Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΚΕ Η πρόταση για την «ενότητα της αριστεράς» και για «κοινή δράση στο πρόβλημα»

Η ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΚΕ

Η πρόταση για την «ενότητα της αριστεράς» και για «κοινή δράση στο πρόβλημα»

1ο Μέρος

Από σήμερα αρχίζουμε τη δημοσίευση απ' αυτή τη στήλη σειράς άρθρων για την τακτική ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ. Τα άρθρα προέρχονται από Κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ.

Με τις αποφάσεις του 4ου Συνεδρίου του ΣΥΝ, αλλά και με τις ομιλίες και συνεντεύξεις του προέδρου του, επιβεβαιώνεται ο χαρακτήρας του ΣΥΝ ως κύριου πολιτικού φορέα του οπορτουνισμού στην Ελλάδα, ως βασικού στηρίγματος και αιμοδότη της σοσιαλδημοκρατίας, με άμεση μετακίνηση στελεχών του προς το ΠΑΣΟΚ.

Ο κίνδυνος συρρίκνωσής του, η χρεοκοπία των ευρωπαϊκών «κεντρο-αριστερών» κυβερνήσεων, αλλά και η εν μέρει αποκάλυψη της αντιλαϊκότητας ή της ευκαιριακής σκοπιμότητας ορισμένων πολιτικών θέσεών του π.χ. για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το Σκοπιανό, υποχρέωσαν το ΣΥΝ σε ορισμένες προσαρμογές, χωρίς να αλλάζει ούτε την ταυτότητα ούτε την πολιτική του.

Οι προσαρμογές αυτές, μεταξύ των οποίων και η ανάδειξη νέου προέδρου, προβλήθηκαν ως «αριστερή» μετατόπισή του, ως ενίσχυση του «αριστερού ρεύματος». Η διάσωση της «αριστερής» φυσιογνωμίας του ΣΥΝ είναι υπόθεση που αφορά όχι μόνο τον ίδιο, αλλά και το σύστημα. Το καπιταλιστικό σύστημα τον χρειάζεται ως πολιτικό φορέα με υποτιθέμενη «ιδεολογική συγγένεια» με το ΚΚΕ, προκειμένου να τον αξιοποιεί ως αιχμή της επίθεσής του απέναντι στο ΚΚΕ. Γι' αυτό και του εξασφάλισε ακόμη μεγαλύτερη στήριξη και προβολή υπό τη νέα του «αριστερή ηγεσία».

Οι προσαρμογές στη στρατηγική του ΣΥΝ, κυρίως φραστικές, συμπυκνωμένες στην «εναλλακτική προγραμματική πρόταση της Αριστεράς» με ορίζοντα το σοσιαλισμό με «δημοκρατία και ελευθερία», συμπληρώνονται με προσαρμογές στην τακτική του απέναντι στο ΚΚΕ. Αναγνωρίζοντας τις στρατηγικές διαφορές με το ΚΚΕ, επαναφέρει το κάλεσμα «για ενότητα της αριστεράς» και την «κοινή δράση στο πρόβλημα», με στόχο την πλαγιοκόπηση της στρατηγικής και της πολιτικής συμμαχιών του. Αυτή η τακτική του υπηρετεί το διακηρυγμένο στόχο του ν' αλλάξει το «συσχετισμό στην Αριστερά», να ανατρέψει δηλαδή την επιρροή μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΝ μέσα στο εργατικό κίνημα, να ενισχύσει την επιρροή της οπορτουνιστικής διαχειριστικής αντίληψης σ' αυτό. Ολες οι φραστικές προσαρμογές υπηρετούν αυτό το σκοπό, παίρνοντας υπόψη:

• Την αντιλαϊκή επέλαση της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που από τη μία οξύνουν κατακόρυφα τα δεινά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και από την άλλη, στα μάτια των θυμάτων της πολιτικής του «Ευρωμονόδρομου», φθείρονται η λάμψη και η γοητεία των ιδεολογημάτων της «ευρωλαγνείας», δυναμώνει και σε πολλές περιπτώσεις εκφράζεται σε αγωνιστική - ταξική κατεύθυνση η λαϊκή δυσαρέσκεια.
• Τη δράση του ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Το γεγονός ότι τμήματα των εργαζομένων - με διαφορετικό βαθμό ωριμότητας το καθένα - προσεγγίζουν το ΚΚΕ και τη γραμμή της αντιιμπεριαλιστικής - αντιμονοπωλιακής πάλης και συσπειρώσεων, ότι αυτή η γραμμή, η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, είναι η μόνη «πραγματική», «ρεαλιστική» στη διαπάλη του λαού με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, που μπορεί να οδηγήσει στην κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Σε αυτό το σημείο να θυμηθούμε την εκτίμηση που κάνει το Κόμμα στις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο: «Ο Συνασπισμός αναδιατυπώνει παλιές σοσιαλδημοκρατικές θέσεις, στηρίζει την ιμπεριαλιστική πολιτική της ΕΕ. Ως πολιτικός φορέας του οπορτουνισμού, παρά τη στήριξη που είχε στη διάρκεια της 10ετίας, δεν πέτυχε το διακηρυγμένο στόχο του να αυξήσει την πολιτική του επιρροή σε βάρος του ΚΚΕ ή να ασκήσει πίεση στον πολιτικό προσανατολισμό του. Το αποτέλεσμα των εκλογικών αναμετρήσεων του 2004 όξυνε τις αντιθέσεις ανάμεσα στις εσωτερικές τάσεις. Η όξυνση της αντιπαράθεσης αγκαλιάζει τα θέματα της λειτουργίας του, το χαρακτήρα της πολιτικής του πρότασης, αν δηλαδή θα κινηθεί στη γραμμή της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας ή του σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού φιλελευθερισμού, στην πολιτική συμμαχιών».

Ο οπορτουνισμός ως ιδεολογικό ρεύμα

Η ουσία του οπορτουνισμού, ως ρεύματος που διαμορφώνεται και αναπτύσσεται ιστορικά μέσα στις γραμμές του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος, βρίσκεται στην υποταγή των συμφερόντων της εργατικής τάξης στα συμφέροντα της αστικής. Αυτή η στρατηγική παίρνει συγκεκριμένες εκφράσεις που μπορούμε να τις διακρίνουμε σε όλη την ιστορική πορεία εμφάνισης και ύπαρξής του:

Απόρριψη της σοσιαλιστικής επανάστασης, διαστρέβλωση του ίδιου του νοήματος του σοσιαλισμού με την άρνηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου και της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, θεώρηση του κομμουνιστικού κινήματος ως ιστορικά ξεπερασμένου. Απολυτοποίηση νέων φαινομένων σαν παράγοντες «αντικειμενικής εξέλιξης» του καπιταλισμού που δήθεν αλλάζουν το περιεχόμενό του, τη βασική του αντίθεση (π.χ. «μεταβιομηχανική κοινωνία», «παγκοσμιοποίηση», «κοινωνία της γνώσης»). Αποδοχή ως νομοτέλειας μιας σειράς μονοπωλιακών και ιμπεριαλιστικών ρυθμίσεων όπως π.χ. τη συγκρότηση της ΕΕ, τη δημιουργία της ζώνης του ενιαίου νομίσματος, τη θέση για πολιτική ενοποίηση κλπ. Αρνηση του πρωτοποριακού ρόλου της εργατικής τάξης στην κοινωνία, ακόμα και των ίδιων των ορίων ανάμεσα στις τάξεις.

Ο οπορτουνισμός ως ιδεολογικό ρεύμα που διαμορφώνεται στη βάση των σύνθετων συνθηκών της ταξικής πάλης, της απολυτοποίησης στοιχείων που χαρακτηρίζουν περιόδους του καπιταλισμού, της απομάκρυνσης από τη μαρξιστική λενινιστική θεωρία ή στη λογική της αναθεώρησής της, δρα είτε μέσα στις γραμμές των κομμουνιστικών κομμάτων είτε ως συγκροτημένος πολιτικός φορέας. Στις σημερινές συνθήκες η ανατροπή του σοσιαλισμού και ο διεθνής αρνητικός συσχετισμός δύναμης, σε συνδυασμό με την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, έχει ενισχύσει τη βάση για την ανάπτυξη οπορτουνιστικών απόψεων, έχει ενδυναμώσει τον οπορτουνισμό ως ρεύμα παγκοσμίως.

Συνεχίζεται