, με όλους τους φορείς της Δυτικής Αττικής, για το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής, για τη διαχείριση των απορριμμάτων με κριτήριο την ποιότητα ζωής των λαϊκών στρωμάτων».

* * *

H συνέχιση της λειτουργίας του ΧΥΤΑ Φυλής και η επέκτασή του αποτελεί κυριολεκτικά μια υγειονομική βόμβα. Μολύνει τον αέρα, τα νερά, το έδαφος και το υπέδαφος της περιοχής, βλάπτει την υγεία των κατοίκων του Θριασίου και της Δυτικής Αθήνας, αλλά και όλης της Δυτικής Αττικής. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι στις περιοχές αυτές η αύξηση των θανάτων από νεοπλασίες είναι πολύ μεγαλύτερη από το μέσο όρο στην Αττική. Κάθε μέρα, πρόσθετες ποσότητες αποβλήτων προστίθενται στις ήδη υπάρχουσες. Εδραιώνεται ο αποτεφρωτήρας των νοσοκομειακών και των άλλων επικίνδυνων αποβλήτων υγείας, με αυξημένη μάλιστα υποδοχή φορτίων, ενώ με την τροποποίηση των περιβαλλοντικών του όρων δέχεται ήδη και άλλα τοξικά απόβλητα. Επεκτείνεται το Εργοστάσιο Ανακύκλωσης Κομποστοποίησης και η παραγωγική του ικανότητα εκτινάσσεται από τους περίπου 220.000 τόνους/έτος στους 412.000 τόνους/έτος.

* * *

Ο λαός της περιοχής έχει πλέον μεγάλη εμπειρία από ψεύτικα λόγια για τη χωματερή που όλο φεύγει, αλλά όλο μένει και επεκτείνεται. Σήμερα μπορεί να βγάλει συμπεράσματα από τη στάση των κυβερνήσεων, της Περιφέρειας Αττικής και των δημοτικών αρχών. Κορόιδευαν ωμά τους κατοίκους της Δυτικής Αττικής και της Δυτικής Αθήνας, κυβέρνηση και Περιφέρεια, στην ορκωμοσία της Ρένας Δούρου το 2014 στα Ανω Λιόσια, όπου έλεγαν ότι «θα κλείσει το αίσχος της χωματερής». Και τώρα συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια με την κυβέρνηση της ΝΔ...
Κορόιδευαν αισχρά τους κατοίκους του Δήμου Φυλής οι υποψήφιοι δήμαρχοι που υποστηρίχτηκαν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά και άλλοι, δήθεν «ανεξάρτητοι», όταν υπόσχονταν κάθε φορά προεκλογικά ότι θα κλείσουν τη χωματερή και αμέσως μετά την αξιοποιούσαν, υπέγραφαν επεκτάσεις για να παίρνουν ζεστό χρήμα από τις κυβερνήσεις, ξεπουλώντας την υγεία και τη ζωή των κατοίκων της περιοχής. Σε αυτό το παιχνίδι στις πλάτες του λαού της περιοχής βασικοί παίκτες ήταν και είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις...
Κυβέρνηση, περιφερειακή αρχή και δημοτικές αρχές που στηρίζουν την πολιτική αυτή. Στα σχέδιά τους για τη διαχείριση των απορριμμάτων αποτυπώνονται οι κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης που κεντρικό άξονα έχουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και τη λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος. Και βεβαίως δεν είναι καθόλου τυχαία η στήριξη της ΕΕ στον καταστροφικό για το λαό σχεδιασμό. Η στήριξη δηλαδή στο να λειτουργεί και να επεκτείνεται και ο ΧΥΤΑ στη Φυλή...

* * *

Τη λύση μπορεί να δώσει μόνο ο ενιαίος αγώνας του λαού και της νεολαίας της Δυτικής Αττικής και της Δυτικής Αθήνας, η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος ενάντια στην πολιτική που καταδικάζει στη φτώχεια και την ανεργία. Που καταδικάζει το λαό να ζει δίπλα στον καρκίνο της χωματερής, να ζει χωρίς κανένα μέτρο αντιπλημμυρικής, αντισεισμικής και αντιπυρικής προστασίας. Κι από αυτή την άποψη η σημερινή κινητοποίηση και το πλαίσιο διεκδίκησης αποκτούν πολύ μεγάλη σημασία. Τα συνδικάτα και οι φορείς ζητούν: Να σταματήσει κάθε διαδικασία επέκτασης του Εργοστασίου Μηχανικής Ανακύκλωσης Απορριμμάτων (ΕΜΑΚ). Να μη δημιουργηθούν εργοστάσια καύσης των απορριμμάτων. Να μπει τέρμα στην ιδιωτικοποίηση της λειτουργίας του συνόλου σχεδόν των εγκαταστάσεων του ΕΔΣΝΑ. Να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα στον τομέα της διαχείρισης των απορριμμάτων. Να κλείσει άμεσα ο ΧΥΤΑ Φυλής. Να αποκατασταθούν ο χώρος και η ευρύτερη περιοχή στη Φυλή, να μετεγκατασταθεί σε ασφαλή θέση ο αποτεφρωτήρας, να απαγορευθεί κάθε νέα δραστηριότητα διαχείρισης αποβλήτων στην ευρύτερη περιοχή, να εκπονηθεί ολοκληρωμένη επιδημιολογική μελέτη χωρίς άλλες καθυστερήσεις. Γιατί σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, ανάγκη ζωτικής σημασίας για την υγεία του λαού και την προστασία του περιβάλλοντος η διαχείριση των απορριμμάτων να γίνεται με βάση την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και των δημοτών και όχι τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Κ. Πασ.

Ασφυκτικός έλεγχος

Με το «καλημέρα» η νέα κυβέρνηση ήδη στις προγραμματικές δηλώσεις ξεκαθάρισε ότι μέσα στις προτεραιότητές της είναι η κλιμάκωση της επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προαναγγέλλοντας νέες αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, με έμφαση στο παραπέρα χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος.
Προφανώς δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία: Η ολοένα και πιο ωμή παρέμβαση του αστικού κράτους στα συνδικάτα αποτελεί πάγια αξίωση του κεφαλαίου, πατάει στο ανεξάντλητο αντεργατικό θεσμικό υπόβαθρο που ενισχύεται συνεχώς, παίρνει τη σκυτάλη από την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου που ψήφισε πέρσι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΝΔ, αξιοποιεί τον χρόνιο εκφυλισμό με τον οποίο δηλητηριάζει τα συνδικάτα ο εργατοπατερισμός.
Ο στόχος της επίθεσης όλων αυτών των δυνάμεων είναι κοινός: Θέλουν να δέσουν χειροπόδαρα την εργατική τάξη και τους αγώνες της ακριβώς γιατί η ...«βιώσιμη» και η «δίκαιη» ανάπτυξη, που προπαγανδίζουν, προϋποθέτει ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα των εργαζομένων για τη στήριξη των κερδών του κεφαλαίου.
Αυτόν ακριβώς τον στόχο υπηρετούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Πάνω στο τεράστιο αντεργατικό πλαίσιο, με βάση το οποίο ήδη 9 στις 10 απεργίες έβγαιναν και βγαίνουν παράνομες ή και καταχρηστικές, με βάση το οποίο αγωνιστές συνδικαλιστές και πρωτοπόροι εργαζόμενοι απολύονται και σέρνονται στα δικαστήρια από την εργοδοσία, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με διάταξη που νομοθέτησε τον Γενάρη του 2018, υπερδιπλασίασε τον αριθμό των εργαζομένων που απαιτείται προκειμένου η Γενική Συνέλευση ενός πρωτοβάθμιου σωματείου να έχει απαρτία για να κηρύξει απεργία. «Χτύπησε», δηλαδή, ακριβώς στο πρωτοβάθμιο επίπεδο, στο επίπεδο της επιχείρησης, εκεί όπου οι πιέσεις και οι απειλές της εργοδοσίας είναι πιο έντονες από παντού.
Με στόχο να γενικεύσει αυτό το χτύπημα, η κυβέρνηση ΝΔ εξήγγειλε τώρα την καθιέρωση «ηλεκτρονικής ψηφοφορίας στις διαδικασίες της απεργίας», επιδιώκοντας το ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των ίδιων των ζωντανών συλλογικών διαδικασιών των συνδικάτων, την απομόνωση των εργαζομένων, για να είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στις πιέσεις και τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας. Ηδη από την αντιπολίτευση μάλιστα, η ΝΔ πρότεινε τη χρήση του ΑΜΚΑ κάθε εργαζόμενου για τη συμμετοχή σε αυτές τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, παραπέμποντας σε πλήρες «φακέλωμά» τους, το οποίο «κουμπώνει» και με τη χτεσινή εξαγγελία για «ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων και στελεχών»...
Οπως προκλητικά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζαν την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου ως ...«ενίσχυση της δημοκρατίας στα συνδικάτα», έτσι και ο Γ. Βρούτσης μίλησε για «θεραπεία των ανοιχτών πληγών του συνδικαλιστικού κινήματος» και «αντιμετώπιση του οργανωτικού κατακερματισμού», «φωτογραφίζοντας» και δομικές αλλαγές.
Προφανώς τις κυβερνήσεις που τσακίζουν τους εργαζόμενους για να υπηρετήσουν το κεφάλαιο κανένας πόνος δεν τις πήρε για την άνοδο της συμμετοχής των εργατών στα συνδικάτα, για το πώς θα ενισχυθεί το συνδικαλιστικό κίνημα ώστε να αντιπαλέψει αυτήν την αντεργατική πολιτική...
Αυτό που επιδιώκουν είναι η αποφασιστική ενίσχυση του ήδη ισχύοντος αντεργατικού πλαισίου, με βάση το οποίο το αστικό κράτος, τα δικαστήρια και η εργοδοσία παρεμβαίνουν στη λειτουργία των εργατικών συνδικάτων, στον τρόπο με τον οποίο οι εργαζόμενοι λαμβάνουν τις αποφάσεις τους, στις μορφές πάλης που «επιτρέπεται» να κηρύξουν τα εκλεγμένα όργανά τους, ακόμα και στο ίδιο το περιεχόμενο των αιτημάτων τους.
Θέλουν συνδικάτα - αμορτισέρ, να απορροφούν τις αντιδράσεις των εργαζομένων για την επίθεση που τους «μαυρίζει» τη ζωή, ντεκόρ στους «κοινωνικούς διαλόγους», εργαλεία για να στρατεύονται οι εργαζόμενοι σε αυτήν την πολιτική, με τα συνθήματα της «ανταγωνιστικότητας», του «νέου αναπτυξιακού μοντέλου» κ.ο.κ.
Αυτήν την πάγια αξίωση του κεφαλαίου υπηρετεί σήμερα η κυβέρνηση ΝΔ, αυτήν υπηρέτησε και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που με θράσος ισχυριζόταν ότι με το αντιαπεργιακό χτύπημα που νομοθέτησε τάχα «έκλεισε οριστικά το ζήτημα του συνδικαλιστικού νόμου», όταν ήδη από τότε ο ΣΕΒ χαιρέτιζε τη «θετική μεταβολή» και ταυτόχρονα ξεκαθάριζε ότι «απαιτείται συνολική επανεξέταση του συνδικαλιστικού νόμου»...
Στον ίδιο αντεργατικό στόχο στρατεύεται και η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, μπάζοντας απροκάλυπτα την εργοδοσία μέσα στα συνδικάτα, χύνοντας το δηλητήριο ότι τάχα «η απεργία έχει φάει τα ψωμιά της», επιχειρώντας να επιβάλει «σιωπητήριο» κατά την ψήφιση και την εξαγγελία των νέων αντιαπεργιακών χτυπημάτων, και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και με κυβέρνηση ΝΔ.
Η νέα επίθεση στοχεύει στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και προετοιμάζει το έδαφος για τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Απέναντί της μόνο αντίπαλο δέος είναι η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, η άνοδος της οργάνωσης και της πάλης των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του και τα τσιράκια τους μέσα στα συνδικάτα!

Ο σύννομος βίος

Ελένη Γερασιμίδου

Πόση περιέργεια έχω αλήθεια για το τι περιείχε ο σύννομος βίος ενός εκτελεστή.

Γεννήθηκε, μεγάλωσε σε κάποια γειτονιά, έπαιξε με άλλα παιδάκια και είχε την τύχη στα 15 του να τη σκαπουλάρει από σφαίρα “ευσυνείδητου” ειδικού φρουρού. Βλέπεις αυτός -ο φρουρός- από μικρός σύχναζε αλλού κι εκπαιδευόταν για μεγάλα πράματα. Στο σινεμά στα καουμπόικα δεν ήταν ποτέ με τους κακούς ινδιάνους. Ήταν πάντα με το δίκιο και το νόμο του δυνατού, ασφαλής και σίγουρος για τις επιλογές του σύννομου βίου του. Ενός βίου που τον απαλλάσσει από τιμωρίες και τύψεις και μεταμέλειες. Στο κάτω-κάτω το θύμα πήγαινε φιρί-φιρί. Σωστά καταδικάστηκε -το θύμα- πολλάκις εις θάνατον και μετά θάνατον, από μια δικαιοσύνη στα μέτρα των σύννομων.

Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Από nikos

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 140 χρόνων από τη γέννηση του Ιωσήφ. Β. Στάλιν μιλήσαμε με τον Grover Furr, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Montclair του Νιού Τζέρσι, γνωστό για τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο πάνω στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα για την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρουστσόφ είπε ψέματα) ενώ έχει συγγράψει πληθώρα ερευνητικών πονημάτων, μεταξύ άλλων για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μόσχας και την υπόθεση της «σφαγής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συγκαταλέχθηκε από συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ στον κατάλογο των «101 πιο επικίνδυνων ακαδημαϊκών στην Αμερική».

* * *  

-Εξήντα-πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, το όνομα του παραμένει στο επίκεντρο του αντικομμουνισμού. Η αστική ιστοριογραφία και οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης συνεχίζουν την συκοφάντηση του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «αιμοσταγή τύραννο» που- όπως ισχυρίζονται- «σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους». Γιατί οι αντικομμουνιστές εστιάζουν ακόμη και σήμερα τις επιθέσεις τους στον Στάλιν και ποιες είναι οι κύριες πηγές των ισχυρισμών τους;

Ο καθηγητής Grover Furr.

Οι υπερασπιστές του καπιταλισμού χρειάζεται να παρουσιάσουν τον κομμουνισμό ως κάτι απαίσιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύβουν την φρίκη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χρειάζονται έναν «μπαμπούλα» στον οποίο να εστιάζουν, χρησιμοποιώντας τον σαν την επιτομή των «κακών» του κομμουνισμού. Ο Στάλιν υπήρξε ο ηγέτης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο των μεγαλύτερων τους θριάμβων και επομένως κατά την περίοδο της μεγαλύτερης απειλής ενάντια στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, ο Στάλιν είναι φυσικό να αποτελεί στόχο σε κάθε περίπτωση.

Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είπε ψέματα για τον Στάλιν σε όλα όσα έγραψε από το 1928 έως τη δολοφονία του το 1940. Τα γραπτά του Τρότσκι, από το 1929 και έπειτα, αποτέλεσαν την πρώτη βασική πηγή ψεμάτων και συκοφαντιών ενάντια στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ. Η «μυστική ομιλία» του στις 25 Φλεβάρη 1956 στο 20ο Συνέδριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέθριο πλήγμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτέλεσε δε ένα ανεκτίμητο δώρο για τους αντικομμουνιστές όλου του κόσμου!

Έπειτα από το 22ο Συνέδριο του Κόμματος τον Οκτώβρη του 1961, όταν ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν ακόμη πιο άγρια στον Στάλιν, με ακόμη περισσότερα ψέματα, ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ στήριξαν την έκδοση εκατοντάδων βιβλίων και άρθρων που επιτίθονταν και ψευδολογούσαν ενάντια στον Στάλιν. Επίσης, υπό την αιγίδα του Χρουστσόφ, εκδόθηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα με επιθέσεις και ψέματα ενάντια στο Λαβρέντι Μπέρια, τη δολοφονία του οποίου οργάνωσε ο ίδιος ο Χρουστσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέρια δεν είναι τόσο σημαντική φυσιογνωμία στην σοβιετική ιστορία όσο ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του συκοφάντησαν τον Μπέρια το ίδιο αγρίως- αν όχι και περισσότερο- όπως έπραξαν με τον Στάλιν. Και αυτοί που είχαν υπάρξει πιο κοντά στον Στάλιν – οι Μόλοτοφ, Μαλένκοφ, Καγκανόβιτς- υποστήριξαν τον Χρουστσόφ σε αυτήν την αδίστακτη επίθεση εναντίον του, όπως και στην δολοφονία του Μπέρια.

Άμεσο αποτέλεσμα της αντισταλινικής εκστρατείας του Χρουστσόφ ήταν ο μισός περίπου αριθμός των κομμουνιστών διεθνώς- εκτός του σοσιαλιστικού μπλοκ – να εγκαταλείψουν τα κόμματα τους. Κάποιοι εξ’ αυτών πέρασαν κυριολεκτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο και έγιναν μέλη τροτσκιστικών κομμάτων! Σε ότι αφορά τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την Σοβιετική ιστορία, πρέπει να θυμόμαστε πως, την εποχή εκείνη, ελάχιστοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πραγματικά πως ήταν ψέματα. Κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ψέματα, μιας και ο Χρουστσόφ ουδέποτε δημοσίευσε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε οι διάδοχοι του, επέτρεψαν την πρόσβαση – ακόμη και σε ιστορικούς του Κόμματος- σε βασικά ντοκουμέντα των αρχείων.

Οι ψευδολογίες του Χρουστσόφ και των εκατοντάδων γραφιάδων του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από αντικομμουνιστές της Δύσης και αναδείχθηκαν σε βασική πηγή αντισταλινικών ψεμάτων για όλους τους αντικομμουνιστές συγγραφείς και «ακαδημαϊκούς» που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα. Κάποια απ’ τα σοβιετικά αντικομμουνιστικά έργα της εποχής του Χρουστσόφ δημοσιεύθηκαν στο δυτικό κόσμο και γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα από τους καπιταλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Ρόι Μεντβέντεφ και Αλεξάντρ Νέκριτς.

Πολλά έργα δυτικών «ειδημόνων» περί της ΕΣΣΔ βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις ψευδολογίες της χρουστσοφικής περιόδου. Σημαντικά παραδείγματα αυτών είναι τα έργα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ και η βιογραφία του Μπουχάριν από τον αμερικανό ιστορικό Στίβεν Κοέν. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Μπρέζνιεφ και των διαδόχων του, του Αντρόποφ και Τσερνιένκο, τα αντισταλινικά πονήματα και άρθρα σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ο Μπρέζνιεφ και οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ζημιά που ο Χρουστσόφ – και τα εμπνευσμένα από τον Χρουστσόφ έργα – προκαλούσαν στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, όμως, σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτοί οι μετα-χρουστσοφικοί ηγέτες ουδέποτε αποκήρυξαν τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο. Θα μπορούσαν να το έχουν πράξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευνητές τους, είχαν πρόσβαση σε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σε όλο το αρχειακό υλικό. Ήξεραν, ασφαλώς, ότι ο Χρουστσόφ είχε πει ψέματα. Όμως δεν απέρριψαν κανένα από αυτά τα ψέματα.

Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Γιατί ο Χρουστσόφ έκανε ότι έκανε; Ανάμεσα στους λόγους είναι σίγουρα το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ και η υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος είχε εγκαταλείψει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήθελαν μια Σοβιετική Ένωση που να ήταν ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Δεν ήθελαν όμως να προχωρήσει η ΕΣΣΔ προς την κατεύθυνση μιας αληθινά κομμουνιστικής κοινωνίας. Ο Στάλιν το ήθελε! Το πέρασμα στο επόμενο στάδιο [της σοσιαλιστικής οικοδόμησης] προς τον κομμουνισμό ήταν το θέμα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος το 1952. Πρόκειται για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομματικό συνέδριο στην ιστορία της ΕΣΣΔ τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για την προώθηση, εκ μέρους του Στάλιν, της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως και για τις αποτυχημένες απόπειρες περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.

Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ξεκίνησε μια εκστρατεία ψεμάτων και συκοφαντιών για τον Στάλιν και ευρύτερα για την σοβιετική ιστορία που έκανε ακόμη και την αντίστοιχη καμπάνια του 1962-1964 επί Χρουστσόφ να μοιάζει μετριοπαθής! Για άλλη μια φορά, εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, επιτιθέμενα στον Στάλιν, παρουσιάζοντας την ΕΣΣΔ της σταλινικής περιόδου ως πεδίο τερατωδών εγκλημάτων και τον ίδιο τον Στάλιν ως αρχιεγκληματία. Και πάλι δεν υπήρχαν αποδείξεις, μονάχα επανάληψη των ψεμάτων της περιόδου του Χρουστσόφ αλλά και ανακάλυψη κι’ άλλων ψευδολογιών. Αυτή η αντισταλινική, αντικομμουνιστική επίθεση βοήθησε ιδεολογικά στο να στρωθεί ο δρόμος για την επιστροφή στον καπιταλισμό και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό, σε τι χρειάζεται ένα πολυεθνικό, πολυφυλετικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ;

Τα ψέματα επί εποχής Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ αναφορικά με τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο αποτελούν τη βασική πηγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ψευδολογίες πολύ χρήσιμες για τους καπιταλιστές και τους αντικομμουνιστές για την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Τόσο χρήσιμες που είναι αδύνατο για έναν ιστορικό να βρει δουλειά ως καθηγητής σοβιετικής ιστορίας εάν δεν αποδέχεται ως αλήθειες τα αντικομμουνιστικά ψέματα της περιόδου του Χρουστσόφ και του Γκορμπατσόφ. Για παράδειγμα, είναι απαγορευμένο να δηλώνεις ότι ο Χρουστσόφ είπε ψέματα στη «μυστική ομιλία» του, παρ’ ότι οι ακαδημαϊκοί ερευνητές της σοβιετικής ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρουστσόφ ψεύδονταν. Αλλά το να το παραδεχτείς ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του είπαν ψέματα – όπως είπαν ο Γκορμπατσόφ και οι δικοί του συνεργάτες – είναι σα να γκρεμίζεις και να απορρίπτεις όλη την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία τουλάχιστον τριών γενεών «ακαδημαϊκών». Αυτό απαγορεύεται. Αυτά τα ψέματα ήταν και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους αντικομμουνιστές και τους καπιταλιστές ώστε να τα εγκαταλείψουν!

Φυσικά και ο Τρότσκι είπε ψέματα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μέχρι τη «μυστική ομιλία» του Χρουστσόφ. Τότε, ο Τρότσκι έμοιαζε σαν «προφήτης», ως «ο μόνος αληθινός κομμουνιστής», όπως ο ίδιος και οι οπαδοί του πάντοτε ισχυρίζονταν. Μετά την ομιλία Χρουστσόφ ο τροτσκισμός ξαναγεννήθηκε. Ο τροτσκισμός μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει διαδίδοντας αντισταλινικά και αντικομμουνιστικά ψεύδη! Γι’ αυτό σήμερα οι τροτσκιστές προωθούν όλα τα αντισταλινικά ψέματα – αυτά του Τρότσκι, του Χρουστσόφ και των συγγραφέων της περιόδου του, των δυτικών αντικομμουνιστών όπως ο Κόνκουεστ, ο Ρόμπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορμπατσόφ, των μετασοβιετικών αντικομμουνιστών ψευδολόγων όπως οι Όλεγκ Χλεβνιούκ, Γιοργκ Μπαμπερόφσκι, Νίκολας Γουέρθ, Ανδρέα Γρατσιόζι και Τίμοθι Σνάϊντερ που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στην Ευρώπη. Ο τροτσκισμός διαθέτει κάποιο κύρος σε ανθρώπους που βλέπουν μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό την απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, αλλά που έχουν εμποτιστεί βαθιά από τα αντισταλινικά ψέματα που προωθούνται παντού από το 1956. Επομένως, ο τροτσκισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη, η οποία ωστόσο βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ψεύδη. Πρόκειται για ένα είδος «δόγματος». Καμία κριτική δεν επιτρέπεται για τον «μεγάλο ηγέτη».

Ένα εύλογο συμπέρασμα είναι ότι κανένας αντικομμουνιστής, από τον Τρότσκι και τον Χρουστσόφ μέχρι τους πιο διαβασμένους, σύγχρονους «ειδικούς» του αντικομμουνισμού, δε μπορεί να αποδείξει ούτε ένα πραγματικό έγκλημα που να διέπραξε ο Στάλιν. Διότι δεν υπήρξε κανένα! Το λέω αυτό με σιγουριά διότι, εάν υπήρχαν τέτοια εγκλήματα, οι αφοσιωμένοι αυτοί αντικομμουνιστές ακαδημαϊκοί θα τα είχαν σίγουρα αποκαλύψει και δημοσιοποιήσει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κανένα αληθινό έγκλημα! Γι’ αυτό και αναγκάζονται να πουν ψέματα, να επινοήσουν πράγματα, να πλαστογραφήσουν…

-Ένα από τα πλέον συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Στάλιν είναι ότι «σύναψε συμμαχία με την χιτλερική Γερμανία», με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου 1939. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αντιδραστικής θεωρίας «των δύο άκρων» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ;

Όλα αυτά τα αναλύω με όλα τα σχετικά ντοκουμέντα στα κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου μου “Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επιχείρησε να δημιουργήσει μια συμμαχία – μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία ενάντια στη ναζιστική Γερμανία – με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 1939, όταν βρετανοί και γάλλοι απεσταλμένοι βρέθηκαν στη Μόσχα για συνομιλίες. Ωστόσο, οι απεσταλμένοι-εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είχαν δικαιοδοσία να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία. Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμη και να σκεφτεί το ενδεχόμενο να επιτρέψει την παρουσία σοβιετικών δυνάμεων στο έδαφος της. Ήταν επομένως ξεκάθαρο στους σοβιετικούς ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία δεν ήθελαν πραγματικά μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας που θα τις δέσμευε να αντεπιτεθούν στη ναζιστική Γερμανία σε περίπτωση που οι γερμανοί επιτίθονταν πρώτοι σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις χώρες (η Πολωνία ήταν ο πιο προφανής στόχος της Γερμανίας). Η Βρετανία και η Γαλλία χρησιμοποιούσαν τις συνομιλίες ώστε να πιέσουν τη Γερμανία, με την οποία ήθελαν πράγματι να κάνουν κάποια συμφωνία.

Αυτή τους η στάση ήταν συνεπής με τη διπλωματία που ασκούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα με την συμφωνία του Μονάχου, με την οποία Βρετανία και Γαλλία παρέδωσαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ χωρίς καν να ρωτήσουν την τσέχικη κυβέρνηση. Οι βρετανοί και οι γάλλοι ήθελαν να ενθαρρύνουν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σήμαινε πως θα άφηναν τη Γερμανία να υποτάξει την Πολωνία, μιας και η Γερμανία δεν είχε σύνορα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγματικότητα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έπραξαν. Υπέγραψαν αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με την Πολωνία αλλά αρνήθηκαν να επιτεθούν στη Γερμανία ακόμη κι’ όταν η Πολωνία είχε ηττηθεί κατά κράτος τις πρώτες μέρες μετά τη γερμανική εισβολή.

Όταν το πολωνικό κράτος κατέρρευσε, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία. Όμως, η «ανατολική Πολωνία» αποτελούσε τμήμα της σοβιετικής Ρωσίας μέχρι που η ιμπεριαλιστική πολωνική κυβέρνηση το άρπαξε δια της βίας στον Ρωσο-Πολωνικό πόλεμο του 1919-1921. Οι πολωνοί ουδέποτε ήταν πλειοψηφία στην περιοχή εκείνη. Ακόμη και το μετασοσιαλιστικό αντιδραστικό καθεστώς της Πολωνίας ουδέποτε έχει διεκδικήσει τα εδάφη αυτά μέχρι σήμερα.

Το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ δεν συνιστούσε «συμμαχία». Ήταν ένα σύμφωνο μη-επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας. Περιελάμβανε μια απόρρητη ρήτρα στην οποία ο Χίτλερ αναγνώριζε την σοβιετική δικαιοδοσία στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας, τις χώρες της Βαλτικής και την Φινλανδία. Αυτή η ρήτρα κρατούσε τα γερμανικά στρατεύματα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σοβιετικά σύνορα. Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ αυτή η επιπλέον απόσταση που ο γερμανικός στρατός είχε να διασχίσει, συνέβαλε στο να αποσοβηθεί η κατάληψη και η καταστροφή της Μόσχας και του Λένινγκραντ.

-Είναι γνωστό ότι έχετε ερευνήσει εκτενώς την υπόθεση της «σφαγής του Κατίν» η οποία σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία ήταν ενα έγκλημα που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε τον Απρίλη του 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ εξέφρασε την «ειλικρινή της θλίψη για την τραγωδία του Κατίν», αποκαλώντας την «ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του σταλινισμού». Ένας αριθμός «αποχαρακτηρισθέντων» ρωσικών κρατικών εγγράφων έχουν παρουσιαστεί ως απόδειξη της- υποτιθέμενης- ενοχής του Στάλιν για τη μαζική σφαγή στο Κατίν. Κάνοντας μια σύνοψη των ευρημάτων της έρευνας σας, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα στο Κατίν και ποια είναι τα σημεία-κλειδιά της υπόθεσης;

Οι γερμανοί σκότωσαν τους πολωνούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώριο για κανένα άλλο συμπέρασμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στο Γέλτσιν τα έγγραφα που αναφέρατε, τα οποία είναι γνωστά ως «Κλειστό Πακέτο 1». Αυτά τα ντοκουμέντα, εάν ήταν αληθινά, θα αποδείκνυαν την σοβιετική ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστόσο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βουλευτής του ΚΚ της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βίκτορ Ιλιούχιν παρουσίασε δημοσίως ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα έγγραφα του «Κλειστού Πακέτου 1» ήταν πλαστογραφημένα.

Το 2012, σε έκθεση ενός πολωνού αρχαιολόγου, όπου συνοψίζονται τα ευρήματα κοινής πολωνο-ουκρανικής ανασκαφής σε τοποθεσία μαζικών εκτελέσεων στο Βολιντίμιρ-Βολίνσκι (Ουκρανία), αναφέρεται ότι βρέθηκε σε μαζικό τάφο το διακριτικό σήμα ενός πολωνού αστυνομικού. Ο εν λόγω αστυνομικός είναι ένας απ’ τους πολωνούς που φέρονται να δολοφονήθηκαν από τους σοβιετικούς την άνοιξη του 1940 και να τάφηκαν κοντά στο Τβερ (τέως Καλίνιν), εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα χρόνο πριν τη δημοσιοποίηση της αυτής της έκθεσης, το διακριτικό ενός άλλου πολωνού αστυνομικού – που επίσης υποτίθεται πως δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς στο Τβερ την άνοιξη του ’40 – είχε επίσης βρεθεί στον ίδιο μαζικό τάφο. Το θέμα συζητήθηκε στα πολωνικά και ουκρανικά ΜΜΕ, αν και η ανακάλυψη αυτή είχε παραληφθεί από το πόρισμα του πολωνού αρχαιολόγου. Η πολωνική έκθεση σημείωνε επίσης ότι τα θύματα του μαζικού τάφου είχαν αδιαμφισβήτητα δολοφονηθεί από τους γερμανούς του 1941. Ωστόσο, στο σχετικό πόρισμα των ουκρανών αρχαιολόγων δεν αναφέρονταν ούτε η εύρεση των δύο [αστυνομικών] διακριτικών που ανήκαν σε υποτιθέμενα θύματα του Κατίν, ούτε τα ευρήματα που αποδείκνυαν ότι οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από τους γερμανούς. Ενας δε ουκρανός αρχαιολόγος δήλωσε πως ήταν λάθος του πολωνού συναδέλφου του να αναφέρει τα σχετικά ευρήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εγείρει αμφιβολίες» για την σφαγή στο Κατίν.

Το 2013 δημοσίευσα σχετικό άρθρο για τις ανακαλύψεις αυτές που, από μόνες τις, εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τα περί σοβιετικής ενοχής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να ψάξω περισσότερο την υπόθεση. Μεταξύ 2015 και 2018 διεξήγαγα μεγάλης κλίμακας έρευνα για την υπόθεση Κατίν. Αποφάσισα να προσεγγίσω το Κατίν ως μυστήριο, χωρίς κάποια προκατάληψη σχετικά με το ποια πλευρά – γερμανοί ή σοβιετικοί – είναι ένοχη. Στο βιβλίο μου “The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, The Solution”, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλη του 2018, αναφέρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανότατα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο, όσο και απρόσμενο. ΌΛΑ τα αδιαμφισβήτητα έγκυρα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν γερμανική ενοχή. ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά δεν συνηγορεί ως προς την ενοχή των σοβιετικών.

Ασφαλώς, αυτό το συμπέρασμα δεν είναι «αποδεκτό», αποτελεί «ταμπού». Έχω ήδη γίνει δέκτης πάρα πολλών παρενοχλήσεων από πολωνούς εθνικιστές αλλά και από ακαδημαϊκούς ειδικούς στον τομέα της σοβιετικής ιστορίας. Θεωρείται απλώς αδιανόητο να συμπεραίνει κάποιος πως οι σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι και… ποιος νοιάστηκε για αποδείξεις!

Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, που υποτίθεται πως είναι το πλέον καλά τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν» είναι ένα ψέμα!

-Αστοί ιστορικοί θεωρούν τις «Δίκες της Μόσχας» ως σκευωρίες με στόχο την ενοχοποίηση αθώων κατηγορούμενων και πως ο Στάλιν κατασκεύασε τις κατηγορίες. Ποια είναι η αλήθεια; Ήταν πράγματι οι κατηγορούμενοι (τροτσκιστές, ζινοβιεφικοί, «μπλοκ των δεξιών», κλπ) αθώοι;

Δεν έχει υπάρξει, ουδέποτε, καμία απόδειξη ότι οι Δίκες της Μόσχας, όπως και η υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευωρίες» και πως οι κατηγορούμενοι βασανίστηκαν, απειλήθηκαν, κλπ, ώστε να προβούν σε ψευδείς ομολογίες. Στα πρώτα 12 κεφάλαια του βιβλίου μου Trotsky’s Amalgams (2015) εξετάζω και διασταυρώνω όσες περισσότερες δηλώσεις των κατηγορούμενων μπόρεσα. Νωρίτερα φέτος δημοσίευσα μια επικαιροποιημένη έκδοση της έρευνας αυτής ως ξεχωριστό βιβλίο (The Moscow Trials As Evidence).

Έχουμε συντριπτικές αποδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι στις Δίκες της Μόσχας ήταν ένοχοι το λιγότερο για τα εγκλήματα που οι ίδιοι ομολόγησαν. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως επί παραδείγματι του Νικολάι Μπουχάριν, γνωρίζουμε πλέον ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εγκλημάτων τα οποία ουδέποτε ομολόγησαν. Έχουμε επίσης πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Τρότσκι συνεργάστηκε πράγματι με τη ναζιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία, όπως κατηγορήθηκε στις Δίκες της Μόσχας.

-Ο ιταλός μαρξιστής Ντομένικο Λοζούρντο- που πέθανε φέτος- είχε γράψει ότι «υπάρχουν δυο κρίσιμα χρονικά σημεία που διαμόρφωσαν την σύγχρονη άποψη που υπάρχει για τον Στάλιν: η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ». Συμφωνείτε με την εκτίμηση αυτήν;

Συμφωνώ με τον καθηγητή Λοζούρντο, ο θάνατος του οποίου αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ψάχνουμε την αλήθεια για την παγκόσμια ιστορία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς εντός του κομμουνιστικού κινήματος, δεν έδειχνε αναπόφευκτος. Με το που ξεκίνησε, όλη η αντισταλινική αντικομμουνιστική προπαγάνδα μπήκε πολύ γρήγορα σε εφαρμογή.

-Πως εκτιμάτε την συνολική συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση;

Κάτω από την ηγεσία του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση οικοδομήθηκε η σοσιαλιστική κοινωνία. Ο φασισμός ηττήθηκε. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διέδωσε τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα στο οποίο συνέβαλαν, με την αφοσιωμένη βοήθεια τους, μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ δεν εξελίχθηκε σταθερά προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, παρά το γεγονός ότι ακριβώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στάλιν και που πίστευε πως θα συμβεί. Αντίθετα, την περίοδο του θανάτου του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πολιτικά απομονωμένος στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.

Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό εγκαταλείφθηκε. Ο Χρουστσόφ αντικατέστησε την ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για την ανατροπή του καπιταλισμού με την λανθασμένη θεωρία του «ειρηνικού ανταγωνισμού» (σ.σ: ειρηνικής συνύπαρξης) με τον καπιταλισμό. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία ήταν οι εκλογές, αντί της επανάστασης, που θα έφερναν τη νίκη του κομμουνισμού. Αυτό σήμαινε απόρριψη της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης της ιστορίας. Όμως η εργατική τάξη ήταν και συνεχίζει να είναι ικανή να παρεμποδίσει την καπιταλιστική παραγωγή και, στο βαθμό που είναι οργανωμένη από ένα επαναστατικό κόμμα, να κάνει την επανάσταση, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να κατακτήσει την εξουσία.

Υπό την ηγεσία του Στάλιν η Σοβιετική Ένωση έκανε πράξη τη λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεωρία του Λένιν και του Στάλιν για τον σοσιαλισμό δεν εμπεριείχε μοιραία λάθη. Από την έρευνα μου συμπεραίνω ότι η θεωρία των Λένιν-Στάλιν για τον σοσιαλισμό διατήρησε υπερβολικά πολλά στοιχεία της θεωρίας που αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια πλευρά, «σοσιαλισμός» σήμαινε ένα είδος καπιταλισμού με ισχυρό εργατικό κίνημα βασισμένο στα εργατικά συνδικάτα, αρκετά ισχυρό πολιτικά ώστε να αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να προβαίνουν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνεται λιγότερο ανυπόφορη η ζωή των εργαζόμενων: υψηλότερη μισθοί και μια σειρά κοινωνικές παροχές. Από την άλλη πλευρά, ο «σοσιαλισμός» έφτασε στο σημείο να σημαίνει μια πλήρως βιομηχανοποιημένη κοινωνία στην οποία ο καπιταλισμός είχε ανατραπεί και η πολιτική εξουσία είχε περιέλθει στην εργατική τάξη μέσω του κομμουνιστικού κόμματος. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είχε καταργηθεί. Τα σοβιέτ ήταν ο μηχανισμός που διοικούσε την κοινωνία προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι εργάτες και οι αγρότες- όχι οι καπιταλιστές- ήταν οι προνομιούχοι. Αυτή είναι η λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού.

Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας, οι σχέσεις παραγωγής παρέμειναν αρκετά όμοιες με τις αντίστοιχες που επικρατούσαν επί καπιταλισμού. Το χρήμα συνέχιζε να καθορίζει την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Ήταν βέβαια αδύνατο να συσσωρεύσει κάποιος προσωπικό πλούτο και οι εργάτες μαζί με τους αγρότες απολάμβαναν πολύ περισσότερες κοινωνικές παροχές και δικαιώματα σε σχέση με οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η συνεχιζόμενη διαφοροποίηση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η διαφορά πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνέχιζαν να υπάρχουν. Αυτές οι αδυναμίες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την πολιτική θέληση να προχωρήσει μπροστά η προοπτική της πραγμάτωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν είναι μια μεγάλη αποθήκη μαθημάτων, ένα «βιβλίο» το οποίο μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα. Πρέπει να διδαχθούμε από όσα σωστά και ηρωικά έκαναν οι σοβιετικοί και – υπό την ηγεσία αυτών- η Κομιντέρν, προς την κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε όσα λάθη έγιναν τα οποία σταδιακά απομάκρυναν την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την ανάπτυξη του κομμουνισμού, οδηγώντας πίσω στον ληστρικό καπιταλισμό.

Χάρη στις κοσμοϊστορικές προσπάθειες των κομμουνιστών του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, μπορούμε να μελετήσουμε αυτήν την εκπληκτική κληρονομιά. Στηριζόμενοι στους ώμους γιγάντων μπορούμε να δούμε μακρύτερα απ’ όσο μπόρεσαν αυτοί, χάρη στην εμπειρία που μας παρείχαν, προς την κατεύθυνση του κομμουνιστικού μέλλοντος της ισότητας και της ελευθερίας για το οποίο η ανθρωπότητα πασχίζει.