Για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων

Για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων

Στο προηγούμενο άρθρο αναφερθήκαμε γενικά στην «αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών», επομένως και στις σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών στην εποχή του ιμπεριαλισμού, κάτω και από τη δράση του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, σχέσεις που διαμορφώνονται από τη θέση τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, και στις οποίες επιδρά και το στοιχείο της «δύναμης» της καπιταλιστικής οικονομίας, των μονοπωλίων, και του καπιταλιστικού κράτους. Αναφερθήκαμε επίσης στο γεγονός ότι τόσο η εσωτερική πολιτική που εφαρμόζεται σε κάθε χώρα, όσο και η εξωτερική της πολιτική καθορίζονται από τη θέση της στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και υπηρετεί συνειδητά την αναπαραγωγή των σχέσεων εκμετάλλευσης και την ενίσχυσή τους. Το αυτό ισχύει και για τις χώρες που συμμετέχουν στο ιμπεριαλιστικό σύστημα από υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση, όπως η Ελλάδα. Επομένως, η πολιτική που εφαρμόζεται από τις αστικές κυβερνήσεις στην Ελλάδα, και η εσωτερική και η εξωτερική, αντανακλά και την υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση του ελληνικού καπιταλισμού σε συνθήκες αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών οικονομιών. Και, βεβαίως, στην πολιτική που εφαρμόζεται, δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, λόγω ακριβώς του ότι η αλληλεξάρτηση υπάρχει σε ανισότιμες σε δύναμη οικονομίες και κράτη. Αυτό το γεγονός δημιουργεί και την εντύπωση «επιβολής» από τα διακρατικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, στα οποία επίσης συμμετέχει η Ελλάδα από υποδεέστερη θέση, της πολιτικής που εφαρμόζεται και ότι οι αστικές κυβερνήσεις την αποδέχονται «αναγκαστικά». Οτι κυβερνήσεις δεν αντιτάσσονται σ' αυτή, παρά τη φαινομενικά αρνητική επίδραση στη χώρα.

Αυτή η εντύπωση είναι λαθεμένη, αφού η επιλογή συμμετοχής στους διεθνείς και περιφερειακούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επομένως και συνειδητή επιλογή των αστικών κυβερνήσεων. Ακόμη και όταν πράγματι απ' αυτές τις επιλογές οι κυβερνήσεις των υποδεέστερων κρατών αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ή εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα, πάλι η ουσία δεν αλλάζει. Η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση, συνέπεια της οποίας είναι να εμφανίζονται και δυσκολίες, είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου. Στην προκειμένη περίπτωση, οι όποιες αντιθέσεις εμφανίζονται ανάμεσα στις ισχυρές και τις υποδεέστερες χώρες λύνονται με τη δύναμη των μονοπωλίων και του κράτους εις βάρος, βεβαίως, της υποδεέστερης χώρας. Και μπορεί να φαίνεται πιο ωφελημένο το κεφάλαιο των ισχυρών κρατών, αλλά δεν είναι απόλυτα σωστό, ωφελείται και το κεφάλαιο των υποδεέστερων χωρών.

Η επιβολή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, ως κατευθύνσεις της ΕΕ για παράδειγμα, είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο, στα πλαίσια της έντασης του ανταγωνισμού και της δημιουργίας ευνοϊκότερων συνθηκών αναπαραγωγής του. Η τάση για εξαγωγή κεφαλαίων και από καπιταλιστικά κράτη που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση είναι υπαρκτή, αλλά χρειάζεται ως αναγκαία και ικανή συνθήκη, για να πραγματοποιείται, τη συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση. Και, βεβαίως, είναι πιο αποτελεσματική με τη συμμετοχή για παράδειγμα της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Βεβαίως, από τη συγκεκριμένη δράση, με δεδομένη τη συμμετοχή σ' αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, την πρωτοβουλία έχουν τα ηγετικά καπιταλιστικά κράτη που αρπάζουν και τη μερίδα του λέοντος από τη λεία του μοιράσματος των αγορών. Αλλά ακόμη και έτσι, δηλαδή με περισσότερο ωφελημένα τα μονοπώλια των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, τα γενικά συμφέροντα του κεφαλαίου στην Ελλάδα είναι ωφελημένα. Και επίσης το γεγονός ότι και η εσωτερική και η εξωτερική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων της Ελλάδας ενισχύει και την τάση στήριξης και ενίσχυσης των χαρακτηριστικών του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της ενίσχυσης των μονοπωλιακών ομίλων, της εξαγωγής κεφαλαίων, αλλά και της συμμετοχής σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, αυτό δε σημαίνει ότι οι κυβερνήσεις της Ελλάδας έχουν τη δύναμη να επιβάλουν τη θέλησή τους αυτοτελώς σε χώρες π.χ. που εξάγουν κεφάλαια ή ακόμη και να αντιμετωπίσουν πιθανά προβλήματα μεταξύ τους (π.χ. ονοματολογία Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας), με δεδομένη τη δράση και άλλων καπιταλιστικών κρατών, κυρίως των ηγετικών σ' αυτές τις χώρες. Συμβάλλουν όμως στην επιβολή της πολιτικής που απαιτούν τα ηγετικά κράτη ή η ΕΕ. Και να θυμίσουμε ορισμένα παραδείγματα. Δεν ήταν ο Κ. Σημίτης ως πρωθυπουργός στην Ελλάδα που ανέλαβε «την πρωτοβουλία» με περιοδεία του στις χώρες της Βαλκανικής (Βουλγαρία, Ρουμανία) προκειμένου να βοηθήσει τις κυβερνήσεις τους ώστε να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ; Δεν ήταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου που συνέβαλαν στην ανατροπή της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς στη Γιουγκοσλαβία;

Και όλ' αυτά στα πλαίσια της δραστήριας συμμετοχής για την εξάπλωση της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, ακόμη και αν αυτό απαιτεί εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Γεγονός που επίσης ο Γ. Παπανδρέου έχει ομολογήσει ανοιχτά ως υπουργός Εξωτερικών.

Αλλωστε, από τη στιγμή που η άμυνα και η ασφάλεια της Ελλάδας εντάχθηκε από τις κυβερνήσεις της στο δόγμα του ΝΑΤΟ για τη λεγόμενη συλλογική ασφάλεια, γεγονός που ΝΑΤΟποίησε το Αιγαίο(1997), ουσιαστικά εκχωρήθηκαν κυριαρχικά δικαιώματα. Το ζήτημα βεβαίως της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων σε διακρατικούς οργανισμούς και ενώσεις, το οποίο δε γίνεται πάντοτε εμφανές, εγκυμονεί κινδύνους λόγω ακριβώς των ενδομονοπωλιακών ανταγωνισμών και σε επίπεδο περιφερειακών κρατών με την ίδια πάνω - κάτω ισχύ των καπιταλιστικών οικονομιών. Αλλά αυτά έρχονται ως συνέπεια των στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου στην Ελλάδα, που αντανακλούν τις πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων ως μονόδρομο, ως συνειδητές και όχι ως αναγκαστικές, λόγω εξάρτησης.

Επομένως και το ζήτημα της υπεράσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων από το λαό, για να έχει αποτέλεσμα προς όφελός του, πρέπει να αναδεικνύει το γεγονός ότι η εκχώρησή τους γίνεται γιατί αυτό απαιτούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οτι οι κίνδυνοι ελλοχεύουν γιατί αυτό απαιτεί το κεφάλαιο και εφαρμόζουν με την πολιτική οι κυβερνήσεις του. Αρα η εξάλειψή τους είναι διαλεχτικά δεμένη με την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Και η πάλη για την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων συνδέεται οργανικά με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού και πρέπει να τείνει σ' αυτήν.

Συνεχίζεται

Λ.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

6/7/2011

 -- Εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων

25/1/2009

 -- Σχέσεις εξάρτησης ή σχέσεις αλληλεξάρτησης;

13/3/2005

 -- Η αλληλεπίδραση εθνικού - διεθνικού και η εξάρτηση

27/2/2005

 -- Η υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα

3/12/2004

 -- ΑΤΙΤΛΟ