 Eurokinissi |
...Αμοργό των αποχαιρετισμών
«Τα κύματα της μνήμης με ξαναγυρίζουν στην Αμοργό των καλοκαιρινών ερώτων, των ανέμελων χρόνων. Στο χθες που πνίγεται στο πέλαγος του σήμερα. Δεν είναι ένας "τουριστικός οδηγός", μια περιήγηση στο αιγαιοπελαγίτικο νησί που πριν από χρόνια προσπαθούσε να σωθεί από τους πειρατές και τώρα απαλλοτριώνεται από τον τουρισμό, τα ιστιοπλόα και από τις "πισίνες" που συνθλίβουν το φλοίσβο της θάλασσας.
Η Αμοργός είναι ο κυκλαδίτικος άνεμος που παρασέρνει την καρδιά στις ακρογιαλιές του ονείρου, στην πανσέληνο του έρωτα και στα δάκρυα των αποχαιρετισμών. Η θαλασσοβρεγμένη ομορφιά της χαϊδεύει, την Αιγιάλη, το βράχο του Μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας, τα Κατάπολα και τα ερείπια της Αρκεσίνης. Το βλέμμα ελεύθερο ατενίζει στον ορίζοντα τη Δονούσα, τα Κουφονήσια, τη Σχοινούσα και την Κέρο. Η Αμοργός είναι ο πηγεμός για μια άλλη Ιθάκη. Είναι το νησί που οι καλοκαιρινές αγάπες σμίγουν με τα κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου, με τα ολόγυμνα σώματα που παραδίδονται στο φως του ήλιου, με την αλμύρα του έρωτα στα χείλη, με τα νυχτερινά φιλιά του φεγγαριού. Κι ύστερα, όλα χάνονται στο μελτέμι της λήθης, αφήνοντάς σου μια γλυκόπικρη γεύση τρικυμίας στην καρδιά.
Μια φορά και έναν καιρό, λοιπόν, ήταν ένα καράβι που το έλεγαν "Μιαούλη" και ταξίδευε στην άγονη γραμμή. Πειραιάς, Δονούσα, Αιγιάλη, Κατάπολα, Νίσυρος. Για να πιάσει Αιγιάλη, το πλοίο έκανε δεκατρείς ώρες, ξέχωρα από τις πολύωρες καθυστερήσεις στο λιμάνι του Πειραιά. Ωρες που έλεγες όμως να μην τελειώσουν, γιατί οι παρέες στο κατάστρωμα του πλοίου έσμιγαν μέσα από τα τραγούδια και τις κιθάρες. Ετσι μια αυγουστιάτικη νύχτα με πανσέληνο βρέθηκα στο "Μιαούλης" με προορισμό την Αιγιάλη. Ενα μαγευτικό ταξίδι κάτω από το φως του φεγγαριού και με τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου, όπως το "σβήνω αυτό το φως". Τότε η Αιγιάλη δεν είχε προβλήτα, ούτε ηλεκτρικό ρεύμα. Φθάνοντας ξημερώματα, μας περίμεναν οι βάρκες για να μας βγάλουν στη στεριά. Οταν ανέτειλε ο ήλιος, φανερώθηκε ο κόλπος της με τ' αλμυρίκια του, ενώ πιο ψηλά ξεπρόβαλαν τα τρία κατάλευκα χωριουδάκια. Τα Θολάρια, ο Ποταμός και η Λαγκάδα. Για τους ντόπιους, η έλλειψη του ηλεκτρικού ρεύματος και της προβλήτας ήταν φυσικά ένα σημαντικό πρόβλημα. Για μας, όμως, τους καλοκαιρινούς επισκέπτες, που πια όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας, ήταν ένα τοπίο ρομαντικό που απελευθέρωνε το συναίσθημα. Είχαμε γίνει όλοι μια παρέα με τις αγάπες, το τραγούδι, αλλά μερικές φορές και τις παρεξηγήσεις της. Συζητήσεις, περιπέτειες, στα ταβερνάκια της Αιγιάλης και της Λαγκάδας. Τις νύχτες ο φακός απαραίτητος οδηγός για να περπατήσεις στα καλντερίμια, ενώ οι λάμπες στα ενοικιαζόμενα δωμάτια ήταν το λιγοστό φως για ν' ανακαλύψεις τις μύχιες σκέψεις σου, την αιωνιότητα του έρωτα της ζωής, τον παφλασμό του κύματος να χαϊδεύει τους χτύπους της καρδιάς σου.
Η αιωνιότητα της ομορφιάς
 Eurokinissi |
Τότε δεν είχαν ανοίξει οι δρόμοι για τα τρία χωριά και δεν υπήρχε δρόμος για τη Χώρα. Αξέχαστα τα καλντερίμια που πήγαινες στα τρία χωριουδάκια. Πιο αλησμόνητη όμως η φιλοξενία των κατοίκων. Περνώντας από τα κάτασπρα σοκάκια στα Θολάρια, όλοι σε καλούσαν για ένα κέρασμα. Κι αν δεν πήγαινες το θεωρούσαν προσβολή. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορούσε παρά να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει, να μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη, αφού σήμερα ο τουρισμός της κατανάλωσης έχει αλλάξει και τους κατοίκους. Στην άκρη στα Θολάρια υπάρχει ένα αλώνι. Εκεί βλέπεις τον ήλιο να δύει κι ο έρωτας της ομορφιάς βουρκώνει τα μάτια σου. Κι απέναντι η Δονούσα, που όταν είναι καθαρός ο ορίζοντας βλέπεις το ανατολικότερο νησί των Κυκλάδων. Την Αμοργό. Το νησί με το μακρόστενο σχήμα της και τα Θολάρια κρεμασμένα ανάμεσα στις κορυφογραμμές της.
Μια θάλασσα μικρή ήταν το καλοκαίρι μου
Για να πας στη Χώρα της Αμοργού έπρεπε, αφού δεν υπήρχε δρόμος, να πάρεις πάλι το "Μιαούλης" για να φθάσεις στα Κατάπολα. Μια Χώρα κρυμμένη, γιατί έτσι προστατεύονταν παλιά οι κάτοικοι από τους πειρατές. Εκεί φθάσαμε μ' ένα παλιό λεωφορείο που για κλάξον είχε φούσκα -σφυρίχτρα. Μια Χώρα που σε ξαφνιάζει με τα κάτασπρα σπίτια, τις κατάλευκες εκκλησιές, τα κυκλαδίτικα σοκάκια και σκαλοπάτια και με τους παλιούς ανεμόμυλους. Εκεί η βοή του ανέμου των Κυκλάδων, κάτω από τοπία ειδυλλιακά σε παρασύρει στα μονοπάτια της ομορφιάς της ψυχής και του σώματος. Η φύση και η θάλασσα σε προκαλούν για ν' αγαπήσεις βαθιά αυτό το νησί, ν' αγγίξεις τα ειδώλια της ιστορίας του, να κλειστείς στο Κάστρο της Χώρας, να περπατήσεις στα ερείπια της αρχαίας Αρκεσίνης κι ύστερα να γίνεις ένα με το κύμα για να προσκυνήσεις το βράχο της Χοζοβιώτισσας.
 Eurokinissi |
Το βυζαντινό μοναστήρι της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας είναι άρρηκτα δεμένο με την Αμοργό, αφού είναι το "κόσμημά" της, που κρέμεται σε ένα βράχο πάνω από τη θάλασσα του Αιγαίου. Σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1088 από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Κομνηνό. Εικάζεται, όμως, ότι ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα από μοναχούς της Παλαιστίνης και ανακαινίστηκε αργότερα από τον αυτοκράτορα Αλέξιο Α΄. Για να πάει κανείς στο μοναστήρι πρέπει ν' ανέβει πολλά σκαλιά. Καταϊδρωμένοι, φθάσαμε σε μια "όαση" δροσιάς μέσα στα βράχια. Εκεί μας υποδέχτηκαν θερμά ο ηγούμενος και οι μοναχοί. Ξενάγηση στους ιστορικούς θησαυρούς του Μοναστηριού και για να ξαποστάσεις κέρασμα το απαραίτητο λουκούμι.
Αποχαιρέτησα την Αμοργό με πλοίο από τα Κατάπολα για τον Πειραιά, ψιθυρίζοντας "μια θάλασσα μικρή είναι το καλοκαίρι μου, ο έρωτάς μου, ο πόνος μου, μια θάλασσα μικρή, σε καλωσόρισε, σε πικραποχαιρέτησε, σε περιμένει"».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου