«Εκκληση προς τους εργάτες της Πετρούπολης για την οργάνωση τμημάτων επισιτισμού»
 |
Σύντροφοι εργάτες! Θυμηθείτε πως η επανάσταση βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση. Θυμηθείτε πως την επανάσταση μπορείτε να τη σώσετε μόνο εσείς και κανένας άλλος.
Δεκάδες χιλιάδες επίλεκτοι εργάτες, πρωτοπόροι, αφοσιωμένοι στο σοσιαλισμό, που δε θα υποκύψουν στη δωροδοκία και στη ληστεία και θα είναι σε θέση να δημιουργήσουν μια σιδερένια δύναμη ενάντια στους κουλάκους, στους κερδοσκόπους, στους μαυραγορίτες, στους δωρολήπτες, στους αποδιοργανωτές - να τι μας χρειάζεται.
Να τι μας χρειάζεται επιτακτικά και άμεσα.
Διαφορετικά, η πείνα, η ανεργία και η καταστροφή της επανάστασης είναι αναπόφευκτες.
Η δύναμη των εργατών και η σωτηρία τους βρίσκονται στην οργάνωση. Αυτό το ξέρουν όλοι. Τώρα χρειάζεται μια οργάνωση εργατών ειδικού τύπου, η οργάνωση μιας σιδερένιας εξουσίας για τη νίκη ενάντια στην αστική τάξη. Σύντροφοι - εργάτες! Η υπόθεση της επανάστασης βρίσκεται στα χέρια σας.
Ο καιρός δεν περιμένει: Τον υπερβολικά δύσκολο Μάη θα τον ακολουθήσουν μήνες ακόμη πιο δύσκολοι, ο Ιούνης και ο Ιούλης και ίσως ακόμη και μέρος του Αυγούστου.
(το τμήμα αυτό του άρθρου είναι προσθήκη στο άρθρο που ακολουθεί και γράφτηκε στις 20 του Μάη 1918. Δημοσιεύτηκε στις 22 του Μάη 1918 στην εφημερίδα «Πετρογκράντσκαγια Πράβντα», αρ. φύλ. 103. Δημοσιεύεται σύμφωνα με το χειρόγραφο)
Για την πείνα
 |
Σύντροφοι! Τις μέρες αυτές με επισκέφθηκε ο αντιπρόσωπός σας, μέλος του Κόμματος, εργάτης από το εργοστάσιο Πουτίλοφ. Ο σύντροφος αυτός, μου περιέγραψε λεπτομερειακά την εξαιρετικά ζοφερή εικόνα της πείνας στην Πετρούπολη. Ξέρουμε όλοι μας πως σε μια σειρά βιομηχανικά κυβερνεία το επισιτιστικό πρόβλημα είναι εξίσου οξύ και η πείνα χτυπάει εξίσου βασανιστικά τις πόρτες των εργατών και της φτωχολογιάς γενικά.
Και, παράλληλα, βλέπουμε να οργιάζει η κερδοσκοπία με τα σιτηρά και τα άλλα τρόφιμα. Η πείνα δεν οφείλεται στο ότι η Ρωσία δεν έχει σιτηρά, αλλά στο ότι η αστική τάξη και όλοι οι πλούσιοι δίνουν την τελευταία, την αποφασιστική, μάχη ενάντια στην κυριαρχία των εργαζομένων, ενάντια στο κράτος των εργατών, τη σοβιετική εξουσία, στο πιο σοβαρό και οξύ ζήτημα, στο ζήτημα των σιτηρών. Η αστική τάξη και όλοι οι πλούσιοι, μαζί και οι πλούσιοι του χωριού, οι κουλάκοι, τορπιλίζουν το μονοπώλιο των σιτηρών, σαμποτάρουν τη διανομή των σιτηρών από το κράτος προς όφελος και προς το συμφέρον όλου του πληθυσμού, για τον εφοδιασμό με ψωμί όλου του πληθυσμού και πρώτα απ' όλα των εργατών, των εργαζομένων, των φτωχών. Η αστική τάξη τορπιλίζει τις σταθερές τιμές, κερδοσκοπεί με τα σιτηρά, κερδίζει εκατό, διακόσια και περισσότερα ρούβλια σε κάθε πούτι σιτηρών, καταστρέφει το μονοπώλιο των σιτηρών και τη σωστή κατανομή των σιτηρών, το καταστρέφει με τη δωροδοκία και την εξαγορά, υποστηρίζοντας με κακεντρέχεια το καθετί που χαντακώνει την εξουσία των εργατών, την εξουσία που προσπαθεί να εφαρμόσει την πρώτη, τη βασική, τη θεμελιακή αρχή του σοσιαλισμού: «όποιος δε δουλεύει, δεν τρώει».
 |
Μα εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του ζητήματος: Αλλο πράγμα είναι να δηλώνεις πως συμφωνείς μ' αυτή την αλήθεια, να ορκίζεσαι πως την παραδέχεσαι, να την αναγνωρίζεις στα λόγια, και άλλο να μπορείς να την εφαρμόζεις. Οταν εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια άνθρωποι δοκιμάζουν τα μαρτύρια της πείνας (στην Πετρούπολη, στις μη γεωργικές περιοχές, στη Μόσχα) σε μια χώρα, όπου οι πλούσιοι, οι κουλάκοι και οι κερδοσκόποι κρύβουν εκατομμύρια και εκατομμύρια πούτια σιτηρά, σε μια χώρα που λέγεται Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία - τότε υπάρχει κάτι που πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά και βαθιά κάθε συνειδητός εργάτης και αγρότης.
«Οποιος δε δουλεύει, δεν τρώει» - πώς να το κάνουμε αυτό πραγματικότητα; Είναι φως φανάρι πως για να γίνει αυτό πραγματικότητα είναι απαραίτητο, πρώτο, το κρατικό μονοπώλιο των σιτηρών, δηλ. η απόλυτη απαγόρευση κάθε ιδιωτικού εμπορίου σιτηρών, η υποχρεωτική παράδοση όλου του πλεονάσματος σιτηρών στο κράτος με σταθερές τιμές, η απόλυτη απαγόρευση της κατακράτησης και της απόκρυψης πλεονασμάτων σιτηρών από οποιονδήποτε. Δεύτερο, γι' αυτό είναι απαραίτητη μια πολύ αυστηρή καταγραφή όλων των πλεονασμάτων των σιτηρών και μια άψογη και ορθή οργάνωση της μεταφοράς των σιτηρών από τα μέρη όπου πλεονάζουν στα μέρη όπου λείπουν, με τη συγκέντρωση αποθεμάτων για την κατανάλωση, την κατεργασία και τη σπορά. Τρίτο, γι' αυτό είναι απαραίτητη μια σωστή, μια δίκαιη κατανομή των σιτηρών σε όλους τους πολίτες του κράτους, κατανομή που να μη δίνει κανένα προνόμιο και πλεονέκτημα στον πλούσιο, και να γίνεται κάτω από τον έλεγχο του εργατικού, του προλεταριακού κράτους.
 |
Ο Ρομάνοφ και ο Κέρενσκι άφησαν κληρονομιά στην εργατική τάξη μια χώρα κατεστραμμένη στο έπακρο από το ληστρικό, εγκληματικό και σκληρό πόλεμό τους, λεηλατημένη ολότελα από τους Ρώσους και τους ξένους ιμπεριαλιστές. Τα σιτηρά θα φτάνουν για όλους μόνο αν θα καταγράφεται αυστηρότατα το κάθε πούτι, αν θα μοιράζεται απόλυτα ισόμετρα το κάθε φούντι. Υπάρχει επίσης εξαιρετική έλλειψη ψωμιού για τις μηχανές, δηλ. καυσίμων: θα σταματήσουν οι σιδηρόδρομοι και οι φάμπρικες, η ανεργία και η πείνα θα αφανίσουν όλο το λαό, αν δεν εντείνουμε όλες τις δυνάμεις μας για μια αμείλικτα αυστηρή οικονομία στην κατανάλωση και σωστή κατανομή. Η καταστροφή είναι μπροστά μας, πλησίασε πολύ, πάρα πολύ κοντά. Υστερα από το Μάη, που ήταν εξαιρετικά δύσκολος, θα έλθουν ακόμη πιο δύσκολοι μήνες, ο Ιούνης, ο Ιούλης και ο Αύγουστος.
 |
Αυτό το κόμμα των ανερμάτιστων ανθρώπων εκφράζει στην πολιτική κάτι παρόμοιο με εκείνο που συμβαίνει στη ζωή, όταν ο κουλάκος ξεσηκώνει τη φτωχολογιά ενάντια στα Σοβιέτ, την εξαγοράζει, δίνει λ.χ. σε κάποιο φτωχό αγρότη ένα πούτι σιτάρι με τρία ρούβλια αντί με έξι, για «να επωφεληθεί» ο διεφθαρμένος αυτός φτωχός από την κερδοσκοπία, «να κερδίσει» ο ίδιος από την κερδοσκοπική πούληση αυτού του πουτιού για 150 ρούβλια, να μετατραπεί και αυτός σ' έναν φωνακλά ενάντια στα Σοβιέτ που απαγορεύουν το ιδιωτικό εμπόριο των σιτηρών.
Οποιος έχει την ικανότητα να σκέπτεται, όποιος θέλει να σκεφτεί έστω και λιγάκι, βλέπει καθαρά προς ποια κατεύθυνση γίνεται η πάλη:
Είτε οι συνειδητοί πρωτοπόροι εργάτες θα νικήσουν, συνενώνοντας γύρω τους τη μάζα της φτωχολογιάς, εγκαθιδρύοντας μια σιδερένια τάξη πραγμάτων, μια αμείλικτα αυστηρή εξουσία, μια πραγματική δικτατορία του προλεταριάτου, και θα αναγκάσουν τον κουλάκο να υποκύψει, κάνοντας μια σωστή κατανομή των σιτηρών και των καυσίμων σε παγκρατική κλίμακα, - είτε η αστική τάξη, με τη βοήθεια των κουλάκων και την έμμεση υποστήριξη των ανερμάτιστων και θαλασσωμένων ανθρώπων (των αναρχικών και των αριστερών εσέρων), θα γκρεμίσει τη σοβιετική εξουσία και θα ενθρονίσει έναν Ρωσογερμανό ή Ρωσοϊάπωνα Κορνίλοφ, που θα προσφέρει στο λαό τη 16ωρη εργάσιμη μέρα, 50 γραμμάρια ψωμί την εβδομάδα, μαζικούς τουφεκισμούς των εργατών, βασανιστήρια στις φυλακές, όπως γίνεται στη Φιλανδία, όπως γίνεται στην Ουκρανία.
Είτε - είτε
Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.
Η κατάσταση της χώρας έφτασε στο απροχώρητο.
Οποιος σκέπτεται βαθιά πάνω στην πολιτική ζωή, δεν μπορεί να μη βλέπει πώς οι καντέτοι μαζί με τους δεξιούς εσέρους και τους μενσεβίκους προσπαθούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους, αν είναι «προτιμότερος» ένας Κορνίλοφ Ρωσογερμανός ή ένας Ρωσοϊάπωνας, αν την επανάσταση θα τη συντρίψει καλύτερα και ασφαλέστερα ένας εστεμμένος ή ένας δημοκράτης Κορνίλοφ.
Είναι καιρός να συμφωνήσουν μεταξύ τους όλοι οι συνειδητοί, όλοι οι πρωτοπόροι εργάτες. Είναι καιρός να ξυπνήσουν και να καταλάβουν πως κάθε στιγμή καθυστέρησης αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο για τη χώρα και την επανάσταση.
Τα ημίμετρα δε βοηθάνε σε τίποτε. Από τα παράπονα δε βγαίνει τίποτε. Οι προσπάθειες να προμηθευτείς σιτηρά ή καύσιμα «λιανικώς», για τον «εαυτό σου», δηλ. για το εργοστάσιό «σου», για την επιχείρησή «σου», απλώς μεγαλώνουν την αποδιοργάνωση, απλώς διευκολύνουν τους κερδοσκόπους στο ιδιοτελές, βρωμερό και σκοτεινό τους έργο.
Και να γιατί σας στέλνω αυτό το γράμμα, σύντροφοι εργάτες της Πετρούπολης. Η Πετρούπολη δεν είναι όλη η Ρωσία. Οι εργάτες της Πετρούπολης είναι ένα μικρό μέρος των εργατών της Ρωσίας. Είναι όμως ένα από τα καλύτερα, τα πρωτοπόρα, τα πιο συνειδητά, τα πιο επαναστατικά, τα πιο σταθερά τμήματα της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων της Ρωσίας, ένα από τα τμήματα που επηρεάζονται λιγότερο από την κούφια λογοκοπία, από την απελπισία των ανερμάτιστων ανθρώπων, από τις προσπάθειες της αστικής τάξης να τα εκφοβίσει. Και στις κρίσιμες στιγμές της ζωής των λαών έτυχε πολλές φορές, ακόμη και ολιγάριθμα πρωτοπόρα τμήματα των πρωτοπόρων τάξεων να τραβήξουν πίσω τους όλους τους άλλους, να ανάψουν τη φλόγα του επαναστατικού ενθουσιασμού στις μάζες και να επιτελέσουν μεγάλους ιστορικούς άθλους.
Στο εργοστάσιο Πουτίλοφ ήμασταν σαράντα χιλιάδες - μου έλεγε ο αντιπρόσωπος των εργατών της Πετρούπολης - οι περισσότεροι όμως ήταν «προσωρινοί» εργάτες, όχι προλετάριοι, άνθρωποι όχι σίγουροι, νωθροί. Τώρα έμειναν δεκαπέντε χιλιάδες, είναι όμως προλετάριοι, δοκιμασμένοι και ατσαλωμένοι στον αγώνα.
Αυτή η πρωτοπορία της επανάστασης - και στην Πετρούπολη και σε όλη τη χώρα - πρέπει να δώσει το σύνθημα, πρέπει να ξεσηκωθεί μαζικά, πρέπει να καταλάβει πως στα χέρια της βρίσκεται η σωτηρία της χώρας, πως απαιτείται να δείξει ηρωισμό όχι μικρότερο από τον ηρωισμό του Γενάρη και του Οχτώβρη του 1905, του Φλεβάρη και του Οχτώβρη του 1917, πως πρέπει να οργανώσει μια μεγάλη «σταυροφορία» ενάντια στους κερδοσκόπους των σιτηρών, στους κουλάκους, στους μαυραγορίτες, στους αποδιοργανωτές, στους δωρολήπτες, μια μεγάλη «σταυροφορία» ενάντια στους παραβάτες της αυστηρότατης τάξης που καθόρισε το κράτος στο έργο της συγκέντρωσης, της μεταφοράς και της κατανομής του ψωμιού για τους ανθρώπους και του ψωμιού για τις μηχανές.
Μόνο ο μαζικός ξεσηκωμός των πρωτοπόρων εργατών μπορεί να σώσει τη χώρα και την επανάσταση. Χρειάζονται δεκάδες χιλιάδες πρωτοπόροι, ατσαλωμένοι προλετάριοι, τόσο συνειδητοί ώστε να εξηγήσουν το ζήτημα στα εκατομμύρια της φτωχολογιάς σε όλες τις γωνιές της χώρας και να μπουν επικεφαλής τους, τόσο σταθεροί ώστε να ξεριζώνουν αλύπητα από τις γραμμές τους και να τουφεκίζουν εκείνον που θα «παρασυρόταν» - συμβαίνουν και τέτοια - από τον πειρασμό της κερδοσκοπίας και από αγωνιστής της λαϊκής υπόθεσης θα καταντούσε ληστής, τόσο σταθεροί και αφοσιωμένοι στην επανάσταση, ώστε να σηκώσουν οργανωμένα όλα τα βάρη της εκστρατείας σε όλες τις γωνιές της χώρας για την επιβολή της τάξης, για το δυνάμωμα των τοπικών οργανώσεων της σοβιετικής εξουσίας, για τον έλεγχο στα διάφορα μέρη για κάθε πούτι σιτάρι, για κάθε πούτι καύσιμα.
Είναι δυσκολότερο να κάνεις αυτή τη δουλιά, από το να δείξεις ηρωισμό για μερικές μέρες, χωρίς να εγκαταλείπεις τα γνώριμά σου μέρη, χωρίς να παίρνεις μέρος σε εκστρατείες και να αρκείσαι σε ένα ξέσπασμα - εξέγερση ενάντια στο ηλίθιο τέρας Ρομάνοφ, ή ενάντια στον χαζούτσικο και καυχησιάρη Κέρενσκι. Ο ηρωισμός μιας μακρόχρονης και επίμονης οργανωμένης δουλιάς σε κλίμακα όλου του κράτους είναι απροσμέτρητα πιο δύσκολος, μα και γι' αυτό απροσμέτρητα μεγαλύτερος από τον ηρωισμό των εξεγέρσεων. Ομως, τη δύναμη των εργατικών κομμάτων και της εργατικής τάξης την αποτελούσε πάντα το ότι η τάξη αυτή βλέπει θαρραλέα, κατευθείαν, ανοιχτά και κατά πρόσωπο τον κίνδυνο, δε φοβάται να το ομολογήσει, σταθμίζει νηφάλια ποιες δυνάμεις βρίσκονται στο «δικό της» και ποιες στο «ξένο», στο εκμεταλλευτικό στρατόπεδο. Η επανάσταση προχωρεί, αναπτύσσεται και μεγαλώνει. Μεγαλώνουν και τα καθήκοντα που στέκουν μπροστά μας. Μεγαλώνει το πλάτος και το βάθος του αγώνα. Η σωστή κατανομή των σιτηρών και των καυσίμων, η αύξηση της παραγωγής τους, η αυστηρότατη καταγραφή και ο έλεγχος σε αυτά από μέρους των εργατώνκαι σε παγκρατική κλίμακα, είναι τα πραγματικά και κύρια πρόθυρα του σοσιαλισμού. Αυτό δεν είναι πια ένα «γενικό επαναστατικό» καθήκον, αλλά ακριβώς ένα καθήκονκομμουνιστικό, ακριβώς ένα καθήκον, όπου οι εργαζόμενοι και η φτωχολογιά πρέπει να δώσουν την αποφασιστική μάχη ενάντια στον καπιταλισμό.
Στη μάχη αυτή αξίζει να αφιερώσουμε όλες μας τις δυνάμεις: Μεγάλες είναι οι δυσκολίες της, αλλά μεγάλη είναι και η υπόθεση της εξάλειψης της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, η υπόθεση για την οποία αγωνιζόμαστε.
Οταν ο λαός πεινάει, όταν η ανεργία μαίνεται όλο και πιο απειλητικά - όποιος κρύβει έστω κι ένα παραπανίσιο πούτι σιτηρά, όποιος στερεί το κράτος από ένα πούτι καύσιμα είναι ο πιο μεγάλος εγκληματίας.
Σε τέτοιους καιρούς - και για την αληθινά κομμουνιστική κοινωνία αυτό είναι πάντοτε σωστό - κάθε πούτι σιτηρά και καύσιμα είναι κάτι πραγματικά ιερό, πιο πολύτιμο από τα ιερά με τα οποία ζαλίζουν τα μυαλά των ηλιθίων οι παπάδες που υπόσχονται τη βασιλεία των Ουρανών σαν αντάλλαγμα για τη σκλαβιά στη Γη. Και για να καθαρίσουμε από κάθε υπόλειμμα της παπαδίστικης «ιερότητας», αυτό το πραγματικά ιερό πρέπει να το κατακτήσουμε πρακτικά,πρέπει να πετύχουμε στην πράξη τη σωστή κατανομή του, πρέπει να συγκεντρώσουμε όλα τα πλεονάσματα των σιτηρών, απολύτως όλα, χωρίς εξαίρεση, και να τα προσθέσουμε στα αποθέματα του κράτους, πρέπει να καθαρίσουμε όλη τη χώρα από τα κρυμμένα ή ασυγκέντρωτα πλεονάσματα σιτηρών, πρέπει με σταθερό εργατικό χέρι να πετύχουμε μια υπερένταση των δυνάμεων για να αυξηθεί η παραγωγή καυσίμων και να γίνει μεγαλύτερη οικονομία σ' αυτά, να υπάρχει η μεγαλύτερη τάξη στη μεταφορά και την κατανάλωσή τους.
Χρειάζεται η μαζική «σταυροφορία» των πρωτοπόρων εργατών σε κάθε σημείο παραγωγής σιτηρών και καυσίμων, σε κάθε βασικό σημείο μεταφοράς και διανομής τους, για να ανεβάσουμε τους ρυθμούς της δουλιάς, για να δεκαπλασιάσουμε τους ρυθμούς της, για να βοηθήσουμε τα τοπικά όργανα της σοβιετικής εξουσίας στο έργο της καταγραφής και του ελέγχου, για να τσακίσουμε με τα όπλα την κερδοσκοπία, τη δωροδοκία, την τσαπατσουλιά. Το καθήκον αυτό δεν είναι νέο. Για να κυριολεκτήσουμε, η Ιστορία δε βάζει νέα καθήκοντα, η Ιστορία απλώς μεγαλώνει την έκταση και το πλάτος των παλιών καθηκόντων, στο βαθμό που μεγαλώνει το πλάτος της επανάστασης, που μεγαλώνουν οι δυσκολίες της, που αυξάνει το μεγαλείο του κοσμοϊστορικού της καθήκοντος.
Ενα από τα μεγαλύτερα, τα ακατάλυτα έργα της Οχτωβριανής - της σοβιετικής - επανάστασης είναι ότι ο πρωτοπόρος εργάτης σαν καθοδηγητής της φτωχολογιάς, σαν ηγέτης της εργαζόμενης μάζας του χωριού, σαν οικοδόμος του κράτους της εργασίας «πήγε στο λαό». Χιλιάδες και χιλιάδες από τους καλύτερους εργάτες έδωσε η Πετρούπολη, έδωσαν τα προλεταριακά κέντρα στο χωριό. Τα τμήματα των αγωνιστών ενάντια στον Καλέντιν και στον Ντούτοφ, τα τμήματα επισιτισμού δεν είναι κάτι το καινούριο. Το ζήτημα είναι μόνο ότι, επειδή πλησιάζει η καταστροφή και η κατάσταση είναι δύσκολη, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε δέκα φορές περισσότερα απ' ό,τι προηγούμενα.
Ο εργάτης με το να γίνει ο πρωτοπόρος ηγέτης της φτωχολογιάς δεν έγινε και άγιος. Οδηγούσε βέβαια το λαό μπροστά, μολυνόταν, όμως, και αυτός από τις αρρώστιες της μικροαστικής αποσύνθεσης. Οσο λιγότερα ήταν τα τμήματα των καλύτερα οργανωμένων, των περισσότερο συνειδητών, των περισσότερο πειθαρχημένων και σταθερών εργατών, τόσο πιο συχνά εκφυλίζονταν αυτά τα τμήματα, τόσο πιο συχνά ήταν οι περιπτώσεις που το μικροϊδιοκτητικό στοιχείο του παρελθόντος νικούσε την προλεταριακή κομμουνιστική συνειδητότητα του μέλλοντος.
Η εργατική τάξη, αρχίζοντας την κομμουνιστική επανάσταση, δεν μπόρεσε να πετάξει μονομιάς από πάνω της τις αδυναμίες και τα ελαττώματα που κληρονόμησε από την κοινωνία των τσιφλικάδων και των καπιταλιστών, από την κοινωνία των εκμεταλλευτών και των χαραμοφάηδων, από την κοινωνία της βρωμερής ιδιοτέλειας και του ατομικού πλουτισμού των λίγων, ενώ οι πολλοί ζουν μέσα στη φτώχεια. Η εργατική τάξη, όμως, μπορεί να νικήσει - και σε τελευταία ανάλυση θα νικήσει ασφαλώς, αναπότρεπτα, τον παλιό κόσμο, τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του, αν κινητοποιηθούν ενάντια στον εχθρό όλο και νέα τμήματα εργατών, όλο και πιο πολυάριθμα, όλο και πιο πλουτισμένα με πείρα, όλο και πιο ατσαλωμένα μέσα στις δυσκολίες του αγώνα.
Ετσι, ακριβώς έτσι έχει τώρα το ζήτημα στη Ρωσία. Μεμονωμένα και σκόρπια δε θα νικήσουμε την πείνα και την ανεργία. Χρειάζεται μια μαζική «σταυροφορία» των πρωτοπόρων εργατών σε όλες τις γωνιές της απέραντης χώρας. Χρειάζονται δέκα φορές περισσότερα σιδερένια τμήματα του συνειδητού και απεριόριστα αφοσιωμένου στον κομμουνισμό προλεταριάτου. Τότε θα νικήσουμε την πείνα και την ανεργία. Τότε θα ανεβάσουμε την επανάσταση ως τα πραγματικά πρόθυρα του σοσιαλισμού. Τότε θα γίνουμε ικανοί να διεξάγουμε και ένα νικηφόρο αμυντικό πόλεμο ενάντια στους ιμπεριαλιστές ληστές.
22/V. 1918. Ν. Λένιν
«Πράβντα», αρ. φύλ. 101, 24 του Μάη 1918
(Δημοσιεύεται σύμφωνα με το κείμενο της Εφημερίδας «Πράβντα»)
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
22/1/2012
-- Το έργο του Β. Ι. Λένιν ζωντανό και επίκαιρο
23/4/2011
-- Η Μεγάλη Πρωτοβουλία
24/1/2010
-- Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
20/12/2009
-- ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΣΣΔ
5/11/2006
-- ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ 6 ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου