Ο εθνάρχης ήταν μια παλιαδερφή
Να δεις που αν αποχαρακτηριστούν και δοθούν στη δημοσιότητα κι άλλα
έγγραφα της ΣΙΑ, θα βγει αληθινό κι εκείνο το Εαακίτικο(;) σύνθημα: ο
εθνάρχης ήταν μια παλιαδερφή...
Το 'χε γράψει εξάλλου κι ο Ραφαηλίδης στην κωμικοτραγική ιστορία της Ελλάδας. Εκτός και αν υποθέσουμε ένοχος ένοχο ου ποιεί, εφόσον δεχτούμε πως ο Ραφαηλίδης έπαιρνε λεφτά από κάποιο αμερικάνικο φορέα -που δεν ξέρω κατά πόσο τον καθιστά πράκτορα και γενικώς αναξιόπιστο για τη δική μας οπτική σκοπιά. Αν και συνήθως, στο πρακτοριλίκι, ισχύει το αντίθετο, καθώς οι κόρακες βγάζουν συχνά τα μάτια τους και τα άπλυτα των άλλων στη φόρα, για να γλιτώσουν τη λερωμένη φωλιά τους -καλή ώρα όπως και με τις αποκαλύψεις του Μέρτεν, που ήρθαν στην επιφάνεια.
Ήρθαν δηλ, τρόπος του λέγειν. Γιατί το πιο εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση δεν είναι το ποιόν του Τριανταφυλλίδη κι η ανάδειξή του σε εθνάρχη, αλλά ο νόμος της ομερτά που τηρήθηκε ευλαβικά από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, γύρω από την είδηση -ευτυχώς τώρα όλα αυτά θα αλλάξουν με το νομοσχέδιο του Σύριζα για τις τηλεοπτικές άδειες. Και τι θα κάναμε μετά χωρίς εθνάρχη, το σύμβολο της ένταξής μας στη μεγάλη, ευρωπαϊκή οικογένεια, που θα αποδεικνυόταν συνεργάτης των Ναζί;
Αν και δεν έχουν πολύ δίκιο σε αυτό το τελευταίο, γιατί η ΕΟΚ είναι κατά μία έννοια η συνέχεια του οράματος της ενωμένης Ευρώπης κάτω από τη ναζιστική μπότα, με στρατόπεδα εργασίας και όρους απόλυτης εκμετάλλευσης, που θα επέτρεπαν στους καπιταλιστές της γηραιάς ηπείρου να διεκδικήσουν ξανά τα παγκόσμια πρωτεία από τους ανταγωνιστές τους. Συνεπώς, τι καλύτερο από ένα συνεργάτη των Ναζί, για να διαφημίσει και να ενσαρκώσει τη "μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα" στη χώρα μας;
Ως τέτοιο σύμβολο μπορεί να χρησιμεύσει και στο νυν πρωθυπουργό, που σε κάποιες σχετικές δηλώσεις του είχε βάλει και αυτός το δικό του λιθαράκι στο μύθο του ήπιου και μετριοπαθή δημοκρατικού Καραμανλή, που τον επηρέασε ο δημοκρατικός αέρας του Παρισιού. Με τη διαφορά πως αντί για την περιβόητη "σοσιαλμανία" εκείνων των κυβερνήσεών του, ο Τσίπρας αποδεικνύεται 'φιλελμανής', με βάση τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του.
Ο Σύριζα δεν εξελίσσεται στο νέο Πασοκ, αλλά στη νέα Νέα Δημοκρατία, όπως έγραψε πολύ εύστοχα ο Στρατηλάτης. Κι αν ο Λάσκαρης διακήρυσσε τότε το τέλος της ταξικής πάλης, κάτι που θεωρούνταν πρόκληση της μαύρης αντίδρασης, εν έτει 2015 το ίδιο πολιτικό συμπέρασμα (με ισχύ που περιορίζεται στις περιόδους κρίσης) πλασάρεται ως αριστερό και κουλ από τα χείλη του Βαρουφάκη, που έχει βλέψεις και για δικό του κανάλι.
Αλλά αν ακόμα κι η μεταπολιτευτική, Καραμανλική ΝΔ αποχωρούσε (κάτω από την πίεση των γεγονότων και του λαϊκού παράγοντα) από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, κι έπαιρνε κάποια κεϊνσιανά μέτρα, που ο σημερινός Σύριζα ούτε φραστικά δε διακηρύττει, αυτό αποδεικνύει πως η πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης είναι βασικά καρπός των συνθηκών της εποχής και δευτερευόντως, έως καθόλου, του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού της.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Γκαούτσο Κότσο, όπως τον έλεγε σε ένα μουσικό σκετσάκι για τις Σέρρες Μάντρες ο Β. Τριανταφυλλίδης (για αυτόν ήταν το αληθινό του επίθετο), για να κλείσουμε το κείμενο με μια παρατήρηση για τη χώρα και την ιστορική της πορεία που σφραγίστηκε από το έπος της Εαμικής Αντίστασης, σε διάκριση κι αντιπαράθεση με όσους την κυβέρνησαν στη μεταπολεμική περίοδο.
Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση, Κώστα, Ανδρέα;
Ο Γκαούτσο Κότσο, μολονότι βρισκόταν στο άνθος της ηλικίας του, δεν πολέμησε εναντίον του κατακτητή, αν θυμάμαι καλά εξαιτίας μιας ελαφράς αναπηρίας (νομίζω βαρηκοΐα, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Κάτι ελαφρύ πάντως, σε κάθε περίπτωση, που δε στάθηκε εμπόδιο σε άλλες δραστηριότητές του, που έρχονται τώρα στο φως της επιφάνειας.
Ο Αντρίκο ντελ Πάσο (για να συνεχίσουμε στα χνάρια του ίδιου σκετς) παρακολούθησε τον πόλεμο από το εξωτερικό, όπου υπηρέτησε και το ναυτικό σώμα των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού έφυγε από την Ελλάδα, προδίδοντας στο Μεταξικό καθεστώς τους τροτσκιστές συντρόφους του. Κάτι που δεν τον εμπόδισε πάντως να λεληατήσει την Εαμογενή βάση, κατά τη δεκαετία με τις βάτες, με την κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, μέχρι τα Δεκεμβριανά (όπου ο πατέρας του είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο απέναντι στρατόπεδο).
Ο μόνος που φέρεται να έχει αντιστασιακά παράσημα από τα μεγάλα πολιτικά τζάκια της Ελλάδας, είναι ο Κώστας Μητσοτάκης, Τα οποία πάντως είναι εξόχως αμφίβολα, καθώς δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει κανείς δικές του φράσεις και παραδοχές, πχ του τύπου ότι κατάφερε να επιβιώσει στην κατοχή, γιατί εξασφάλιζε διατροφή από τρία διαφορετικά συσσίτια!
Εν πάση περιπτώσει, με αυτό το ιστορικό υπόβαθρο, καμία συνεργασία με τον κατακτητή ή άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δε θα μπορούσε να προκαλέσει κάποια έκπληξη. Αυτό που προκαλεί αντιθέτως αρνητική εντύπωση είναι πώς αυτός ο λαός με αυτές τις παραδόσεις και αυτό το ιστορικό φορτίο, δέχτηκε και συναίνεσε να εκλέγει άκαπνους πολιτικούς, που ήταν απόντες (στην καλύτερη) στις πιο δύσκολες και ηρωικές στιγμές του, και να πλασάρονται μετά ως οι μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα.
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...
Το 'χε γράψει εξάλλου κι ο Ραφαηλίδης στην κωμικοτραγική ιστορία της Ελλάδας. Εκτός και αν υποθέσουμε ένοχος ένοχο ου ποιεί, εφόσον δεχτούμε πως ο Ραφαηλίδης έπαιρνε λεφτά από κάποιο αμερικάνικο φορέα -που δεν ξέρω κατά πόσο τον καθιστά πράκτορα και γενικώς αναξιόπιστο για τη δική μας οπτική σκοπιά. Αν και συνήθως, στο πρακτοριλίκι, ισχύει το αντίθετο, καθώς οι κόρακες βγάζουν συχνά τα μάτια τους και τα άπλυτα των άλλων στη φόρα, για να γλιτώσουν τη λερωμένη φωλιά τους -καλή ώρα όπως και με τις αποκαλύψεις του Μέρτεν, που ήρθαν στην επιφάνεια.
Ήρθαν δηλ, τρόπος του λέγειν. Γιατί το πιο εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση δεν είναι το ποιόν του Τριανταφυλλίδη κι η ανάδειξή του σε εθνάρχη, αλλά ο νόμος της ομερτά που τηρήθηκε ευλαβικά από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, γύρω από την είδηση -ευτυχώς τώρα όλα αυτά θα αλλάξουν με το νομοσχέδιο του Σύριζα για τις τηλεοπτικές άδειες. Και τι θα κάναμε μετά χωρίς εθνάρχη, το σύμβολο της ένταξής μας στη μεγάλη, ευρωπαϊκή οικογένεια, που θα αποδεικνυόταν συνεργάτης των Ναζί;
Αν και δεν έχουν πολύ δίκιο σε αυτό το τελευταίο, γιατί η ΕΟΚ είναι κατά μία έννοια η συνέχεια του οράματος της ενωμένης Ευρώπης κάτω από τη ναζιστική μπότα, με στρατόπεδα εργασίας και όρους απόλυτης εκμετάλλευσης, που θα επέτρεπαν στους καπιταλιστές της γηραιάς ηπείρου να διεκδικήσουν ξανά τα παγκόσμια πρωτεία από τους ανταγωνιστές τους. Συνεπώς, τι καλύτερο από ένα συνεργάτη των Ναζί, για να διαφημίσει και να ενσαρκώσει τη "μεγάλη ευρωπαϊκή ιδέα" στη χώρα μας;
Ως τέτοιο σύμβολο μπορεί να χρησιμεύσει και στο νυν πρωθυπουργό, που σε κάποιες σχετικές δηλώσεις του είχε βάλει και αυτός το δικό του λιθαράκι στο μύθο του ήπιου και μετριοπαθή δημοκρατικού Καραμανλή, που τον επηρέασε ο δημοκρατικός αέρας του Παρισιού. Με τη διαφορά πως αντί για την περιβόητη "σοσιαλμανία" εκείνων των κυβερνήσεών του, ο Τσίπρας αποδεικνύεται 'φιλελμανής', με βάση τα πεπραγμένα της κυβέρνησής του.
Ο Σύριζα δεν εξελίσσεται στο νέο Πασοκ, αλλά στη νέα Νέα Δημοκρατία, όπως έγραψε πολύ εύστοχα ο Στρατηλάτης. Κι αν ο Λάσκαρης διακήρυσσε τότε το τέλος της ταξικής πάλης, κάτι που θεωρούνταν πρόκληση της μαύρης αντίδρασης, εν έτει 2015 το ίδιο πολιτικό συμπέρασμα (με ισχύ που περιορίζεται στις περιόδους κρίσης) πλασάρεται ως αριστερό και κουλ από τα χείλη του Βαρουφάκη, που έχει βλέψεις και για δικό του κανάλι.
Αλλά αν ακόμα κι η μεταπολιτευτική, Καραμανλική ΝΔ αποχωρούσε (κάτω από την πίεση των γεγονότων και του λαϊκού παράγοντα) από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, κι έπαιρνε κάποια κεϊνσιανά μέτρα, που ο σημερινός Σύριζα ούτε φραστικά δε διακηρύττει, αυτό αποδεικνύει πως η πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης είναι βασικά καρπός των συνθηκών της εποχής και δευτερευόντως, έως καθόλου, του ιδεολογικού αυτοπροσδιορισμού της.
Ας επιστρέψουμε όμως στον Γκαούτσο Κότσο, όπως τον έλεγε σε ένα μουσικό σκετσάκι για τις Σέρρες Μάντρες ο Β. Τριανταφυλλίδης (για αυτόν ήταν το αληθινό του επίθετο), για να κλείσουμε το κείμενο με μια παρατήρηση για τη χώρα και την ιστορική της πορεία που σφραγίστηκε από το έπος της Εαμικής Αντίστασης, σε διάκριση κι αντιπαράθεση με όσους την κυβέρνησαν στη μεταπολεμική περίοδο.
Τι έκανες στον πόλεμο Θανάση, Κώστα, Ανδρέα;
Ο Γκαούτσο Κότσο, μολονότι βρισκόταν στο άνθος της ηλικίας του, δεν πολέμησε εναντίον του κατακτητή, αν θυμάμαι καλά εξαιτίας μιας ελαφράς αναπηρίας (νομίζω βαρηκοΐα, αλλά δεν παίρνω και όρκο). Κάτι ελαφρύ πάντως, σε κάθε περίπτωση, που δε στάθηκε εμπόδιο σε άλλες δραστηριότητές του, που έρχονται τώρα στο φως της επιφάνειας.
Ο Αντρίκο ντελ Πάσο (για να συνεχίσουμε στα χνάρια του ίδιου σκετς) παρακολούθησε τον πόλεμο από το εξωτερικό, όπου υπηρέτησε και το ναυτικό σώμα των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού έφυγε από την Ελλάδα, προδίδοντας στο Μεταξικό καθεστώς τους τροτσκιστές συντρόφους του. Κάτι που δεν τον εμπόδισε πάντως να λεληατήσει την Εαμογενή βάση, κατά τη δεκαετία με τις βάτες, με την κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, μέχρι τα Δεκεμβριανά (όπου ο πατέρας του είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο απέναντι στρατόπεδο).
Ο μόνος που φέρεται να έχει αντιστασιακά παράσημα από τα μεγάλα πολιτικά τζάκια της Ελλάδας, είναι ο Κώστας Μητσοτάκης, Τα οποία πάντως είναι εξόχως αμφίβολα, καθώς δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει κανείς δικές του φράσεις και παραδοχές, πχ του τύπου ότι κατάφερε να επιβιώσει στην κατοχή, γιατί εξασφάλιζε διατροφή από τρία διαφορετικά συσσίτια!
Εν πάση περιπτώσει, με αυτό το ιστορικό υπόβαθρο, καμία συνεργασία με τον κατακτητή ή άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δε θα μπορούσε να προκαλέσει κάποια έκπληξη. Αυτό που προκαλεί αντιθέτως αρνητική εντύπωση είναι πώς αυτός ο λαός με αυτές τις παραδόσεις και αυτό το ιστορικό φορτίο, δέχτηκε και συναίνεσε να εκλέγει άκαπνους πολιτικούς, που ήταν απόντες (στην καλύτερη) στις πιο δύσκολες και ηρωικές στιγμές του, και να πλασάρονται μετά ως οι μεγάλες ηγετικές φυσιογνωμίες του περασμένου αιώνα.
Αλλά αυτό είναι το θέμα μιας άλλης ανάρτησης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου