Οι ιστορικές καταβολές και οι σχέσεις, άλλοτε
ανταγωνιστικές άλλοτε φιλικές, ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων και της
Ανατολικής Μεσογείου, που διαμόρφωσαν τον ανάλογο σημερινό γεωγραφικό
χώρο, ασφαλώς δεν δημιουργήθηκαν από ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά είναι
δημιούργημα μιας μακρόχρονης ιστορικής πορείας. Εκ προοιμίου, λοιπόν,
ομολογώ ότι το κείμενο που ακολουθεί, ενώ δεν είναι σύντομο, είναι
σίγουρα ελλειπτικό και συνεπώς ανεπαρκές για να καλύψει ένα τόσο
τεράστιο θέμα όπως αυτό της εθνολογικής αποκρυστάλλωσης των σύγχρονων
εθνών της βαλκανικής, μα και εκείνο της ονομασίας της πΓΔΜ και των
Σλαβομακεδόνων, που ταλανίζει την χερσόνησο του Αίμου δεκάδες χρόνια..
Φιλοδοξώ πάντως, έστω κι αν δεν ανταποκριθώ στο μέγεθος των απαιτήσεων
της Ιστορικής επιστήμης, να κρατήσω το ενδιαφέρον σας και να κινήσω την
περιέργειά σας ώστε να ψάξετε παραπέρα…
***
Πιο συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός της πΓΔΜ Νικολά Γκρουέφσκι, ο πατέρας του οποίου είχε γεννηθεί στην Ελλάδα στο χωριό Αχλάδα της Φλώρινας, παραιτήθηκε μετά από πιέσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ, (με τον αναπληρωτή υφυπουργού εξωτερικών Μπράιν Χόιτ Γι να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο), γιατί είχε συνάψει στρατιωτικές και εμπορικές σχέσεις με την Ρωσία. Η τελευταία δεν βλέπει θετικά την ένταξη της χώρας στις ευρωατλαντικές δομές, γι’ αυτό υπήρχε μια περίοδος επιθετικής ψυχρότητας με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 2018 με την αμοιβαία απέλαση διπλωματών. Να υπενθυμίσω, πως «οι Ρώσοι διπλωμάτες κατηγορήθηκαν ότι συνεργάστηκαν με επιχειρηματίες, με στόχο να δωροδοκήσουν τοπικούς κρατικούς αξιωματούχους, ορθόδοξους μητροπολίτες, μέλη πολιτιστικών ενώσεων και ακροδεξιών οργανώσεων στη βόρεια Ελλάδα προκειμένου να αντιταχθούν στη συμφωνία για το ονοματολογικό της πΓΔΜ[…]»*
Στο παιχνίδι μετέχει και η Κίνα, καθώς από την πΓΔΜ και γενικά από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, περνάει τμήμα του χερσαίου Δρόμου του Μεταξιού στην Ευρώπη, κάτι που ενδιαφέρει και την οικονομική πολιτική του Πεκίνου. Έτσι κι αλλιώς, τα βαλκάνια αποτελούν τα τελευταία χρόνια πεδίο αντιπαράθεσης των μεγάλων διεθνών παικτών και εταιριών.
Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ εντείνουν την πίεση τους στους κόλπους της ΕΕ κατά της κατασκευής του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου «Nord Stream 2», ο οποίος μέσω της Βαλτικής θα καταλήγει στη Γερμανία. Η Γερμανία, αντίθετα, προωθεί με επιμονή τον αγωγό, προκειμένου να διασφαλίσει επαρκή ενέργεια για την οικονομία της και αυτονομία από τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες την ίδια στιγμή θέλουν να αποκλείσουν τους Ρώσους από την ευρωπαϊκή αγορά.*
Ο ενεργειακός ανταγωνισμός στην Ευρώπη, παράλληλα με τη γεωπολιτική δυναμική των νέων κοιτασμάτων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, δηλαδή των νέων κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου του Ισραήλ και της Κύπρου, αναβαθμίζει τη γεωπολιτική θέση των Βαλκανικών χωρών, οι οποίες φιλοδοξούν να καταστούν ενεργειακοί κόμβοι…
***
Όσον αφορά στην Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής, που ήταν εκ των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, δηλαδή την ανώνυμη εμπορική εταιρεία “Παμμακεδονική Ένωση Α.Ε.” (Pan-Macedonian Association Inc.) που εδρεύει στο Γουάιτστόουν της Ν. Υόρκης και κατ’ ομολογία της βρίσκεται στην “υπηρεσία της Μακεδονίας και του Ελληνισμού από το 1947”, το μόνο που θα κάνω είναι να θυμίσω μια επιστολή τους, η οποία απευθυνόταν στην Ελευθεροτυπία και κατέληγε στην ιαχή: “Ζήτω το όραμα του μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής“!
«Μεγαλέξανδρος ο Αμερικανός
Pan-Macedonian Association Inc.
Παμμακεδονική Ενωση USA
Βραβείον Ακαδημίας Αθηνών
Academy of Athens Award
“Στην υπηρεσία της Μακεδονίας και του Ελληνισμού από το 1947”
“Serving Macedonia and Hellenism since 1947”
Honorary President Archbishop Demetrios
6 Ιουλίου 2004
Απάντηση στο άρθρο φύλλου της Ελευθεροτυπίας της 5ης Ιουλίου 2003 με τίτλο “Γεννημένοι την 4η Ιουλίου. Φονιάδες των λαών, Ελληνοαμερικάνοι”.
Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
Είναι όντως για μας αδύνατο να ακολουθήσουμε το επίπεδο διανόησης των ανταποκριτών του ανωτέρω άρθρου. Ως Ελληνοαμερικανοί έχουμε το μοναδικό προνόμιο και την υψίστη τιμή να βαλλόμαστε, κατά καιρούς, από μικρό-νοητικούς συμπατριώτες μας και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Είναι το προνόμιο που συνοδεύει τα παιδιά των δυο λαμπρότερων πατρίδων που γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Όμως, σαν Μακεδόνες, σαν Έλληνες και σαν Αμερικανοί δεν πτοούμεθα ούτε καν από τους ιερόσυλους που τολμούν να χαρακτηρίσουν ως “αιμοσταγή” τον μεγαλύτερο στρατιωτικό, πολιτικό, διοικητικό, πολιτιστικό, ανθρωπιστικό και οικουμενικό ηγέτη που γέννησαν οι αιώνες των θνητών, τον Μέγα Αλέξανδρο.
* Σε αυτούς απαντάμε με αγανάκτηση ψυχής: “Αιδώς Αργείοι!”
* Ναι, είμαστε ένοχοι του Σωκρατικού συμπλέγματος και πιστεύουμε ότι: “Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις και τοις νούν έχουσι…”
Ερωτούμε τους “διακεκριμένους” δημοσιογράφους του ανωτέρω άρθρου. Εσείς προσεύχεστε να μην επιστρέψουν στην Ιθάκη τους οι Έλληνες στρατιώτες που συμμετέχουν στις αποκαλούμενες διεθνείς δυνάμεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Ως προς τις αναφορές σας στην κραταιά και βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών Παμμακεδονική απαντούμε: Πρώτον, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, και δεύτερον, πού ήσασταν και από ποια μεριά τα τελευταία 57 χρόνια που η Παμμακεδονική μάχεται σχεδόν μόνη της για τα ιερά και τα όσια της κληρονομιάς μας; Εμείς πιστεύουμε ότι η αλήθεια δεν έχει ημερομηνία λήξεως.
Εσείς τι πιστεύετε;
ΖΗΤΩ Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!
ΖΗΤΩ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ!
ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!
Μετά τιμής,
Sotiris Proios Σωτήρης Πρώιος, Ύπατος Πρόεδρος
Panos D. Spiliakos Πάνος Δ. Σπηλιάκος, Ύπατος Γραμματεύς
Nina Gatzoulis Νίνα Γκατζούλη, Υπάτη Αντιπρόεδρος»*
Παράνοια πασπαλισμένη με γελοιότητα…
Βέβαια, όσον αφορά στη «Συμφωνία των Πρεσπών», η “αριστερή” κυβέρνηση Τσίπρα, σε συμμαχία με τον ακροδεξιό-εθνικιστικό κυβερνητικό εταίρο, «δεν είχε τίποτε άλλο να διαχειριστεί παρά το σταδιακό συμβιβασμό μιας εχθρικής κοινής γνώμης εθισμένης σε πανίσχυρους καταστατικούς εθνικούς μύθους, οι οποίοι άλλωστε συγκροτούν το βασικό πυρήνα του κρατικού λόγου στην υπηρεσία του προϋπάρχοντος, αν όχι αιώνιου πάντως τουλάχιστον τρισχιλιετούς έθνους. Η κυβέρνηση στην εξάμηνη σχεδόν “τελική διαπραγμάτευση” δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε άλλο παρά μόνο τη μέθοδο με την οποία θα πουλούσε στο εθνικό ακροατήριο μια “εθνική” σχετική υποχώρηση, που θα ανταμειβόταν με κάτι το οποίο δεν μπορούσε ανοιχτά να προβάλει, παρά μόνο εμμέσως να καταγράψει».*
Η “αριστερή” κυβέρνηση Τσίπρα για να πείσει προέβαλε το επιχείρημα για: «το τέλος του μακεδονικού αλυτρωτισμού»! Με το επιχείρημα αυτό, η «αριστερά» του Τσίπρα, υποκλινόμενη στις εθνικιστικές ιδεολογίες, νομίζει πως παροπλίζει ιδεολογικά την αντιπολιτευόμενη Δεξιά, η οποία είχε την παράδοση της «εθνικοφροσύνης». Στην ουσία, η μετατόπιση ενός κομματιού του πολιτικού άξονα της αριστεράς προς τις εθνικιστικές ιδεολογίες περασμένων δεκαετιών ήταν ο λόγος, που σε άλλο άρθρο μου είχα συλλήβδην αναφερθεί στα πρόσφατα γεγονότα ελληνοχριστιανικής εθνικής μυθοπλασίας, γύρω από την ιστορία της ειδωλολατρικής αρχαίας Μακεδονίας και του δωδεκαθεϊστή και αυτοδιοριζόμενου θεού “Μέγα Αλέξανδρου” (είχε διακηρύξει σοβαρά –σοβαρά πως δεν είναι γιος του Φιλλίπου, αλλά του Αιγύπτιου θεού Άμμωνα), τα οποία θεμελιώνουν την ισχύ της εθνικο-θρησκευτικής έκστασης των “χλαμυδοφόρων διαδηλωτών”, εκεί που υπάρχει οικονομική ανασφάλεια και απογοήτευση.
Γιατί, ναι μεν μπορεί να έχεις απονευρωθεί κοινωνικά και να μην διαμαρτύρεσαι που δεν σε φτάνει το μεροκάματο να θρέψεις τον εαυτό σου και τα παιδιά σου, να θεωρείς φυσιολογικό να δουλεύεις τον μήνα για μόλις 200-300 ή ακόμα και 400 ευρώ, να είσαι άνεργος, να πεινάς, όμως, άμα πιστέψεις πως διαιωνίστηκες διαμέσου των «ελληνικών γονιδίων» του Μέγα Αλέξανδρου, και όλο αυτό συνοδευτεί με θρησκευτικές εμμονές, τότε μπορεί και να χορτάσεις από τα άχυρα της εθνικο-θρησκευτικής σου βλακείας.
Απορία: Τα γονίδια των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ελληνοχριστιανικά ή ειδωλολατρικά; Όποιος μπει στον κόπο ακόμα και να σκεφτεί το ερώτημα, τότε απλώς περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της ηλιθιότητάς του…
Διότι η εθνική ταυτότητα και συνείδηση δεν έχει να κάνει με ένα είδος γενετικής-φυλετικής συνέχειας από τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά συνιστά σύγχρονο ιδεολογικό πρόταγμα που βασίζεται στα μυθεύματα της «προαιώνιας συνέχειας του έθνους από τους αρχαίους προγόνους», της φυλετικής καθαρότητας και τις άλλες εκφάνσεις του φασισμού. Επίσης, η εθνική ταυτότητα είναι άρρηκτα δεμένη και με την αστική ανάπτυξη και τον καπιταλισμό. Αυτό ακριβώς εκφράζει με τον πλέον ανοιχτό τρόπο ο πρώην υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στις δηλώσεις μετά τη συμφωνία των Πρεσπών: «Για εμάς και την κυβέρνησή μας πρώτιστο πατριωτικό καθήκον είναι να αναπτύξουμε το ρόλο της Ελλάδος στην περιοχή μας, να βγούμε από την κρίση και να πάμε στην ανάπτυξη με ολόκληρη την περιοχή»*
***
Το ενοχλητικό συμβάν είναι το γεγονός, πως το «Σλαβο-Μακεδονικό» ζήτημα δεν εντοπίζεται στην εποχή του ειδωλολάτρη «Μέγα» Αλέξανδρου, ούτε στον δήθεν μεταπολεμικό «κομμουνιστικό επεκτατισμό» του Τίτο ή στην «προδοσία» του ΚΚΕ την εποχή του εμφυλίου. Τα επιχειρήματα αυτά είναι για κάτι “τυπάκια” σαν τον Θάνο Τζήμερο, το μυαλό του οποίου παραπέμπει στην ακινησία ενός βάλτου.*
Το ζήτημα προέκυψε στο τέλος του 19ου αιώνα και είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της Μακεδονίας, τμήμα τότε της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μεταξύ των διαμορφούμενων εθνικών κρατών της Βαλκανικής περιοχής, τα οποία δημιουργηθήκαν από τον κατακερματισμό της. Ειδικά, η βαλκανική χερσόνησος αποτέλεσε το πεδίο για την ανάπτυξη μιας σειράς εδαφικών διεκδικήσεων από τα νέα κράτη που προέκυψαν, και καθώς κανένα κράτος δεν έχει εξαρχής μία εθνική βάση, όλα αιτιολογούνται με την επίκληση του αίματος, των «εθνικών», προαιώνιων και ύστερων δικαίων.
Η δραματική διαδοχή των γεγονότων και οι εξελίξεις που ακολούθησαν ήταν συνδυασμός των παραπάνω αιτιακών πλεγμάτων και είχαν ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις. Επιδίωξη όλων των νέων Βαλκανικών κρατών και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης ήταν η «απελευθέρωση» των αλύτρωτων ομοεθνών τους, που ζούσαν σ’ αυτήν τη οθωμανική ζώνη. Στο σημείο αυτό, είναι χρήσιμη η επισήμανση πως μιλάμε για ένα κόσμο αγροτικό-κτηνοτροφικό, με μικτές πληθυσμιακές ομάδες, προσηλωμένο στην παράδοση που ταυτιζόταν με την Εκκλησία παρά με το όποιο εθνικό κράτος.
Στην Μακεδονία, λοιπόν, διαπλέκονταν ποικίλης προέλευσης εθνικο-θρησκευτικά οράματα, γεγονός που ώθησε τις πληθυσμιακές ομάδες της περιοχής να χρησιμοποιήσουν τον όρο Μακεδόνες ως γεωγραφικό όρο, αλλά και ως ανώδυνο όρο, που ήταν λιγότερο επικίνδυνο την εποχή εκείνη από έναν εθνικό χαρακτηρισμό όπως Σέρβος, Μαυροβούνιος, Έλληνας, Εβραίος, Βλάχος, Αλβανός, Τούρκος, Αρμένης ή Βούλγαρος. Αξίζει πάντως παρενθετικά να γνωρίζουμε, πως ως την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922-23, το ελληνικό στοιχείο στη Μακεδονία αποτελούσε μεν μια ισχυρή μειονότητα, μα σε καμιά περίπτωση δεν καθιστούσε αυτονόητες τις αξιώσεις της Ελλάδας πάνω στο γεωγραφικό χώρο της σημερινής Μακεδονίας. Δηλαδή, η δημογραφική σύνθεση της περιοχής ανατράπηκε με τον πόλεμο στην Μικρά Ασία, τις αμοιβαίες σφαγές, τις λεγόμενες «ανταλλαγές πληθυσμών» και την καταστροφή όλων σχεδόν των ελληνικών κοινοτήτων στην Ασία.
Στις επόμενες γραμμές, δεν θα ενδιαφερθώ τόσο για τον εθνικό-αστικό μεγαλοϊδεατισμό, ο οποίος φούντωσε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλα τα βαλκανικά κράτη μόλις στα 1911 με αφορμή την ιταλική επίθεση στην Λιβύη και τον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που επακολούθησε, αλλά θα εξετάσουμε από κοντά τις επινοήσεις και την κοινωνική μηχανική που υπεισέρχονται στη δημιουργία των εθνών, μέσα από τις προσπάθειες του τότε νέου ελληνικού κράτους, για άμεση υιοθέτηση των Σλαβομακεδόνων και προσάρτησής τους στο ελληνικό έθνος και κράτος.
Ήταν μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τη συγκεκριμένη μειονότητα: «η πλευρά που επικρατούσε σε μια ορισμένη περιοχή υποχρέωνε τους Σλαβομακεδόνες να την ακολουθούν, πιέζοντάς τους με ένοπλη βία και στρατολογώντας τους, ιδρύοντας σχολεία και εκκλησίες, ασκώντας προπαγάνδα κ.λπ. Αρκεί να σημειωθεί, ότι “μακεδονομάχοι” αλλά και ιστοριογράφοι του “μακεδονικού αγώνα” κάνουν λόγο για “ελληνομακεδόνες”, με ονόματα όπως Τράικο Σόβιτσε, Στόικο Μήτρε και Στογιάν Ζλάτε ή «σλαβόφωνους» και σεμνύνονται ότι «αν τα πράγματα αφήνονται (σ.σ πριν το 1908) άνευ της ελληνικής επεμβάσεως, τα εις ημάς σήμερα ανήκοντα σλαβόφωνα χωρία θα εμετρούντο επί των δακτύλων και ίσως ουδέν μας είχε απομείνει…»*, ενώ μετά από τους ελληνικούς βανδαλισμούς σε βάρος του χωριού Ζαγορίτσανη, ο μητροπολίτης Γερμανός Καραβαγγέλης δεν δυσκολεύεται να μνημονεύσει ότι «εκείνη την ημέρα σκοτώθηκαν εβδομήντα εννιά Βούλγαροι και δυστυχώς και μερικοί δικοί μας, σλαβόφωνοι μεν, αλλά πολύτιμοι…»*. Διότι, σύμφωνα πάντα με τα λόγια του μητροπολίτη, απευθυνόμενος στους Σλαβομακεδόνες είπε: «Είσαστε Έλληνες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου […]η μορφή σας είναι ελληνική».*
Ενώ ο ιερέας Χρυσόστομος Χρυσομαλλίδης ή Παπαδράκος έλεγε στους Σλαβομακεδόνες : «Έφθανε μόνον μια ματιά να ρίψετε στας Βουλγαρικάς και στας Μακεδονικάς κεφαλάς να ιδήτε την μεγάλην καταπληκτικήν διαφοράν. Το βουλγαρικό μούτρο είναι βλακώδες, το μέτωπο εξωγκόμενο και σαν της μαϊμούς[…] εσείς είσθαι εύμορφοι άνθρωποι».
Ή, ακόμα καλύτερα της «γνήσιας ελληνικής φυσιογνωμίας»*, όπως έλεγε ο επιθεωρητής του ελληνικού κράτους Ηλίας Παπαναστασίου. Τέλος, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Κώστας Τσιούλκας, στην προσπάθειά του να αποδείξει πως οι Σλαβομακεδόνες είχαν αίμα ελληνικό, – θα σας γελάσω αν σας πω ότι η γραμμή του αίματος ήταν απευθείας από τον Φίλιππο ή από τον Βουκεφάλα,- καλούσε: «Προσέλθετε οι δεινοί κρανιολόγοι και εθνικολόγοι και φωτογραφήσατε τους κατοίκους απασών των χωρών της Μακεδονίας, και πόλεων και κωμοπόλεων και κωμών και χωρίων και θα πεισθήτε ότι η ευθυγραμμία, η πλαστική και η στάσις των σωμάτων είνε πολύ υπέρτερον ειδος, ώστε να είνε αίσχος να υπαχθώσιν οι Μακεδόνες εις την μογγολοταταρικήν ομοσιπύαν».*
Αυτές οι ρατσιστικές δηλώσεις δεν πρέπει να μας προκαλούν καμία έκπληξη, διότι σε αυτή την ιστορική συγκυρία, στρατηγικός προσανατολισμός της ελληνικής αστικής τάξης ήταν η επέκταση του οικονομικού χώρου στα βαλκάνια όπου διεκδικούσε κυρίαρχη θέση και ρόλο. Αυτός είναι ο λόγος που άρχισε να προσεταιρίζεται τους σλαβομακεδόνες. Φοβόταν τις αντίστοιχες επιδιώξεις των άλλων εθνικών αστικών τάξεων των κρατών της Βαλκανικής, που εμφανίζονταν ολοένα και πιο επιθετικά, διεκδικώντας μια καλή θέση στο τραπέζι που θα γινόταν το μοίρασμα εδαφών και αγορών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα μετά την χρεοκοπία Τρικούπη το 1893 και την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897 δεν ήταν καθόλου καλή. Υπήρχε ανέχεια, ανεργία, τρομακτική φτώχεια και πείνα. Κοντά σε όλα αυτά, οι ξένοι ομολογιούχοι, Γερμανοί κυρίως, που κρατούσαν στα χέρια τους τα δάνεια της χώρας απαιτούν πιεστικά τα τοκοχρεολύσια τους. Οι εθνικιστικοί πόθοι γίνονται η δικλείδα ασφαλείας και η βαλβίδα διαφυγής του θρόνου και της ελληνικής κυβέρνησης από την λαϊκή αγανάκτηση και από τα μύρια κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που συσσώρευσε ο πόλεμος και η χρεοκοπία.
