ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΪΚΑ - ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ - ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ
Μοιρασμένοι ρόλοι στο τσάκισμα μισθών και Συμβάσεων
Καμιά ανοχή στον «κοινωνικό διάλογο». Οργάνωση και πάλη για την ήττα της αστικής πολιτικής, που βλέπει τον εργάτη σαν «κόστος» για την εργοδοσία
 |
Αυτό επιδιώκουν με την πιο αντιδραστική και επιθετική προπαγάνδα, κοροϊδεύοντας μεταξύ άλλων εργαζόμενους και άνεργους, ότι με τη μείωση των μισθών θα ανασχεθούν δήθεν οι απολύσεις και θα μειωθεί η ανεργία, που είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό και εκτινάσσεται σε συνθήκες κρίσης. Καμιά επί της ουσίας διαφωνία δεν υπάρχει στο εσωτερικό του μαύρου μετώπου που στέκεται απέναντι στους εργαζόμενους, κι ας πασχίζει ο καθένας από τους «εταίρους» να ρίξει το μπαλάκι στον άλλο, για να θολώσουν τα νερά.
Η κυβέρνηση επίσημα λέει ότι η μείωση των μισθών και το χτύπημα της Συλλογικής Σύμβασης, είναι απαίτηση της τρόικας και όχι δική της επιλογή. Λέει ψέματα. Ο προηγούμενος πρωθυπουργός ήταν αυτός που συνυπέγραψε στη Σύνοδο Κορυφής τον περασμένο Μάρτη το «Σύμφωνο για το Ευρώ», σύμφωνα με το οποίο: «Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, ό,τι λέει και ο Παπαδήμος σήμερα, για να δικαιολογήσει τη νέα επίθεση στους μισθούς και τις ΣΣΕ.
Με την ουσία των μέτρων συμφωνεί και η ΝΔ, σαν κατ' εξοχήν θεματοφύλακας της επιχειρηματικότητας και της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Ρίχνει όμως την ευθύνη των όποιων αποφάσεων στους «κοινωνικούς εταίρους», κρύβοντας ότι δικά της στελέχη, μαζί με του ΠΑΣΟΚ, πλειοψηφούν στις ενώσεις των εργοδοτών και στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες.
Οι εργοδότες λένε ότι οι ίδιοι δεν θέλουν να καταργηθεί ο κατώτερος μισθός και η ΕΓΣΣΕ, ζητάνε όμως να μειωθεί δραστικά με συμφωνία των «κοινωνικών εταίρων». Δηλαδή, «όχι Γιάννης, Γιαννάκης». Οι προτάσεις που ενιαία διατυπώνουν είναι οι εξής: Να μη εφαρμοστεί η ισχύουσα Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (προβλέπει για τον Αύγουστο μισθολογικές «αυξήσεις» 2,6%), τριετές πάγωμα των μισθών και μείωση κατά 10% του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους.
Επίσης, ζητάνε κατάργηση επί της ουσίας του 13ου και 14ου μισθού, αξιώνοντας να είναι στη«διακριτική ευχέρεια» της εργοδοσίας η καταβολή τους κλιμακωτά, ανάλογα με το ύψος του μισθού, με την εξέλιξη της κερδοφορίας της επιχείρησης και με την «παραγωγικότητα» των εργαζομένων. Ολα τα παραπάνω καθιστούν επί της ουσίας ανενεργή την ΕΓΣΣΕ, ακόμα και αν στα χαρτιά αυτή συνεχίσει να υφίσταται.
Η ΓΣΕΕ λέει ότι δεν διαπραγματεύεται οτιδήποτε έχει να κάνει με την ΕΓΣΣΕ, αλλά σπεύδει στο «διάλογο», που συγκαλείται στις 18 Γενάρη, γνωρίζοντας τις διαθέσεις κυβέρνησης και εργοδοτών για εφ' όλης της ύλης παζάρεμα σε βάρος των εργαζομένων και την πρόθεση της πρώτης να χρησιμοποιήσει τα όποια αποτελέσματα του «κοινωνικού διαλόγου» για να νομοθετήσει - αν χρειαστεί - η ίδια τις αντιδραστικές αλλαγές.
Ταυτόχρονα, με τις κορώνες της ότι συζητάει μόνο για το «μη μισθολογικό κόστος», η ΓΣΕΕ νομιμοποιεί την κυρίαρχη αστική προπαγάνδα, που λέει, πρώτον ότι ο εργάτης είναι «κόστος» για τον εργοδότη, κι ας του κατακλέβει την υπεραξία στην διαδικασία της παραγωγής, δεύτερον ότι οι εργοδοτικές εισφορές πρέπει να μειωθούν, κι ας είναι οι εργοδότες που έχουν γονατίσει τα Ταμεία, με την ανοχή, τη συνενοχή και τους νόμους της κάθε κυβέρνησης.
Πρωταγωνιστές και δεκανίκια
Η αντεργατική μεθόδευση είναι δεδομένη: Με τον εκβιασμό στον λαό «συναίνεση ή χάος», αφού η μείωση των μισθών παρουσιάζεται από τους προπαγανδιστές της μαύρης συμμαχίας σαν προαπαιτούμενο για το νέο δάνειο, οι «κοινωνικοί εταίροι» θα επιδιώξουν συμφωνία, με τις πιέσεις να οργιάζουν στις λαϊκές συνειδήσεις.
Στη συνέχεια, στα τέλη Γενάρη, αν οι εργατικές αντιδράσεις ξετινάξουν στην κυριολεξία την «κοινωνική συναίνεση», θα έρθει η κυβέρνηση με τις ίδιες απειλές να αξιοποιήσει το «διάλογο» και να νομοθετήσει τα προαποφασισμένα μέτρα. Αυτός είναι ο σχεδιασμός που με την πάλη τους καλούνται να ακυρώσουν οι εργαζόμενοι αν δεν θέλουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους να φορέσουν μόνοι τις αλυσίδες στα πόδια τους.
Δίπλα στους πρωτομάστορες της επίθεσης, βρίσκονται όμως και τα δεκανίκια τους, κύρια οι οπορτουνιστές, σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Η παράταξη του ΣΥΝ στη διοίκηση της ΓΣΕΕ, εγκαλεί την πλειοψηφία για «έλλειψη συνολικού σχεδίου», όταν αποδεδειγμένα ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ είναι διαχρονικά ενταγμένες στους αντεργατικούς σχεδιασμούς της αστικής τάξης, σαν πυλώνες του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού και του κοινωνικοεταιρισμού. Χωρίς τη δική τους συμβολή και αν οι συσχετισμοί ήταν διαφορετικοί στο συνδικαλιστικό κίνημα, η εργατική τάξη δε θα μετρούσε τόσες απώλειες τις τελευταίες δεκαετίες και δε θα βρισκόταν απροετοίμαστη μπροστά στη γενικευμένη επίθεση που σήμανε η βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Ο ΣΥΝ από την πλευρά του καταλογίζει στην κυβέρνηση ότι ανέχεται τη «συμπαιγνία των νεοφιλελεύθερων κύκλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ώστε να εφαρμοστεί η πιο αντιδραστική και ταξική πολιτική που έχει γνωρίσει η ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες και για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα τραπεζών και των δανειστών μας». Σε ερώτηση που κατέθεσε προς τον πρωθυπουργό, ο Αλ. Τσίπρας αναρωτιέται μάλιστα, «ποια είναι η θέση της κυβέρνησης στις επιδιώξεις που επιχειρούν να επιβάλουν με τις νεοφιλελεύθερες εμμονές τους η τρόικα, εργοδοτικά σωματεία και οικονομικά συμφέροντα».
Για τον ΣΥΝ, οι προωθούμενες αντεργατικές ανατροπές προέκυψαν ξαφνικά, σαν αξιώσεις της «νεοφιλελεύθερης» τρόικας και των εργοδοτών. Αρα, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είναι μόνιμη επιδίωξη και στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, ανεξάρτητα από τη μορφή της αστικής διαχείρισης. Η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, στο όνομα της οποίας προωθούνται και τα νέα μέτρα, είναι ευαγγέλιο για την ΕΕ (πρώην ΕΟΚ) που με λύσσα υπερασπίζεται και οι αντεργατικές ανατροπές δεν έπεσαν από τον ουρανό.
Διαχρονική στρατηγική επίθεση
Η επίθεση στους μισθούς είναι διαχρονική και χαρακτηριστικό ως προς αυτό δεν είναι μόνο οι κατάπτυστες συλλογικές συμβάσεις που υπογράφουν συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ στους κλάδους όπου πλειοψηφούν, αλλά και το γεγονός ότι από το 1985 ακόμα είχε επιβληθεί για πρώτη φορά με πράξη νομοθετικού περιεχομένου το πάγωμα των μισθών. Αλλες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, όπως η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, που αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο της δουλειάς και βαθαίνει την εργασιακή εκμετάλλευση, προωθείται εδώ και μια δεκαετία στην ΕΕ, με αποκορύφωμα την «επέλαση» που επιχειρήθηκε με την κοινοτική οδηγία του 2008.
Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης γενικεύονται σταθερά στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, με ευθύνη και του ΣΥΝ, οι δήμαρχοι του οποίου συμφώνησαν - για παράδειγμα - με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης το 1998, με τα οποία έγινε προσπάθεια να διεμβολιστούν οι συλλογικές συμβάσεις. Οσο για το Ασφαλιστικό, τα Ταμεία και τα αποθεματικά τους αποτελούν λεία για την εργοδοσία από τη δεκαετία ακόμα του '50, ενώ οι αντιασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, με στόχο τη μείωση αυτού που οι αστοί ονομάζουν «μη μισθολογικό κόστος», πυκνώνουν από το 1991 και μετά (νόμος Σιούφα 1993, προτάσεις Γιαννίτση 2002, νόμος Ρέππα 2004 και πάει λέγοντας).
Συγκαλύπτοντας συνειδητά όλα τα παραπάνω, ο ΣΥΝ φτάνει στο σημείο ξεδιάντροπα να απαλλάσσει τη συγκυβέρνηση από τη συνευθύνη της στο ξεπάτωμα του λαού, καλώντας την να τοποθετηθεί απέναντι στις επιδιώξεις τρίτων, σαν να μην είναι η ίδια που διευθύνει την επίθεση για λογαριασμό του ντόπιου κεφαλαίου και σαν τα κόμματα που την απαρτίζουν να μην έχουν δώσει απτά δείγματα γραφής για την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική τους, είτε σαν κυβέρνηση, είτε σαν αντιπολίτευση!
Κρύβει από το λαό ότι οι αντεργατικές ανατροπές είναι στρατηγική επιλογή της ΕΕ, υπέρ των μονοπωλίων. Κρύβει ότι αντεργατικά μέτρα παίρνονταν με τη σέσουλα από τις αστικές κυβερνήσεις και στην περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, και μάλιστα από σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, με τις οποίες σήμερα ο ΣΥΝ θέλει να συνάψει κυβερνητικές κολεγιές.
Ο κόμπος έφτασε στο χτένι
Το ΠΑΜΕ σχολίασε τις προωθούμενες αλλαγές στα μισθολογικά και εργασιακά με την προτροπή προς τους εργαζόμενους «ή αυτοί ή εμείς». Δηλαδή, ή το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - τρόικας - εργοδοτών και εργατοπατέρων, για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ή η εργατική τάξη, για τα συμφέροντα των παιδιών της και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, για τις σύγχρονες ανάγκες τους. Για να κερδηθεί αυτός ο αγώνας, χρειάζεται ταξική οργάνωση και αλλαγή των συσχετισμών παντού.
Να χάσουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ. και το κόμμα της Μπακογιάννη, οι εκπρόσωποί τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να απομονωθεί ο οπορτουνισμός πολιτικά και στο κίνημα, σαν δύναμη αφερέγγυα που αδυνατίζει το μέτωπο στο κεφάλαιο και στα κόμματά του, καλλιεργεί αυταπάτες και θέλει να μπάσει την αστική διαχείριση από την πίσω πόρτα. Ισχυρό ΚΚΕ και λαϊκή συμμαχία για να εμποδιστούν τα μαύρα μέτρα, να ηττηθεί η πολιτική που τα επιβάλλει.
Π.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
15/1/2012
-- Αντάμα χτυπάνε τους εργάτες για τα μονοπώλια
7/1/2012
-- Στήνουν νέο σφαγείο για μισθούς και Συλλογικές Συμβάσεις
7/1/2012
-- Σε κοινή πορεία ενάντια στους εργάτες
5/1/2012
-- Εφοδος για σαρωτικές ανατροπές μέχρι τέλη Γενάρη
5/10/2011
-- Προωθούν τον πυρήνα των εργοδοτικών αξιώσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου