ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Αφαιρούν εργασιακά δικαιώματα σε όφελος του κεφαλαίου
 |
Η ανεργία μετονομάζεται σε «θαύμα απασχόλησης»
Ταυτόχρονα, ένα μαζικό κύμα απολύσεων έχει προ πολλού ξεκινήσει. Δώδεκα χρόνια είχε να ζήσει η Γερμανία τόσο μαζική κατάργηση θέσεων εργασίας. Μεγάλες εταιρείες προχωρούν σε μαζικές απολύσεις. Από τον Οργανισμό Γερμανικών Σιδηροδρόμων (6.000), την εταιρεία Σέφερ (5.000) Χαϊδελβέργη - Μηχανές εκτύπωσης (4.000) μέχρι τη Κβέλε (4.000), την Κοντινένταλ (2.600) την Τίσεν - Κρουπ (2.000), την Κάρμαν (1.300) και την Μερσέντες (1.000),ακόμα και την Γερμανική Τράπεζα (800) δεν υπάρχει σχεδόν κανένας βιομηχανικός κλάδος που να μην έχει πληγεί. Η πρόβλεψη για την ανεργία είναι ότι τα επίσημα 3,3 εκατομμύρια ανέργων το Δεκέμβρη του 2009 θα φτάσουν τα 4,1 εκατομμύρια το 2010.
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ στη Γερμανία, στη χώρα συντελείται ένα «θαύμα απασχόλησης». Είναι απορίας άξιο με πόσο θράσος γίνεται χειραγώγηση των στατιστικών, το πώς πλαστογραφούνται αριθμοί και με πόση ευκολία αυτή η καταστροφική εξέλιξη, στη λεγόμενη αγορά εργασίας, μετονομάζεται σε «θαύμα».
Το γεγονός ότι πολλοί άνεργοι δεν συμπεριλαμβάνονται στις στατιστικές των πρακτορείων εργασίας έχει να κάνει με το ότι σήμερα δεν είναι πια καθόλου εύκολο να καταγραφεί κάποιος ως άνεργος, αν το δούμε καθαρά στατιστικά. Για παράδειγμα, οι λεγόμενοι εργαζόμενοι του ενός ευρώ δεν εμφανίζονται στις στατιστικές, επίσης οι άνεργοι που συμμετέχουν ετησίως στα λεγόμενα προγράμματα επανεκπαίδευσης ή οι πάνω των 58 χρόνων πολίτες δεν θεωρούνται στατιστικά άνεργοι και ας πρόκειται για περίπου 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους. Στους παραπάνω, αν προστεθούν και εκείνοι που παραδίνονται στα χέρια ιδιωτών μεσιτών εργασίας, τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των «νοικιαζόμενων» εργαζομένων και η μεγάλη στρατιά των «αόρατων» ανέργων, που έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα να βρουν δουλειά και δεν καταγράφονται. Ταυτόχρονα, αυξάνονται θεαματικά οι θέσεις εργασίας με χαμηλό μισθό, οι θέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου καθώς και η προσωρινή εργασία. Η πλήρης απασχόληση καταντάει απαρχαιωμένο μοντέλο. Σύμφωνα με μια μελέτη του Ινστιτούτου για το Μέλλον της Απασχόλησης σήμερα το 60% (έναντι του 64,7% το 2001) των Γερμανών εργαζομένων κατέχει μια θέση πλήρους απασχόλησης αορίστου χρόνου και μόνο 43,3% των γυναικών έναντι του 48% το 2001. Και η τάση θα ενισχυθεί τα επόμενα χρόνια.
Αυτή η εξέλιξη συνοδεύεται και από μειώσεις μισθών. Για παράδειγμα, η εταιρεία χημικών προϊόντων Σλέκερ απολύει εργαζόμενους για να τους επαναπροσλάβει με 50% λιγότερο μισθό.
«Στα μισά από τα 100 πιο συνηθισμένα επαγγέλματα στη Γερμανία οι εργαζόμενοι κερδίζουν κάτι λιγότερο από ό,τι το 1999!» ανέφερε πρόσφατα το περιοδικό «Στερν» μετά από μία έρευνα για τα εισοδήματα.
Στο μεταξύ από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου επιχειρηματιών στην Μεταλλουργία μέχρι και τον υπουργό Εσωτερικών Τόμας ντε Μεζιέρ (του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος) ένα είναι το αίτημα για τις επερχόμενες διαπραγματεύσεις: συγκράτηση των μισθών. Λένε απροκάλυπτα στους εργαζόμενους: Συνεχίστε να πληρώνετε την κρίση μας!
Ο ρόλος του εργοδοτικού συνδικαλισμού
Παρά τα παραπάνω, υπάρχουν συνδικάτα που τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι μπορούν να ανταλλάξουν την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας με παραίτηση από την αύξηση των μισθών, όπως το συμφώνησε το συνδικάτο των μεταλλεργατών (IG-Metal). Αυτή είναι η κατάντια του συμβιβασμένου εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αστικά μέσα και πολιτικοί ευγνωμονούν το «λογικό» συνδικάτο IG- Metal, ενώ χαρακτηρίζουν ως «ξεδιάντροπο» το συνδικάτο του τομέα των υπηρεσιών (Ver.di) που προχώρησε πρόσφατα σε προειδοποιητικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, όπου συμμετείχαν πάνω από 120.000, με κύριο αίτημα την αύξηση των μισθών κατά 5%. Τελικά το Ver.di και η κυβέρνηση διέκοψαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, αφού αυτές βρέθηκαν σε αδιέξοδο. Ταυτόχρονα, ανακοινώθηκε ότι τη Δευτέρα 22 του Φλεβάρη και για τέσσερις μέρες, οι πιλότοι και το προσωπικό εδάφους της γερμανικής αεροπορικής εταιρείας Lufthansa θα προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, διεκδικώντας αυξήσεις μισθών 6,4% και διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 90% των πιλότων ψήφισε υπέρ της απεργίας.
Στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης με τη «μεταρρύθμιση του 2001 και του 2004μεθοδεύεται μείωση του ύψους των συντάξεων κατά 20% έως το 2030 και με το νόμο που ψηφίστηκε το Μάρτη του 2007 για τη λεγόμενη «αναπροσαρμογή των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης» προβλέπεται αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια για τους νεοεισερχόμενους. Αυτοί, ωστόσο, που συμπληρώνουν 45 χρόνια ασφάλισης διατηρούν το δικαίωμα πλήρους συνταξιοδότησης στα 65. Επίσης, για όσους θέλουν να βγουν στα 63 χρόνια θα δίνεται μειωμένη κατά 14,45% σύνταξη. Φυσικά, αν κανείς υπολογίσει (και αυτό ισχύει και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα και για κάθε άλλη χώρα) ότι αυξάνεται ο αριθμός των υποαπασχολούμενων (μερική απασχόληση, δουλειά με συμβάσεις μιας μέρας, το λεγόμενο μίνι-τζομπ δηλαδή ωράριο διάρκειας μέχρι 15 ώρες την βδομάδα) η αξιοπρεπής σύνταξη, ουσιαστικά η οποιαδήποτε σύνταξη, γίνεται «όνειρο θερινής νυκτός».
Σε όλα αυτά οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, οι εργατοπατέρες του «κοινωνικού εταιρισμού» και της ταξικής υποταγής, με πολύχρονη παράδοση στη Γερμανία έβαλαν πλάτη για να περάσουν, συνέβαλαν στην προσπάθεια υποταγής των εργαζομένων στη λογική της ...συμβολής για να ξεπεραστεί η κρίση. Ετσι συμφώνησαν σε πολλές επιχειρήσεις για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με μείωση των ημερών εργασίας και μείωση των μισθών ή κάποιες φορές που υπάρχει ένταση εργασίας επιμήκυνση του χρόνου εργασίας. Ετσι οι ανάγκες του κεφαλαίου, για να εξασφαλίζει την κερδοφορία του ανάχθηκαν σε πρόβλημα των εργατών, με το πρόσχημα να μην υπάρξουν απολύσεις. Ωστόσο, όπως δείξαμε παραπάνω και απολύσεις υπήρξαν και οι εργαζόμενοι έχασαν δικαιώματα.
«Τριγμοί» στον κυβερνητικό συνασπισμό
Στο μεταξύ, σάλο έχουν προκαλέσει στη Γερμανία οι δηλώσεις του υπουργού Εξωτερικών και επικεφαλής του έτερου κόμματος των Φιλελευθέρων Δημοκρατών στον κυβερνητικό συνασπισμό, Γκουίντο Βερστεβέλε, ειδικά μετά τις κορόνες περί «σοσιαλιστικού τύπου» πολιτική σε θέματα «κοινωνικής πολιτικής». Ο Βερστεβέλε συνέκρινε τα μακροχρόνια επιδόματα στους ανέργους με την κατάσταση «στην εποχή της παρακμής της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» και επέμεινε ότι το σύστημα χρειάζεται ριζική αναθεώρηση. Ας σημειωθεί, ότι οι δηλώσεις Βερστεβέλε συνέπεσαν με την απόφαση του Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου στην Καρλσρούη που κρίνει αντισυνταγματικό το νόμο Χαρτς 4 (Harz IV) για τις περικοπές των επιδομάτων, σύμφωνα με την οποία το σύστημα δεν είναι διαφανές όσον αφορά τον υπολογισμό του ύψους του επιδόματος των ανέργων ειδικά σχετικά με τα παιδιά και διέταξε την αναθεώρηση του νόμου έως το τέλος του έτους.
Σε πρώτες τους δηλώσεις τα συνδικάτα χαιρέτισαν την απόφαση του δικαστηρίου αναφέροντας ότι: «Είναι εδώ και καιρό ξεκάθαρο ότι οι ισχύουσες διατάξεις για τα επιδόματα των παιδιών δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες. Ενα 8χρονο παιδί δεν μπορεί να έχει σωστή διατροφή και σωστή ένδυση με μόνο 251 ευρώ το μήνα. Κοινωνική περιθωριοποίηση, χειρότερες ευκαιρίες στην εκπαίδευση και ελλείμματα στην υγεία είναι οι συνέπειες. Εδώ και χρόνια είχε αποφασίσει το Ομοσπονδιακό Συνταγματικό Δικαστήριο, ότι το ελάχιστο ποσό για τη διαβίωση των παιδιών θα πρέπει να ανέρχεται στα 322 ευρώ το μήνα, συν 180 ευρώ το μήνα για εκπαίδευση και φροντίδα».
Στις παραπάνω δηλώσεις Βερστεβέλε, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ απάντησε ότι «δεν ενδιαφερόμαστε μόνο για ομάδες αλλά για τους πάντες». Σύμφωνα, τώρα, με το περιοδικό«Σπίγκελ» πρόκειται για την κορυφή του παγόβουνου στα ήδη πολλά εσωτερικά προβλήματα του κυβερνητικού συνασπισμού. Κατά το ίδιο περιοδικό η Μέρκελ φλερτάρει πλέον με το Κόμμα των Πρασίνων, καθώς η συνεχής μείωση της δημοτικότητας των Φιλελεύθερων Δημοκρατών λόγω των «σκληρών» θέσεών τους αναφορικά με την οικονομία θέτει σε κίνδυνο την κυβέρνηση και τους Χριστιανοδημοκράτες, ενόψει των εκλογών του Μάη στο κρατίδιο Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας, όπου θα πρέπει να διατηρήσουν την πλειοψηφία για τη διασφάλιση και της πλειοψηφίας των κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού στην Ανω Βουλή. Πάντως, όπως γράφει το περιοδικό Rot Fuchs, οι κυβερνητικές «μαυροκίτρινες σφήκες» (τα δύο κυβερνητικά κόμματα) «θα τσιμπήσουν χωρίς έλεος όποιον δεν ανήκει στο ανώτερο κοινωνικό στρώμα».
Τα πολιτικά θεμέλια για όλες αυτές τις ανατροπές στα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα τέθηκαν από τον συνασπισμό Σοσιαλδημοκρατών (SPD) και Πρασίνων (1998-2005), του οποίου ηγούνταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ και ο Γιόσκα Φίσερ, που εισήγαγαν τους νόμους του λεγόμενου πακέτου Harz IV και τη λεγόμενη Ατζέντα 2010, με στόχο την αποδιάρθρωση του συστήματος Ασφάλισης, Υγείας και Πρόνοιας. Η εφαρμογή αυτών των πολιτικών συνεχίστηκε και εντάθηκε από τον ακολουθούμενο «μεγάλο κυβερνητικό συνασπισμό» χριστιανοδημοκρατών (CDU/CSU) και σοσιαλδημοκρατών (SPD), ενώ η σημερινή κυβέρνηση συνασπισμού χριστιανοδημοκρατών και φιλελευθέρων δημοκρατών ακολουθεί την πεπατημένη στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου.
Γ. ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου