ΝΤΙΕΓΚΟ ΑΡΜΑΝΤΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Μια αντιφατική προσωπικότητα με ... ενοχλητικές απόψεις
Η άλλη άγνωστη πλευρά του «μάγου» της μπάλας για την κοινωνία
 |
Κατάφερε να κερδίσει πολλούς και δύσκολους αντιπάλους, εκτός από έναν: Τον εαυτό του. Με μια διαδρομή από το ναδίρ στο ζενίθ και πάλι πίσω. Οπως και να 'χει, πάντως, μια σημαντική προσωπικότητα, που προκαλεί ενδιαφέρον. Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν, από αυτά που έχει κάνει με την μπάλα στα πόδια ή από τα παραστρατήματά του. Και όχι τυχαία.
Γιατί μια άλλη πλευρά του, οι απόψεις, ενοχλούν το κατεστημένο. Το οποίο φρόντισε - βοηθούμενο αφειδώς και από τον ίδιο - να αξιοποιήσει το κομμάτι του Μαραντόνα, που ήθελε και βόλευε το σύστημα. Και όταν ο Αργεντίνος μπαλαδόρος έγινε επικίνδυνος, επιβλήθηκε η προβολή μόνο των αρνητικών που έχει, ώστε να μετριαστεί η απήχηση των απόψεών του. Να βλέπει ο κόσμος, έναν Μαραντόνα, σαν ξεπεσμένη δόξα, με τα συνεχή σκάνδαλα και ατοπήματα. Να δημιουργηθεί η εικόνα του άχρηστου, για να συμπαρασυρθούν και να ξεθωριάσουν μαζί της και οι απόψεις του.
 Sportidea |
«Ο Τσε είναι εθνικός μου ήρωας»
Κατά τη βράβευσή του, ως καλύτερος παίκτης του αιώνα, τη διάκριση, ο Μαραντόνα την αφιέρωσε - μεταξύ άλλων - στον Τσε Γκεβάρα (το πρόσωπο του οποίου έχει τατουάζ στο μπράτσο). Αναφερόμενος στην απόφασή του αυτή, λέει: «Ηταν μια πρόκληση. Ενα συναίσθημα. Θέλησα να πω ότι αυτός δεν ήταν τρομοκράτης, όπως λένε στην πατρίδα μου. Εκεί λένε ότι είναι τρομοκράτης, εξαιτίας των ιδεών του. Ο Γκαλτιέρι, που σκότωσε παιδιά, δεν είναι τρομοκράτης; Ο Βιντέλα δεν είναι; Εκλεβαν παιδιά, έπαιρναν τα νεογέννητα από τις μητέρες τους. Τις έκλεβαν και τις σκότωναν, όταν διαμαρτύρονταν. Και ο Τσε, αντίθετα, ήταν τρομοκράτης; Μη με κοροϊδεύετε. Οι τρομοκράτες είναι άλλοι. Ολοι αυτοί οι πολιτικοί που σήμερα έχουν τεθεί σε κατ' οίκον περιορισμό, που έχουν κλιματισμό, που τρώνε και πίνουν κάθε μέρα ό,τι θέλουν.
Είδα την Μερσέντεζ Σόζα να τραγουδάει στο Τοκουμάν και να λέει ότι δε θα ξανατραγουδήσει εκεί, γιατί εξέλεξαν τον Μπούσι και πρόσβαλαν τη μνήμη των αγνοουμένων. Είπα ότι έχει δίκιο, ούτε εγώ θα ξαναπατήσω και έτσι έκανα. Δεν μπορείς να εκλέγεις κάποιον που έχει σκοτώσει ένα παιδί, κάποιον που άρπαξε το παιδί σου από το σπίτι. Εγώ δεν το δέχομαι. Οι χώρες μας μπερδεύουν τα πράγματα επίτηδες. Σε χαρακτηρίζουν τρομοκράτη, ενώ υπερασπίζεσαι το σωστό. Το σωστό για τον άνθρωπο και το λαό. Αλλά αυτό δε συμφέρει αυτούς τους δολοφόνους. Γιατί είναι δολοφόνοι. Δολοφόνοι με πιστοποιητικό, δολοφόνοι με γαλόνια. Για μένα δεν υπάρχει Σαν Μαρτίν, Μπελγκράνο, τίποτα. Ολα αυτά μοιάζουν κωμωδία. Για μένα ο Τσε είναι ο μόνος μου εθνικός ήρωας».
«Η Κούβα είναι μια αξιοπρεπής χώρα, που μάχεται εναντίον όλων»
 Sportidea |
«Δεν είμαι άγιος»
«Δεν είμαι άγιος», δηλώνει ο Μαραντόνα, που δεν αισθάνεται περήφανος, για κάποιες επιλογές του. Αλλά και δεν αρνείται να μιλήσει γι' αυτές, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεών του: «Εκανα μια λάθος επιλογή, αλλά ήταν δική μου. Κανείς δε μου έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο. Δε βγήκα ποτέ να πω "ζήτω τα ναρκωτικά". Είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά να σου πω και αυτό: Αυτοί που μας κυβερνάνε είναι όλοι μέσα στα ναρκωτικά. Και αν δεν παίρνουν, παίρνουν τα λεφτά από τη διακίνηση, το ξέπλυμά τους. Υπάρχουν βιομήχανοι, αρχηγοί κρατών, πολιτικοί, δεν είναι μόνον ο απλός κόσμος».
Ο Μαραντόνα, ως γνωστόν, πήγε στην Κούβα, για αποτοξίνωση. Ο Τζιάνι Μίνα εκτιμάει πως εκεί «μακριά από τις πιέσεις του δυτικού κόσμου θα τον βοηθήσουν να ξαναβρεί τον εαυτό του». Αλλά ρωτάει τον παλαίμαχο άσο, γιατί όχι στην Αργεντινή. Η απάντηση είναι αποκαλυπτικότατη: «Στην Αργεντινή δε θεραπεύεται κανείς. Οποιος δεν έχει λεφτά, πεθαίνει. Οπως στο λέω. Για μια μικρή μόλυνση, που μπορεί να γίνει μεγαλύτερη, δεν υπάρχει θεραπεία. Σου κόβουν το πόδι, είναι ένα δράμα. Δε λέω ότι δεν έχει καλούς γιατρούς. Εχει γίνει όμως τόσο διεφθαρμένη, που δε συμφέρει το γιατρό να θεραπεύσει έναν ναρκομανή (...). Και εγώ πήγα στον καλύτερο. Στον πιο ακριβό, 150 δολάρια η επίσκεψη (!).
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς με παιδιά σ' αυτήν την κατάσταση; Να πουλήσουν το σπίτι τους; Μα, γιατί δεν κάνουν κάτι να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά; Να τα θεραπεύσουν, όχι να τους φέρονται έτσι. Είμαι έξω φρενών. Είναι μεγάλη η κουβέντα για τα ναρκωτικά. Για τη χώρα μου έκανα ό,τι έκανα (σ.σ. στην καριέρα του), αλλά μάταια. Αυτοί που έκλεβαν, που έλεγαν ότι εγώ παίρνω ναρκωτικά, ήταν αυτοί που τα πουλούσαν. Και θα συνεχίσουν για πάντα. Με διώξανε πριν από 10 - 15 χρόνια και συνεχίζει η ίδια διεφθαρμένη φάρα. Κλέφτες, άνθρωποι που δε θέλουν να σωθούν παιδιά».
«El Comandante»
Ο Μαραντόνα ετοίμασε και θα κυκλοφορήσει μια ακόμα αυτοβιογραφία του. Αποσπάσματά της δημοσίευσε η εφημερίδα «Guardian» και αναδημοσίευσε η αθλητική ιστοσελίδα «contra.gr». Εκεί αναφέρεται στη σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο. Για την πρώτη τους γνωριμία, αναφέρει: «Θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που γνωριστήκαμε. Ηταν 28 Ιουλίου του 1987, σχεδόν μεσάνυχτα. Ο "El Comandante" μας δέχτηκε στο γραφείο του. Ημουν τόσο νευρικός, που δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Με ρώτησε αν πονάω όταν κλοτσάω την μπάλα ή όταν κάνω κεφαλιά. Του απάντησα, όχι. "Τότε εγώ, γιατί πονούσα όταν ήμουν παιδί;", με ρώτησε. Γιατί τότε (σ.σ. του απάντησε) χρησιμοποιούσαν έναν διαφορετικό τύπο μπάλας, ήταν πολύ βαριά. Μετά, ήθελε να μάθει τον τρόπο που χτυπάω τα πέναλτι. Του είπα ότι παίρνω δυο μέτρα φόρα και κοιτάζω το τέρμα όταν ακουμπάω για τελευταία φορά το δεξί μου πόδι και έχω σηκώσει το αριστερό για να σουτάρω. "Δηλαδή, σουτάρεις χωρίς να κοιτάζεις την μπάλα;", ήταν η επόμενη απορία του και εγώ του απάντησα: "Σύντροφε, το τι μπορεί να κάνει ο ανθρώπινος νους δεν έχει όριο. Πάντοτε αναρωτιέμαι πού μπορεί να φτάσει, σε συνδυασμό με το σώμα. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις του αθλητισμού. Είναι κάτι το καταπληκτικό". Βέβαια, εκπληκτικός είναι ο τρόπος που μου έχει σταθεί ο Φιντέλ. Το ότι ζω το χρωστάω σε δυο ...γενειάδες, σ' αυτόν και στον Θεό».
Οσο για την περιβόητη αναμέτρηση με την Αγγλία, στο Μουντιάλ του 1986, ο Μαραντόνα λέει: «Ηταν τρελό αυτό που συνέβη τότε, μπήκαμε στο γήπεδο και τα μάτια μας γυάλιζαν, διψούσαμε για εκδίκηση εκείνη τη μέρα. Θέλαμε να τους αποκλείσουμε για όλα αυτά που αντιπροσωπεύαμε, δε θέλαμε απλώς τη νίκη επί ενός μεγάλου αντιπάλου, θέλαμε να ταπεινώσουμε μια ολόκληρη χώρα. Το ξέραμε ότι δεν ήταν σωστό, όμως το μυαλό μας ταξίδευε στον πόλεμο των Φόκλαντ και δεν έλεγε να ξεκολλήσει από εκεί. Πολλά παιδιά της Αργεντινής, μικρά παιδιά, δολοφονήθηκαν σαν πουλιά, πώς ήταν δυνατόν να το ξεχάσουμε αυτό; Μετά τον αγώνα, όλοι σπεύσαμε να δηλώσουμε ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να έχει σχέση με τον πόλεμο, αλλά ουσιαστικά κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας. Σαφώς και ήταν εκδίκηση, γλυκιά εκδίκηση και έτσι το νιώθαμε όλοι μας! Με κάποιον τρόπο τιμωρήσαμε τους Αγγλους ποδοσφαιριστές για τα δεινά που πέρασε ο λαός της Αργεντινής. Εκείνη την ημέρα υπερασπιζόμασταν τη σημαία μας, τα παιδιά που σκοτώθηκαν, τους επιζήσαντες. Γι' αυτό ποτέ δε θα μετανιώσω για το γκολ που έβαλα με το χέρι.
Θυμάμαι που εγώ πανηγύριζα σαν τρελός και ο Βαλντάνο μου έδειχνε, με το δάχτυλο στο στόμα, να σταματήσω, την ώρα που οι Αγγλοι χαλούσαν τον κόσμο με τις διαμαρτυρίες τους. Θυμάμαι που μετά μίλησα με έναν δημοσιογράφο του BBC και του είπα πως το γκολ ήταν 100% έγκυρο, γιατί έτσι έκρινε ο διαιτητής και εγώ ποτέ δεν αμφισβητώ τις αποφάσεις των διαιτητών. Βέβαια, όλος ο υπόλοιπος ποδοσφαιρικός κόσμος με αποκαλούσε κλέφτη, αλλά αυτό λίγο με ένοιαζε. Οταν επέστρεψα στην Ιταλία, ήρθε και με βρήκε ο Σίλβιο Πιόλα, μεγάλος σκόρερ της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938. Μου είπε να μη στενοχωριέμαι, γιατί κάποτε και εκείνος είχε σκοράρει με το χέρι κατά της Αγγλίας, αλλά ολόκληρο το έθνος πανηγύριζε. Αλλωστε, όπως μου είπε γελώντας πονηρά, είναι πάντοτε όμορφο να νικάς τους Αγγλους με κάλπικο τρόπο... Το δεύτερο γκολ είναι αυτό που κάθε ποδοσφαιριστής ονειρεύεται από παιδί, το έχω πάντοτε μπροστά μου. Θυμάμαι ακόμη να περνάω διαδοχικά τον Μπίρντσλι, τον Ριντ, τον Μπούτσερ και τον Φένγουικ και να ξαπλώνω στο χορτάρι τον Σίλτον με μια προσποίηση. Ηθελα να κορνιζάρω καρέ καρέ τη φάση του γκολ και να τη βάλω πάνω από το προσκέφαλό μου. Τελικά, δεν το έκανα. Ισως επειδή μερικές φορές σκέπτομαι ότι ευχαριστήθηκα περισσότερο το γκολ που έβαλα με το χέρι».
- Ολόκληρη η συνέντευξη - στον Τζιάνι Μίνα - κυκλοφορεί, από την εταιρία «NEW STAR», σε dvd, που περιλαμβάνεται στη σειρά «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ» (με θέματα για τον Κάστρο, τον Τσε, την Κούβα, και άλλα). Τίτλος του ντοκιμαντέρ: «ΝΤΙΕΓΚΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ. ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ».
Γιώργος ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου