Καλύτερα με λιγώτερα λεφτά...

Καλύτερα με λιγώτερα λεφτά... 

 Σίγουρα τ' ακούσατε τα χαμπέρια τής Φορντ, έτσι; Η μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία άρχισε να κλείνει τα εργοστάσιά της το ένα μετά το άλλο. Άρχισε με το βελγικό τής Γκενκ, παράγγειλε ήδη τα λουκέτα για τις εγκαταστάσεις της στην Εγγλεζία κι έχει ο θεός. Μάλιστα, οι βέλγοι κι οι βρεττανοί πολιτικάντηδες ψιλοζοριστήκανε κι αρχίσανε κάτι "πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε", κάτι "είναι αμαρτία να χάνουν οι άνθρωποι τις δουλειές τους" και κάτι "ο θεός είναι μεγάλος, θα τα βολέψουμε", αλλά οι πολιτικάντηδες είναι σαν τους γιατρούς: άμα αρχίσουν κι ανακατεύουν τον θεό στις δουλειές τους, κλάφτα Χαράλαμπε...

 Όποιος διαθέτει στοιχειώδη λογική, όχι  μόνο περίμενε πως ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει η ιστορία με την Φορντ αλλά έχει ήδη στοιχηματίσει πως σε λιγάκι θα ακολουθήσει και η Φίατ και βλέπουμε. Δηλαδή, μαλάκες ήσαν οι φραντσέζοι τής Πεζώ-Σιτροέν που αποφάσισαν να κλείσουν το εργοστάσιο στο Ολνέ-σου-Μπουά; Θυμάστε τί είπε τότε ο διευθυντής τού γαλλικού ομίλου, καθώς ανήγγειλε την περικοπή οκτώ χιλιάδων θέσεων εργασίας; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα".

 Φυσικά, όλα αυτά είναι γνωστά αλλά θέλω να πάω την κουβέντα κάπου αλλού. Πριν δυο χρόνια, το σωματείο των εργαζομένων στην Πεζώ-Σιτροέν είχε συμφωνήσει με την εργοδοσία να μειωθούν τα μεροκάματα προκειμένου να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας. Το ίδιο είχαν κάνει και τα σωματεία των εργαζομένων στην Φορντ, το ίδιο έχουν κάνει και οι εργαζόμενοι στην Φίατ. Όλοι μάσησαν την ίδια καραμέλα: καλύτερα με λιγώτερα λεφτά παρά άνεργος. Μόνο που τέτοιου είδους καραμέλες είναι σαν τα ξυλοκέρατα: μόλις αρχίσεις να τα μασάς, σε γλυκαίνουν αλλά στο τέλος βγάζουν μια στιφάδα που σε φαρμακώνει.

 Ανοίγουμε παρένθεση. Αξίζει να θυμηθούμε την παρόμοια παρόλα που πέταξε ο Παντελής Καψής, όντας υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου (εδώ έγινε υπουργός ο Άδωνις, ο Παντελής θα μας πειράξει; πάλι καλά που δεν έγινε υπουργός ο Μανώλης, ο αδελφός του, να λέμε!). Τι είχε πει ο μεγάλος; "Καλύτερα με τον κατώτατο μισθό παρά άνεργος". Όπως βλέπετε, όλα τα μεγάλα μυαλά το ίδιο σχολείο έχουν βγάλει... Κλείνει η παρένθεση.

 Γι' αυτό, λοιπόν, μπήκε μπροστά το σχέδιο καθορισμού κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση, δίχως προηγούμενες διαβουλεύσεις των "κοινωνικών εταίρων" και δίχως συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Καθ' ότι κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι να πατάξει την ανεργία (μη ξεχνάμε το ωραίο τού Γιωρίκα για έναν εργαζόμενο σε κάθε σπίτι), οπότε πρέπει οι μισθοί να πέσουν στα τρία-τριάμισι κατοστάρικα. Είδατε πώς το είπε ο γάλλος; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα".

 Η πλάκα είναι ότι από τη μια πέφτουν οι μισθοί αλλά από την άλλη συνεχίζει να αυξάνεται η ανεργία. Μπορεί τα πολιτικά φυντάνια τύπου Κεδίκογλου ή Βρούτση και οι ανεγκέφαλοι δημοσιογράφοι τύπου Καψή ή Πορτοσάλτε να χτυπιούνται για να μας πείσουν ότι πρέπει να βολευτούμε με τριάμισι κατοστάρικα για το καλό τής ανάπτυξης και της ανταγωνιστικότητας, αλλά ούτε αυτά τα τριάμισι κατοστάρικα δεν μπορεί να εγγυηθεί η κυβέρνηση.

 Και μη νομίζετε ότι το πρόβλημα το έχουν μόνο οι εργαζόμενοι σε μπατιροχώρες σαν την Ελλάδα ή την Ιρλανδία. Στην Γερμανία, την "ατμομηχανή τής Ευρώπης", την χώρα για την οποία η Λαγκάρντ είχε πει πως έχει κάνει εξαιρετική δουλειά με τα εργασιακά, ο κόσμος βρίσκεται στην ίδια μοίρα με μας τους φτωχοσυμπέθερους. Δείτε μερικά στατιστικά: (α) εφτάμισι εκατομμύρια γερμανοί εργαζόμενοι δουλεύουν στα περίφημα "mini jobs" για σκάρτα 400 ευρώ τον μήνα, δίχως ασφάλεια και δίχως το παραμικρό εργασιακό δικαίωμα, (β) 15% των γερμανών ζουν στο όριο της φτώχειας ή και κάτω απ' αυτό, (γ) σε κάπου 900 συσσίτια σ' όλη την χώρα, σιτίζονται καθημερινά κάπου ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι. Κατά τα άλλα, η χώρα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, όπως λέει και η Λαγκάρντ.

 Πώς το είπε ο γάλλος, ρε παιδιά; "Αν δεν υπάρχει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, όλοι θα έχουν πρόβλημα". Μάλιστα. Δηλαδή, ρε μουσιού, αν υπάρξει δραστική μείωση του κόστους εργασίας, δεν θα έχει κανένας πρόβλημα; Χμμμ... Δηλαδή, όταν γίνει ο μισθός μου 350 ευρώ, θα λυθούν τα προβλήματα που έχω τώρα που παίρνω μισθό 600 ευρώ; Ξανά χμμμ.... Δηλαδή, άμα πέσω στα 200 ευρώ, μπορεί να βρω την απόλυτη ευτυχία; Ξανά-μανά χμμμ... Ρε σεις, δεν μου βγαίνει ο συλλογισμός. Τί δεν καταλαβαίνω, γαμώτο;

 Τελειώνω. Μιας και σήμερα αναφέραμε πολλές μεγάλες κουβέντες, ας προσθέσω άλλη μία. Την είπε ο τέως πρόεδρος της Γερμανίας, ο Κρίστιαν Βουλφ, όταν ρωτήθηκε να σχολιάσει τα νούμερα που αναφέραμε πιο πάνω: "Όποιος αγαπάει την ελευθερία, πρέπει να αποδέχεται και την ελευθερία τού οικονομικού γίγνεσθαι". Αμέ! Άξιος νεοφιλελεύθερος ο κύριος Βουλφ, έτσι;

 Α! Μη το ξεχάσω! Ο κύριος Βουλφ υποχρεώθηκε να παραιτηθεί στις 17 τού περασμένου Φλεβάρη γιατί τον πιάσανε να κάνει κάτι λοβιτούρες με κάτι στεγαστικά δάνεια. Έτσι είναι. Άμα ο άνθρωπος αγαπάει την ελευθερία...

Cogito ergo