Τα αντεπαναστατικά γεγονότα στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας το 1968
 |
Η αστική ιστοριογραφία που μετά την αντεπανάσταση διά της μεθόδου της ωμής διαστρέβλωσης και παραχάραξης των ιστορικών γεγονότων διαμορφώνει ουσιαστικά πολιτική και ιδεολογία στήριξης της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα επιχειρήματα σχετικά με τα σοσιαλιστικά κράτη, ώστε να ενσταλάζουν τα ιμπεριαλιστικά προπαγανδιστικά επιτελεία το δηλητήριο της αντισοσιαλιστικής - αντικομμουνιστικής προπαγάνδας προκειμένου να παρουσιαστεί πειστική η κάλπικη αλήθεια τους. Και πάνω απ' όλα για την υπεράσπιση του καπιταλισμού, της εκμετάλλευσης, ως «δημοκρατία», ωφέλιμη για τους λαούς και ας τους ρίχνουν καθημερινά στον καιάδα της βαρβαρότητάς τους. Την ίδια στόχευση έχει η ταύτιση του «σοσιαλισμού - κομμουνισμού» με τον ολοκληρωτισμό, το φασισμό.
 |
Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία»(Μαρξ - Ενγκελς: «Εργα», γερμ. έκδ., τομ. 36, σελ. 253).
Αυτή η ίδια βεβαίως ιστοριογραφία εκθειάζει τη συμβολή των Αγγλων ιμπεριαλιστών και του στρατού τους που είχε αποβιβαστεί στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές, για να βοηθήσει τον αστικό πολιτικό κόσμο και τους παρακρατικούς στρατιωτικούς μηχανισμούς του να εδραιώσουν την εξουσία του κεφαλαίου, χτυπώντας το λαϊκό κίνημα το Δεκέμβρη του 1944. Και υμνεί τις ΗΠΑ γιατί, αν δε βοηθούσαν αποφασιστικά στον εμφύλιο την άρχουσα τάξη, κινδύνευε να χάσει την εξουσία.
Η διαπάλη σοσιαλισμού - καπιταλισμού και η μειωμένη επαγρύπνηση
Αυτά καθεαυτά τα γεγονότα, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η αντιπαράθεση σε διεθνές επίπεδο, ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, είχε από τη σκοπιά των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών και στόχους συγκεκριμένους και διεξαγόταν με συγκεκριμένα μέσα. Ο ιμπεριαλισμός είχε επεξεργασμένη ευέλικτη στρατηγική για την ανατροπή του σοσιαλισμού, ενιαία στρατηγική ενάντια στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Και αυτό θα αποδείξουμε παρακάτω με ντοκουμέντα.
 |
Στην απόφαση της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας το Δεκέμβρη του 1970 με θέμα: «Μαθήματα από την Κοινωνική και Κομματική κρίση μετά το 13ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχοσλοβακίας», γίνεται η εκτίμηση: «Είχε υποτιμηθεί ο κίνδυνος να διεισδύσει στις γραμμές μας ο δεξιός οπορτουνισμός και ο αναθεωρητισμός. Η ιδεολογική δραστηριότητα χαρακτηριζόταν από αμυντικό πνεύμα και επιείκεια... Το κόμμα αφοπλίστηκε σιγά - σιγά στον ιδεολογικό τομέα... Γύρω από το διασπαστικό πυρήνα των δεξιών αναθεωρητικών δυνάμεων μέσα στο κόμμα σχηματίστηκε ένα αντιπολιτευτικό ρεύμα, που σιγά - σιγά εισέδυε όλο και σε μεγαλύτερο αριθμό οργανώσεων. Το ρεύμα αυτό έκανε δική του πολιτική πλατφόρμα και οργανωτική δομή... Οταν οι οπορτουνιστικές και αντισοσιαλιστικές δυνάμεις ανέλαβαν να κάνουν στην Τσεχοσλοβακία ανοιχτό πόλεμο ενάντια στις βασικές αρχές του κόμματος και του σοσιαλισμού και όταν το διαβρωτικό αυτό έργο δε συναντούσε πια αποφασιστική αντίσταση, ο ιμπεριαλισμός, που δρούσε από το εξωτερικό, πέρασε κι αυτός στην επίθεση. Εδώ βρίσκεται και το μυστικό της βιαιότητας της ταξικής πάλης...».
 |
Εγραφε, ταυτόχρονα, ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά»(Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», γερμ. έκδ., τομ. 29, σελ. 378).
Μεταπολεμικές συνθήκες
 |
Σε αυτές τις συνθήκες, έγιναν ακόμη περισσότερο φανερές οι αρνητικές συνέπειες της αυξανόμενης οπορτουνιστικής διάβρωσης σε ορισμένα τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. H σοβαρά λαβωμένη ιδεολογική ενότητα και η έλλειψη της οργανωτικής σύνδεσης των KK, με τη διάλυση της KΔ, δεν επέτρεψαν τη διαμόρφωση μιας αυτοτελούς ενιαίας στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη στρατηγική του διεθνούς ιμπεριαλισμού.(...)
Tο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε ισχυρό μετά τον πόλεμο, παρά την αναμφισβήτητη ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Aμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των HΠA, ξεκίνησε τον "ψυχρό πόλεμο". Aποτελούσε μια προσεχτικά επεξεργασμένη στρατηγική υπονόμευσης του σοσιαλιστικού συστήματος.
O "ψυχρός πόλεμος" περιλάμβανε την οργάνωση ψυχολογικού πολέμου, ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η EΣΣΔ, δίκτυα υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από τα μέσα, ανοιχτές προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων (π.χ. στη Γιουγκοσλαβία στο διάστημα 1947 - '48, στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953, στην Oυγγαρία το 1956, στην Tσεχοσλοβακία το 1968 κ.α.). Aκολούθησε διαφοροποιημένη οικονομική και διπλωματική πολιτική απέναντι στα νέα σοσιαλιστικά κράτη, για να διασπάσει τη συμμαχία τους με την EΣΣΔ, να ενδυναμώσει τις προϋποθέσεις οπορτουνιστικής διάβρωσής τους.
 |
Στη Δυτική Eυρώπη, στις γραμμές πολλών KK, με πρόσχημα τις εθνικές ιδιομορφίες κάθε χώρας, επικράτησε το οπορτουνιστικό ρεύμα του "ευρωκομμουνισμού", που αρνιόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά την επαναστατική πάλη(...).
H αλληλεπίδραση του τότε σύγχρονου οπορτουνισμού ανάμεσα στα KK των καπιταλιστικών χωρών και στα KK εξουσίας ενισχύθηκε σε συνθήκες φόβου για ένα πυρηνικό πλήγμα εναντίον των σοσιαλιστικών κρατών, όξυνσης της ταξικής πάλης στο εσωτερικό των σοσιαλιστικών κρατών (Kεντρικής και Aνατ. Eυρώπης) και νέων ιμπεριαλιστικών πολέμων (π.χ. ενάντια στην Kορέα, στο Bιετνάμ). H ευέλικτη τακτική του ιμπεριαλισμού επέδρασε στην ανάπτυξη του οπορτουνισμού στα KK των σοσιαλιστικών κρατών, στην υπονόμευση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, όπως και στην υπονόμευση της επαναστατικής πάλης στην καπιταλιστική Eυρώπη και παγκόσμια. Eτσι, ενισχύθηκε, άμεσα ή έμμεσα, η ιμπεριαλιστική πίεση πάνω στα σοσιαλιστικά κράτη, αξιοποιώντας, μεταξύ άλλων, τόσο το ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, όσο και του τροτσκισμού και του μαοϊσμού, που, με τον ένα ή άλλον τρόπο, στον έναν ή άλλο βαθμό, στήριξαν τις ιμπεριαλιστικές επιθέσεις κατά της EΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών». (Απόφαση 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»).
Η στρατηγική εσωτερικής διάβρωσης
Είναι γεγονός ότι η νίκη της επανάστασης δεν καταργεί αυτόματα τους κινδύνους ανατροπής της νέας εξουσίας από τους καπιταλιστές. Η πάλη στο εσωτερικό των χωρών που οικοδομούν τη νέα κοινωνία συνεχίζεται, με δεδομένο και το διεθνή ιμπεριαλιστικό περίγυρο που επίσης δρα ενάντια στην επανάσταση και την εργατική εξουσία. Ετσι οι αντιδραστικές δυνάμεις που υπήρχαν μέσα στην Τσεχοσλοβακία, στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού, διεξήγαγαν ταξική πάλη με την αμέριστη βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για την ανατροπή του. Στρατηγική του ιμπεριαλισμού ήταν η εσωτερική υπονόμευση. Ετσι στα πλαίσια του «ψυχρού πολέμου», ο τότε εμπειρογνώμονας προγραμματισμού του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και αργότερα σύμβουλος του Προέδρου Κάρτερ, Μπρεζίνσκι, έγραφε σχετικά με τα ανατρεπτικά σχέδια:«Η πιο επιθυμητή μορφή αλλαγής θα άρχιζε με μια εσωτερική φιλελευθεροποίηση των ανατολικοευρωπαϊκών κρατών... Η Ανατολική Ευρώπη με τους ιστορικούς δεσμούς της με τη Δύση και με τις προοδευτικότερες συνθήκες διαβίωσης πριν την κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές, θα πραγματοποιήσει την αλλαγή αναμφισβήτητα γρηγορότερα από τη Ρωσία. Αυτό ισχύει κύρια για την Τσεχοσλοβακία και λιγότερο για την Ουγγαρία και την Πολωνία»(Μπρεζίνσκι: «Εναλλακτική λύση της διαίρεσης», Κολωνία, Δυτ. Βερολίνο, 1966, σελ. 179).
Αλλά και ο Φραντς Γιόζεφ Στράους, πριν χρόνια στο προγραμματικό φυλλάδιο «Προσχέδιο για την Ευρώπη», όρισε ως καθήκον της πολιτικής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας να προωθεί «μια εξέλιξη που βρίσκεται στα πρώτα στάδια» σε μερικές ανατολικοευρωπαϊκές χώρες και «να την οδηγήσει στο σημείο, από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή» (Φραντς Γιόζεφ Στράους: «Προσχέδιο για την Ευρώπη»).
Το «Σχέδιο Επιχειρήσεων» των ΗΠΑ
Τον Ιούλη του 1968, είδε το φως της δημοσιότητας (χωρίς τη θέληση των εκπονητών του) το «σχέδιο επιχειρήσεων», που επεξεργάστηκε το Πεντάγωνο και η ΚΥΠ (σ.σ. Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, πρόκειται για τη CIA) ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και ειδικά ενάντια στην Τσεχοσλοβακία.
Στο σχέδιο αυτό προβλεπόταν «διαφοροποιημένη» μεταχείριση ορισμένων χωρών, συνδυασμός της εξωτερικής πολιτικής και της ιδεολογικής δολιοφθοράς με τις προσπάθειες να εξασθενίσει η ενότητα της σοσιαλιστικής κοινότητας.
Σε πολλές σελίδες του βασικού σχεδίου και στα ειδικά παραρτήματα, που αφορούν στις λεπτομέρειές του, με κυνική αυθάδεια αναφέρονται μερικές παραλλαγές για την προετοιμασία και την πραγματοποίηση υπονομευτικών ενεργειών στις σοσιαλιστικές χώρες. Υπήρχαν προσαρτημένες χωριστές οδηγίες για τις ένοπλες δυνάμεις και τα τμήματα ασφάλειας, ονομαστικές καταστάσεις των στρατιωτικών φρουρών, ειδικά της ΛΔ Γερμανίας και της ΣΔ Τσεχοσλοβακίας.
Στα παραρτήματα του σχεδίου είχαν γραφτεί λεπτομερειακά οι λεγόμενες «πρωτεύουσες ενέργειες» των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ και της κατασκοπίας τους ενάντια στις χώρες του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτές προβλέπουν πρώτα απ' όλα την «απελευθέρωση της Ανατολικής Γερμανίας και της Τσεχοσλοβακίας». Είχαν καθοριστεί συγκεκριμένα οι εντολές υπονομευτικής δράσης.
Στους απεσταλμένους της ΚΥΠ είχε ανατεθεί η αποστολή: «Η αποκατάσταση επαφών με τα ανατρεπτικά στοιχεία στις χώρες αυτές και η παροχή σ' αυτά της σχετικής βοήθειας για την οργάνωση δολιοφθορών και εξεγέρσεων». Εντέλλονται οι ίδιοι να συλλέγουν συστηματικά τις εξής πληροφορίες:
- Να εξακριβωθούν τα αποτελέσματα της διεξαγωγής των ειδικών και ψυχολογικών επιχειρήσεων των συμμάχων.
- Να εξακριβωθεί η παρουσία οποιωνδήποτε οργανωμένων παράνομων ομάδων αντίστασης στην υπάρχουσα κυβέρνηση. Αν υπάρχουν τέτοιες, πού βρίσκονται και ποιες οι δυνατότητές τους; Ποιοι είναι οι καθοδηγητές τους, με ποιο τρόπο μπορούμε ν' αποκαταστήσουμε επαφή μ' αυτές;
- Ποιες ομάδες του πληθυσμού, ποιας επαγγελματικής, είτε οποιασδήποτε άλλης κατηγορίας, είναι περισσότερο πιθανόν ότι μπορούν να κάνουν ανταρσία είτε αυθόρμητη εξέγερση;
- Ποιοι συνασπισμοί ομάδων είναι αυτή τη στιγμή οι περισσότερο επιδεκτικοί στις ψυχολογικές επιχειρήσεις (σ.σ. δηλαδή στην υπονομευτική προπαγάνδα) της Δύσης;
- Πότε, πού και κάτω από ποιες συνθήκες, καθώς και με ποια καθοδήγηση απέξω μπορεί να δημιουργηθεί κίνημα αντίστασης, είτε εξέγερσης ενάντια στις υπάρχουσες κυβερνήσεις;
- Ο βαθμός διείσδυσης αντιπολιτευομένων δυνάμεων στο κομμουνιστικό κόμμα, οι δυνατότητές τους ν' αντισταθούν στη δράση του κόμματος.
Για ορισμένες σοσιαλιστικές χώρες είχαν επεξεργαστεί και δοθεί ακόμα περισσότερο λεπτομερειακές εντολές στους πράκτορες. Να, λόγου χάρη, μερικές από τις εντολές αυτές για τη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας, που ζητούσαν:
- Ενδείξεις, που να φανερώνουν ότι πολύ γρήγορα είτε στο μέλλον μπορεί να γίνει πραξικόπημα στην Τσεχοσλοβακία, είτε οποιεσδήποτε άλλες αλλαγές, οι οποίες θα εμποδίσουν τα σχέδια του NATO.
- Το βαθμό διείσδυσης των αντιπολιτευομένων δυνάμεων στα όργανα της κρατικής ασφάλειας, της στρατιωτικής αντικατασκοπίας, είτε στις κατασκοπευτικές υπηρεσίες της Τσεχοσλοβακίας και τις δυνατότητές τους να αντιδράσουν στις ενέργειες αυτών των οργάνων.
Αποκαλύπτοντας τους σκοπούς των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, το επίσημο όργανο των μεγαλοεπιχειρηματιών, η εφημερίδα «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ», έγραφε:
«Η Ευρώπη βρίσκεται λογικά στο κέντρο των συμφερόντων των Ενωμένων Πολιτειών στο εξωτερικό, και αν εκεί είχαν γίνει πραγματικά βήματα προς την κατεύθυνση της αυτοδιάθεσης της Ανατολικής Ευρώπης (διάβαζε: προς την κατεύθυνση της απόσπασης από τη σοσιαλιστική κοινότητα οποιουδήποτε από τα μέλη της), αυτό θα ήταν επιτυχία για την Ουάσιγκτον και πλήγμα για τη Μόσχα. Αυτό θα μπορούσε να αλλάζει το συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη». Ο Αμερικανός γερουσιαστής Τέρμοντ, αναπτύσσοντας αυτήν την «κατευθυντήρια ιδέα», δήλωσε στις 2 Αυγούστου 1968 στο Κογκρέσο των ΗΠΑ: «Πολλοί από τους επισήμους κύκλους της Ουάσιγκτον προτιμούν να ελπίζουν ότι θα πετύχουν, τελικά, να αποσπάσουν τις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης από τη Σοβιετική Ενωση και να τις πάρουν με το μέρος των ΗΠΑ».
Με την ίδια θρασύτητα ξιφούλκησαν κιόλας και οι πολιτικοί παράγοντες των άλλων δυτικών χωρών. Στην αγγλική Βουλή, ο υπαρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος Ρέτζιναλντ Μόντλινγκ εξέφρασε την πεποίθηση ότι αν η «Τσεχοσλοβακία απομακρυνθεί από τη Σοβιετική Ενωση, είτε καταρρεύσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, αυτό θα είναι συμφέρον για μας».
...και η εφαρμογή του
Στις αρχές του Μάη ο αντιπρόσωπος του υπουργείου εξωτερικών των ΗΠΑ χαιρέτισε «με ενδιαφέρον και συμπάθεια» την εξέλιξη των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία. Ωστόσο, η ανοιχτή επιδοκιμασία, από την πλευρά της κυβέρνησης των ΗΠΑ της αμφίβολης δράσης των «φιλελευθεριστών» του σοσιαλισμού δεν περιλαμβανόταν στα σχέδια της Ουάσιγκτον.
Στα επίσημα πρόσωπα είχε υποδειχτεί να τηρήσουν επιφυλακτική στάση, η δε φροντίδα για την ηθική υποστήριξη των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων στην Τσεχοσλοβακία είχε ανατεθεί στον αστικό Τύπο.
Ο αμερικανικός Τύπος είχε καταπιαστεί με την αναζήτηση διαφόρων μεθόδων «ενθάρρυνσης» της πορείας της Τσεχοσλοβακίας προς την αντισοσιαλιστική κατεύθυνση και σε πρώτη γραμμή, φυσικά, με τη βοήθεια επιχορηγήσεων σε δολάρια.
«Δυστυχώς, ο πόλεμος στο Βιετνάμ και η λυπηρή κατάσταση του ισοζυγίου πληρωμών, έγραφε με θλίψη η εφημερίδα "Νιου-Γιορκ Τάιμς" δε δίνουν στις ΗΠΑ τη δυνατότητα να παίζουν προσεχώς ξεχωριστό ρόλο για τη βοήθεια της Τσεχοσλοβακίας».
«Ωστόσο - συμπλήρωνε η εφημερίδα - η κυβέρνηση θα μπορούσε ν' αναλάβει μερικές ωφέλιμες ενέργειες, για να επιδείξει το ενδιαφέρον της και τη συμπάθεια, που εξέφρασε πριν λίγο καιρό για τα γεγονότα της Πράγας».
Τέτοιες ενέργειες έγιναν κιόλας χωρίς αργοπορία. Στις 17 του Μάη η Γερουσία εξέτασε σχέδιο νόμου με την επωνυμία «Τσεχοσλοβάκικη εμπορική πράξη 1968». Μ' αυτό το νόμο ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει το δικαίωμα να κλείνει εμπορικές συμφωνίες με την Τσεχοσλοβακία, παρέχοντας σ' αυτήν περισσότερο ευνοϊκούς όρους, καθώς και το δικαίωμα διευθέτησης του ζητήματος για τον τσεχοσλοβάκικο χρυσό, που πήραν οι ΗΠΑ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και τέλος, το δικαίωμα παροχής στη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας δανείου ως 500 εκατομμύρια δολάρια.
«Η Τσεχοσλοβακία ακολουθεί ανιούσα γραμμή - δήλωσε ο συντάκτης του νομοσχεδίου γερουσιαστής Ουόλτερ Μεντέιλ - στη χώρα αυτή χρειάζονται νέες επαφές με τη Δύση... Οι εμπορικοί περιορισμοί που χρησιμοποιήθηκαν ως τώρα μπορούν να βλάψουν το φιλελεύθερο κίνημα στην Τσεχοσλοβακία... Η ψήφιση του νομοσχεδίου δείχνει το ενδιαφέρον μας και τη συμπάθειά μας προς τα γεγονότα της Πράγας».
Στα μέσα του Ιούνη οι ΗΠΑ δήλωσαν ότι είναι έτοιμες να πληρώνουν στη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας 5 εκατομμύρια δολάρια για το λογαριασμό του χρέους στις κοινωνικές ασφαλίσεις. Στις 26 του Ιούλη οι ΗΠΑ αποκατέστησαν την πληρωμή συντάξεων στους μετανάστες, δημιουργώντας έτσι οικονομικό κίνητρο για τους Τσέχους μετανάστες στις ΗΠΑ, που γύρισαν στην Τσεχοσλοβακία για να μετάσχουν στο κίνημα των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων.
Η εφημερίδα «Νιου-Γιορκ Τάιμς» χαιρέτισε αμέσως αυτήν την απόφαση σαν «πρώτη συνετή προσπάθεια να φανεί, όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στα έργα, ότι η Ουάσιγκτον ενδιαφέρεται σοβαρά να εκδηλώσει εκείνη τη "συμπάθεια" που εξέφρασε την άνοιξη σχετικά με τις νέες τάσεις της Πράγας».
Στη γραμμή της «ήσυχης αντεπανάστασης» ανταποκρίνονταν πέρα για πέρα οι επόμενες κυνικές δηλώσεις του υποτακτικού του Κογκρέσου Τζον Σέιλερ: «Ο καιρός για την εξέγερση δεν ήρθε ακόμα. Δεν πρέπει να σπρώχνουμε το λαό της Τσεχοσλοβακίας σε ανοιχτή επίθεση, αφού για την ώρα ο καιρός γι' αυτό δεν ωρίμασε ακόμα». Ωστόσο, ο Σέιλερ τόνισε και πάλι ότι εκείνη η στιγμή θα «ωριμάσει» οπωσδήποτε.
Και ο ρόλος της Δυτικής Γερμανίας
Η Τσεχοσλοβακία, που βρίσκεται ανάμεσα στους ποταμούς Οδερ και Δούναβη, εκτείνεται από τα Σουδητικά Ορη ως τα Καρπάθια, προσέλκυσε από παλιά τις άπληστες βλέψεις των Γερμανών ιμπεριαλιστών. «Οποιος κατέχει την Τσεχία, αυτός κρατά στα χέρια του το κλειδί της Ευρώπης», έλεγε ο Βίσμαρκ.
Ο τσεχοσλοβάκικος λαός δοκίμασε τη θλίψη της προδοσίας του Μονάχου, (σ.σ. Συμφωνία που παρέδιδε στη Γερμανία την Τσεχοσλοβακία στα 1938). Οι δυτικές δυνάμεις την πρόσφεραν θυσία στο βωμό των χιτλερικών σχεδίων «Ντρανγκ ναχ Οστεν». Η Τσεχοσλοβακία για πολλά χρόνια έπαψε να υπάρχει σαν αυτοτελές, ανεξάρτητο κράτος. Και μόνο η νίκη του σοβιετικού λαού ενάντια στο χιτλερισμό έφερε στους Τσέχους και τους Σλοβάκους τη λευτεριά.
Τώρα, οι Δυτικογερμανοί συνδέουν απαρέγκλιτα τα ρεβανσιστικά τους σχέδια με την κατάλυση του σοσιαλιστικού καθεστώτος της Τσεχοσλοβακίας.
Η δυτικογερμανική εφημερίδα «Γκένεραλ - Αντσάιγκερ» δήλωνε κυνικά: «Οι Γερμανοί Σουδήτες θα περιμένουν από την Τσεχοσλοβακία, όταν απελευθερωθεί από τον κομμουνισμό, επιστροφή στη συμφωνία του Μονάχου, με την οποία το φθινόπωρο του 1938 η σουδητική περιοχή πέρασε στη Γερμανία».
Τα επιθετικά σχέδια της Βόννης σχετικά με τη σουδητική περιοχή συνδυάζονται με τα απώτερα σχέδια ενέργειας του δυτικογερμανικού ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη. Ο διεθνής ιμπεριαλισμός και οι υποτακτικοί του στην Τσεχοσλοβακία θεωρούσαν τις εκδηλώσεις ενάντια στο σοσιαλισμό και το Κομμουνιστικό Κόμμα σαν το πρώτο και σοβαρό βήμα για την πραγματοποίηση των σχεδίων τους σ' όλες τις σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης.
Είναι χαρακτηριστική από την άποψη αυτή η αντίδραση των δυτικογερμανικών ιμπεριαλιστικών επιτελείων και του Τύπου της Δυτικής Γερμανίας σε κάθε στροφή των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία. Θριαμβολογώντας σε κάθε εκδήλωση αντισοσιαλιστικών τάσεων, ο δυτικογερμανικός Τύπος δημοσίευε ταυτόχρονα πλήθος από «καλοπροαίρετες» συμβουλές και συστάσεις προς τους Τσεχοσλοβάκους αντεπαναστάτες.
Το Μάρτη του 1968 ο Στράους (σ.σ. ακροδεξιός Βαυαρός πολιτικός) σε συνομιλία με υψηλές προσωπικότητες του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος δήλωνε, ότι αρχίζοντας από το 1968 οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Δυτικής Γερμανίας έκαναν μεγάλη δουλειά για να διασύρουν την καθοδήγηση του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας στα μάτια της τσεχοσλοβάκικης κοινής γνώμης.
Σύμφωνα με τη δήλωση του Στράους, ο δυτικός κόσμος πρέπει λεπτά και επιδέξια να χρησιμοποιήσει όλα τα κανάλια της ιδεολογικής και οικονομικής επίδρασης για τη συνεχή εξασθένηση του ρόλου του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας στην κρατική και πολιτική ζωή της χώρας και τη βαθμιαία απόσπαση της Τσεχοσλοβακίας από την ΕΣΣΔ. Για την επίτευξη αυτών των σκοπών αποφασίστηκε η διεξαγωγή ευρείας προπαγανδιστικής εκστρατείας για την απομάκρυνση από τις καθοδηγητικές θέσεις των κομμουνιστών που ήταν αφοσιωμένοι στην υπόθεση του σοσιαλισμού.
Είχε προταθεί να διατεθούν μέχρι 260 εκατομμύρια μάρκα για την εξαγορά Τσεχοσλοβάκων πολιτών, που θα ταξίδευαν στις δυτικές χώρες σαν μέλη αντιπροσωπειών, σαν τουρίστες, καθώς και για άλλη «οικονομική βοήθεια».
Ο ειδικός του αντικομμουνισμού Κλάους Τένερτ, σχολιάζοντας από τη δυτικογερμανική τηλεόραση την κατάσταση στην Τσεχοσλοβακία, αποκάλυψε ανοιχτά τους υπολογισμούς των πολιτικών της Δυτικής Γερμανίας: «Αυτό, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί κίνητρο για τη γερμανική ανατολική πολιτική. Εγώ νομίζω ότι μπορούμε να συνεχίσουμε αυτήν την πολιτική. Αν η Τσεχοσλοβακία, είτε άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης θα βαδίσουν προς τη σοσιαλδημοκρατία, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα μπορούμε να μιλάμε ασύγκριτα ευκολότερα με τη σοσιαλδημοκρατική Τσεχοσλοβακία, παρ' όλο που τυπικά, ίσως, είναι ακόμα κομμουνιστική. Ξέχωρα απ' αυτό, θα πρέπει να απομονώσουμε όλο και περισσότερο το Ανατολικό Βερολίνο».
Το Μάη του 1968 στον Τύπο της Δυτικής Γερμανίας συζητήθηκε ζωηρά το ζήτημα της πρόθεσης της κυβέρνησης της Δυτικής Γερμανίας, (σ.σ. τότε υπήρχε και η σοσιαλιστική Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία, ή Ανατολική Γερμανία όπως την ονόμαζαν οι καπιταλιστές), να δώσει στην Τσεχοσλοβακία χρηματική βοήθεια 700 εκατομμύρια μάρκα. Σύμφωνα με τη γνώμη του Τύπου, μια τέτοια εκδήλωση θα όξυνε σημαντικά τις σχέσεις ανάμεσα στην Τσεχοσλοβακία και την ΕΣΣΔ.
Αμεση υπονόμευση των ζωτικών εθνικών συμφερόντων του τσεχοσλοβάκικου λαού ήταν οι επικλήσεις για «προσέγγιση» με τη Δυτική Γερμανία, που δε δημοσιεύτηκαν μόνο στον Τύπο και μεταδόθηκαν από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, αλλά και αναφέρθηκαν σε ομιλίες μερικών καθοδηγητικών παραγόντων του ΚΚΤσ. Αυτή η δουλειά δεν περιορίστηκε μόνο σε προφορικές δηλώσεις.
Τα δυτικά σύνορα της Τσεχοσλοβακίας άνοιξαν πραγματικά και πλημμύρισαν ανεμπόδιστα τη χώρα - ανακατεμένοι με το ρεύμα των τουριστών - σαμποτέρ και κατάσκοποι από τις δυτικές χώρες, και πρώτα απ' όλα, όπως ήταν επόμενο, από τη Δυτική Γερμανία.
Τον Απρίλη, στα σύνορα της Τσεχοσλοβακίας με τη Δυτική Γερμανία άνοιξαν 5 κέντρα θεώρησης διαβατηρίων, τα οποία πουλούσαν τη θεώρηση στους πολίτες της Δυτικής Γερμανίας με 8 δολάρια. Κάθε κέντρο επέτρεπε τη διάβαση των συνόρων σε πάνω από 7.000 αυτοκίνητα την ημέερα. Τελωνειακός και συνοριακός έλεγχος, στην πραγματικότητα, δε γινόταν. Τις τρεις πρώτες μέρες του Ιούνη κατέφθασαν στην Πράγα 75.000 περίπου Δυτικογερμανοί, οι οποίοι παρέμεναν εκεί με την ιδιότητα του περιηγητή. Πολλοί απ' αυτούς έκαναν δραστήρια αντισοβιετική προπαγάνδα στον ντόπιο πληθυσμό.
Χιλιάδες Γερμανοί, που ανήκαν σε ρεβανσιστικές οργανώσεις και απαιτούσαν «επιστροφή» της σουηδικής περιοχής, πήγαν ελεύθερα στην Τσεχοσλοβακία να αποκαταστήσουν σύνδεση. Οι πράκτορες του ιμπεριαλισμού απόχτησαν τη δυνατότητα να εισάγουν όπλα στο έδαφος της Τσεχοσλοβακίας.
Φέτος (σ.σ.1968) τον Απρίλη - Μάη έγιναν πολυάριθμες μυστικές συναντήσεις στο έδαφος της Βαυαρίας της ηγεσίας του Χριστιανοσοσιαλιστικού κόμματος της Δυτικής Γερμανίας με αντιπροσώπους της Τσεχοσλοβάκικης Χριστιανοσοσιαλιστικής Ενωσης, όπου διεξήχθησαν συνομιλίες για την αποκατάσταση άμεσων επαφών ανάμεσα σ' αυτά τα κόμματα.
Η δραστήρια ενέργεια των κυβερνητικών κύκλων και κομμάτων της Δυτικής Γερμανίας γινόταν με σκοπό να ασκήσουν επίδραση στην τσεχοσλοβάκικη νεολαία. Γι' αυτό, είχαν οργανωθεί, με έξοδα της ΧΣΕ και του ΣΔΚΓ, πολυάριθμα ταξίδια στη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας ειδικά προετοιμασμένων ομάδων φοιτητών και υπαλλήλων των νεολαιίστικων οργανώσεων της Δυτικής Γερμανίας (ιδιαίτερα αυτοί οι οποίοι βρίσκονταν κάτω από την επιρροή των σοσιαλ-δημοκρατών, των χριαστιανοδημοκρατών και της ΧΣΕ).
Ετσι, λόγου χάρη, στη Δυτική Γερμανία από τους φοιτητές της Χαϊδελβέργης, της Στουτγάρδης και άλλων πανεπιστημίων του νότιου τμήματος της Δυτικής Γερμανίας δημιουργήθηκαν ειδικές φοιτητικές ομάδες προπαγάνδας για την αποστολή τους στην Τσεχοσλοβακία την περίοδο των πασχαλινών διακοπών του Απρίλη, με σκοπό την πραγματοποίηση συναντήσεων και συζητήσεων με τους Τσεχοσλοβάκους φοιτητές και τη διάδοση προπαγανδιστικών υλικών.
Ειδικός ρόλος για την ιδεολογική προπαγάνδα στον πληθυσμό της ΣΔ Τσεχοσλοβακίας είχε ανατεθεί στη δυτικογερμανική τηλεόραση, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τον Τύπο, ιδιαίτερα ο ραδιοσταθμός «Ελεύθερη Ευρώπη». Εξάλλου, στη Βαυαρική επιτροπή του ραδιοσταθμού στο Μόναχο είχε δημιουργηθεί ειδική ομάδα ανταποκριτών, η οποία συγκέντρωνε και επεξεργαζόταν κατάλληλα πληροφορίες για την κατάσταση στη ΣΔ Τσεχοσλοβακίας και μετέδιδε ταχτική προπαγανδιστική ραδιοφωνική εκπομπή για την Τσεχοσλοβακία.
Η ελβετική αστική εφημερίδα «Ζουρνάλ ντε Ζενέβ» δημοσίευσε λεπτομέρειες για το τότε ταξίδι του προέδρου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας της Δυτικής Γερμανίας Μπλέσνιγκ στην Πράγα, με το πρόσχημα της ιδιωτικής επίσκεψης. Η εφημερίδα υπογράμμιζε ότι ο πρώην έμπιστος του Χίμλερ πήγε στην Πράγα με τη «συγκατάθεση του Μπραντ». Στην Πράγα, ο Μπλέσνιγκ συζήτησε με τον πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας της ΣΔ Τσεχοσλοβακίας, «όλα τα οικονομικά, νομισματικά και συναλλαγματικά προβλήματα», με τα οποία «θα ασχοληθεί προσεχώς η καθοδήγηση της ΣΔ της Τσεχοσλοβακίας».
Το ΝΑΤΟικό σχέδιο «Ζέφυρος»
Οι θεωρητικοί του ιμπεριαλισμού σύνδεσαν στενά τα σχέδια της παραπέρα έντασης της δράσης του επιθετικού συνασπισμού του NATO, με την εξέλιξη των γεγονότων στην Τσεχοσλοβακία. Τώρα έρχονται στη δημοσιότητα όλο και ευρύτερα τα τυχοδιωκτικά σχέδια του επιθετικού Ατλαντικού Συνασπισμού σχετικά με την Τσεχοσλοβακία.
«To NATO ετοίμασε σχέδια για την έξοδο της Τσεχοσλοβακίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας». Μ' αυτόν τον τίτλο η εφημερίδα του Λιβάνου «Αντ - Ντουνιά» της 11ης του Σεπτέμβρη δημοσίευε ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες για μυστικές αποφάσεις του Συμβουλίου του NATO. Η εφημερίδα έγραφε: «Το Συμβούλιο του Βορειοατλαντικού Συνασπισμού επεξεργάστηκε ειδικό πρόγραμμα για την Τσεχοσλοβακία με το κωδικοποιημένο όνομα "Ζέφυρος". Το Συμβούλιο διαπίστωσε την ύπαρξη μερικών μεταρρυθμιστών, οι οποίοι επιθυμούν τη διεύρυνση των σχέσεων της Τσεχοσλοβακίας με την Ευρώπη σ' όλους τους τομείς, και υπάρχει η δυνατότητα να εκμεταλλευτούμε τις υπηρεσίες αυτών των μεταρρυθμιστών.
Στη διάρκεια πλατιάς μελέτης της κατάστασης της Τσεχοσλοβακίας, το Συμβούλιο διαπίστωσε ότι τα μη ορθόδοξα στοιχεία άρχισαν να παίζουν μεγάλο ρόλο στην εξασθένιση της κομμουνιστικής ιδεολογίας στην Τσεχοσλοβακία και ότι στο μέλλον θα μπορέσουμε να στηριχτούμε σ' αυτά τα στοιχεία. Τα μέλη του Συμβουλίου του NATO πείστηκαν ότι ύστερα από τα γεγονότα του 1948 στην Τσεχοσλοβακία παρέμειναν ομάδες του πληθυσμού, που δεν αναγνώρισαν την κομμουνιστική ιδεολογία και γι' αυτό τρέφουν εχθρικές προς αυτήν διαθέσεις. Αυτές οι ομάδες ασχολούνται με μυστική δράση, που κατευθύνεται ενάντια στο σοσιαλιστικό δρόμο ανάπτυξης της Τσεχοσλοβακίας».
Οπως τονίζεται σε συνέχεια στην ανταπόκριση, «στο φως αυτών των πληροφοριών και των προτάσεων, το Συμβούλιο του NATO επεξεργάστηκε το πρόγραμμα "Ζέφυρος", που έχει σκοπό τη δημιουργία στο εσωτερικό της Τσεχοσλοβακίας και γύρω από αυτήν κατάστασης, η οποία θα μπορούσε να συμβάλει στην ανακήρυξη ουδετερότητας και στην έξοδο της Τσεχοσλοβακίας από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας».
Οι αντεπαναστάτες στο προσκήνιο
Το 1968 εμφανίστηκαν ανοιχτά να δρουν ενάντια στο σοσιαλιστικό κράτος και το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, με σκοπό την παλινόρθωση του καπιταλισμού, αντικομμουνιστικές οργανώσεις, όπως η Κ-231 και η Λέσχη των λεγόμενων ακομμάτιστων ΚΑΝ, με επικεφαλής τον Β. Χάβελ, ο οποίος διατέλεσε και Πρόεδρος της Τσεχίας μετά την αντεπανάσταση στα 1989, που είχαν διασυνδέσεις με διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία. Και που έκαναν δυναμική εμφάνιση την Πρωτομαγιά του 1968 στην Πράγα, με αντισοσιαλιστικά - αντικομμουνιστικά συνθήματα και διακηρύξεις για εγκαθίδρυση αστικού πολιτικού συστήματος. Στην ουσία, η αντεπανάσταση έκανε ανοιχτά την εμφάνισή της. Στην ίδια κατεύθυνση άρχισαν να δρουν, τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα Τσεχοσλοβακίας, που καθοδηγούνταν από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, όσο καιτο Λαϊκό Κόμμα, ενώ ανάλογη δραστηριότητα ανέπτυσσε και η εκκλησιαστική οργάνωση«Εργο της Εκκλησιαστικής Αναγέννησης».Ολες αυτές οι οργανώσεις ενοποίησαν τη δράση τους, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές τους σ' ένα σκοπό: Την ανατροπή της σοσιαλιστικής εξουσίας.
Στις 14 του Ιούνη οι Τσεχοσλοβάκοι αντεπαναστάτες προσκάλεσαν τον Μπρεζίνσκι να κάνει διαλέξεις στην Πράγα. Εκεί εξέθεσε τη στρατηγική του «φιλελευθερισμού». Στις διαλέξεις του ο Μπρεζίνσκι καλούσε να συντρίψουν το ΚΚ Τσεχοσλοβακίας και να διαλύσουν την πολιτοφυλακή και τα όργανα της κρατικής ασφάλειας. Σε κλειστή συνεδρίαση στο Ινστιτούτο της Διεθνούς Πολιτικής, δήλωνε στις 14 του Ιούνη 1968 στην Πράγα: «Η αφετηριακή μου θέση συνίσταται στο ότι ο λενινισμός στις συνθήκες της σύγχρονης ανεπτυγμένης κοινωνίας εξέπνευσε». Ο Μπρεζίνσκι όπως ομολόγησε, υποστήριζε το «ενδιαφέρον τσεχοσλοβάκικο πείραμα».
Η αντεπανάσταση, που ξέσπασε τον Αύγουστο του 1968, οδηγούσε τη χώρα στον εμφύλιο πόλεμο με την αποφασιστική συνδρομή του διεθνούς ιμπεριαλισμού μέσω των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων. Στην ίδια απόφαση της ΚΕ του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, γίνεται η εξής εκτίμηση: «Τον Αύγουστο του 1968, η αντεπανάσταση πήρε επικίνδυνη έκταση στην Τσεχοσλοβακία και η χώρα βρέθηκε στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Το ερώτημα "ποιος θα επιβληθεί" γινόταν πιεστικό. Θα επικρατούσε η αντεπανάσταση με τη βοήθεια της διεθνούς αντίδρασης και θα ολοκλήρωνε το ολέθριο έργο της ή οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα κατάφερναν να αποκρούσουν την αντεπανάσταση και να σώσουν την υπόθεση του σοσιαλισμού;».
Ηδη από τις 12 του Μάη 1968 ο Βασίλ Μπίλακ, μέλος του Προεδρείου του ΚΚ Τσ., είχε δηλώσει μιλώντας σ' ένα αχτίφ των Α΄ Γραμματέων των Περιφερειακών και Νομαρχιακών Επιτροπών του Κομμουνιστικού Κόμματος: Επιτρέπουμε «να γίνεται επίθεση ενάντια στον κομματικό μηχανισμό, ενάντια στα όργανα ασφαλείας, στα δικαστήρια, στην εισαγγελία, στα πολιτικά στελέχη. Προσβάλλονται μήπως οι στρατηγοί, οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες κλπ., προσβάλλονται οι διοικητές συνταγμάτων; Οχι, μόνον οι πολιτικοί συνεργάτες του στρατού είναι στόχοι της επίθεσης, με λίγα λόγια, ό,τι μυρίζει κομμουνισμό πρέπει να υποσκαφθεί. Οι κλασικοί δίδαξαν ότι αν θέλουμε να πάρουμε το κράτος και την εξουσία, πρέπει να συντρίψουμε τον παλιό κρατικό μηχανισμό. Αυτό κάνουν τώρα. Εμείς όμως κάνουμε σαν να μη βλέπουμε ότι εδώ γίνεται αγώνας για την εξουσία» (Βασίλ Μπίλακ: «Η αλήθεια παραμένει αλήθεια. Επιλογή ομιλιών και άρθρων», 1967-1970, Βερολίνο, 1973, σελ. 75).
Το «ποιος ποιον»
Το ερώτημα «ποιος θα επιβληθεί», τον Αύγουστο του 1968, γινόταν πιεστικό. Θα επικρατούσε η αντεπανάσταση με τη βοήθεια της διεθνούς αντίδρασης και θα ολοκλήρωνε το ολέθριο έργο της ή οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα κατάφερναν να αποκρούσουν την αντεπανάσταση και να σώσουν την υπόθεση του σοσιαλισμού;
Οι συνεπείς επαναστατικές δυνάμεις του ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της ανατροπής και του εμφυλίου, ζήτησαν τη διεθνιστική βοήθεια των σύμμαχων σοσιαλιστικών χωρών του Συμφώνου της Βαρσοβίας, αποτρέποντας την αντεπανάσταση. Την αντεπαναστατική δράση στην Τσεχοσλοβακία όπως και αυτήν στην Ουγγαρία το 1956, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και ιδιαίτερα τα κόμματα εξουσίας, φαίνεται ότι τις υποτίμησαν και ως προς τη στρατηγική του ιμπεριαλισμού για ανατροπή από τα μέσα, μέσω της οπορτουνιστικής διάβρωσης και της επικράτησης αντεπαναστατικών στοιχείων στις κρατικές και κομματικές ηγεσίες, όπως αποδείχτηκε με τις ανατροπές του 1989-1991, αλλά και ως προς την πολιτική που ακολουθούσαν για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, στην πορεία προς τον κομμουνισμό.
Μελετάμε πιο ώριμοι
«Tο 18ο Συνέδριο του KKE, ...εμβάθυνε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. H υποχρέωση αυτή ήταν επιτακτική και ώριμη για το Kόμμα μας, όπως είναι και για κάθε Kομμουνιστικό Kόμμα. Aλλωστε, ως τέτοιο καθήκον αντιμετωπίστηκε όλα τα χρόνια από το 14ο Συνέδριο, την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 1995, έως σήμερα. Eίναι καθήκον αλληλένδετο με την αναζωογόνηση της συνείδησης και πίστης στο σοσιαλισμό.
Eδώ και έναν αιώνα, η αστική πολεμική απέναντι στο κομμουνιστικό κίνημα, που συχνά παίρνει και τη μορφή διανοητικού ελιτισμού, επικεντρώνει τα πυρά της στον επαναστατικό πυρήνα του εργατικού κινήματος: Πολεμά γενικά την αναγκαιότητα της επανάστασης και το πολιτικό της προϊόν, τη δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή την επαναστατική εργατική εξουσία. Eιδικότερα, πολεμά το προϊόν της πρώτης νικηφόρας επανάστασης, της Oχτωβριανής Eπανάστασης στη Pωσία, αντιπαλεύοντας με μένος κάθε φάση όπου η Eπανάσταση αποκάλυπτε και αντέκρουε την αντεπαναστατική δράση, τα οπορτουνιστικά αναχώματα, τα οποία, σε τελική ανάλυση, άμεσα ή έμμεσα αποδυνάμωναν την Eπανάσταση σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Eδώ και έναν αιώνα, προβάλλεται ως "δημοκρατικός σοσιαλισμός", σε αντιπαράθεση με τον "ολοκληρωτικό", "δικτατορικό", "πραξικοπηματικό κομμουνισμό", κάθε ρεύμα άρνησης, υποχώρησης ή παραίτησης από την αναγκαιότητα της επαναστατικής πάλης. Γνωρίζουμε αυτήν την πολεμική και συκοφαντία κατά του επιστημονικού κομμουνισμού, κατά της ταξικής πάλης, που αφορά όχι μόνο στις συνθήκες του καπιταλισμού, αλλά, με άλλες μορφές και σε άλλες συνθήκες, αφορά και στη διαδικασία της διαμόρφωσης των νέων κοινωνικών σχέσεων, καθώς και της επέκτασης και ωρίμανσής τους σε κομμουνιστικές.
Σήμερα, ο διεθνής οπορτουνισμός ανασυντάχτηκε μέσω του "Aριστερού Eυρωκόμματος", που ανέβασε τους τόνους περί "δημοκρατικού σοσιαλισμού", στις συνθήκες της συγχρονισμένης εκδήλωσης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.
Γι' αυτό το λόγο, στη συζήτηση περί "σοσιαλιστικής δημοκρατίας" με άλλα μέτρα και σταθμά κρίνονται γεγονότα της μιας ή της άλλης περιόδου, με σαφή στόχο το μηδενισμό της προσφοράς της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Aλλοτε μηδενίζουν όλη την 70χρονη Ιστορία της EΣΣΔ, άλλοτε, ειδικότερα την περίοδο όπου τέθηκε η σοσιαλιστική βάση της. Σε κάθε περίπτωση, στηρίζουν τις πολιτικές επιλογές που συνιστούσαν παρέκκλιση από τη σοσιαλιστική πορεία.
Tο KKE παραμένει αταλάντευτο στην υπεράσπιση της προσφοράς της σοσιαλιστικής πορείας της EΣΣΔ, γενικότερα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά τον 20ό αιώνα, στην πάλη για την κοινωνική πρόοδο, την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο(...).
Mελετάμε τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη θεμελίωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Aναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στο μηδενισμό.
Tα βλέπουμε κριτικά και αυτοκριτικά, για να γίνει το KKE, ως τμήμα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, ισχυρότερο στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Mελετάμε και κρίνουμε την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και αυτοκριτικά, δηλαδή με πλήρη συνείδηση ότι και οι δικές μας αδυναμίες, θεωρητικές ανεπάρκειες και λαθεμένες εκτιμήσεις αποτελούσαν μέρος του προβλήματος.
Προχωράμε με συλλογικότητα, με αυτογνωσία των δυσκολιών και των ελλείψεων και με ταξική αποφασιστικότητα σε παραπέρα εκτιμήσεις και συμπεράσματα, στον εμπλουτισμό της προγραμματικής μας αντίληψης για το σοσιαλισμό. Γνωρίζουμε και δεχόμαστε ότι η μελλοντική ιστορική μελέτη, από το Kόμμα μας και διεθνώς από το κομμουνιστικό κίνημα, σίγουρα θα φωτίσει περισσότερο τα ζητήματα της πείρας της EΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών. Aναμφίβολα, θα προκύψουν και ζητήματα συμπλήρωσης, βελτίωσης και εμβάθυνσης κάποιων εκτιμήσεών μας. Aλλωστε, η ανάπτυξη της θεωρίας του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είναι αναγκαιότητα, ζωντανή διαδικασία, πρόκληση για το Kόμμα μας και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, σήμερα και στο μέλλον(...)
Ως κόμμα θα δώσουμε συνέχεια στη μελέτη και έρευνα, στην καλύτερη κωδικοποίηση των συμπερασμάτων και σε θέματα που μέχρι σήμερα δεν έχουμε θίξει ολοκληρωμένα. Oσο σημαντικό είναι αυτό, άλλο τόσο σημαντικό είναι η σημερινή επεξεργασία μας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό να αφομοιωθεί από όλο το κομματικό δυναμικό, τους Kνίτες και τις Kνίτισσες, τους φίλους του Kόμματος.
Aπό αυτό το καθήκον κρίνεται η ικανότητα του Kόμματος να συνδέει ολοκληρωμένα τη στρατηγική του με την καθημερινή πάλη, να επεξεργάζεται στόχους για τα άμεσα προβλήματα των εργαζομένων, σε σύνδεση με τη στρατηγική για την κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση».(Απόφαση 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ: «Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»).
Πηγές:
1. «Τσεχοσλοβακία '68 και ο προλεταριακός διεθνισμός», εκδόσεις «Ειρήνη», 1978.
2. «Η ιμπεριαλιστική αντεπανάσταση», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1982.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου