Ο κ. αστυνόμος Α` και το αυγό
 Γρηγοριάδης Κώστας |
...αντάρτες ΕΠΟΝίτες, τσακίστε τα δεσμά της σκλαβιάς
της λευτεριάς καμπάνα χτυπάει να σηκωθούν
κι όλοι οι σκλαβωμένοι ν' αναστηθούν...
Κάναμε όνειρα για μια λεύτερη, λαοκρατούμενη Ελλάδα. Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, χωρίς προστάτες, που θα δίνει τις ίδιες ευκαιρίες για μόρφωση σ' όλους τους νέους, που θ' ανεβάζει τον πολιτισμό μας, θα εξαλείψει την ανεργία, θ' αξιοποιεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και θα σβήσει το παραμύθι της «ψωροκώσταινας».
Οι χαρούμενες φωνές και τα τραγούδια στην Πολιτιστική Λέσχη της ΕΠΟΝ Καστέλλας κόπηκαν απότομα. Ο μεγάλος Δεκέμβρης 1944 αρχίζει και μαζί αρχίζουν καινούρια βάσανα. Εγκαταλείψαμε τη Λέσχη μας και μαζί τη βιβλιοθήκη, το φωνόγραφο, τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα κάδρα με τις μονάκριβες φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις μας της εποχής εκείνης.
Το σατανικό σχέδιο, για να περάσουν οι χαλκάδες στο λαιμό και στα χέρια του λαού μας, τo 'χε καλά καταστρώσει και το κατεύθυνε απ' τα παρασκήνια ο λαοπλάνος Γεώργιος Παπανδρέου, μαζί με τον Αγγλο πρωθυπουργό Τσόρτσιλ, με σκοπό την παλινόρθωση του βασιλιά Γ. Γλίξμπουργκ και την επαναφορά του αντιδραστικού καθεστώτος. Τα «δεινά» του λαού μας τα προαναγγέλλει απ' τη Σάντα Μόνικα του Χόλιγουντ, όπου βρισκόταν τότε, ο Μπ. Μπρεχτ:
«Κρατήστε τους γιους σας στο σπίτι,
μανάδες της Αθήνας.
`Η ανάψτε γι' αυτούς τις λαμπάδες
απόψε τη νύχτα.
Ο γέρος της Ντάουνιγκ Στριτ
φέρνει πίσω το βασιλιά σας».
Το σύνθημα της ΕΠΟΝ «Τραγουδάμε και Πολεμάμε» ήρθε και πάλι η στιγμή να γίνει πράξη. Ετσι, το Δεκέμβρη 1944, όσοι απ' τους ΕΠΟΝίτες μπορούσαν και το 'θελαν, μπήκαν στον Εφεδρικό ΕΛΑΣ, για να ματαιωθούν τα σχέδια των Αγγλων που ήθελαν το αλυσοδέσιμο της Ελλάδας στο άρμα τους, εκτιμώντας πως με το ρόλο της χώρας μας στα Βαλκάνια και την Ανατ. Μεσόγειο, θα έχουν και τον έλεγχο στη Μέση Ανατολή. Παράλληλα, σκοπός τους ήταν πώς ν' ανατρέψουν με κάθε μέσο εξελίξεις, που θα οδηγούσαν στην κατεύθυνση της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανεξαρτησίας μας, στόχοι που αποτελούσαν την πεμπτουσία των αγώνων του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Απέναντι σ' έναν ισχυρό στρατό - 60.000 στρατιώτες Αγγλοι και Ινδοί, 200 τανκς, πεδινά πυροβόλα, 80 αεροπλάνα, πολεμικά πλοία, μαζί η 3η Ορεινή Ταξιαρχία με 2.500 άνδρες, ο Ιερός Λόχος με 500 άνδρες, η Χωροφυλακή με 3.000 άνδρες και 12.000 Ταγματασφαλίτες1- οι ΕΛΑΣίτες οπλισμένοι με λάφυρα απ' τους Γερμανούς και τους Ιταλούς «κράτησαν» 33 ολόκληρες μέρες.
Αυτήν την εποποιία και τον ηρωισμό του λαού της Αθήνας και του Πειραιά την τραγούδησε με το δικό του τρόπο ο μεγάλος Γάλλος ποιητής Πωλ Ελυάρ. Πέντε μέρες μετά την ένοπλη επέμβαση των Αγγλων στις 9 Δεκέμβρη 1944, στο ποίημά του «Αθήνα», δημοσιευμένο τότε στο Παρίσι, γράφει ανάμεσα στ' άλλα:
Ηρωα λαέ ελληνικέ, λαέ απελπισμένε
τίποτα πια δε σου 'μεινε να χάσεις παρά μόνο
τη λευτεριά, τον έρωτα της λευτεριάς, του Δίκιου,
το σεβασμό τον άπειρο που 'χεις στον εαυτό σου.
Ηρωα λαέ δε σ' απειλεί πια
ο φόβος του θανάτου.
Πόσο είναι αγνός κι ολόιδιος με το βαθύ ερωτά σου.
Καρδιά και σάρκα σου πεινούν την πείνα του Αιώνιου
ήρωα λαέ που πίστεψες πως το ψωμί σ' τ' οφείλου!
Και πως σου δώσαν έντιμα τα όπλα για να σώσεις
το νόμο σου και την τιμή για να ξαναστυλώσεις.
Μπιστέψου μόνο στα όπλα σου λαέ απελπισμένε.
Για λεημοσύνη στα 'δωσαν - κάνε τα συ ελπίδα!
Σήκωσε την ελπίδα αυτή μπροστά στη μαύρη φλόγα
στον ανελέητο θάνατο που δεν τολμάει κοντά σου.
Απελπισμένε συ, λαέ, λεβεντογεννημένε,
λαέ των ψωμολύσσηδων που λίμαξαν Πατρίδα.
Οι Αγγλοι και οι Ινδοί ολοένα και προχωρούσαν προς τη γειτονιά μας, προς το ύψωμα του Προφήτη Ηλία του Πειραιά, όπου είχε τις περισσότερες δυνάμεις ο Εφεδρικός ΕΛΑΣ. Ο κίνδυνος, λοιπόν, να μας πιάσουν και μας στο Σταθμό Διοίκησης ήταν άμεσος. Επρεπε γι' αυτό να τον εγκαταλείψουμε. Η καινούρια αποστολή ήταν να προβάλουμε άμυνα σ' ένα διώροφο σπίτι της Λεωφ. Γεωργίου και Λόντου, που ανήκε στην οικογένεια Ε. Αναργύρου, εργοστασιάρχη. Αργότερα προστέθηκε στην οικογένεια αυτή σαν γαμπρός και ο αξιωματικός της Γενικής Ασφάλειας Πειραιά Ελευθ. Γιαννακόπουλος.
Το σπίτι, όπως όλα της γειτονιάς, ήταν εγκαταλειμμένο απ' τους νοικοκυραίους, που είχαν πάει σε καταφύγιο, για να προφυλαχτούν απ' τις ρουκέτες, τους πολυβολισμούς των αγγλικών αεροπλάνων και τους όλμους. Στο έρημο σπίτι ήμασταν δυο ΕΠΟΝίτες συνομήλικοι, φίλοι και σύντροφοι, που χαράξαμε από τότε την ίδια πορεία στη ζωή, χωρίς να λοξοδρομήσουμε. Ο φίλος μου ο Χρήστος Μ. με την ιταλική αραβίδα του κι εγώ με τη δική μου χωρίς να γνωρίζουμε καλά καλά ούτε το χειρισμό. Γνωρίζαμε, όμως, καλά για ποιο σκοπό μας τις εμπιστεύθηκε ο λαός. Μείναμε δυο μέρες στο διώροφο αυτό σπίτι, χωρίς να βάλουμε μπουκιά στο στόμα. Ορθιοι, πίσω απ' την ξύλινη εξώπορτα, παρατηρώντας τις κινήσεις των Αγγλων και των Ινδών - με τα σαρίκια στο κεφάλι - στρατιωτών. Οταν άρχισε, τη δεύτερη μέρα, η ανταλλαγή «πυρός», που κράτησε τρεις και πάνω ώρες χωρίς ν' αφήσουμε τις θέσεις μας, έκπληκτοι είδαμε να περνάνε από μπροστά μας κάτι πράγματα σαν έγχρωμες σαΐτες, που, όπως μάθαμε αργότερα, ήταν τροχιοδεικτικές σφαίρες. Εδειχναν τη θέση μας!
Οι πραιτοριανοί του Τσόρτσιλ είχαν επισημάνει το στόχο. Ετσι, δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά και άρχισαν να πέφτουν δίπλα μας δεκάδες βλήματα όλμων, με λάμψεις και τρομερό κρότο. Δεν υπήρχε δρόμος διαφυγής κι αποφασίσαμε να καλυφθούμε στο πλυσταριό του σπιτιού, όπου ο κίνδυνος να χτυπηθούμε απ' τους όλμους ήταν μικρότερος, αφού βρισκόταν στο ισόγειο του σπιτιού. Μπαίνοντας στο πλυσταριό, είδαμε μέσα στο καζάνι, όπου τότε οι νοικοκυρές ζέσταιναν το νερό της μπουγάδας, μια κότα που είχε γεννήσει αυγό. Και καθώς πεινούσαμε πολύ - κι η πείνα είναι αβάσταχτη και δεν τη συγκρατείς όταν είσαι μάλιστα 17 χρόνων - πρότεινα:
- Χρήστο, δεν αντέχω άλλο! Να ρουφήξουμε τ' αυγό!
- Οχι! Μην τ' αγγίξεις, μου απαντά. Μην πούνε ότι μπήκαμε σε ξένο σπίτι και φάγαμε τ' αυγό..
Τελικά, ο Λόφος της Καστέλλας καταλήφθηκε απ' τους Αγγλους τη νύχτα της 16ης Δεκέμβρη 1944 κι εμείς οπισθοχωρήσαμε στην Κοκκινιά.
Δεν το πειράξαμε τ' αυγό! Σεβαστήκαμε το εγκαταλειμμένο σπίτι και δεν αγγίξαμε τίποτα απ' τα υπάρχοντά του! Κι αυτή η συμπεριφορά και το ήθος από δυο παιδιά 17 χρόνων, ήταν δείγμα της διαπαιδαγώγησης που είχαμε απ' την ΕΠΟΝ, να σεβόμαστε την περιουσία του λαού. Αυτό το ήθος, που χαρακτήρισε τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης, λίγοι τής το αμφισβήτησαν. Δυστυχώς, ανάμεσα σ' αυτούς, ήταν και ο Ελευθ. Γιαννακόπουλος, αστυνόμος Α', που «γνωριστήκαμε» αργότερα στην Ασφάλεια Πειραιά, στα «πέτρινα χρόνια» κάτω από πολύ δύσκολες για μένα συνθήκες. Είχα συλληφθεί μαζί με άλλους συντρόφους, τη στιγμή που ρίχναμε στους δρόμους του Πειραιά τρικ με το σύνθημα «Κανένας Ελληνας φαντάρος στην Κορέα».
Σε κάθε περίσταση, οι προπαγανδιστές της αστικής τάξης προσαρμόζουν τη «δουλιά» τους, ανάλογα με την εποχή. Σήμερα χαρακτηρίζουν τους κομμουνιστές «απομονωμένους», «αναχρονιστές» κι «αντιευρωπαϊστές». Τότε, ήταν της «μόδας» να διαλαλούν ότι οι κομμουνιστές δεν πιστεύουν στη θρησκεία, είναι τεμπέληδες, θέλουν να διαλύσουν την οικογένεια κι ακόμη ν' αρπάξουν τις περιουσίες που απόκτησαν με κόπο οι καλοί νοικοκυραίοι...
Σε τέτοιο κλίμα περιστρεφόταν η «νουθεσία», όταν βρισκόμουν στα χέρια του κ. Γιαννακόπουλου. Σε μια στιγμή της ανάκρισης, του είπα ότι εμείς είχαμε ήθος και γι' αυτό σεβαστήκαμε την περιουσία του πεθερού του και το σπίτι με όλα τα υπάρχοντά του, όπου αργότερα μπήκε αυτός σώγαμπρος, όταν παντρεύτηκε την κόρη του Αναργύρου, την όμορφη Ελλη. Και γι' αυτό άλλωστε, πρόσθεσα, δε φάγαμε ούτε τ' αυγό! Τότε αυτός με κοίταξε απορημένος στα μάτια. Ξαφνιάστηκε, δεν το περίμενε... Σαν κάτι ίσως να γινόταν στη συνείδησή του. Ομολογώ, πως απ' αυτή τη στιγμή η συμπεριφορά του απέναντί μου κάπως άλλαξε. «Μαλάκωσε» λίγο..
Το αυγό που δε φάγαμε, είχε καλά αποτελέσματα.
(1) Τα στοιχεία περιέχονται σε άρθρο του Λ. Σπαή, υφυπουργού τότε Στρατιωτικών, που δημοσιεύτηκε στα «Πολιτικά Θέματα» στις 4.12.1976.
ΥΓ: Τα ονόματα είναι τα πραγματικά.
Του
Δημήτρη ΣΕΡΒΟΥ
Δημήτρη ΣΕΡΒΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου