ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Εμπνέει και διδάσκει στην αναμέτρηση με τον ιμπεριαλισμό
 |
Τον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, αυτό το σπουδαίο δημιούργημα του ΚΚΕ, τίμησαν πριν από λίγες μέρες χιλιάδες ΚΝίτες και ΚΝίτισσες με τις εκδηλώσεις του 18ου αντιιμπεριαλιστικού διημέρου που έγινε στο Γράμμο. Τα συμπεράσματα από αυτήν την κορυφαία στιγμή της επαναστατικής πάλης στη χώρα μας, έγιναν - με πολύμορφο τρόπο - αντικείμενο μελέτης - συζήτησης στις εκδηλώσεις του διημέρου. Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα ολόκληρη την ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην εκδήλωση που έγινε την Κυριακή, 12 Ιούλη, στη Λυκόραχη.
«Πριν από 61 χρόνια, ακριβώς σαν σήμερα, Ιούλη μήνα του 1948, τα πανέμορφα μέρη που βλέπουμε γύρω μας, από το Νεστόριο μέχρι την Κόνιτσα και από τη Σαμαρίνα μέχρι την ψηλότερη κορυφή του Γράμμου, το 2520, όλος ο ορεινός όγκος του Γράμμου και του Σμόλικα φλέγονταν από άκρη σε άκρη.
Είχε αρχίσει και εξελισσόταν η μεγάλη μάχη του Γράμμου.
Κάθε κορυφή, κάθε πλαγιά και ρεματιά, κάθε βράχος, σε μια περίμετρο 70 και πάνω χιλιομέτρων, είναι μάρτυρες μιας αληθινής τιτανομαχίας.
Για 70 ολόκληρες μέρες 10.000 περίπου μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, νύχτα και μέρα, υπεράσπιζαν τις θέσεις τους απέναντι σε μια δύναμη του αστικού στρατού που έφτανε τις 100.000, εξοπλισμένου με όλα τα σύγχρονα πολεμικά μέσα της εποχής. Ενας πολεμούσε με δέκα και σε πολεμικά μέσα ένα προς πενήντα.
 |
Από τη μια μεριά, οι νικητές των ορδών του Χίτλερ και του Μουσολίνι, αυτοί που έσωσαν το λαό από την πείνα και τον εξευτελισμό των δυνάμεων κατοχής και τον οδήγησαν στο δρόμο της λευτεριάς, οι αγωνιστές του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Ολοι τους παιδιά και εγγόνια των εργατών και εργατριών του Μάη του '36, των αγροτών του Κιλελέρ, παιδιά και εγγόνια αγωνιστών που δε δέχονταν να σκύβουν το κεφάλι στην εργοδοτική και κρατική βία και βρέθηκαν κατά χιλιάδες στις εξορίες και τις φυλακές από την Ανάφη ως την Ακροναυπλία.
Ολοι τους παιδιά της ανέχειας, των απίστευτων στερήσεων και ηρωικών προσπαθειών, που ο κάθε χτύπος της καρδιάς τους ήταν ένα ξόδεμα για την προκοπή της πατρίδας, για την προκοπή του λαού, που διεκδικούσαν για τον εαυτό τους, τα αδέλφια τους, τα παιδιά τους, για όλα τα παιδιά, να μπορούν να τρων γλυκό ψωμί και να κάνουν τη χαρά καθημερινό σύντροφο της ζωής.
Εργάτες, αγρότες, στην πλειονότητά τους, πεισμένοι ότι ο λαός μας μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του, να απαλλαγεί από ντόπιους και ξένους αφεντάδες και να ζήσει καλύτερες μέρες χωρίς πείνα, δυστυχία και κακομοιριά, χωρίς στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακές και πολέμους, σε μια Ελλάδα δημοκρατική, φιλειρηνική, λαοκρατούμενη.
 |
Ο ΔΣΕ, ένας λαογέννητος στρατός, που δημιουργήθηκε μέσα στον αγώνα για να υπερασπιστεί την τιμή, την αξιοπρέπεια και τη ζωή του λαού από τους σφετεριστές της λευτεριάς του, την οποία κατάκτησε με το σπαθί του στη διάρκεια της Κατοχής.
Ενας λαογέννητος στρατός, με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες.
Και από την άλλη μεριά, ένας στρατός Αμερικανοθρεμμένος και εξοπλισμένος με τα δολάρια του Μάρσαλ. Με συνδιοικητές, σε κάθε μεγάλη μονάδα, Ελληνες και Αμερικανοαγγλους αξιωματικούς, συμβολική και ουσιαστική έκφραση της συμμαχίας της ντόπιας πλουτοκρατίας με τους ιμπεριαλιστές.
