ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΙ ΤΡΑΓΟΙ

Ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς, από το βήμα συνεδρίου της ΝΔ, αφού έκανε το χρέος του ως μέλος κυβερνώντος κόμματος να  κατηγορήσει την προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για «ναρκοθετημένη γη», εστιάστηκε σ’ αυτό που χαρακτήρισε «λαθρομεταναστευτικό», υποστηρίζοντας στην πραγματικότητα με πιο κυνικό τρόπο την κυβερνητική γραμμή που διαχώρισε πρόσφυγες από  μετανάστες και προκρίνει τη δημιουργία κλειστών κέντρων για μετανάστες.

Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι κατέθεσε Μηνυτήρια αναφορά κατηγορώντας για ξενοφοβικό παραλήρημα την Κιβωτό του Κόσμου καθώς εξέφρασε σε επιστολή της  την απόλυτη αντίθεσή της στη δημιουργία Προαναχωρησιακού Κέντρου Κράτησης Αλλοδαπών (ΠΡΟ.ΚΕ.ΚΑ.) προσφύγων και μεταναστών κοντά στις εγκαταστάσεις του Χωριού Παιδικής Προστασίας της Κιβωτού στο Αίπος. Κι αυτό διότι «θέτει σε άμεσο κίνδυνο το Παιδικό Χωριό της Κιβωτού του Κόσμου», υπογραμμίζοντας τις πολιτισμικές διαφορές με τους μετανάστες και τις παραβατικές συμπεριφορές που έχουν παρατηρηθεί απ’ αυτούς στο παρελθόν.

               Ενδεικτικά λόγια και έργα πολιτικής ηγεσίας και φιλανθρωπικών οργανώσεων που μοιάζει να συγκλίνουν, έστω και αν το σκεπτικό θέλει να δίνει την εντύπωση της διαφοροποίησης, στη στοχοποίηση του  άλλου, του ξένου είτε, κατά το δοκούν, ονομάζεται πρόσφυγας είτε μετανάστης. Κι ενδιάμεσα, ειδήσεις, όπως για την 27χρονη πρόσφυγα από το Αφγανιστάν που σε καταυλισμό προσφύγων στη Λέσβο απανθρακώθηκε από  πυρκαγιά στο κοντέινερ όπου έμενε, προκαλούν μεν εκφράσεις συμπάθειας σ’ ένα λεκτικό επίπεδο, που όμως όλο και περισσότερο βρίσκεται σε διάζευξη από τις ίδιες τις πράξεις.                                                                                       

 Και  το προσφυγικό αναδεικνύεται μείζον θέμα της ελληνικής κοινωνίας, όπως καταγράφουν και οι δημοσκοπήσεις. Κατά τη δημοσκόπηση της Metron Analysis για το ΒΗΜΑ της Κυριακής  στις 23 Νοεμβρίου το προσφυγικό είναι το μείζον θέμα για τους πολίτες με ποσοστό 33%, με την οικονομία  και ανεργία ακολουθούν αντίστοιχα με ποσοστά 28% και 14%, ενώ σύμφωνα με τελευταία δημοσκόπησή της ίδιας εταιρείας, η ανεργία με ποσοστό 52% θεωρείται το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας κι ακολουθεί το μεταναστευτικό με 40,5%.

               Ενώ λοιπόν  με επιδόματα, υποσχέσεις και ασκήσεις επί χάρτου θέλουν να μας βεβαιώσουν για μια κανονικότητα του καπιταλισμού που σε βάθος χρόνου θα βελτιώνει τη ζωή μας, συγχρόνως μεθοδευμένα στοχοποιείται  ο πρόσφυγας. Ο οποίος  χρησιμοποιείται ως αποδιοπομπαίος τράγος που θα συγκεντρώσει την οργή και το μίσος των εξαθλιωμένων του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου σαν αιτία για την αθέτηση υποσχέσεων  της κυρίαρχης εξουσίας, για τη  διάψευση ελπίδων.

               Τα τελευταία χρόνια οικοδομείται το Φρούριο Ευρώπη. Μέσω της πολιτικής μετανάστευσης και των ολοένα και πιο περιοριστικών μέτρων που εφαρμόζουν τα κράτη μέλη, η ΕΕ μπορεί να θεωρηθεί ότι επαναπροσδιορίζει τα σύνορά της και υφίσταται μια συνεχή διαδικασία χειραγώγησης με αυτές τις φανταστικές πολιτικές γραμμές. Ο δημαγωγικός λόγος, με  συλλογισμούς που οι κυβερνώντες ασμένως υιοθετούν ότι οι μετανάστες δεν χρειάζεται να παραμείνουν στην Ευρώπη, στηρίζεται στην πεποίθηση ότι οι πρόσφυγες είναι ελάχιστοι, πως γενικά είναι ψεύτες οι  αιτούντες άσυλο, οπορτουνιστές και εκπατρισμένοι, όλοι χωρίς έναν πραγματικό και βάσιμο λόγο για να τους χορηγηθεί το καθεστώς πρόσφυγα.

               Η αστυνόμευση αν στην αρχή εντάθηκε, δεν περιορίζεται πλέον μόνο στους ελέγχους στα σημεία διέλευσης και στα σημεία ελέγχου της μετανάστευσης. Όλα τα σημεία διέλευσης ροών του πληθυσμού, όπως οι δημόσιες οδικές μεταφορές, οι σταθμοί τρένων και λεωφορείων, οι θαλάσσιες μεταφορές, οι χώροι εξυπηρέτησης και οι πλατείες της πόλης θεωρούνται στρατηγικά σημεία διέλευσης. Αυτοί οι χώροι επομένως υπόκεινται σε αυστηρή αστυνόμευση και παρακολούθηση, που επιτρέπεται από τροποποιημένους νόμους και κυβερνητικούς θεσμούς να αντιμετωπίζουν όλους τους ξένους ανθρώπους με καχυποψία και να απαιτούν τεκμηρίωση από αυτούς. Κι αφού το αποδεχτήκαμε αυτό, η επέκταση της αστυνόμευσης, η απορρόφηση του δημόσιου χώρου από την κυρίαρχη εξουσία, είτε με πρόσχημα την ασφάλεια που υποβάλλει σε ελέγχους παράτυπους και παράνομους είτε με πρόσχημα την υγεία που επιβάλλει συγκεκριμένες συμπεριφορές, δεν γνωρίζει όρια.

               Η προσπάθεια για πολιτικές ελέγχου των συνόρων επιβάλλει, με τη δική μας συναίνεση, γενικευμένη στρατιωτικοποίηση και στο εσωτερικό της χώρας, κλείνοντας τα μάτια στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της ΕΕ που δημιουργεί τους πρόσφυγες. Κι αν η φασιστική Ευρώπη του μεσοπολέμου  είχε βρει τον αποδιοπομπαίο τράγο της στους εβραίους η διαφημιζόμενη ως  δημοκρατική Ευρώπη ετοιμάζει γι’ αυτόν τον ρόλο τον πρόσφυγα.

Αλλά όταν τόσοι πολλοί επιλέγουν να περάσουν από χίλια κύματα για να μην επιστρέψουν στις καταστάσεις από τις οποίες φεύγουν, όταν η μετανάστευση δεν είναι η προτιμότερη,  αλλά η μόνη επιλογή, υπάρχει σαφώς η ανάγκη για τις κυβερνήσεις αλλά κυρίως για μας να αξιολογήσουμε  κριτικά  τη στάση μας για το προσφυγικό και κατά συνέπεια τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

               Η τραγωδία όλων αυτών των ανθρώπων που πεθαίνουν αναζητώντας προστασία στην Ευρώπη, της οποίας  οι πολιτικές κάνουν αφόρητη τη ζωή στις χώρες τους, είναι ντροπή για την πολιτική συνείδηση του κατοίκου της Ευρώπης, που εκφασίζεται σταθερά και μεθοδευμένα. Όλοι αυτοί οι θάνατοι δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά είναι το θανατηφόρο αποτέλεσμα της οικοδόμησης του φρούριου της Ευρώπης. Η πολιτική για το κλείσιμο των συνόρων, καθιστώντας σχεδόν αδύνατη τη νόμιμη μετανάστευση και το άσυλο, η αδυναμία εφαρμογής προγραμμάτων αποκατάστασης προσφύγων δημιουργούν προβλήματα που χρεώνονται στους πρόσφυγες, οικοδομώντας μέρα τη μέρα την εικόνα του επικίνδυνου ξένου, που τον κατάλληλο χρόνο θα τον ανακηρύξουν τον αίτιο όλων των δεινών μας, με τον ιμπεριαλισμό και καπιταλισμό πάλι στο απυρόβλητο.