Η θεωρία «της αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και ποιος κερδίζει από αυτή

Η θεωρία «της αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και ποιος κερδίζει από αυτή

Η αντεργατική επίθεση συνεχίζεται, τα μέτρα δεν έχουν τελειωμό. Κανένας πλέον δεν είναι σίγουρος για το τι μισθό, σύνταξη, επίδομα θα πάρει τον επόμενο μήνα, αν θα συνεχίσει να έχει μεροκάματο. Τα βάσανα της λαϊκής οικογένειας μεγαλώνουν. Δεν προσθέτει κανένας τίποτα καινούριο με το να τα απαριθμήσει. Με εργάτες, εργάτριες, ανέργους, νέους, συνταξιούχους που κουβεντιάζεις, παντού υπάρχει αγανάκτηση, αγωνία, απόγνωση, φόβος για το αύριο. Ακούς πολλούς να λένε «πού θα πάει η κατάσταση, πόσο θα κρατήσει», «κάτι πρέπει να κάνουμε, δεν πάει άλλο, να αντιδράσουμε» και κάποιους να επαναλαμβάνουν τα επιχειρήματα του αντίπαλου, δηλαδή ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα γιατί τα μέτρα είναι αναγκαία, είναι μονόδρομος».

Οταν όμως η συζήτηση πάει στο «διά ταύτα» για το τι πρέπει να κάνουμε, πώς πρέπει να αντιδράσουμε, τότε αρχίζουνε τα δύσκολα. Τότε πολλοί λένε, «δε βγαίνει τίποτα με τους αγώνες, αυτοί δεν ακούνε κανέναν», «τόσοι αγώνες έγιναν και τα μέτρα πέρασαν», «οι κλέφτες οι πολιτικοί φταίνε», «όλοι τα ίδια είναι». Αλλοι λένε, «να περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, μπορεί να μην τα εφαρμόσουν στο δικό μας κλάδο, χώρο». Πολλές φορές οι ίδιοι που λένε ότι «αν έρθουνε να τα εφαρμόσουν σε μας τότε θα δεις τι θα γίνει», όταν φτάσουν και στο δικό τους χώρο τότε λένε «τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τώρα έγιναν νόμος του κράτους».

Το αποτέλεσμα είναι ένα μεγάλο μέρος της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας να φτάνει μέχρι τη διατύπωση «φραστικών απειλών», δηλαδή «ντουφεκιών στον αέρα», και αντικειμενικά υπάρχει το ίδιο αποτέλεσμα σαν να πίστευαν ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος. Το πιο αρνητικό είναι ότι πολλές φορές παραμένουν έξω από το στόχαστρο εκείνοι που ωφελούνται από τα μέτρα της κάθε κυβέρνησης και της ΕΕ, δηλαδή οι εργοστασιάρχες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι τραπεζίτες, γενικότερα η αστική τάξη. Ετσι, δεν κατανοείται ότι η κυβερνητική πολιτική σήμερα δεν έρχεται να αντιμετωπίσει με κάποια αναγκαία μέτρα μία κακή διαχείριση, αλλά να επιβάλει αναγκαία για τη διάσωση των καπιταλιστικών κερδών μέτρα εν μέσω κρίσης. Μέτρα που έχουν δρομολογηθεί εδώ και δεκαετίες στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Ο θυμός διοχετεύεται σε φραστικές απειλές μόνο ενάντια στους «κλέφτες, τα λαμόγια, τους φοροφυγάδες» και υπάρχουν μεγάλες αυταπάτες «περί παραγωγικών επενδύσεων και αναπτυξιακών μέτρων που θα αναζωογονήσουν με μία σωστή διαχείριση την οικονομία και θα ωφελήσουν τους εργαζόμενους».

Ετσι, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να βρίζουν και οι καπιταλιστές να θησαυρίζουν. Εκμεταλλεύονται την αναποφασιστικότητα, το φόβο, την αδράνεια, την εκτόνωση με τις φωνές και βρισιές και συνεχίζουν να κάνουν τη ζωή μας κόλαση. Σε αυτό οδηγεί η «θεωρία της αναποτελεσματικότητας». Οι βρισιές και οι μούντζες της πλατείας Συντάγματος ενάντια στους 300 της Βουλής αλλά και «στα συνδικάτα» συνέβαλαν στη συγκρότηση της τρικομματικής κυβέρνησης Παπαδήμου και στη συνέχεια της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά καθώς και στην ανάπτυξη αντιδραστικών και φασιστικών αντιλήψεων. Γι' αυτό οι αστοί έχουν κάνει σημαία τους τον «αγώνα με τις βρισιές και τις μούντζες», συμμετείχαν και πολλοί από αυτούς στον «αγώνα των αγανακτισμένων», σε αντίθεση με τους οργανωμένους αγώνες για τους οποίους στάζουν χολή. Γι' αυτό κάθε αγώνα που γίνεται τον συκοφαντούν και ταυτόχρονα παίρνουν υπό την προστασία τους τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Γι' αυτό κολακεύουν συνεχώς την αδράνεια, την παθητικότητα, μέσα από δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, της ΕΕ, της εργοδοσίας, που λένε «θαυμάζουμε την ωριμότητα του ελληνικού λαού που με τη στάση του δείχνει ότι κατανοεί πως τα μέτρα είναι αναγκαία».

Η θεωρία της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» είναι μια ύπουλη θεωρία που την προβάλλουν όλοι, κυβέρνηση, εργοδοσία, ΜΜΕ, εργοδοτικός συνδικαλισμός, οπορτουνισμός, ο καθένας φυσικά με τον τρόπο του. Χρειάζεται παρακολούθηση το πώς εκφράζεται κάθε φορά συγκεκριμένα, άμεση απάντηση και όχι υποτίμηση. Είναι δηλητήριο για τους εργαζόμενους και έχει πολλές όψεις. Προσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις, τη συγκεκριμένη φάση που βρίσκεται το εργατικό κίνημα, τις διαθέσεις των εργαζομένων, στη φάση προετοιμασίας ενός αγώνα, κατά τη διάρκειά του και μετά τη λήξη του. Πότε προβάλλεται ότι «με τους αγώνες δε βγαίνει τίποτα», πότε ότι «αυτές οι μορφές του αγώνα δεν είναι αποτελεσματικές, χρειάζεται συνεννόηση», πότε ότι «το περιεχόμενο του αγώνα δε βοηθάει, είναι γενικό», ή «τα αιτήματα είναι σωστά αλλά ο τρόπος διεκδίκησης είναι λάθος», πότε ότι «τα αιτήματα του αγώνα δε βοηθάνε, είναι πολιτικά, κομματικά» και πότε χαρακτηρίζοντας την άρνηση του ταξικού κινήματος να συναινέσει με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό «διασπαστική, κομματική» κ.ά. Στρέφεται, δηλαδή, όχι μόνο ενάντια στους αγώνες, αλλά στον ταξικό προσανατολισμό τους, στο περιεχόμενό τους, στις μορφές. Αλλες φορές εκμεταλλεύεται τις δυσκολίες των συνδικάτων για να τα συκοφαντήσει, άλλες φορές ταυτίζει το ταξικό εργατικό κίνημα με τη διαφθορά και τις στρατηγικές του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, προβάλλοντας πέρα από το γνωστό «κλέφτες πολιτικοί», το «κλέφτες, λαμόγια, συνδικαλιστές».

Στην προετοιμασία της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, την οποία έχουν ζητήσει μια σειρά Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Συνδικάτα και Επιτροπές Αγώνα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, η αναποτελεσματικότητα εμφανίζεται με το επιχείρημα «και τι θα βγει με την απεργία, μήπως θα αποτρέψει να παρθούνε τα μέτρα; Τόσες απεργίες κάναμε, τα μέτρα όμως πέρασαν, το ίδιο θα γίνει και τώρα».

Ο φόβος, η επίδραση της «αναποτελεσματικότητας» δεν είναι κάτι το καινούριο. Πάντα οι εκμεταλλευτές με όλους τους μηχανισμούς τους τα καλλιεργούσαν για να υποτάσσουν και να εκμεταλλεύονται πιο εύκολα τους εργαζόμενους, να κερδίζουν περισσότερα. Ανάλογα με τις συνθήκες, αυτά πότε δυνάμωναν και πότε αδυνάτιζαν. Σήμερα που η αντικειμενική κατάσταση είναι δύσκολη, η κατάσταση στο εργατικό κίνημα δεν είναι καλή, είναι πιο ισχυρά, συνοδεύονται με ένταση του αντικομμουνισμού και της τρομοκρατίας.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αλλάζουν, ότι έτσι θα παραμείνουν και στη συνέχεια. Η θηλιά στο λαιμό της λαϊκής οικογένειας σφίγγει. Οι εργαζόμενοι συσσωρεύουν καθημερινά πείρα, θα βγάλουν γρήγορα συμπεράσματα και από τις τελευταίες πολιτικές τους επιλογές, γιατί τώρα οι εξελίξεις τρέχουν με μεγαλύτερη ταχύτητα. Οι φοβισμένοι σήμερα δε θα παραμείνουν για πάντα φοβισμένοι. Ο καθένας μας άμα το σκεφτεί θα βρει παραδείγματα εργατών που ξεπέρασαν το φόβο, την αναποφασιστικότητα και παλεύουν με πίστη και ηρωισμό, ή άλλων που κουράστηκαν, απελπίστηκαν και υποχώρησαν. Ιδιαίτερα αυτή την περίοδο που η κατάσταση και οι πολιτικές αντιλήψεις είναι ρευστές, που «το καμίνι βράζει», τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο, παγιωμένο.

Επομένως, με υπομονή και επιμονή, χρειάζεται να ανοίξουμε αυτό το ζήτημα μέσα στους χώρους δουλειάς, να το κουβεντιάσουμε τίμια, ανοιχτά, με τους εργαζόμενους. Να τους πούμε ότι κι εμείς βλέπουμε τις δυσκολίες του αγώνα. Οτι κι εμάς μας προβληματίζει και μας στενοχωρεί περισσότερο από τον καθένα που τα αποτελέσματα δεν ήταν καλύτερα γιατί πρωτοστατήσαμε και κοπιάσαμε για να γίνουν οι αγώνες. Δεν απευθύνουμε κάλεσμα αγώνα εκ του ασφαλούς. Οτι είχαμε και απώλειες, δεκάδες μέλη μας, οπαδοί μας πλήρωσαν την πρωτοπόρα δράση τους με απόλυση, με δικαστικές και άλλες διώξεις. Οτι μπήκαμε μπροστά, δώσαμε τον καλύτερό μας εαυτό και παρ' όλα αυτά υποστήκαμε μεγάλη εκλογική μείωση, που είναι πλήγμα για το εργατικό κίνημα. Γι' αυτό ο αντίπαλος πολύ σωστά το αξιολόγησε σαν αρνητικό, δείκτη της δυνατότητας του κινήματος να απαντήσει και να αντεπιτεθεί, γιατί η αποτελεσματικότητα των αγώνων δεν είναι ένα ζήτημα ποσοτικό. Συνδέεται αναπόσπαστα με την κατεύθυνσή τους, αν κινούνται με πυξίδα τη ριζική αλλαγή, πράγμα που εκφράζεται στη δύναμη του ΚΚΕ και του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα. Συνεχίζουμε όμως με πίστη και αισιοδοξία, δεν το βάζουμε κάτω, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Να τους εξηγήσουμε ότι σε αυτά που λένε για τους αγώνες υπάρχουν αλήθειες αλλά και πολλά ψέματα. Είναι αλήθεια ότι δεν μπορεί να περιμένει κανένας μεγάλες ανατροπές από την πανεργατική απεργία, να αποτρέψει την εφαρμογή όλων των νέων μέτρων, ή να καταργήσει τους παλιότερους αντεργατικούς νόμους. Αυτό έχει να κάνει με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα στο εργατικό κίνημα, όπου ένα μικρό μέρος των εργαζομένων είναι οργανωμένο, συμμετέχει δραστήρια στα σωματεία του. Οπου ένα μεγάλο μέρος εργατών εκλέγει για εκπροσώπους του ανθρώπους συμβιβασμένους, ανθρώπους της εργοδοσίας, που πιστεύουν στο κέρδος, στην ΕΕ. Αρα, σε αυτό συμφωνούμε πως δεν μπορεί από ένα τέτοιο εργατικό κίνημα να περιμένεις περισσότερα, γι' αυτό όλοι μας πρέπει να παλέψουμε για την ανασύνταξή του.

Είναι αλήθεια ότι παρόλο που έγιναν αρκετές πανεργατικές και κλαδικές απεργίες, δεκάδες συλλαλητήρια και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν την εφαρμογή μιας σειράς αντεργατικών μέτρων. Δεν μπόρεσαν να πείσουν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, για το ποιος φταίει για τα βάσανα που περνάνε, ότι η ΕΕ είναι εχθρός τους, είναι μια λυκοσυμμαχία όπου μέσα σε αυτή δεν πρόκειται να δούνε άσπρη μέρα. Δεν μπόρεσαν να απεγκλωβίσουν χιλιάδες εργάτες από τη λογική των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων εργοδοτικών οργανώσεων. Επομένως και σε αυτό συμφωνούμε, ότι ενώ έγιναν αγώνες, η ζωή των εργατών έγινε χειρότερη. Γι' αυτό όμως δε φταίνε οι αγώνες που έγιναν, αλλά γιατί ήταν κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων. Δεν μπορείς να εξασφαλίσεις καλύτερη ζωή βρίζοντας από τον καναπέ και με συνδικαλιστικές ηγεσίες τύπου «Παναγόπουλου» και «Φωτόπουλου». Αν στους αγώνες συμμετείχαν περισσότεροι εργαζόμενοι, αν σε κάθε απεργία, στον κάθε κλάδο έκλειναν όλα τα εργοστάσια, αν στο στόχαστρο των αγώνων ήταν η ΕΕ, η αστική τάξη και όλοι οι εκφραστές της, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Αν πολλοί από αυτούς που πήραν μέρος στους αγώνες δεν έπεφταν στην παγίδα της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, του κάθε απελπισμένου μικροαστού που ενώ χρόνια κοιμόταν γιατί πέρναγε καλά, τώρα ξαφνικά ήθελε «κρεμάλες στη Βουλή», «καλύτερους διαχειριστές», τα αποτελέσματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά. Επομένως, η λύση δεν είναι να πάψουμε να αγωνιζόμαστε, αλλά να φροντίσουμε να αγωνιστούμε καλύτερα, με πιο οργανωμένους και μαζικούς αγώνες, με ταξικό προσανατολισμό και καθαρό στόχο.

Οσο αλήθεια όμως είναι ότι οι αγώνες δεν απέτρεψαν τα μέτρα, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, η απογοήτευση και η παραίτηση ακόμα πιο μεγάλες. Τα μέτρα θα είχαν περάσει πιο γρήγορα, θα ήταν πιο πολλά και ακόμα πιο σκληρά. Χρειάζεται και σε αυτό να συμφωνήσουμε. Αυτό εξάλλου το ομολογούν καθημερινά και οι εχθροί των εργατών, η ΕΕ, η κυβέρνηση και η εργοδοσία, λέγοντας ότι «υπάρχει μεγάλη καθυστέρηση, αναβλητικότητα στην εφαρμογή των μέτρων, έπρεπε να είχαν παρθεί εδώ και χρόνια». Πολλά από τα μέτρα που πέρασαν σήμερα, σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, τα προσπαθούσαν χρόνια, τα καθυστέρησαν οι προηγούμενοι αγώνες, παρά τις δυσμενείς συνέπειες της αντεπανάστασης. Συνέβαλαν ώστε μια ολόκληρη γενιά να γλιτώσει από αυτά. Δούλεψε με καλύτερα μεροκάματα, μισθούς, ωράρια, με περισσότερα εργατικά δικαιώματα και ελευθερίες, με καλύτερη Ασφάλιση, με λιγότερα έξοδα σπούδασαν τα παιδιά τους, πήραν σύνταξη στα 60 χρόνια, πολλοί πήραν πιο νωρίς, πήραν καλύτερες συντάξεις, ζουν σχετικά αξιοπρεπώς την τρίτη ηλικία τους. Επομένως, κανένας μας δεν πρέπει να μιλάει απαξιωτικά για τους αγώνες που έγιναν, αλλά να τους μελετάμε και να διδασκόμαστε για τους επόμενους.

Αλλά και οι αγώνες των τελευταίων χρόνων συνέβαλαν ώστε τα μέτρα να μη νομιμοποιηθούν στη συνείδηση χιλιάδων εργαζομένων και να βρεθούν στο στόχαστρο μιας νέας ανόδου του κινήματος. Αυτό ο αντίπαλος το ξέρει, γι' αυτό δεν εφησυχάζει και παίρνει τα μέτρα του, ενισχύει τον κατασταλτικό μηχανισμό, ιδεολογικά και επιχειρησιακά. Δεν μπόρεσαν να τα περάσουν ακόμη όλα όπως τα είχαν σχεδιάσει αρχικά. Δυσκολεύονται ακόμα στην υλοποίηση αυτών που έχουν αποφασίσει. Δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν ακόμα στην κατάργηση όλων όσα συμπεριλαμβάνονται στις κλαδικές Συμβάσεις, παρόλο που ακόμα δεν έχουν υπογραφεί νέες. Σε αρκετές επιχειρήσεις υπογράφτηκαν με αγώνες Συμβάσεις χωρίς μειώσεις. Σε άλλους χώρους απέτρεψαν μαζικές απολύσεις, αλλού περιόρισαν τον αριθμό των απολύσεων, αλλού απέτρεψαν την υπογραφή μειώσεων κ.ά. Διαπαιδαγώγησαν ταξικά ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων με τις αξίες της αγωνιστικότητας, της περηφάνιας, της αλληλεγγύης, που τώρα θα τις βρει μπροστά του. Επομένως, η αλήθεια είναι ότι μπορεί οι αγώνες που έγιναν την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης να μην μπόρεσαν να αποτρέψουν συνολικά τα μέτρα, πρόσφεραν όμως πάρα πολλά, αποτελούν σοβαρή παρακαταθήκη για τους επόμενους. Ετσι θα γίνει και με την πανεργατική πανελλαδική απεργία που τώρα προετοιμάζεται. Μπορεί να μην μπορέσει να αποτρέψει τα μέτρα, αλλά θα προσφέρει πάρα πολλά, και όσο καλύτερα δουλέψουμε, τόσο περισσότερα θα προσφέρει.

Θα συμβάλει να ενημερωθούν οι εργάτες για τις πραγματικές εξελίξεις και όχι όπως διαστρεβλωμένα τις προβάλλει η αστική προπαγάνδα. Για τα νέα μέτρα, για τις επιπτώσεις που θα έχουν στο μεροκάματό τους, στο μισθό τους, στα ωράριά τους, στο Ασφαλιστικό τους, στο σύνολο των εργασιακών δικαιωμάτων τους, να κατανοήσουν το μέγεθος της επίθεσης. Να κατανοήσουν τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων, ότι δεν έχουν προσωρινό χαρακτήρα, θα παραμείνουν και στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Θα συμβάλει να διευρυνθεί το κομμάτι της εργατικής τάξης που θα συνειδητοποιήσει τον ταξικό χαρακτήρα των μέτρων ώστε να μην πιάνει εύκολα η αστική προπαγάνδα, που ταυτίζει τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και των εργατών, που προβάλλει τα μέτρα ως «δίκαια, αναγκαία και εθνικά».

Θα συμβάλει να κατανοήσουν περισσότεροι εργάτες την απάτη ότι «οι εργοδότες τούς δίνουν δουλειά» και ότι στην πραγματικότητα το αντίθετο συμβαίνει. Αυτοί με τη δουλειά τους, από τον πλούτο που παράγουν, ζουν και ταΐζουν τους εργοδότες. Οι ίδιοι από τον πλούτο που παράγουν παίρνουν ψίχουλα, ίσα ίσα για να διαχειριστούν τη φτώχεια τους, και τον υπόλοιπο τους τον κλέβει ο εργοδότης και ζει μέσα στη χλιδή, στα πλούτη, αυτός και η οικογένειά του.

Θα είναι βήμα αν περισσότεροι εργάτες σε κάθε κλάδο και χώρο που είναι εγκλωβισμένοι στη ΓΣΕΕ και στις άλλες συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες καταλάβουν το ρόλο τους, εγκαταλείψουν τα μαντρόσκυλα της εργοδοσίας και συσπειρωθούν με τις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Θα είναι βήμα αν μέσα από την προετοιμασία της απεργίας οργανωθούν και άλλοι εργάτες στα συνδικάτα, συγκροτηθούν και άλλες σωματειακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα σε χώρους δουλειάς, αν αναλάβουν και άλλοι εργάτες καθήκοντα δίπλα στα ΔΣ των κλαδικών συνδικάτων, των εργοστασιακών και των σωματειακών επιτροπών. Αν περισσότεροι εργάτες κατανοήσουν ότι κανένας μόνος του δεν μπορεί να πετύχει τίποτα, να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά του.

Θα είναι βήμα αν περισσότεροι εργάτες νικήσουν το φόβο για το ρίσκο που έχει η συμμετοχή τους στον αγώνα, κατανοήσουν ότι σήμερα απολύεσαι, παίρνεις λιγότερο μισθό, χωρίς ποτέ να έχεις πάρει μέρος σε απεργία ή να είσαι γραμμένος στο σωματείο σου. Οτι η μόνη ασπίδα τους είναι το σωματείο, ο αγώνας, η εργατική αλληλεγγύη, ότι «όποιος μένει έξω από το μαντρί τον τρώει ο λύκος».

Θα είναι προς όφελος των εργαζομένων αν η απεργία με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητά της αναγκάσει την κυβέρνηση να μεταθέσει για αργότερα την εφαρμογή ορισμένων από τα μέτρα, να μην τα περάσει στο σύνολό τους. Αν κατορθώσει να οξύνει ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της τρικομματικής κυβέρνησης, να προκαλέσει ρήγματα, να δυσκολέψει το αντεργατικό της έργο.

Θα είναι προς όφελος των εργαζομένων αν μέσα στον κάθε χώρο διαμορφωθούν εστίες αμφισβήτησης, αγωνιστικοί πυρήνες που θα συνεχίσουν και μετά την απεργία να δίνουν τη μάχη για να μην εφαρμοστούν αυτά που τελικά θα ψηφιστούν. Να αποτελέσει αφετηρία αφύπνισης περισσότερων εργαζομένων, σημείο εκκίνησης για άνοδο των αγώνων με σωστό προσανατολισμό.

Θα είναι κέρδος αν συμβάλει για να μην περάσει κλίμα υποχώρησης και συμβιβασμού, να μην επικρατήσει η απογοήτευση που ο αντίπαλος καλλιεργεί συστηματικά. Για να μην περάσει η προσπάθεια εγκλωβισμού σε νέες αυταπάτες που καλλιεργεί η αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μπορεί να υπάρξει φιλεργατική πολιτική στο πλαίσιο της ΕΕ μέσα από καλύτερες διαπραγματεύσεις.

Θα είναι κέρδος αν περισσότεροι εργάτες με τη δουλειά των κομμουνιστών κατανοήσουν ότι πραγματική διέξοδος είναι η πάλη για την εργατική εξουσία.

Ολα αυτά δεν πρέπει κανείς να τα υποτιμά στο όνομα ότι η απεργία δεν μπορεί να αποτρέψει και να ανατρέψει συνολικά την αντεργατική πολιτική. Και ο αντίπαλος προσπαθεί να περάσει κάθε φορά μια σειρά από αντεργατικά μέτρα. Οταν δεν μπορεί να τα περάσει όλα, επανέρχεται πιο προετοιμασμένος ιδεολογικά, οργανωτικά, με πιο επεξεργασμένη τη στρατηγική του. Πρέπει και το εργατικό κίνημα να διδάσκεται από τη δουλειά του αντιπάλου για να γίνει πιο ικανό να φέρει σε πέρας τους δικούς του σκοπούς. Ετσι διεξαγόταν πάντα η ταξική πάλη, με λιγότερες ή περισσότερες δυσκολίες, με λιγότερες ή περισσότερες κατακτήσεις, με ανηφόρες και κατηφόρες. Κανένας αγώνας δεν έγινε έχοντας εξασφαλίσει εκ των προτέρων την επιτυχία του. Καθένας έβαζε και βάζει το λιθαράκι του στο συνολικό ταξικό πόλεμο ανάμεσα στην εργατική και στην αστική τάξη.

Οι κομμουνιστές, οι πρωτοπόροι εργάτες, με αφορμή και τη μάχη της απεργίας, πρέπει να ανοίξουν μέτωπο κατά της «αναποτελεσματικότητας». Να αναδείξουν γιατί αυτή η αντίληψη είναι λάθος με συγκεκριμένα παραδείγματα από το χώρο τους, τον κλάδο τους, αξιοποιώντας και την εμπειρία γενικά του εργατικού κινήματος. Να αποκαλύψουν τις δυνάμεις που την προβάλλουν και την αναπτύσσουν, τις διάφορες όψεις της και ποιος ωφελείται από αυτό. Να μη φοβηθούν να αναδείξουν τις υπαρκτές αδυναμίες του εργατικού κινήματος που συμβάλλουν στο να μην έχουν σήμερα οι αγώνες περισσότερα αποτελέσματα. Να αναδείξουν τα καθήκοντα που προκύπτουν από αυτό και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα. Να βρίσκονται σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα γιατί κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με σιγουριά πώς θα είναι οι διαθέσεις αύριο. Κανένας δε θα έλεγε προτού οι ηρωικοί χαλυβουργοί ξεκινήσουν την απεργία τους ότι θα μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος μεγαλειώδης αγώνας και όμως έγινε.

Γραφείο Νομαρχιακής Επιτροπής Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