ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ - ΓΣΕΕ
Αντάμα χτυπάνε τους εργάτες για τα μονοπώλια
Επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να απομονώσουν τις πλειοψηφίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, να μπουν ακόμα πιο μαζικά στη μάχη με το ΠΑΜΕ
 |
Ετσι, τις τελευταίες μέρες, έχουν επιδοθεί σε μια μεγάλη επιχείρηση παραπληροφόρησης, εκβιασμών, και μαζί με την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιχειρούν να κρύψουν τις ευθύνες τους, να εξουδετερώσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, να κάμψουν το φρόνημά τους. Οσο όμως και αν προσπαθούν να συσκοτίσουν την αλήθεια, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο στόχος τους και το περιεχόμενο του «διαλόγου» που έστησαν και στον οποίο αποφάσισε να συμμετάσχει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, την περασμένη Τρίτη, έχουν προκαθοριστεί από τα πιο έγκυρα χείλη.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, Λ. Παπαδήμος, στη συνάντησή του με τους «κοινωνικούς εταίρους» στις 4 Γενάρη είπε: «Μεταξύ των θεμάτων αυτών (σ.σ. που θα συζητηθούν και θα παρθούν αποφάσεις) είναι και ο ελάχιστος μισθός, είναι ο 13ος - 14ος μισθός, είναι οι αυτόματες ωριμάνσεις, που συνιστούν ετήσιες αυξήσεις ανεξάρτητες από την παραγωγικότητα και τις άλλες συνθήκες της οικονομίας, που οδηγούν σε σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας. Είναι επίσης διάφορες κανονιστικές ρυθμίσεις που επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα».
Και στην αμέσως επόμενη παράγραφο της τοποθέτησής του, ενοχοποιώντας αυτούς που έχουν δουλειά για το γεγονός της αύξησης της ανεργίας, ο πρωθυπουργός θέτει γενικότερο ζήτημα για τις Συλλογικές Συμβάσεις λέγοντας: «Οι αποφάσεις που αφορούν Συλλογικές Συμβάσεις πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους όχι μόνο τα οφέλη για τους εργαζόμενους αλλά και τις επιπτώσεις για όσους δεν έχουν δουλειά. Μεγάλο πρόβλημα της οικονομίας μας είναι το πολύ μεγάλο ποσοστό των μακροχρόνια ανέργων και των νέων ανέργων. Το πρόβλημα αυτό συνδέεται με κανονιστικές ακαμψίες και δυσκολίες εισόδου στην αγορά εργασίας, συνδέεται επίσης με το μισθολογικό και μη μισθολογικό κόστος της εργασίας».
Τα πάντα στο τραπέζι
Μόνο τυφλοί, λοιπόν, δεν βλέπουν ότι η συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου βάζει στο τραπέζι όλα τα ζητήματα. Μόνο πολιτικοί τσαρλατάνοι μπορούν να παριστάνουν ότι θα συζητηθούν επιμέρους ζητήματα. Αλλωστε, το επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, σε τηλεοπτικό σταθμό όπου απερίφραστα δήλωσε: «Πρέπει να τα συζητήσουν όλα»! Οταν λοιπόν η ΓΣΕΕ αποφασίζει να πάει στο «διάλογο» με τους εργοδότες, γνωρίζει ότι διακυβεύονται τα πάντα. Απειλείται ό,τι σήμερα συγκροτεί τον εργατικό μισθό και συνολικά το βιοτικό επίπεδο της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.
Απειλούνται:
- Ο ελάχιστος μισθός που σήμερα ανέρχεται στα 751,4 ευρώ μεικτά και το κατώτατο μεροκάματο που σήμερα είναι μόλις 33,57 ευρώ μεικτά.
- Ο 13ος και 14ος μισθός, που η κατάργησή τους θα οδηγήσει σε μείωση του ετήσιου εργατικού εισοδήματος κατά 15%.
- Οι «ωριμάνσεις», οι γνωστές τριετίες στην ΕΓΣΣΕ, αλλά και ανάλογες αυξήσεις λόγω πολυετίας που ορίζουν διάφορες κλαδικές συμβάσεις. Σημειώνεται ότι ενώ ο κατώτερος μισθός χωρίς προϋπηρεσία είναι σήμερα στα 751 ευρώ, μετά τα 3 χρόνια ανέρχεται στα 814 ευρώ και μετά την τρίτη τριετία στα 962 ευρώ. Αυτά τα ποσά πάνω από τον κατώτερο εποφθαλμιά το κεφάλαιο, και ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι οδηγούν σε σωρευτική διάβρωση της ανταγωνιστικότητας, δηλαδή των καπιταλιστικών κερδών.
- Οι κανονιστικές ρυθμίσεις που αφορούν τους κανονισμούς εργασίας στις πρώην ΔΕΚΟ, δηλαδή το ύψος των μισθών και των εργασιακών δικαιωμάτων σε αυτές.
- Οι Συλλογικές Συμβάσεις συνολικά και οι εργασιακές σχέσεις που καθορίζονται απ' αυτές, οι οποίες δήθεν εμποδίζουν τις προσλήψεις. Η συγκεκριμένη αξίωση, πέρα από το προκλητικό της περιεχόμενο ότι οι Συλλογικές Συμβάσεις και ό,τι αυτές κατοχυρώνουν αποτελούν εμπόδιο στους ανέργους να βρούνε εργασία, κρύβει εξίσου επικίνδυνους σχεδιασμούς, όχι μόνο για τους μισθούς, αλλά και για τις προϋποθέσεις που οι εργοδότες μπορούν να κάνουν απολύσεις, το ύψος της αποζημίωσης σε περίπτωση απόλυσης, τους όρους εργασίας, θέση, ειδικότητα κ.λπ.
- Συνολικά το λεγόμενο «μισθολογικό» και «μη μισθολογικό κόστος», δηλαδή το ύψος των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, ΟΑΕΔ κ.λπ.
Απέναντι σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση, στον ολοκληρωτικό πόλεμο που απειλεί να ρίξει στα Τάρταρα την εργατική τάξη, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πήρε απόφαση να πάει να συζητήσει με τους εργοδότες. Και μόνο η αποδοχή της συζήτησης σημαίνει νομιμοποίηση όλων των παραπάνω αξιώσεων. Δεν έχουν λοιπόν την παραμικρή αξία οι ισχυρισμοί της, ότι αυτή δήθεν δε συζητά για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση, αλλά μόνο για το «μη μισθολογικό κόστος»!
Πρόκειται για άλλον έναν τακτικό ελιγμό της, για να ανοίξει ο δρόμος στον «διάλογο», από τον οποίο οι εργαζόμενοι στο τέλος θα μετράνε μόνο απώλειες. Απώλειες που μέτρησαν σε όλους τους μέχρι τώρα «κοινωνικούς διαλόγους», που στήθηκαν την τελευταία δεκαπενταετία, και ο οποίος «διάλογος» έχει αναδειχθεί σε πολύτιμο εργαλείο «κοινωνικής συναίνεσης» - δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης - από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση, με τα αντίστοιχα όργανα και θεσμούς που έχει συγκροτήσει γι' αυτό το σκοπό.
Πίσω στο 19ο αιώνα
Πέρα όμως από την τακτική της, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, με τη θέση της για αναγνώριση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» για τους εργοδότες, που πρέπει να μειωθεί, αποδέχεται και αναπαράγει μια βασική θέση των καπιταλιστών, ότι δηλαδή ο εργάτης και η εργασία του είναι κόστος. Αναποδογυρίζοντας πλήρως την πραγματικότητα, υιοθετεί και κάνει σημαία της τον πυρήνα της καπιταλιστικής ιδεολογίας, πως: Δεν είναι οι εργάτες που με τη δουλειά τους παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, αλλά ότι αυτοί είναι κόστος και βάρος στους καπιταλιστές, οι οποίοι το επωμίζονται και γι' αυτό πρέπει να τους ελαφρύνουμε μειώνοντας το «μη μισθολογικό κόστος».
Η ΓΣΕΕ μάς γυρίζει 150 χρόνια πίσω, πριν δηλαδή την αποκάλυψη από τον Μαρξ της θεωρίας της υπεραξίας, με την οποία εξοπλίστηκε επιστημονικά το προλεταριάτο στους ταξικούς του αγώνες ενάντια στο κεφάλαιο. Και βέβαια εδώ δεν πρόκειται για μια απλή «θεωρητική διαφωνία», καθώς η άρνηση του γεγονότος ότι ο εργάτης είναι ο παραγωγός του πλούτου και ο καπιταλιστής ποτέ δεν πληρώνει ολόκληρη την εργασία του, αλλά μόνο ένα μέρος της, όποιος και αν είναι ο μισθός του εργάτη, και το υπόλοιπο μέρος μεταφράζεται σε καπιταλιστικό κέρδος, αυτή η άρνηση αφοπλίζει την εργατική τάξη στους αγώνες της για βελτίωση των μισθών της, εξουδετερώνει το υπόβαθρο των οικονομικών της διεκδικήσεων.
Οτι, δηλαδή, η διεκδίκηση καλύτερων μισθών οδηγεί όχι σε αύξηση κάποιου ανύπαρκτου «κόστους» - για το οποίο τόσο κόπτεται η ΓΣΕΕ - αλλά μόνο σε μείωση των κερδών για τους καπιταλιστές. Και πως σθεναρή αντίσταση στη μείωση των εργατικών μισθών σημαίνει σθεναρή αντίσταση στην αύξηση της εκμετάλλευσης, στην αύξηση των κερδών αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αντίσταση στο να ξεπέσουν «στην κατάσταση μιας άμορφης μάζας από φτωχοδιάβολους».
Και δεν είναι τυχαίο που αυτή η θέση της ΓΣΕΕ έρχεται να «συναντήσει» τη θέση - που περιγράψαμε πιο πάνω - του πρώην τραπεζίτη και νυν πρωθυπουργού της χώρας, ότι οι μισθοί, οι Συλλογικές Συμβάσεις, οι εργαζόμενοι εντέλει φταίνε για την ανεργία και για το γεγονός ότι οι άνεργοι δε βρίσκουν δουλειά. Να πώς «βγαίνει λάδι» ο καπιταλισμός, πώς αθωώνεται το σύστημα, που στο κυνήγι του για το κέρδος γεννά και τις κρίσεις και τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών μαζών.
Επικίνδυνοι διαχωρισμοί
Ετσι, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και στο ζήτημα που προέκυψε αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο επικίνδυνη είναι για τους εργαζόμενους, πόσο βαθιά αντιδραστική έχει γίνει η πολιτική της, σε όλα τα επίπεδα. Να πώς φτάσαμε στο σημείο συνδικαλιστής - που μάλιστα ανήκει στον ΣΥΝ - να λέει στο Εργατικό Κέντρο Βόλου ότι η απεργία των χαλυβουργών ευνοεί τον Μάνεση. Αν θεωρείς ότι ο εργάτης είναι κόστος, δεν είναι περίεργο να καταλήξεις στο ότι οι αγώνες δεν έχουν καμιά αξία, μπορεί μάλιστα και να κάνουν ζημιά και ότι τελικά μπορεί και να εξυπηρετούν τους καπιταλιστές..! Αν είσαι τακίμι με τον εργοδότη και σαν σουπιά θολώνεις τα νερά.
Και, τέλος, δεν είναι καθόλου αθώα η θέση της ΓΣΕΕ με τον διαχωρισμό που κάνει για το λεγόμενο «μισθολογικό» και «μη μισθολογικό κόστος». Γιατί, τι σημαίνει ότι συζητώ και παζαρεύω να μειωθούν οι εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία, τον ΟΑΕΔ, την Εργατική Κατοικία; Που, σημειωτέον, και αυτές προέρχονται από την απλήρωτη εργασία του εργάτη και όχι από τον καπιταλιστή. Σημαίνει ότι στα Ταμεία θα μπούνε λιγότεροι πόροι, άρα μικρότερη σύνταξη, νέες περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στα επιδόματα, σε άλλες καλύψεις.
Αυτά στον πόλο της εργατικής τάξης. Στον άλλο πόλο, σημαίνει ενθυλάκωση αυτών των πόρων από τους καπιταλιστές, μεγαλύτερα κέρδη για το κεφάλαιο. Κατά συνέπεια, η εκχώρηση στους εργοδότες και των πόρων που αυτοί ονομάζουν «μη μισθολογικό κόστος» δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέες αντεργατικές παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό, στα επιδόματα, στο σύνολο της ζωής του εργάτη.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
12/1/2012
-- Αντεργατική η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ
7/1/2012
-- Σε κοινή πορεία ενάντια στους εργάτες
5/1/2012
-- Τι προωθεί το «μαύρο μέτωπο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου