Το καθεστώς της αμερικανοκρατίας εκδικείται τον αρχηγό του ΕΛΑΣ

Το καθεστώς της αμερικανοκρατίας εκδικείται τον αρχηγό του ΕΛΑΣ

Αμέσως μετά το αμερικάνικο δολοφονικό χτύπημα

«Το πρωί εκείνης της μέρας είχαμε ανέβει μαζί στην Αθήνα. Εγώ τελείωσα γρήγορα τις δουλιές μου και κατέβηκα νωρίτερα στον Αλιμο, ενώ ο Στέφανος πήγε, όπως συνήθως, στα γραφεία της ΕΔΑ. Κατά τη 1, γύρισε στο σπίτι. Ημουν απασχολημένη με κάποια δουλιά του σπιτιού και τον ρώτησα: "Να την τελειώσω ή θέλεις να πάμε αμέσως στη θάλασσα για μπάνιο;". Οπως πάντα, ήθελε να πάμε αμέσως. Ετσι φορέσαμε τα μαγιό, πήραμε την τσάντα με τις πετσέτες και ξεκινήσαμε.

Λίγο παραπάνω απ' την αγορά Αλίμου, προς την κατεύθυνση της Αθήνας πήγαμε να διασχίσουμε την παραλιακή λεωφόρο, όταν, φτάνοντας στα όρια της νησίδας ασφαλείας, έγινε το κακό. Φάνηκαν ξαφνικά δύο αυτοκίνητα: Ενα μικρό, μάλλον μαύρο, που προχωρούσε κανονικά κοντά στο πεζοδρόμιο, κι έπειτα μια κούρσα χρώματος μπλε - πράσινου, που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα για να το προσπεράσει. Αυτή η δεύτερη κούρσα μας χτύπησε. Με το χτύπημα έχασα τις αισθήσεις μου και δε θυμάμαι τίποτε άλλο. Ο Στέφανος, χτυπημένος βαριά, ξεψύχησε στο νοσοκομείο του Κυανού Σταυρού, στη Λεωφόρο Συγγρού. Εμένα με μετέφεραν στην Αθήνα με σπασμένο το ένα πόδι».

Ετσι, κατέγραψε στη μνήμη της, την τραγική εκείνη Παρασκευή της 31ης Μαΐου 1957 η Μάριον Σαράφη, σύζυγος του τιμημένου αρχηγού του ΕΛΑΣ στρατηγού Στ. Σαράφη. Ηταν γύρω στη 1.40 μ.μ., όταν, στην παραλιακή λεωφόρο στον Αλιμο, μια βαριά πράσινη «Μπουίκ», με αριθμό ΞΑ 1941, τρέχοντας με ταχύτητα 120 χιλιομέτρων, έπεσε πάνω στον Στ. Σαράφη και στην σύζυγό του Μάριον, σκορπίζοντας το θάνατο. Οδηγός του μοιραίου αυτοκινήτου, ο Ιταλοαμερικάνος υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, που υπηρετούσε στην 22η μοίρα διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού.

Η καρδιά του Στ. Σαράφη έπαψε να κτυπά μια ώρα μετά το τραγικό συμβάν, στις 2.40' με 2.45' μ.μ. Ο τιμημένος λαϊκός ηγέτης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών.

«Τον φάγανε!!!», λέει ο λαός - αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου

Ο στρατηγός του ΕΛΑΣ Στέφανος Σαράφης, πρώτος από δεξιά, αμέσως μετά την απελευθέρωση, 1944

Η είδηση του θανάτου του στρατηγού έγινε πολύ γρήγορα γνωστή. Οι εφημερίδες έβγαλαν έκτακτα παραρτήματα και σε λίγες ώρες πλήθος πολιτών συνέρρεε στα γραφεία της εφημερίδας της ΕΔΑ «ΑΥΓΗ», στην οδό Ομήρου, για να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες. Σε κάθε γωνιά της Αθήνας, ο χαμός του στρατηγού - που τότε ήταν βουλευτής και γενικός γραμματέας του Γενικού Συμβουλίου της ΕΔΑ - ήταν το κύριο θέμα συζήτησης. «Τον φάγανε!!!», ήταν η γνώμη που κυριαρχούσε. «Τον φάγανε!!!», έλεγε το λαϊκό ένστικτο. Κι όταν πια έγινε γνωστό πως το μοιραίο αυτοκίνητο οδηγούσε σμηνίας που υπηρετούσε στην αμερικανική βάση, κανείς δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως ο στρατηγός είχε δολοφονηθεί.

Το χαμό του Στ. Σαράφη ανακοίνωσε στην ελληνική Βουλή - κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξουσιοδοτήσεων - ο Ηλίας Ηλιού, τονίζοντας ότι η Κοινοβουλευτική Επιτροπή της ΕΔΑ «εις ένδειξιν τιμής και σεβασμού προς τη μνήμην του εκλιπόντος... θα αποσυρθή της σημερινής συνεδριάσεως της επιτροπής»... «ευχόμεθα το τραγικόν αυτό συμβάν, να δώση την ευκαιρίαν εις την ελληνικήν κυβέρνησιν και την εθνικήν αντιπροσωπείαν να ρυθμίση επιτέλους και να αποσεισθή από τη χώρα μας το αίσχος της ετεροδικίας».

Επίσημη ανακοίνωση του θανάτου του στρατηγού θα κάνει το απόγευμα της ίδιας ημέρας η Διοικούσα Επιτροπή της ΕΔΑ, με ανακοίνωσή της, όπου, μεταξύ άλλων, υπογραμμίζεται:

Ο Στέφανος Σαράφης

«Ο τιμημένος αρχηγός του ΕΛΑΣ, ο συνεπής και γενναίος αγωνιστής του λαού, εφονεύθη από αμερικανικό αυτοκίνητο (...) Ο Στέφανος Σαράφης εξέφραζε είτε σαν στρατιώτης είτε σαν ηγέτης την ψυχή του έθνους (...). Οι συνθήκες του θανάτου του ξαναφέρνουν στην πιο οδυνηρή επικαιρότητα το απαράδεκτον πλέον καθεστώς της ετεροδικίας (...) Το εθνικό αίσθημα αξιώνει την άμεση κατάργηση του ατιμωτικού αυτού καθεστώτος» («ΑΥΓΗ» 1/6/1957).

Ανακοίνωση για το τραγικό γεγονός εξέδωσε και η ΚΕ του ΚΚΕ, όπου χαρακτηρίζει «εθνική απώλεια» το χαμό του Στ. Σαράφη. Στην ανακοίνωση, μεταξύ άλλων, τονίζεται: «Η απώλεια του στρατηγού Σαράφη προκάλεσε την οργή και αγανάκτηση του λαού, των πατριωτικών κομμάτων και οργανώσεων, κάθε Ελληνα πατριώτη ενάντια στο καθεστώς της εθνικής υποδούλωσης, της ετεροδικίας, των εθνικών εξευτελισμών, ενάντια στην εγκατάσταση ατομικών βάσεων στη χώρα μας. Η απώλεια του άξιου γιου της πατρίδας μας στρατηγού Σαράφη θα δυναμώσει πιο πολύ στην καρδιά κάθε πατριώτη τη διάθεση και θέληση για παλλαϊκή πάλη, για απαλλαγή της πατρίδας μας από τα αμερικάνικα δεσμά, για να μπει η χώρα μας στο δρόμο της λεύτερης εθνικής ζωής, της προκοπής και της ειρήνης» (Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ, τόμος 8ος, σελ. 237 - 238).

Χαρακτηριστική ήταν, επίσης, και η ανακοίνωση του ΚΣ της Νεολαίας της ΕΔΑ, γιατί φανερώνει την αξία του στρατηγού ως σύμβολου για τους νέους ανθρώπους - και τότε και σήμερα:

«Ο τιμημένος στρατηγός Σαράφης - έλεγε η ανακοίνωση - ήταν και θα μείνει αιώνιο σύμβολο και παράδειγμα για την ελληνική νεολαία. Δε θα ξεχάσουμε ποτέ ούτε τον ηρωικό αρχηγό της Εθνικής Αντίστασης, ούτε το συνεπή αγωνιστή της Δημοκρατίας, ούτε τον καρτερικό δεσμώτη του Μακρονησιού».

Ηταν πολιτική δολοφονία

Οι υποψίες ότι ο στρατηγός δολοφονήθηκε εκφράστηκαν, όπως προαναφέραμε, από την πρώτη στιγμή. Η ιστορία του, οι πατριωτικοί και πολιτικοί του αγώνες για τα δίκαια του λαού, η ηγετική πολιτική του δράση από τις γραμμές της ΕΔΑ, καθώς και οι συνθήκες του μετεμφυλιακού καθεστώτος στην Ελλάδα υπογράμμιζαν με κατηγορηματικό τρόπο ότι ο Στ. Σαράφης είχε πολλούς εχθρούς, που θα ήθελαν να τον δουν να εγκαταλείπει το μάταιο τούτο κόσμο. Και δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που, δοθείσης ευκαιρίας, θα φρόντιζαν για μια τέτοια εξέλιξη. Πέρα, όμως, απ' αυτό, οι ίδιες οι συνθήκες κάτω από τις οποίες βρήκε το θάνατο ο Στ. Σαράφης ήταν περίεργες, πράγμα που έκανε πολλούς, ακόμη και τις αστυνομικές αρχές, να μιλούν για «ανεξήγητο γεγονός», σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΑΥΓΗ» την 1/6/1957. Συγκεκριμένα:

Το μοιραίο αυτοκίνητο χτύπησε τον Στ. Σαράφη και τη σύζυγό του, όταν διέσχιζαν την παραλιακή λεωφόρο, στον Αλιμο, πηγαίνοντας στη θάλασσα. Τα θύματα, όμως, δε χτυπήθηκαν στη μέση του δρόμου, αλλά, όταν είχαν, σχεδόν, φτάσει στη διαχωριστική νησίδα που χωρίζει τα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Το αυτοκίνητο, μάλιστα, που προκάλεσε το μοιραίο, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, κινήθηκε κατά τέτοιο τρόπο λες και επιδίωκε να χτυπήσει τα θύματα του. Πέραν της υπερβολικής ταχύτητας του αυτοκινήτου, ο οδηγός του, υποσμηνίας Μάριο Μουζάλι, όταν είδε το ζεύγος Σαράφη, δεν επιχείρησε - ενώ μπορούσε - να κινηθεί προς τα δεξιά ή προς το μέσο της οδού, για να αποφευχθεί η τραγική κατάληξη. Οι αστυνομικές αρχές, που εξέτασαν τα δεδομένα, κατηγορηματικά υποστήριξαν πως ο Μουζάλι ήταν αδύνατο να μην είδε εγκαίρως τα θύματά του, αφού πρόβλημα ορατότητας δεν υπήρχε. Επίσης, ο Μουζάλι δεν κράτησε καν την αρχική πορεία του αυτοκινήτου. Κινούμενος από την αρχή στο αριστερό μέρος της λεωφόρου, παρέκκλινε το όχημα ακόμη αριστερότερα, με κατεύθυνση τη διαχωριστική νησίδα, την οποία και έξυσε ο αριστερός τροχός, γεγονός που σημαίνει πως κι αν ακόμη τα θύματα είχαν προλάβει να ανέβουν στο κράσπεδο, ήταν πολύ πιθανό να χτυπηθούν, ιδιαίτερα αν βρίσκονταν στην άκρη. Επιπλέον, από την αυτοψία που έγινε στο δρόμο, διαπιστώθηκε πως ο Μουζάλι επιχείρησε να φρενάρει (ελαφρά) σε απόσταση 45 μέτρων από το σημείο που βρίσκονταν ο στρατηγός και η σύζυγος του, στη συνέχεια ξαναανέπτυξε ταχύτητα και ξαναεπιχείρησε δεύτερο φρενάρισμα (ισχυρότερο αυτή τη φορά), όταν βρέθηκε σε απόσταση αναπνοής από τα θύματα του, αφού ήδη είχε παρεκκλίνει της πορείας του, κινούμενος όσο αριστερότερα γινόταν. Τέλος, πρέπει να σημειώσουμε ότι δίπλα στο μοιραίο πράσινο αυτοκίνητο, στο δεξιό μέρος του δρόμου - όπως σημειώνει και στη μαρτυρία της η Μάριον Σαράφη - εκινείτο ένα ακόμη αμερικάνικο αυτοκίνητο μαύρου χρώματος, το οποίο μετά το τραγικό συμβάν έσπευσε να εξαφανιστεί. Και δεν εξαφανίστηκε μόνο αυτό. Εξαφανίστηκαν, επίσης, και οι συνεπιβάτες του Μουζάλι. Για δύο, κάνουν λόγο οι αυτόπτες μάρτυρες, ενώ ο ίδιος ο δολοφόνος κατέθεσε πως είχε στο αυτοκίνητο έναν μόνο συνάδελφό του.

Αν τώρα σ' αυτά τα στοιχεία προσθέσουμε και το γεγονός ότι ο Σαράφης παρακολουθούνταν από Αμερικανούς, δε χωράει αμφιβολία πως δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και τη δολοφονία του σχεδίασαν και εκτέλεσαν οι Αμερικάνοι και οι σχετικές με τέτοιες δουλιές υπηρεσίες τους.

Αντί επιλόγου

Ο Στ. Σαράφης κηδεύτηκε στις 3 Ιουνίου του 1957. Η νεκρώσιμος ακολουθία έγινε στη Μητρόπολη και τον τιμημένο νεκρό συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία χιλιάδες λαού, αρχηγοί κομμάτων, βουλευτές απ' όλα τα κόμματα, εκπρόσωποι οργανώσεων της Εθνικής Αντίστασης (ΕΑΜ και ΕΔΕΣ), εκπρόσωποι κοινωνικών οργανώσεων, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και πλήθος άλλων. Μόνο η κυβέρνηση της ΕΡΕ του Κ. Καραμανλή έλειπε. Μια απουσία, που η «ΑΥΓΗ» της επόμενης μέρας σχολίαζε, πολύ εύστοχα στην πρώτη της σελίδα, ως εξής: «Από το ξόδι το εθνικό, έλειψαν μόνο η υποτέλεια και η κυβέρνησίς της».

Τι συνέχεια, όμως, είχε η υπόθεση; Τι έγινε με το δολοφόνο του και όσους τον κατεύθυναν; Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν προχώρησε σε καμία ουσιαστική έρευνα για να χυθεί άπλετο φως στο θέμα. Υποτελής στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό φρόντισε μόνο να κρατήσει κάποιους τύπους, ώστε να μην προκαλέσει περισσότερο το λαϊκό αίσθημα. Κρατώντας σαφή πολιτική θέση απέναντι στο νεκρό στρατηγό και στο λαϊκό κίνημα που αυτός εξέφραζε, απέφυγε - όπως προαναφέραμε - να παραστεί στην κηδεία του και απαγόρευσε να του αποδοθούν στρατιωτικές τιμές!!! Οσο για τον δολοφόνο, αυτός καταδικάστηκε τον Ιανουάριο του 1958 «για ανθρωποκτονία κλπ. από βαριά αμέλεια» (!!!) σε 20 μήνες φυλακή και 20.000 δρχ. ψυχική οδύνη!!! Αυτό ήταν όλο, γιατί αυτό ήταν το αμερικανόδουλο μετεμφυλιακό καθεστώς της υποτέλειας και των εθνικών ταπεινώσεων.

«Η προσωπικότητα του στρατηγού Σαράφη - έγραφε το Φλεβάρη του 1964 ο άλλος τιμημένος στρατηγός του ΕΛΑΣ Γεράσιμος Αυγερόπουλος - γιομίζει μια ολόκληρη εποχή (...). Και, τελικά, με το αίμα του, που χύθηκε στην άσφαλτο, φώτισε και φωτίζει το δρόμο τον ανηφορικόν στην πάλη για την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Πέρασε στην ιστορία του έθνους. Πέρασε στο Πάνθεο των Ηρώων του Λαού μας».

Γιώργος Π