Καθ' οδόν: Στη Βενεζουέλα

Καθ' οδόν: Στη Βενεζουέλα

Διαδήλωση στο Καράκας υπέρ της κυβέρνησης Τσάβες

Λατινική Αμερική. Βενεζουέλα. Δε νομίζω να υπάρχει Ελληνας που να μην έχει την κρυφή επιθυμία να επισκεφτεί αυτή την περιοχή του κόσμου, να μη θέλει να μάθει για τις χώρες εκεί. Κι όχι απλά για τις μεγάλες φυσικές ομορφιές τους που μπορεί να συναντήσεις και σε πολλές ακόμα περιοχές του πλανήτη μας, αλλά κυρίως για το δυναμισμό, τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις που συντελούνται σήμερα, όπως και για τη μεγάλη ιστορία εξεγέρσεων, επαναστάσεων, ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Πλούσια ιστορία

Από την εποχή ακόμα που η ακτή της Βενεζουέλας ανακαλύφθηκε από τον Χριστόφορο Κολόμβο, το 1498. Από την εποχή που η ισπανική αποστολή του Α. Ντε Οχέντα, το 1499, εξερευνώντας την ακτή και βλέποντας τις πασσαλόκτιστες κατοικίες των Ινδιάνων πάνω από το νερό στον κόλπο του Μαρακάιμπο, ονόμασε τη χώρα «μικρή Βενετία», που στα ισπανικά μεταφράζεται «Βενεζουέλα». Από τότε που άρχισε ο αποικισμός από τους Ισπανούς κατακτητές τον 16ο αιώνα και εμφανίστηκαν τα πρώτα σκιρτήματα των καταπιεσμένων: Στον πόλεμο της ανεξαρτησίας και μετά υπό την ηγεσία του Σιμόν Μπολιβάρ για την κατάργηση της δουλείας και τη διανομή της γης σε όσους συμμετείχαν στον απελευθερωτικό αγώνα. Στον αγώνα για το σχηματισμό του εθνικού κράτους (1830) και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Ακολούθησαν άλλοι ηρωικοί αγώνες του λαού της Βενεζουέλας τις επόμενες δεκαετίες, ενάντια στις δικτατορίες, στις διώξεις, στις παρανομίες, στις φυλακές, που επέβαλαν η ντόπια αντίδραση και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, που έλεγχε ουσιαστικά την οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.

Πολλοί κάτοικοι μένουν ακόμα στις παράγκες του Καράκας, μέχρι να 'ρθουν καλύτερες μέρες και γι' αυτούς

ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά; Οι Βορειοαμερικανοί γιάνκηδες μύρισαν πετρέλαιο. Η Βενεζουέλα είναι μια πολύ πλούσια χώρα σε αρκετούς τομείς, ιδιαίτερα βέβαια στο πετρέλαιο. Είναι 5η πετρελαιοπαραγωγός χώρα παγκόσμια και 3η στην εξαγωγή πετρελαίου. Κατανοείται έτσι η σημασία της πρώτα απ' όλα στην ίδια την αμερικανική ήπειρο, όσο και παγκόσμια. Είναι χώρα που βρίσκεται μέσα στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Μια νέα περίοδος

Κάπως έτσι εξηγείται και η μεγάλη εχθρότητα με την οποία αντιμετώπισε ο ιμπεριαλισμός, ιδιαίτερα ο βορειοαμερικάνικος, την άνοδο στην εξουσία του Τσάβες το 1999, οπότε αρχίζει και μια νέα περίοδος για τη Βενεζουέλα. Είναι γνωστές οι προσπάθειες ανατροπής του με την οργάνωση αντεπαναστατικού πραξικοπήματος το 2002 και η τελική αποτυχία των πραξικοπηματιών που καθοδηγούνταν από την αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας. Εκατοντάδες χιλιάδες από τις φτωχογειτονιές του Καράκας κατέβηκαν στους δρόμους, για να υπερασπιστούν την μπολιβαριανή διαδικασία, τη λαϊκή εξουσία, για να απελευθερώσουν τον Τσάβες που οι πραξικοπηματίες είχαν φυλακίσει.

Πολλές φορές αυτά τα 6 χρόνια επιχείρησαν να τον ανατρέψουν. Ποτέ, όμως, δεν τα κατάφεραν. Πάντα ο λαός βρισκόταν στους δρόμους. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος το 2002, επιταχύνθηκαν οι διαδικασίες. Ο Τσάβες κήρυξε την αντιιμπεριαλιστική πορεία της Βενεζουέλας, ενώ από το 2004 μίλησε για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα στη Βενεζουέλα, κάτι που πυροδότησε έντονες συζητήσεις που συνεχίζονται ακόμα, όχι μόνο ανάμεσα στους κύκλους της διανόησης της Βενεζουέλας, αλλά και μέσα στο λαό.

Κατασκευή σπιτιών στο Καράκας στα πλαίσια του κυβερνητικού προγράμματος για ανθρώπινες εργατικές - λαϊκές κατοικίες

ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Ολ' αυτά είχαμε στο μυαλό μας, φτάνοντας στο αεροδρόμιο «Σιμόν Μπολιβάρ» του Καράκας.

Τα ψηλά και τα χαμηλά...

Καράκας. Μια πόλη με πάνω από 7 εκατομμύρια ανθρώπους. Μια σύγχρονη, τεράστια πόλη, με ουρανοξύστες και πολλά κέντρα, με καλή υποδομή δρόμων, μετρό, με μιλιούνια αυτοκίνητα (τα οποία διαθέτουν ακόμα και φτωχές οικογένειες λόγω της πολύ χαμηλής τιμής της βενζίνης) και φυσικά με κυκλοφοριακό χάος. Μια σύγχρονη μεγαλούπολη, σε μια πλούσια χώρα. Μη σας εκπλήσσει καθόλου το γεγονός. Την ίδια στιγμή, όμως, που βλέπεις όλο αυτόν τον πλούτο και τα μεγάλα πολυτελή σπίτια και ξενοδοχεία, δίπλα τους βλέπεις να ξεφυτρώνουν τα χαμόσπιτα και η απέραντη φτώχεια στις γειτονιές του Καράκας, απόρροια των μέχρι σήμερα πολιτικών των αστικών, στρατιωτικών και αμερικανόδουλων κυβερνήσεων πριν τον Τσάβες. Εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που ζουν στοιβαγμένοι σε τρώγλες, σκαρφαλωμένες στους εκατοντάδες λόφους που ζώνουν το Καράκας. Σπίτια χτισμένα με ό,τι βρουν, από πηλό, από πέτρα, από τούβλα, πάνω σε σαθρά εδάφη που με την πρώτη καταρρακτώδη βροχή, είναι έτοιμα να βουλιάξουν μέσα στις λάσπες, να παρασυρθούν από τους χειμάρρους.

Μια πλούσια χώρα σε πετρέλαιο, σε ορυκτά, σε αγροτικά προϊόντα, σε αλιεία, στα πάντα, που οι μέχρι το 1999 κυβερνήσεις έχουν οδηγήσει στην ανέχεια το λαό της. Χωρίς στέγη, χωρίς φαγητό, χωρίς δουλιά, χωρίς μια στοιχειώδη περίθαλψη, αγράμματους, την ίδια ώρα που τα κέρδη των βιομηχάνων, της αστικής τάξης έφτασαν σε δυσθεώρητα ύψη. Η εγκληματικότητα, η διακίνηση ναρκωτικών, η οργανωμένη μαφία ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του Καράκας, και εξακολουθεί να είναι φυσικά κεντρικό πρόβλημα.

Καράκας, η πόλη με τα δύο πρόσωπα...

Ξέροντας, όμως, όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση που είχαν οδηγήσει τη χώρα οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν μπορείς παρά να εντυπωσιαστείς από την προσπάθεια που γίνεται σε αυτήν τη χώρα της Λατινικής Αμερικής, των 24 εκατομμυρίων κατοίκων.

Περισσότερα όμως την επόμενη Κυριακή...

Δημήτρης ΚΕΔΡΟΣ

Παρ' όλες τις δυσκολίες της ζωής, χαρούμενα παιδικά πρόσωπα συναντάς όπου κι αν πας

Σιμόν Μπολιβάρ

Επιμέλεια:
Ελένη ΑΡΓΥΡΙΟΥ