Ο μονιμάς...

Ο μονιμάς...

Γρηγοριάδης Κώστας

Χτες τη νύχτα πήγα για ύπνο νωρίς σχετικά, έντεκα και κάτι βρισκόμουν ήδη στο κρεβάτι. Η μάνα, που από την πρώτη στιγμή της επιστροφής μου με παρακολουθεί με υγρά τα θλιμμένα της μάτια, μπήκε - γύρω στα μεσάνυχτα - με σχεδόν άηχα βήματα στο σκοτεινό δωμάτιο... Την ένιωθα να τριγυρίζει άσκοπα στα λίγα τετραγωνικά του χώρου, να κοντοστέκεται μπροστά στο παράθυρο, να προκαλεί με το ασταθές πέρασμά της ένα ανάλαφρο θρόισμα της κουρτίνας, που -κολλαρισμένη και βαριά - κρατάει μακριά τους θορύβους του δρόμου. Η περιπέτειά μου, το ξέρω, είναι για τη γυναίκα που με γέννησε μια βαθιά μαχαιριά, έστω και αν πέρασε αρκετός καιρός μετά από της δοκιμασίας μου τη φρίκη. Μου φέρεται λες και είμαι ανήμπορος, ανάπηρος, έστω και αν στη σωματική μου ακεραιότητα τίποτε δεν έχει αλλάξει, μόνο την ψυχή μου κάπου - κάπου την ταλανίζει βαριά καταχνιά. Αντίθετα, ο πατέρας αποφεύγει την οποιαδήποτε νύξη και μόνο σπάνια με καρφώνει με μάτια ανέκφραστα ψελλίζοντας γενικόλογες επισημάνσεις.

-- Ετσι είναι, γιε μου, η ζωή! Καιρός ήταν και συ στο πετσί σου να τη μάθεις... Ο,τι δε σου 'δωσε το σχολείο, σου το 'δειξε ο στρατός...

Μόνο αυτές τις κουβέντες έχει να μου πει από τότε που γύρισα από την Ελλάδα με το ηθικό μου πεσμένο στο μηδέν, του παλαιού εαυτού μου μια άθλια σκιά! Συχνά σκεφτόμουν ότι σαν να ευχαριστήθηκε με το σκληρό μου πάθημα. Δεν είχα ακούσει, βλέπεις, τις συμβουλές του, δεν είχα βάλει σε εφαρμογή τα δικά του σχέδια. Ηθελα να χαράξω μόνος το δρόμο μου, να πάρω τη ζωή στα δικά μου τα χέρια. Ομως, παρά τις φαεινές ιδέες μου, τους προγραμματισμούς και τους υπολογισμούς, όλα μού πήγαν στραβά! Οταν εκείνη η ιστορία, ο εφιάλτης, αλωνίζει στο μυαλό μου, ακόμα και τώρα, δυο χρόνια μετά, ταράζομαι και νιώθω σαν ένα δαρμένο, παντέρημο σκυλί. Το ίδιο και τούτη την ώρα, μέσα στων παιδικών μου χρόνων το δωμάτιο, κουκουλωμένος στο ζεστό μου κρεβάτι.

-- Μην πολυσκέφτεσαι, κοίτα μπροστά..., με συμβούλεψε σήμερα το απόγευμα ο γιατρός γράφοντας τη συνταγή με τα θαυματουργά, ας πούμε, χαπάκια, όμως ό,τι είδα και έζησα εγώ, κανένα ψυχοφάρμακο δεν μπορεί να το δαμάσει!

Ολα είχαν ξεκινήσει απόλυτα απλά και καθημερινά. Πριν τελειώσω ακόμα το Λύκειο, η κουβέντα στο κυριακάτικο τραπέζι ήταν μια και μόνη! Τι θα κάνω μετά! Παραμονή στη Γερμανία ή γυρισμός στην Ελλάδα! Η μάνα ήταν πάντα κατηγορηματική.

-- Εδώ να μείνεις, καμάρι μου, να σε 'χουμε κοντά μας!

-- Οχι, μωρέ, αφού και μεις σε κάνα δυο χρόνια στο χωριό δε θα γυρίσουμε; ανακατευόταν ο πατέρας στη συζήτηση. Τι θα κάνει το παιδί μόνο του, χωρίς εμάς...

Οι ίδιες κουβέντες, οι ίδιες γνώμες των δύο στρατοπέδων. Εμένα, για να είμαι ειλικρινής, και οι δύο λύσεις μου άρεσαν. Τι εδώ, τι εκεί..., σκεφτόμουν και, μαζί με τους στενούς φίλους, άρχισα την ετοιμασία στο φροντιστήριο για τις ειδικές, των Ελλήνων μαθητών του Εξωτερικού, εισαγωγικές εξετάσεις. Ο Οκτώβρης εκείνης της χρονιάς, με τα αποτελέσματα, με έφτασε σκυθρωπός! Απέτυχα, μια θέση στα ΤΕΙ, που την πήρα με του απολυτήριου το βαθμό, δεν κατάφερε να με δελεάσει. Και τώρα τι; αναρωτιόμουν και σχεδίαζα σενάρια απλά ή σύνθετα. Κάποιοι συμμαθητές, αισιόδοξοι και αποφασιστικοί, πίστευαν πως βρήκαν την ιδανική λύση!

-- Το εργοστάσιο κοντά στο χωριό μας, τι το 'χουμε ρε! πανηγύρισαν σε ώρα έξαρσης οι πιο ευρηματικοί. Τέσσερις ήμασταν και ξεκινήσαμε για τη Θεσσαλονίκη πετώντας με της Ολυμπιακής τα φτερά! Φτάνοντας στο χωριό και ανακοινώνοντας τα καλοσχεδιασμένα μας σχέδια, οι συχωριανοί μας κοίταζαν λες και είχαν μπροστά τους τρελούς! Τίποτα συγκεκριμένο δεν έλεγαν, μόνο κουβέντες του αέρα, ενώ εμείς, ανίδεοι μέσα σε όλη την αφασία, είχαμε πάθει πλάκα!

-- Τίποτα, παλικάρι μου, νιξ..., με πληροφόρησε ο θείος μου στο σπίτι. Εργοστάσιο γιοκ, μεταφέρθηκε Βουλγαρία μεριά. Εδώ για σένα δεν υπάρχει ψωμί. Ο δρόμος είναι μόνο ένας! Να γίνεις μονιμάς, όπως οι περισσότεροι της φουρνιάς σου, από το δικό μας και από τα γύρω χωριά!

Ετσι βρέθηκα από την Ελλάδα μακριά, στρατιώτης μόνιμος, με αρκετούς συμπατριώτες, σαν εμένα φαντάρους και βαθμοφόρους, όμως με ανώτατο διοικητή ξένον αξιωματικό.

Τι θα μπορούσα να θυμηθώ για να περιγράψω εκείνο το δύσκολο καιρό; Τίποτα καλύτερα, η λογική μου λέει όσο μπορώ πιο γρήγορα όλα να τα ξεχάσω. Ομως δεν είναι τόσο εύκολο αυτό, μα το Θεό! Πήγαμε σε κάποια χώρα - δε λέω σε ποια ακριβώς, ούτε και έχει μεγάλη σημασία ο τόπος - για να βοηθήσουμε! Ετσι μας έλεγαν οι ανώτεροι, στην αρχή έτσι νόμιζα κι εγώ ο ανίδεος, αλλά από την πρώτη στιγμή ο χρόνος και η καθημερινότητα με διέψευδαν από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μόνο μέσα στο στρατόπεδο ένιωθα κάπως ήρεμος, ας το ονομάσω έτσι εκείνο το παράξενο συναίσθημα που με έκανε κάθε στιγμή να προσέχω, να κοιτάω από πού να φυλαχτώ. Τριγύρω ήταν οι συνάδελφοι, κοντά μας και οι δικοί μας αξιωματικοί, όμως όλους μας κατείχε ένας ακαθόριστος, παραλυτικός φόβος. Οταν βγαίναμε έξω, για υπηρεσία ή εκτός, βέβαια παρέες - παρέες, ο φόβος του στρατοπέδου, ο ασαφής και κάπως μακρινός, γινόταν ένα συναίσθημα που μου είναι αδύνατο τώρα με λόγια να περιγράψω ή, όπως τότε - έστω και ελάχιστα - να το ξανανιώσω, μέσα στην ψυχή μου να το αισθανθώ! Τις νύχτες ζωντανεύουν στο δέρμα μου των ντόπιων τα βουβά, στο χρώμα του μίσους βλέμματα, γίνονται λίμνες βαθιές που πάνω τους αιωρούμαι τρέμοντας πως στο σκοτάδι τους θα χαθώ. Με ξυπνούν οργισμένα παραγγέλματα, ουρλιαχτά σε γλώσσες άγνωστες που με κρατούν στη φρίκη τους, έστω και αν αντικρίζω γύρω μου ήρεμο το σιωπηλό δωμάτιο, με τη σημαία του ΠΑΟΚ στον απέναντι τοίχο, ακριβώς κάτω από τη φωτογραφία της ομάδας μου, όταν κάποτε έπαιζα στης Στουτγκάρδης τα τσικό!

Δεν ξέρω ακριβώς πώς τα κατάφερα να πάρω της παραίτησης τη βαριά απόφαση - που ήταν στην ουσία διαβατήριο για την ανεργία - και να δραπετεύσω από κείνο τον εφιάλτη! Ακόμα με ψυχοπλακώνει η όλη ατμόσφαιρα, πως ραγδαία μέσα στις γραμμές μας τα πράγματα ριζικά διαφοροποιήθηκαν, η συνεννόηση μεταξύ μας, που πάντα ήταν εύθραυστη και κρεμόταν από μια κλωστή, χάθηκε, διχογνωμίες χώρισαν τους υπεύθυνους και τους ανεύθυνους, συζητήσεις νευρικές, αλαλούμ! Ακριβώς την ίδια εποχή μαθεύτηκε πως κάποια παρατράγουδα στον κύκλο μας είχαν σημειωθεί, ειδική επιτροπή ελέγχου έρχεται από την Ελλάδα, ανακρίσεις ετοιμάζονται, σενάρια περίπλοκα μας τρομοκρατούν... Το καταθλιπτικό κλίμα, η θολούρα, η άγνοια τι μου ξημερώνει, με έσπρωχναν στην απόγνωση! Ανεργος καλύτερα..., με συμβούλεψε ένας μεγαλύτερος στην ηλικία συνάδελφος και, παρά τη σύγχυση που με βασάνιζε, παραδέχτηκα ότι ετούτο ήταν για μένα το σωστό... Μέσα στην παλιά κρεβατοκάμαρα οι σκιές γύρω μου ταράχτηκαν, απαλό αεράκι άγγιξε το πρόσωπό μου, που το ένιωθα ιδρωμένο και πολύ ζεστό. Κινήθηκα κάτω από τα σκεπάσματα με ανακούφιση, γιατί ήξερα. Η μητέρα μου είχε τελειώσει το μελαγχολικό της περίπατο, την ένιωθα να πλησιάζει το στενό μου κρεβάτι. Δροσερό, σαν την αυγή, το χέρι της μου χάιδεψε το μέτωπο και η φωνή της, βάλσαμο τούτο το δύσκολο καιρό, με κράτησε ένα βήμα πριν από το χείλος του βαράθρου των αναμνήσεων.

Το ξέρω, το τόνισε εξάλλου με σιγουριά απόλυτη ο γιατρός.

-- Είσαι σχεδόν υγιής και δυνατός! Με την απόφασή σου, φίλε μου, το απέδειξες, τους πέταξες την παραίτηση στα μούτρα..., είχε πει στην τελευταία επίσκεψη, κοιτώντας με κατευθείαν στα μάτια. Εκεί που βρέθηκες, σίγουρα πολλά έμαθες. Στηρίξου στη φοβερή εμπειρία σου, περηφανέψου, γιατί ολότελα δε λύγισες. Και τα μάτια σου τέσσερα! Πρόσεξε τι θα κάνεις από 'δω και μετά!