Για τη δημοκρατία

Για τη δημοκρατία

Δημοκρατία. Σύνθετη λέξη που προέρχεται από το «δήμος», δηλαδή «λαός» και το ρήμα «κρατώ», δηλαδή εξουσιάζω. Δημοκρατία λοιπόν, σύμφωνα με την ετοιμολογία της λέξης σημαίνει ότι «κρατεί ο δήμος», δηλαδή εξουσιάζει ο λαός. Μπορούμε λοιπόν σήμερα να θεωρούμε ότι υπάρχει δημοκρατία στον καπιταλισμό; Οτι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας που θεμελιακό της γνώρισμα είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές και που η βάση τους βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;

Το αστικό Σύνταγμα υποτίθεται ότι κατοχυρώνει θεμελιακά την αρχή ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τα λαό και ασκούνται από το λαό». Οτι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά κατοχυρώνει ταυτόχρονα ως «ιερή και απαραβίαστη» την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ατομική ιδιοκτησία όμως είναι δικαίωμα και προνόμιο μόνο της αστικής τάξης, μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, σε σχέση με την τεράστια λαϊκή πλειοψηφία.

«Να μιλάει κανείς για καθαρή δημοκρατία, για δημοκρατία γενικά, για ελευθερία, για παλλαϊκότητα, όταν οι εργάτες και όλοι οι εργαζόμενοι είναι πεινασμένοι, γυμνοί, ρημαγμένοι, καταπονημένοι και όχι μόνο από τη μισθωτή δουλία αλλά και από τον τετράχρονο ληστρικό πόλεμο, ενώ οι καπιταλιστές και οι κερδοσκόποι εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την αποκτημένη με ληστείες "ιδιοκτησία" και τον "έτοιμο" μηχανισμό της κρατικής εξουσίας, σημαίνει χλευασμό των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων».(Απαντα Λένιν, 5η έκδοση, τόμος 37, σελ.389, ΣΕ)

Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης, ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία. Τα πολιτικά της κόμματα, άλλα κόμματα που πολιτεύονται και δρουν στα πλαίσια που καθορίζονται από τα όρια του καπιταλισμού, τον οποίο και δεν αμφισβητούν σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, όλοι οι δημοσιολόγοι που αναπαράγουν την αστική ιδεολογία, φροντίζουν να παρουσιάζουν τη «δημοκρατία» ως υπερταξικό σύστημα. Ορισμένοι προβάλλουν κατακτημένες από το εργατικό κίνημα πολιτικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα ως αποδεικτικά στοιχεία της θέσης τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά την όποια αμφισβήτησή της.

Η συγκάλυψη της ταξικής ουσίας και του περιεχόμενου της αστικής δημοκρατίας στηρίζεται στην αληθοφάνεια της τυπικής ισότητας που εμφανίζεται στη λειτουργία του κράτους και των θεσμών του. Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση που σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία. Ταυτόχρονα, στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται δια των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά».

Η διαβόητη πολυφωνία, η ελευθερία του Τύπου, της λειτουργίας και δράσης πολλών αστικών ή μικροαστικών κομμάτων, άρα πολλές διαφορετικές πολιτικές που εκφράζονται ελεύθερα, επίσης η ελευθερία των εργατών, των ανθρώπων από τ' άλλα λαϊκά στρώματα να εκφράζουν τις απόψεις τους, να συνέρχονται σε δικές τους ενώσεις, κοινωνικές ή πολιτικές, αλλά ακόμη και να διεκδικούν, η τυπική ισότητα απέναντι στους νόμους (βεβαίως οι νόμοι προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας), όλα αυτά επίσης συγκαλύπτουν την ταξικότητα της αστικής δημοκρατίας.

Πράγματι, υπάρχουν όλες αυτές οι ελευθερίες, αλλά ο Τύπος, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, υπερασπίζουν την πολιτική τους, τα συμφέροντα τους, ενώ αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν ή εναντιώνονται στην πολιτική του ΚΚΕ, στη δράση του λαϊκού κινήματος. Οι ίδιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και στηρίζουν τη δράση των κομμάτων του συστήματος, ιδιαίτερα δε προεκλογικά. Για παράδειγμα, τα εκλογικά έξοδα των κομμάτων είναι ένας ασφαλής δείκτης για του λόγου το αληθές. Είναι πολλαπλάσια άνιση η εκλογική και κάθε πολιτική αναμέτρηση ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα της εργατικής τάξης. Ακόμη, η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, είναι απατηλή, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης, δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για τον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία. Εξαρτώνται δε απ' αυτήν και τα πολιτικά της κόμματα με χίλια δύο νήματα. Από το φόβο της ανεργίας, τα χρέη από τραπεζικά δάνεια των αγροτών και των ΕΒΕ, ως το ρουσφέτι και την υποσχεσιολογία, ή και την εξαγορά, η χειραγώγηση των λαϊκών συνειδήσεων έχει γερή βάση. Δεν είναι επίσης ελεύθερη και ανεπηρέαστη η πολιτική συνείδηση και επιλογή του εργάτη ή του αγρότη στις εκλογές, όταν εκκρεμεί ποινική σε βάρος του δίωξη και εκκρεμούν χιλιάδες «αγροτοδικεία».

Να πώς τοποθετούσε ο Λένιν το ζήτημα:«Οι Σάιντεμαν και οι Κάουτσκι, οι Αούστερλιτς και οι Ρένερ πασχίζουν να πείσουν τους εργάτες ότι οι εκλογές για Συνταχτική Συνέλευση που γίνονται τώρα στη Γερμανία και στην Αυστρία διεξάγονται "δημοκρατικά". Αυτό είναι μια ψευτιά γιατί στην πραγματικότητα οι καπιταλιστές, οι εκμεταλλευτές, οι τσιφλικάδες, οι κερδοσκόποι κρατούν στα χέρια τους τα 9/10 από τα καλύτερα οικήματα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για συγκεντρώσεις και τα 9/10 των αποθεμάτων χαρτιού των τυπογραφείων κλπ. Ο εργάτης στην πόλη, ο εργάτης γης και ο μεροκαματιάρης στο χωριό, στην πραγματικότητα αποκλείονται από τη δημοκρατία τόσο με το "ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας",... όσο και με τον αστικό μηχανισμό της κρατικής εξουσίας, δηλ. με τους άστους υπάλληλους, με τους αστούς δικαστές κλπ. Στη γερμανική "ρεπουμπλικάνικη" (αστικοδημοκρατική) δημοκρατία, η τωρινή "ελευθερία του συνέρχεσθαι και του Τύπου" είναι ψευτιά και υποκρισία, γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ελευθερία για τους πλουσίους να αγοράζουν και να εξαγοράζουν τον Τύπο, ελευθερία των πλουσίων να δηλητηριάζουν το λαό με την ψευτιά του αστικού Τύπου, ελευθερία των πλουσίων να έχουν στην "ιδιοκτησία" τους τα τσιφλικάδικα οικήματα, τα καλύτερα κτίρια κλπ».(Απαντα,5η έκδοση τόμος, 37, σελ 391, ΣΕ)

Αλλά η αστική δημοκρατία είναι ανεκτική στη λειτουργία των δικών της «ελευθεριών» και ορίων, όσο δε θίγονται «τα ιερά και όσια της ατομικής ιδιοκτησίας», η εξουσία της αστικής τάξης, δεν αμφισβητείται αυτή η «δημοκρατία» από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με τη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στην πολιτική μέσω οργανωμένων κοινωνικοπολιτικών αγώνων ενάντια στην πλουτοκρατία. Γιατί τότε πρέπει να προστατευτεί η κοινωνία!

Ετσι εφαρμόζεται «το κράτος του νόμου» ενάντια στον «εχθρό λαό». Με την προσαγωγή σε δίκες όσων αγωνίζονται. Με το χαρακτηρισμό των απεργιών ως παράνομες. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για αυτεπάγγελτες διώξεις στους μαθητές τώρα, ποιος ξέρει ενάντια σε ποιους άλλους αύριο. Με την ποινικοποίηση της δημόσιας κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τις διώξεις ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και γραπτού λόγου και ιδιαίτερα του εργατικού και κομμουνιστικού Τύπου, («Ριζοσπάστης»), με το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Με τη δράση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, και την τρομοκρατία ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αποκαλύπτοντας ότι είναι στυγνή δικτατορία των αστών πάνω στους προλετάριους, στο λαό.