ΚΕΑ: Καραμπινάτοι διαχειριστές του συστήματος

ΚΕΑ: Καραμπινάτοι διαχειριστές του συστήματος

Συνέντευξη στην εφημερίδα «Εποχή», που δημοσιεύτηκε την Κυριακή 22/7, παραχώρησε ο Πιερ Λοράν, γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ και πρόεδρος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το ρόλο του οπορτουνισμού ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης των εργαζομένων.

Ο Λοράν αναφορικά με τη Συρία - όπου βρίσκεται σε εξέλιξη μια ιμπεριαλιστική επέμβαση με «αιχμή του δόρατος» τους λεγόμενους αντικαθεστωτικούς - σημειώνει χαρακτηριστικά στη γνωστή γραμμή των «ίσων αποστάσεων»:

«Εμείς επιμένουμε ότι η μόνη λύση είναι να ακολουθηθεί ένας πολιτικός δρόμος στην κατεύθυνση της δημοκρατικής μετάβασης. Αυτό απαιτεί την ενίσχυση των κυρώσεων εναντίον του καθεστώτος Ασαντ και ταυτόχρονα την απόρριψη της στρατιωτικής κλιμάκωσης, ιδιαίτερα μιας διεθνούς επέμβασης που θα κατέληγε αναπόφευκτα στην επέκταση της σύγκρουσης στο Λίβανο και σε ολόκληρη την περιοχή. Για μας ο μόνος τρόπος είναι να βοηθήσουμε τις δημοκρατικές δυνάμεις να πετύχουν αυτήν την πολιτική μετάβαση, δυναμώνοντας την αλληλεγγύη αλλά και την πολιτική πίεση τόσο στο καθεστώς Ασαντ όσο και στις δυνάμεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, ώστε να υιοθετηθεί αυτή η λύση και όχι η στρατιωτική επέμβαση». Τώρα πώς γίνεται με τη βοήθεια των ανθρώπων των ιμπεριαλιστών, όπως είναι αποδεδειγμένα οι ηγέτες του λεγόμενου Εθνικού Συριακού Συμβουλίου, να έρθουν καλύτερες μέρες για το λαό, αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο στα μυαλά των οπορτουνιστών. Εχει δε τόση σχέση με την πραγματικότητα, όση και το άλλο ανέκδοτο του... εξανθρωπισμού του καπιταλισμού.

***

Ο εν λόγω ομογάλακτος του ΣΥΡΙΖΑ ηγέτης, επίσης προσπαθώντας να δικαιολογήσει ότι το Γαλλικό ΚΚ συμμετείχε στην κυβέρνηση που βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, στο όνομα του «σφαγέα Μιλόσεβοτς», αναφέρει: «Το Γαλλικό ΚΚ ήταν αντίθετο στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Η εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε τη θέση μας, αφού γίναμε μάρτυρες της καταστροφής της χώρας και του πληθυσμού της. Από τότε, όλες οι εμπειρίες διεθνών επεμβάσεων δείχνουν ότι περισσότερο προκαλούν καταστροφή και αποσταθεροποίηση, παρά βοηθούν την επίλυση των κρίσεων». Η πραγματικότητα και πάλι τον διαψεύδει, όσο και αν σήμερα θέλει να διαφοροποιηθεί. Η κυβέρνηση όπου συμμετείχε το κόμμα του, από την οποία δεν αποχώρησε, συνέβαλε στη σφαγή του γιουγκοσλαβικού λαού. Τότε μάλιστα είχε κάνει «σημαία», όπως και οι ομοϊδεάτες του Συνασπισμού στην Ελλάδα, τα περί «εθνοκάθαρσης» και ταυτόχρονα τα περί «ΕΕ» που μπορεί δήθεν να είναι «αντίβαρο στο ΝΑΤΟ».

***

Εξίσου αποκαλυπτικές είναι οι απαντήσεις του προέδρου του ΚΕΑ για το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης. Λέει, πέρα από τα «ευκολοχώνευτα» περί ανάπτυξης χωρίς... λιτότητα, για το άλλο μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει:

«Πρέπει να ξεφουσκώσουμε τελείως την κερδοσκοπία και χρηματιστική ανάπτυξη, να ακυρώσουμε ένα μεγάλο μέρος από το χρέος που έχει προεισπραχθεί από τις τράπεζες σε βάρος των κρατών και των άλλων, πρέπει να δοθεί καινούργιος ρόλος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να μπορέσει να χρηματοδοτήσει κατ' ευθείαν τα κράτη και τις δημόσιες επενδύσεις μέσω της πιστωτικής επέκτασης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Τέλος, πρέπει όλες οι επενδύσεις να αποσκοπούν στην αύξηση του εργατικού εισοδήματος και τη δημιουργία παραγωγικών δομών ωφέλιμων για τον πληθυσμό.

»Πρέπει λοιπόν να ξαναπάρουμε τον έλεγχο του παραγόμενου πλούτου και να αφαιρέσουμε εξουσία από τις χρηματιστικές αγορές, τους μεγαλομετόχους, τους μεγάλους καπιταλιστικούς ομίλους. Αυτή είναι η ουσία της πρότασής μας. Αυτή είναι η ουσία και του πανευρωπαϊκού κειμένου υπογραφών που προωθούμε, για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής τράπεζας με σκοπό τη χρηματοδότηση της κοινωνικής, αλληλέγγυας και οικολογικής ανάπτυξης. Πρέπει να αφαιρέσουμε από το χρηματιστικό κεφάλαιο τον έλεγχο του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι».

Να και οι νέες αυταπάτες περί δήθεν ανάπτυξης, όπου και το κεφάλαιο θα έχει την εξουσία (θα του έχει αφαιρεθεί κατιτίς) και υποτίθεται οι εργαζόμενοι θα ευημερούν. Μόνο που καπιταλισμός υπέρ των εργατών δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει. Το δίλημμα πάντα ήταν ίδιο: 'Η είσαι διαχειριστής του καπιταλισμού και βολεύεσαι στα ψίχουλα ή παλεύεις για την ανατροπή του, για το σοσιαλισμό.