Σήμερα το Τσάμπιονς Λιγκ απλώνει ξανά σεντόνι, μετά από κάνα δίμηνο,
και η ΟΥΕΦΑ ελπίζει πως θα έχουν ξεχαστεί οι αποκαλύψεις του περασμένου
Δεκέμβρη για τη νέα διοργάνωση που ετοιμάζεται υπογείως -αν και
συζητιέται ως ενδεχόμενο πολλά χρόνια τώρα.
Πώς θα νιώθατε αν οι διαρροές απόρρητων εγγράφων αποκάλυπταν πως οι αρκούδες κάνουν την ανάγκη τους στο δάσος; Περίπου όπως η φίλαθλη κοινή γνώμη μετά την αποκάλυψη του Footballs Leaks πως τα μεγάλα κλαμπ των πέντε μεγαλύτερων πρωταθλημάτων σχεδιάζουν μια κλειστή λίγκα 16 ομάδων, αρχής γενομένης από το 2021, κάτι που θα έβαζε τέρμα στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη μορφή και τη διοργανώτρια αρχή που το γνωρίζουμε. Άλλο βέβαια να έχεις απλές υποψίες κι άλλο στοιχεία κι αποδείξεις.
Γιατί να αγωνιούν οι μεγάλες ομάδες αν θα πληρώσουν μια κακή χρονιά στο πρωτάθλημα και μείνουν εκτός νυμφώνος (Τσου – Λου); Γιατί να ανησυχεί το Αγγλικό Big 5 για τη μοιρασιά πέντε θέσεων που λιγοστεύουν όταν μπαίνει σφήνα πχ καμιά Τότεναμ; Γιατί να βλέπουν οι ομάδες του Μιλάνου τη Νάπολι κι άλλους να τις περνάνε στη βαθμολογία και να τους παίρνουν την μπουκιά το παντεσπάνι από το στόμα;
Η UEFA δίνει ήδη αυτομάτως στα μεγάλα πρωταθλήματα τις μισές απ’ τις 32 θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, που μετατρέπεται ούτως ή άλλως σε κλειστή διοργάνωση με τους ίδιους πρωταγωνιστές κάθε χρόνο, χάνοντας το στοιχείο της έκπληξης. Αλλά τα μεγάλα κλαμπ απαιτούν περισσότερα, τα θέλουν όλα, εγγυημένα κέρδη σε ετήσια βάση.
Η UEFA τους δίνει όσο περισσότερα μπορεί, αλλά αντιμετωπίζει αντικειμενικούς περιορισμούς, καθώς η ηγεσία εκλέγεται με αρχαιρεσίες όπου συμμετέχουν όλες οι χώρες – μέλη, συνεπώς πρέπει να τηρεί κάποια προσχήματα, με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι κυβερνήσεις πετάνε προεκλογικά ένα κοκαλάκι για να τις ψηφίσουν. Παράλληλα όμως, υποχωρεί διαρκώς στις πιέσεις των μεγάλων, γιατί χωρίς αυτούς Τσου – Λου δεν υπάρχει και γιατί πρέπει να μη φύγουν και κάνουν τη δική τους διοργάνωση, όπως ακριβώς έγινε με την Ευρωλίγκα στο μπάσκετ – αφήνοντας τη FIBA ως διοργανώτρια αρχή στο περιθώριο.
Γιατί μπορεί η μπάλα να είναι πόρνη σύμφωνα με τον Ίβιτσα Όσιμ, αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι νταβατζήδες κι οι τσατσάδες της.
Αυτό είναι το νόημα της διαμάχης κι ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με τη χαρά του παιχνιδιού και πώς αυτό θα γίνει καλύτερο ή πιο δίκαιο.
Πώς θα νιώθατε αν οι διαρροές απόρρητων εγγράφων αποκάλυπταν πως οι αρκούδες κάνουν την ανάγκη τους στο δάσος; Περίπου όπως η φίλαθλη κοινή γνώμη μετά την αποκάλυψη του Footballs Leaks πως τα μεγάλα κλαμπ των πέντε μεγαλύτερων πρωταθλημάτων σχεδιάζουν μια κλειστή λίγκα 16 ομάδων, αρχής γενομένης από το 2021, κάτι που θα έβαζε τέρμα στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη μορφή και τη διοργανώτρια αρχή που το γνωρίζουμε. Άλλο βέβαια να έχεις απλές υποψίες κι άλλο στοιχεία κι αποδείξεις.
Γιατί να αγωνιούν οι μεγάλες ομάδες αν θα πληρώσουν μια κακή χρονιά στο πρωτάθλημα και μείνουν εκτός νυμφώνος (Τσου – Λου); Γιατί να ανησυχεί το Αγγλικό Big 5 για τη μοιρασιά πέντε θέσεων που λιγοστεύουν όταν μπαίνει σφήνα πχ καμιά Τότεναμ; Γιατί να βλέπουν οι ομάδες του Μιλάνου τη Νάπολι κι άλλους να τις περνάνε στη βαθμολογία και να τους παίρνουν την μπουκιά το παντεσπάνι από το στόμα;
Η UEFA δίνει ήδη αυτομάτως στα μεγάλα πρωταθλήματα τις μισές απ’ τις 32 θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, που μετατρέπεται ούτως ή άλλως σε κλειστή διοργάνωση με τους ίδιους πρωταγωνιστές κάθε χρόνο, χάνοντας το στοιχείο της έκπληξης. Αλλά τα μεγάλα κλαμπ απαιτούν περισσότερα, τα θέλουν όλα, εγγυημένα κέρδη σε ετήσια βάση.
Η UEFA τους δίνει όσο περισσότερα μπορεί, αλλά αντιμετωπίζει αντικειμενικούς περιορισμούς, καθώς η ηγεσία εκλέγεται με αρχαιρεσίες όπου συμμετέχουν όλες οι χώρες – μέλη, συνεπώς πρέπει να τηρεί κάποια προσχήματα, με τον ίδιο περίπου τρόπο που οι κυβερνήσεις πετάνε προεκλογικά ένα κοκαλάκι για να τις ψηφίσουν. Παράλληλα όμως, υποχωρεί διαρκώς στις πιέσεις των μεγάλων, γιατί χωρίς αυτούς Τσου – Λου δεν υπάρχει και γιατί πρέπει να μη φύγουν και κάνουν τη δική τους διοργάνωση, όπως ακριβώς έγινε με την Ευρωλίγκα στο μπάσκετ – αφήνοντας τη FIBA ως διοργανώτρια αρχή στο περιθώριο.
Γιατί μπορεί η μπάλα να είναι πόρνη σύμφωνα με τον Ίβιτσα Όσιμ, αλλά τη μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι νταβατζήδες κι οι τσατσάδες της.
Αυτό είναι το νόημα της διαμάχης κι ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με τη χαρά του παιχνιδιού και πώς αυτό θα γίνει καλύτερο ή πιο δίκαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου