Εφιαλτική ζωή για τους εργάτες
 ΚΟΥΚΟΣ |
Εφιαλτικές συνθήκες ζωής και δουλειάς δημιουργούν για την εργατιά τα νέα σχέδια που συζητούν η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ. και τρόικα. Δίνουν τρομακτική συνέχεια στην αφαίρεση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Φθάνουν σχεδόν στο σημείο να εξαφανίσουν ακόμα και την έννοια του δικαιώματος.
Στη συνάντηση που είχε η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας με την τρόικα την περασμένη Τρίτη -διήρκεσε πάνω από δύο ώρες- επικεντρώθηκαν σε μέτρα που η εφαρμογή τους θα μετατρέψει τους εργάτες σε εξαρτήματα των μηχανών. Οι φορείς της καπιταλιστικής βαρβαρότητας αντιλαμβάνονται τις πνευματικές και σωματικές ικανότητες των εργατών ως εργαλεία για την παραγωγή κερδών. Και ως τέτοια τείνουν να τις χρησιμοποιήσουν.
Στα Εργασιακά τα βασικά χαρακτηριστικά των σχεδίων που απεργάζονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων είναι η κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΕΕ) και η επιβολή με νόμο ενός ελάχιστου μισθού, ηδραματική αύξηση των ωρών εργασίας, η δυνατότητα διαρκούς αυξομείωσης του χρόνου εργασίας, η μεγαλύτερη ακόμα διευκόλυνση των απολύσεων.
Με την κατάργηση της ΕΓΣΕΕ το αστικό κράτος στερεί τη δυνατότητα από τους εργάτες για κάθε είδους συλλογική διεκδίκηση των όρων πώλησης της εργατικής τους δύναμης. Εξασφαλίζει στη μεγαλοεργοδοσία τη δυνατότητα να αλλάζει συνέχεια τους όρους αυτούς (μέσα από τη γενίκευση των ατομικών και επιχειρησιακών ΣΣΕ) προς το χειρότερο, ανάλογα με το τι απαιτεί η προστασία της κερδοφορίας της. Παρεμβαίνει ακόμα πιο αποφασιστικά προκειμένου να αυξηθεί ο βαθμός εκμετάλλευσης.
Σμπαραλιάζουν την υγεία και τη ζωή του εργάτη
Παραπέρα η σχεδιαζόμενη νομοθετική κατοχύρωση των αλλαγών στο ωράριο εργασίας σημαίνει ενίσχυση της εργοδοτικής ασυδοσίας. Αν σήμερα η εργοδοσία καταστρατηγούσε τα υφιστάμενα νομοθετημένα όρια του εργάσιμου χρόνου είναι αυτονόητο τι θα συμβεί όταν τα όρια αυτά αυξηθούν. Οταν ο μέγιστος χρόνος ημερών εργασίας γίνει έξι από πέντε μέρες τη βδομάδα για όλους τους τομείς. Οταν ο κεφαλαιοκράτης μπορεί να βάλει τον εργαζόμενο να δουλεύει 13 ώρες τη μέρα, να τον αναγκάσει ακόμα και να τις υπερβεί.
Παράλληλα με την αύξηση του εργάσιμου χρόνου στόχος είναι να ενισχυθεί και η δυνατότητα αυξομείωσής του, όπως και όποτε το θέλει ο κεφαλαιοκράτης με γνώμονα τη μέγιστη κάθε φορά κερδοφορία του. Στη ζωή του εργάτη θα υπάρχουν διαρκείς εναλλαγές. Περίοδοι πολλών ωρών εργασίας θα εναλλάσσονται με περιόδους μερικής απασχόλησης ή υποαπασχόλησης. Μέσα στη μέρα και ενώ ο εργάτης θα βρίσκεται 13 ώρες στη δουλειά, ο κεφαλαιοκράτης θα βαφτίζει μέρος του χρόνου αυτού «ανενεργό» και θα τον λογαριάζει, ουσιαστικά, ως χρόνο ανάπαυσης. Παράλληλα, στις σημερινές συνθήκες, η περίοδος εργασίας με αυτούς τους όρους θα εναλλάσσεται με περιόδους σκληρής ανεργίας, κατά πάσα πιθανότητα μακροχρόνιας (το 60% των ανέργων είναι χωρίς δουλειά πάνω από 12 μήνες).
Πρόκειται για ζωή - λάστιχο. Μια ζωή εφιαλτική. Η εργατική δύναμη καταστρέφεται ανεπανόρθωτα. Ο όποιος χρόνος θα μένει εκτός εργασίας θα αποσκοπεί για τη μερική αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, τόσο όσο να μπορεί να προσφέρει τις υπηρεσίες και την επομένη. Δεν πρόκειται για πλήρη και υγιή αναπλήρωση της εργατικής δύναμης. Πολύ περισσότερο δε θα υπάρχει καθόλου χρόνος για την πνευματική ανάπτυξη του εργαζόμενου, την ανάπτυξη κοινωνικής δράσης, ούτε καν για στοιχειώδη συναναστροφή. Αυτές οι συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης διευκολύνουν τη χειραγώγηση των συνειδήσεων, βάζουν πρόσθετα εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίησή τους. Τα παραπάνω οδηγούν στη ταχύτατη φθορά της ζωής των εργατών.
Αβέβαιη και η πενιχρή σύνταξη
Για όσους κατορθώσουν να φθάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις τους έχουν φροντίσει να τους κλέψουν ό,τι δικαιούνται. Η σχεδιαζόμενηαύξηση του αριθμού ενσήμων από 4.500 σε 6.000 για τη θεμελίωση του δικαιώματος συνταξιοδότησης σε συνδυασμό με τη μεγάλη ανεργία και το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής εργασίας θα αυξήσουν τον απαιτούμενο εργάσιμο βίο από τα 20 στα 30 χρόνια. Τριάντα χρόνια δουλειάς για να πάρει κάποιος την κατώτατη σύνταξη! Αν βέβαια κατορθώνει να πάρει... Γιατί με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση της ανεργίας και της ελαστικής απασχόλησης, η συγκέντρωση των απαραίτητων ενσήμων θα γίνεται όλο και πιο δύσκολη.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την επίσης σχεδιαζόμενη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 έτη και την ταυτόχρονη μείωση του προσδόκιμου ζωής στην οποία οδηγούν συνολικά τα παραπάνω μέτρα τότε θα γίνει πράξη αυτό που είχαν αναφέρει κυνικά αρμόδια στελέχη του Εθνικής Υπηρεσίας για τις συντάξεις στη Σουηδία σε ημερίδα του υπουργείου Εργασίας στην Ελλάδα, το 2000: Οσο λιγότερα χρόνια ζει ο συνταξιούχος τόσο λιγότερες θα είναι οι συνολικές συνταξιοδοτικές αποδοχές που θα πάρει! Τόσο το καλύτερο για το κράτος που θα λεηλατεί έτσι ακόμα περισσότερους πόρους από τα Ταμεία για να τους χαρίζει στους κεφαλαιοκράτες μέσα από το αποκαλούμενο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων και κάθε μορφής επιχορήγησή τους. Από τότε και ακόμα πιο παλιά εξυφαίνονταν οι αντεργατικοί σχεδιασμοί, χωρίς να υπάρχουν συνθήκες κρίσης. Την ίδια στιγμή, οι όποιες παροχές (ιατροφαρμακευτικές, συνταξιοδοτικές και άλλες) έχουν απομείνει απειλούνται κι αυτές καθώς ο στόχος για μείωση των εργοδοτικών εισφορών μέχρι 5% θα στερήσει τα Ταμεία και τους αντίστοιχους Οργανισμούς από ζωτικούς πόρους.
«Κόλαση» σε Υγεία - Παιδεία
Το σκηνικό που συνθέτουν οι ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφάλιση συμπληρώνει η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι λαϊκές - εργατικές οικογένειες με Υγεία - Παιδεία - Πρόνοια. Δε φτάνει που η ανεργία κι η υποαπασχόληση έχουν εκτοξευτεί, δε φτάνει που οι μισθοί κατρακυλάνε, οι εργαζόμενοι καλούνται να φορτωθούν την εγκατάλειψη των δημόσιων νοσοκομείων, την κρατική υποχρηματοδότηση του ΕΟΠΥΥ, τις τεράστιες ελλείψεις των νοσοκομείων σε αναλώσιμα - φάρμακα - υλικά - προσωπικό. Το αποτέλεσμα είναι, ενώ οι συνθήκες ζωής και εργασίας αυξάνουν τους κινδύνους για την υγεία των εργαζομένων και των παιδιών τους, όλο και περισσότεροι να αδυνατούν να εξασφαλίσουν μέχρι και φάρμακα για σοβαρές ασθένειες ή χρόνιες παθήσεις, να μη μπορούν να κάνουν ούτε στοιχειώδεις εξετάσεις, να σταματούν θεραπείες γιατί δεν αντέχουν οικονομικά.
Από την άλλη μεριά, η νέα σχολική χρονιά που ξεκίνησε πριν λίγες μέρες βρήκε τους γονείς να ακούν ότι χρειάζεται να πάνε στα σχολειά μέχρι και ...χαρτί τουαλέτας! Τα παιδιά τους στοιβάζονται πολλές φορές σε κτίρια ακατάλληλα για την ασφάλειά τους, με περικοπές που συρρικνώνουν ασφυκτικά όχι μόνο τον αριθμό των παιδαγωγών αλλά και την ποιότητα της διατροφής (βλέπε κατάσταση σε παιδικούς σταθμούς) κτλ.
Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί για οποιονδήποτε λόγο να γίνει αποδεκτή στη συνείδηση των εργατών. Δε μπορεί να δεχτούν η ζωή των παιδιών τους να προδιαγράφεται εφιαλτική από τη μέρα που γεννιούνται. Να γίνουν οι ίδιοι κι οι επόμενες γενιές των εργατών ένα ομιλούν εργαλείο -όπως οι Ρωμαίοι χαρακτήριζαν- εξάρτημα των μηχανών και πηγή πλούτου για τους καπιταλιστές. Δεν μπορεί ο εργάτης να δεχτεί να είναι διαθέσιμος όποια ώρα και στιγμή θέλει ο κεφαλαιοκράτης, να τον πετά σα στυμμένη λεμονόκουπα όταν πια δεν του είναι χρήσιμος. Μπροστά στη γενική απεργία είναι ανάγκη οι εργάτες να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ «να πάρουν φωτιά τα εργοστάσια». Να παραμερίσουν τις συνδικαλιστικές δυνάμεις που στηρίζοντας τις ανάγκες της «ανταγωνιστικότητας» έβαλαν πλάτη εδώ και χρόνια για την αντεργατική επέλαση και να προχωρήσουν με την περηφάνια που πρέπει στους παραγωγούς του πλούτου στην ανατροπή της βαρβαρότητας.
Χρήστος ΜΑΝΤΑΛΟΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου