Αισθανωμε κάπως σαν........

... Αισθανωμε κάπως σαν........



(Aναδημοσιευση απο Cogito ergo sum)
  
Μπορεί να μη συμφωνείτε μαζί μου αλλά εγώ την Κυριακή το βράδυ αισθάνθηκα πολύ καλύτερα. Πώς να το κάνουμε, βρε αδερφέ; Μικρό πράμα είναι να με σώζουν 199 νοματαίοι; Και, μάλιστα, να με σώζουν αψηφώντας εκατοντάδες χιλιάδες αρκουδιαραίους που σκούζανε στους δρόμους επειδή, άγνωστο γιατί, δεν γουστάρανε να σωθούν; 


Αισθάνθηκα ακόμη καλύτερα δε, από την στιγμή που είδα αυτόν τον ευγενέστατο και ήρεμο σοφό άνθρωπο, τον πρωθυπουργό μας, να με διαβεβαιώνει ότι θυσιάζεται για πάρτη μου. Πώς να παραγνωρίσω το γεγονός ότι το μόνο που τον υποχρεώνει να δουλεύει σ' αυτή την ηλικία είναι η αγωνία του για μένα; Ο άνθρωπος, το ξέρω, δεν έχει ανάγκη: και το κομπόδεμά του για τα γεράματα το έχει, και η γυναίκα του αφράτη οικονομικά είναι, και πέντε γνωριμίες έχει κάνει στην ζωή του ώστε να έχει κάπου να απευθυνθεί αν τον βρει κάτι έκτακτο, που λέει ο λόγος. Για μένα αγωνίζεται κι εγώ να μη το εκτιμήσω;


Λυπήθηκα, όμως, που δεν έβλεπα τον κόσμο να συμμερίζεται την αγωνία των ηγετών μας. Να, χτες προσπαθούσα να βάλω μυαλό σε ένα φιλαράκι μου αλλά εκείνος δεν καταλάβαινε τίποτε. "Ρε συ", να του λέω, "άμα δεν γίνουν τα πράματα καταπώς λέει η κυβέρνηση, θα χάσεις τις αποταμιεύσεις σου". "Ποιές αποταμιεύσεις, βρε μαλάκα", να μου απαντάει εκείνος, "που δυο φράγκα είχα στην άκρη και γίνανε καπνός εδώ και μήνες;". Προσπάθησα να αλλάξω κουβέντα. "Σκέφτηκες, όμως", τον ρώτησα, "πως άμα δεν υπογράψουμε το νέο μνημόνιο, δεν θα πάρουμε το νέο δάνειο και δεν θα έχει το κράτος λεφτά να σου πληρώσει τον μισθό;" Άναψε και κώρωσε ο φίλος. "Από ποιό δάνειο θα πάρω τον μισθό μου, βρε μαλάκα", ούρλιαξε, "που, όπως θα το πάρουμε, θα το μοιράσουμε σε τοκογλύφους και τραπεζίτες; Πότε πήραμε δάνειο για μισθούς; Όλα τα δάνεια για τους λεφτάδες τα παίρνουμε".


Άρχισα να ξεροκαταπίνω κι αποφάσισα να τράβηξω το καλύτερό μου χαρτί. "Αν δεν δεχτούμε τους όρους τους, θα μας πετάξουν έξω από το ευρώ και θα φαλιρίσουμε", είπα αγαναχτισμένος. Αλλά ενώ νόμιζα ότι με αυτό το τρομερό επιχείρημα τον κόλλησα στον τοίχο, εκείνος με κοίταξε με οίκτο. "Πόσο μαλάκας είσαι, ρε συ;", μου είπε κουνώντας το κεφάλι και συμπλήρωσε: "Αν είναι να φτωχύνουμε βγαίνοντας από το ευρώ, γιατί δεν πλουτίσαμε μπαίνοντας;"


Κατάλαβα ότι, αντί να τον στριμώξω, βρέθηκα εγώ στριμωγμένος. "Μα καλά, με την μείωση του χρέους, δεν θα απελευθερωθούν πολύτιμοι πόροι για την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία, όπως είπε ο πρωθυπουργός;" επέμεινα. Θύμωσε. "Μη γίνεσαι περισσότερο μαλάκας, αγόρι μου. Κι αν ακόμη απελευθερωθούν πόροι, όπως λες, για σένα θα απελευθερωθούν; Στα μονοπώλια θα πάνε. Ή μήπως πιστεύεις πως αν -λέμε, αν!- καλυτερέψουν τα πράγματα, θα ξαναπάνε οι μισθοί εκεί που ήσαν πριν δυο χρόνια;" 


Απέφυγα να δώσω συνέχεια στην κουβέντα γιατί ήταν φανερό ότι ο φίλος ήταν κολλημένος και δεν εννοούσε να καταλάβει. Πάντως, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, ένα πράμα δεν το κατάλαβα ούτε κι εγώ. Κατάλαβα αυτό που είπε ο Γιωργάκης, όταν μας εξήγησε τους λόγους που αυτή η ψηφοφορία έγινε κυριακάτικα και με την διαδικασία τού κατεπείγοντος. Κατάλαβα και τους λόγους για τους οποίους ο χοντροφυρερίσκος δεν στήριξε την κυβέρνηση τώρα που ψηφίζονταν τα μέτρα που ο ίδιος είχε προτείνει αλλά την στήριξε όταν ψηφίζονταν τα προηγούμενα μέτρα που ο ίδιος δεν τα ήθελε. Αλλά εκείνο που είπε ο Αντώνης δεν μπόρεσα να το καταλάβω: διαφωνεί, λέει, με τα μνημόνια αλλά τώρα πρέπει να ψηφιστούν τα μέτρα γιατί η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού κι όταν γλιτώσουμε από τον γκρεμό και θα κάνουμε εκλογές, τα ξαναλέμε. Αμάν, βρε Αντώνη! Αν είναι να γλιτώσουμε από τον γκρεμό, γιατί διαφωνείς με το μνημόνιο; Κι αν είναι να μας σώσει αυτό με το οποίο λες πως διαφωνείς, γιατί να το ξανακουβεντιάσουμε μετά τις εκλογές; Πολύ με μπερδεύεις, ρε συ...


Συμπέρασμα βγάλατε τελικά; Εγώ, όπως είπα πρωτύτερα, αισθανόμουν καλύτερα αλλά, όσο το σκέφτομαι, τόσο με τρώνε οι αμφιβολίες. Πώς γίνεται να σώζομαι με μισθό 580 ευρώ και να ήμουν κατεστραμμένος όταν έπαιρνα 750; Γιατί πρέπει να κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία προκειμένου να πάρει μπρος το εργοστάσιο του τάδε βιομήχανου; Γιατί πρέπει να βοηθηθούν οι τράπεζες όταν κουρεύονται τα ομόλογα και δεν πρέπει να βοηθιέμαι κι εγώ όταν κουρεύεται το εισόδημά μου; Γιατί πρέπει να πληρώσω εγώ οποιοδήποτε χρέος όταν ποτέ στην ζωή μου δεν πήρα μια δεκάρα δανεικά; Έλα ντε.... Τελικά, νομίζω ότι δεν αισθάνομαι καλύτερα. Δηλαδή, δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Για την ακρίβεια, αισθάνομαι κάπως σαν...πώς να το πω... 










 Αναρτήθηκε από Elva  στις 10:28 πμ 









Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο


χτίστης, ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης. 
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι. 
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.


Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας, 
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας. 
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης· 
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης


και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι. 
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι, 
κάλλιο φουσκώστε, πόταμοι και κάλλιο ανοίχτε τάφοι, 


και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα, 
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα. 
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια 
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω τη ασκήμια.


Είμ' ένα ανήμπορο παιδι που σκλαβωμένο το 'χει 
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι 
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει 
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει


Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι όταν κρατήσω, 
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο. 
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι 
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,


και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω, 
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε 
γκρικάω, βγαίνει από μέσα μου μια προσταγή: Γκρεμίστε.


Κωστής Παλαμάς: Ο γκρεμιστής (1928)