€-θνικός Διχασμός

Από Οικοδόμος

Γράφει ο 2310net //

Και μόνο η σπανιότητα του δημοψηφίσματος αρκεί για να το χαρακτηρίσουμε ιστορικό. Ωστόσο η σημασία του όσο παιρνούν οι μέρες φθίνει. Από απαύγασμα δημοκρατίας και λαϊκή φωνή αξιοπρέπειας έγινε διαπραγματευτικό χαρτί και τελικά κανείς δεν ξέρει τι θα καταλήξει να σημαίνει. Οι εξελίξεις τρέχουν και από την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μέχρι την ώρα που θα δημοσιευθούν και θα διαβαστούν πολλά μπορούν να αλλάξουν. Γι’αυτό επέλεξα να γράψω για κάτι που συντελείται πριν και μετά το δημοψήφισμα, τον περίφημο εθνικό διχασμό ο οποίος έγινε μόδα.
Κάθε διχασμός στον καπιταλισμό είναι, σε τελική ανάλυση, ταξικός διχασμός. Ωστόσο εκδηλώνεται ορισμένες φορές και με άλλες μορφές, πολιτισμικές, ηθικές, πολιτικές. Ο τρόπος με τον οποίο κορυφώνεται ο διχασμός στις μέρες μας έχει στο επίκεντρό το την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Ή όπως λανθασμένα αλλά σκόπιμα συνηθίζεται να λέγεται την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρώπη, λες και μπορεί να πάρουμε την χώρα και να την κάνουμε αποκοπή-επικόλληση στην Ασία ή την Αφρική.
Έτσι, δημιουργείται ο ένας πόλος του διχασμού, ας τον πούμε φιλοευρωπαϊκό.
Πρόκειται για μια επανασυγκρότηση της παραδοσιακής κεντροδεξιάς με νέους όρους και μεγαλύτερες πηγές διεύρυνσης. Στην πραγματικότητα μιλάμε για μια νέα Δεξιά η οποία εσχάτως, μετά το Μακεδονικό, προσπαθεί να αποκτήσει χαρακτηριστικά κινήματος. Σε αυτή συσπειρώνονται κεντροδεξιοί από αυτούς που λέμε Καραμανλικούς, λαϊκοδεξιοί τύπου Σαμαρά, νεοφιλελεύθεροι Μητσοτακικοί, παλαιοκεντρώοι του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, προερχόμενοι από την άκρα δεξιά, συντηρητικοί τύπου Άνθιμου, δήθεν ακομμάτιστοι τύπου Μπουτάρη-Καμίνη. Εννοείται ότι σε αυτό τον πόλο εντάσσεται το ναζοφιλελεύθερο Ποτάμι, τα υπολείματα ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αλλά και μεμονωμένοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ από αγανάκτηση αλλά και βεβαιότητα ότι δεν θα συγκρουστεί με την Ε.Ε. Σε αυτό τον πόλο αθροίζεται φυσικά και η Χρυσή Αυγή παρά την ρητορεία της για το ΌΧΙ στο δημοψήφισμα.
Είναι προφανές πως το κυρίαρχο τμήμα της αστικής τάξης της χώρας έχει επιλέξει την παραμονή στην Ευρωζώνη. Εφοπλιστές, τραπεζίτες, μεγαλοβιομήχανοι, κατασκευαστές, καναλάρχες βρίσκονται πίσω από την «με κάθε κόστος παραμονή στο Ευρώ». Και αυτοί έχουν να κερδίσουν και από το «με κάθε κόστος» αλλά και από το «ευρώ». Το ευρώ ως σκληρό νόμισμα είναι το νόμισμα που εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους, αλλά και το κόστος παραμονής σε αυτό για αυτούς είναι κέρδος καθώς σημαίνει μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, ιδιωτικοποιήσεις κτλ.
Αιχμή της πολιτικής αυτού του φιλοευρωπαϊκού εσμού είναι η ελευθερία της αγοράς. Διανθίζεται με το «κακό δημόσιο», την συνήθειά μας να ζούμε πάνω από τις δυνατότητές μας, τον πονηρό τεμπέλη Έλληνα, τον σατανικό και παρωχημένο μαρξισμό που δειλά επανέρχεται στο δημόσιο λόγο, την ανάγκη κατάργησης του συνδικαλισμού και κάθε συλλογικότητας. Γενικότερα η ρητορεία του δεν είναι διαφορετική με αυτή που εξέθρεψε μια Θάτσερ, έναν Ρέηγκαν ή ακόμα και έναν Χίτλερ.
Πολιτισμικά εκφράζεται από ένα λουμπεναριό τύπου Μαστοράκη, εκπροσώπους της μαζικής κουλτούρας τύπου Ρουβά, αλλά και καλλιτέχνες που φλερτάρουν ανοιχτά με το χιψτεριλίκι της ελεύθερης οικονομίας τύπου Αθερίδη.
Σε αυτόν τον πόλο συσπειρώνεται μεγάλο μέρος του λαού που δεν ανήκει στην αστική τάξη αλλά πιστεύει ή εξαναγκάζεται να πιστέψει ότι η μοίρα του ως εργαζόμενου ταυτίζεται με τα συμφέροντα του αφεντικού του. Ελπίζει πραγματικά πως η ΕΕ είναι εγγυητής μιας κάποιας ασφάλειας. Πως ο άνεργος θα βρει δουλειά με κάποιο voucher ή κάποιο πρόγραμμα ΕΣΠΑ, πως θα πάρει κάποια επιδότηση ή κάποιο πακέτο βοήθειας. Πείθεται πως οι επενδύσεις γίνονται για το καλό του.
Στο όνομα της ευρωπαϊκής ταυτότητας της χώρας εκφράζεται μια λουμπενοβλαχιά, ένας φτηνός επαρχιωτισμός. Μια αντιαισθητική αισθητική που κάνει πολιτική πότε με όρους εμφυλίου πολέμου και πότε με χοντροκομμένη προπαγάνδα.
Ο άλλος πόλος είναι εκείνος που συσπειρώνει αυτούς που εδώ και λίγα χρόνια θεωρούνται αντιμνημονιακοί. Και μόνο που ακόμα, μετά από 5 χρόνια κρίσης και μνημονιων μιλάμε για απλά αντιμνημονιακό πόλο είναι ένδειξη ότι μεγάλες μάζες του λαού που θέλουν να αντισταθούν, έχουν μείνει σε μια επιδερμική αντιμετώπιση των γεγονότων. Χωρίς ουσιαστική εμβάθυνση, χωρίς ανάπτυξη αντικαπιταλιστικών χαρακτηριστικών, μάζες κόσμου παραμένουν εγκλωβισμένες σε επιχειρηματολογία που δεν βγαίνει έξω από τα όρια του συστήματος και εκτονώνεται με εθνικοαπελευθερωτικές κορώνες. Στην καλύτερη περίπτωση ψελλίζονται αιτήματα για έξοδο από το ευρώ (πολλές φορές με εντελώς ανεδαφικά επιχειρήματα τύπου «και η σουηδία/αγγλία δεν έχουν ευρώ αλλά δεν έπαθαν τίποτα) αλλά και αυτά ακόμα συνθλίβονται πίσω από τις κυβερνητικές ρητορείες χωρίς να αφήνουν χώρο να τεθεί επί της ουσίας έστω και το ζήτημα της παραμονής ή όχι στην Ευρωζώνη.
Σαφώς, και πρέπει να διευκρινιστεί, ότι ο κόσμος που συσπειρώνεται σε αυτόν τον πόλο και ανήκει ιδεολογικά ή οργανικά στην ευρύτερη Αριστερά έχει σαφώς διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο και δεν μπαίνει καν σε σύγκριση με τον άλλο πόλο.

Το βασικό πρόβλημα αυτού του πόλου, που κυρίως εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι δεν φαίνεται να έχει καμία διάθεση σύγκρουσης με την αστική τάξη ούτε φυσικά με τη  βασική επιλογή της, την παραμονή δηλαδή της χώρας στο ευρώ. Συνειδητά αποφεύγει οποιαδήποτε συζήτηση για την ταμπακιέρα και αντί να αναπτύξει ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική συνείδηση στον κόσμο δίνει μάχη στο όνομα των «ευρωπαϊκών αξιών». Με άλλα λόγια, εγκλωβίζει κόσμο ιδεολογικά, πολιτισμικά, πολιτικά, ηθικά, αισθητικά διαφορετικό από τον «φιλοευρωπαϊκό» πόλο στις ίδιες δεσμεύσεις, στις ίδιες τελικά πολιτικές. Με αυτόν τον τρόπο, όπως έκανε ανέκαθεν η σοσιαλδημοκρατία, θάβει τον πραγματικό διχασμό, τον ταξικό διχασμό της κοινωνίας. Ανάγει το φαινόμενο, δηλαδή τις μορφές εκδήλωσης αυτού του διχασμού σε ουσία.

Αν ο λαός δεν καταλάβει ότι το «εμείς και οι άλλοι» είναι η αιώνια μάχη κεφαλαίου και εργασίας, θα συνεχίσει να εξοντώνεται, να διχάζεται με τον ταξικό του αδερφό, να εκτονώνεται είτε μουτζώνοντας είτε τρολάροντας, να υποφέρει με αριστερά και δεξιά μνημόνια.
Ένα ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν φτάνει. Αυτό που πραγματικά διακυβεύεται, αυτό που πραγματικά έχουμε να κερδίσουμε είναι η ίδια μας η ζωή. Και αυτή δεν μπαίνει σε κουτάκια ΝΑΙ/ΟΧΙ.