Θα μας πεθάνουν, ή θα τους πεθάνουμε

Θα μας πεθάνουν, ή θα τους πεθάνουμε

Οι πολλοί δεν έχουν να φάνε, κι αυτοί που κρατάνε τα κλειδιά της αποθήκης με τα τρόφιμα κολυμπάνε στο χρυσάφι. Αυτή είναι η εικόνα που διαμορφώνεται με αφορμή αυτό που χαρακτηρίζουν «διατροφική κρίση». Δε σημαίνει έλλειψη τροφίμων, αλλά υψηλές τιμές που κάνουν απαγορευτικά τα τρόφιμα για μεγάλες μάζες πληθυσμού. Είναι μία από τις στιγμές που ο καπιταλισμός και η βαρβαρότητα είναι συνώνυμα.

***

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Στη μία μετά την άλλη τις αναλύσεις τους οι αστοί παρότι διατηρούν τον όρο «κρίση χρέους», μιλάνε παράλληλα και για κρίση κερδοφορίας και αναγνωρίζουν επίσης ότι με μέτρο την «ανταγωνιστικότητα», δηλαδή τους όρους που θα διασφαλίζουν τη διαρκή αύξηση των κερδών, το πράγμα δεν προχωράει. Παραμένουν όμως δέσμιοι της αντίφασης του συστήματος. Δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς να κυνηγά κέρδη, δεν μπορεί χωρίς την ανταγωνιστικότητα. Γι' αυτό και το ξεπέρασμα της γενικής καπιταλιστικής κρίσης συνοδεύεται πάντα με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ηδη μιλάνε για σύγκρουση με γεωπολιτικά χαρακτηριστικά χωρίς ακόμα να διευκρινίζουν αν θα 'χει τη μορφή και γενικευμένου πολέμου (από μια τέτοια οπτική μπορεί να γίνει πιο εύκολα κατανοητή και η επιμονή της ελληνικής κυβέρνησης να «δέσει» την εφαρμογή της πολιτικής της με ένταση του αυταρχισμού, που παραπέμπει σε «καθάρισμα της αυλής» ενόψει πολέμου στον περίγυρο...).

***

Ο κυνισμός με τον οποίο η αστική τάξη αρθρογραφεί πια για «βαρύ τίμημα», που αναγκαστικά θα πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, δηλώνει όξυνση του ταξικού πολέμου. Και ως τέτοιος για την εργατική τάξη σημαίνει συγκέντρωση δυνάμεων με στρατηγικό στόχο να πληρώσουν την κρίση οι καπιταλιστές, να γίνει η κρίση από απειλή για την εργατική τάξη, σημείο καμπής για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.

***

Ολα τα μέτωπα είναι πλέον ανοιχτά. Η οξύτητα, μάλιστα, με την οποία η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει την πολιτική της οδηγεί σε καταστάσεις βαρβαρότητας. Το μαρτυρούν τα παραδείγματα από το χώρο της Υγείας. Κάθε περικοπή έχει κόστος σε ανθρώπινες ζωές κι ας παρουσιάζεται σαν νοικοκύρεμα. Οταν - χτεσινό το παράδειγμα - φτάνουν να ερίζουν το νοσοκομείο με το ΙΚΑ ποιος θα κάνει άρα και θα έχει το κόστος σε «αντιδραστήρια» για μια εξέταση για ηπατίτιδα, τα πράγματα είναι άσχημα. Ο άρρωστος περιμένει αφού δεν έχει να πληρώσει και στο μεταξύ κινδυνεύει τόσο αυτός όσο και οι γύρω του. Οικογένειες φτάνουν σε κατάσταση οικονομικής κατάρρευσης προκειμένου να τα βγάλουν πέρα με το αυξημένο κόστος που συνεπάγεται η αναγκαστική προσφυγή στον ιδιωτικό τομέα. Τα παραδείγματα αναρίθμητα. Οικογένειες στο δρόμο έφτασαν στα όρια του σηπτικού σοκ οπότε αναγκαστικά τους μάζεψε το ΕΚΑΒ και μόνο έτσι απόκτησαν πρόσβαση στη νοσηλεία. Οι ανασφάλιστοι, έλεγε το ρεπορτάζ χτες, πάνε στα δημόσια νοσοκομεία με την ελπίδα ότι θα τους δεχτούν. Αλλιώς, πεθαίνουν. Οι θάνατοί τους δεν καταγράφονται στα θύματα της κρίσης. Είναι όμως ήδη στατιστικό δεδομένο αυτού του είδους το «φάρμακο». Παράλληλα, οι καπιταλιστές που επενδύουν στην Υγεία κάνουν χρυσές δουλειές, με το κράτος να τους εξασφαλίζει πελατεία. Παράδειγμα, οι αιμοκαθάρσεις, όπου το δημόσιο σύστημα σε στέλνει αναγκαστικά σε ιδιωτικές κλινικές. Κέρδος εξασφαλισμένο αφού δε γίνεται να ζήσει άνθρωπος χωρίς αίμα.

Οι λέξεις μοιάζουν στεγνές όταν περιγράφουν τέτοιες καταστάσεις. Αυτός που δεν είναι στο δρόμο μπορεί μόνο να φοβηθεί μη βρεθεί στο δρόμο, δεν μπορεί και δε φταίει γι' αυτό να καταλάβει τι σημαίνει «κατάσταση σηπτικού σοκ» για έναν άνθρωπο. Ούτε καν η λέξη βαρβαρότητα μπορεί να πει την αλήθεια. Μιλάμε για ανθρώπους έναν προς έναν. Και είναι αυτό ακριβώς που κάνει απόλυτη τη θέση - άρνηση: Καμιά ανοχή στη βαρβαρότητα.

Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα οι θέσεις του ΚΚΕ για την Υγεία είναι θέσεις για την υπεράσπιση της ίδιας της ζωής. Το «κανένας ανασφάλιστος, κανένας χωρίς γιατρειά» είναι η ελάχιστη ανεκτή βάση αναφοράς. Με ανάλογο τρόπο σ' όλα τα μέτωπα η αντιπαράθεση πλέον αφορά στο «ποιος - ποιον» σε επίπεδο εξουσίας.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