Ενας στρατός στην υπηρεσία ανθρώπων, που εγκατέλειψαν το λαό στις τύχες του κατά την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, άλλων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή, θησαύρισαν από τη μαύρη αγορά ή εξαργύρωσαν τη σιωπή τους για να σώσουν το τομάρι τους.
Ενας στρατός στην υπηρεσία της αστικής τάξης, που ανασυγκροτήθηκε για να συντρίψει το λαϊκό κίνημα, να εδραιώσει ξανά την εξουσία της και να δέσει πάλι το λαό στο ζυγό της εκμετάλλευσης.
Αυτές οι δυνάμεις βρέθηκαν αντιμέτωπες στη μάχη των 70 ημερών και συνολικά στα 3,5 χρόνια που κράτησε ο αγώνας του ΔΣΕ.
Δυο κόσμοι ριζικά διαφορετικοί.
Από τη μια μεριά, ο ΔΣΕ εκφραστής και υπερασπιστής των συμφερόντων του λαού, φορέας ενός καινούργιου κόσμου, του κόσμου της λευτεριάς και της προόδου, του αληθινού πατριωτισμού και της αδελφοσύνης των λαών, του σοσιαλισμού.
 |
Για 70 μέρες, οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ υπερασπίστηκαν με άφθαστο ηρωισμό τις θέσεις τους. Είναι χιλιάδες τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας μα και αξιοθαύμαστης πολεμικής τεχνικής που έκανε σκόνη τους επαγγελματίες αξιωματικούς του αστικού στρατού.
Υπερασπίστηκαν κάθε σπιθαμή εδάφους με το αίμα τους και τη ζωή τους, γιατί υπεράσπιζαν ιδανικά και αξίες.
Η δύναμη της επαναστατικής τους ιδεολογίας τούς οδηγούσε στο μεγαλείο του ηρωισμού, ώστε να νικούν ακόμα και το θάνατο.
Στη μάχη αυτή, ο αντίπαλος δεν μπόρεσε να συντρίψει τον ΔΣΕ, όπως σχεδίαζε και μάλιστα σε 10 μέρες. Απέτυχε. Κατέλαβε το Γράμμο μόνο όταν ο ΔΣΕ υποχώρησε με έναν ασύλληπτο, σε τόλμη, τέχνη και επιθετικότητα ελιγμό προς το Βίτσι, για να επιστρέψει ξανά στο Γράμμο μετά από μερικούς μήνες.
Ο ΔΣΕ δεν μπόρεσε να αντέξει ως το τέλος και μετά ένα χρόνο, τον Αύγουστο του 1949 υποχώρησε και πέρασε στις γειτονικές Λαϊκές Δημοκρατίες.
Ο αγώνας του ΔΣΕ δεν κατέληξε σε νίκη λόγω του συσχετισμού δύναμης. Νίκησαν τα όπλα του Τρούμαν και τα δολάρια του Μάρσαλ.
Ηττήθηκε στρατιωτικά μπροστά σε ασύγκριτα υπέρτερες δυνάμεις και μέσα, μα όχι ηθικά και πολιτικά.
 |
Χρειάστηκαν μεγάλοι αγώνες και σε πολλά επίπεδα. Χρειάστηκε ο ελληνικός λαός να πληρώσει πολύ ακριβά, για να παραμεριστούν οι χονδροειδείς ψευτιές, διαστρεβλώσεις, συκοφαντίες και σκοταδιστικές αντιλήψεις που αποτέλεσαν τη βάση μιας πρωτοφανούς αντικομμουνιστικής εκστρατείας και διωγμών με αμέτρητα θύματα. Οι βρικόλακες του αντικομμουνισμού ξανασήκωσαν σήμερα κεφάλι μέσα από τα μουχλιασμένα καταγώγια τους.
Μα καμιά δύναμη και κανένα μέσο δεν μπόρεσε να καλύψει το χρυσάφι του αγώνα του ΔΣΕ, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να αναχαιτίσει την ταξική πάλη στα κατοπινά χρόνια. Ούτε σήμερα θα το πετύχουν.
Το φάντασμα του κομμουνισμού δεν μπόρεσαν να το εξαφανίσουν.
Πλανιέται πάνω από τα κεφάλια τους, όπως ο μυθικός δράκος του Σμόλικα. Ούτε θα μπορέσουν, γιατί δεν πρόκειται να ησυχάσει όσο θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οσο θα κυριαρχεί η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Οσο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού κατέχει τα μέσα παραγωγής και ληστεύει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Οσο δε λύνεται αυτή η αντίθεση.
 |
Σταθερά μπροστά
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η επίσκεψή μας αυτές τις μέρες σε αυτά τα δοξασμένα και ηρωικά μέρη ας μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας όχι ως μια απλή εκδρομή ή ένα προσκύνημα, αλλά ως μια σελίδα στην αγωνιστική μας ζωή και δράση, που θα μας υπενθυμίζει αδιάκοπα ότι έχουμε χρέος να βαδίζουμε το δρόμο του αγώνα χωρίς αναστολές. Σταθερά μπροστά. Πάντα μπροστά. Να μην κάνουμε πίσω στις δυσκολίες. Να θυμόμαστε πάντα σε κάθε δύσκολη στιγμή την παλικαριά των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. Να μη χάνουμε το δρόμο μας και τη φιλοδοξία μας να φτάσουμε ως το τέλος του δρόμου, πιστοί και αφοσιωμένοι στην υπόθεση του σοσιαλισμού και της επανάστασης.
Να έχουμε πάντα κατά νου ότι ακολουθούμε ένα Κόμμα, ότι καλούμαστε να συνεχίσουμε τις παραδόσεις αυτού του Κόμματος, του ΚΚΕ, που είναι στην κυριολεξία η τιμή και η συνείδηση αυτού του λαού.
Στο διαχρονικό σύνθημα "όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα" εκφράζεται όλη η αγωνιστική στάση του λαού διαχρονικά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Το σύνθημα αυτό το ΚΚΕ το υιοθέτησε, το εμπλούτισε και το εμπλουτίζει συνεχώς με νέο περιεχόμενο.
 ΚΟΥΚΟΣ |
Ποτέ δε συντάχτηκε και δεν υπέκυψε στην τυραννία της εξουσίας.
Πάντα σταθερά και αμετακίνητα με τον εργάτη, το λαό, τη νεολαία και τα συμφέροντά τους. Ενα νόμο και ένα δίκιο αναγνωρίζει: Το δίκιο του εργάτη. Ποτέ δεν υπέγραψε δήλωση μετανοίας στους εκμεταλλευτές του λαού και στην εξουσία τους. Και δεν πρόκειται να το κάνει. Ποτέ δεν μπήκε στο δίλημμα να εγκαταλείψει αυτόν τον αγώνα και όταν μπροστά άνοιγε ο δρόμος της εξορίας, της φυλακής, του εκτελεστικού αποσπάσματος, της παρανομίας, των διωγμών, της ήττας μπροστά σε άνισες μάχες. Και πάντα οι κομμουνιστές έβγαιναν στο τέλος νικητές. Γιατί, κομμουνιστής σημαίνει ο ίδιος ο λαός. Και ο λαός όταν αποφασίζει είναι παντοδύναμος και ανίκητος.
Αναπόφευκτη η τελική αναμέτρηση
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι,
Εχει αποδειχθεί, με τη δύναμη της ιστορικής αλήθειας, ότι γεγονότα που συνδέονται με τον ηρωισμό των λαϊκών μαζών για την απελευθέρωσή τους από το ζυγό της τυραννίας ντόπιας ή ξένης παραμένουν πάντα ζωντανά στη μνήμη των λαών και περνούν στην Ιστορία ως κινητήρια δύναμη για νέες, πιο μεγάλες και πιο ηρωικές πράξεις.
Ενα τέτοιο ιστορικό γεγονός είναι και ο αγώνας του ΔΣΕ. Είναι πηγή έμπνευσης και διδαγμάτων στους σημερινούς μας αγώνες και στους αγώνες που θα 'ρθουν.
Μπορεί οι συνθήκες σε σύγκριση με 61 χρόνια πριν να έχουν αλλάξει και νέα προβλήματα και καθήκοντα να έχουν τεθεί μπροστά μας, μα από την άποψη της ουσίας, ο αγώνας συνεχίζεται στην ίδια γραμμή και με την ίδια διάταξη δυνάμεων.
Η εργατική τάξη, η μικρομεσαία αγροτιά, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί έμποροι βιοτέχνες και επαγγελματίες, τα παιδιά και οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων από τη μια μεριά, τα μονοπώλια και ο ιμπεριαλισμός από την άλλη μεριά.
 |
Η ζωή θα καθορίσει και τη διάρκεια και τις μορφές πάλης αυτού του αγώνα. Εμείς έχουμε την υποχρέωση και την ευθύνη να επιταχύνουμε, σε ό,τι εξαρτάται από μας, τις εξελίξεις και κυρίως να μην υπολειπόμαστε σε τίποτα, σε σχέση με τους αντιπάλους, στις στρατηγικές επιλογές και σε ζητήματα τακτικής, σε ταξική συνέπεια, αδιαλλαξία και αντοχή.
Το ΚΚΕ, έχοντας συνείδηση του τεράστιου αυτού έργου που καλείται να φέρει σε πέρας, μελετά και αξιοποιεί όλη τη συσσωρευμένη πείρα του επαναστατικού κινήματος.
Διδάσκεται από τις επιτυχίες και τα λάθη, από τις νίκες και τις ήττες.
Μελετάμε καλύτερα τη δική μας πείρα, αλλά και την πείρα όσων άνοιγαν καινούριους δρόμους.
Διδασκόμαστε και από το 1821 και από την Γαλλική Επανάσταση. Από την Κομμούνα του Παρισιού και τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Βγάζουμε συμπεράσματα και από τον αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ που αποτέλεσε κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας.
 |
Εχουμε χρέος όλοι να εξοπλιστούμε καλά με τη δύναμη της γνώσης και την πείρα των μεγάλων αγώνων, αλλά μέσα στη δράση και σε συνδυασμό με τη δράση και σε αδιάκοπο πόλεμο με τη σάπια ιδεολογία τους. Οπως ακριβώς έκαναν και οι μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ, όπου δίπλα στο χαράκωμα και στο όπλο τους είχαν το βιβλίο. Που μάθαιναν την τέχνη του πολέμου στην πράξη, αλλά μορφώνονταν ταυτόχρονα και θεωρητικά και όσοι δεν ήξεραν γράμματα μάθαιναν. Πάλευαν ανυποχώρητα γιατί πίστευαν στο δίκιο του αγώνα, στηριγμένοι στη δύναμη της γνώσης.
Χωρίς ιδεολογική υπεροχή, κανένας αγώνας δεν κερδίζεται. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και το μυστικό της εποποιίας του ΔΣΕ, της αντοχής του, του ηρωισμού που επέδειξε. Ηταν η ηθικοπολιτική και ιδεολογική δουλειά που γινόταν, ώστε ο σκοπός για τη λαϊκή εξουσία να γίνει κατανοητός, να μη στηρίζεται μόνο στο συναίσθημα ή στην αγανάκτηση. Οι παρακαταθήκες που μας άφησε και σε αυτόν τον τομέα έχουν διαχρονική αξία και επικαιρότητα.
Καθαρή απάντηση στο δίλημμα
Σύντροφοι και συντρόφισσες,
 |
Το 1922, μόλις λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή του, αντιμετώπισε την ιμπεριαλιστική επιδρομή με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Μικρά Ασία, που κατέληξε στη γνωστή Μικρασιατική Καταστροφή.
Το ΚΚΕ καταδίκασε κατηγορηματικά αυτό τον τυχοδιωκτισμό, πήγε κόντρα στο ρεύμα και αντιμετώπισε παλικαρίσια τον πόλεμο που δέχθηκε. Ιστορικά δικαιώθηκε.
Πολλές φορές βρέθηκε στο δίλημμα, καθώς και χιλιάδες μέλη και στελέχη του:
Προσαρμογή στις αξιώσεις του συστήματος ή αντίσταση και υπεράσπιση του χαρακτήρα και της πολιτικής του ως προλεταριακού κόμματος. Προσωπική ελευθερία, ησυχία αλλά ταπείνωση ή εξορία, φυλακή και εκτελεστικό απόσπασμα. Ποτέ το Κόμμα μας δε λύγισε. Λάθη μπορεί να έκανε. Μα ποτέ δεν πρόδωσε την εργατική τάξη, τον εργαζόμενο λαό, τις ιδέες του.
Η ιστορία του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς είναι γεμάτη από μεγάλα διλήμματα που έκριναν την τύχη και την προοπτική του.
Ενα τέτοιο ολοζώντανο δίλημμα έχει τεθεί και σήμερα μπροστά μας.
Με τα μονοπώλια ή με το λαό.
Ανάπτυξη για τα μονοπώλια, για την κερδοφορία τους, με τίμημα την απόλυτη και σχετική εξαθλίωση των λαϊκών μαζών ή ανάπτυξη για τις ανάγκες του λαού και κατάργηση της ιδιοκτησίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Αναπαλαίωση του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος και εκσυγχρονισμός του με βάση τις ανάγκες και την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής επέκτασής του, με τίμημα την πιο απροκάλυπτη και ωμή δικτατορία των μονοπωλίων, ή πάλη για την ανατροπή τους και την εγκαθίδρυση μιας λαϊκής εξουσίας.
Δικτατορία τελικά των μονοπωλίων ή δικτατορία του προλεταριάτου. Καπιταλισμός ή σοσιαλισμός, σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Μόνο όσοι έχουν συμφέρον σήμερα να σκορπούν τη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό του λαού ή όσοι δεν μπορούν να δουν την αντικειμενική εξέλιξη των πραγμάτων ή δεν έχουν κότσια, δεν αναγνωρίζουν τα πραγματικά αυτά διλήμματα της εποχής μας. Ο ταξικός πόλεμος έχει ξεκινήσει και τα χαρακώματα έχουν στηθεί.
Μπροστά μας ο ταξικός αντίπαλος, το πολυεθνικό κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός, οργανώνεται ακατάπαυστα, οχυρώνεται, οπλίζεται και επιτίθεται με όλο και πιο βάρβαρες πολιτικές και μέσα σε όλη τη γραμμή, αρχίζοντας από το νηπιαγωγείο.
Το "καρότο" όλο και περισσότερο υποχωρεί και στη θέση του όλο και περισσότερο υψώνεται το "μαστίγιο" και η κραυγή.
Ολη η οικογένεια στη δουλειά με όλο και λιγότερα δικαιώματα, δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Αλλά και μπροστά μας επίσης οργανώνεται, οχυρώνεται και εξοπλίζεται και το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Οργανώνεται η αντίσταση και η αντεπίθεση και σε αυτόν τον αγώνα γράφονται νέες σελίδες ηρωισμού και θυσίας.
Η αξία εδώ της πείρας της δεκαετίας του 1940-1949 είναι πολύτιμη.
Μπορεί σήμερα ο Γράμμος να μη φλέγεται, αλλά όλη η Ελλάδα από άκρη σε άκρη είναι στο έλεος του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.
Καταπατάνε δικαιώματα που απέμειναν, ρίχνουν χιλιάδες στην ανεργία ή στη μισή δουλειά και στη μισή ανεργία, ξεκληρίζουν τα μικρά αγροτικά νοικοκυριά. Ιδιωτικοποιούν κάθε υπηρεσία κοινής ωφέλειας, την παιδεία, την υγεία, τα δάση, καταστρέφουν το περιβάλλον.
Δεν εξορίζουν όπως παλιά στη Μακρόνησο, εξορίζουν όμως από τη δουλειά, απλώνουν συνέχεια στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέργων και γεμίζουν όλους τους δρόμους με νάρκες από ναρκωτικά και κάθε λογής υποκατάστατα μιας αξιοπρεπούς πραγματικά ελεύθερης και δημιουργικής ζωής.
Μπορεί να μην πέφτουν βόμβες Ναπάλμ στα βουνά μας, αλλά πέφτουν δίπλα μας βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν.
Ο αντίπαλος δεν άλλαξε ως προς την ουσία των στόχων του και των ταξικών συμφερόντων.
Σύστημα βαθιά αντιλαϊκό, αντιδραστικό, που αισθάνεται παντοδύναμο μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού και μπροστά στο κυνήγι του κέρδους γίνεται πιο αδίστακτο μπροστά σε κάθε έγκλημα.
Η ολοκληρωμένη όμως αλήθεια είναι ότι αυτό το σύστημα έχει ιστορικά τελειώσει. Σαπίζει. Δεν μπορεί να δώσει τίποτα στην ανθρωπότητα παρά μόνο νέα βάσανα.
Ξέρουμε από την ιστορία ότι η κοινωνική πρόοδος ποτέ και πουθενά δεν εξελίχθηκε σε ανώτερα επίπεδα χωρίς σκληρούς, συχνά αιματηρούς αγώνες εξαιτίας της αντιδραστικής φύσης ξεπερασμένων συστημάτων ή συμφερόντων που ήταν σε αντίθεση και σε σύγκρουση με τις ανάγκες της κοινωνίας.
Δε μένει άλλη επιλογή για το λαό από το να οργανώσει με την ίδια συνέπεια και σταθερότητα τις δικές του δυνάμεις, όπως και οι αντίπαλοί του.
Να προετοιμαστεί, να κυκλώσει και να κατακτήσει τα κάστρα του αντιπάλου. Τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.
Είναι δικό του δημιούργημα και τα σφετερίζονται αυτοί που ζουν παρασιτικά σε βάρος όλης της κοινωνίας.
Να θέσουν τα μέσα αυτά στη διάθεση και στο συμφέρον όλης της κοινωνίας. Η κοινωνία μπορεί να προχωρήσει χωρίς τους καπιταλιστές, οι καπιταλιστές δεν μπορούν να σταθούν ούτε λεπτό χωρίς την εργατική τάξη.
Αυτό είναι το σύγχρονο σάλπισμα του ΚΚΕ. Να, γιατί πολεμάνε το ΚΚΕ.
Οι εκμεταλλευτές του λαού μπροστά στο συμφέρον τους και όταν μάλιστα βρίσκονται σε ανελέητο πόλεμο μεταξύ τους για μοίρασμα αγορών και κερδών γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι, αλλά ταυτόχρονα και φοβισμένοι. Παρά την υποχώρηση του κινήματος, φοβούνται, παίρνουν μέτρα, ετοιμάζονται για πιο σκληρά και απάνθρωπα μέτρα ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Γιατί όλα αυτά;
Γιατί το φάντασμα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού είτε το θέλουν, είτε όχι πλανάται πάνω από την Ευρώπη, πάνω από τον κόσμο. Γιατί η οικονομική κρίση κάνει ακόμα πιο αποκαλυπτικά τα αδιέξοδά τους, τα όρια του συστήματος.
Ο συσχετισμός ανατρέπεται μέσα στην ίδια την πάλη
Αγαπητοί σύντροφοι και φίλοι
Αυτοί ένα πράγμα καταλαβαίνουν. Το συσχετισμό δύναμης, τη δύναμη του οργανωμένου κινήματος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Το ΚΚΕ δεν υποτιμάει τον αντίπαλο, δεν παραγνωρίζει τους συσχετισμούς δύναμης σήμερα. Μα, δεν υποτάσσεται. Δε σκύβει το κεφάλι. Να η αξία της μελέτης, της πείρας.
Η επίκληση του δικού μας παρελθόντος, αυτή η ανάσταση των νεκρών του ΔΣΕ που επιχειρούμε σήμερα είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης ανατροπής του καπιταλισμού. Είναι μια δύναμη του παρελθόντος που έρχεται από το μέλλον.
Εμείς επικαλούμαστε τους ήρωές μας και τους αγώνες τους, για να τρανέψουμε στη φαντασία, τα καθήκοντα που θα αναλάβουμε και όχι για να ξεφύγουμε από την πραγμάτωσή τους. Νεκρανασταίνουμε τους ήρωες για να ξαναβρούμε το πνεύμα της επανάστασης και της θυσίας.
Τον Ιούνη του '48, η αμερικανοκρατία και οι ντόπιοι υποτακτικοί είχαν αποφασίσει να ξεμπερδέψουν με το ΔΣΕ. Ο συσχετισμός δύναμης ήταν τέτοιος, που για έναν τρίτο παρατηρητή θα ήταν απόλυτη βεβαιότητα ότι η συντριβή ήταν αναπόφευκτη. Στη βάση ακριβώς αυτού του συσχετισμού δύναμης, ο Τσακαλώτος διαβεβαίωνε τους Αμερικάνους ότι "σε 10 μέρες ξεμπερδεύουμε". Ο ΔΣΕ ανέτρεψε αυτές τις υπερφίαλες προβλέψεις και πέρασε στην αντεπίθεση στο Μάλι - Μάδι.
Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο συσχετισμός δύναμης πρέπει να μετριέται, να υπολογίζεται, να σταθμίζεται, για να μη γίνονται αποκοτιές. Από την άλλη όμως, η επίκλησή του, σαν είναι αρνητικός, μπορεί να οδηγήσει στην αδράνεια, στο φόβο, στην παράλυση.
Για δέστε και στην Ιστορία, μα και σήμερα, τι γίνεται. Στην Επανάσταση του '21, το συσχετισμό επικαλούνταν οι κοτζαμπάσηδες, στο όνομα του συσχετισμού στην Κατοχή τα αστικά κόμματα απέφυγαν να οργανώσουν ακόμα και το δικό τους περιορισμένο πολιτικά αντιφασιστικό αγώνα. Στις μέρες μας, όλο το μέτωπο των ευρωλάγνων το συσχετισμό επικαλείται και βρικολακιάζουν για απομόνωση, καταστροφή και πάει λέγοντας.
Κι όμως, η Ιστορία έδειξε ότι στον υπολογισμό του συσχετισμού δεν μετριούνται μόνο τα ποσοτικά στοιχεία, υπάρχει και κάτι άλλο, αυτό που γεννιέται στις ψυχές, στις συνειδήσεις των ανθρώπων, σαν αντανάκλαση της ίδιας της πραγματικότητας.
Το '21 απλοί πολέμαρχοι πήγαν μπροστά, στην Κατοχή δέκα αποδράσεις κομμουνιστών από την εξορία πυροδότησαν το ισχυρότερο, μαζικότερο κίνημα αντίστασης την περίοδο εκείνη. Είναι, λοιπόν, και κάτι ποιοτικά στοιχεία που πυροδοτούνται στο βάθος της συνείδησης, των ιδεών, που αποδεσμεύουν τεράστια εκρηκτική ύλη.
Είναι λοιπόν άλλο ζήτημα, προκειμένου να καθορίσεις το μέγεθος των βημάτων προς τον τελικό σκοπό ή έναν επιμέρους σκοπό, να μετράς το συσχετισμό, και άλλο να τον επικαλείσαι για να μην κάνεις τίποτα, να μην προπαγανδίζεις, διαπαιδαγωγείς και οργανώνεις τις δυνάμεις για την κατάκτησή του.
Σήμερα είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ο αναγκαίος συσχετισμός για την άμεση ανατροπή του καθεστώτος της εξουσίας των μονοπωλίων στην ΕΕ, στην Ελλάδα, ούτε, επίσης, για την έξοδο της χώρας μας από το ΝΑΤΟ. Αυτός, όμως, δεν είναι λόγος για να μην εξηγούμε τη φύση και το χαρακτήρα αυτών των οργανισμών. Οργανισμοί υποταγής και εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των λαών. Να μην οργανώνεις την πάλη για αντίσταση στα διάφορα μέτωπα. Στο όνομα του συσχετισμού, όλες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, εκτός του ΚΚΕ, παρέδωσαν στις πολυεθνικές τα "ιερά και όσια" της πατρίδας μας.
Είναι, λοιπόν, άλλο πράγμα να λες, μετρώντας το συσχετισμό, τι δεν είναι άμεσα πραγματοποιήσιμο τούτο ή εκείνο και άλλο πράγμα να μην προπαγανδίζεις τους στόχους σου επικαλούμενος το συσχετισμό.
Ναι, να υπολογίζουμε το συσχετισμό όπως είναι διαμορφωμένος, αλλά και ταυτόχρονα να τον βλέπουμε και μέσα από τη δυναμική της δράσης και της εξέλιξης. Ο συσχετισμός στα πλαίσια της ταξικής πάλης φαίνεται μέσα στην ίδια την πάλη και ανατρέπεται μέσα στην πάλη. Στο συγκεκριμένο γεγονός που τιμάμε σήμερα (επιχείρηση του '48), ο πραγματικός συσχετισμός φάνηκε ακριβώς μέσα στην πάλη. Στην κίνηση, στη δράση προς το συγκεκριμένο σκοπό, που ήταν ο ελιγμός για τη σωτηρία. Στατικά κατανοούσαν το συσχετισμό ο Βαν Φλιτ, ο Παπάγος, ο Τσακαλώτος, που πίστευαν ότι σε 10 μέρες θα τους εξολοθρεύσουν. Κι όμως, ο ένας μαχητής του ΔΣΕ καθυπόταξε 10, η μία σφαίρα του ΔΣΕ αποδείχτηκε αποτελεσματικότερη από τις 50 του αντιπάλου.
Στη σημερινή ιστορική περίοδο, ο ιμπεριαλισμός απολυτοποιεί τη δυνατότητα του θετικού γι' αυτόν συσχετισμού. Ολα γι' αυτόν μοιάζουν να έχουν τελειώσει μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου και την προσωρινή υποχώρηση του εργατικού κινήματος. Η λογική τού "δεν γίνεται τίποτα" επηρεάζει πλατιές λαϊκές μάζες. Αυτή η προσέγγιση είναι λαθεμένη. Η ταξική πάλη είναι ασίγαστη, γιατί υπάρχουν οι αντικειμενικές συνθήκες που την προκαλούν. Είναι αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στις παραγωγικές δυνάμεις και τις παραγωγικές σχέσεις, ανάμεσα στην κοινωνικοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας και στην ιδιοποίηση του πλούτου από τις 400 πολυεθνικές. Αντικειμενικά, υπάρχει κίνηση φαινομένων που πυροδοτούν ασίγαστα τις συνειδήσεις. Δέστε ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους απλοί εργαζόμενοι, σε καμιά περίπτωση, δεν στηρίζουν τα κόμματά τους με το φανατισμό που τα στήριζαν πριν από 5 ή 10 χρόνια. Δέστε τις αναταράξεις στο εσωτερικό των κομμάτων και των παρατάξεων. Στο επίπεδο των συνειδήσεων, αργά, βασανιστικά, προκαλούνται διαφοροποιήσεις, ένα εν δυνάμει μέτωπο κυοφορείται.
Αν όλα αυτά πάρουν συγκεκριμένη, οργανωμένη μορφή και εκδηλωθούν ποσοτικά, θα εκφράσουν έναν άλλο συσχετισμό. Αν θα γίνεται αυτό σε μεγάλο βαθμό, εξαρτιέται από το πώς εμείς παρεμβαίνουνε, και αυτό με τη σειρά του επηρεάζεται σημαντικά από το πώς κατανοούμε το συσχετισμό δύναμης. Εχει πολύ μεγάλη σημασία να δημιουργείται στο επίπεδο της συνείδησης ένας ισχυρός συσχετισμός καταδίκης αυτής της πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ.
Το ότι οι δυνάμεις σήμερα δεν είναι επαρκείς δεν είναι λόγος να διστάζουμε, να μην παίρνουμε πρωτοβουλίες. Να τολμάμε, να δοκιμάζουμε την πείρα και την αντοχή των λαϊκών μαζών, να παίρνουμε πρωτοβουλίες. Να μη βάζουμε περιορισμούς σε θαρραλέες πρωτοβουλίες, χωρίς να τις δοκιμάζουμε στην πράξη.
Το καζάνι βράζει από τα κάτω. Υπάρχουν αντικειμενικά οι προϋποθέσεις για συσπείρωση δυνάμεων και αντεπίθεση. Πολλά θα κριθούν από τη δική μας δουλειά, από τον καλό σχεδιασμό, την πρωτοβουλία, την ευελιξία, την πειθαρχία. Οπως τότε, έτσι και σήμερα, ο αρνητικός συσχετισμός μπορεί να ανατραπεί, να γείρει υπέρ των κινήσεων που στηρίζει το Κόμμα μας.
Κάθε στιγμή αδράνειας, απολυτοποίησης του συσχετισμού δύναμης σημαίνει πιο βαριά δεσμά, πιο πολλές θυσίες. Στα φάση ετούτη, στην ιστορική περίοδο που διανύουμε, εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό, όπως τότε για το πέρασμα του Μονόπυλου, της Γκίνοβας, αποδείχτηκε καθοριστική η ψυχή των στελεχών και των μαχητών του ΔΣΕ, έτσι και σήμερα για τη συσπείρωση των δυνάμεων, για τη συγκρότηση του Μετώπου, γίνεται καθοριστική η προσφορά, η θυσία, η αφοσίωση, η πειθαρχία και η πρωτοβουλία όλων μας.
Ο αγώνας του ΔΣΕ δε στέφθηκε από τη νίκη. Το πρόβλημα της εξουσίας, τότε, λύθηκε με την επικράτηση των Αμερικάνων και των ντόπιων αστικών δυνάμεων.
Εκείνο που κρίνεται σήμερα ως αποτέλεσμα εκείνης της αναμέτρησης, είναι τι έφερε η εξουσία που ασκήθηκε στην πατρίδα μας από τις αστικές δυνάμεις που επικράτησαν. Οι πολιτικές επιλογές των τελευταίων χρόνων που προωθούν οι επίγονοι των νικητών είναι αποκαλυπτικές για την αξία του αγώνα του ΔΣΕ.
Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αγώνας δίκαιος, πατριωτικός, αντιιμπεριαλιστικός. Ηταν η συνέχεια του έπους της Εθνικής Αντίστασης και του μεγάλου Δεκέμβρη του '44 για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, για το λαό αφέντη στον τόπο του σε μια Λαοκρατούμενη Ελλάδα.
Ο αγώνας των Αμερικάνων και των ντόπιων αστικών δυνάμεων τότε - που τον συνεχίζουν οι σημερινοί επίγονοι με τη συμβολή του ΝΑΤΟ και της ΕΕ - ήταν, όπως ισχυρίζονται, αγώνας για την ελευθερία του ελληνικού λαού. Οι σημερινές εξελίξεις δείχνουν ξεκάθαρα ότι ήταν αγώνας για την εξουσία του κεφαλαίου, για να ανοίξουν το δρόμο στις τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ. Ηταν αγώνας για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίου, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, ανθρώπων.
Ο αγώνας τους ενάντια στους κομμουνιστές και το ΔΣΕ ισχυρίζονται ότι γινόταν για να μην κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, να μην επικρατήσει κεντρικός σχεδιασμός στην οικονομία, να μη γίνει η Ελλάδα μια απέραντη κολεκτίβα, για να μπορεί να ανθίζει η ελεύθερη πρωτοβουλία των ανθρώπων. Και πράγματι.
Τα αποτελέσματα φανερώνουν με τραγικό τρόπο ότι ο αγώνας τους ήταν αγώνας για να γίνει η Ελλάδα κολεκτίβα των πολυεθνικών.
Χτυπούσαν τη συνεταιριστική λογική, την κολεκτιβοποίηση, για να ανοίξουν το δρόμο στο ξεκλήρισμα της μικρομεσαίας αγροτιάς, για να παραδώσουν τη γη, την παραγωγή τροφίμων στις πολυεθνικές. Χτυπούσαν τον κεντρικό σχεδιασμό για να μας παραδώσουν στον πιο στυγνό, απάνθρωπο σχεδιασμό των Βρυξελλών, που καθορίζει με απίθανες λεπτομέρειες τι θα παράγουν, πόσο θα το πουλάνε, και άλλα.
Τα ιστορικά γεγονότα μιλούν από μόνα τους, είναι η απόλυτη δικαίωση των αγώνων του ΚΚΕ, του ΔΣΕ. Οι στόχοι του, τα ιδανικά του περιμένουν τη δικαίωσή τους. Το καθήκον αυτό εναπόκειται στην εργατική τάξη, στους συμμάχους της και στο Κόμμα τους, το ΚΚΕ. Πέφτει όλο και μεγαλύτερο βάρος στις πλάτες της ΚΝΕ, των αυριανών μελών και στελεχών του ΚΚΕ.
Ο αγώνας συνεχίζεται. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.
Τιμή και δόξα στους συντρόφους και συντρόφισσες που πέσανε στα πεδία της 90χρονης ταξικής πάλης.
Τιμή και δόξα στις Μαχήτριες και τους Μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που τιμούμε σήμερα.
Δεν τους ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε τη θυσία τους, την κληρονομιά που μας παρέδ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου