4 Φεβ 2012

Πολιτική συμμαχιών για τα συμφέροντα του λαού και όχι για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων


Πολιτική συμμαχιών για τα συμφέροντα του λαού και όχι για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων
Με αφορμή πρόσφατη συνάντηση του Πορτογαλικού ΚΚ με το «Μπλόκο της Αριστεράς» που αξιοποιείται ποικιλότροπα από οπορτουνιστικές δυνάμεις στη χώρα μας
ΚΟΥΚΟΣ
Οι εξελίξεις στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, η στρατηγική και η τακτική των ΚΚ, η πολιτική των συμμαχιών που ακολουθούν, η στάση τους απέναντι στα αστικά κόμματα, τη σοσιαλδημοκρατία και τον οπορτουνισμό, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και γενικότερα σε κεντρικά ζητήματα της ταξικής πάλης είναι πηγή πείρας, που έχουμε υποχρέωση να εξετάζουμε, να αξιολογούμε, να απορρίπτουμε ή να αξιοποιούμε, ενισχύοντας τη βασική κατεύθυνση:
Να γίνουν τα κομμουνιστικά κόμματα πιο ισχυρά, πιο ικανά για να ανταποκριθούν στις επαναστατικές τους υποχρεώσεις ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, την οποία έχουν υποχρέωση να κατακτούν στην πράξη, μέσα στις ταξικές αναμετρήσεις, στην προσπάθεια για το δυνάμωμα της ταξικής ενότητας της εργατικής τάξης, την κοινωνική συμμαχία με τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την εργατική εξουσία, για το σοσιαλισμό.
Η ανταλλαγή απόψεων για σοβαρά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα, στα οποία κατέχει σημαντική θέση η πολιτική συμμαχιών, είναι χρήσιμο εργαλείο και θέλουμε να μοιραστούμε σήμερα με τα ΚΚ τους προβληματισμούς που γεννιούνται από την πρόσφατη συνάντηση που έγινε στη Λισαβόνα ανάμεσα στο Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (ΠΚΚ) και το κόμμα «Μπλόκο της Αριστεράς» και την εκμετάλλευση αυτής της συνάντησης από δυνάμεις του οπορτουνισμού στην Ελλάδα.
Από λαϊκή κινητοποίηση στις 19/3/11 στην Πορτογαλία ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα
Στη συνάντηση των δύο κομμάτων, σύμφωνα με ανακοίνωση του ΠΚΚ, υπήρξε ανταλλαγή απόψεων για τις εξελίξεις γύρω από την κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας, «υπήρξε εκτίμηση που επέτρεψε να προσδιοριστούν πλευρές όπου υπάρχουν συγκλίνουσες εκτιμήσεις. Σύγκλιση απόψεων που την ίδια στιγμή δεν αποκρύπτει διαφορετικές απόψεις μέχρι και αποκλίνουσες θέσεις γύρω από διάφορα ζητήματα, κάτι που καθαυτό είναι ένα φυσικό γεγονός αναφερόμενοι σε κόμματα με διαφορετικές πορείες και προγράμματα».
Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται ότι «το κάθε κόμμα θα κατέλθει στις προσεχείς εκλογές με τις προτάσεις και το πρόγραμμά του, το ΠΚΚ θα συνεχίσει και θα διευρύνει την πολιτική και κοινωνική του παρέμβαση με τη σταθερή πεποίθηση και εμπιστοσύνη στη σημασία της ενίσχυσης της CDU (συμμαχικό σχήμα στο οποίο συμμετέχει το Πορτογαλικό ΚΚ), για να επιβληθεί μια ρήξη με τη δεξιά πολιτική και να ανοίξει ένας δρόμος σε μια αριστερή και πατριωτική πολιτική. Γεγονός που δεν εμποδίζει σε όποια σύγκλιση, όπως έχει συμβεί στο πεδίο του κοινοβουλίου, δίνοντας έκφραση στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων. Είτε με την απόρριψη επαχθών πολιτικών και μέτρων είτε με την υιοθέτηση άλλων που προωθούν την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική δικαιοσύνη και την υπεράσπιση δικαιωμάτων».
Επίσης, στην ιστοσελίδα της εφημερίδας του «Μπλόκου», «Αριστερά», αναφέρεται:
«Το Μπλόκο και το Πορτογαλικό ΚΚ (ΠΚΚ) συγκλίνουν για μια πολιτική αριστερή διέξοδο. Μετά από συνάντηση μιας ώρας, το ΠΚΚ και το Μπλόκο ανακοίνωσαν τη σύγκλιση των θέσεων ενάντια στην παρέμβαση του ΔΝΤ και για μια αριστερή πολιτική κατά της πτώχευσης. Ο διάλογος θα συνεχιστεί».
Αυτά είναι τα γεγονότα. Και πάνω σ' αυτά επιχειρούν να πατήσουν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες οπορτουνιστικές κινήσεις στην Ελλάδα για να επαναφέρουν τη θέση τους για την «ενότητα της αριστεράς».
Θα μπορούσαμε να πούμε: Αυτός είναι ο οπορτουνισμός.
Πολιτική χωρίς αρχές, που προσπαθεί να μεταφέρει μηχανιστικά στην Ελλάδα ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην Πορτογαλία για να στηρίξει δικές του επιλογές.
Ομως, αυτό δεν αρκεί. Το ζήτημα είναι πιο σύνθετο. Αφορά την προσπάθεια εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων σε μια χρεοκοπημένη πολιτική συμμαχιών που έχει τη βάση της στη σοσιαλδημοκρατική στρατηγική του ΣΥΝ και των άλλων οπορτουνιστικών δυνάμεων, που υιοθετούν και προβάλλουν διαχειριστικές προτάσεις παρόμοιες με αυτές των αστικών δυνάμεων, για την κρίση και τη διέξοδο από αυτή, το χρέος και τα ελλείμματα.
Για το λόγο αυτό είναι καλό να ανοίξει το θέμα.
Το ΚΚΕ έχει οικοδομήσει πολύχρονες, συντροφικές σχέσεις με το ΠΚΚ, εκτιμά τη σημαντική συμβολή του στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης στην Πορτογαλία για την υπεράσπιση των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων. Εκτιμά την προσφορά του στη στήριξη των αντιιμπεριαλιστικών οργανώσεων, στην αντιμετώπιση του αντικομμουνισμού και των μεγάλων δυσκολιών που γέννησαν η αντεπανάσταση και η ανατροπή του σοσιαλισμού.
Το Κόμμα μας, σαν τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μελετάει προσεκτικά τις θέσεις, τις αποφάσεις των ΚΚ και τοποθετείται σε κεντρικά ζητήματα με κριτήριο αν η μια ή η άλλη επιλογή διευκολύνει ή εμποδίζει την ταξική πάλη, δυναμώνει ή αδυνατίζει το συνολικό αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, βοηθάει ή όχι στον απεγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων από την αστική και οπορτουνιστική ιδεολογία και πολιτική.
Παράλληλα, το ΚΚΕ ενημερώνει συστηματικά τα ΚΚ για τη δική του δράση και πείρα.
Από αυτή τη σκοπιά εξετάζουμε τη συνάντηση ανάμεσα στο ΠΚΚ και στο «Μπλόκο» και θεωρούμε απαραίτητο να μεταφέρουμε σύντομα την πείρα που έχει συγκεντρώσει το Κόμμα μας από τη στάση του οπορτουνισμού στην Ελλάδα, ο οποίος ακολουθεί διαχρονικά διαβρωτική, διαλυτική τακτική μέσα σε σχήματα συνεργασίας όπως η «Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά» (ΕΔΑ) τις δεκαετίες του '50-'60, η «Ενωμένη Αριστερά» το '74, ο «Συνασπισμός» στα τέλη της δεκαετίας του '80.
Η βασική πρακτική που σημαδεύει τη στάση του είναι η ενσωμάτωση στην αστική ιδεολογία και πολιτική, η ακύρωση των αρχών που χαρακτηρίζει το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, η κατάργηση της αυτοτέλειας και η διάλυση του ΚΚ.
Αυτή η πείρα είναι πολύ χρήσιμη για τη μελέτη του ρόλου που παίζει το «Μπλόκο της Αριστεράς» στην Πορτογαλία.
Πρόκειται για ένα οπορτουνιστικό κόμμα, το οποίο τροφοδοτήθηκε με στελέχη που αποσπάστηκαν από το ΠΚΚ τα προηγούμενα χρόνια. Ενα κόμμα με σοσιαλδημοκρατική στρατηγική, με θέσεις που στηρίζουν την εξουσία των μονοπωλίων, την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την Ευρωπαϊκή Ενωση, κόμμα που στήριξε για μεγάλο διάστημα την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης του σοσιαλιστή Σόκρατες.
Αυτό το κόμμα δραστηριοποιείται μέσα στο γνωστό κατασκεύασμα της ΕΕ, στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), κατέχει θέση αντιπροέδρου στο προεδρείο του, μαζί με το ΣΥΝ, συμμετέχει στην αντικομμουνιστική εκστρατεία, στην προσπάθεια σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης των ΚΚ, στηρίζει αντιλαϊκές αποφάσεις για την ανατροπή εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων και πρόσφατα στήριξε, με την ψήφο του, την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για τη συμμετοχή της ΕΕ στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Λιβύης.
Είναι φανερό ότι ο χαρακτήρας του δεν αλλάζει επειδή συζήτησε με το ΠΚΚ και ενδεχομένως μπήκαν οι βάσεις για μια συνεργασία. Ο σοσιαλδημοκρατικός χαρακτήρας παραμένει, η δράση του προκαλεί ζημιά στο εργατικό, λαϊκό κίνημα και ανεξάρτητα από τις προθέσεις των Πορτογάλων κομμουνιστών, το «Μπλόκο» θα χρησιμοποιεί τη συνεργασία για να καλλιεργεί συγχύσεις, να φθείρει συνειδήσεις, να πλαγιοκοπήσει κομμουνιστικά κόμματα ή αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Τη συνάντηση του ΠΚΚ και του «Μπλόκο» χαιρέτισε από την πρώτη στιγμή ο ΣΥΝ, ο οποίος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί καιροσκοπικά εξελίξεις που διαδραματίζονται σε ευρωπαϊκό ή διεθνές επίπεδο για να αναδείξει τις θέσεις του και να παίξει τα γνωστά παραπλανητικά παιχνίδια.
Το ίδιο έκανε με την κυβέρνηση Ζοσπέν στη Γαλλία. Χαιρέτισε τη συνεργασία του σοσιαλιστικού κόμματος με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και διάφορα άλλα οπορτουνιστικά σχήματα, μίλησε και τότε για «φως ελπίδας» και στην πορεία, που η λύση αυτή προκάλεσε έντονες λαϊκές αντιδράσεις και χρεοκόπησε, ο ΣΥΝ προσπάθησε να αναδιπλωθεί, χρησιμοποιώντας ένα σωρό δικαιολογίες.
Το ίδιο έκανε στην Ιταλία, όταν χαιρέτισε τον «κεντροαριστερό» συνασπισμό της «Ελιάς», μιλώντας για «κλάδο ελπίδας» στην Ευρώπη. Και όταν οι εργαζόμενοι καταδίκασαν την αντιλαϊκή πολιτική της «Ελιάς», προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Βεβαίως, η λογική της «ενότητας της αριστεράς», η λογική των λεγόμενων «αντι-νεοφιλελεύθερων μετώπων» δέχθηκε πλήγμα, αλλά ο οπορτουνισμός επιμένει γιατί εκτελεί την αποστολή της χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων, της παρεμπόδισης ριζοσπαστικών βημάτων στις λαϊκές συνειδήσεις με την αξιοποίηση της γνώσης και της πείρας από την ταξική πάλη.
Το ΚΚΕ, που αναλύει τις εξελίξεις με ταξικό κριτήριο από τη σκοπιά των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων και προειδοποιεί για τις παγίδες που στήνουν στους λαούς οι δυνάμεις της υποταγής, λέει καθαρά στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα, στη νεολαία μας: Καμιά εμπιστοσύνη στο ΣΥΝ /ΣΥΡΙΖΑ και στις άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού. Η στρατηγική τους υπηρετεί τη διαιώνιση του καπιταλισμού, του εκμεταλλευτικού συστήματος, ανεξάρτητα από τις φραστικές ακροβασίες που κάνουν για να θολώσουν τα νερά. Η βασική κατεύθυνση που διαπερνάει την πολιτική τους είναι η διατήρηση της εξουσίας των μονοπωλίων, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η ανάπτυξη που έχει κριτήριο το κέρδος.
Στοιχείο αυτής της στρατηγικής είναι ο συστηματικός αντικομμουνισμός, με τον οποίο προσφέρουν άλλοθι στον αστικό αντικομμουνισμό και αυτό σημαδεύει την πορεία τους από το 1990 μέχρι σήμερα.
Αυτή η στρατηγική κατεύθυνση καταγράφεται στις θέσεις και την πρακτική του ΣΥΝ για τη στήριξη της ΕΕ, τη στήριξη της στρατηγικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που χτυπάει, καταργεί αυτά τα χρόνια τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα. Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση καταγράφεται στην καλλιέργεια συγχύσεων για το ρόλο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κοροϊδεύοντας το λαό ότι αυτό που έφταιξε είναι η μη τήρηση των προγραμματικών θέσεών της, ενώ είναι γνωστό ότι αυτές, οι ίδιες, συνιστούσαν αντιλαϊκή επίθεση σε όλα τα μέτωπα.
Αυτή ακριβώς η κατεύθυνση οδηγεί στην εχθρική στάση απέναντι στο ΠΑΜΕ και στις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, στη στήριξη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που έκαναν και κάνουν τα πάντα για τη διάβρωση και τον αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, για την ενσωμάτωση στις επιδιώξεις του κεφαλαίου.
Τα οπορτουνιστικά τεχνάσματα δεν περνούν. Οι πολιτικές «αμαρτίες» του ΣΥΝ δεν ξεπλένονται με την προσπάθεια εκμετάλλευσης της συζήτησης ανάμεσα στο ΠΚΚ και το «Μπλόκο».
Σήμερα που η καπιταλιστική κρίση τονίζει με χαρακτηριστικό τρόπο ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα έχει ξεπεράσει τα ιστορικά του όρια. Σήμερα που η αποτελεσματικότητα της ταξικής πάλης συνδέεται ολοφάνερα με την κατεύθυνση επίλυσης του προβλήματος της εξουσίας, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα σχήματα εμπαίζουν τους εργαζόμενους με τα αιτήματα που αφορούν την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους που σημαίνει νέα χαράτσια, σκληρούς όρους και νέα μνημόνια για το λαό.
Εμπαίζουν το λαό με την ουτοπία της δίκαιης ανακατανομής του πλούτου στις συνθήκες της εξουσίας των μονοπωλίων και άλλα παρόμοια αιτήματα τα οποία χρησιμοποιούνται άλλωστε πλατιά από αστικά κόμματα, αστούς οικονομολόγους, απολογητές του συστήματος.
Οι συνεχείς αλλαγές σε θέσεις και αιτήματα, για να θολώνουν τα νερά, δηλώνουν την αφερεγγυότητα και την αναξιοπιστία των οπορτουνιστικών κομμάτων και ομάδων.
Ο λαός μας έχει υποχρέωση να γίνει πολύ αυστηρός και να διακρίνει ότι η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΝ και τα καιροσκοπικά καλέσματα για την «ενότητα της αριστεράς» αποσκοπούν στην παρεμπόδιση της συσπείρωσης του λαού σε αντιμονοπωλιακή - αντιιμπεριαλιστική βάση, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
Αποσκοπούν στην αναζήτηση συνενόχων για τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων και μαρτυρούν τη μιζέρια που σημαδεύει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, τους διαγκωνισμούς και τα αδιέξοδα της οπορτουνιστικής Βαβέλ.
Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την πολιτική των συμμαχιών με μεγάλη ευθύνη, ως εργαλείο στρατηγικής σημασίας που δίνει δύναμη στον αγώνα του εργατικού, λαϊκού κινήματος και στη συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στην πλουτοκρατία, την αντιλαϊκή πολιτική και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Το Κόμμα μας έχει αποκλείσει τη συνεργασία με τα κόμματα και τις ομάδες του οπορτουνισμού, που συνειδητά επιχείρησαν να διαλύσουν το ΚΚΕ και πανηγύριζαν με την ανατροπή του σοσιαλισμού, καλλιεργώντας την υποταγή, δηλητηριάζοντας λαϊκές συνειδήσεις.
Εχει αποκλείσει τις ευκαιριακές συγκολλήσεις κορυφής και επιμένει στη συμμαχία των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τη στρατηγική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, παίρνοντας υπόψη ότι η συμμαχία δεν είναι αποκλειστικό ζήτημα του ΚΚΕ, αλλά αφορά και ευρύτερες δυνάμεις που παραμένουν εγκλωβισμένες σε αστικά ιδεολογήματα ή διστάζουν να κάνουν το βήμα.
Το ΚΚΕ επιμένει σταθερά στην κοινή συντονισμένη δράση της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων και των σχετικών με αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις ταξικών, αγωνιστικών συσπειρώσεων που πρωταγωνιστούν στην πάλη του λαού μας για κάθε πρόβλημα. Συσπειρώσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της μεγάλης προσπάθειας για το κτίσιμο του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου πάλης, της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που κατευθύνεται στη λαϊκή εξουσία και οικονομία, στο σοσιαλισμό, που είναι προϋπόθεση για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, την εξασφάλιση του δικαιώματος της δουλειάς για όλους, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Αυτή είναι η απάντηση που έχουν θέσει οι εξελίξεις στην ημερήσια διάταξη. Γιατί η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα των εργατικών - λαϊκών οικογενειών, η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η πάλη κατά του μνημονίου και των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, κατά των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για τα ζητήματα των κυριαρχικών δικαιωμάτων αποκτάει δυναμική στο βαθμό που εξελίσσεται σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Του
Γιώργου ΜΑΡΙΝΟΥ
μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

TOP READ