Όμως, το ελληνικό κεφάλαιο της εποχής διαθέτει τεράστια δύναμη με όπλο του τη θαλάσσια ναυτιλία και το δίκτυο των παροικιών στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, μα και στην ευρύτατη και πολυεθνική αυτοκρατορία των Αψβούργων. Το παροικιακό εμπορικό κεφάλαιο γνωρίζει τεράστια άνθηση, σε σημείο που η ελληνική αστική τάξη να είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας!
Οι Έλληνες τραπεζίτες Ανδρέας Συγγρός, Στέφανος Σκουλούδης, Γεώργιος Ζαρίφης, ήταν οι προνομιακοί δανειστές του οθωμανικού κράτους στο πεδίο του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικερδής λόγω της διαφοράς ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού στην Ευρώπη και σε αυτά που οι ίδιοι χρέωναν στο οθωμανικό θησαυροφυλάκιο. Είναι γεγονός, πως η «αγάπη» για το έθνος, την πατρίδα ή για το όνομα της πατρίδας είναι συναίσθημα που αφορά κυρίως το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη και δεν χρειάζεται να αγαπά κανένα έθνος και καμιά πατρίδα…Είναι λεύτερο…Περνά με ευκολία τα σύνορα καθώς γνωρίζει πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν∙ όμως, η αδιάκοπα αυξανόμενη δύναμη του ελληνικού κεφαλαίου, τόσο μέσα στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις παροικίες όσο και στο εσωτερικό του νέου ελληνικού κράτους, επέβαλε την κατάκτηση νέων εδαφών…
Πράγματι, η Ελληνική αγορά είχε διευρυνθεί με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, ενώ την ίδια περίοδο είχαμε εξέλιξη της οικονομικής ζωής, καθώς πραγματοποιούνται μεγάλα έργα υποδομής, φτιάχνονται σιδηροδρομικές γραμμές και δρόμοι και ιδρύονται μεγάλες εταιρείες, σε τομείς όπως στις μεταφορές, στην βιομηχανία και στην βιοτεχνία…
Εν τούτοις, η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία επιχειρήθηκε ο προσεταιρισμός των σλαβομακεδόνων και η επιχειρούμενη δημιουργία ελληνικού εθνικού φρονήματος, δεν έγινε με όρους ανάπτυξης της αγοράς και δεν έμεινε μόνο στα κρανιολογικά χαρακτηριστικά τους, αλλά προσπάθησε να αποδείξει ότι η γλώσσα των σλαβόφωνων της Μακεδονίας ήταν αρχαιοελληνική διάλεκτος.
Χαρακτηριστικά, ο διπλωμάτης Γεώργιος Τσορμπατζόγλου γράφει: «η γλώσσα τους δεν είναι Βουλγαρική αλλ’ αρχαιότατη Ελληνομακεδονική, παραφθαρείσα μεν ολοέν επί μάλλον υπο των αιώνων, αλλά και διαφυλάξασα επί τοσούτον την Ελληνικήν της οντότητα[…] το λεξιλόγιο της συνιστά ανεκτίμητον πολιτικώς και ανεκμετάλλευτον μέχρι σήμερον θησαυρών».* Αυτές τις εξωφρενικές κατασκευές τις προωθούσαν ακόμη και πανεπιστημιακοί καθηγητές όπως ο βυζαντινολόγος, Ακαδημαϊκός και υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Άμαντος, ο καθηγητής της γλωσσολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νικόλαος Παντελής Ανδριώτης ή ο καθηγητής επίσης στο Α.Π.Θ, Στίλπων Κυριακίδης…
Δεν θα ήταν υπέροχο αν οι βόρειοι γείτονες μας επικαλεστούν αυτές τις ανοησίες για να αποδείξουν και αυτοί πως είναι απευθείας χλαμυδοφόροι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου;
Σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο: «Η πολιτικό-ιδεολογική λειτουργία των εν λόγω θεωρημάτων κρίθηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε αυτά να διατηρηθούν στον σκληρό πυρήνα της εθνικής επιχειρηματολογίας για αρκετές ακόμα δεκαετίες, ως βασικά στοιχεία του οπλοστασίου που επιστρατεύτηκε για την αφομοίωση της σλαβομακεδονικής μειονότητας[…]».*
Ωστόσο, με τη λήξη του Β΄ Βαλκανικού πολέμου, απότοκος του οποίου ήταν η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών. Από το γεωγραφικό χώρο της πρώην οθωμανικής επαρχίας της Μακεδονίας που εκτεινόταν από τη Λίμνη Οχρίδα στα δυτικά έως τη Ροδόπη στα ανατολικά και από τον ορεινό όγκο της Σαρ-πλανίνα στον Βορρά έως τον Όλυμπο και την Πίνδο στον Νότο, η Ελλάδα πήρε το 51,57% (Μακεδονία του Αιγαίου), η Σερβία το 38,32% (Μακεδονία του Βαρδάρη) και η Βουλγαρία το 10,11% (Μακεδονία του Πιρίν).
Ας έχουμε όμως κατά νου πως ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος που τον ευνοούσε η ανατροπή του στάτους κβο, στο πλαίσιο μιας διεθνούς συγκυρίας που επέτρεψε την απομάκρυνση των Οθωμανών από τα ευρωπαϊκά τους εδάφη, συνένωσε τα βαλκανικά κράτη σε μια τετραπλή συμμαχία μεταξύ Σερβίας, Ελλάδας, Βουλγαρίας και Μαυροβούνιου και σηματοδότησαν την καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Θα τολμούσα να πω, πως ο πόλεμος αυτός δημιούργησε στους λαούς των Βαλκανίων, χριστιανούς και μη, συνείδηση για την κοινή τους τύχη. Κοινός ήταν ο δυνάστης τους, κοινή και η πάλη τους.
Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που έμεινε στην Ιστορία ως το «Ανατολικό Ζήτημα» κόστισε στους λαούς αφάνταστες αιματηρές καταστροφές και αύξησε την αποικιοκρατική επιθετικότητα των Δυτικών δυνάμεων, που άρχισαν να ραδιουργούν και να υποστηρίζουν την προσάρτηση των εδαφών πότε στον ένα πότε στον άλλο από τους τέσσερις συμμάχους, ανάλογα κάθε φορά με τα συμφέροντά τους.
Έτσι η Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου που υπογράφηκε στις 17 Μάη του 1913 προέβλεπε πως η Τουρκία παραχωρούσε στη Βαλκανική Συμμαχία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο όλα τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου – Μήδειας, της Μακεδονίας και της Θράκης δηλαδή, εκτός από τα εδάφη της Αλβανίας. Μάλιστα, η Βαλκανική Συμμαχία ανέθετε στις Μεγάλες Δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία και Αυστροουγγαρία τον διακανονισμό των συνόρων της Αλβανίας και όλων των ζητημάτων των σχετικών με την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Η τύχη των νησιών του Αιγαίου και η ρύθμιση του καθεστώτος του Αγίου Όρους ανατέθηκε σε αυτές τις έξι μεγάλες δυνάμεις! Τέλος, αναφορικά με την Κρήτη, η Τουρκία εκχωρούσε στην Βαλκανική Συμμαχία τα δικαιώματά της στο νησί!
Η Συνθήκη ήταν απολύτως ασαφής, αφού όλοι τα είχαν όλα και τα πάντα βρίσκονταν κάτω από την απόλυτη εξουσία του ιμπεριαλισμού των μεγάλων δυνάμεων. Ο Ιστορικός Θ. Πεφάνης παρατηρεί πως η Βαλκανική χερσόνησος αποτελεί: «το μήλον της έριδος μεταξύ διαφόρων ισχυρών επικρατειών της Δύσεως» και αυτό γιατί, «διαπνέονται ακόμη από ιμπεριαλιστικάς τάσεις και έχουν πονηράς βλέψεις επί των κρατών της Βαλκανικής, διά να χρησιμοποιήσωσι ταύτα ως μέσον προς κατάκτησιν των αγορών της Ανατολής».* Ο ανταγωνισμός, όμως, ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις για κυριαρχία στον γεωστρατηγικό χώρο της Χερσονήσου του Αίμου λόγω των πετρελαίων της Ανατολής γίνεται και ανταγωνισμός ανάμεσα στην Βαλκανική Συμμαχία. Τα βαλκάνια μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές αγορές και σε πεδίο νέων σκληρών συγκρούσεων. Γι΄ αυτό δεν άργησε να ξεσπάσει ο Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος. Όπως σημειώνει ο σημαντικός ιστορικός Νίκος Σβορώνος: «το πρόβλημα διανομής της Μακεδονίας και της Θράκης οδηγεί σε νέο πόλεμο. Η Βουλγαρία, κατά τη συμβουλή των Κεντρικών Δυνάμεων, χτυπά πρώτα τους Σέρβους και μετά τους Έλληνες, που ανταπαντούν με επιτυχία. Στο μεταξύ η Ρουμανία και η ίδια η Τουρκία μπαίνουν στον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας».*
Μύλος!
Ακολούθησε ο βίαιος εξελληνισμός των Σλαβομακεδόνων, που βασίστηκε στο επιχείρημα ότι ο πληθυσμός τους αφενός είναι μικρός και αφετέρου έχει ελληνική συνείδηση. Το γελοίο είναι, πως οι άνθρωποι αυτοί που κυνηγηθήκαν άγρια από το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά το 1959, με απόφαση του «υπεύθυνου εθνικής στρατηγικής» της κυβέρνησης Καραμανλή Φίλιππου Δραγούμη, αναγκάστηκαν με όρκο στο Ευαγγέλιο να απαρνηθούν την ομιλία της μητρικής γλώσσας τους…
***
Άλλωστε, οι εθνικοί μύθοι που δημιουργούν και συντηρούν ένα κλίμα εθνικολαϊκής υστερίας δεν αποτελούν διόλου μια Ελληνική αποκλειστικότητα, αλλά χαρακτηρίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία σχεδόν όλων των κρατικών μορφωμάτων που υπάγονται στο πολυποίκιλο μωσαϊκό των βαλκανικών εθνοτικών ομάδων, και όχι μόνον. Επίσης, τα εθνικά ζητήματα, στις ζοφερές μέρες που ζούμε, εξελίχθηκαν σε θεμελιακά προβλήματα της σύνθετης πραγματικότητάς μας. Αποτελούν, μαζί με το μεταναστευτικό πρόβλημα, και κυρίως σε εποχές οικονομικών κρίσεων, στοιχεία αναπόσπαστα και νομιμοποιητικά της εξουσίας, καθώς δημιουργούν ένα κλίμα όπου ευδοκιμεί η διαρκής και ασυνείδητη επικρότηση αντιλαϊκών πολιτικών.
Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπουμε γιγάντωση της ακροδεξιάς και των φασιστοειδών μορφωμάτων με έντονη προβολή του εθνικιστικού απομονωτισμού όπως στην Ουγγαρία, και βίαιων λύσεων στο υποτιθέμενο κομβικό πολιτικό ζήτημα, που είναι το προσφυγικό.Η άνοδος του φασισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα αναπάντεχο γεγονός, είναι, όμως, ένα ανησυχητικό γεγονός. Οι «παρθένες» της αστικής πολιτικής τάξης αναζητούν εξηγήσεις και προσφεύγουν στην ίδια πάντα «πάσης χρήσεως» κοινωνιολογία, όπως στην παγκοσμιοποίηση, την οικονομική κρίση, την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης των μεσαίων στρωμάτων,μπλα μπλα μπλα… ποτέ, όμως, δεν αναζητούν εξηγήσεις από τις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις που νέμονται την εξουσία∙ από τους εαυτούς τους δηλαδή.
Εν τέλει, δεν είναι ο εργάτης που αποφάσισε να περιορίσει όσο γίνεται το βασικό μισθό του, ούτε να μείνει άνεργος∙ ούτε ο συνταξιούχος αποφάσισε να κόψει μόνος του την σύνταξή του ή την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή του… Συν τοις άλλοις, οι «παρθένες» της ΕΕ που εφαρμόζουν τις πλέον επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έχτισαν υπομονετικά και την υπόθεση της «σύγκρουσης πολιτισμών» για να στοχοποιήσουν τον μετανάστη, τον «άλλον», τον «ξένο», ώστε να διαμορφώνουν τη γνώμη του λαού που χρειάζονται∙ ο «άλλος», ως αποδιοπομπαίος τράγος, ως επιδρομέας δηλαδή, που θα κλέψει το φαί του ευρωπαίου «πολιτισμένου» εργάτη και θα του φάει τα κοινωνικά επιδόματα…
«Η απόκτηση βουλγαρικού διαβατηρίου για τον πολίτη της πΓΔΜ είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο : αρκεί να παρουσιάσει μια βεβαίωση με την οποία να αποδεικνύεται η «βουλγαρική καταγωγή» του»*. Έτσι κι αλλιώς το εθνικό, θρησκευτικό και γλωσσικό μωσαϊκό της πΓΔΜ είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και περιπλέκεται σε διαρκώς μεταβαλλόμενους συνδυασμούς. Η χώρα αυτή ακόμα αναζητά την εθνική ομογενοποίηση, άρα, και την κρατική συγκρότησή της…
Ο «ασκός του Αιόλου» όμως άνοιξε στα Βαλκάνια από την ώρα που υλοποιήθηκε, από τις επεμβάσεις και δολοπλοκίες των ΗΠΑ, της ΕΕ, ειδικά της Γερμανίας, το εγκληματικό σχέδιο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της αλλαγής των συνόρων της περιοχής. Τα Βαλκάνια, μετά την διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και στο όνομα της «Μεγάλης Σερβίας», της «Μεγάλης Κροατίας» ή της «Μεγάλης Αλβανίας» μετατράπηκαν σε συνώνυμο του εθνικιστικού αλυτρωτισμού και σοβινισμού των ατέλειωτων συγκρούσεων, ψυχρών και θερμών, της διάλυσης και του κατατεμαχισμού.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός πισωγυρίσματος της ιστορίας! Το ζήτημα της πΓΔΜ έχει μετατραπεί σε διακύβευμα παγκόσμιο ανάμεσα στη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ, λόγω της μετατροπής των Βαλκανίων σε πεδίο ενός άτυπου ενεργειακού «πολέμου». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εντάξουμε την συνάντηση, στις αρχές του Νοεμβρίου που πέρασε, των πρωθυπουργών Ελλάδας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Σερβίας στη Βάρνα, με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τον αποκλεισμό από την συνάντηση της Τουρκίας, η οποία προσπαθεί να αξιοποιήσει τη θρησκευτική συγγένεια με τις μουσουλμανικές μειονότητες ώστε να εισχωρήσει στην περιοχή. Στο κέντρο της προσοχής της Άγκυρας βρίσκονται οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές συμφωνίες, καθώς και οι ενεργειακοί σχεδιασμοί στα βαλκάνια γιατί υποβαθμίζουν τα σχέδια της Τουρκικής κυβέρνησης που αφορούν στην αναβάθμισή της στην περιοχή με όχημα τον αγωγό φυσικού αερίου «Turkish Stream» που κατασκευάζει σε συνεργασία με τη Ρωσία και στον οποίο αντιτίθενται οι ΗΠΑ.
Μέσα σε αυτές τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού που μας πέρασε,το περιοδικό Foreign Policy μίλησε για υποψηφιότητα Ζαεφ-Τσίπρα για το Νόμπελ Ειρήνης αναφορικά με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, που άκοσμα δεν είχε οριστικοποιηθεί, ενώ η εφημερίδα La Repubblica χαρακτηρίζει τον Α. Τσίπρα ως τον άνθρωπο που είναι σε απόλυτη στοίχιση με τις πλέον επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ως «εκείνο – πλέον το σπανιότατο – [είδος] ενός ηγέτη που δεν γνωρίζει, σχεδόν, τι σημαίνει ο λαϊκισμός, ενώ παράλληλα «[…] δρέπει τους καρπούς των ρεαλιστικών επιλογών του» έστω και αν «το 20% των νοικοκυριών ζει σε συνθήκες φτώχειας». Εκείνο που μετράει είναι «[…] η προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης [που] είναι θετική και η ελάφρυνση του χρέους [η οποία] επιτρέπει να ατενίζει κανείς το μέλλον, χωρίς υπερβολική ανησυχία».
Δεν ξέρω τι αποκομίσατε όσοι από εσάς «ατενίζετε το μέλλον χωρίς υπερβολική ανησυχία» από αυτήν την ανάγνωση, όμως, αν σε κάποιους φαίνεται πως δεν υπάρχει διέξοδος από το τέλμα, έχω να πω, υπό τους ήχους του δικού μου τυμπάνου πάντα, πως η ανάλυση συγκεκριμένων γεγονότων που αποτελούν καρπό συγκεκριμένων πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ιστορική συνείδηση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση της αντικειμενικής μας πραγματικότητας.
Ειδάλλως, άμα δεν τα καταφέρουμε, με αποτέλεσμα όλα να μας φαίνονται βαρετά, σχολαστικά και απόκρυφα, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα άλλο από το να παραδοθούμε στην γοργόνα και να αναρωτιόμαστε αν ο Μέγας Αλέξανδρος ζει…
1* CNN: Απελάσεις Ρώσων διπλωματών: Η δήλωση Λαβρόφ και η στάση των ΗΠΑhttps://www.cnn.gr/news/kosmos/story/138735/apelaseis-roson-diplomaton-h-dilosi-lavrof-kai-i-stasi-ton-hpa
2* BBC: Go-ahead for Balkan oil pipeline http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/4130271.stmκαι Νίκος Μπογιόπουλος Η μεγαλύτερη «βάση» των ΗΠΑ στον κόσμο!https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4426772
3* Νέες πιέσεις κατά του «Nord Stream 2» μετά το επεισόδιο στην Αζοφική Θάλασσαhttps://www.rizospastis.gr/story.do?id=10139560
4* Iospress: Από το Μεγαλέξανδρο στον Ράμσφελντ
5*Περιοδικό Θέσεις: ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ.
6* Protagon.gr: Κοτζιάς: Γιατί η συμφωνία με την ΠΓΔΜ είναι πατριωτική 16 Ιουνίου 2018
7*liberal.gr Θάνος Τζήμερος «Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!»
8* Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος «Μακεδόνικος Αγώνας». Η ένοπλη φάση, 1904-1908» Εκδόσεις Α Σταμούλης, σελ. 38, 220 και 254.
9* Περιοδικο Θεσεις Χρήστου Τυροβούζη: Για την ιστορική διάσταση του «Μακεδόνικου»
10*Γερμανος Καραβαγγέλης: Ο Μακεδονικός Αγών. Απομνημονεύματα 1958
11* Σταμάτης Ράπτης Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος 1910 σελ 176 από Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα [έρευνα Τάσος Κωστόπουλος]Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
12* Κωνσταντίνος Τσιούλκας Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων εκ συγκρίσεως της σλαυοφανούς μακεδονικής γλώσσης προς την ελληνικήν 1907.
13* Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
14* Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π
15* Θ. Πεφάνης: Η ιδέα της Βαλκανικής Ενώσεως και αί Βαλκανικαί σχέσεις Αθήνα 1933 σελ 6.
16*Νίκος Γ. Σβορώνος: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 117
17* Monde-Diplomatique: Σόφια-Σκόπια, δύο αδέλφια-εχθροί 7 Δεκεμβρίου 2013
ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)
Αναρτήθηκε από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου